Elliot Krane: The mystery of chronic pain

الیوت کرین:راز درد مزمن

Translator: Shahram Eatezadi Reviewer: Saeed Salehi

I'm a pediatrician and an anesthesiologist,

من یک متخصص کودکان و هوشبری هستم

so I put children to sleep for a living.

بنابراین من برای گذران زندگیم بچه ها را به خواب می برم.

(Laughter)

خنده ...

And I'm an academic, so I put audiences to sleep for free.

ومن یک انسان علمی هستم که شنوندگان را به رایگان به خواب میبرم.

(Laughter)

خنده....

But what I actually mostly do

اما بواقع انچه که من عمدتا انجام میدهم

is I manage the pain management service

اداره سرویس مدیریت درد

at the Packard Children's Hospital up at Stanford in Palo Alto.

در بیمارستان کودکان پکارد (Packard) در استنفورد پالو التو (Palo Alto) میباشد.

And it's from the experience

و آن چه از تجربیات

from about 20 or 25 years of doing that

۲۰ یا ۲۵ ساله انجام دادن ان نتیجه گیری میشود

that I want to bring to you the message this morning,

-که من امروزبعنوان یک پیام برایتان می اورم-

that pain is a disease.

ان است که درد یک بیماری است.

Now most of the time,

و الان در اغلب موارد

you think of pain as a symptom of a disease,

شما به درد بعنوان یک نشانه یا یک بیماری نگاه میکنید

and that's true most of the time.

که این در اغلب موارد صحیح است.

It's the symptom of a tumor or an infection

این یک نشانه یک تومور یا یک عفونت

or an inflammation or an operation.

یا یک التهاب یا بدنبال یک عمل جراحی است.

But about 10 percent of the time,

اما در حدود ۱۰ درصد موارد

after the patient has recovered from one of those events,

پس از انکه بیمار از وقایع فوق الذکر بهبودی یافت .

pain persists.

درد هنوز وجود دارد.

It persists for months

ماه ها ان وجود دارد

and oftentimes for years,

و اغلب موارد شاید برای سالها.

and when that happens,

و وقتی این اتفاق رخ میدهد

it is its own disease.

این خودش یک بیماری است.

And before I tell you about how it is that we think that happens

و قبل از انکه بشما بگویم چگونه است که ما فکر میکنیم ان اتفاق می افتد

and what we can do about it,

و ما چه میتوانیم درباره ان انجام دهیم

I want to show you how it feels for my patients.

میخواهم بشما نشان دهم که چگونه ان احساس میشود در بیمارانم.

So imagine, if you will,

تصور کنید -اگر میتوانید-

that I'm stroking your arm with this feather,

که من دارم با این پر به بازوی شما ضربه میزنم

as I'm stroking my arm right now.

که من الان دارم با این پر به بازوی شما ضربه میزنم

Now, I want you to imagine

حالا الان از شما میخواهم که تصور کنید

that I'm stroking it with this.

لطفا سر جای خودتان بنشینید.

Please keep your seat.

لطفا سر جای خودتان بنشینید.

(Laughter)

خنده....

A very different feeling.

یک احساس کاملا متفاوت.

Now what does it have to do with chronic pain?

حال با این درد مزمن چه باید کرد؟

Imagine, if you will, these two ideas together.

تصور کنید-اگر میتوانید-این دو ایده را توامان.

Imagine what your life would be like

تصور کنید زندگی شما چگونه میشد

if I were to stroke it with this feather,

اگر من بخواهم با این پر ضربه بزنم

but your brain was telling you

اما مغز شما به شما میگفته

that this is what you are feeling --

این ان چیزی است که شما احساس میکنید-

and that is the experience of my patients with chronic pain.

واین تجربه بیماران من با درد مزمن است.

In fact, imagine something even worse.

در واقع چیزی حتی بدتر را تصور کنید.

Imagine I were to stroke your child's arm with this feather,

تصور کنید من میخواستم با این پر به بازوی فرزندتان ضربه بزنم

and their brain [was] telling them

و مغزشان به انها میگفت

that they were feeling this hot torch.

که این مشعل داغ را احساس کنند

That was the experience of my patient, Chandler,

ان تجربه بیمار من -کندلر (Chandler)- است

whom you see in the photograph.

که شما او را در عکس مشاهده کردید.

As you can see, she's a beautiful, young woman.

همانطور که میتوانید ببینید او یک زن جوان زیبا است.

She was 16 years old last year when I met her,

او سال گذشته ۱۶ سال داشت زمانی که اورا دیدم

and she aspired to be a professional dancer.

و ارزو داشت یک رقاص حرفه ای شود.

And during the course of one of her dance rehearsals,

و درخلال تمرین یکی از رقص هایش

she fell on her outstretched arm and sprained her wrist.

برروی بازوی دست بازشده اش سقوط میکند و مچش رگ به رگ میشود.

Now you would probably imagine, as she did,

شما احتمالا تصور میکنید-همانطور که او تصور کرد-

that a wrist sprain is a trivial event

که یک رگ به رگ شدن مچ یک واقعه بی اهمیت

in a person's life.

در زندگی یک نفر است.

Wrap it in an ACE bandage,

باند کشی ببند دورش

take some ibuprofen for a week or two,

برای مدت 1 یا 2 هفته ایبوپروفن بخور

and that's the end of the story.

و اخر قصه.

But in Chandler's case, that was the beginning of the story.

اما در مورد چندلر این اغاز داستان بود.

This is what her arm looked like

این ان چیزی است که بازویش شباهت داشت

when she came to my clinic about three months after her sprain.

هنگامی که او پس از سه ماه بعد از ان حادثه به کلینیک من امد.

You can see that the arm is discolored,

ملاحظه میکنید که رنگ بازو عوض شده

purplish in color.

ارغوانی.تقریبا

It was cadaverically cold to the touch.

ان ازنظر کالبدی در تماس سرد بنظر میرسید.

The muscles were frozen, paralyzed --

عضلات منجمدو بی حس و حرکت بودند-

dystonic is how we refer to that.

انچیزی که ما به ان دیستونیک (Dystonic) میگوییم-

The pain had spread from her wrist to her hands,

درد از مچش به دستانش پخش شده بود

to her fingertips, from her wrist up to her elbow,

به انگشتانش و از مچ به ارنجش

almost all the way to her shoulder.

وتقریبا تمام مسیر شانه اش.

But the worst part was,

اما بدترین قسمت

not the spontaneous pain that was there 24 hours a day.

درد خودبخودی که در تمام مدت شبانه روز وجود داشت نبود

The worst part was that she had allodynia,

بلکه بدترین قسمت ان بود که او"الودینیا" (allodynia) داشت

the medical term for the phenomenon that I just illustrated

اصطلاحی پزشکی برای پدیده ای که من به تصویر کشیدم

with the feather and with the torch.

با مثال پر و مشعل.

The lightest touch of her arm --

سبکترین(کمترین) تماس با بازوی اومانند

the touch of a hand,

تماس یک دست

the touch even of a sleeve, of a garment, as she put it on --

حتی تماس یک استین یا یک جامه ای که میپوشد

caused excruciating, burning pain.

باعث ایجاد یک درد ازاردهنده سوزان میشود.

How can the nervous system get this so wrong?

چگونه سیستم عصبی میتواند اینهمه اشتباه بگیرد؟

How can the nervous system

چگونه سیستم عصبی میتواند

misinterpret an innocent sensation

یک احساس بیضرر را به اشتباه تفسیر کند

like the touch of a hand

مانند تماس یک دست را

and turn it into the malevolent sensation

تبدیل به احساس اشتباهی

of the touch of the flame?

شعله اتش نماید.

Well you probably imagine that the nervous system in the body

خوب شما ممکن است تصور کنید که سیستم عصبی در بدن

is hardwired like your house.

ما نند منزلتان سیم کشی میشود.

In your house, wires run in the wall,

در منزلتان سیم ها از دیوار عبور میکنند

from the light switch to a junction box in the ceiling

از کلید چراغ به جعبه تقسیم در سقف

and from the junction box to the light bulb.

و از جعبه تقسیم به چراغ

And when you turn the switch on, the light goes on.

و زمانی که چراغ را روشن میکنید چراغ روشن میشود

And when you turn the switch off, the light goes off.

و وقتی کلید را خاموش میکنید چراغ خاموش میشود.

So people imagine the nervous system is just like that.

و مردم تصور میکنند که سیستم عصبی بدن درست مثل ان است.

If you hit your thumb with a hammer,

اگر شما با یک چکش روی شستتان ضربه بزنید

these wires in your arm -- that, of course, we call nerves --

این سیمها در بازویتان –که البته ما انرا رشته های عصبی مینامیم-

transmit the information into the junction box in the spinal cord

اطلاعات را بسمت جعبه تقسیم درطناب نخاع منتقل میکنند

where new wires, new nerves,

جایی که سیمهای جدید و رشته های عصبی جدید

take the information up to the brain

اطلاعات را به سمت مغز بالا میبرند

where you become consciously aware that your thumb is now hurt.

جایی که شما اگاه میشوید شستتان اسیب دیده است.

But the situation, of course, in the human body

اما البته وضعیت در بدن انسان

is far more complicated than that.

خیلی پیچیده تر از این است.

Instead of it being the case

درعوض بجای این

that that junction box in the spinal cord

که ساختمان جعبه تقسیم در طناب نخاعی

is just simple where one nerve connects with the next nerve

بقدری ساده باشه که یک رشته عصبی را به یک رشته دیگر

by releasing these little brown packets

با ازادسازی این بسته های کوچک قهوه ای رنگ

of chemical information called neurotransmitters

اطلاعات شیمیایی -که نوروترنسمیتر (Neurotransmitters) نامیده میشود-

in a linear one-on-one fashion,

در یک ساختار خطی متناظرمتصل بکنه

in fact, what happens

درواقع انچه که اتفاق می افتد

is the neurotransmitters spill out in three dimensions --

ان است که نروترنسمیترها در سه جهت حرکت میکنند-

laterally, vertically, up and down in the spinal cord --

جانبی-عمودی-بالا و پایین در طناب نخاعی—

and they start interacting

و شروع به تراکنش میکنند

with other adjacent cells.

با دیگرسلولهای مجاور.

These cells, called glial cells,

این سلولها سلولهای گلیال (Glial) نامیده میشوند

were once thought to be

که زمانی تصور میشد

unimportant structural elements of the spinal cord

که اجزای ساختمانی بی اهمیت طناب نخاعی باشند

that did nothing more than hold all the important things together,

که کاری بجز نگهداشتن اجزای مهم-مانند رشته های عصبی-

like the nerves.

در کنار یکدیگر انجام نمیدهند.

But it turns out

اما معلوم میشود

the glial cells have a vital role

سلولهای گلیال یک نقش حیاتی دارند

in the modulation, amplification

در تنظیم-تشدید

and, in the case of pain, the distortion

ودر مواقع وجود درد تحریف

of sensory experiences.

تجربیات حسی.

These glial cells become activated.

این سلولهای گلیال فعال میگردند.

Their DNA starts to synthesize new proteins,

دی ان ای انها شروع به ساختن پروتیین های جدید میکند

which spill out

که حرکت میکنند

and interact with adjacent nerves,

و برهم کنش میکنند با رشته های عصبی مجاور.

and they start releasing their neurotransmitters,

و شروع به ازادسازی واسطه های شیمیایی (نروترنسمیتر)خودشان میکنند.

and those neurotransmitters spill out

وان نروترنسمیترها حرکت میکنند

and activate adjacent glial cells, and so on and so forth,

و سلولهای گلیال مجاور را فعال میکنند و قصه همینطور از اول تکرار میشود

until what we have

تا جایی که ما داریم

is a positive feedback loop.

یک حلقه پس خوران مثبت.

It's almost as if somebody came into your home

این تقریبا مثل ان است که یک نفر به خانه شما بیاید

and rewired your walls

و دیوارهای منزلتان را دوباره سیم کشی کند

so that the next time you turned on the light switch,

که اینبار وقتی کلید چراغ را روشن کنید

the toilet flushed three doors down,

سیفون توالت ابش را تخلیه کند یا سه تا در پایین بیاید

or your dishwasher went on,

یا ماشین ظرفشوییتان خاموش شود.

or your computer monitor turned off.

یا نمایشگر رایانه تان خاموش شود.

That's crazy,

اون دیوانه است !

but that's, in fact, what happens

اما ان در واقع چیزی است که اتفاق می افتد

with chronic pain.

در درد مزمن.

And that's why pain becomes its own disease.

وای علت این است که درد به بیماری خودش تبدیل میشود

The nervous system has plasticity.

سیستم عصبی خاصیت پلاستیکی مانندی دارد.

It changes, and it morphs

تغییر میکند و شکل جدیدی پیدا میکند

in response to stimuli.

به محرکها پاسخ میدهد.

Well, what do we do about that?

خوب در باره ان چه میکنیم؟

What can we do in a case like Chandler's?

ما در موارد مشابه چندلر چکار میتوانیم بکنیم؟

We treat these patients in a rather crude fashion

ما اینگونه بیماران را بشکل نپخته و خامی درمان میکنبم

at this point in time.

در این نقطه از زمان.

We treat them with symptom-modifying drugs --

ما انها را با داروهای تعدیل کننده علایم

painkillers --

یا مسکن ها درمان میکنیم

which are, frankly, not very effective

که به صراحت خیلی کارا نیستند

for this kind of pain.

برای این نوع از دردها.

We take nerves that are noisy and active

ما رشته های عصب راکه فعال و پر هیاهوهستند ارام

that should be quiet,

درنظر میگیریم

and we put them to sleep with local anesthetics.

و ما انها را با بیحس کننده های موضعی به خواب میبریم

And most importantly, what we do

و مهمترین ان که ما

is we use a rigorous, and often uncomfortable, process

یک روندشدید(خشن)و اغلب ناراحت از فیزیکال تراپی

of physical therapy and occupational therapy

و کاردرمانی را استفاده میکنیم

to retrain the nerves in the nervous system

برای ابقا و نگه داشتن اعصاب در سیستم عصبی

to respond normally

برای پاسخ دادن طبیعی

to the activities and sensory experiences

به تجربیات حسی و فعالیت ها

that are part of everyday life.

که بخشی از زندگی روزانه ما است.

And we support all of that

و از همه ی این مراحل پشتیبانی می کنیم

with an intensive psychotherapy program

با یک برنامه ی فشرده ی روان درمانی

to address the despondency, despair and depression

برای نشان دادن دلسردی و نومیدی و افسردگی

that always accompanies

که اغلب همراه با

severe, chronic pain.

درد شدید و مزمن است.

It's successful,

این موفقیت امیز است

as you can see from this video of Chandler,

همانطور که از تماشای فیلم چندلر میتوانید ببینید

who, two months after we first met her,

که دو ماه پس از اولین ملاقات ما

is now doings a back flip.

داره پشتک وارو میزنه

And I had lunch with her yesterday

و من دیروز با او غذا خوردم

because she's a college student studying dance at Long Beach here,

چرا که اواینجا دانشجوی کالج و در حال تحصیل در رشته رقص در لانگ بیچ است.

and she's doing absolutely fantastic.

و او دارد واقعا کارش را عالی انجام میدهد.

But the future is actually even brighter.

اما اینده در واقع حتی روشنتر هم هست

The future holds the promise

اینده این نوید رامیدهد

that new drugs will be developed

که داروهای جدید توسعه پیدا خواهند کرد

that are not symptom-modifying drugs

به انچه که داروهای تعدیل کننده علایم نیستند

that simply mask the problem,

که براحتی مشکل را بپوشانند

as we have now,

همانچیزی که هم اکنون داریم

but that will be disease-modifying drugs

بلکه داروهای تعدیل کننده بیماری خواهند بود

that will actually go right to the root of the problem

که در واقع درست برسر ریشه اصلی مشکل میروند

and attack those glial cells,

و به ان سلولهای گلیال میروند

or those pernicious proteins

یا به ان پروتیین های مضر و کشنده

that the glial cells elaborate,

که سلولهای گلیال استادانه میسازند

that spill over and cause this central nervous system wind-up,

که پخش میشوند و باعث این روند سیستم عصبی مرکزی میشود

or plasticity,

یا شکل پذیری

that so is capable

که قادر به

of distorting and amplifying

انحراف و تشدید

the sensory experience that we call pain.

تجربه حسی که ما انرا درد مینامیم میباشد.

So I have hope

در نتیجه من امید دارم

that in the future,

که در اینده

the prophetic words of George Carlin will be realized,

کلمات این پیشگویی جرج کارلین درک بشود

who said, "My philosophy:

که گفت" فلسفه من:

No pain, no pain."

درد نه-درد نه"

Thank you very much.

خیلی متشکرم

(Applause)

کف زدن حضار.......