How to Raise Successful Kids -- Without Over-Parenting | Julie Lythcott-Haims | TED

Translator: Hassan Motealleh Reviewer: soheila Jafari

You know, I didn't set out to be a parenting expert.

میدونید، من هدفم این نبود که متخصص فرزندپروری شوم.

In fact, I'm not very interested in parenting, per Se.

در واقع، خیلی هم علاقه‌ای به خودِ فرزندپروری ندارم.

اما این روزها، شیوه‌ی خاصی از فرزندپروری وجود دارد

It's just that there's a certain style of parenting these days

that is kind of messing up kids,

که به نحوی دارد بچه‌ها را تباه می‌کند،

impeding their chances to develop into theirselves.

فرصت پرورش دادن «خود»شان را از آن‌ها می‌گیرد.

There's a certain style of parenting these days

این روز‌ها شیوه‌ی خاصی از فرزند‌پروری وجود دارد

that's getting in the way.

که مانع راه است.

I guess what I'm saying is,

منظورم این است که،

we spend a lot of time being very concerned

ما زمان زیادی را صرف نگرانی

about parents who aren't involved enough in the lives of their kids

در مورد والدینی می‌کنیم که به اندازه‌ی کافی درگیر زندگی فرزندانشان نیستند

and their education or their upbringing,

و آموزش آن‌ها یا تربیت آن‌ها.

and rightly so.

و این نگرانی به‌جاست.

But at the other end of the spectrum,

اما در سوی دیگر این طیف،

there's a lot of harm going on there as well,

باز هم آسیب زیادی در جریان است،

where parents feel a kid can't be successful

جایی که والدین احساس می‌کنند که فرزندی «نمی‌تواند» موفق باشد

unless the parent is protecting and preventing at every turn

مگر اینکه پدر یا مادر در هر موقعیتی محافظ و پیش‌گیرنده باشند،

and hovering over every happening, and micromanaging every moment,

و ناظر بر هر اتفاقی، و هر لحظه را به صورت جزئی کنترل کنند،

and steering their kid towards some small subset of colleges and careers.

و فرزندشان را به سمت زیرمجموعه‌ی کوچکی از دانشگاه‌ها و شغل‌ها هدایت کنند.

When we raise kids this way,

وقتی ما فرزندان را اینگونه پرورش دهیم،

and I'll say we,

و میگویم «ما»،

because Lord knows, in raising my two teenagers,

چون خدا می‌داند، در بزرگ کردن دو نوجوانم،

I've had these tendencies myself,

من خودم این تمایلات را داشته‌ام،

our kids end up leading a kind of checklisted childhood.

فرزندانمان در نهایت یک کودکی چک‌لیستی خواهند داشت،

And here's what the checklisted childhood looks like.

و کودکی چک‌لیستی چنین است:

We keep them safe and sound

ما آن‌ها را سالم و سرحال نگه می‌داریم،

and fed and watered,

و تغذیه شده و سیراب،

and then we want to be sure they go to the right schools,

و بعد می‌خواهیم خیالمان راحت باشد که به مدارس خوب می‌روند،

و نه فقط این، اینکه آن‌ها در کلاس‌های خوبِ مدارس خوب هستند،

that they're in the right classes at the right schools,

and that they get the right grades in the right classes in the right schools.

و اینکه آن‌ها نمرات خوبی در کلاس‌های خوبِ مدارس خوب می‌گیرند.

اما نه فقط نمرات، بلکه رتبه‌شان،

But not just the grades, the scores,

و نه فقط نمرات و رتبه، بلکه افتخارات و جوایز،

and not just the grades and scores, but the accolades and the awards

و ورزش، فعالیت‌ها، مدیریت و رهبری،

and the sports, the activities, the leadership.

ما به فرزندانمان می‌گوییم: «فقط عضو یک انجمن نشو،

We tell our kids, don't just join a club,

یک انجمن را پایه‌گذاری کن، چون این چیزیست که دانشگاه‌ها می‌خواهند.»

start a club, because colleges want to see that.

And check the box for community service.

و خدمات اجتماعی انجام بده.

I mean, show the colleges you care about others.

یعنی، به دانشگاه‌ها نشان بده که به دیگران اهمیت می‌دهی.

(Laughter)

(خنده)

And all of this is done to some hoped-for degree of perfection.

و تمال این‌ها برای درجه‌ی مورد انتظاری از کمال انجام می‌شود.

We expect our kids to perform at a level of perfection

ما در کارهای فرزندانمان حدی از کمال را انتظار داریم

we were never asked to perform at ourselves,

که هیچ‌وقت از خود ما انتظار نمی‌رفت،

and so because so much is required,

و خب چون «خیال می‌کنیم» این همه نیاز وجود دارد،

we think,

well then, of course we parents have to argue with every teacher

پس، البته که ما والدین باید با هر معلم

and principal and coach and referee

و مدیر و مربی و داوری بحث کنیم،

and act like our kid's concierge

و مانند نگهبان فرزندانمان رفتار کنیم،

and personal handler

و مربی شخصی‌،

and secretary.

و منشی آن‌ها.

And then with our kids, our precious kids,

و بعد با فرزندانمان، فرزندان عزیزمان،

we spend so much time nudging,

آنقدر زمان صرف سقلمه زدن،

cajoling, hinting, helping, haggling, nagging as the case may be,

راضی کردنشان به انجام کاری، تذکر دادن، کمک کردن، اصرار کردن

و اگر لازم باشد سرزنش کردنشان می‌کنیم،

to be sure they're not screwing up,

تا مطمئن شویم که خرابکاری نمی‌کنند،

not closing doors,

که فرصت‌ها را از دست نمی‌دهند،

not ruining their future,

که آینده‌شان را تباه نمی‌کنند،

some hoped-for admission

یک پذیرش رویایی

to a tiny handful of colleges

در یک مشت دانشگاه

that deny almost every applicant.

که تقریبا هر داوطلبی را رد می‌کنند.

(خنده‌ی حضار)

And here's what it feels like to be a kid in this checklisted childhood.

و حالا بودن در این کودکی چک‌لیستی چنین حسی دارد:

First of all, there's no time for free play.

اول از همه، وقتی برای بازی آزاد نیست،

There's no room in the afternoons,

بعد از ظهر‌ها زمان آزاد وجود ندارد،

because everything has to be enriching, we think.

چون فکر می‌کنیم هر چیزی باید مفید و پربار باشد.

It's as if every piece of homework, every quiz, every activity

انگار که هر کار در خانه‌ای،‌ هر آزمونی و هر فعالیتی به تنهایی

is a make-or-break moment for this future we have in mind for them,

نقطه‌ی شکست یا موفقیت آنهاست برای رسیدن به این آینده‌ای که برایشان در نظر داریم،

and we absolve them of helping out around the house,

و آن‌ها را از کمک کردن در کارهای خانه معاف می‌کنیم،

and we even absolve them of getting enough sleep

و حتی آن‌ها را از داشتن خواب کافی منع می‌کنیم،

as long as they're checking off the items on their checklist.

همین کافیست که آن‌ها موارد چک‌لیستشان را خط بزنند (انجام دهند).

And in the checklisted childhood, we say we just want them to be happy,

و در کودکی چک‌لیستی ما می‌گوییم که خوشحالی آن‌ها را می‌خواهیم،

but when they come home from school,

اما زمانی که از مدرسه به خانه می‌آیند،

what we ask about all too often first

چیزی که بیشتر وقت‌ها در موردش از آنها می‌پرسیم، در درجه‌ی اول

is their homework and their grades.

کار در خانه و نمراتشان است.

And they see in our faces

و آن‌ها در چهره‌مان می‌بینند

that our approval, that our love,

که پذیرش ما، عشق و محبت ما،

that their very worth,

که ارزش واقعی آن‌ها،

comes from A's.

از نمرات A (عالی) می‌آید.

And then we walk alongside them

و بعد ما کنارشان راه می‌رویم

and offer clucking praise like a trainer at the Westminster Dog Show --

و تشویقشان می‌کنیم، مثل یک مربی در مسابقه‌ی نمایش سگ وِست‌مینیستر

(Laughter)

(خنده‌ی حضار)

coaxing them to just jump a little higher and soar a little farther,

تشویقشان می‌کنیم که فقط کمی بالاتر بپرند و کمی به جلو پیشرفت کنند،

day after day after day.

هر روز و هر روز و هر روز.

And when they get to high school,

و وقتی به دبیرستان می‌رسند،

they don't say, "Well, what might I be interested in studying

نمیگویند، «خب، من چه چیزی را دوست دارم بخوانم

or doing as an activity?"

یا به عنوان فعالیت انجام دهم؟»

They go to counselors and they say,

آن‌ها پیش مشاوران می‌روند و می‌گویند،

"What do I need to do to get into the right college?"

«برای اینکه به دانشگاه خوب و مناسب وارد شوم باید چکار کنم؟»

And then, when the grades start to roll in in high school,

و بعد، وقتی در دبیرستان شروع به دادن نمرات می‌کنند،

and they're getting some B's,

و بچه‌ها چند نمره‌ی B می‌گیرند،

or God forbid some C's,

یا خدای ناکرده نمرات C،

they frantically text their friends

سراسیمه به دوستانشان پیامک می‌دهند

and say, "Has anyone ever gotten into the right college with these grades?"

و می‌گویند، «کسی تا به حال با این نمرات به دانشگاه خوب رفته است؟»

And our kids,

و بچه‌های ما،

regardless of where they end up at the end of high school,

بدون توجه به اینکه بعد از دبیرستان به کجا رسیده‌اند،

they're breathless.

دیگر نفس ندارند،

They're brittle.

شکننده شده‌اند،

They're a little burned out.

خسته و کمی آسیب‌دیده‌اند.

They're a little old before their time,

قبل از اینکه زمانش شود، کمی پیر شده‌اند،

wishing the grown-ups in their lives had said, "What you've done is enough,

و آرزومند اینکه بزرگتر‌های زندگی‌شان گفته بودند: «کارهایی که کرده‌ای کافیست،

this effort you've put forth in childhood is enough."

این تلاشی که در کودکی نشان دادی کافیست.»

And they're withering now under high rates of anxiety and depression

و آن‌ها زیر بار سنگین اضطراب و ناراحتی و افسردگی پژمرده و پرپر می‌شوند،

and some of them are wondering,

و برخی حیران و سرگشته می‌پرسند:

will this life ever turn out to have been worth it?

«آیا این زندگی، هیچوقت به جایی می‌رسد که ارزش و معنی‌اش معلوم شود؟»

Well, we parents,

خب، ما پدر و مادرها،

we parents are pretty sure it's all worth it.

ما پدر و مادرها خوب مطمئنیم که ارزش همه‌ی اینها مشخص است.

We seem to behave --

ما طوری رفتار می‌کنیم که

it's like we literally think they will have no future

انگار واقعا باور داریم که آنها هیچ آینده‌ای نخواهند داشت،

if they don't get into one of these tiny set of colleges or careers

اگر به یکی از این معدود دانشگاه‌ها یا شغل‌ها وارد نشوند،

we have in mind for them.

که ما برایشان در نظر گرفته‌ایم.

Or maybe, maybe, we're just afraid

یا شاید، شاید، ما فقط ترسیده‌ایم

they won't have a future we can brag about

که آن‌ها آینده‌ای نخواهند داشت که ما بتوانیم با آن فخر بفروشیم به دوستانمان

to our friends and with stickers on the backs of our cars.

و با برچسب‌هایی پشت ماشین‌هایمان.

(خنده‌ی حضار)

Yeah.

بله

(Applause)

(تشویق حضار)

But if you look at what we've done,

اما اگر ببینید که ما چه کرده‌ایم،

if you have the courage to really look at it,

اگر شجاعت این را داشته باشید که واقعا بررسی کنید،

you'll see that not only do our kids think their worth comes

خواهید دید که نه تنها بچه‌هایمان فکر می‌کنند ارزششان از نمرات و رتبه‌هایشان می‌آید،

from grades and scores,

but that when we live right up inside their precious developing minds

بلکه زمانی که ما همواره درون ذهن‌های با ارزش و در حال پرورششان زندگی می‌کنیم

all the time, like our very own version of the movie "Being John Malkovich,"

درست مانند نسخه‌ی خودمان از فیلم «[به جای] جان ملکویچ بودن»،

we send our children the message:

به بچه‌هایمان این پیام را می‌دهیم که:

"Hey kid, I don't think you can actually achieve any of this without me."

«آهای بچه، گمان نمی‌کنم که تو واقعا بتوانی هیچ کدام از این چیزها را بدون من بدست آوری.»

And so with our overhelp,

و اینطور با زیادی کمک کردنمان،

our overprotection and overdirection and hand-holding,

با حمایت و جهت‌دهی افراطی‌مان و با دستگیری‌هایمان،

we deprive our kids of the chance to build self-efficacy,

ما بچه‌هایمان را از داشتن فرصتی برای بدست‌آوردن خوداثربخشی محروم می‌کنیم،

which is a really fundamental tenet of the human psyche,

که یک زیربنای واقعا اساسی از روان آدمیست،

far more important than that self-esteem they get

خیلی مهم‌تر از آن عزت نفسی که هر وقت آن‌ها را تشویق می‌کنیم بدست می‌آورند.

every time we applaud.

Self-efficacy is built when one sees that one's own actions lead to outcomes,

خوداثربخشی زمانی ساخته می‌شود که کسی می‌بیند که کار خودش نتیجه می‌دهد،

not --

نه --

There you go.

بفرما!

(Applause)

(تشویق)

Not one's parents' actions on one's behalf,

نه کارهای والدین کسی که از طرف او و برای او انجام می‌دهند،

but when one's own actions lead to outcomes.

بلکه زمانی که کار خود فرد، به نتیجه می‌رسد.

So simply put,

پس به طور خلاصه،

if our children are to develop self-efficacy, and they must,

اگر قرار است بچه‌های ما، خوداثربخشی بدست بیاورند، که باید هم بدست بیاورند،

then they have to do a whole lot more of the thinking, planning, deciding,

پس باید خیلی بیشتر کار فکر کردن، نقشه ریختن، تصمیم‌گرفتن،

doing, hoping, coping, trial and error,

انجام دادن، انتظار کشیدن، حریف شدن و مواجه شدن، سعی و خطا کردن،

dreaming and experiencing of life

رویا داشتن و تجربه‌ و مهارت زندگی،

for themselves.

را خودشان انجام دهند.

Now, am I saying

حال، آیا من می‌گویم

every kid is hard-working and motivated

که هر بچه‌ای سخت تلاشگر است و با انگیزه

and doesn't need a parent's involvement or interest in their lives,

و نیازی به درگیری والدین یا توجه آن‌ها به زندگی‌شان ندارند،

and we should just back off and let go?

و ما باید راحت عقب بکشیم و بی‌خیال شویم؟

Hell no.

معلومه که نه!

(Laughter)

(خنده‌ی حضار)

That is not what I'm saying.

حرف من این نیست.

What I'm saying is, when we treat grades and scores and accolades and awards

من می‌گویم، وقتی ما رتبه و نمره و افتخارات و جوایز را

as the purpose of childhood,

به عنوان «هدف کودکی» می‌دانیم،

all in furtherance of some hoped-for admission to a tiny number of colleges

همه برای کمک به دریافت یک پذیرش امیدوارانه در تعداد محدودی دانشگاه

or entrance to a small number of careers,

یا ورود به تعداد اندکی شغل،

that that's too narrow a definition of success for our kids.

[میگویم] که این یک تعریف خیلی محدود و ناقص از موفقیت برای بچه‌هایمان است.

And even though we might help them achieve some short-term wins

و با اینکه ممکن است کمکشان کنیم که پیروزی‌های کوتاه‌مدتی بدست آورند

by overhelping --

با کمک زیادی کردنمان، --

like they get a better grade if we help them do their homework,

مثلا آن‌ها نمره‌ی بهتری می‌گیرند، اگر در انجام کار در خانه‌شان آن‌ها را کمک کنیم،

they might end up with a longer childhood résumé when we help --

ممکن است رزومه‌ی کودکی طولانی‌تری داشته باشند، وقتی ما کمک می‌کنیم، --

what I'm saying is that all of this comes at a long-term cost

میخواهم بگویم که تمام این‌ها با دادن هزینه‌ای در طولانی‌مدت

to their sense of self.

بر درک از خودشان همراه است.

What I'm saying is, we should be less concerned

منظورم این است که، ما باید کمتر درگیر

with the specific set of colleges

مجموعه‌ی مشخصی از دانشگاه‌ها شویم که

they might be able to apply to or might get into

آنها ممکن است برای ثبت نام در آن‌ها درخواست دهند یا وارد آنها شوند

and far more concerned that they have the habits, the mindset, the skill set,

و بیشتر دغدغه‌ی این را داشته باشیم که آن‌ها عادات، طرز فکر، مهارت‌ها،

the wellness, to be successful wherever they go.

[و] سلامتی و آمادگی این را داشته باشند، که هرجا می‌روند موفق باشند.

What I'm saying is,

چیزی که می‌گویم این است که،

our kids need us to be a little less obsessed with grades and scores

بچه‌های ما می‌خواهند که ما کمتر روی نمره و رتبه حساسیت نشان دهیم.

and a whole lot more interested

و بیشتر به کودکی‌ای توجه نشان دهیم که اساسی برای موفقیت آنها فراهم می‌کند،

in childhood providing a foundation for their success

built on things like love

ساخته شده بر اساس چیزهایی مانند مهر و محبت

and chores.

و کارهای روزمره و ناخوشایند [و خسته‌کننده].

(Laughter)

(خنده‌ی حضار)

(Applause)

(تشویق جمع)

Did I just say chores? Did I just say chores? I really did.

گفتم کارهای روزمره و ناخوشایند؟ بله گفتم.

But really, here's why.

ولی جدی [گفتم]، به این دلیل:

The longest longitudinal study of humans ever conducted

طولانی‌ترین مطالعه از نظر زمانی، که روی انسان‌ها انجام شده است

is called the Harvard Grant Study.

Harvard Grant Study نام دارد.

It found that professional success in life,

این مطالعه نشان داده است که موفقیت حرفه‌ای در زندگی،

which is what we want for our kids,

که همان چیزیست که ما برای بچه‌هایمان می‌خواهیم،

that professional success in life comes from having done chores as a kid,

موفقیت حرفه‌ای در زندگی نتیجه‌ی انجام کارهای روزمره و سخت در کودکی است،

and the earlier you started, the better,

و هرچه در سن کمتری شروع کرده باشید، بهتر است،

that a roll-up-your-sleeves- and-pitch-in mindset,

همان ذهنیت «آستین‌هات رو بالا بزن و دست به کار شو»،

a mindset that says, there's some unpleasant work,

طرز فکری که می‌گوید، «یکم کارِ ناخوشایند هست،

someone's got to do it, it might as well be me,

یکی بالاخره باید انجامش دهد، می‌شود آن یک نفر من باشم.»،

a mindset that says,

طرز فکری که می‌گوید،

I will contribute my effort to the betterment of the whole,

من تلاشم را اختصاص می‌دهم برای اصلاح کل،

that that's what gets you ahead in the workplace.

که این همان چیزیست که شما را در محل کار جلو می‌اندازد.

Now, we all know this. You know this.

همه‌ی ما این را می‌دانیم، شما این را می‌دانید.

(Applause)

(تشویق حضار)

We all know this, and yet, in the checklisted childhood,

همه‌ی ما این را می‌دانیم، و با این حال در کودکی چک‌لیستی،

we absolve our kids of doing the work of chores around the house,

بچه‌هایمان را از انجام دادن کارهای سخت خانه معاف می‌کنیم.

and then they end up as young adults in the workplace

و بعد آن‌ها به جوانانی در محل کار تبدیل می‌شوند

still waiting for a checklist,

که هنوز منتظر یک چک‌لیست هستند،

but it doesn't exist,

ولی وجود ندارد.

and more importantly, lacking the impulse, the instinct

و از این مهم‌تر، انگیزه و غریزه‌ی این را ندارند

to roll up their sleeves and pitch in

که آستین‌هایشان را بالا بزنند و دست به کار شوند

and look around and wonder, how can I be useful to my colleagues?

و دور و برشان را نگاه کنند و فکر کنند: «چطور می‌توانم برای همکارانم مفید باشم؟

How can I anticipate a few steps ahead to what my boss might need?

چطور می‌توانم در راستای نیاز رئیسم، چند گام جلوتر را پیش‌بینی کنم؟»

A second very important finding from the Harvard Grant Study

یافته‌ی مهم دومی، از Harvard Grant Study

said that happiness in life

نشان داد که شادکامی در زندگی

comes from love,

از عشق می‌آید،

not love of work,

نه عشق به کار،

love of humans:

عشق به انسان‌ها.

our spouse, our partner, our friends, our family.

همسرمان، شریکمان، دوستانمان، خانواده‌مان.

So childhood needs to teach our kids how to love,

پس دوران کودکی باید به بچه‌هایمان یاد دهد چطور دوست داشته باشند،

and they can't love others if they don't first love themselves,

و نمی‌توانند دیگران را دوست داشته باشند، اگر در ابتدا خود را دوست نداشته باشند،

and they won't love themselves if we can't offer them unconditional love.

و خود را دوست نخواهند داشت، اگر نتوانیم به آن‌ها بدون شرط عشق بورزیم.

(Applause)

(تشویق حضار)

Right.

بله

And so,

و بنابراین، به جای حساس بودن روی نمرات و رتبه‌ها وقتی به خانه برمی‌گردند،

instead of being obsessed with grades and scores

when our precious offspring come home from school,

وقتی فرزند عزیزمان از مدرسه به خانه برمی‌گردد،

or we come home from work,

یا وقتی ما از سر کار برمی‌گردیم،

we need to close our technology, put away our phones,

باید دستگاه‌هایمان را ببندیم، گوشی‌هایمان را کنار بگذاریم،

and look them in the eye

و در چشمانشان نگاه کنیم

and let them see the joy that fills our faces

و بگذاریم شادی‌ای که از دیدن فرزندمان بعد از چند ساعت

when we see our child for the first time in a few hours.

در چهره‌مان پیدا می‌شود را ببینند.

And then we have to say,

و بعد باید بگوییم،

"How was your day?

«امروزت چطور بود؟

What did you like about today?"

امروز از چی خوشت آمد؟»

And when your teenage daughter says, "Lunch," like mine did,

و وقتی دختر نوجوانتان می‌گوید، «ناهار»، همانطور که دختر من گفت،

and I want to hear about the math test,

و در حالی که من می‌خواهم در مورد امتحان ریاضی بشنوم،

not lunch,

نه ناهار،

you have to still take an interest in lunch.

اما باید به ناهار هم اهمیت دهی و علاقه نشان دهی

You gotta say, "What was great about lunch today?"

باید بگویی: «امروز چه چیز ناهار اینقدر خوب بود؟»

They need to know they matter to us as humans,

لازم است آن‌ها بدانند که به عنوان یک انسان در نزد ما ارزش دارند،

not because of their GPA.

نه به خاطر معدلشان.

All right, so you're thinking, chores and love,

خب، حالا دارید فکر می‌کنید، «کارهای ناخوشایند و عشق و محبت،

that sounds all well and good, but give me a break.

خیلی هم خوب به نظر می‌آید، اما ولم کن بابا،

The colleges want to see top scores and grades

دانشگاه‌ها رتبه‌ی عالی و نمره می‌خواهند

and accolades and awards, and I'm going to tell you, sort of.

و مقام و جایزه.» و من به شما می‌گویم: تقریبا همینطور است.

The very biggest brand-name schools are asking that of our young adults,

آن مدارس و دانشگاه‌های خیلی بزرگ و معروف این‌ها را از نوجوانان شما می‌طلبند.

but here's the good news.

اما خبر خوب اینست:

Contrary to what the college rankings racket would have us believe --

برخلاف آنچه که بمب‌های تبلیغاتی رتبه‌بندی‌ دانشگاه‌ها می‌خواهند باور کنیم،

(Applause)

(تشویق حضار)

you don't have to go to one of the biggest brand name schools

شما مجبور نیستید به بزرگترین و معروف‌ترین دانشگاه‌ها بروید

to be happy and successful in life.

تا در زندگی شاد و موفق باشید.

Happy and successful people went to state school,

افراد شاد و موفق به مدارس دولتی رفته‌اند،

went to a small college no one has heard of,

به دانشگاه کوچکی رفته‌اند که کسی آن را نمی‌شناسد،

went to community college,

به آموزشگاه فنی و حرفه‌ای رفته‌اند،

went to a college over here and flunked out.

به دانشگاهی در همینجا رفته‌اند و درسی را افتاده‌اند.

(Applause)

(تشویق حضار)

The evidence is in this room, is in our communities,

شاهد ماجرا در همین سالن هست، در جمع‌های خودمان هست،

that this is the truth.

که حقیقت این است.

And if we could widen our blinders

و اگر بتوانیم چشم‌بندهایمان را بازتر کنیم [زوایای بیشتری از ماجرا را ببینیم]

and be willing to look at a few more colleges,

و بخواهیم چند دانشگاه دیگر را هم در نظر بگیریم،

maybe remove our own egos from the equation,

حتی خواست‌‌های نفسانی خودمان را از معادله حذف کنیم،

we could accept and embrace this truth and then realize,

بتوانیم این حقیقت را بپذیریم و بپسندیم و بعد پی ببریم،

it is hardly the end of the world

که دنیا به آخر نمی‌رسد

if our kids don't go to one of those big brand-name schools.

اگر فرزندان ما به یکی از این دانشگاه‌های بزرگ و معروف نروند.

And more importantly,

و مهمتر از آن،

if their childhood has not been lived according to a tyrannical checklist

اگر کودکی آن‌ها بر طبق یک چک‌لیست ظالمانه گذرانده نشده بود،

then when they get to college,

بعد زمانی که آن‌ها به دانشگاه می‌رفتند،

whichever one it is,

هر دانشگاهی هم که باشد،

well, they'll have gone there on their own volition,

دیگر از روی اراده‌ی خودشان به آنجا رفته‌اند،

fueled by their own desire,

تغذیه شده با آرزوها و اشتیاق خودشان،

capable and ready to thrive there.

قابل و آماده برای پیشرفت در آنجا.

I have to admit something to you.

باید چیزی را به شما اقرار کنم.

I've got two kids I mentioned, Sawyer and Avery.

دوتا بچه دارم که قبلا اشاره کردم، سویِر و اِیوْری

They're teenagers.

[که] نوجوان هستند.

And once upon a time,

و روزی،

I think I was treating my Sawyer and Avery

فکر کردم رفتارم با سویِر و اِیوْری‌ام،

like little bonsai trees --

مثل رفتار با درختان بونسای کوچک هست --

(Laughter)

(خنده‌ی حضار)

that I was going to carefully clip and prune

که می‌خواستم آن‌ها را با دقت بچینم و هرس کنم

and shape into some perfect form of a human

و به شکلی عالی از یک انسان در بیاورم،

that might just be perfect enough to warrant them admission

که به حد کافی عالی باشند تا به آن‌ها پذیرشی

to one of the most highly selective colleges.

در یکی از دانشگاه‌های خیلی سختگیر (در پذیرش) داده شود.

But I've come to realize, after working with thousands of other people's kids --

ولی به این نتیجه رسیدم؛ بعد از کارکردن با چند هزار نفر از بچه‌های مردم --

(Laughter)

(خنده‌ی حضار)

and raising two kids of my own,

و بزرگ کردن دو بچه‌ی خودم،

my kids aren't bonsai trees.

که بچه‌های من درختان بونسای نیستند.

They're wildflowers

آن‌ها گلهای وحشی (خود رو) هستند

of an unknown genus and species --

از نوع و گونه‌ای ناشناخته --

(Laughter)

(خنده‌ی حضار)

and it's my job to provide a nourishing environment,

و کار من این است که یک محیط مقوی و مغذی فراهم کنم،

to strengthen them through chores

که آن‌ها را با کارهای سخت و روزمره قوی کنم،

and to love them so they can love others and receive love

و به آن‌ها محبت کنم، که آن‌ها هم بتوانند به دیگران محبت کنند و پذیرای محبت باشند

and the college, the major, the career,

و دانشگاه، رشته و شغل،

that's up to them.

انتخاب این‌ها با خودشان است.

My job is not to make them become what I would have them become,

کار من این نیست که آن‌ها را وادار کنم آنطور که من می‌خواهم شوند،

but to support them in becoming their glorious selves.

بلکه این است که آن‌ها را پشتیبانی کنم تا آن خودِ ارزشمند و زیبایشان شوند.

Thank you.

متشکرم.

(Applause)

(تشویق حضار)

متشکرم. متشکرم.