Elliot Krane: The mystery of chronic pain

Translator: Cheeratikarn Phithakham Reviewer: Paravee Asava-Anan

I'm a pediatrician and an anesthesiologist,

ผมเป็นกุมารแพทย์และเป็นวิสัญญีแพทย์

so I put children to sleep for a living.

ผมทำมาหาเลี้ยงชีพโดยการทำให้เด็กหลับครับ

(Laughter)

(เสียงหัวเราะ)

And I'm an academic, so I put audiences to sleep for free.

และผมก็เป็นอาจารย์ ดังนั้นผมสามารถทำให้ผู้ชมหลับได้โดยไม่คิดเงินครับ

(Laughter)

(เสียงหัวเราะ)

But what I actually mostly do

แต่จริงๆแล้วงานประจำของผมก็คือ

is I manage the pain management service

บริหารงานในแผนกจัดการความปวด

at the Packard Children's Hospital up at Stanford in Palo Alto.

ที่โรงพยาบาล Packard Children's ที่สแตนฟอร์ดใน Palo Alto

And it's from the experience

และจากประสบการณ์

from about 20 or 25 years of doing that

การทำงานด้านนี้มากว่า 20 ถึง 25 ปี

that I want to bring to you the message this morning,

ผมจึงอยากบอกเล่า"สาร" บางอย่างให้ทุกคนในเช้าวันนี้ว่า

that pain is a disease.

ความปวดถือเป็นโรคอย่างหนึ่ง

Now most of the time,

ปัจจุบันนี้ส่วนใหญ่แล้ว

you think of pain as a symptom of a disease,

เราคิดกันว่าความปวดเป็นอาการของโรค

and that's true most of the time.

ซึ่งส่วนใหญ่ก็เป็นความจริง

It's the symptom of a tumor or an infection

อาการปวดเป็นอาการของการมีเนื้องอกหรือการติดเชื้อ

or an inflammation or an operation.

หรือการอักเสบหรือจากการผ่าตัด

But about 10 percent of the time,

แต่ประมาณ 10% ของแต่ละครั้ง

after the patient has recovered from one of those events,

ที่หลังจากผู้ป่วยเริ่มดีขึ้นจากอาการของโรคอื่นแล้ว

pain persists.

อาการปวดนั้นก็ยังคงอยู่

It persists for months

ปวดอยู่อย่างนั้นเป็นเดือนๆ

and oftentimes for years,

และบางครั้งนานเป็นปีเลยทีเดียว

and when that happens,

และเมื่อเกิดเหตุการณ์นั้นขึ้น

it is its own disease.

มันก็คือโรคนั่นเอง

And before I tell you about how it is that we think that happens

และก่อนที่ผมจะเล่าให้พวกคุณฟังว่าทำไมเราถึงคิดแบบนั้น

and what we can do about it,

และเราจะทำอะไรกับมันได้บ้าง

I want to show you how it feels for my patients.

ผมอยากจะแสดงให้คุณเห็นว่าการปวดมีผลอย่างไรกับผู้ป่วยของผม

So imagine, if you will,

ลองนึกภาพตามนะครับ

that I'm stroking your arm with this feather,

ถ้าผมลูบแขนของคุณด้วยขนนกนี้

as I'm stroking my arm right now.

เหมือนที่ผมลูบแขนของผมตอนนี้

Now, I want you to imagine

ตอนนี้ผมอยากให้คุณลองจินตนาการว่า

that I'm stroking it with this.

ผมลูบแขนผมด้วยสิ่งนี้

Please keep your seat.

อย่าเพิ่งหนีไปไหนครับ

(Laughter)

(เสียงหัวเราะ)

A very different feeling.

มันให้ความรู้สึกที่แตกต่างกันมากครับ

Now what does it have to do with chronic pain?

แล้วมันเกี่ยวอะไรกับความปวดเรื้อรังใช่ไหมครับ

Imagine, if you will, these two ideas together.

ลองคิดดูนะครับว่าถ้าเกิดความคิดทั้งสองร่วมกัน

Imagine what your life would be like

ลองคิดดูนะครับว่าชีวิตของคุณจะเป็นอย่างไร

if I were to stroke it with this feather,

ถ้าผมลูบคุณด้วยขนนกนี้

but your brain was telling you

แต่สมองของคุณกลับบอกคุณว่า

that this is what you are feeling --

มันให้ความรู้สึกเหมือนกับโดนส่ิ่งนี้

and that is the experience of my patients with chronic pain.

และนั่นคือประสบการณ์ของผู้ป่วยของผมที่เกิดภาวะการปวดเรื้อรัง

In fact, imagine something even worse.

แล้วลองคิดดูถึงสิ่งที่แย่ไปกว่านั้นสิครับ

Imagine I were to stroke your child's arm with this feather,

ลองคิดดูว่าถ้าผมลูบแขนลูกของด้วยขนนกนี้

and their brain [was] telling them

และสมองของเขากลับบอกเขาว่า

that they were feeling this hot torch.

มันให้ความรู้สึกเหมือนโดนเปลวไฟร้อนๆนี้

That was the experience of my patient, Chandler,

นั่นเป็นประสบการณ์จริงของคนไข้ของผมแชนด์เลอ

whom you see in the photograph.

คนที่คุณเห็นในรูปนี้

As you can see, she's a beautiful, young woman.

คุณคงเห็นว่าเธอเป็นเด็กสาวที่สวยมากคนหนึ่ง

She was 16 years old last year when I met her,

ผมพบเธอครั้งแรกเมื่อปีที่แล้วตอนนั้นเธออายุ 16 ปี

and she aspired to be a professional dancer.

และเธออยากจะเป็นนักเต้นมืออาขีพ

And during the course of one of her dance rehearsals,

และในการฝึกซ้อมเต้นของเธอนั่นเอง

she fell on her outstretched arm and sprained her wrist.

เธอล้มในท่าเหยียดแขนและข้อมือเคล็ด

Now you would probably imagine, as she did,

คุณคงคิดออกว่าเธอได้ทำอะไรไปบ้าง

that a wrist sprain is a trivial event

ข้อมือเคล็ดคงไม่ใช่เรื่องใหญ่โตอะไร

in a person's life.

ในชีวิตนัก

Wrap it in an ACE bandage,

แค่พันด้วยผ้าพันเคล็ด

take some ibuprofen for a week or two,

กินยาแก้ปวดไอบูโพรเฟนสัก 1-2 อาทิตย์

and that's the end of the story.

ก็น่าจะหายแล้ว

But in Chandler's case, that was the beginning of the story.

แต่ในกรณีของแชนด์เลอ นั่นเป็นเพียงจุดเริ่มต้นของเรื่องราว

This is what her arm looked like

นี่เป็นลักษณะของแขนของเธอครับ

when she came to my clinic about three months after her sprain.

ตอนที่เธอมาพบผมหลังจากเกิดแขนของเธอเกิดการเคล็ดประมาณ 3 เดือน

You can see that the arm is discolored,

จะเห็นได้ว่าแขนของเธอสีเปลี่ยนไป

purplish in color.

กลายเป็นสีม่วงคล้ำ

It was cadaverically cold to the touch.

เมื่อคุณลองจ้บแขนเธอดูจะรู้สึกว่าเย็นมาก

The muscles were frozen, paralyzed --

กล้ามเนื้อแข็งและอ่อนแรง

dystonic is how we refer to that.

เราเรียกอาการนี้ว่า ดีสโทนิค

The pain had spread from her wrist to her hands,

อาการปวดกระจายจากข้อมือไปถึงมือ

to her fingertips, from her wrist up to her elbow,

ไปถึงปลายนิ้ว จากข้อมือไปถึงข้อศอก

almost all the way to her shoulder.

ลามไปถึงหัวไหล่

But the worst part was,

แต่สิ่งที่แย่ที่สุดคือ

not the spontaneous pain that was there 24 hours a day.

ไม่ใช่แค่อาการปวดนี้จะคงอยู่ 24 ชั่วโมงต่อวันเท่านั้น

The worst part was that she had allodynia,

สิ่งที่แย่กว่านั้นก็คือเธอมีอาการ อัลโลไดเนีย

the medical term for the phenomenon that I just illustrated

ซึ่งเป็นศัพท์ทางการแพทย์ที่ใช้เรียกอาการที่ผมเพิ่งแสดงให้ชมไปเมื่อสักครู่

with the feather and with the torch.

ด้วยขนนกและเครื่องพ่นไฟ

The lightest touch of her arm --

การสัมผัสแขนเธอแม้เพียงแต่เบาๆ

the touch of a hand,

การสัมผัสมือ

the touch even of a sleeve, of a garment, as she put it on --

แม้แต่การสัมผัสด้วยของปลายแขนเสื้อ,ของเสื้อผ้าที่เธอสวมใส่

caused excruciating, burning pain.

ทำให้เกิดการปวดแสบปวดร้อนอย่างมาก

How can the nervous system get this so wrong?

ทำไมระบบประสาทถึงได้แปลผลผิดพลาดได้ขนาดนี้

How can the nervous system

อะไรที่ทำให้ระบบประสาท

misinterpret an innocent sensation

แปลผลการสัมผัสอย่างเบาๆผิดพลาด

like the touch of a hand

เช่นการสัมผัสของมือ

and turn it into the malevolent sensation

กลับแปลผลเป็นความเจ็บปวดอย่างมากมาย

of the touch of the flame?

เหมือนกับการถูกเผาด้วยเปลวไฟ

Well you probably imagine that the nervous system in the body

เราอาจจะลองจินตนาการถึงระบบประสาทในร่างกายของเรา

is hardwired like your house.

เหมือนกับระบบไฟในบ้านของคุณ

In your house, wires run in the wall,

ในบ้านคุณ สายไฟอยู่ในผนังใช่ไหมครับ

from the light switch to a junction box in the ceiling

จากสวิทซ์ไฟไปยังกล่องเชื่อมต่อบนเพดาน

and from the junction box to the light bulb.

จากกล่องเชื่อมต่อไปสู่หลอดไฟ

And when you turn the switch on, the light goes on.

และเมื่อคุณเปิดสวิทซ์ ไฟก็ติด

And when you turn the switch off, the light goes off.

เมื่อคุณปิดสวิทซ์ ไฟก็ดับ

So people imagine the nervous system is just like that.

เราคิดกันว่าระบบประสาทก็คงจะเป็นแบบนั้น

If you hit your thumb with a hammer,

ถ้าคุณทุบหัวแม่มือคุณด้วยค้อน

these wires in your arm -- that, of course, we call nerves --

สายไฟในแขนของคุณซึ่งเราเรียกกันว่าระบบประสาท

transmit the information into the junction box in the spinal cord

จะนำส่งข้อมูลนี้ไปสู่กล่องเชื่อมต่อในไขสันหลัง

where new wires, new nerves,

ซึ่งมีสายไฟใหม่ ระบบประสาทตัวใหม่

take the information up to the brain

นำข้อมูลนั้นส่งไปยังสมอง

where you become consciously aware that your thumb is now hurt.

ซึ่งทำให้เรารู้สึกเจ็บที่หัวแม่มือ

But the situation, of course, in the human body

แต่สถานการณ์จริงในร่างกายมนุษย์

is far more complicated than that.

มันซับซ้อนกว่านั้นมาก

Instead of it being the case

แทนที่จะเกิดขึ้นแบบว่า

that that junction box in the spinal cord

ที่กล่องเชื่อมต่อในไขสันหลัง

is just simple where one nerve connects with the next nerve

มีการเชื่อมต่อของเซลล์ประสาทแต่ละตัวแบบธรรมดา

by releasing these little brown packets

โดยการปล่อยถุงสีน้ำตาลเล็กๆ

of chemical information called neurotransmitters

ซึ่งมีข้อมูลทางเคมีที่เรียกว่า "สารสื่อประสาท"

in a linear one-on-one fashion,

โดยปลดปล่อยทีละตัว

in fact, what happens

ที่จริงแล้วสิ่งที่เกิดขึ้นก็คือ

is the neurotransmitters spill out in three dimensions --

สารสื่อประสาทถูกปลดปล่อยออกมาทั้งสามทิศทาง

laterally, vertically, up and down in the spinal cord --

ทั้งด้านข้าง หน้าหลัง บนและล่างในไขสันหลัง

and they start interacting

และเริ่มมีปฏิิิกิริยา

with other adjacent cells.

กับเซลล์ที่อยู่ติดกัน

These cells, called glial cells,

ซึ่งเรียกว่าเซลล์เกลีย

were once thought to be

ซึ่งครั้งหนึ่งเราเคยคิดว่า

unimportant structural elements of the spinal cord

เป็นส่ิงที่ไม่ได้สำคัญอะไรมากมายที่อยู่ในไขสันหลัง

that did nothing more than hold all the important things together,

และไม่ได้ทำหน้าที่อะไรนอกจากยึดให้สิ่งสำคัญต่างๆอยู่ใกล้ๆกัน

like the nerves.

เช่นพวกเซลล์ประสาท

But it turns out

แต่กลับกลายเป็นว่า

the glial cells have a vital role

เจ้าเซลล์เกลียนี้มีบทบาทสำคัญอย่างยิ่ง

in the modulation, amplification

ในการช่วยแปลงสัญญาณและขยายสัญญาณของระบบประสาท

and, in the case of pain, the distortion

และกรณีการปวดนี้ มันกลับบิดเบือนสัญญาณ

of sensory experiences.

ของการรับความรู้สึก

These glial cells become activated.

เซลล์เกลียเหล่านี้ถูกกระตุ้น

Their DNA starts to synthesize new proteins,

สารพันธุกรรมของมันสังเคราะห์โปรตีนใหม่ๆ

which spill out

ซึ่งกระจาย

and interact with adjacent nerves,

และมีปฏิกิริยากับเซลล์ประสาทข้างเคียง

and they start releasing their neurotransmitters,

แล้วปล่อยสารสื่อประสาทออกมา

and those neurotransmitters spill out

สารสื่อประสาทนั้นจะกระจายออกไป

and activate adjacent glial cells, and so on and so forth,

กระตุ้นเซลล์เกลียอีกหลายๆตัว

until what we have

จนกระทั่งเกิด

is a positive feedback loop.

ผลสะท้อนย้อนกลับทางบวก

It's almost as if somebody came into your home

คล้ายๆกับการที่มีคนมาที่บ้านคุณ

and rewired your walls

และปรับแผงไฟในผนังของคุณใหม่

so that the next time you turned on the light switch,

ซึ่งกลายเป็นว่าถ้าคุณเปิดสวิทซ์ไฟ

the toilet flushed three doors down,

ชักโครกอาจจะกดเอง

or your dishwasher went on,

หรือเครื่องล้างจานเปิดทำงานเอง

or your computer monitor turned off.

หรือหน้าจอคอมพิวเตอร์ปิดตัวเอง

That's crazy,

ซึ่งเป็นเรื่องที่แปลกมาก

but that's, in fact, what happens

แต่นั่นคือเรื่องจริงที่เกิดขึ้น

with chronic pain.

กับการปวดเรื้อรัง

And that's why pain becomes its own disease.

ทำให้การปวดกลายเป็นโรคอย่างหนึ่ง

The nervous system has plasticity.

ระบบประสาทมีคุณสมบัติในการปรับเปลี่ยน

It changes, and it morphs

มันเปลี่ยนแปลงและเปลี่ยนรูปแบบ

in response to stimuli.

ในการตอบสนองต่อสิ่งกระตุ้นต่างๆ

Well, what do we do about that?

แล้วเราทำอย่างไรดีกับสิ่งที่เกิดขึ้น

What can we do in a case like Chandler's?

เราจะทำอะไรได้บ้างในกรณีของแชนด์เลอร์

We treat these patients in a rather crude fashion

เรารักษาผู้ป่วยกลุ่มนี้แบบการรักษาทั่วไป

at this point in time.

ณ เวลานั้น

We treat them with symptom-modifying drugs --

เรารักษาพวกเขาด้วยยาที่ช่วยปรับอาการ

painkillers --

เช่นให้ ยาแก้ปวด

which are, frankly, not very effective

ซึ่งก็เห็นกันอยู่ว่าไม่ค่อยได้ผลสักเท่าไหร่

for this kind of pain.

สำหรับการปวดประเภทนี้

We take nerves that are noisy and active

เรารักษาเซลล์ประสาทที่ถูกกระตุ้นตลอดเวลา

that should be quiet,

ทั้งที่ควรจะอยู่เงียบๆ

and we put them to sleep with local anesthetics.

โดยการให้ยาชาเฉพาะที่เพื่อให้สงบลง

And most importantly, what we do

และสิ่งสำคัญที่เราได้ทำก็คือ

is we use a rigorous, and often uncomfortable, process

เราได้ใช้กระบวนการที่เข้มงวดและค่อนข้างอึดอัด

of physical therapy and occupational therapy

ทั้งกายภาพบำบัดและกิจกรรมบำบัด

to retrain the nerves in the nervous system

เพื่อฝึกให้ระบบประสาทกลับมาทำงานเหมือนเดิมอีกครั้ง

to respond normally

เพื่อให้ตอบสนองได้อย่างปกติ

to the activities and sensory experiences

เพื่อให้การรับรู้ความรู้สึกเป็นไปอย่างปกติ

that are part of everyday life.

ซึ่งเป็นส่วนหนึ่งของชีวิตในทุกวัน

And we support all of that

และเรายังช่วยสนับสนุน

with an intensive psychotherapy program

โดยการทำโปรแกรม จิตบำบัดอย่างเข้มข้นกันเลยทีเดียว

to address the despondency, despair and depression

เพื่อรับรู้ถึงความสิ้นหวัง ความซึมเศร้า

that always accompanies

ซึ่งเกิดขึ้นพร้อมๆกับอาการ

severe, chronic pain.

ปวดอย่างรุนแรงและเรื้อรังนี้

It's successful,

ซึ่งมันก็ประสบความสำเร็จอย่างดี

as you can see from this video of Chandler,

อย่างที่คุณได้เห็นจากวีดีโอของแชนด์เลอร์

who, two months after we first met her,

นี่เป็นภาพ 2 เดือนหลังจากที่เราพบเธอครั้งแรก

is now doings a back flip.

ซึ่งกำลังตีลังกาหลัง

And I had lunch with her yesterday

ผมเพิ่งได้กินข้าวเที่ยงกับเธอเมื่อวานนี้

because she's a college student studying dance at Long Beach here,

เพราะเธอเป็นนักศึกษาที่กำลังเรียนเต้นอยู่ที่ Long Beach นี่เอง

and she's doing absolutely fantastic.

และเธอก็ทำมันได้เป็นอย่างดีเลยทีเดียว

But the future is actually even brighter.

แต่อนาคตก็ยิ่งจะดีขึ้นกว่านี้อีก

The future holds the promise

อนาคตที่มีสัญญาว่า

that new drugs will be developed

กำลังมีการพัฒนายาตัวใหม่ขึ้นมา

that are not symptom-modifying drugs

ที่ไม่ใช่แค่เป็นยารักษาตามอาการเท่านั้น

that simply mask the problem,

ซึ่งจริงๆแล้วเป็นการปกปิดปัญหาไว้

as we have now,

อย่างที่เรามีใช้กันอยู่ในตอนนี้

but that will be disease-modifying drugs

แต่ว่ายาตัวใหม่นี้จะเป็นยาที่ช่วยปรับโรค

that will actually go right to the root of the problem

ซึ่งจะลงไปแก้ตรงที่มาของปัญหา

and attack those glial cells,

และโจมตีเซลล์เกลีย

or those pernicious proteins

หรือโปรตีนที่เป็นอันตรายต่างๆ

that the glial cells elaborate,

ที่เซลล์เกลียได้สร้างขึ้น

that spill over and cause this central nervous system wind-up,

ซึ่งกระจายไปทั่วและทำให้ระบบประสาททำงานผิดพลาด

or plasticity,

หรือปรับเปลี่ยนไป

that so is capable

นั่นคือความสามารถของมันในการ

of distorting and amplifying

บิดเบือนและทำให้การแปลงผล

the sensory experience that we call pain.

ของระบบประสาทสัมผัสที่เราเรียกว่าการปวด

So I have hope

ซึ่งผมก็หวังว่า

that in the future,

ในอนาคต

the prophetic words of George Carlin will be realized,

คำพูดของคุณจอร์จ คาลิน จะเป็นจริงขึ้นมา

who said, "My philosophy:

คนที่พูดว่า "ปรัชญาของผมก็คือ

No pain, no pain."

ไม่มีความเจ็บปวด ก็ไม่มีความเจ็บปวด"

Thank you very much.

ขอบคุณมากๆครับ

(Applause)

(ปรบมือ)