How to Raise Successful Kids -- Without Over-Parenting | Julie Lythcott-Haims | TED

Translator: Kakhaber Gordadze Reviewer: Beka Dadiani

You know, I didn't set out to be a parenting expert.

იცით, ბავშვის აღზრდის ექსპერტობა არასდროს მდომებია.

In fact, I'm not very interested in parenting, per Se.

რეალურად, ამ თემით დიდად დაინტერესებულიც არ ვარ.

It's just that there's a certain style of parenting these days

უბრალოდ, დღესდღეობით ხშირად ვხვდებით აღზრდის გარკვეულ სტილს,

that is kind of messing up kids,

რომელიც ბავშვებს აზიანებს

impeding their chances to develop into theirselves.

და მათი განვითარების შანსებს აფერხებს.

There's a certain style of parenting these days

დღესდღეობით აღზრდის გარკვეული სტილია,

that's getting in the way.

რომელიც გვაფერხებს.

I guess what I'm saying is,

რის თქმასაც ვცდილობ ისაა,

we spend a lot of time being very concerned

რომ უამრავ დროს ვხარჯავთ ფიქრზე

about parents who aren't involved enough in the lives of their kids

იმ მშობლების შესახებ, რომლებიც მათი ბავშვების ცხოვრებაში ჩართულნი არ არიან,

and their education or their upbringing,

არც მათ განათლებაში, აღზრდაში,

and rightly so.

და ასე შემდეგ.

But at the other end of the spectrum,

მაგრამ სპექტრის მეორე მხარესაც,

there's a lot of harm going on there as well,

ბევრი ზიანის მიყენება ხდება,

where parents feel a kid can't be successful

როდესაც მშობლებს ჰგონიათ, რომ ბავშვი ვერ იქნება წარმატებული,

unless the parent is protecting and preventing at every turn

თუ ისინი მას ყოველ ნაბიჯზე არ იცავენ

and hovering over every happening, and micromanaging every moment,

და ყველა მოვლენაში არ ერევიან, ყველა დეტალს არ მართავენ,

and steering their kid towards some small subset of colleges and careers.

და შვილებს მიმართავენ განსაზღვრული კოლეჯების ან კარიერებისკენ.

When we raise kids this way,

როდესაც ჩვენ ბავშვებს ასე ვზრდით,

and I'll say we,

ვამბობ - "ჩვენ",

because Lord knows, in raising my two teenagers,

რადგან ღმერთმა იცის, რომ ორი მოზარდის აღზრდისას,

I've had these tendencies myself,

ზუსტად იგივე მჭირდა...

our kids end up leading a kind of checklisted childhood.

ჩვენს შვილებს მხოლოდ ერთგვარ ნუსხაზე მიბმული ბავშვობა აქვთ.

And here's what the checklisted childhood looks like.

ნუსხაზე მიბმული ბავშვობა კი ასე გამოიყურება:

We keep them safe and sound

ვუზრუნველყოფთ მათ უსაფთხოებას,

and fed and watered,

ჭამას და სმას,

and then we want to be sure they go to the right schools,

შემდეგ გვინდა, რომ სწორად შერჩეულ სკოლაში დადიოდნენ,

that they're in the right classes at the right schools,

რომ სწორ კლასში მოხვდნენ, ამ სწორად შერჩეულ სკოლაში,

and that they get the right grades in the right classes in the right schools.

და რომ სწორ ნიშნებს იღებენ, სწორ კლასში, სწორად შერჩეულ სკოლაში.

არა მხოლოდ ნიშნები და ქულები, მედლები და ჯილდოები,

But not just the grades, the scores,

and not just the grades and scores, but the accolades and the awards

ასევე სპორტი ღონისძიებები, ლიდერობა.

and the sports, the activities, the leadership.

ვეუბნებით, რომ სასკოლო კლუბს კი არ შეუერთდნენ,

We tell our kids, don't just join a club,

თავად ჩამოაყალიბონ კლუბი, რადგან კოლეჯში გამოადგებათ.

start a club, because colleges want to see that.

And check the box for community service.

ნუსხაშიც მოვინიშნავთ, როგორც სამოქალაქო აქტივობას.

I mean, show the colleges you care about others.

ანუ, კოლეჯში რომ აჩვენო, რომ სხვებზეც ზრუნავ.

(Laughter)

(სიცილი)

And all of this is done to some hoped-for degree of perfection.

და ეს ყველაფერი, ბრწყინვალე ხარისხის მოლოდინით.

We expect our kids to perform at a level of perfection

ბავშვებისგან ისეთ ბრწყინვალე შედეგებს ველით,

we were never asked to perform at ourselves,

რომელსაც საკუთარ თავსაც კი არ ვთხოვთ.

and so because so much is required,

და რადგან ამდენია გასაკეთებელი,

we think,

ჩვენ ბევრ ვფიქრობთ.

well then, of course we parents have to argue with every teacher

ჰო, რა თქმა უნდა მშობლები ყველა მასწავლებელს უნდა ეკამათონ

and principal and coach and referee

და დირექტორსაც, მწვრთნელსაც და მსაჯსაც.

and act like our kid's concierge

ჩვენი შვილების კონსიერჟივით მოვიქცეთ,

and personal handler

პირადი თანაშემწესავით,

and secretary.

მდივნებივით.

And then with our kids, our precious kids,

შემდეგ კი ჩვენს შვილებთან, ჩვენს ძვირფას შვილებთან

we spend so much time nudging,

უამრავ დროს ვხარჯავთ რომ ვუბიძგოთ,

cajoling, hinting, helping, haggling, nagging as the case may be,

ვეხვეწოთ, მივანიშნოთ, დავეხმაროთ, ვეკამათოთ, რაც არ უნდა იყოს,

to be sure they're not screwing up,

რომ დავრწმუნდეთ არაფერს აშავებენ,

not closing doors,

კარს არ იკეტავენ,

not ruining their future,

მომავალს არ იფუჭებენ,

some hoped-for admission

სასურველი ჩარიცხვისთვის

to a tiny handful of colleges

თითებზე ჩამოსათვლელ კოლეჯებში,

that deny almost every applicant.

რომლებიც თითქმის ყველას უარს ეუბნებიან.

And here's what it feels like to be a kid in this checklisted childhood.

ბავშვისთვის კი სიით გაწერილი ცხოვრება ასეთია:

First of all, there's no time for free play.

პირველ რიგში, არ აქვს თავისუფალი დრო თამაშისთვის.

There's no room in the afternoons,

არცერთი წუთი შუადღეს,

because everything has to be enriching, we think.

რადგან ისიც ნაყოფიერი უნდა იყოს, ჩვენი აზრით...

It's as if every piece of homework, every quiz, every activity

თითქოს ყოველი საშინაო დავალება, ტესტი და აქტივობა

is a make-or-break moment for this future we have in mind for them,

გადამწყვეტი მომენტია იმ მომავლისთვის, რასაც მათ ვუმზადებთ

and we absolve them of helping out around the house,

და სახლის საქმეებში მოხმარებისგან ვათავისუფლებთ,

and we even absolve them of getting enough sleep

არასაკმარისი ძილის უფლებასაც ვაძლევთ,

as long as they're checking off the items on their checklist.

თუ ეს ნუსხის ჩამონათვლის მიღწევაში ეხმარებათ.

And in the checklisted childhood, we say we just want them to be happy,

და ასე გაწერილ ბავშვობაზე ვამბობთ, რომ უბრალოდ გვინდა ბედნიერები იყვნენ.

but when they come home from school,

მაგრამ როდესაც სკოლიდან ბრუნდებიან,

what we ask about all too often first

პირველი რასაც ვეკითხებით,

is their homework and their grades.

მათი საშინაო დავალება და ნიშნებია.

And they see in our faces

ისინი ჩვენს სახეზე ხედავენ,

that our approval, that our love,

რომ მიმღებლობა, სიყვარული,

that their very worth,

მათი რაობაც კი,

comes from A's.

მაღალი ნიშნებით განისაზღვრება.

And then we walk alongside them

მერე მათთან მივდივართ

and offer clucking praise like a trainer at the Westminster Dog Show --

და ვაქებთ, როგორც ძაღლების მწვრთნელი ვესტმინსტერის შოუდან.

(Laughter)

(სიცილი)

coaxing them to just jump a little higher and soar a little farther,

ვუბიძგებთ უფრო მაღლა ახტომისკენ,

day after day after day.

ყოველ დღე, ყოველ ჯერზე.

And when they get to high school,

როდესაც დამამთავრებელ კლასებში გადავლენ,

they don't say, "Well, what might I be interested in studying

არ კითხულობენ "ჰო, ნეტავ რის სწავლა მაინტერესებს

or doing as an activity?"

ან რისი კეთება მინდა?"

They go to counselors and they say,

მრჩეველთან მივლენ და ჰკითხავენ:

"What do I need to do to get into the right college?"

"რა უნდა გავაკეთო, რომ "სწორ" კოლეჯში ჩავირიცხო?"

And then, when the grades start to roll in in high school,

და როდესაც ნიშნების მიღებას დაიწყებენ,

and they're getting some B's,

რამდენიმე "B" იქნება,

or God forbid some C's,

ან ღმერთმა დაიფაროთ და "C",

they frantically text their friends

დაიწყებენ მეგობრებთან უაზრო წერას:

and say, "Has anyone ever gotten into the right college with these grades?"

"ვინმე ასეთი ნიშნებით ჩარიცხულა სწორ კოლეჯში?"

And our kids,

და ჩვენი შვილები,

regardless of where they end up at the end of high school,

სადაც არ უნდა ჩაირიცხონ სკოლის შემდეგ,

they're breathless.

სულშეხუთულნი არიან.

They're brittle.

მყიფეები არიან.

They're a little burned out.

ცოტა გადამწვრებიც არიან.

They're a little old before their time,

ცოტა მობერებულიც არიან

wishing the grown-ups in their lives had said, "What you've done is enough,

და ოცნებობენ ზრდასულებს ეთქვათ "რაც შენ გააკეთე სრულიად საკმარისია,

this effort you've put forth in childhood is enough."

რა შრომაც გასწიე შენს ბავშვობაში სრულიად საკმარისია."

And they're withering now under high rates of anxiety and depression

ახლა კი შფოთისა და დეპრესიის მაღალი დონე ახრჩობთ,

and some of them are wondering,

და ზოგიერთ მათგანს აინტერესებს,

will this life ever turn out to have been worth it?

ეს ცხოვრება ღირდა თუ არა ამად?

Well, we parents,

ჰო, ჩვენ - მშობლებს,

we parents are pretty sure it's all worth it.

ჩვენ გვჯერა რომ ნამდვილად ღირდა.

We seem to behave --

ისე ვიქცევით,

it's like we literally think they will have no future

თითქოს მათ არანაირი მომავალი არ ექნებოდათ,

if they don't get into one of these tiny set of colleges or careers

თუ თითებზე ჩამოსათვლელი კოლეჯებიდან ერთ-ერთში არ ჩაირიცხებოდნენ,

we have in mind for them.

ან იმ პროფესიას არ აირჩედნენ.

Or maybe, maybe, we're just afraid

ან იქნებ, უბრალოდ გვეშინია,

they won't have a future we can brag about

ისეთი მომავალი არ ექნებათ, რომლითაც ვიტრაბახებთ

to our friends and with stickers on the backs of our cars.

ჩვენს მეგობრებთან და სტიკერებით ჩვენს მანქანაზე.

Yeah.

ჰო...

(Applause)

(აპლოდისმენტები)

But if you look at what we've done,

მაგრამ თუ შეხედავთ რა გავაკეთეთ,

if you have the courage to really look at it,

თუ გამბედაობა გეყოფათ, რომ მართლა შეხედოთ,

you'll see that not only do our kids think their worth comes

არა მხოლოდ ბავშვებს სჯერათ, რომ მათი ფასი განისაზღვრება

from grades and scores,

ნიშნებითა და ქულებით,

but that when we live right up inside their precious developing minds

არამედ მათ ძვირფას გონებაში,

all the time, like our very own version of the movie "Being John Malkovich,"

ფილმის "იყო ჯონ მალკოვიჩი" ჩვენეული ვერსიასავით,

we send our children the message:

ბავშვებს ამ შეტყობინებას ვუგზავნით:

"Hey kid, I don't think you can actually achieve any of this without me."

"შვილო, ვფიქრობ ვერაფერს მიაღწევდი ჩემს გარეშე."

And so with our overhelp,

და ჩვენი გადამეტებული დახმარებით,

our overprotection and overdirection and hand-holding,

დაცვით, მიმართულების მიცემითა და ხელჩაკიდებული ტარებით,

we deprive our kids of the chance to build self-efficacy,

ბავშვებს შანსს ვართმევთ თვითმყოფადებად ჩამოყალიბდნენ,

which is a really fundamental tenet of the human psyche,

რომელიც ადამიანის ფსიქიკის ძირითადი პრინციპია,

far more important than that self-esteem they get

თვითშეფასებაზე მნიშვნელოვანიც კი,

every time we applaud.

რომელსაც ჩვენი შექებით იღებენ.

Self-efficacy is built when one sees that one's own actions lead to outcomes,

თვითმყოფადობა ყალიბდება, როდესაც ხედავ შენი ქმედებები განსაღვრავენ შედეგს,

not --

და არა...

There you go.

კი ბატონო!

(Applause)

(აპლოდისმენტები)

Not one's parents' actions on one's behalf,

და არა მშობლის ქმედებები, შვილის სახელით,

but when one's own actions lead to outcomes.

არამედ მათი ქმედებები განსაზღვრავენ მათივე შედეგებს.

So simply put,

მარტივად რომ ვთქვათ,

if our children are to develop self-efficacy, and they must,

თუ გვინდა, რომ ჩვენი შვილები თვითმყოფადები გახდნენ,

then they have to do a whole lot more of the thinking, planning, deciding,

მათ უნდა მეტი იფიქრონ, დაგეგმონ, გადაწყვიტონ,

doing, hoping, coping, trial and error,

გააკეთონ, იმედოვნონ, შეეჭიდონ, სცადონ და შეცდნენ,

dreaming and experiencing of life

იოცნებონ და ცხოვრება თავად გამოსცადონ.

for themselves.

Now, am I saying

განა მე იმას ვამბობ, რომ

every kid is hard-working and motivated

ყველა ბავშვი შრომისმოყვარე და მოტივირებულია

and doesn't need a parent's involvement or interest in their lives,

და მშობლის ჩარევა ან ინტერესი არ სჭირდება

and we should just back off and let go?

და უკან უნდა გავდგეთ და შევეშვათ?

Hell no.

ჯანდაბა, არა!

(Laughter)

(სიცილი)

That is not what I'm saying.

მე ამას არ ვამბობ.

What I'm saying is, when we treat grades and scores and accolades and awards

მე იმას ვამბობ, რომ როცა ნიშნებს, ქულებს, მედლებსა და ჯილდოებს

as the purpose of childhood,

მათი ბავშვობის მიზნად ვაქცევთ,

all in furtherance of some hoped-for admission to a tiny number of colleges

იმისთვის, რომ საუკეთესო კოლეჯში ჩაირიცხონ,

or entrance to a small number of careers,

ან გამორჩეული კარიერა აიწყონ,

that that's too narrow a definition of success for our kids.

ესაა წარმატების ძალიან ვიწრო განმარტება ჩვენი ბავშვებისთვის.

And even though we might help them achieve some short-term wins

და მიუხედავად იმისა, რომ შესაძლოა მოკლევადიან წარმატებებში დავეხმაროთ,

by overhelping --

გადამეტებული დახმარებით,

like they get a better grade if we help them do their homework,

მაგალითად უკეთეს ნიშნებს მიიღებენ თუ საშინაო დავალებაში მივეხმარებით,

they might end up with a longer childhood résumé when we help --

უფრო გრძელი ბავშვობის რეზიუმე ექნებათ, როცა დავეხმარებით,

what I'm saying is that all of this comes at a long-term cost

მაგრამ მე ვამბობ, რომ ეს ყველაფერი უფრო დიდი რამის ხარჯზე ხდება,

to their sense of self.

მათი თვით-აღქმის ხარჯზე.

What I'm saying is, we should be less concerned

მე ვამბობ, რომ ნაკლებად უნდა გვაღელვებდეს,

with the specific set of colleges

კონკრეტული კოლეჯების სია,

they might be able to apply to or might get into

სადაც განაცხადს გააკეთებენ ან ჩაირიცხებიან,

and far more concerned that they have the habits, the mindset, the skill set,

და უფრო მეტად უნდა გვაღელვებდეს, რომ აქვთ ჩვევები, აზროვნება, უნარები,

the wellness, to be successful wherever they go.

და სიჯანსაღე, რომ წარმატებულები იყვნენ რაც არ უნდა აირჩიონ.

What I'm saying is,

მე ვამბობ, რომ

our kids need us to be a little less obsessed with grades and scores

ჩვენს შვილებს სჭირდებათ ნაკლებად ჩავიციკლოთ ნიშნებსა და ქულებზე

and a whole lot more interested

და მეტაც გვაინტერესებდეს

in childhood providing a foundation for their success

ისეთი ბავშვობა შევუქმნათ, რომელიც წარმატების საფუძველია,

built on things like love

სიყვარულზე დაშენებული,

and chores.

და სახლის საქმეებზე.

(Laughter)

(სიცილი)

(Applause)

(აპლოდისმენტები)

Did I just say chores? Did I just say chores? I really did.

ახლა სახლის საქმეები ვთქვი? ჰო, ნამდვილად ვთქვი.

But really, here's why.

და აი რატომ:

The longest longitudinal study of humans ever conducted

ყველაზე გრძელვადიან კვლევას ადამიანებზე,

is called the Harvard Grant Study.

ჰარვარდის გრანტის კვლევა ჰქვია.

It found that professional success in life,

მან აჩვენა, რომ პროფესიული წარმატება ცხოვრებაში,

which is what we want for our kids,

ზუსტად ის, რაც ჩვენი შვილებისთვის გვინდა,

that professional success in life comes from having done chores as a kid,

რომ პროფესიული წარმატება, ბავშვობაში სახლის საქმეების კეთებიდან მოდის.

and the earlier you started, the better,

და რაც უფრო ადრე დაიწყეთ, მით უკეთესი.

that a roll-up-your-sleeves- and-pitch-in mindset,

აკეცილი სახელოები და მონდომებული განწყობა,

a mindset that says, there's some unpleasant work,

განწყობა, რომლიც გეუბნება წინ არასასიამოვნო სამუშაოა,

someone's got to do it, it might as well be me,

ვიღაცამ ის უნდა გააკეთოს, ეს ვიღაც შეიძლება მე ვიყო,

a mindset that says,

განწყობა, რომლიც გეუბნება

I will contribute my effort to the betterment of the whole,

ჩემს წვლილს შევიტან საერთო კეთილდღეობაში,

that that's what gets you ahead in the workplace.

ესაა, რაც სამუშაო გარემოში წინსვლას გიწადის.

Now, we all know this. You know this.

ეს ყველამ ვიცით, თქვენც კარგად იცით.

(Applause)

(აპლოდისმენტები)

We all know this, and yet, in the checklisted childhood,

ეს ყველამ ვიცით და მაინც, სიით გაწერილ ბავშვობაში,

we absolve our kids of doing the work of chores around the house,

ბავშვებს ვათავისუფლებთ სახლის საქმეებისგან

and then they end up as young adults in the workplace

და ახალგაზრდობისას სამუშაო გარემოში მოხვედრისთანავე,

still waiting for a checklist,

გაწერილ ნუსხას ელიან,

but it doesn't exist,

რომელიც არ არსებობს.

and more importantly, lacking the impulse, the instinct

და რაც მთავარია, იმის იმპულსი, ინსტიქტი აკლიათ

to roll up their sleeves and pitch in

რომ სახელოები აიკეცონ, საქმეში ჩაებან

and look around and wonder, how can I be useful to my colleagues?

და დაინტერესდნენ - რით შემიძლია კოლეგებს დავეხმარო?

How can I anticipate a few steps ahead to what my boss might need?

როგორ შეიძლება ცოტა გავთვალო რა დასჭირდება ჩემს უფროსს?

A second very important finding from the Harvard Grant Study

მეორე მნიშვნელოვანი აღმოჩენა ჰარვარდის კვლევიდან

said that happiness in life

ამბობს, რომ ბედნიერება ცხოვრებაში

comes from love,

სიყვარულიდან მოდის,

not love of work,

არა საქმის სიყვარულიდან,

love of humans:

არამედ ადამიანების სიყვარულიდან:

our spouse, our partner, our friends, our family.

ჩვენი მეუღლის, პარტნიორის, მეგობრის, ოჯახის.

So childhood needs to teach our kids how to love,

ამიტომ ბავშვობამ სიყვარული უნდა ასწავლოს ჩვენს შვილებს.

and they can't love others if they don't first love themselves,

ისინი კი სხვებს ვერ შეიყვარებენ, თუ საკუთარი თავი არ ეყვარებათ.

and they won't love themselves if we can't offer them unconditional love.

და საკუთარ თავს ვერ შეიყვარებენ, თუ ჩვენ არ გვეყვარება უპირობოდ.

(Applause)

(აპლოდისმენტები)

Right.

ასეა.

And so,

ასე რომ,

instead of being obsessed with grades and scores

ნიშნებსა და ქულებზე ჩაციკვლის ნაცვლად,

when our precious offspring come home from school,

როდესაც ჩვენი საყვარელი შვილი სკოლიდან დაბრუნდება,

or we come home from work,

ან ჩვენ დავბრუნდებით სამსახურიდან,

we need to close our technology, put away our phones,

ტექნიკა და ტელეფონები უნდა გადავდოთ

and look them in the eye

მათ თვალებში ჩავხედოთ

and let them see the joy that fills our faces

და ვაჩვენოთ ის სიამოვნება რაც სახეზე გვაქვს,

when we see our child for the first time in a few hours.

როცა ჩვენს შვილს რამდენიმე საათის შემდეგ პირველად ვხედავთ.

And then we have to say,

შემდეგ კი უნდა ვკითხოთ:

"How was your day?

"როგორი დღე გქონდა?

What did you like about today?"

რა მოგეწონა დღევანდელ დღეში?"

And when your teenage daughter says, "Lunch," like mine did,

და როცა თქვენი მოზარდი გოგონა გიპასუხებთ - "სადილი", ჩემი გოგონასავით,

and I want to hear about the math test,

არადა მე მათემატიკის ტესტირება მაინტერესებდა,

not lunch,

და არა სადილი,

you have to still take an interest in lunch.

მაინც სადილზე უნდა გამოხატოთ ინტერესი.

You gotta say, "What was great about lunch today?"

უნდა ჰკითხოთ: "რა მოგეწონა დღევანდელ სადილში?"

They need to know they matter to us as humans,

უნდა იცოდნენ, რომ ისინი მნიშვნელოვანი არიან, როგორც ადამიანები,

not because of their GPA.

და არა მათი ქულების გამო.

All right, so you're thinking, chores and love,

კარგით, თქვენ ახლა ფიქრობთ - სახლის საქმეები და სიყვარული,

that sounds all well and good, but give me a break.

მშვენივრად ჟღერს, მაგრამ კარგი რა!

The colleges want to see top scores and grades

კოლეჯებს უნდათ, რომ მაღალი ქულები და ნიშნები დაინახონ,

and accolades and awards, and I'm going to tell you, sort of.

მედლები და ჯილდოები, მე კი გეტყვით - ისე რა.

The very biggest brand-name schools are asking that of our young adults,

ცნობილ სასწავლებლებს სურთ ამის დანახვა,

but here's the good news.

მაგრამ კარგი ამბავიც მაქვს.

Contrary to what the college rankings racket would have us believe --

იმის საწინააღმდეგოთ, რაც კოლეჯების კრიტერიუმებმა დაგვაჯერეს,

(Applause)

(აპლოდისმენტები)

you don't have to go to one of the biggest brand name schools

აუცილებელი არ არის ცნობილ სასწავლებელში ისწავლო,

to be happy and successful in life.

რომ ბედნიერი და წარმატებული ცხოვრება გქონდეს.

Happy and successful people went to state school,

ბედნიერი და წარმატებული ადამიანები საჯარო სკოლებში დადიოდნენ,

went to a small college no one has heard of,

პატარა კოლეჯებში სწავლოდნენ, რომელზეც არავის სმენია,

went to community college,

სათემო კოლეჯში სწავლოდნენ,

went to a college over here and flunked out.

ამ კოლეჯშიც სწავლოდნენ და გაირიცხნენ.

(Applause)

(აპლოდისმენტები)

The evidence is in this room, is in our communities,

ამის მტკიცებულება ბევრია ამ ოთახში, ჩვენს სანაცნობო წრეში,

that this is the truth.

და ეს სრული სიმართლეა.

And if we could widen our blinders

თუ თვალს უფრო გავახელდით

and be willing to look at a few more colleges,

და სხვა კოლეჯებსაც შევათვალიერებდით,

maybe remove our own egos from the equation,

ჩვენს ეგოსაც გვერდით გავაჩოჩებდით,

we could accept and embrace this truth and then realize,

ამ სიმართლეს მივიღებდით და გავაცნობიერებდით, რომ

it is hardly the end of the world

სულაც არაა სამყაროს დასასრული

if our kids don't go to one of those big brand-name schools.

თუ ჩვენი შვილები ერთ-ერთ ცნობილ სასწავლებელში არ ჩააბარებენ.

And more importantly,

და რაც მთავარია,

if their childhood has not been lived according to a tyrannical checklist

თუ მათი ბავშვობა ამ ტირანულ ნუსხაზე არ იქნებოდა,

then when they get to college,

როდესაც კოლეჯში ჩაირიცხებოდნენ,

whichever one it is,

რომელი კოლეჯიც არ უნდა იყოს,

well, they'll have gone there on their own volition,

მათივე არჩევანი იქნებოდა,

fueled by their own desire,

მათი სურვილით არჩეული,

capable and ready to thrive there.

და მზაობით, რომ წარმატებას მიაღწიონ.

I have to admit something to you.

ერთი რამ უნდა ვაღიარო.

I've got two kids I mentioned, Sawyer and Avery.

ორი შვილი მყავს, როგორც გითხარით, სოიერი და ეივრი.

They're teenagers.

ორივე მოზარდია.

And once upon a time,

ერთხელაც,

I think I was treating my Sawyer and Avery

მივხვდი, რომ სოიერს და ეივრის

like little bonsai trees --

მინიატურული ხეებივით ვეპყრობოდი,

(Laughter)

(სიცილი)

that I was going to carefully clip and prune

რომლებიც უნდა ფაქიზად გამეკრიჭა და გამეკაფა,

and shape into some perfect form of a human

და ადამიანის საუკეთესო ფორმა მიმეცა,

that might just be perfect enough to warrant them admission

რომელიც საკმარისად სრულყოფილი იქნებოდა გარანტირებული ჩარიცხვისთვის

to one of the most highly selective colleges.

ერთ-ერთ საუკეთესო კოლეჯში.

But I've come to realize, after working with thousands of other people's kids --

მაგრამ ათასობით სხვა ადამიანის შვილებთან მუშაობის შემდეგ მივხვდი,

(Laughter)

(სიცილი)

and raising two kids of my own,

და საკუთარი ორი შვილის გაზრდის შემდეგ,

my kids aren't bonsai trees.

ჩემი შვილები ჯუჯა ხეები არ არიან.

They're wildflowers

ისინი ველური ყვავილები არიან,

of an unknown genus and species --

უცნობი გენისა და ჯიშის

(Laughter)

(სიცილი)

and it's my job to provide a nourishing environment,

და ჩემი საქმეა მათ ხელსაყრელი გარემო შევუქმნა,

to strengthen them through chores

რომ გავაძლიერო სახლის საქმეებითა

and to love them so they can love others and receive love

და სიყვარულით, რომ მათაც შეეძლოთ სხვები უყვარდეთ და სხვებსაც უყვარდეთ.

and the college, the major, the career,

კოლეჯი, პროფესია და კარიერა კი

that's up to them.

სრულიად მათზეა.

My job is not to make them become what I would have them become,

ჩემი საქმე არაა ისინი გავხადო იმად რაც მე მინდა რომ გახდნენ,

but to support them in becoming their glorious selves.

არამედ დავეხმარო გახდნენ საკუთარი თავის დიდებული ვერსია.

Thank you.

მადლობა!

(Applause)

(აპლოდისმენტები)