The new era of positive psychology | Martin Seligman

گفتگوی مارتین سلیگمن راجع به روانشناسی مثبت

Translator: Pouria Montazeri Reviewer: Bardia Azadandish

When I was President of the American Psychological Association,

وقتی که من رئیس انجمن روانشناسی آمریکا بودم

they tried to media-train me.

آنها سعی کردند که مرا رسانه پرور کنند،

And an encounter I had with CNN summarizes

و یک مواجهه‌ای که من با شبکه سی اِن اِن داشتم

تمام آنچه را که قرار است امروز در موردش صحبت کنم خلاصه می‌کند،

what I'm going to be talking about today,

که یازدهمین دلیل برای خوشبینی است.

which is the eleventh reason to be optimistic.

The editor of Discover told us 10 of them;

ویراستار مجله دیسکاور، ۱۰ تا از آنها را به ما گفت،

I'm going to give you the eleventh.

من یازدهمین را برایتان می‌گویم.

So they came to me, CNN, and they said, "Professor Seligman --

خب، از سی اِن اِن پیش من آمدند و گفتند، «پروفسور سلیگمن،

وضعیت کنونی روانشناسی را چگونه می‌بینید؟

would you tell us about the state of psychology today?

We'd like to interview you about that."

ما می‌خواهیم در این باره با شما مصاحبه کنیم.» و من گفتم، «عالی.»

And I said, "Great."

And she said, "But this is CNN, so you only get a sound bite."

و او گفت، «چون این سی اِن اِن هست، شما فقط مهلت یک پاسخ کوتاه را دارید.»

I said, "Well, how many words do I get?"

و من هم گفتم، «بسیار خوب، چند تا کلمه می‌توانم استفاده کنم؟»

And she said, "Well, one."

او گفت، «خب، یکی.»

(Laughter)

(خنده)

فیلمبرداری شروع شد و پرسید، «پروفسور سلیگمن،

And the cameras rolled, and she said,

"Professor Seligman, what is the state of psychology today?"

وضعیت کنونی روانشناسی چیست؟»

"Good."

«خوب.»

(Laughter)

(خنده)

"Cut! Cut. That won't do.

«کات کات. این که نمی‌شه.

بهتره که ما یک فرصت طولانیتری به شما بدیم.»

We'd really better give you a longer sound bite."

"How many words do I get this time?"

«خب، این دفعه چند تا کلمه می‌تونم استفاده کنم؟» «فکر کنم خب دو تا.

"Well, you get two."

(Laughter)

"Doctor Seligman, what is the state of psychology today?"

دکتر سلیگمن، وضعیت کنونی روانشناسی چیست؟“

"Not good."

(Laughter)

«خوب نیست.»

(خنده)

«ببینید دکتر سلیگمن

"Look, Doctor Seligman,

we can see you're really not comfortable in this medium.

مشخص هست که شما زیاد با این نوع مصاحبه‌ها راحت نیستید و آشنایی ندارید.

We'd better give you a real sound bite.

بهتره که به شما یک فرصت بهتری بدهیم.

This time you can have three words.

این دفعه می‌تونید سه تا کلمه استفاده کنید.

Professor Seligman, what is the state of psychology today?"

پروفسور سلیگمن، وضعیت کنونی روانشناسی چیست؟»

"Not good enough."

«خوب کفایت نمی‌کنه.» و این چیزی است که می‌خواهم درباره‌اش صحبت کنم.

That's what I'm going to be talking about.

I want to say why psychology was good, why it was not good,

می‌خواهم بگویم چرا روانشناسی خوب بود، چرا خوب نبود

and how it may become, in the next 10 years, good enough.

و چطوری در ده سال آینده شاید بتواند باندازه کافی خوب شود.

And by parallel summary, I want to say the same thing about technology,

و می‌خواهم همین نکته را به طور خلاصه در مورد تکنولوژی،

about entertainment and design,

سرگرمی، و طراحی نیز مطرح کنم، چون من معتقدم که این موضوعات بسیار به هم شبیهند.

because I think the issues are very similar.

So, why was psychology good?

پس چرا روانشناسی خوب بود؟

Well, for more than 60 years, psychology worked within the disease model.

خب، برای بیش از ۶۰ سال، علم روانشناسی در قالب بیماری مطرح می‌شد.

Ten years ago, when I was on an airplane

۱۰ سال پیش، وقتی توی هواپیما بودم

and I introduced myself to my seatmate, and told them what I did,

و خودم را به بقل دستیم معرفی می‌کردم، و شغلم را به آنها می‌گفتم،

they'd move away from me,

آنها از من فاصله می‌گرفتند.

چون، به درستی می‌گفتند

because, quite rightly, they were saying

psychology is about finding what's wrong with you.

روانشناسی درباره پیدایش نقطه ضعف‌های بشریست. دیوانه را کشف کردن.

Spot the loony.

And now, when I tell people what I do, they move toward me.

و در حال حاظر وقتی که به مردم می‌گم چه کاره‌ام، بسوی من نزدیک می‌شوند.

What was good about psychology --

و آنچه که در مورد روانشناسی خوب بود،

سرمایه‌گزاری ۳۰ بیلیون دلاری اِن آی اِم اِیچ (NIMH)،

about the $30 billion investment NIMH made,

about working in the disease model,

در مورد کار با الگوهای بیماری بود،

about what you mean by psychology --

در مورد آنچه که شما روانشناسی می‌دانید،

is that, 60 years ago, none of the disorders were treatable;

اینست که ۶۰ سال پیش هیچکدام از این اختلالات قابل درمان نبودند -

it was entirely smoke and mirrors.

کلاً تو خالی و باطل بود.

And now, 14 of the disorders are treatable,

و در حال حاظر ۱۴ تا از این اختلالات قابل درمانند،

two of them actually curable.

دو تاشون عملاً علاج پذیرند.

And the other thing that happened is that a science developed,

و دیگر اتفاقی که افتاد این بود که یک دانش رشد یافت،

a science of mental illness.

علم بیماری روانی.

We found out we could take fuzzy concepts

این بود که ما کشف کردیم که می‌توانیم مسائل مبهمی چون افسردگی، و اعتياد به الكل،

like depression, alcoholism,

and measure them with rigor;

را بگیریم و با دقت آنها را اندازه‌گیری کنیم.

that we could create a classification of the mental illnesses;

اینکه توانستیم یک طبقه بندی برای بیماری‌های روانی اختراع کنیم.

that we could understand the causality of the mental illnesses.

اینکه توانستیم به علت بیماری‌های روانی پی ببریم.

We could look across time at the same people --

توانستیم برای یک دوره زمانی افراد خاص را زیر نظر بگیریم -

people, for example, who were genetically vulnerable to schizophrenia --

برای مثال، افرادی که بطور ژنتیکی، مستعد اسکيزوفرنى بودند،

and ask what the contribution of mothering, of genetics are,

و پرسیدیم که سهم مادری و ژنتیکی در آن به چه میزان است،

و توانستیم متغیر سوم را با استفاده

and we could isolate third variables

by doing experiments on the mental illnesses.

از آزمایش‌هایی بر روی بیماری‌های روانی، مجزا کنیم.

And best of all, we were able, in the last 50 years,

و از همه بهتر اینکه ما در ۵۰ سال اخیر قادر گشتیم،

to invent drug treatments and psychological treatments.

تا درمان‌های دارویی و روانی اختراع کنیم،

And then we were able to test them rigorously,

و بعد آنها را با دقت زیاد بوسیله تخصیص

in random-assignment, placebo-controlled designs,

گمارش تصادفی و كنترل شده دارونماها آزمون نماییم -

throw out the things that didn't work,

و روش‌های ناکارامد را دور ریخته، و آنهایی را بطور مستمر کارا بودند نگه داشتیم.

keep the things that actively did.

The conclusion of that is,

و نتیجه آن این است که روانشناسی و روانپزشکی در طی ۶۰ سال اخیر،

psychology and psychiatry of the last 60 years

can actually claim that we can make miserable people less miserable.

در واقع می‌تواند ادعا کند که توانایی فروکاستن آزردگی مردم را دارد.

And I think that's terrific.

و من فکر می‌کنم که این واقعاً فوق العاده است. بهش افتخار می‌کنم.

I'm proud of it.

But what was not good, the consequences of that,

و اما پی آمدهای منفی آن سه چیز بودند.

were three things.

The first was moral;

اولی، اخلاقی بود -

that psychologists and psychiatrists became victimologists, pathologizers;

روانشناسان و روانپزشکان تبدیل به قربانی‌شناسان و آسیب‌شناسان شدند؛

that our view of human nature was that if you were in trouble,

و دیدگاه ما بسوی ذات انسانی بسیار بدبین و نومیدکننده بود.

bricks fell on you.

And we forgot that people made choices and decisions.

و ما فراموش کردیم که مردم قادر به انتخاب و تصمیم گرفتن هستند.

We forgot responsibility.

ما مسئولیت را فراموش کردیم. این اولین ضربه بود.

That was the first cost.

The second cost was that we forgot about you people.

دومین ضربه این بود که ما شما مردم را فراموش کردیم.

We forgot about improving normal lives.

ما بهبودی دادن به زندگی عادی را فراموش کردیم.

We forgot about a mission to make relatively untroubled people happier,

ما این ماموریت را از یاد بردیم که هدفش شاد کردن مردم به نسبت بدون مشکل بود

more fulfilled, more productive.

و پروراندن بیشتر، پرباری، و مستعد ساختن تبدیل به واژگان زشت شد.

And "genius," "high-talent," became a dirty word.

No one works on that.

هیچکس روی آن کار نمی‌کند.

And the third problem about the disease model is,

و سومین مشکل مدل بیماری این است که

in our rush to do something about people in trouble,

در شتابمان برای کمک به افراد مشکل‌دار،

in our rush to do something about repairing damage,

و در شتابمان برای رفع خسارت

it never occurred to us to develop interventions

هیچوقت به ذهنمان خطور نکرد که مداخلاتی را پرورش دهیم

to make people happier -- positive interventions.

که افراد را شادتر کنند. مداخلاتِ مثبت.

So that was not good.

پس این خوب نبود.

And so that's what led people like Nancy Etcoff, Dan Gilbert,

و به این دلیل اشخاصی چون نَنسی اِتکاف، دَن گیلبِرت،

Mike Csikszentmihalyi and myself

مایک چِکسِنتمیهایْ و شخص خودم بسوی کار کردن در روانشناسی مثبت گرا هدایت شدیم.

to work in something I call, "positive psychology,"

که سه هدف دارد.

which has three aims.

The first is that psychology should be just as concerned

اولین این است که روانشناسی به همان حدی که به ناتوانایی‌ها و ضعف‌های بشری اهمیت می‌دهد

with human strength as it is with weakness.

می‌بایست به توانایی‌های آنان نیز اهمیت دهد.

It should be just as concerned with building strength

به همان میزان که در اندیشه رفع خسارات است، می‌بایست به تقویت توانایی‌ها بپردازد.

as with repairing damage.

It should be interested in the best things in life.

می‌بایست که به بهترین چیزهای زندگی علاقمند باشد،

And it should be just as concerned

و به همان میزان بایستی که به تکمیل زندگی مردم عادی اهمیت دهد

with making the lives of normal people fulfilling,

and with genius, with nurturing high talent.

و باید به پرورش نبوغ و استعداد بالا اهمیت دهد.

So in the last 10 years and the hope for the future,

پس در ۱۰ سال گذشته و با امیدی به آینده

we've seen the beginnings of a science of positive psychology,

ما آغاز دانش روانشناسی مثبت را شاهد بوده‌ایم:

a science of what makes life worth living.

دانشی که به زندگی ارزش زیستن می‌دهد.

It turns out that we can measure different forms of happiness.

معلوم گشته که ما حتی می‌توانیم وجه‌های مختلف شادی را بسنجیم.

And any of you, for free, can go to that website --

و هر یک از شما می‌توانید بطور رایگان به آن سایت رفته

[www.authentichappiness.org]

و کُلی از تست‌های شاد بودن را بگیرید.

and take the entire panoply of tests of happiness.

You can ask, how do you stack up for positive emotion, for meaning,

بوسیله این تست‌ها می‌توانید عواطفِ مثبت، معنا،

for flow, against literally tens of thousands of other people?

و جریان زندگی خود را با هزاران اشخاص دیگر مقایسه کنید.

We created the opposite of the diagnostic manual of the insanities:

ما در مقابل DSM که نظام طبقه‌بندی اختلالات و شناخت روان بیماران است:

a classification of the strengths and virtues that looks at the sex ratio,

یک نظام طبقه‌بندی به نام CSV را به وجود آورده‌ایم که توانایی‌ها و فضیلت‌های آدم‌ها را گروه‌بندی می‌کند

how they're defined, how to diagnose them,

که به نسبت‌های جنسیتی توجه نشان می‌دهد، و اینکه چگونه می‌توان آنها را تشخیص داد،

what builds them and what gets in their way.

و چه چیزی آنها را می‌سازد و چه چیزی مانع راهشان می‌شود.

We found that we could discover the causation of the positive states,

ما کشف کردیم که می‌توانیم به علت کیفیت‌های مثبت پی ببریم،

the relationship between left hemispheric activity

رابطه میان فعالیت‌های نیم کره چپ

and right hemispheric activity, as a cause of happiness.

و راست مغز، دلیل شادی و سعادت است.

I've spent my life working on extremely miserable people,

من تمام عمرم را صرف کار روی اشخاص بسیار تیره‌روز کرده ام،

and I've asked the question:

و این سوال را پرسیده‌ام،

How do extremely miserable people differ from the rest of you?

چگونه اشخاص بشدت تیره‌روز با باقی شما تفاوت دارند؟

And starting about six years ago, we asked about extremely happy people.

و حدود ۶ سال پیش ما راجع به اشخاص بسیار شاد شروع به جستجو کردیم،

How do they differ from the rest of us?

که چگونه با بقیه ما فرق دارند؟

It turns out there's one way, very surprising --

و مشخص شد که یک راه است.

they're not more religious, they're not in better shape,

آنها دیندارتر نیستند، هیکل بهتری ندارند،

they don't have more money, they're not better looking,

پول بیشتری ندارند، تیپ بهتری ندارند،

و اتفاقات مثبت بیشتر و اتفاقات بد کمتری برایشان نیافتاده است.

they don't have more good events and fewer bad events.

The one way in which they differ: they're extremely social.

تنها جهتی که آنها متفاوت هستند این است: آنها بسیار اجتماعی هستند.

They don't sit in seminars on Saturday morning.

آنها شنبه صبح در یک سمینار نمی‌نشینند.

(Laughter)

(خنده)

آنها وقتشان را در تنهایی نمی‌گذرانند.

They don't spend time alone.

Each of them is in a romantic relationship

هر یک از آنها در یک رابطه رومانتیک است

and each has a rich repertoire of friends.

و هر یک از آنها مجموعه غنی از دوستان و رفقا دارد.

ولی مواظب باشید. اینها صرفاً اطلاعات همبستگی هستند، نه سببی،

But watch out here -- this is merely correlational data, not causal,

and it's about happiness in the first, "Hollywood" sense,

و در مورد شادی در سطح هالیوودی دارم صحبت می‌کنم:

I'm going to talk about,

happiness of ebullience and giggling and good cheer.

شادی گرم و خنده و نشاط انگیز.

And I'm going to suggest to you that's not nearly enough,

و بزودی به شما پیشنهاد خواهم کرد که این نوع شادی کافی نیست.

in just a moment.

ما یافتیم که می‌توانیم به مداخلات در طی قرون بنگریم،

We found we could begin to look at interventions over the centuries,

from the Buddha to Tony Robbins.

از دوران بودا تا تُنی رابینز.

About 120 interventions have been proposed that allegedly make people happy.

حدود ۱۲۰ مداخله پیشنهاد شده‌اند

که گفته می‌شود باعث شادی و خوشنودی مردم می‌شوند.

And we find that we've been able to manualize many of them,

و ما فهمیدیم که می‌توانیم دستورالعمل بسیاری از آنها را بدست آوریم،

and we actually carry out

و به واقع می‌توانیم گمارش‌های تصادفی روی

random-assignment efficacy and effectiveness studies.

کارایی و تاثیرگذاری آنها به انجام برسانیم.

That is, which ones actually make people lastingly happier?

تا ببینیم کدام یک از آنها واقعا می‌توانند شادی بادوام برای اشخاص بوجود آورند؟

In a couple of minutes, I'll tell you about some of those results.

در چند دقیقه دیگر بعضی از این نتایج را به شما خواهم گفت.

But the upshot of this is that the mission I want psychology to have,

ولی نهایتاً، ماموریتی که من می‌خواهم روانشناسی داشته باشد،

in addition to its mission of curing the mentally ill,

علاوه بر درمان اختلالات روانی،

and in addition to its mission of making miserable people less miserable,

و کاهش سیه‌روزی مردم سیه‌بخت،

is, can psychology actually make people happier?

اینست که آیا روانشناسی می‌تواند اشخاص را شادتر کند؟

And to ask that question -- "happy" is not a word I use very much --

و برای پرسیدن این سوال - شادی کلمه‌ای نیست که من زیاد بکار ببرم -

we've had to break it down

ما باید آن را به چیزی که من فکر می‌کنم قابل پرسیدن است بشکافیم.

into what I think is askable about "happy."

And I believe there are three different --

و من عقیده دارم که سه نوع مختلف وجود دارد--

و من آنها را جداگونه می‌نامم، زیرا بر طبق مداخلات متفاوتی بنا شده‌اند،

I call them "different" because different interventions build them,

it's possible to have one rather than the other --

امکان پذیر است که یکی از آنها را بجای دیگری داشته باشیم --

three different happy lives.

سه نوع زندگی شاد مختلف هست.

The first happy life is the pleasant life.

نخستین زندگی شاد، زندگی دلپذیر است.

This is a life in which you have as much positive emotion

این زندگی است که شما در آن تا حدی که ممکن است عواطف مثبت داشته باشید،

as you possibly can,

and the skills to amplify it.

بعلاوه مهارت‌هایی برای تقویت آن.

The second is a life of engagement:

دومین، زندگی متعهدانه است:

a life in your work, your parenting, your love, your leisure;

زندگی کاری شما، تربیت فرزندان، عشقتان، اوقات فراغتتان، زمان‌های ایستا.

time stops for you.

That's what Aristotle was talking about.

آن همان چیزی که ارسطو در موردش صحبت کرده است.

And third, the meaningful life.

و سومین، زندگی معنادار است.

I want to say a little bit about each of those lives

خوب، میخواهم کمی در مورد هر یک از این زندگی‌ها

and what we know about them.

و دانشی که در موردشان داریم صحبت کنم.

The first life is the pleasant life, and it's simply, as best we can find it,

اولین زندگی، زندگی دلپذیر است و آن به سادگی

it's having as many of the pleasures as you can,

داشتنِ لذات به حدی که ممکن است می‌باشد،

as much positive emotion as you can,

داشتن عواطفِ مثبت به حدی که ممکن است،

and learning the skills -- savoring, mindfulness -- that amplify them,

و آموختن مهارت ها، طعم، و مراقبه بينش‌يابانه‌‌ای که آنها را تواند تقویت کرده

that stretch them over time and space.

و در طی زمان و فضا بسط دهد.

But the pleasant life has three drawbacks,

لیکن زندگی دلپذیر دارای سه مانع است،

and it's why positive psychology is not happy-ology,

و به این دلیل، روانشناسی مثبت صرفاً شادی شناسی نیست و در اینجا فرجام نمی‌گیرد.

and why it doesn't end here.

The first drawback is, it turns out the pleasant life,

اولین مانع اینست که

your experience of positive emotion,

چون حدود پنجاه درصد تجربیات شما از عواطفِ مثبت، ارثی است،

is about 50 percent heritable,

آنها نمی‌توانند خیلی اصلاح وتعديل شوند.

and, in fact, not very modifiable.

So the different tricks that Matthieu and I and others know

بنابراین، شیوه‌های متفاوتی که من و مَچیو و سایرین در مورد

about increasing the amount of positive emotion in your life

افزودن عواطفِ مثبت در زندگيیتان می‌دانیم

are 15 to 20 percent tricks, getting more of it.

۱۵٪ تا ۲۰٪ است.

Second is that positive emotion habituates.

دومین اینست که عاطفه مثبت خو گیر است. در واقع بسرعت خو می‌گیرد.

It habituates rapidly, indeed.

It's all like French vanilla ice cream:

همانند بستنی وانیلی است، اولین مزه ۱۰۰٪ است،

the first taste is 100 percent;

by the time you're down to the sixth taste,

وقتی که به ششمین رسیدید، آن مزه از بین رفته است.

it's gone.

And, as I said, it's not particularly malleable.

و همانطوری که گفتم، دقیقاً انعطاف پذیر نیست.

و اکنون، این ما را بسوی دومین زندگی می‌برد.

And this leads to the second life.

I have to tell you about my friend Len,

و من باید بشما راجع به دوستم، لِن، بگویم،

to talk about why positive psychology is more than positive emotion,

تا ببینیم که چرا روانشناسی مثبت بیش از عواطف مثبت

more than building pleasure.

و بنا کردن لذات است.

In two of the three great arenas of life, by the time Len was 30,

در دو از سه صحنه عالی زندگی، به هنگام ۳۰ سالگی،

Len was enormously successful.

لِن به حد عالی موفق بود. اولین صحنه زندگیش، کار بود.

The first arena was work.

By the time he was 20, he was an options trader.

به هنگام ۲۰ سالگی، او یگ بازرگان اپشن [توان‌گزینی] بود.

By the time he was 25, he was a multimillionaire

به هنگام ۲۵ سالگی، او یک میلیونر بود

and the head of an options trading company.

و سرپرست یک کمپانی معاملات اپشن بود.

Second, in play, he's a national champion bridge player.

دومین صحنه زندگیش در بازی و تفریح بود. او قهرمان ملی ورق بازی است.

ولی در سومین صحنه زندگیش، در عشق، لِن یک بازنده ژرف است.

But in the third great arena of life, love, Len is an abysmal failure.

And the reason he was, was that Len is a cold fish.

و دلیلش این است که لِن شخصی بی‌عاطفه و سنگدل است.

(Laughter)

(خنده)

Len is an introvert.

لِن خویشتن‌گرا [درون‌گرا] است.

American women said to Len, when he dated them,

خانم‌های آمریکايی بهش می‌گفتند،

"You're no fun. You don't have positive emotion. Get lost."

تو بی‌صفایی و عواطف مثبت نداری. برو گُم شو.

And Len was wealthy enough to be able to afford a Park Avenue psychoanalyst,

و چون لِن به اندازه کافی ثروتمند بود، توانست برای خودش یک روانکاو پارک اَوِنویی تهیه کند،

who for five years tried to find the sexual trauma

کسی که برای پنج سال سعی کرد آسیب جنسي لِن را

that had somehow locked positive emotion inside of him.

که بطریقی تمام عواطف مثبت او را در وجودش پنهان کرده بود، پیدا کند.

But it turned out there wasn't any sexual trauma.

ولی مشخص شد که آسیب جنسی وجود نداشت.

It turned out that --

لِن در لانگ آیلَند بزرگ شد

Len grew up in Long Island

and he played football and watched football, and played bridge.

و ضمن بازی کردن فوتبال آمریکایی و نگاه کردن آن، ورق بازی نیز می‌کرد.

لِن در تهِ ۵٪ آنچه که ما آنرا «متاثراتِ مثبت» نام داده‌ایم قرار دارد.

Len is in the bottom five percent of what we call positive affectivities.

The question is: Is Len unhappy?

سؤال اینست که آیا لِن ناخوش است؟ و من می‌خواهم بگویم که خیر.

And I want to say, not.

Contrary to what psychology told us

برخلاف آنچه روانشناسی بما درباره افرادی که در تهِ ۵۰٪

about the bottom 50 percent of the human race in positive affectivity,

این متاثرات مثبتند می‌گوید،

I think Len is one of the happiest people I know.

من معتقدم که لِن یکی از خوشحالترین اشخاصیست که من می‌شناسم.

He's not consigned to the hell of unhappiness,

او سپرده جهنم ناخوشی نیست

and that's because Len, like most of you,

چون لِن، همانند خیلی از شماها، کاملاً قادر بوجود آوردن لحظات فوق‌العاده نشاط‌انگيزِ خویش است.

is enormously capable of flow.

When he walks onto the floor of the American Exchange

از ساعت ۹:۳۰ صبح که وارد سالن اَمِریکَن اِکسچینج می‌شه،

at 9:30 in the morning,

time stops for him.

تا زنگ بستن سالن زمان برایش توقف می‌کند.

And it stops till the closing bell.

When the first card is played till 10 days later,

از زمانی که اولین ورق در ورق بازی شروع می‌شه،

تا ده روز بعد که مسابقات تمام می‌شوند، زمان برای لِن توقف دارد.

when the tournament is over,

time stops for Len.

And this is indeed what Mike Csikszentmihalyi

و این در واقع همان است که مایک چِکسِنتمیهایْ در موردش صحبت می‌کنه،

has been talking about, about flow.

درمورد لحظات فوق‌العاده نشاط‌انگيز [flow]، و این به طرز مهمی از لذات متمایز است.

And it's distinct from pleasure in a very important way:

pleasure has raw feel -- you know it's happening; it's thought and feeling.

لذات دارای احساسات خامند: شما از رویدادشان آگاه هستید. اندیشه‌ها و احساساتند.

But what Mike told you yesterday -- during flow ...

ولی آنچه را که مایک، دیروز در مورد لحظات فوق‌العاده نشاط‌انگيز به شما گفت، حس کردنی نیست.

you can't feel anything.

You're one with the music.

در آن، شما با موسیقی یگانه می‌شوید. زمان توقف می‌‎کند.

Time stops.

You have intense concentration.

دارای تمرکز شدید و قوی هستید.

And this is indeed the characteristic of what we think of as the good life.

و براستی صفت زندگی خوب و سالمی که ما در نظر داریم همین است.

And we think there's a recipe for it,

و ما معتقدیم که دستور عمل این نوع زندگی

and it's knowing what your highest strengths are --

واقف بودن به توانایی‌های بالقوه شخص است.

again, there's a valid test

و دوباره، یک تست بسیار معتبر وجود دارد

که پنج مورد از عالیترین توانایی‌های شما را تشخیص می‌دهد.

of what your five highest strengths are --

and then re-crafting your life

که می‌توانید زندگی خود را بدانصورت شکلی نو داده تا بتوانید از آن توانایی‌ها به حد نهایت استفاده کنید.

to use them as much as you possibly can.

Re-crafting your work, your love,

یادگیری جدید و شکلی نو دادن به کارتان، به عشقتان،

your play, your friendship, your parenting.

به تفریحتان، به دوستییتان، و به پدری و مادری کردنتان.

Just one example.

یک مثال: یکی از اشخاصی که من باهاش کار کرده ام کیسه پٌر کن مغازه جِنوواردی بود.

One person I worked with was a bagger at Genuardi's.

از کارش نفرت داشت.

Hated the job.

She's working her way through college.

داشت در طی تحصیلات دانشگاهیش کار می‌کرد.

Her highest strength was social intelligence.

عالیترین توانایی او بینش و هوش اجتماعی بود،

So she re-crafted bagging to make the encounter with her

پس به این عملکرد کیسه پٌر کردن، یک شکلی نو داد، تا مواجه شدن

the social highlight of every customer's day.

مشتری‌ها با او را تبدیل به برجسته‌ترین تجربه اجتماعی روزانه آنها کند.

خوب، مشخصاً شکست خورد.

Now, obviously she failed.

But what she did was to take her highest strengths,

ولی کاری که او کرد این بود که

and re-craft work to use them as much as possible.

شکلی نو به کار خود داد تا بتواند تواناهی‌های بالقوه خود را به حد امکان استفاده کند.

What you get out of that is not smiley-ness.

منظور آن ربطی به لبخند زدن نداشت.

You don't look like Debbie Reynolds.

ربطی به شکل دِبی رِینولدز گرفتن نداشت.

You don't giggle a lot.

ربطی به ول خندیدن هم نداشت. در عوض نتیجه‌اش جذب کردن بسیار بود.

What you get is more absorption.

So, that's the second path.

که آن دومین طریق است. اولین طریق، عواطف مثبت است.

The first path, positive emotion;

the second path is eudaemonian flow;

دومین طریق، وجود لحظات فوق‌العاده نشاط‌انگيز خوشحالی است.

and the third path is meaning.

و سومین طریق، معنی در زندگی است.

This is the most venerable of the happinesses, traditionally.

که این رسماً مهمترین خوشحالی ارج نهاده شده است.

And meaning, in this view, consists of --

و معنی در این نگاه - برابر خوشحالی است،

very parallel to eudaemonia --

it consists of knowing what your highest strengths are,

و آن شامل واقف بودن به توانایی‌های بالقوه شما، و استفاده از آنهاست

and using them to belong to and in the service of

به نحوی که بتوانند مورد تعلق و خدمت آنچه که والاتر از شماست قرار بگیرند.

something larger than you are.

I mentioned that for all three kinds of lives --

من اشاره کردم که در حال حاظر، برای هر یک از این سه نوع زندگی،

the pleasant life, the good life, the meaningful life --

اشخاص به سختی بدنبال این سؤالند که

people are now hard at work on the question:

Are there things that lastingly change those lives?

آیا چیزی هست که بتواند این تغییرات زندگی را تداوم بخشد؟

And the answer seems to be yes.

و به نظر می‌رسد که جوابش آری است. و من تعدادی از نمونه‌هایش را برایتان خواهم گفت.

And I'll just give you some samples of it.

It's being done in a rigorous manner.

بازرسی آن به طرز بسیار دقیقی در حال انجام است.

It's being done in the same way that we test drugs

به همان طرزی که ما داروها را امتحان می‌کنیم تا ببینیم کدامشان واقعاً کار می‌کنند.

to see what really works.

So we do random-assignment, placebo-controlled,

پس ما مداخلات متفاوت را زیر روش‌های مختلفی همانند

long-term studies of different interventions.

تخصیص تصادفی، كنترل دارونما، و مطالعات بلند مدت امتحان می‌کنیم.

Just to sample the kind of interventions that we find have an effect:

یکی از نمونه‌های مداخله مؤثر این است که

when we teach people about the pleasant life,

وقتی که ما به مردم زندگی کردن خوش

how to have more pleasure in your life,

و روش دریافت لذات بیشتر را یاد می‌دهیم،

one of your assignments is to take the mindfulness skills,

یکی از تکالیف شما اینست که مهارت‌های مراقبه بينش‌يابانه‌ و ذائقه‌گر را گرفته

the savoring skills,

and you're assigned to design a beautiful day.

و یک روز بسیار قشنگ و زیبا را طرح کنید.

Next Saturday, set a day aside, design yourself a beautiful day,

شنبه آینده برای خودت یک روز بسیار قشنگ و زیبا بوجود آور،

and use savoring and mindfulness to enhance those pleasures.

و با استفاده از مراقبه بينش‌يابانه‌ و ذائقه، سعی کن که آن لذات را افزایش دهی.

And we can show in that way that the pleasant life is enhanced.

بدین وجه ما می‌توانیم نشان بدهیم که زندگی لذت‌پذیر افزایش یافته است.

Gratitude visit.

دیدار قدردانی و سپاسگزاری: از همه شما درخواست می‌کنم که این را لطفاً با من انجام بدهید.

I want you all to do this with me now, if you would.

Close your eyes.

چشم‌های خود را ببندید.

I'd like you to remember someone

می‌خواهم شخصی را که کار بسیار مهمی در زندگیيتان کرده بیاد بیاورید

who did something enormously important

that changed your life in a good direction,

کاری که زندگییتان را بسوی بهبودی تغییر داده است،

and who you never properly thanked.

و کسی که شما هیچوقت بشایستگی از او قدردانی نکرده‌اید.

The person has to be alive.

این شخص باید زنده باشد. صحیح.

Now, OK, you can open your eyes.

می‌توانید چشم‌هاتون را باز کنید.

I hope all of you have such a person.

امیدوارم که همه شما یک چنین شخصی را داشته باشید.

Your assignment, when you're learning the gratitude visit,

تکلیفتان در حین فراگرفتن دیدار قدردانی و سپاسگزاری

is to write a 300-word testimonial to that person,

اینست که یک رضایت‌نامه ۳۰۰ کلمه‌ای برای آن شخص نوشته

call them on the phone in Phoenix,

و با آن شخص تماس تلفنی گرفته

ask if you can visit, don't tell them why.

و درخواست دیدار کنید. بهشون نگویید چرا. دم در خانه او که رسیدید

Show up at their door,

you read the testimonial -- everyone weeps when this happens.

رضایت‌نامه خود را بخوانید -- همه درچنین لحظاتی اشک‌افشان می‌شوند --

And what happens is, when we test people

و وقتی که ما این اشخاص را یک هفته، یک ماه، و یا سه ماه بعد امتحان می‌کنیم

one week later, a month later, three months later,

می‌بینیم که هر دوشان شادکامتر و کمتر افسرده‌اند.

they're both happier and less depressed.

Another example is a strengths date,

نمونه دیگر وعده دیدار قوه‌ای است که ما از زوج‌ها درخواست می‌کنیم که

in which we get couples to identify their highest strengths

عالیترین توانایی‌های خویش را بر مبنای تست قوه، تشخیص داده،

on the strengths test,

and then to design an evening in which they both use their strengths.

و بدینوسیله یک ملاقاتی را طرح کنند که هر دو بتوانند توانایی خود را بکار برند،

We find this is a strengthener of relationships.

و ما به این نتیجه رسیدیم که این مسئله تقویت‌کننده روابط فردیست.

And fun versus philanthropy.

و خوشی در برابر بشر دوستی.

It's so heartening to be in a group like this,

لیکن درچنین گروهی بودن بسی مایه دلگرمی است،

in which so many of you have turned your lives to philanthropy.

و به همین دلیل خیلی از شما زندگییتان را بسوی بشردوستی جهت داده‌اید.

Well, my undergraduates and the people I work with haven't discovered this,

خوب، دانشجوهای دوره ليسانس من و همکاران من هنوز اینرا کشف نکرده‌اند،

so we actually have people do something altruistic

ما به افرادی گفتیم که یک عمل صرفاً نوع دوستی [خدمت‌رسانی و ياری به ديگران]

and do something fun,

و یک عمل صرفاً تفریحی و خوش انجام دهند و بعد آنها را با هم مقایسه کنند.

and contrast it.

And what you find is when you do something fun,

و اینرا کشف کردیم که وقتی یک عمل تفریحی انجام می‌دهید

it has a square wave walk set.

نتیجه‌اش موقتی و زودگذر است.

When you do something philanthropic to help another person,

ولی وقتی که یک عمل بشردوستی برای کمک به شخص دیگر انجام می‌دهید، خوشی پایدار می‌ماند.

it lasts and it lasts.

So those are examples of positive interventions.

پس اینها نمونه‌هایی از مداخلات مثبتند.

So the next to last thing I want to say is:

پس اولین و آخرین حرفی که می‌خواهم بزنم اینست که

we're interested in how much life satisfaction people have.

ما علاقمندیم که بدونیم مردم چه میزان از زندگییشان راضی اند،

This is really what you're about.

و این واقعا تمام چیزی است که هستید. و هدف متغیر ماست.

And that's our target variable.

And we ask the question as a function of the three different lives,

و ما این سؤال را به عنوان یک عملکرد برای این سه نوع زندگی متفاوت مطرح می‌کنیم،

how much life satisfaction do you get?

چقدر رضایت از زندگی خود دریافت می‌داری؟

So we ask -- and we've done this in 15 replications,

پس ما می‌پرسیم -- و ما این را بوسیله ۱۵ آزمون تکراری که شامل بیش از هزاران نفر بوده انجام داده‌ایم --

involving thousands of people:

To what extent does the pursuit of pleasure,

تا چه حدی بدست آوردن لذات،

the pursuit of positive emotion,

دنبال کردن عواطف مثبت، زندگی دلپذیر،

the pleasant life,

the pursuit of engagement, time stopping for you,

متعهد بودن، ایست زمان،

and the pursuit of meaning contribute to life satisfaction?

و معنی، در رضایت شما از زندگی سهم دارند؟

And our results surprised us; they were backward of what we thought.

و نتایج ما شگفت انگیز بود، ولی، برعکس آنچه که تصور می‌کردیم بودند.

It turns out the pursuit of pleasure has almost no contribution

بدست آوردن لذات، تقریبا هیچ سهمی در رضایت از زندگی ندارد.

to life satisfaction.

The pursuit of meaning is the strongest.

بدست آوردن معنی از همه قویتر است.

The pursuit of engagement is also very strong.

بدست آوردن تعهد هم بسیار قویست.

Where pleasure matters is if you have both engagement

موقعی لذات اهمیت دارند که متعهد بودن و معنی هر دو در چنگتان باشند

and you have meaning,

بعد لذات همانند خامه و گیلاس خواهند بود.

then pleasure's the whipped cream and the cherry.

Which is to say, the full life -- the sum is greater than the parts,

به عبارتی، در زندگی کامل، مجموعه بزرگ کاملتر از جمعِ عضوهاست اگر، هر سه زندگی را داشته باشید.

if you've got all three.

Conversely, if you have none of the three, the empty life,

و اگر هیچکدام از این سه زندگی را نداشته باشید،

در زندگی پوچ و خالی، مجموعه بزرگ کمتر از جمع عضوهاست.

the sum is less than the parts.

And what we're asking now is: Does the very same relationship --

و سؤال کنونی ما اینست که

آیا سلامت بدنی، ناخوشی،

physical health, morbidity, how long you live and productivity --

طول عمر و کارایی از همان روابط پیروی می‌کنند؟

follow the same relationship?

That is, in a corporation,

یعنی آیا در یک مشارکت گروهی

is productivity a function of positive emotion, engagement and meaning?

کارایی، عملکرد عواطف مثبت، تعهد و معنی اند؟

Is health a function of positive engagement,

آیا سلامتی، عملکردی از عواطف مثبت،

of pleasure, and of meaning in life?

لذات و معنی در زندگی است؟

And there is reason to think the answer to both of those may well be yes.

و دلایلی هست که فکر کنیم پاسخ هر دوی اینها احتمالا مثبت است.

So, Chris said that the last speaker had a chance

خب کریس گفت که آخرین سخنگو این فرصت را یافته که چیزهایی را که اینجا شنیده بکار ببندد،

to try to integrate what he heard,

and so this was amazing for me.

و این برای من خیلی جالب بود. من هیچوقت در گردهمایی اینچنینی شرکت نداشته‌ام.

I've never been in a gathering like this.

I've never seen speakers stretch beyond themselves so much,

من هیچوقت سخنگویانی را ندیده بودم که اینقدر به گفتار خود بسط دهند،

which was one of the remarkable things.

که بسیار امر جالب توجهی است.

But I found that the problems of psychology seemed to be parallel

ولی من این را کشف کردم که مشکلات روانشناسی به نوعی

to the problems of technology, entertainment and design

با مشکلات تکنولوژی، سرگرمی، و طراحی موازیست.

in the following way:

we all know that technology, entertainment and design

ما همه می‌دانیم که تکنولوژی، سرگرمی، و طراحی

have been and can be used for destructive purposes.

می‌توانند بقصد تخریب استفاده شوند.

We also know that technology, entertainment and design

ما اینرا نیز می‌دانیم که تکنولوژی، سرگرمی، و طراحی

can be used to relieve misery.

می‌توانند بقصد فروکاستن بدبختی استفاده شوند.

And by the way, the distinction between relieving misery

و اتفاقا، تشخیص تفاوت میان کاستن بدبختی

and building happiness is extremely important.

و بوجود آوردن سعادت خیلی مهم است.

I thought, when I first became a therapist 30 years ago,

سی سال پیش که من تازه درمانشناس شده بودم، فکر می‌کردم

that if I was good enough to make someone not depressed,

که اگر قادر باشم کسی را افسرده،

not anxious, not angry,

دلواپس و عصبانی نکنم مفهومش این بود که آنها را شاد کرده‌ام.

that I'd make them happy.

And I never found that;

ولی هیچوقت این اتفاق نیافتاد. این را کشف کردم که بهترین کاری که می‌شود کرد اینست که به هیچی رسید.

I found the best you could ever do

was to get to zero;

that they were empty.

ولی آنها تهی بودند.

And it turns out the skills of happiness, the skills of the pleasant life,

و معلوم گردید که مهارت‌های سعادتمندی، زندگانی دلپذیر،

the skills of engagement, the skills of meaning,

متعهد بودن، و معنی،

are different from the skills of relieving misery.

با مهارت‌های کاستن بدبختی تفاوت دارند.

And so, the parallel thing holds with technology, entertainment

پس من معتقدم که این موازی بودن روانشناسی با

تکنولوژی، سرگرمی، و طراحی درست است.

and design, I believe.

That is, it is possible for these three drivers of our world

یعنی کاملاً امکان‌پذیر است که این سه محرک دنیای ما،

to increase happiness,

شادی و عواطف مثبت را بیافزایند،

to increase positive emotion.

And that's typically how they've been used.

و معمولا هم به همین وجه استفاده می‌شوند.

But once you fractionate happiness the way I do --

و یکبار که، سعادتمندی را آنطوری که من تجزيه و تفكيک نمودم، شما نیز بنمایید

not just positive emotion, that's not nearly enough --

نه فقط عواطف مثبت را -- که صرفاً کافی نیست --

there's flow in life, and there's meaning in life.

خواهید دید که زندگی پُر از معنی و لحظات فوق‌العاده نشاط‌انگيز است.

As Laura Lee told us,

همانطور که لٌرولی به ما گفت،

design and, I believe, entertainment and technology,

طراحی، و بر این باورم که سرگرمی و تکنولوژی نیز هم،

can be used to increase meaning engagement in life as well.

می‌توانند بقصد افزایش تعهد پرمعنا در زندگی استفاده شوند.

So in conclusion,

پس در اختتام، یازدهمین دلیل برای خوشبینی،

the eleventh reason for optimism,

in addition to the space elevator,

علاوه بر آسانسور فضایی،

is that I think with technology, entertainment and design,

اینست که با استفاده از تکنولوژی، سرگرمی و طراحی

we can actually increase the amount of tonnage

ما عملاً می‌توانیم میزان سعادتمندی و خوشحالی بشر را

of human happiness on the planet.

در این سیاره افزایش دهیم.

And if technology can, in the next decade or two,

و اگر تکنولوژی بتواند در یک یا دو قرن آینده زندگی دلپذیر، زندگ خوب،

increase the pleasant life, the good life and the meaningful life,

و معنی دار را افزون کند، باندازه کافی خوب خواهد بود.

it will be good enough.

If entertainment can be diverted to also increase positive emotion,

اگر اِنتِرتِینْمِنت [سرگرمی] بتواند بسوی افزودن عواطف مثبت، معنی،

meaning eudaemonia,

و خوشحالی، معطوف شود، باندازه کافی خوب خواهد بود.

it will be good enough.

And if design can increase positive emotion,

و اگر طراحی بتواند عواطف مثبت، خوشحالی، لحظات فوق‌العاده نشاط‌انگيز

eudaemonia, and flow and meaning,

و معنی دار را بیافزاید

what we're all doing together will become good enough.

تمام تلاشی که در حال انجامش هستیم باندازه کافی خوب خواهد بود. متشکرم.

Thank you.

(Applause)

(تشویق)