The new era of positive psychology | Martin Seligman

Translator: Thipnapa Huansuriya Reviewer: Bank Light

When I was President of the American Psychological Association,

เมื่อสมัยที่ผมเป็นประธานสมาคมจิตวิทยาอเมริกัน

they tried to media-train me.

เขาพยายามฝึกให้ผมออกสื่อ

And an encounter I had with CNN summarizes

ทีนี้ มันมีการให้สัมภาษณ์ครั้งหนึ่งของผมกับซีเอ็นเอ็น

ซึ่งสรุปเรื่องที่ผมกำลังจะพูดวันนี้ได้ดีทีเดียว

what I'm going to be talking about today,

นั่นคือ "เหตุผลข้อ 11 ที่เราควรมองโลกแง่ดี"

which is the eleventh reason to be optimistic.

The editor of Discover told us 10 of them;

บรรณาธิการนิตยสารดิสคัพเวอร์บอกเรามาแล้ว 10 ข้อ

I'm going to give you the eleventh.

ผมจะบอกข้อที่ 11 ให้

So they came to me, CNN, and they said, "Professor Seligman --

ตอนนั้นพิธีกรของซีเอ็นเอ็นมาหาผมแล้วบอกว่า "ศาสตราจารย์เซลิกแมนคะ

อาจารย์เล่าให้เราฟังหน่อยได้ไหมคะว่าศาสตร์จิตวิทยาทุกวันนี้เป็นอย่างไรบ้าง?

would you tell us about the state of psychology today?

We'd like to interview you about that."

เราอยากสัมภาษณ์อาจารย์เกี่ยวกับเรื่องนี้" ผมบอกว่า "ดีเลยครับ"

And I said, "Great."

And she said, "But this is CNN, so you only get a sound bite."

แล้วเธอก็บอกว่า "แต่นี่เป็นรายการของ CNN เราจะตัดคำพูดอาจารย์ไปออกสั้นๆ นะคะ"

I said, "Well, how many words do I get?"

ผมเลยถามว่า "แล้วผมพูดได้กี่คำล่ะ?"

And she said, "Well, one."

เธอตอบว่า "คำเดียวค่ะ"

(Laughter)

(เสียงหัวเราะ)

แล้วกล้องก็เดิน แล้วเธอก็ถามว่า "ศาสตราจารย์เซลิกแมนคะ

And the cameras rolled, and she said,

"Professor Seligman, what is the state of psychology today?"

สถานะของศาสตร์จิตวิทยาทุกวันนี้เป็นอย่างไรบ้างคะ?

"Good."

"ดี"

(Laughter)

(เสียงหัวเราะ)

"Cut! Cut. That won't do.

"ตัดออกๆ ใช้ไม่ได้

เราคงต้องให้เวลาอาจารย์ยาวขึ้นนะ"

We'd really better give you a longer sound bite."

"How many words do I get this time?"

"แล้วคราวนี้ผมพูดได้กี่คำล่ะ?" "สองคำค่ะ"

"Well, you get two."

(Laughter)

"Doctor Seligman, what is the state of psychology today?"

ด็อกเตอร์เซลิกแมนคะ สถานะของศาสตร์จิตวิทยาทุกวันนี้เป็นอย่างไรบ้างคะ?

"Not good."

(Laughter)

"ไม่ดี"

(เสียงหัวเราะ)

"เอ่อ ด็อกเตอร์เซลิกแมนคะ

"Look, Doctor Seligman,

we can see you're really not comfortable in this medium.

เราเข้าใจแล้วค่ะ ว่าอาจารย์ไม่ค่อยถนัดกับสื่อรูปแบบนี้จริงๆ

We'd better give you a real sound bite.

เราให้เวลาอาจารย์มากขึ้นแล้วกัน

This time you can have three words.

คราวนี้อาจารย์พูดได้สามคำค่ะ

Professor Seligman, what is the state of psychology today?"

ศาสตราจารย์เซลิกแมนคะ สถานะของศาสตร์จิตวิทยาทุกวันนี้เป็นอย่างไรบ้างคะ?

"Not good enough."

"ไม่ดีพอ" และนี่คือสิ่งที่ผมกำลังจะพูดวันนี้

That's what I'm going to be talking about.

I want to say why psychology was good, why it was not good,

ผมอยากพูดว่าทำไมจิตวิทยาจึงดี ทำไมมันจึงไม่ดี

and how it may become, in the next 10 years, good enough.

แล้วภายในสิบปีข้างหน้า มันจะดีพอได้อย่างไร

And by parallel summary, I want to say the same thing about technology,

และด้วยบทสรุปที่คล้ายกัน ผมอยากพูดแบบเดียวกันเกี่ยวกับเทคโนโลยี

about entertainment and design,

วงการบันเทิง และการออกแบบ เพราะผมคิดว่าประเด็นมันเหมือนกันมาก

because I think the issues are very similar.

So, why was psychology good?

เอาล่ะ ทำไมสถานะของจิตวิทยาถึงดี

Well, for more than 60 years, psychology worked within the disease model.

คือ จิตวิทยาศึกษาวิจัยมนุษย์ภายใต้โมเดลของโรคมามากกว่าหกสิบปี

Ten years ago, when I was on an airplane

สิบปีที่แล้ว เวลาผมอยู่บนเครื่องบิน

and I introduced myself to my seatmate, and told them what I did,

แล้วแนะนำตัวกับคนที่นั่งข้างๆ บอกเขาว่าผมมีอาชีพอะไร

they'd move away from me,

เขาจะย้ายที่หนีผมเลยครับ

เพราะว่าคนเขาพูดกัน ซึ่งก็ถูกนะครับ

because, quite rightly, they were saying

psychology is about finding what's wrong with you.

ว่าจิตวิทยาคือการค้นหาว่าคุณผิดปกติยังไง คือ "ค้นหาคนบ้า" ว่างั้นเถอะ

Spot the loony.

And now, when I tell people what I do, they move toward me.

แต่เดี๋ยวนี้ เวลาผมบอกใครว่าผมทำงานอะไร เขาจะขยับเข้ามาหาผม

What was good about psychology --

อีกอย่างที่ดีเกี่ยวกับจิตวิทยา

กับเงินสามหมื่นล้านดอลล่าร์ที่สถาบันสุขภาพจิตแห่งชาติ (NIMH)

about the $30 billion investment NIMH made,

about working in the disease model,

ลงทุนไปกับการศึกษาวิจัยภายใต้โมเดลของโรค

about what you mean by psychology --

กับสิ่งที่คุณเรียกกันว่าศาสตร์จิตวิทยาเนี่ย

is that, 60 years ago, none of the disorders were treatable;

ก็คือ 60 ปีที่แล้ว ไม่มีโรคทางจิตประเภทใดเลยที่รักษาได้

it was entirely smoke and mirrors.

มันเหมือนปริศนาของมายากลที่ไม่มีใครเข้าใจเลย

And now, 14 of the disorders are treatable,

แต่ตอนนี้ มี 14 โรคที่รักษาให้ดีขึ้นได้

two of them actually curable.

ซึ่ง 2 โรคในนั้นรักษาให้หายขาดได้

And the other thing that happened is that a science developed,

และอีกอย่างที่เกิดขึ้นก็คือ ศาสตร์นี้ก้าวหน้าไปมาก

a science of mental illness.

ศาสตร์เกี่ยวกับความผิดปกติทางจิตน่ะครับ

We found out we could take fuzzy concepts

เราพบว่า เราสามารถหยิบมโนทัศน์ที่จับต้องไม่ได้ เช่น ภาวะซึมเศร้า การติดเหล้า

like depression, alcoholism,

and measure them with rigor;

เอามาวัดได้อย่างแม่นยำมากขึ้น

that we could create a classification of the mental illnesses;

และเราก็สามารถจำแนกแยกแยะและจัดหมวดหมู่อาการป่วยทางจิต

that we could understand the causality of the mental illnesses.

เราสามารถเข้าใจสาเหตุของอาการป่วยทางจิต

We could look across time at the same people --

เราสามารถศึกษาคนคนเดียวกันข้ามช่วงเวลา

people, for example, who were genetically vulnerable to schizophrenia --

เช่น คนที่มีแนวโน้มทางพันธุกรรมที่เสี่ยงจะเป็นโรคจิตเภท

and ask what the contribution of mothering, of genetics are,

แล้วตั้งคำถามว่าการเลี้ยงดูกับพันธุกรรมมีผลมากน้อยแค่ไหน

เราสามารถควบคุมตัวแปรแทรกซ้อนได้

and we could isolate third variables

by doing experiments on the mental illnesses.

โดยศึกษาอาการป่วยทางจิตด้วยวิธีการทดลอง

And best of all, we were able, in the last 50 years,

และที่เยี่ยมที่สุด คือ ในห้าสิบปีที่ผ่านมา

to invent drug treatments and psychological treatments.

เราสามารถคิดค้นสร้างยาและวิธีการรักษาอาการป่วยทางจิต

And then we were able to test them rigorously,

และเราก็สามารถทดสอบมันได้อย่างเที่ยงตรง

in random-assignment, placebo-controlled designs,

ด้วยการทดลองที่มีการสุ่มเข้ากลุ่มและมีกลุ่มเปรียบเทียบที่ได้ยาหลอก

throw out the things that didn't work,

อะไรที่ไม่ได้ผลก็ทิ้งไป อะไรที่ได้ผลดีก็เก็บไว้

keep the things that actively did.

The conclusion of that is,

และข้อสรุปก็คือ ศาสตร์จิตวิทยาและจิตเวชในหกสิบปีที่ผ่านมา

psychology and psychiatry of the last 60 years

can actually claim that we can make miserable people less miserable.

สามารถประกาศได้ว่าเราทำให้คนที่ทุกข์เพราะเจ็บป่วยเขาทุกข์น้อยลง

And I think that's terrific.

และผมคิดว่านั่นเป็นสิ่งที่ยอดเยี่ยมจริงๆ ผมภูมิใจมาก

I'm proud of it.

But what was not good, the consequences of that,

แต่สิ่งที่ไม่ดี ซึ่งเป็นผลจากเรื่องที่ผมเพิ่งพูดไป มีอยู่สามอย่าง

were three things.

The first was moral;

อันดับแรกเลยคือเรื่องคุณธรรม

that psychologists and psychiatrists became victimologists, pathologizers;

นักจิตวิทยาและจิตแพทย์กลายเป็นผู้ศึกษาเรื่องเหยื่อที่ทำให้คนอื่นกลายเป็นเหยื่อ หรือผู้ตัดสินว่าใครเจ็บป่วย

that our view of human nature was that if you were in trouble,

มุมมองของเราต่อธรรมชาติของมนุษย์กลายเป็นว่า ถ้าคุณมีปัญหา แปลว่าคุณโชคร้าย

bricks fell on you.

And we forgot that people made choices and decisions.

เราลืมไปว่าคนเราเลือกและตัดสินใจนะครับ

We forgot responsibility.

เราลืมความรับผิดชอบของมนุษย์ไป นั่นเป็นปัญหาข้อแรก

That was the first cost.

The second cost was that we forgot about you people.

ปัญหาข้อที่สองคือ เราลืมผู้คนอย่างพวกคุณไปเลย

We forgot about improving normal lives.

เราลืมเรื่องการยกระดับชีวิตของคนปกติ

We forgot about a mission to make relatively untroubled people happier,

เราลืมภารกิจในการทำให้คนที่ไม่ได้มีปัญหาเขามีความสุขมากขึ้น

more fulfilled, more productive.

มีชิวิตที่เติมเต็ม และเป็นประโยชน์มากขึ้น แล้วคำว่า"อัจฉริยะ" "พรสวรรค์" กลายเป็นคำหยาบ

And "genius," "high-talent," became a dirty word.

No one works on that.

ไม่มีใครศึกษาเรื่องพวกนี้

And the third problem about the disease model is,

และปัญหาข้อที่สามของจิตวิทยาภายใต้โมเดลของโรคคือ

in our rush to do something about people in trouble,

เมื่อเรารีบเร่งที่จะทำอะไรสักอย่างกับคนที่มีปัญหา

in our rush to do something about repairing damage,

ในความรีบเร่งที่จะซ่อมแซมความเสียหายนั้น

it never occurred to us to develop interventions

เราไม่เคยคิดจะสร้างระบบหรือวิธีการอะไร

to make people happier -- positive interventions.

ที่จะทำให้คนมีความสุขมากขึ้น เราไม่สร้างวิธีการที่จะพัฒนาด้านบวกของมนุษย์

So that was not good.

นั่นแหละที่ผมมองว่าจิตวิทยานั้นไม่ดี

And so that's what led people like Nancy Etcoff, Dan Gilbert,

และนั่นคือสิ่งที่ทำให้คนอย่างแนนซี เอตคอฟ, แดน กิลเบิร์ต,

Mike Csikszentmihalyi and myself

ไมค์ ชิคเซนมิฮาย และตัวผมเอง มาเริ่มศึกษาสิ่งที่ผมเรียกว่า จิตวิทยาเชิงบวก

to work in something I call, "positive psychology,"

ซึ่งมีเป้าหมายสามอย่าง

which has three aims.

The first is that psychology should be just as concerned

ข้อแรกคือ จิตวิทยาควรให้ความสำคัญ

with human strength as it is with weakness.

กับจุดแข็งของมนุษย์เช่นเดียวกับที่ใส่ใจในจุดอ่อน

It should be just as concerned with building strength

มันควรจะมุ่งสร้างเสริมความแข็งแกร่ง เช่นเดียวกับที่มุ่งซ่อมแซมข้อบกพร่อง

as with repairing damage.

It should be interested in the best things in life.

ควรจะให้ความสนใจกับสิ่งดีๆ ทั้งหลายในชีวิต

And it should be just as concerned

และควรใส่ใจกับการทำให้ชีวิตของคนปกติธรรมดาเติมเต็มมากขึ้น

with making the lives of normal people fulfilling,

and with genius, with nurturing high talent.

ให้ความสนใจกับอัจฉริยะ และการบ่มเพาะผู้มีพรสวรรค์หรือความสามารถพิเศษด้วย

So in the last 10 years and the hope for the future,

ดังนั้น ใน 10 ปีที่ผ่านมา และในความหวังของผมที่มีต่ออนาคต

we've seen the beginnings of a science of positive psychology,

เราได้เห็นการเริ่มต้นของศาสตร์ จิตวิทยาเชิงบวก

a science of what makes life worth living.

ศาสตร์เกี่ยวกับสิ่งที่ทำให้ชีวิตมีคุณค่า

It turns out that we can measure different forms of happiness.

เราพบว่าเราสามารถวัดความสุขได้ในหลากหลายรูปแบบ

And any of you, for free, can go to that website --

คุณสามารถเข้าไปที่เว็บไซต์นั้น (www.authentichappiness.org)

[www.authentichappiness.org]

แล้วลองทำแบบทดสอบมากมายเกี่ยวกับความสุขได้ฟรี

and take the entire panoply of tests of happiness.

You can ask, how do you stack up for positive emotion, for meaning,

คุณคงสงสัยว่า เราจะวัดอารมณ์ทางบวก ความหมายในชีวิต และภาวะที่จิต

for flow, against literally tens of thousands of other people?

มีสมาธิจดจ่อเป็นหนึ่งเดียวกับสิ่งที่ทำ (flow) ไปเปรียบเทียบกับคนอื่นนับหมื่นๆ ได้ยังไง?

We created the opposite of the diagnostic manual of the insanities:

เราได้สร้างสิ่งที่ตรงกันข้ามกับคู่มือวินิจฉัยความผิดปกติทางจิต

a classification of the strengths and virtues that looks at the sex ratio,

คือ ระบบจัดประเภทจุดแข็งและคุณธรรมของมนุษย์ที่แยกแยะเปรียบเทียบระหว่างเพศ

how they're defined, how to diagnose them,

พร้อมด้วยคำนิยาม และวิธีวินิจฉัย

what builds them and what gets in their way.

อะไรที่สร้าง และอะไรที่ขัดขวางมัน

We found that we could discover the causation of the positive states,

เราพบว่าเราสามารถค้นพบสาเหตุของภาวะแง่บวกต่างๆ ได้

the relationship between left hemispheric activity

เช่น ความสัมพันธ์ระหว่างกิจกรรมในสมองซีกซ้าย

and right hemispheric activity, as a cause of happiness.

กับกิจกรรมในสมองซีกขวา ซึ่งเป็นสาเหตุหนึ่งของความสุข

I've spent my life working on extremely miserable people,

ผมเองเคยใช้เวลาทั้งชีวิตศึกษาคนที่ทุกข์สุดๆ

and I've asked the question:

โดยตั้งคำถามว่า

How do extremely miserable people differ from the rest of you?

คนที่ทุกข์สุดๆ เขาแตกต่างจากคนอื่นทั่วไปอย่างไร?

And starting about six years ago, we asked about extremely happy people.

เพิ่งมาหกปีหลังนี้เอง ที่เราเริ่มถามถึงคนที่มีความสุขสุดๆ

How do they differ from the rest of us?

ว่าเขาแตกต่างจากพวกเราทั้งหมดอย่างไร?

It turns out there's one way, very surprising --

แล้วก็ปรากฏว่า มีความแตกต่างอยู่อย่างเดียว

they're not more religious, they're not in better shape,

เขาไม่ได้เคร่งศาสนามากกว่า ไม่ได้สุขภาพดีกว่า

they don't have more money, they're not better looking,

ไม่ได้มีเงินมากกว่า ไม่ได้รูปร่างหน้าตาดีกว่า

ไม่ได้มีเรื่องดีๆ ในชีวิตมากกว่า และมีเรื่องร้ายๆ ในชีวิตน้อยกว่า

they don't have more good events and fewer bad events.

The one way in which they differ: they're extremely social.

สี่งที่เขาแตกต่างจากเรา คือเขามีความสัมพันธ์ทางสังคมดีมากๆ

They don't sit in seminars on Saturday morning.

เขาไม่นั่งมาอยู่ในงานสัมมนาตอนเช้าวันเสาร์แบบนี้

(Laughter)

(เสียงหัวเราะ)

เขาไม่ใช้เวลาอยู่คนเดียว

They don't spend time alone.

Each of them is in a romantic relationship

แต่ละคนมีความรัก

and each has a rich repertoire of friends.

และมีเพื่อนเยอะมาก

แต่เราต้องระวังในการตีความนะครับ นี่เป็นข้อมูลแบบสหสัมพันธ์ ซึ่งไม่ได้บอกสาเหตุ

But watch out here -- this is merely correlational data, not causal,

and it's about happiness in the first, "Hollywood" sense,

และที่ผมพูดถึงมันก็เป็นความสุขในความหมายแบบฮอลลีวู้ด

I'm going to talk about,

happiness of ebullience and giggling and good cheer.

คือความสุขสนุกสนาน หัวเราะ ร่าเริงเบิกบาน

And I'm going to suggest to you that's not nearly enough,

อีกเดี๋ยวผมจะบอกคุณว่าความสุขแบบนี้มันยังไม่เพียงพอ

in just a moment.

เราพบว่า เราสามารถสืบค้นวิธีสร้างสุขที่มีคนเสนอไว้ย้อนหลังไปหลายศตวรรษ

We found we could begin to look at interventions over the centuries,

from the Buddha to Tony Robbins.

ตั้งแต่พระพุทธเจ้า มาจนถึงโทนี ร็อบบินส์

About 120 interventions have been proposed that allegedly make people happy.

มีผู้เสนอวิธีกว่า 120 วิธี

ที่ว่ากันว่าจะทำให้ผู้คนมีความสุข

And we find that we've been able to manualize many of them,

และเราก็พบว่า เราสามารถสร้างคู่มือของวิธีการเหล่านั้นได้

and we actually carry out

แล้วเราก็ไปทำการทดลองที่มีการสุ่มคนเข้ากลุ่มทดลองต่างๆ

random-assignment efficacy and effectiveness studies.

เพื่อศึกษาประสิทธิภาพและประสิทธิผลของวิธีสร้างสุขเหล่านี้

That is, which ones actually make people lastingly happier?

ว่าวิธีไหนทำให้คนมีความสุขอย่างยั่งยืนกว่า

In a couple of minutes, I'll tell you about some of those results.

อีกสักครู่ผมจะใช้เวลาสองสามนาทีเล่าผลการวิจัยบางส่วนให้คุณฟัง

But the upshot of this is that the mission I want psychology to have,

แต่ข้อสรุปสุดท้ายก็คือ ภารกิจที่ผมอยากให้ศาสตร์จิตวิทยานำไปปฏิบัติ

in addition to its mission of curing the mentally ill,

นอกจากการรักษาคนที่เจ็บป่วยทางจิต

and in addition to its mission of making miserable people less miserable,

นอกจากการช่วยให้คนที่ทุกข์เขาทุกข์น้อยลงแล้ว

is, can psychology actually make people happier?

คือ จิตวิทยาจะช่วยให้คนมีความสุขมากขึ้นได้ไหม?

And to ask that question -- "happy" is not a word I use very much --

และการตั้งคำถามนี้ -- ที่จริงผมไม่ค่อยใช้คำว่าความสุขเท่าไหร่นักนะครับ --

we've had to break it down

เราต้องแยกแยะความสุขออกมาเป็นแง่มุมต่างๆ ที่เราสามารถตั้งคำถามได้

into what I think is askable about "happy."

And I believe there are three different --

ซึ่งผมเชื่อว่าความสุขมันมีอยู่สามแง่มุมที่แตกต่างกัน

ที่ผมว่ามันต่างก็เพราะมันสร้างได้ด้วยวิธีการที่แตกต่างกัน

I call them "different" because different interventions build them,

it's possible to have one rather than the other --

และเราอาจจะมีอย่างใดอย่างหนึ่งมากกว่าอย่างอื่น

three different happy lives.

ในบรรดาชีวิตที่มีความสุขสามแบบนั้น

The first happy life is the pleasant life.

แบบแรกคือชีวิตที่รื่นรมย์

This is a life in which you have as much positive emotion

นี่คือชีวิตที่คุณมีอารมณ์ทางบวกมากเท่าที่จะเป็นไปได้

as you possibly can,

and the skills to amplify it.

และมีทักษะที่จะเพิ่มอารมณ์ทางบวกเหล่านั้นด้วย

The second is a life of engagement:

แบบที่สองคือชีวิตที่ได้ทุ่มเท เอาใจจดจ่ออยู่กับอะไรสักอย่าง

a life in your work, your parenting, your love, your leisure;

เช่นตอนที่คุณใช้เวลากับงาน พ่อแม่ คนรัก งานอดิเรก แล้วรู้สึกเหมือนเวลาหยุดนิ่งเพื่อคุณ

time stops for you.

That's what Aristotle was talking about.

นั่นคือความสุขแบบที่อริสโตเติลพูดถึง

And third, the meaningful life.

และแบบที่สาม ชีวิตที่มีความหมาย

I want to say a little bit about each of those lives

ทีนี้ ผมอยากพูดถึงชีวิตที่มีความสุขแต่ละแบบ

and what we know about them.

และสิ่งที่ผมรู้เกี่ยวกับมันสักหน่อย

The first life is the pleasant life, and it's simply, as best we can find it,

ชีวิตที่มีความสุขแบบแรกคือชีวิตที่รื่นรมย์ มีความสนุกสนานมากที่สุดเท่าที่เราจะหาได้

it's having as many of the pleasures as you can,

เป็นชีวิตที่มีสิ่งตอบสนองความเพลิดเพลินมากเท่าที่คุณต้องการ

as much positive emotion as you can,

มีอารมณ์ทางบวกมากเท่าที่คุณจะมีได้

and learning the skills -- savoring, mindfulness -- that amplify them,

รวมทั้งเรียนรู้ทักษะที่จะดื่มด่ำ มีสติจดจ่อ ซึ่งจะเพิ่มความเข้มข้น

that stretch them over time and space.

และแผ่ขยายอารมณ์ทางบวกนั้นออกไปข้ามกาลเวลาและสถานที่

But the pleasant life has three drawbacks,

แต่ชีวิตที่รื่นรมย์ก็มีแง่ลบอยู่สามอย่าง

and it's why positive psychology is not happy-ology,

และนั่นเป็นเหตุผลว่าทำไมจิตวิทยาเชิงบวกจึงไม่ใช่วิชาว่าด้วยความสุขและไม่ได้จบแค่ตรงนี้

and why it doesn't end here.

The first drawback is, it turns out the pleasant life,

ปัญหาข้อแรกคือ ปรากฏว่าชีวิตที่รื่นรมย์

your experience of positive emotion,

และประสบการณ์อารมณ์ทางบวกของคุณนั้น ส่วนหนึ่งเป็นมรดกทางพันธุกรรม

is about 50 percent heritable,

50 เปอร์เซ็นต์เป็นอิทธิพลจากพันธุกรรม และก็ไม่ได้เปลี่ยนกันได้ง่ายนัก

and, in fact, not very modifiable.

So the different tricks that Matthieu and I and others know

ดังนั้น เทคนิคหลากหลายที่แมทธิเออ (ริการ์) กับผม และคนอื่นๆ มีอยู่

about increasing the amount of positive emotion in your life

สำหรับการเพิ่มปริมาณอารมณ์ทางบวกในชีวิตของคุณ

are 15 to 20 percent tricks, getting more of it.

ก็ช่วยเพิ่มขึ้นมาได้ 15 ถึง 20 เปอร์เซ็นต์ของพื้นอารมณ์เดิมเท่านั้น

Second is that positive emotion habituates.

ปัญหาข้อสองคือ เราจะชินชากับอารมณ์ทางบวก ซึ่งจะเกิดขึ้นเร็วมากเลย

It habituates rapidly, indeed.

It's all like French vanilla ice cream:

ก็เหมือนไอศครีมรสเฟรนชวนิลา คำแรกอร่อย 100 เปอร์เซ็นต์

the first taste is 100 percent;

by the time you're down to the sixth taste,

พอถึงคำที่หก รสชาติมันก็งั้นๆ แล้ว

it's gone.

And, as I said, it's not particularly malleable.

และอย่างที่ผมบอก มันไม่ใช่สิ่งที่แก้กันได้ง่ายๆ ด้วย

ซึ่งประเด็นนี้ก็นำไปสู่ปัญหาที่สอง

And this leads to the second life.

I have to tell you about my friend Len,

ผมต้องเล่าเรื่องเล็น เพื่อนของผม ให้คุณฟัง

to talk about why positive psychology is more than positive emotion,

เพื่ออธิบายว่าทำไมจิตวิทยาเชิงบวกจึงมีอะไรมากกว่าอารมณ์ทางบวก

more than building pleasure.

มากกว่าการสร้างความสนุกสนานรื่นรมย์

In two of the three great arenas of life, by the time Len was 30,

ถ้าเราดูสองในสามด้านของชีวิตของเล็น ตอนเขาอายุ 30

Len was enormously successful.

เขาประสบความสำเร็จอย่างสูงมากๆ เลย ด้านแรกคือเรื่องงาน

The first arena was work.

By the time he was 20, he was an options trader.

ตอนอายุ 20 เขาเป็นผู้ค้าสัญญาออปชั่น

By the time he was 25, he was a multimillionaire

พออายุ 25 เขาก็เป็นมหาเศรษฐี

and the head of an options trading company.

และเป็นประธานบริษัทค้าสัญญาออปชั่น

Second, in play, he's a national champion bridge player.

ด้านที่สอง การเล่น เขาเป็นแชมป์ไพ่บริดจ์ระดับชาติ

แต่ในด้านที่สามของชีวิต เรื่องความรัก เล็นล้มเหลวไม่เป็นท่า

But in the third great arena of life, love, Len is an abysmal failure.

And the reason he was, was that Len is a cold fish.

เหตุผลก็คือ เล็นเป็นคนตายด้าน

(Laughter)

(เสียงหัวเราะ)

Len is an introvert.

เล็นเขาเป็นคนเงียบ ปิดตัว

American women said to Len, when he dated them,

เคยมีผู้หญิงอเมริกันหลายคนบอกกับเล็นตอนที่เขาเริ่มจีบกัน

"You're no fun. You don't have positive emotion. Get lost."

ว่า "คุณนี่น่าเบื่อสุดๆ ไม่มีอารมณ์กุ๊กกิ๊กหวานแหววเลย ไปให้พ้นเลยไป"

And Len was wealthy enough to be able to afford a Park Avenue psychoanalyst,

เล็นก็รวยพอที่จะไปหานักจิตวิเคราะห์ในย่านพาร์ค อเวนิว

who for five years tried to find the sexual trauma

ซึ่งใช้เวลาห้าปี พยายามค้นหาบาดแผลทางใจเกี่ยวกับเรื่องเพศ

that had somehow locked positive emotion inside of him.

ที่อาจจะปิดกั้นอารมณ์ความรู้สึกทางบวกที่อยู่ภายในใจของเขา

But it turned out there wasn't any sexual trauma.

แต่ก็ไม่เจอบาดแผลหรือปมทางใจเกี่ยวกับเรื่องเพศเลยสักนิด

It turned out that --

เรื่องของเรื่องคือ เล็นเกิดและโตที่ลองไอร์แลนด์

Len grew up in Long Island

and he played football and watched football, and played bridge.

เขาเล่นฟุตบอล ดูฟุตบอล แล้วก็เล่นไพ่บริดจ์

เล็นเป็นคนที่มีอารมณ์ทางบวกน้อย คืออยู่ในกลุ่มห้าเปอร์เซ็นต์ต่ำสุด

Len is in the bottom five percent of what we call positive affectivities.

The question is: Is Len unhappy?

คำถามคือ เล็นเป็นคนไม่มีความสุขหรือเปล่า ผมขอบอกว่าไม่ใช่

And I want to say, not.

Contrary to what psychology told us

ตรงกันข้ามกับที่ศาสตร์จิตวิทยาว่าไว้เกี่ยวกับคนที่อยู่ใน 50 เปอร์เซ็นต์ต่ำสุด

about the bottom 50 percent of the human race in positive affectivity,

ของมนุษยชาติในแง่ของคะแนนอารมณ์ทางบวก

I think Len is one of the happiest people I know.

ผมคิดว่าเล็นเป็นคนที่มีความสุขมากที่สุดเท่าที่ผมเคยรู้จัก

He's not consigned to the hell of unhappiness,

เขาไม่ได้จมอยู่กับความทุกข์

and that's because Len, like most of you,

แต่เขาเข้าถึงภาวะ flow หรือการมีสมาธิลึกซึ้งอยู่กับกิจกรรมที่ทำในแต่ละขณะได้อย่างดีเยี่ยม

is enormously capable of flow.

When he walks onto the floor of the American Exchange

เมื่อเขาเดินขึ้นตึกอเมริกันเอ็กซเชนจ์ตอน 9:30 ในตอนเช้า

at 9:30 in the morning,

time stops for him.

เวลาก็เหมือนหยุดนิ่งไปจนกริ่งเลิกงานดังขึ้นในตอนเย็น

And it stops till the closing bell.

When the first card is played till 10 days later,

ตั้งแต่เริ่มเปิดไพ่ใบแรก

ไปจนกระทั่งสิบวันให้หลังเมื่อการแข่งขันจบลง เวลาสำหรับเล็นก็หยุดนิ่งอยู่กับที่

when the tournament is over,

time stops for Len.

And this is indeed what Mike Csikszentmihalyi

นี่แหละที่ไมค์ ชิคเซนมิฮายเรียกว่าภาวะที่จิตเป็นหนึ่งเดียวกับกิจกรรมที่ทำ

has been talking about, about flow.

ซึ่งเรียกว่า "flow" และมันก็แตกต่างจากความสนุกสนานรื่นรมย์มากเลย

And it's distinct from pleasure in a very important way:

pleasure has raw feel -- you know it's happening; it's thought and feeling.

ความสนุกสนานเป็นความรู้สึกที่ดิบ คุณรู้ตัวว่ามันเกิดขึ้น มันมีความคิดและความรู้สึกอยู่ในนั้น

But what Mike told you yesterday -- during flow ...

แต่อย่างที่คุณได้ฟังไมค์พูดเมื่อวานนี้ ถ้าคุณอยู่ในภาวะ flow คุณจะไม่รู้สึกอะไรเลย

you can't feel anything.

You're one with the music.

คุณเป็นหนึ่งเดียวกับเสียงดนตรี โลกทั้งใบหยุดหมุน

Time stops.

You have intense concentration.

คุณอยู่ในภาวะมีสมาธิจดจ่ออย่างลึกซึ้ง

And this is indeed the characteristic of what we think of as the good life.

นี่แหละคือลักษณะของสิ่งที่เรามองว่าเป็นชีวิตที่ดีงาม

And we think there's a recipe for it,

และเราคิดว่ามันมีสูตรที่จะทำอย่างนั้นได้

and it's knowing what your highest strengths are --

คุณต้องรู้ว่าจุดแข็งของคุณอยู่ที่ไหน

again, there's a valid test

และเราก็มีแบบทดสอบที่เชื่อถือได้

ที่ใช้วัดว่าจุดแข็งสูงสุด 5 ประการของคุณคืออะไร

of what your five highest strengths are --

and then re-crafting your life

แล้วคุณก็ออกแบบชีวิตของคุณเพื่อให้ได้ใช้จุดแข็งเหล่านี้ให้มากที่สุดเท่าที่จะเป็นไปได้

to use them as much as you possibly can.

Re-crafting your work, your love,

ออกแบบงานของคุณ ความรักของคุณ

your play, your friendship, your parenting.

การเล่น มิตรภาพ และการเลี้ยงดูลูกของคุณ

Just one example.

มาดูตัวอย่างอันหนึ่ง ผมรู้จักพนักงานที่คอยเอาของใส่ถุงที่ห้าง Genuardi's อยู่คนหนึ่ง

One person I worked with was a bagger at Genuardi's.

เธอไม่ชอบงานที่ทำ

Hated the job.

She's working her way through college.

ตอนนี้กำลังเรียนวิทยาลัยอยู่

Her highest strength was social intelligence.

จุดแข็งที่สุดของเธอคือความฉลาดทางสังคม

So she re-crafted bagging to make the encounter with her

เธอก็เลยออกแบบ งานหยิบของใส่ถุง ของเธอ โดยตั้งใจว่าการพบกันระหว่างเธอกับลูกค้า

the social highlight of every customer's day.

ต้องเป็นช่วงเวลาที่พิเศษสุดของวันสำหรับลูกค้าทุกๆ คน

แน่ละ เธอไม่ประสบความสำเร็จหรอก

Now, obviously she failed.

But what she did was to take her highest strengths,

แต่สิ่งที่เธอทำคือ เธอเอาจุดแข็งของเธอมาเป็นตัวตั้ง

and re-craft work to use them as much as possible.

แล้วออกแบบงานของตัวเองให้ได้ใช้จุดแข็งนี้มากที่สุด

What you get out of that is not smiley-ness.

สิ่งที่คุณได้จากการทำอย่างนี้ไม่ใช่รอยยิ้ม

You don't look like Debbie Reynolds.

หน้าตาคุณคงไม่ดูเหมือนเด็บบี้ เรย์โนลด์ขึ้นมาหรอก

You don't giggle a lot.

และคุณก็คงไม่ได้หัวเราะร่วนด้วย สิ่งที่คุณจะได้คือจิตใจที่มีสมาธิอยู่กับสิ่งที่ทำ

What you get is more absorption.

So, that's the second path.

นั่นคือเส้นทางที่สองนะครับ เส้นทางแรกคืออารมณ์ทางบวก

The first path, positive emotion;

the second path is eudaemonian flow;

เส้นทางที่สองคือภาวะ flow ที่ทำให้เกิดความอิ่มเอิบงอกงามทางใจ

and the third path is meaning.

และเส้นทางที่สามคือชีวิตที่มีความหมาย

This is the most venerable of the happinesses, traditionally.

นี่เป็นความสุขรูปแบบที่มักได้รับยกย่องว่ามีคุณค่าสูงสุด

And meaning, in this view, consists of --

คำว่าความหมายในที่นี้ คล้ายกับคำว่าความอิ่มเอิบหรืองอกงามทางจิตใจมากเลย

very parallel to eudaemonia --

it consists of knowing what your highest strengths are,

มันประกอบด้วยการรู้ว่าอะไรคือจุดแข็งของคุณ แล้วก็ใช้มัน

and using them to belong to and in the service of

เพื่อเข้าถึง เป็นส่วนหนึ่ง และรับใช้อะไรบางอย่างที่ยิ่งใหญ่กว่าตัวคุณเอง

something larger than you are.

I mentioned that for all three kinds of lives --

ผมพูดถึงชีวิตที่มีความสุขไปแล้วสามแบบ ชีวิตที่เต็มไปด้วยความสนุกเพลิดเพลิน

the pleasant life, the good life, the meaningful life --

ชีวิตที่ดีงาม และชีวิตที่มีความหมาย ตอนนี้ผู้คนก็พยายามหาคำตอบกันอย่างคร่ำเคร่ง

people are now hard at work on the question:

Are there things that lastingly change those lives?

ว่ามีอะไรไหมที่จะเปลี่ยนชีวิตเราให้มีความสุขได้อย่างยั่งยืนถาวร

And the answer seems to be yes.

ดูเหมือนคำตอบคือ มีครับ และผมจะเล่าตัวอย่างให้คุณฟัง

And I'll just give you some samples of it.

It's being done in a rigorous manner.

งานนี้มีการทดสอบอย่างเข้มงวด

It's being done in the same way that we test drugs

แบบเดียวกับเวลาทดลองยาว่ายาตัวไหนได้ผลจริงบ้าง

to see what really works.

So we do random-assignment, placebo-controlled,

เราแบ่งคนเป็นสองกลุ่มด้วยการสุ่ม มีกลุ่มควบคุมที่ได้ยาหลอก

long-term studies of different interventions.

ศึกษาวิธีสร้างสุขแบบต่างๆ ต่อเนื่องในระยะยาว

Just to sample the kind of interventions that we find have an effect:

และนี่คือตัวอย่างของวิธีสร้างสุขที่เราพบว่าได้ผล

when we teach people about the pleasant life,

เมื่อเราสอนให้คนรู้จักชีวิตที่รื่นรมย์

how to have more pleasure in your life,

ให้รู้ว่าจะเพิ่มความสนุกสนานเพลิดเพลินในชีวิตได้อย่างไร

one of your assignments is to take the mindfulness skills,

การบ้านอันหนึ่งก็คือ การฝึกสติ และการดื่มด่ำไปกับอารมณ์ความรู้สึก

the savoring skills,

and you're assigned to design a beautiful day.

การบ้านอีกอย่างที่ต้องทำคือการออกแบบวันที่สวยงาม

Next Saturday, set a day aside, design yourself a beautiful day,

เสาร์หน้านะครับ ลองจัดให้เป็นวันว่าง ออกแบบวันที่สวยงามของคุณเอง

and use savoring and mindfulness to enhance those pleasures.

แล้วใช้การฝึกสติและการดื่มด่ำกับอารมณ์เพื่อเพิ่มความเพลิดเพลินใจ

And we can show in that way that the pleasant life is enhanced.

เราพบว่าการทำอย่างนี้ทำให้คนเรามีชีวิตที่สนุกสนานรื่นรมย์มากขึ้น

Gratitude visit.

การไปเยี่ยมเพื่อแสดงความซาบซึ้งในเมตตา ผมอยากให้คุณลองทำตามที่ผมจะบอก

I want you all to do this with me now, if you would.

Close your eyes.

โปรดหลับตาลงครับ

I'd like you to remember someone

ผมอยากให้คุณนึกถึงใครสักคนหนึ่งที่ได้ทำอะไรบางอย่างที่มีความสำคัญยิ่งใหญ่

who did something enormously important

that changed your life in a good direction,

ซึ่งได้เปลี่ยนชีวิตคุณไปในทิศทางที่ดี

and who you never properly thanked.

คนที่คุณไม่เคยขอบคุณเขาให้มากอย่างที่เขาควรได้รับ

The person has to be alive.

คนคนนั้นต้องยังมีชีวิตอยู่นะครับ

Now, OK, you can open your eyes.

เอาล่ะ ทีนี้ ลืมตาได้

I hope all of you have such a person.

ผมหวังว่าทุกคนคงมีคนคนนั้นอยู่ในใจแล้วนะครับ

Your assignment, when you're learning the gratitude visit,

สิ่งที่คุณต้องทำเวลาเรียนรู้เรื่องการไปเยี่ยมเพื่อแสดงความซาบซึ้งในเมตตา

is to write a 300-word testimonial to that person,

คือ คุณต้องเขียนข้อความยาวสัก 300 คำเกี่ยวกับคนคนนั้น,

call them on the phone in Phoenix,

โทรหาเขา เช่น สมมุติว่าเขาอยู่ที่เมืองฟีนิกซ์

ask if you can visit, don't tell them why.

แล้วถามเขาว่า คุณขอไปเยี่ยมได้ไหม ไม่ต้องบอกว่าทำไม แค่ไปปรากฏตัวหน้าประตู

Show up at their door,

you read the testimonial -- everyone weeps when this happens.

แล้วอ่านข้อความที่คุณเขียนให้เขาฟัง --ที่ผ่านมาทุกคนร้องไห้หมดเมื่อมาถึงจุดนี้--

And what happens is, when we test people

และสิ่งที่เกิดขึ้นคือ เมื่อเราวัดความสุขของคนเหล่านี้หนึ่งสัปดาห์ หนึ่งเดือน

one week later, a month later, three months later,

และสามเดือนให้หลัง ทั้งคู่มีความสุขมากขึ้น และซึมเศร้าน้อยลง

they're both happier and less depressed.

Another example is a strengths date,

อีกตัวอย่างหนึ่งคือการออกเดทเพื่อเสริมสร้างจุดแข็ง

in which we get couples to identify their highest strengths

เราให้คู่รักมาทำแบบทดสอบเพื่อหาว่าจุดแข็งของแต่ละคนคืออะไร

on the strengths test,

and then to design an evening in which they both use their strengths.

แล้วให้วางแผนว่าเย็นนั้นจะไปทำกิจกรรมอะไร ที่ทั้งคู่ได้ใช้จุดแข็งของตัวเอง

We find this is a strengthener of relationships.

เราพบว่าวิธีนี้ช่วยกระชับความสัมพันธ์ของคู่รักให้แน่นแฟ้นขึ้น

And fun versus philanthropy.

แล้วก็มีการทดลองเปรียบเทียบความสนุกกับการได้ช่วยเหลือผู้อื่น

It's so heartening to be in a group like this,

แต่การได้อยู่ในกลุ่มคนแบบนี้ทำให้รู้สึกดีมากเลยนะครับ

in which so many of you have turned your lives to philanthropy.

อย่างที่พวกคุณหลายคนก็ได้หันมาทำการกุศลช่วยเหลือเพื่อนมนุษย์กันแล้ว

Well, my undergraduates and the people I work with haven't discovered this,

แต่นักศึกษาปริญญาตรีกับผู้ร่วมการทดลองของผมยังไม่บรรลุขั้นนั้นกัน

so we actually have people do something altruistic

เราก็เลยให้เขามาทำกิจกรรมได้ช่วยเหลือคนอื่น

and do something fun,

แล้วก็ให้ทำอะไรสนุกๆ เพื่อเปรียบเทียบกัน

and contrast it.

And what you find is when you do something fun,

คุณจะพบว่า เวลาทำอะไรสนุกๆ

it has a square wave walk set.

ระดับความสุขขึ้นแล้วก็ลงเป็นรูปกราฟสี่เหลี่ยม

When you do something philanthropic to help another person,

แต่เวลาได้ช่วยเหลือคนอื่น ความสุขคงอยู่ยั่งยืน ยาวนาน

it lasts and it lasts.

So those are examples of positive interventions.

นั่นก็เป็นตัวอย่างวิธีการสร้างเสริมคุณสมบัติด้านบวกของมนุษย์

So the next to last thing I want to say is:

เรื่องรองสุดท้ายที่ผมอยากพูดคือ

we're interested in how much life satisfaction people have.

ตอนนี้เราสนใจศึกษาว่าคนเรามีความพึงพอใจในชีวิตมากแค่ไหน

This is really what you're about.

พูดง่ายๆ ก็คือ คุณรู้สึกว่าชีวิตคุณเป็นยังไงบ้าง นั่นเป็นตัวแปรที่เป็นเป้าหมายของเรา

And that's our target variable.

And we ask the question as a function of the three different lives,

เราถามคำถามนี้ให้คนตอบโดยแยกเป็นชีวิตสามด้าน

how much life satisfaction do you get?

ว่าเขาได้รับความพึงพอใจจากชีวิตแต่ละด้านมากแค่ไหน

So we ask -- and we've done this in 15 replications,

เราทดสอบซ้ำแบบนี้ในการวิจัย 15 ชิ้น ซึ่งมีผู้ร่วมการวิจัยรวมทั้งหมดเป็นพันๆ คน

involving thousands of people:

To what extent does the pursuit of pleasure,

โดยถามว่า การแสวงหาความเพลิดเพลิน,

the pursuit of positive emotion,

อารมณ์ทางบวก, และชีวิตที่รื่นรมย์

the pleasant life,

the pursuit of engagement, time stopping for you,

การได้ทุ่มเทเอาใจจดจ่ออยู่กับอะไรสักอย่างจนเหมือนเวลาหยุดนิ่ง

and the pursuit of meaning contribute to life satisfaction?

และการแสวงหาความหมายในชีวิต แต่ละอย่างมีส่วนเติมเต็มความพึงพอใจในชีวิตมากแค่ไหน?

And our results surprised us; they were backward of what we thought.

ผลที่ออกมาทำให้เรางงไปเลยครับ เพราะมันกลับตาลปัตรกับที่เราคาด

It turns out the pursuit of pleasure has almost no contribution

ปรากฏว่าการแสวงหาความสนุกสนานเพลิดเพลินแทบไม่ได้เพิ่มความพึงพอใจในชีวิตเลย

to life satisfaction.

The pursuit of meaning is the strongest.

การแสวงหาความหมายในชีวิตมีผลมากที่สุด

The pursuit of engagement is also very strong.

และการได้ทำอะไรด้วยจิตที่มีสมาธิจดจ่อจริงจังก็มีผลมากเช่นกัน

Where pleasure matters is if you have both engagement

ถ้าความสนุกสนานรื่นรมย์จะมีบทบาทบ้าง ก็เมื่อคุณมีทั้งภาวะที่จิตจดจ่อทุ่มเทกับอะไรสักอย่าง

and you have meaning,

และมีชีวิตที่มีความหมายแล้ว ความสนุกสนานก็เป็นวิปครีมและเชอร์รี่ที่มาแต่งหน้าสวยขึ้นเท่านั้น

then pleasure's the whipped cream and the cherry.

Which is to say, the full life -- the sum is greater than the parts,

นั่นหมายความว่า ในชีวิตที่เติมเต็มแล้ว ถ้าคุณมีครบทั้งสามด้านของชีวิต คุณก็ได้กำไรขึ้นมาทันที

if you've got all three.

Conversely, if you have none of the three, the empty life,

ในทางกลับกัน ถ้าคุณไม่มีสามด้านของชีวิตนี้เลยสักด้าน

คือเมื่อชีวิตคุณว่างเปล่า ก็เท่ากับชีวิตคุณติดลบไปทันที

the sum is less than the parts.

And what we're asking now is: Does the very same relationship --

ตอนนี้เราก็เริ่มศึกษาด้วยว่า

มีความสัมพันธ์แบบเดียวกันนี้ไหม ในกรณีสุขภาพกาย การเจ็บป่วย

physical health, morbidity, how long you live and productivity --

อายุขัย และผลการทำงาน เราอยากรู้ว่าความสัมพันธ์เป็นแบบเดียวกันไหม?

follow the same relationship?

That is, in a corporation,

เช่น ในบริษัทหนึ่งๆ

is productivity a function of positive emotion, engagement and meaning?

ผลการทำงานได้รับอิทธิพลจากอารมณ์ทางบวก จิตที่มีสมาธิจดจ่อ และความหมายในชีวิตไหม?

Is health a function of positive engagement,

สุขภาพเป็นผลมาจากการได้ทำอะไรด้วยใจที่ทุ่มเทจดจ่อ

of pleasure, and of meaning in life?

ความเพลิดเพลินใจ และความหมายในชีวิตหรือเปล่า?

And there is reason to think the answer to both of those may well be yes.

มันก็มีเหตุผลที่ชวนให้คิดว่าคำตอบของทั้งสองคำถามนี้คือ ใช่

So, Chris said that the last speaker had a chance

คริส (ผู้จัด TED) บอกว่า ผู้พูดคนสุดท้ายมีโอกาสกล่าวสรุปโดยบูรณาการสิ่งที่ได้ฟังมาเข้าด้วยกัน

to try to integrate what he heard,

and so this was amazing for me.

ผมอยากบอกว่างานนี้น่าทึ่งมากสำหรับผม ผมไม่เคยเข้าร่วมงานประชุมสัมมนาแบบนี้เลย

I've never been in a gathering like this.

I've never seen speakers stretch beyond themselves so much,

ไม่เคยเห็นผู้พูดที่ก้าวล้ำขีดจำกัดตัวเองออกมาได้มากขนาดนี้

which was one of the remarkable things.

ซึ่งเป็นสิ่งที่น่าทึ่งมาก

But I found that the problems of psychology seemed to be parallel

ผมพบว่าโจทย์ของจิตวิทยาก็เหมือนกับโจทย์ของ

to the problems of technology, entertainment and design

เทคโนโลยี งานบันเทิง และการออกแบบ ตรงที่

in the following way:

we all know that technology, entertainment and design

เราทุกคนรู้ว่า เทคโนโลยี งานบันเทิง และการออกแบบ

have been and can be used for destructive purposes.

สามารถนำมาใช้ และได้ถูกใช้เพื่อเป้าหมายที่เป็นอันตราย

We also know that technology, entertainment and design

และเราก็รู้ว่า เทคโนโลยี งานบันเทิง และการออกแบบ

can be used to relieve misery.

สามารถนำไปใช้เยียวยาความทุกข์ได้เช่นกัน

And by the way, the distinction between relieving misery

ในขณะเดียวกัน การแยกแยะระหว่างการบำบัดทุกข์

and building happiness is extremely important.

กับการบำรุงสุข ก็สำคัญมากๆ

I thought, when I first became a therapist 30 years ago,

เมื่อตอนที่ผมเริ่มเป็นนักจิตบำบัดใหม่เมื่อ 30 ปีก่อน ผมเคยคิดนะ

that if I was good enough to make someone not depressed,

ว่าถ้าผมเก่งพอที่จะทำให้ใครสักคนหายซึมเศร้า

not anxious, not angry,

ไม่วิตกกังวล ไม่โกรธ นั่นแปลว่าผมทำให้เขามีความสุขแล้ว

that I'd make them happy.

And I never found that;

แต่ผมไม่เคยพบผลอย่างที่คิด ผมพบว่า อย่างดีที่สุดคุณก็ทำได้แค่ดึงเขามาที่ศูนย์

I found the best you could ever do

was to get to zero;

that they were empty.

แต่แล้วเขาก็รู้สึกว่างเปล่า

And it turns out the skills of happiness, the skills of the pleasant life,

ปรากฏว่าทักษะที่จะทำให้เรามีความสุข มีชีวิตที่รื่นรมย์

the skills of engagement, the skills of meaning,

มีจิตจดจ่อกับสิ่งที่ทำ และมีชีวิตที่มีความหมาย

are different from the skills of relieving misery.

มันแตกต่างจากทักษะที่ใช้ในการเยียวยาความทุกข์

And so, the parallel thing holds with technology, entertainment

ผมเชื่อว่าในกรณีของเทคโนโลยี

งานบันเทิง และการออกแบบก็เหมือนกัน

and design, I believe.

That is, it is possible for these three drivers of our world

นั่นคือ มันเป็นไปได้ที่กลจักรทั้งสามตัวที่ขับเคลื่อนโลกของเรานี้

to increase happiness,

จะช่วยเพิ่มความสุข อารมณ์ทางบวก

to increase positive emotion.

And that's typically how they've been used.

และที่จริงมันก็ถูกใช้เพื่อการนี้เป็นหลักอยู่แล้ว

But once you fractionate happiness the way I do --

แต่เมื่อคุณแจกแจงความสุขออกมาเป็นสามด้านอย่างที่ผมว่ามา

not just positive emotion, that's not nearly enough --

มันไม่ใช่แค่อารมณ์ทางบวกแล้ว -- แค่อารมณ์ดียังไม่เพียงพอ --

there's flow in life, and there's meaning in life.

ชีวิตต้องมี flow และมีความหมายด้วย

As Laura Lee told us,

เหมือนที่คุณลอราลีบอกเราว่า

design and, I believe, entertainment and technology,

การออกแบบ และผมเชื่อว่างานบันเทิงและเทคโนโลยีด้วย

can be used to increase meaning engagement in life as well.

สามารถช่วยให้เราเข้าใกล้และได้ทำหรือสัมผัสสิ่งที่มีความหมายในชีวิต

So in conclusion,

ดังนั้น เหตุผลข้อที่ 11 ที่เราควรมองโลกแง่ดี

the eleventh reason for optimism,

in addition to the space elevator,

นอกจากเป็นเพราะเราจะมีลิฟต์อวกาศแล้ว

is that I think with technology, entertainment and design,

ผมคิดว่า ยังเป็นเพราะด้วยเทคโนโลยี งานบันเทิง และการออกแบบ

we can actually increase the amount of tonnage

เราจะสามารถเพิ่มปริมาณความสุข

of human happiness on the planet.

ของมนุษย์บนโลกนี้ได้มหาศาลด้วย

And if technology can, in the next decade or two,

และถ้าในอีกหนึ่งหรือสองทศวรรษข้างหน้า เทคโนโลยีสามารถทำให้มนุษย์มีชีวิตที่น่ารื่นรมย์

increase the pleasant life, the good life and the meaningful life,

ชีวิตที่ดี และชีวิตที่มีความหมายมากขึ้นได้ มันก็จะเป็นเทคโนโลยีที่ดีพอ

it will be good enough.

If entertainment can be diverted to also increase positive emotion,

ถ้าเราสามารถนำงานบันเทิงไปใช้เพื่อเพิ่มอารมณ์ทางบวก

meaning eudaemonia,

(ซึ่งหมายถึง ความงอกงามของชีวิต) มันก็จะเป็นงานบันเทิงที่ดีพอ

it will be good enough.

And if design can increase positive emotion,

และถ้าการออกแบบสามารถเพิ่มอารมณ์ทางบวก

eudaemonia, and flow and meaning,

ความงอกงาม ภาวะ flow และความหมายในชีวิต

what we're all doing together will become good enough.

สิ่งที่เราทุกคนกำลังร่วมมือทำ ก็จะดีพอ ขอบคุณครับ

Thank you.

(Applause)

(เสียงปรบมือ)