How to Raise Successful Kids -- Without Over-Parenting | Julie Lythcott-Haims | TED

Translator: Chanyanart Kiattiporn-opas Reviewer: Tisa Tontiwatkul

You know, I didn't set out to be a parenting expert.

คุณรู้ไหมว่าฉันไม่ได้ถูกฝึกมาให้เป็น ผู้เชี่ยวชาญในการเลี้ยงลูก

In fact, I'm not very interested in parenting, per Se.

จริง ๆ แล้ว ฉันเองก็ไม่ได้สนใจ เรื่องเลี้ยงลูกเลย

ก็แค่เรื่องรูปแบบการเลี้ยงลูก ที่มีอยู่ในปัจจุบัน

It's just that there's a certain style of parenting these days

ที่เข้าไปวุ่นวายกับเด็ก ๆ

that is kind of messing up kids,

impeding their chances to develop into theirselves.

กีดกันโอกาสของพวกเขา ในการพัฒนาตัวของพวกเขาเอง

There's a certain style of parenting these days

ทุกวันนี้ มีรูปแบบการเลี้ยงลูกที่ชัดเจน

that's getting in the way.

ที่เป็นลักษณะแบบนี้

I guess what I'm saying is,

ฉันเดาว่า สิ่งที่ฉันกำลังจะบอกคือ

we spend a lot of time being very concerned

พวกเราใช้เวลามากมาย ไปกับการวิตกกังวล

about parents who aren't involved enough in the lives of their kids

เกี่ยวกับพ่อแม่ที่ไม่ได้เข้าไปดูแล ชีวิตของลูก ๆ มากพอ

and their education or their upbringing,

การศึกษา การอบรมพวกเขา

and rightly so.

ก็ควรจะเป็นเช่นนั้นนะคะ

แต่กลับกันในปลายสุดของอีกด้านหนึ่ง

But at the other end of the spectrum,

there's a lot of harm going on there as well,

ก็มีภัยร้ายมากมายอยู่เช่นเดียวกัน

ที่พ่อแม่จะรู้สึกว่าลูก ๆ จะไม่สามารถประสบความสำเร็จได้

where parents feel a kid can't be successful

หากพ่อแม่ไม่เข้าไปปกป้อง และป้องกันในทุก ๆ ช่วง

unless the parent is protecting and preventing at every turn

คอยบินอยู่เหนือทุก ๆ เหตุการณ์ จัดการเรื่องเล็กน้อยทุก ๆ เรื่องในทุกขณะ

and hovering over every happening, and micromanaging every moment,

and steering their kid towards some small subset of colleges and careers.

และนำทางลูก ๆ ไปยังมหาวิทยาลัยเล็ก ๆ และได้งานในบางสาขาอาชีพ

When we raise kids this way,

เมื่อพวกเราเลี้ยงดูลูกในแนวทางเช่นนี้

and I'll say we,

ฉันขอใช้คำว่า พวกเรา

เพราะว่าพระเจ้ารู้แน่นอน ว่าการเลี้ยงลูกวัยรุ่นสองคนของฉัน

because Lord knows, in raising my two teenagers,

I've had these tendencies myself,

ก็มีแนวโน้มในการทำแบบนี้ด้วยเหมือนกัน

our kids end up leading a kind of checklisted childhood.

ลูกของเราก็ลงเอยด้วยการเป็นผู้นำ ของเด็กที่เรียกว่าเด็กเช็คลิสต์

And here's what the checklisted childhood looks like.

และนี่เป็นลักษณะของเด็กเช็คลิสต์

We keep them safe and sound

พวกเราเก็บเขาให้อยู่แต่ในที่ปลอดภัย

and fed and watered,

ให้อาหารและน้ำ

and then we want to be sure they go to the right schools,

จากนั้นเราจะทำให้มั่นใจว่า เด็ก ๆ เข้าโรงเรียนที่เหมาะสม

that they're in the right classes at the right schools,

อยู่ในห้องเรียนที่ดี ในโรงเรียนที่ดี

and that they get the right grades in the right classes in the right schools.

และได้เกรดเฉลี่ยที่ดี ในห้องเรียนที่ดี อยู่ในโรงเรียนที่ดี

But not just the grades, the scores,

แต่ไม่ใช่แค่เกรดหรือคะแนน

and not just the grades and scores, but the accolades and the awards

ไม่ใช่แค่เกรดหรือคะแนนเท่านั้น แต่รวมไปถึงได้รับเกียรติ และรางวัล

and the sports, the activities, the leadership.

กีฬา กิจกรรม ความเป็นผู้นำ

We tell our kids, don't just join a club,

เราพร่ำบอกลูกของเรา อย่าเพียงแค่เข้าชมรม

start a club, because colleges want to see that.

แต่ให้ตั้งชมรม เพราะวิทยาลัย ต้องการแบบนั้น

And check the box for community service.

และทำเครื่องหมายใน ช่องงานบริการสังคม

I mean, show the colleges you care about others.

ฉันหมายถึง แสดงให้วิทยาลัยเห็นว่า เธอดูแลผู้อื่น

(เสียงหัวเราะ)

(Laughter)

And all of this is done to some hoped-for degree of perfection.

และที่ทำทั้งหมดนี้เพื่อความคาดหวัง สำหรับการไปสู่ระดับของความสมบูรณ์แบบ

We expect our kids to perform at a level of perfection

พวกเราคาดหวังลูกของเราจะทำได้ถึง ระดับของความสมบูรณ์แบบ

we were never asked to perform at ourselves,

ที่พวกเราไม่เคยขอให้กับตัวเอง ทำได้จนถึงขั้นนั้นมาก่อน

and so because so much is required,

เนื่องจากพวกเราเรียกร้องเสียมากมาย

we think,

จนคิดว่า

well then, of course we parents have to argue with every teacher

อืม แน่นอนที่พ่อแม่อย่างพวกเรา ต้องโต้แย้งกับคุณครูทุก ๆ คน

and principal and coach and referee

กับอธิการบดี ครูฝึกสอนกีฬา รวมถึงกรรมการ

and act like our kid's concierge

ทำเสมือนกับเป็นผู้คอยเฝ้าดูแลลูก

and personal handler

ผู้จัดการส่วนตัว

and secretary.

และเลขาธิการ

And then with our kids, our precious kids,

จากนั้น กับพวกลูก ๆ อันเป็นที่รักของพวกเรา

we spend so much time nudging,

เราใช้เวลาอย่างมากไปกับการกระตุ้นพวกเขา

จูงเขาไป ชี้แนะ ช่วยเหลือ โต้เถียง พร่ำบ่น ซึ่งอาจเป็นตัวอย่างหนึ่ง

cajoling, hinting, helping, haggling, nagging as the case may be,

to be sure they're not screwing up,

เพื่อให้แน่ใจว่าพวกเขาจะไม่ผิดพลาด

not closing doors,

ไม่ปิดประตู

not ruining their future,

ไม่ทำลายอนาคตของพวกเขา

some hoped-for admission

ความหวังเพื่อที่จะเข้าสู่

to a tiny handful of colleges

วิทยาลัยจำนวนเพียงหยิบมือเดียว

that deny almost every applicant.

ที่แทบจะปฏิเสธผู้สมัครเรียนเกือบทุกคน

And here's what it feels like to be a kid in this checklisted childhood.

และนี่แหล่ะค่ะ เป็นความรู้สึก ของการเป็นเด็กเช็คสิสต์

อับดับแรกสุด คือ ไม่มีเวลาว่างในการเล่นอย่างอิสระ

First of all, there's no time for free play.

There's no room in the afternoons,

ไม่มีพื้นที่ในช่วงพักกลางวัน

because everything has to be enriching, we think.

เพราะพวกเราคิดว่า ทุกสิ่งทุกอย่างจะต้องทำให้ดีขึ้น

It's as if every piece of homework, every quiz, every activity

ราวกับการบ้านทุก ๆ ชิ้น สอบย่อยทุก ๆ ครั้ง กิจกรรมทุกประเภท

is a make-or-break moment for this future we have in mind for them,

คือช่วงชี้ชะตาสำหรับอนาคตที่พวกเรา ตั้งไว้ในใจเพื่อพวกเขา

and we absolve them of helping out around the house,

และพวกเราก็ยกเว้นเรื่องการช่วยงานบ้าน จากพวกเขา

and we even absolve them of getting enough sleep

และเราก็ยกเว้นการนอนหลับอย่างเพียงพอ กับพวกเขา

as long as they're checking off the items on their checklist.

ตราบเท่าที่พวกเขาทำรายการ ที่อยู่ในเช็คลิสต์ของพวกเขา

And in the checklisted childhood, we say we just want them to be happy,

ในเด็กเช็คลิสต์ เราพูดว่า เราแค่ต้องการให้พวกเขามีความสุข

but when they come home from school,

แต่เมื่อพวกเขากลับมาจากโรงเรียน

what we ask about all too often first

สิ่งที่เรามักถามบ่อย ๆ อันดับแรกสุดเลย

is their homework and their grades.

ก็คือ การบ้าน และเกรดเฉลี่ยของพวกเขา

And they see in our faces

และสิ่งที่พวกเขาจะเห็นจากใบหน้าของเรา คือ

that our approval, that our love,

การยอมรับ ความรักของเรา

that their very worth,

คุณค่าของพวกเขา

ล้วนมาจาก เกรด A

comes from A's.

And then we walk alongside them

และต่อมาเมื่อพวกเราเดินไปข้าง ๆ พวกเขา

and offer clucking praise like a trainer at the Westminster Dog Show --

และให้การชื่นชมเสมือนเป็นครูฝึกใน รายการประกวดสุนัข Westminster Dog Show

(Laughter)

(เสียงหัวเราะ)

coaxing them to just jump a little higher and soar a little farther,

เกลี้ยกล่อมให้พวกเขากระโดดขึ้นสูงอีกสักนิด และทะยานไปให้ไกลอีกสักหน่อย

day after day after day.

วันแล้ววันเล่า

And when they get to high school,

และเมื่อพวกเขาเรียนมัธยมปลาย

they don't say, "Well, what might I be interested in studying

พวกเขาจะไม่พูดว่า "อืม วิชาไหนที่น่าสนใจนะ"

or doing as an activity?"

หรือกิจกรรมอะไรที่น่าทำนะ"

They go to counselors and they say,

พวกเขาจะไปหาผู้ให้คำปรึกษา และพูดว่า

"What do I need to do to get into the right college?"

"ฉันต้องทำอะไรบ้าง ถึงจะเข้าไปในวิทยาลัยที่ดีได้"

หลังจากนั้น เมื่อเกรดในช่วงมัธยม เริ่มออกมา

And then, when the grades start to roll in in high school,

และถ้าพวกเขาได้เกรด B

and they're getting some B's,

or God forbid some C's,

หรือ พระเจ้าห้ามไม่ให้ ได้เกรด C มา

พวกเขาส่งข้อความหาเพื่อน อย่างกระวนกระวาย

they frantically text their friends

และถามว่า "มีใครเคยเข้าวิทยาลัยดี ๆ ด้วยเกรดเหล่านี้บ้างนะ"

and say, "Has anyone ever gotten into the right college with these grades?"

And our kids,

และลูกของเรา

regardless of where they end up at the end of high school,

ทั้ง ๆ ที่ท้ายที่สุดแล้ว เมื่อจบจากมัธยมปลาย

พวกเขาแทบจะหยุดหายใจ

they're breathless.

They're brittle.

พวกเขาจะเปราะบาง

They're a little burned out.

พวกเขาจะเหนื่อยหน่ายและหมดแรง

They're a little old before their time,

พวกเขาดูแก่ขึ้นก่อนวัย

wishing the grown-ups in their lives had said, "What you've done is enough,

อยากที่จะให้ผู้ใหญ่ในชีวิตพูดว่า "สิ่งที่เธอทำมา มันเพียงพอแล้ว

this effort you've put forth in childhood is enough."

ความพยายามเพื่อหนทางข้างหน้า ตั้งแต่ตอนเด็ก ๆ มันเพียงพอแล้ว"

And they're withering now under high rates of anxiety and depression

และพวกเขาก็เริ่มอ่อนกำลังลง ภายใต้ ระดับความวิตกกังวลและซึมเศร้าที่สูง

and some of them are wondering,

บางคนก็สงสัย

will this life ever turn out to have been worth it?

ผลที่ออกมาของชีวิตนี้จะคุ้มค่าหรือไม่

Well, we parents,

ค่ะ เราที่เป็นพ่อแม่

we parents are pretty sure it's all worth it.

พ่อแม่ที่มั่นใจมาก ๆ ว่าทั้งหมดมันคุ้มค่า

We seem to behave --

เราดูเหมือนว่า จะปฏิบัติ

it's like we literally think they will have no future

เหมือนกับว่าพวกเราคิดจริง ๆ ว่า พวกเขาจะไม่มีอนาคต

if they don't get into one of these tiny set of colleges or careers

ถ้าหากว่าพวกเขาไม่สามารถเข้าสู่ วิทยาลัยบางที่ หรือทำอาชีพบางอย่างได้

we have in mind for them.

ที่พวกเราคิดไว้เพื่อเขา

Or maybe, maybe, we're just afraid

หรือบางที บางที พวกเราอาจจะกลัวว่า

พวกเขาจะไม่มีอนาคตที่พวกเราจะเอาไปคุยโวได้

they won't have a future we can brag about

to our friends and with stickers on the backs of our cars.

กับเพื่อน ๆ ของเรา และเอาไปแปะสติกเกอร์ ด้านหลังรถเราได้

Yeah.

นั่นล่ะค่ะ

(Applause)

(เสียงหัวเราะ)

But if you look at what we've done,

แต่ถ้าหากคุณมองเห็นสิ่งที่เราทำไป

if you have the courage to really look at it,

หากคุณมีความกล้าที่จะมองอย่างจริง ๆ แล้ว

จะเห็นว่า สิ่งที่คุณทำไม่ได้แค่ทำให้ลูก คิดว่าคุณค่าของพวกเขา

you'll see that not only do our kids think their worth comes

มาจากเกรด และคะแนนเท่านั้น

from grades and scores,

but that when we live right up inside their precious developing minds

แต่เมื่อพวกเราใช้ชีวิตอยู่ภายใน การพัฒนาความมีคุณค่าในจิตใจของเขาอยู่

all the time, like our very own version of the movie "Being John Malkovich,"

ทุกช่วงเวลา เหมือนกับในหนัง "การเป็น จอห์น มาโควิท" เวอร์ชันของเราเอง

we send our children the message:

พวกเราได้ส่งข้อความให้กับลูก ๆ ว่า

"Hey kid, I don't think you can actually achieve any of this without me."

"นี่ ลูก แม่ไม่คิดว่าลูกจะประสบความสำเร็จ ได้จริง ๆ หากไม่มีแม่"

And so with our overhelp,

และด้วยการช่วยเหลือมากจนเกินไปของเรา

การปกป้องที่เกินไป การจูงมือและ การชี้แนะที่เกินพอดี

our overprotection and overdirection and hand-holding,

we deprive our kids of the chance to build self-efficacy,

เรายึดโอกาสของลูกในการสร้างการรับรู้ ความสามารถของตนเอง (self-efficacy)

which is a really fundamental tenet of the human psyche,

ซึ่งเป็นรากฐานความเชื่ออันแท้จริง ภายในจิตใจมนุษย์

far more important than that self-esteem they get

ที่สำคัญมากกว่าความภาคภูมิใจในตนเอง (self-esteem) ที่ได้

จากเสียงปรบมือของเราทุกครั้ง

every time we applaud.

การรับรู้ความสามารถของตนเองจะเกิด เมื่อคนเห็นว่าการกระทำนั้นทำให้เกิดผลลัพธ์

Self-efficacy is built when one sees that one's own actions lead to outcomes,

not --

ไม่ใช่ --

There you go.

นั่นล่ะค่ะ

(Applause)

(เสียงหัวเราะ)

Not one's parents' actions on one's behalf,

ไม่ใช่การกระทำของพ่อแม่ ที่ทำในนามของพวกเขา

but when one's own actions lead to outcomes.

แต่เมื่อการกระทำของคน ๆ นั้นเอง ที่นำมาสู่ผลลัพธ์

So simply put,

ง่าย ๆ คือ

if our children are to develop self-efficacy, and they must,

หากว่าเด็กจะพัฒนาการรับรู้ ความสามารถของตนเอง เขาจะต้อง

จะต้องทำสิ่งต่าง ๆ ทั้งหมดมากมาย ทั้งการคิด การวางแผน การตัดสินใจ

then they have to do a whole lot more of the thinking, planning, deciding,

doing, hoping, coping, trial and error,

การลงมือทำ การตั้งความหวัง การแก้ปัญหา การลองผิดลองถูก

dreaming and experiencing of life

การวาดฝัน และสัมผัสประสบการณ์ในชีวิต

for themselves.

เพื่อตัวเขาเอง

Now, am I saying

ตอนนี้ ฉันกำลังพูดถึง

every kid is hard-working and motivated

เด็กทุก ๆ คนต้องทำงานหนัก และสร้างแรงจูงใจ

ไม่จำเป็นต้องให้พ่อแม่เข้ามาเกี่ยวข้อง หรือมาสนใจ ในชีวิตเขา

and doesn't need a parent's involvement or interest in their lives,

and we should just back off and let go?

และเราควรจะถอยหรือปล่อยไปอย่างนั้นหรือ

ไม่หรอกค่ะ

Hell no.

(Laughter)

(เสียงหัวเราะ)

That is not what I'm saying.

นี่ไม่ใช่สิ่งที่ฉันกำลังบอกอยู่นะคะ

What I'm saying is, when we treat grades and scores and accolades and awards

สิ่งที่จะบอกคือ เมื่อปฏิบัติต่อเขา โดยเอา เกรด คะแนน การได้รับเกียรติรางวัล

as the purpose of childhood,

มาเป็นเหมือนเป้าหมายของตัวเด็กแล้ว

การผลักดันทั้งหมดเพื่อความหวัง ที่จะเข้าสู่วิทยาลัยบางแห่งได้

all in furtherance of some hoped-for admission to a tiny number of colleges

or entrance to a small number of careers,

หรือเข้าทำงานในอาชีพบางประเภทได้

that that's too narrow a definition of success for our kids.

ซึ่ง มันเป็นคำจำกัดความ ความสำเร็จที่แคบเกินไปให้กับตัวเด็ก

And even though we might help them achieve some short-term wins

และถึงแม้ว่าพวกเราอาจจะช่วยเขา ประสบความสำเร็จกับชัยชนะในช่วงสั้น ๆ

by overhelping --

โดยการช่วยเหลือที่มากไป--

เช่น เขาจะได้เกรดที่ดีขึ้น ถ้าเราช่วยเขาทำการบ้าน

like they get a better grade if we help them do their homework,

they might end up with a longer childhood résumé when we help --

ท้ายที่สุดแล้ว เมื่อเราช่วยเขา เขาก็อาจะมีเรซูเม่ยาว ๆ ในช่วยวัยเด็ก

สิ่งที่จะบอกคือ ทั้งหมดนี้จะมาเป็น ค่าใช้จ่ายในระยะยาว

what I'm saying is that all of this comes at a long-term cost

to their sense of self.

ต่อการรับรู้ตัวตนของเขาเอง

What I'm saying is, we should be less concerned

สิ่งที่ฉันกำลังพูดอยู่คือ พวกเราควรจะสนใจให้น้อยลง

ในเรื่องวิทยาลัยเฉพาะแห่งจำนวนหนึ่ง

with the specific set of colleges

they might be able to apply to or might get into

พวกเขาอาจจะสามารถนำไปใช้ หรือ อาจจะเข้าไปได้

และสนใจมากกว่านั้นว่า เขามีนิสัย กระบวนการคิด ทักษะ

and far more concerned that they have the habits, the mindset, the skill set,

สุขภาพ การประสบความสำเร็จ ที่ใดก็ตามที่เขาไป

the wellness, to be successful wherever they go.

สิ่งที่ฉันจะบอกคือ

What I'm saying is,

our kids need us to be a little less obsessed with grades and scores

ลูกของเราต้องการให้พวกเราหมกมุ่น ให้น้อยลงสักนิด ในเรื่องเกรดและคะแนน

and a whole lot more interested

และมีสิ่งที่น่าสนใจยิ่งกว่า

ในวัยเด็กที่ทำให้ การก่อร่างความสำเร็จของพวกเขา

in childhood providing a foundation for their success

built on things like love

สร้างสิ่งต่าง ๆ เช่น ความรัก

and chores.

และ งานบ้าน

(Laughter)

(เสียงหัวเราะ)

(Applause)

(เสียงปรบมือ)

Did I just say chores? Did I just say chores? I really did.

ฉันพูดว่างานบ้านใช่ไหมคะ งานบ้านใช่ไหมคะ อืม ฉันพูดอย่างนั้นจริง ๆ

But really, here's why.

แต่จริง ๆ แล้ว นี่เป็นเหตุผลว่าทำไม

The longest longitudinal study of humans ever conducted

ในการศึกษางานวิจัยระยะยาวเกี่ยวกับมนุษย์ ที่เคยถูกเก็บข้อมูล

is called the Harvard Grant Study.

ชื่อว่า Harvard Grant Study

วิจัยพบว่า การประสบความสำเร็จ อย่างมืออาชีพในชีวิต

It found that professional success in life,

which is what we want for our kids,

สิ่งที่พวกเราต้องการเพื่อลูก ๆ ของเรานั้น

ที่เป็น การประสบความสำเร็จอย่างมืออาชีพ ในชีวิต มาจากการทำงานบ้านเมื่อยังเด็ก

that professional success in life comes from having done chores as a kid,

and the earlier you started, the better,

และยิ่งเริ่มทำเร็วเมื่อไร ยิ่งดี

that a roll-up-your-sleeves- and-pitch-in mindset,

ที่จะเตรียมตัวต่อการทำงานหนัก และปรับกระบวนการคิด

a mindset that says, there's some unpleasant work,

กระบวนการคิดที่บอกเราว่า มีงานบางอย่างที่ไม่น่าพอใจ

someone's got to do it, it might as well be me,

ซึ่งในบางคนต้องทำงานนั้น ที่อาจจะเหมือนกับฉัน

กระบวนการที่บอกว่า

a mindset that says,

I will contribute my effort to the betterment of the whole,

ฉันจะทุ่มแรงทั้งหมด เพื่อทำให้ดีขึ้น

that that's what gets you ahead in the workplace.

ซึ่งเป็นสิ่งที่ทำให้คุณก้าวหน้าในที่ทำงาน

Now, we all know this. You know this.

พวกเราทั้งหมดต่างรู้ คุณก็รู้

(Applause)

(เสียงปรบมือ)

We all know this, and yet, in the checklisted childhood,

พวกเราต่างรู้ และ ในเด็กเช็คลิสต์

we absolve our kids of doing the work of chores around the house,

เราละเว้นการทำงานบ้าน ให้กับลูก ๆ ของเรา

and then they end up as young adults in the workplace

และต่อมา เมื่ออยู่ในช่วงวัยผู้ใหญ่ ในที่ทำงาน

เขาจะลงเอยด้วยการรอคอยเช็คลิสต์

still waiting for a checklist,

but it doesn't exist,

ที่มันไม่มีอยู่จริง

and more importantly, lacking the impulse, the instinct

และสิ่งที่สำคัญยิ่งกว่านั้น พวกเขาจะขาดแรงกระตุ้น ความมีชีวิตชีวา

ที่เตรียมพร้อมกับงานหนัก ๆ และปรับความคิด

to roll up their sleeves and pitch in

and look around and wonder, how can I be useful to my colleagues?

รวมถึงมองไปรอบ ๆ และสงสัย ฉันจะทำประโยชน์ต่อเพื่อนร่วมงานได้อย่างไร

ฉันจะคาดการณ์ขั้นตอนถัดไป ในสิ่งที่หัวหน้าต้องการได้อย่างไรนะ

How can I anticipate a few steps ahead to what my boss might need?

A second very important finding from the Harvard Grant Study

การค้นพบที่สำคัญอย่างที่สองจาก วิจัย Harvard Grant Study

said that happiness in life

บอกว่า ความสุขในชีวิต

comes from love,

มาจากความรัก

not love of work,

ไม่ใช่ ความรักในงาน นะคะ

love of humans:

แต่เป็นรักที่มีต่อเพื่อนมนุษย์

our spouse, our partner, our friends, our family.

คู่สมรสของเรา คู่คิดของเรา เพื่อนของเรา ครอบครัวของเรา

So childhood needs to teach our kids how to love,

ดังนั้นเมื่อยังเด็กจำต้องสอน ลูก ๆ ของเราให้รู้จักวิธีรัก

and they can't love others if they don't first love themselves,

และพวกเขาจะไม่สามารถรักคนอื่นได้เลย ถ้าหากไม่รักตัวเองก่อน

and they won't love themselves if we can't offer them unconditional love.

และพวกเขาจะไม่รักตัวเอง หากว่าพวกเราไม่ให้ ความรักอันไม่มีเงื่อนไข กับเขา

(Applause)

(เสียงปรบมือ)

Right.

ค่ะ

And so,

ดังนั้น

แทนที่พวกเราจะหมกมุ่นอยู่กับ เกรดและคะแนน

instead of being obsessed with grades and scores

when our precious offspring come home from school,

เมื่อลูกอันเป็นที่รัก กลับจากโรงเรียน มาถึงบ้าน

or we come home from work,

หรือพวกเรากลับจากที่ทำงาน

we need to close our technology, put away our phones,

เราต้องปิดอุปกรณ์เทคโนโลยีต่าง ๆ เอาโทรศัพท์ออกไป

and look them in the eye

และมองเข้าไปในดวงตาของพวกเขา

and let them see the joy that fills our faces

ให้เขาได้เห็น ความสุข ที่กระจายเต็มอยู่บนใบหน้าเรา

หลังจากที่เราเจอลูกในช่วงแรก ในหลายชั่วโมงที่ผ่านมา

when we see our child for the first time in a few hours.

And then we have to say,

เราควรจะต้องพูดว่า

"How was your day?

"วันนี้เป็นยังไงบ้าง"

What did you like about today?"

"วันนี้มีเรื่องอะไรที่หนูชอบบ้าง"

And when your teenage daughter says, "Lunch," like mine did,

และเมื่อลูกสาวที่เป็นวัยรุ่นตอบว่า "มื้อกลางวัน ค่ะ" เหมือนกับที่ลูกของฉันบอก

and I want to hear about the math test,

และฉันต้องการได้ยินเกี่ยวกับ การสอบคณิตศาสตร์

not lunch,

ไม่ใช่ มื้อกลางวัน

you have to still take an interest in lunch.

คุณต้องมุ่งความสนใจไปที่มื้อกลางวันก่อน

ต้องพูดว่า "มื้อกลางวันที่สุดยอด ของวันนี้คืออะไรล่ะ"

You gotta say, "What was great about lunch today?"

They need to know they matter to us as humans,

พวกเขาต้องการที่จะรู้ว่า เขามีความสำคัญกับพวกเราเสมือนมนุษย์

not because of their GPA.

ไม่ใช่เพราะเกรดเฉลี่ย

All right, so you're thinking, chores and love,

คุณคงกำลังคิดว่า งานบ้าน และความรัก

that sounds all well and good, but give me a break.

ฟังดูเป็นสิ่งที่ดีนะคะ แต่ตลกหรือเปล่า

The colleges want to see top scores and grades

สิ่งที่วิทยาลัยต้องการเห็นคือ คะแนนและเกรดอันดับหนึ่ง

and accolades and awards, and I'm going to tell you, sort of.

รวมถึงพวกเกียรติและรางวัล และที่ฉันกำลังจะบอกคุณ ประมาณว่า

โรงเรียนชื่อดังมาก ๆ ต้องการสิ่งเหล่านี้ จากช่วงวัยหนุ่มสาวของพวกเรา

The very biggest brand-name schools are asking that of our young adults,

แต่นี่ไม่ใช่ข่าวที่ดีเลย

but here's the good news.

มันตรงกันข้ามกับสิ่งที่วิทยาลัยติดอันดับ อยากจะให้พวกเราเชื่อ

Contrary to what the college rankings racket would have us believe --

(Applause)

(เสียงปรบมือ)

คุณไม่ต้องเข้าหนึ่งในโรงเรียน ที่มีชื่อเสียงดัง ๆ เหล่านั้น

you don't have to go to one of the biggest brand name schools

to be happy and successful in life.

เพื่อที่จะมีความสุขและสำเร็จในชีวิต

Happy and successful people went to state school,

คนที่มีความสุขและประสบความสำเร็จ ก็เคยเข้าเรียนโรงเรียนรัฐ

went to a small college no one has heard of,

เคยเข้าวิทยาลัยเล็ก ๆ ที่ไม่มีใครเคยจะได้ยินชื่อ

went to community college,

เคยเข้าวิทยาลัยชุมชน

went to a college over here and flunked out.

เคยเข้าวิทยาลัยที่นี่ และเคยสอบตก

(Applause)

(เสียงปรบมือ)

The evidence is in this room, is in our communities,

หลักฐานก็คือ ในห้องนี้ ในชุมชนของเรา

that this is the truth.

นี่เป็นเรื่องจริง

And if we could widen our blinders

และหากเปิดกว้างในสิ่งที่บังตาอยู่

and be willing to look at a few more colleges,

และเต็มใจที่จะมองไปยัง วิทยาลัยอื่น ๆ มากขึ้นบ้าง

maybe remove our own egos from the equation,

อาจช่วยขจัดอีโก้ของเราไป จากสมการ

we could accept and embrace this truth and then realize,

พวกเราจะสามารถยอมรับ และโอบกอด ความจริงอันนี้ และจากนั้นจะตระหนักได้

it is hardly the end of the world

ว่าโลกคงยากที่จะถึงจุดสิ้นสุด

if our kids don't go to one of those big brand-name schools.

หากลูกของเราไม่เข้า โรงเรียนชื่อดัง ๆ เหล่านั้น

And more importantly,

และสิ่งที่สำคัญยิ่งกว่า

if their childhood has not been lived according to a tyrannical checklist

หากช่วงวัยเด็กของพวกเขาไม่ได้ใช้ชีวิต ตามเช็คลิสต์อันโหดร้ายนี้

then when they get to college,

ต่อมาเมื่อพวกเขาเข้าสู่วิทยาลัย

whichever one it is,

ไม่ว่าจะวิทยาลัยไหนก็ตาม

well, they'll have gone there on their own volition,

พวกเขาจะไปที่เหล่านั้น ด้วยการตัดสินใจด้วยตนเอง

fueled by their own desire,

หล่อเลี้ยงด้วยความปรารถนาด้วยตนเอง

ทำได้ดี และพร้อมกับการเติบโต

capable and ready to thrive there.

I have to admit something to you.

ฉันมีบางเรื่องที่ต้องยอมรับกับพวกคุณ

I've got two kids I mentioned, Sawyer and Avery.

ที่ฉันเคยพูดถึงไว้ก่อนหน้านี้ ฉันมีลูกสองคน ซอเยอร์ และเอเวอรี

They're teenagers.

พวกเขาอยู่ในช่วงวัยรุ่น

And once upon a time,

และครั้งหนึ่งนั้น

I think I was treating my Sawyer and Avery

ฉันคิดว่า ฉันเคยปฏิบัติต่อซอเยอร์และเอเวอรี

เหมือนต้นบอนไซต้นเล็ก ๆ

like little bonsai trees --

(Laughter)

(เสียงหัวเราะ)

that I was going to carefully clip and prune

ที่เติบโตขึ้นมาโดย การตัดแต่งและเล็มอย่างระมัดระวัง

and shape into some perfect form of a human

และปั้นให้มีลักษณะที่สมบูรณ์แบบ ของมนุษย์

ให้สมบูรณ์แบบเพียงพอที่จะเป็นสิ่งประกัน ว่าพวกเขาจะเข้าสู่

that might just be perfect enough to warrant them admission

to one of the most highly selective colleges.

หนึ่งในวิทยาลัยที่มีการแข่งขันกันสูงที่สุด

แต่ฉันก็มาตระหนัก หลังจากทำงานกับ เด็กอื่น ๆ เป็นพันกว่าคน

But I've come to realize, after working with thousands of other people's kids --

(Laughter)

(เสียงหัวเราะ)

and raising two kids of my own,

รวมถึงได้เลี้ยงดูลูกทั้งสองคนด้วยตัวเอง

my kids aren't bonsai trees.

ลูกของฉันไม่ใช่ต้นบอนไซแล้วนะคะ

They're wildflowers

แต่พวกเขาเป็น ดอกไม้ป่า

of an unknown genus and species --

ที่ไม่ทราบว่าเป็นชนิดพันธุ์ไหนหรือประเภทใด

(Laughter)

(เสียงหัวเราะ)

และหน้าที่ของฉันคือจัดหา สภาพบรรยากาศที่ช่วยถนอมรักษาไว้

and it's my job to provide a nourishing environment,

to strengthen them through chores

เพื่อสร้างความเข้มแข็ง ผ่านการทำงานบ้าน

และให้ความรักกับพวกเขา เพื่อที่พวกเขา จะสามารถรักคนอื่น ๆ และรับความรักได้

and to love them so they can love others and receive love

and the college, the major, the career,

รวมถึงวิทยาลัย สาขาอาชีพ

that's up to them.

นั่นก็ขึ้นอยู่กับพวกเขา

อาชีพของฉันไม่ใช่ทำให้เขาเป็น ในสิ่งที่ฉันอยากให้เขาเป็น

My job is not to make them become what I would have them become,

but to support them in becoming their glorious selves.

แต่ส่งเสริมพวกเขาในการเป็น ตัวตนที่รุ่งโรจน์ของพวกเขาเอง

Thank you.

ขอบคุณค่ะ

(Applause)

(เสียงปรบมือ)