What makes us feel good about our work? | Dan Ariely

Translator: Timothy Covell Reviewer: Morton Bast

Translator: PanaEk Warawit Reviewer: Thipnapa Huansuriya

I want to talk a little bit today about labor and work.

วันนี้ผมจะพูด

เรื่องแรงงานและการทำงาน

When we think about how people work,

เมื่อเราคิดถึงการทำงานแล้ว

the naive intuition we have

เรามีความเชื่อแบบไร้เดียงสาว่า

is that people are like rats in a maze --

คนเราก็เหมือนหนูในเขาวงกต

สิ่งที่สนใจเพียงอย่างเดียวคือเงิน

that all people care about is money,

and the moment we give them money,

และเมื่อเราให้เงินเป็นรางวัลแล้ว

we can direct them to work one way,

เราสามารถสั่งให้พวกเขาทำงานแบบไหน

we can direct them to work another way.

หรือทำงานอย่างไรก็ได้ทั้งนั้น

This is why we give bonuses to bankers and pay in all kinds of ways.

นี่เป็นสาเหตุที่เราให้โบนัส และจ่ายเงิน ในรูปแบบต่างๆ แก่นายธนาคาร

และเรามีมุมมองที่ตื้นเขินอย่างเหลือเชื่อ

And we really have this incredibly simplistic view

of why people work, and what the labor market looks like.

ถึงสาเหตุที่คนทำงาน และลักษณะของตลาดแรงงาน

At the same time, if you think about it,

แต่ในขณะเดียวกัน ถ้าคุณลองคิดดู

there's all kinds of strange behaviors in the world around us.

จะพบว่ามีพฤติกรรมแปลกๆ เกิดขึ้นหลายอย่างรอบตัวเรา

Think about something like mountaineering and mountain climbing.

ยกตัวอย่างเช่น นักปีนเขา และการไต่เขา

ถ้าคุณได้อ่านหนังสือเกี่ยวกับนักปีนเขา ภูเขาที่ยากและท้าทาย

If you read books of people who climb mountains, difficult mountains,

do you think that those books are full of moments of joy and happiness?

คุณคิดหรือว่า มันจะเต็มไปด้วย ช่วงเวลาแห่งความสุขสนุกสนาน

No, they are full of misery.

ไม่เลย มันเต็มไปด้วยความทุกข์ยากลำบาก

เป็นเรื่องเกี่ยวกับการถูกหิมะกัด ก้าวเดินแต่ละก้าวก็ยาก

In fact, it's all about frostbite and having difficulty walking,

and difficulty breathing --

แม้แต่หายใจก็ยังลำบาก

cold, challenging circumstances.

ความหนาวเย็น และสถานการณ์ท้าทายหลายแบบ

And if people were just trying to be happy,

ถ้าพวกเขาเพียงต้องการที่จะมีความสุข

the moment they would get to the top,

ในขณะที่ก้าวไปถึงยอดเขาแล้ว

they would say, "This was a terrible mistake.

พวกเขาจะบอกว่า "นี่เป็นความผิดพลาดอย่างมหันต์

I'll never do it again."

ฉันจะไม่ทำอย่างนี้อีกแล้ว"

(เสียงหัวเราะ)

(Laughter)

"Instead, let me sit on a beach somewhere drinking mojitos."

"ฉันน่าจะนั่งอยู่ริมหาดที่ไหนซักที่ จิบโมฮิโต้ดีกว่า"

But instead, people go down,

แต่แล้ว พอพวกเขาลงจากยอดเขา

and after they recover, they go up again.

พักฟื้นจนหายดีแล้ว พวกเขาก็กลับขึ้นไปใหม่

And if you think about mountain climbing as an example,

และถ้าคุณคิดถึงการปีนเขาสูงเป็นตัวอย่าง

it suggests all kinds of things.

มันแสดงให้เห็นถึงอะไรหลายๆ อย่าง

มันชี้ให้เห็นว่า คนเราให้ความสำคัญ กับการไปถึงจุดหมายปลายทาง จุดสูงสุด

It suggests that we care about reaching the end, a peak.

มันชี้ว่าเราสนใจการต่อสู้ สิ่งท้าทาย

It suggests that we care about the fight, about the challenge.

It suggests that there's all kinds of other things that motivate us

มันบอกว่า ยังมีสิ่งต่างๆ อีกหลายอย่าง

ที่เป็นแรงกระตุ้นให้เราทำงาน หรือปฏิบัติตัวในแบบต่างๆ

to work or behave in all kinds of ways.

และโดยส่วนตัวของผมแล้ว ผมเริ่มคิดถึงเรื่องพวกนี้

And for me personally, I started thinking about this

after a student came to visit me.

หลังจากที่มีนักศึกษาคนหนึ่งมาพบผม

นักศึกษาคนนี้เคยเรียนกับผม สองสามปีก่อนหน้านั้น

This was one of my students from a few years earlier,

วันหนึ่งเขาก็กลับมาที่วิทยาลัย

and he came one day back to campus.

แล้วก็เล่าเรื่องต่อไปนี้ให้ผมฟัง

And he told me the following story:

He said that for more than two weeks,

เขาเล่าว่า เขาใช้เวลาสองสัปดาห์ ทำพาวเวอร์พ้อยท์ชุดหนึ่ง

he was working on a PowerPoint presentation.

He was working in a big bank,

ตอนนั้นเขาทำงานให้ธนาคารใหญ่แห่งหนึ่ง

and this was in preparation for a merger and acquisition.

งานที่เขาทำเป็นการเตรียมการเข้าควบรวมกิจการ

And he was working very hard on this presentation --

และเขาทุ่มเทอย่างมากกับการนำเสนอนี้

graphs, tables, information.

มีแผนภูมิ ตาราง ข้อมูลต่างๆ

He stayed late at night every day.

เขาอยู่ทำงานจนค่ำทุกวัน

And the day before it was due,

และก่อนที่จะถึงวันครบกำหนดนั้นเอง

he sent his PowerPoint presentation to his boss,

เขาส่งพาวเวอร์พ้อยต์นี้ให้เจ้านายของเขาดู

เจ้านายของเขาเขียนตอบมาว่า

and his boss wrote him back and said,

"Nice presentation, but the merger is canceled."

"เป็นการนำเสนอที่ดี แต่เรายกเลิกการควบรวมกิจการแล้ว"

And the guy was deeply depressed.

นักศึกษาคนนั้นหดหู่มาก

Now at the moment when he was working,

ทั้งๆ ที่ในระหว่างที่เขาทำงานอยู่นั้น

he was actually quite happy.

เขามีความสุขมากทีเดียว

Every night he was enjoying his work,

ทุกๆ คืน เขามีความสุขอยู่กับการทำงาน

he was staying late, he was perfecting this PowerPoint presentation.

เขาทำงานอยู่จนดึก พยายามทำพาวเวอร์พ้อยท์ให้สมบูรณ์แบบ

But knowing that nobody would ever watch it made him quite depressed.

แต่การรู้ว่า จะไม่มีใครได้เห็นมัน ทำให้เขาหดหู่มาก

So I started thinking about how do we experiment

ผมเลยเริ่มคิดทำการทดลองเกี่ยวกับ

with this idea of the fruits of our labor.

ความคิดเรื่องผลลัพธ์จากแรงงานของเรา

And to start with, we created a little experiment

เราเริ่มจากสร้างการทดลองเล็กๆ

in which we gave people Legos,

เราเอาตัวต่อเลโก้ให้ผู้ร่วมการทดลอง แล้วให้พวกเขาประกอบมัน

and we asked them to build with Legos.

And for some people, we gave them Legos and we said,

สำหรับบางคน เราให้เลโก้แล้วก็บอกว่า

"Hey, would you like to build this Bionicle for three dollars?

"นี่ คุณอยากจะต่อหุ่นไบโอนิเคิลนี่ แลกกับเงินสามดอลล่าร์มั้ย

We'll pay you three dollars for it."

เราจะจ่ายให้คุณสามดอลล่าร์"

And people said yes, and they built with these Legos.

ผู้เข้าทดลองตกลง และพวกเขาก็ประกอบเลโก้เหล่านั้น

And when they finished, we took it, we put it under the table,

เมื่อทำเสร็จแล้ว เรารับตัวต่อนั้นมา วางมันไว้ใต้โต๊ะ

and we said, "Would you like to build another one,

แล้วถามว่า "คุณอยากต่ออีกตัวมั้ย คราวนี้ได้ 2.70 เหรียญ"

this time for $2.70?"

If they said yes, we gave them another one,

ถ้าพวกเขาตกลง เราจะให้พวกเขาต่ออีกตัวหนึ่ง

and when they finished, we asked them,

และเมื่อเสร็จแล้ว เราถามพวกเขาว่า

"อยากสร้างอีกตัวมั้ย" แลกกับเงิน 2.40, 2.10 และลดลงเรื่อยๆ

"Do you want to build another one?" for $2.40, $2.10, and so on,

until at some point people said,

จนถึงจุดหนึ่งคนก็จะบอกว่า "ไม่เอาแล้วละ มันไม่คุ้มแล้ว"

"No more. It's not worth it for me."

นี่เป็นการทดลอง ในเงื่อนไขที่เรียกว่างานที่มีความหมาย

This was what we called the meaningful condition.

People built one Bionicle after another.

ผู้คนประกอบหุ่นไบโอนิเคิลตัวแล้วตัวเล่า

After they finished every one of them,

หลังจากที่ประกอบเสร็จ เราเอามันวางไว้ใต้โต๊ะ

we put them under the table.

และบอกพวกเขาว่า เมื่อการทดลองจบแล้ว

And we told them that at the end of the experiment,

we will take all these Bionicles, we will disassemble them,

แล้วเราจะเอาหุ่นไบโอนิเคิลเหล่านั้น มาแยกชิ้นส่วนออก

we will put them back in the boxes,

ใส่ชิ้นส่วนพวกนั้นกลับลงกล่อง และเอามาใช้กับผู้ร่วมการทดลองคนต่อไป

and we will use it for the next participant.

There was another condition.

ยังมีการทดลองในอีกเงื่อนไขหนึ่ง

This other condition was inspired by David, my student.

เงื่อนไขนี้ได้แรงบันดาลใจมาจากเดวิด ลูกศิษย์ของผม

And this other condition we called the Sisyphic condition.

และเงื่อนไขนี้เราเรียกมันว่า เงื่อนไขซิสิฟัส

And if you remember the story about Sisyphus,

ถ้าคุณจำเรื่องเกี่ยวกับซิสิฟัสได้

Sisyphus was punished by the gods to push the same rock up a hill,

ซิสิฟัสถูกพระเจ้าลงโทษ โดยให้เข็นก้อนหินขึ้นเขา

and when he almost got to the end,

และเมื่อขึ้นไปเกือบจะถึงแล้ว

the rock would roll over, and he would have to start again.

หินนั้นจะกลิ้งกลับลงมา และเขาต้องเริ่มเข็นใหม่อีก

And you can think about this as the essence of doing futile work.

คุณจะมองว่าเป็นการทำงานที่ไร้ประโยชน์ก็ได้

You can imagine that if he pushed the rock on different hills,

คุณลองจินตนาการว่า ถ้าเขาเข็นหินขึ้นภูเขาลูกอื่น

at least he would have some sense of progress.

อย่างน้อย เขาก็ยังรู้สึกมีความก้าวหน้าบ้าง

Also, if you look at prison movies,

เช่นกัน ถ้าคุณเคยดูหนังเกี่ยวกับคุก

บางครั้งผู้คุมจะมีวิธีการทำโทษผู้ต้องขัง

sometimes the way that the guards torture the prisoners

is to get them to dig a hole, and when the prisoner is finished,

โดยการให้พวกเขาขุดหลุม

ขุดเสร็จแล้วก็ให้กลบให้เหมือนเดิม แล้วก็เริ่มขุดใหม่

they ask him to fill the hole back up and then dig again.

There's something about this cyclical version

มีอะไรบางอย่างในการวนเวียน

of doing something over and over and over

ทำงานบางอย่างซ้ำแล้วซ้ำอีกแบบนี้

that seems to be particularly demotivating.

ที่ดูจะบั่นทอนกำลังใจมากๆ

So in the second condition of this experiment,

ในการทดลองเงื่อนไขที่สอง เราทำแบบนี้เลย

that's exactly what we did.

เราถามเขาว่า "คุณอยากประกอบหุ่นไบโอนิเคิล แลกกับเงินสามเหรียญมั้ย?

We asked people,

"Would you like to build one Bionicle for three dollars?"

And if they said yes, they built it.

และถ้าเขาตกลง ก็จะประกอบมัน

แล้วเราก็จะถามว่า "ทำอีกมั้ย คราวนี้จะได้เงิน 2.7 เหรียญ"

Then we asked them, "Do you want to build another one for $2.70?"

And if they said yes, we gave them a new one,

ถ้าเขาตกลง เราก็ให้เขาประกอบตัวใหม่

and as they were building it,

และในระหว่างที่พวกเขา กำลังประกอบหุ่นตัวใหม่อยู่นั้น

we took apart the one that they just finished.

เราก็เอาไบโอนิเคิลตัวที่ประกอบเสร็จแล้ว มาแยกเป็นชิ้นๆ

และเมื่อพวกเขาประกอบเสร็จ

And when they finished that,

we said, "Would you like to build another one,

เราถามว่า "อยากประกอบอีกตัวมั้ย คราวนี้ได้เงินน้อยลง 30 เซ็นต์"

this time for 30 cents less?"

And if they said yes,

ถ้าเขาตกลง เราก็ให้เขาประกอบหุ่นตัวแรกที่เขาประกอบ แล้วเราเพิ่งแยกชิ้นส่วนไป

we gave them the one that they built and we broke.

นี่คือวงจรที่ไม่สิ้นสุดของการที่

So this was an endless cycle of them building,

เขาสร้างแล้วเราทำลาย ต่อหน้าพวกเขาเลย

and us destroying in front of their eyes.

Now what happens when you compare these two conditions?

จะเกิดอะไรขึ้น ถ้าเราเปรียบเทียบระหว่างสองกรณีนี้?

The first thing that happened was that people built many more Bionicles --

สิ่งแรกที่เกิดขึ้น

คือผู้ร่วมการทดลองประกอบไบโอนิเคิล จำนวนมากกว่า ในอัตรา 11 ต่อ 7

eleven in the meaningful condition,

ในเงื่อนไขงานที่มีความหมาย เทียบกับเงื่อนไขงานที่ไร้ความหมาย

versus seven in the Sisyphus condition.

And by the way, we should point out that this was not big meaning.

อ้อ เราต้องขอย้ำก่อนว่า มันไม่ใช่ความหมายยิ่งใหญ่อะไร

ผู้ร่วมการทดลองไม่ได้ช่วย รักษามะเร็งหรือสร้างสะพาน

People were not curing cancer or building bridges.

People were building Bionicles for a few cents.

แค่ประกอบหุ่นไบโอนิเคิลเพื่อเงินไม่กี่เหรียญ

And not only that, everybody knew

ไม่ใช่แค่นั้น ทุกคนรู้ว่าตัวต่อเหล่านั้น จะถูกแยกส่วนในภายหลังอยู่ดี

that the Bionicles would be destroyed quite soon.

So there was not a real opportunity for big meaning.

งานนี้จึงไม่ได้มีความหมายอะไรมากมายนัก

But even the small meaning made a difference.

แต่ความหมายแม้เพียงเล็กน้อย ก็สร้างความแตกต่างได้

Now we had another version of this experiment.

ตอนนี้เรามีการทดลองนี้ในอีกรูปแบบหนึ่ง

In this other version of the experiment,

ในการทดลองใหม่นี้

we didn't put people in this situation,

เราไม่ได้ให้ผู้ร่วมการทดลองต่อเลโกจริงๆ

we just described to them the situation,

เราแค่เล่าวิธีการทดลองให้เขาฟัง เหมือนกับที่ผมเล่าให้คุณฟังอยู่นี้

much as I am describing to you now,

and we asked them to predict what the result would be.

แล้วขอให้พวกเขาทำนายผลที่จะเกิดขึ้น

คุณว่าเกิดอะไรขึ้น?

What happened?

People predicted the right direction but not the right magnitude.

ผู้ร่วมการทดลองทำนายไปในทิศทางที่ถูก แต่ด้วยปริมาณที่ห่างจากความจริง

People who were just given the description of the experiment

คนที่ได้ฟังวิธีการทดลองทำนายว่า

said that in the meaningful condition,

ในเงื่อนไขงานที่มีความหมาย คนจะประกอบไบโอนิเคิลมากขึ้นแค่ตัวเดียว

people would probably build one more Bionicle.

So people understand that meaning is important,

แสดงว่า คนเข้าใจว่า ความหมายของงานนั้นสำคัญ

แต่พวกเขาไม่เข้าใจว่า มันสำคัญมากแค่ไหน

they just don't understand the magnitude of the importance,

the extent to which it's important.

มันสำคัญเพียงใด

มีข้อมูลอีกชิ้นหนึ่งที่เราพิจารณาด้วย

There was one other piece of data we looked at.

ถ้าคุณลองคิดดู คนบางคนชอบต่อเลโก้ แต่บางคนไม่ชอบ

If you think about it, there are some people who love Legos,

and some people who don't.

And you would speculate that the people who love Legos

คุณอาจจะเดาว่า คนที่ชอบเล่นเลโก้

คงประกอบหุ่นหลายตัวกว่า แม้จะได้เงินน้อยกว่า

would build more Legos, even for less money,

because after all, they get more internal joy from it.

เพราะในที่สุดแล้ว พวกเขามีความสุข จากการประกอบหุ่นมากกว่า

And the people who love Legos less would build less Legos

ส่วนพวกที่ไม่ค่อยชอบต่อเลโก้ ก็คงจะประกอบน้อยตัวกว่า

because the enjoyment that they derive from it is lower.

เพราะมีความสุขจากการต่อน้อยกว่า

And that's actually what we found in the meaningful condition.

ซึ่งเราก็พบเช่นนั้น ในการทดลองเงื่อนไขงานที่มีความหมาย

There was a very nice correlation between the love of Legos

มีค่าสหสัมพันธ์ที่ชัดเจน ระหว่างความชอบเลโก้

and the amount of Legos people built.

กับจำนวนของเลโก้ที่พวกเขาประกอบ

แล้วเงื่อนไขซิสิฟัส หรืองานที่ไร้ความหมายล่ะ

What happened in the Sisyphic condition?

In that condition, the correlation was zero --

ในเงื่อนไขนี้ ค่าสหสัมพันธ์เป็นศูนย์

there was no relationship between the love of Legos,

ไม่มีความสัมพันธ์ระหว่างความชอบเลโก้ กับจำนวนที่พวกเขาประกอบ

and how much people built,

which suggests to me that with this manipulation

ซึ่งทำให้ผมสรุปได้ว่า

of breaking things in front of people's eyes,

การทำลายตัวเลโก้ต่อหน้าต่อตาผู้สร้าง

ได้ทำลายความสุขจากการทำงาน ของพวกเขาลงไปด้วย

we basically crushed any joy that they could get out of this activity.

We basically eliminated it.

เราทำให้มันหายไปเลย

Soon after I finished running this experiment,

ไม่นานหลังจากผมทำการทดลองเสร็จ

I went to talk to a big software company in Seattle.

ผมไปพูดที่บริษัทซอฟต์แวร์ใหญ่แห่งหนึ่งในซีแอตเติล

I can't tell you who they were, but they were a big company in Seattle.

ผมบอกชื่อบริษัทไม่ได้ แต่เป็นบริษัทใหญ่แห่งหนึ่งในซีแอตเติล

คนที่มาฟังเป็นพนักงานกลุ่มหนึ่งในบริษัทซอฟต์แวร์นี้ ซึ่งทำงานอยู่อีกตึกหนึ่ง

This was a group within the software company

that was put in a different building,

and they asked them to innovate,

พวกเขาได้รับมอบหมายให้สร้างนวัตกรรม เพื่อเป็นสินค้าสำคัญตัวใหม่ของบริษัท

and create the next big product for this company.

And the week before I showed up,

และก่อนที่ผมจะไปที่บริษัทนั้นเพียงหนึ่งสัปดาห์

the CEO of this big software company went to that group, 200 engineers,

ซีอีโอของบริษัทเข้าไปพบพนักงานกลุ่มนั้น ซึ่งเป็นวิศวกรประมาณ 200 คน

and canceled the project.

และประกาศยกเลิกโครงการ

And I stood there in front of 200

ผมก็เลยยืนอยู่ตรงนั้นต่อหน้าคน 200 คน ที่ดูหดหู่ที่สุดเท่าที่ผมเคยคุยด้วย

of the most depressed people I've ever talked to.

ผมเล่าเรื่องการทดลองกับเลโก้เหล่านี้ให้เขาฟัง

And I described to them some of these Lego experiments,

and they said they felt like they had just been through that experiment.

พวกเขาบอกว่า เขารู้สึกเหมือน เพิ่งผ่านการทดลองนั้นมาหยกๆ

ผมถามพวกเขาว่า

And I asked them, I said,

"How many of you now show up to work later than you used to?"

"ตอนนี้ใครเข้ามาทำงานสายกว่าปกติบ้าง"

And everybody raised their hand.

และทุกคนยกมือ

I said, "How many of you now go home earlier than you used to?"

ผมถามว่า "แล้วมีใครบ้างที่เลิกงานกลับบ้านเร็วกว่าเคย"?

และทุกคนก็ยกมือขึ้นอีกครั้ง

Everybody raised their hand.

ผมถามพวกเขา "แล้วมีใครบ้างที่ใส่รายการเท็จ ลงไปในรายงานเบิกค่าใช้จ่าย"

I asked them, "How many of you now add

not-so-kosher things to your expense reports?"

And they didn't raise their hands,

พวกเขาไม่ได้ยกมือกันจริงๆ หรอก

but they took me out to dinner

แต่พวกเขาพาผมไปทานมื้อค่ำ แล้วทำให้ดูว่าจะโกงรายงานเบิกค่าใช้จ่ายอย่างไร

and showed me what they could do with expense reports.

แล้วผมก็ถามพวกเขาว่า

And then I asked them, I said,

"ซีอีโอน่าจะทำอย่างไร เพื่อไม่ให้คุณหดหู่กันขนาดนี้"

"What could the CEO have done to make you not as depressed?"

And they came up with all kinds of ideas.

พวกเขาตอบกลับมาด้วยไอเดียที่หลากหลาย

They said the CEO could have asked them to present to the whole company

เขาบอกว่า ซีอีโอน่าจะให้พวกเขาเล่าให้ทั้งบริษัทฟัง

about their journey over the last two years

เกี่ยวกับงานที่พวกเขาทำมาตลอดสองปี และสิ่งที่พวกเขาตัดสินใจจะทำต่อไป

and what they decided to do.

He could have asked them to think about which aspect of their technology

เขาน่าจะขอให้ช่วยกันคิดว่า เทคโนโลยีที่พวกเขาคิดขึ้น

มีส่วนไหนที่สามารถนำไปใช้ ในส่วนอื่นๆ ขององค์กรได้

could fit with other parts of the organization.

He could have asked them to build some next-generation prototypes,

เขาน่าจะให้ทีมน้ีสร้างสินค้าต้นแบบสำหรับยุคสมัยหน้า

and see how they would work.

เพื่อดูว่ามันจะทำงานได้อย่างไร

But the thing is that any one of those would require some effort and motivation.

แต่ปัญหาคือ แนวทางต่างๆ เหล่านี้

ต้องอาศัยความพยายามและแรงจูงใจ

And I think the CEO basically did not understand the importance of meaning.

และผมคิดว่า ตัวซีอีโอไม่เข้าใจความสำคัญ ของความหมายของงาน

ถ้าตัวซีอีโอเอง คิดเหมือนผู้เข้าร่วมทดลองของเรา

If the CEO, just like our participants,

thought the essence of meaning is unimportant,

ว่าความหมายของงาน ไม่ใช่เรื่องสำคัญมากนัก

then he [wouldn't] care.

ดังนั้น เขาเลยไม่สนใจ

And he would say, "At the moment I directed you in this way,

เขาจะบอกกับพนักงานว่า "ตอนนั้น ผมสั่งให้คุณทำอย่างนั้น"

and now that I'm directing you in this way,

แต่ตอนนี้ ผมสั่งให้คุณไปอีกทางหนึ่ง

everything will be okay."

แล้วทุกอย่างก็จะดีเอง

But if you understood how important meaning is,

แต่ถ้าคุณเข้าใจอย่างแท้จริงว่า ความหมายของงานสำคัญแค่ไหน

then you would figure out that it's actually important

คุณก็จะรู้ว่า มันจำเป็นจริงๆ

to spend some time, energy and effort

ที่จะต้องลงทุนเวลา พลังงาน และความพยายาม

เพื่อทำให้พนักงานใส่ใจกับสิ่งที่เขากำลังทำอยู่

in getting people to care more about what they're doing.

การทดลองต่อไป แตกต่างออกไปนิดหน่อย

The next experiment was slightly different.

We took a sheet of paper with random letters,

เราเอาแผ่นกระดาษซึ่งมีตัวอักษรสุ่มๆ อยู่เต็มหน้า

แล้วขอให้ผู้ร่วมการทดลอง ค้นหาคู่อักษรที่เหมือนกันและอยู่ติดกัน

and we asked people to find pairs of letters

that were identical next to each other.

That was the task.

นั่นคืองานของเขา

People did the first sheet,

เมื่อเขาทำแผ่นแรกเสร็จ

then we asked if they wanted to do another for a little less money,

เราก็ถามว่า อยากจะทำอีกแผ่น แลกกับเงินที่น้อยลงกว่าเดิมเล็กน้อยไหม

และแผ่นต่อไปก็ลดลงอีก เป็นอย่างนี้ไปเรื่อยๆ

the next sheet for a little bit less, and so on and so forth.

เราสร้างเงื่อนไขสามแบบ

And we had three conditions.

In the first condition, people wrote their name on the sheet,

ในเงื่อนไขแรก ผู้ร่วมการทดลอง เขียนชื่อของพวกเขาลงบนกระดาษ

found all the pairs of letters,

มองหาคู่ตัวอักษร แล้วส่งให้กับผู้ทดลอง

gave it to the experimenter,

the experimenter would look at it,

ผู้ทดลองจะมองสำรวจแผ่นกระดาษนั้น

scan it from top to bottom,

say "Uh huh," and put it on the pile next to them.

พูดว่า "อือ ฮึ" แล้วก็วางมันลงกองไว้ข้างๆ

In the second condition, people did not write their name on it.

ในเงื่อนไขที่สอง ผู้ร่วมการทดลองไม่ได้เขียนชื่อตัวเอง

The experimenter looked at it,

ผู้ทดลอง เพียงแค่มองผ่าน

took the sheet of paper, did not look at it, did not scan it,

รับแผ่นกระดาษไป ไม่ได้มองสำรวจอย่างตั้งใจ

and simply put it on the pile of pages.

เพียงแค่วางมันลงไปบนกองกระดาษ

So you take a piece, you just put it on the side.

สรุปว่าเพียงแค่รับกระดาษไป แล้ววางมันลงข้างๆ เท่านั้น

In the third condition,

ส่วนในเงื่อนไขที่สาม

the experimenter got the sheet of paper,

ผู้ทดลองรับกระดาษมา แล้วใส่ลงในเครื่องทำลายเอกสารทันที

and put it directly into a shredder.

(Laughter)

เกิดอะไรขึ้นในเงื่อนไขการทดลองทั้งสาม

What happened in those three conditions?

In this plot I'm showing you at what pay rate people stopped.

แผนภาพนี้ แสดงให้เห็นว่าผู้ร่วมการทดลอง หยุดทำงานที่อัตราค่าจ้างเท่าไหร่

So low numbers mean that people worked harder.

ดังนั้นตัวเลขที่ต่ำ หมายถึง คนทำงานหนักกว่า และใช้เวลาทำนานกว่ามาก

They worked for much longer.

In the acknowledged condition,

ในเงื่อนไขแรก ผู้ร่วมการทดลอง ทำงานไปเรื่อยๆ จนถึง 15 เซ็นต์

people worked all the way down to 15 cents.

At 15 cents per page,

ที่อัตรา 15 เซ็นต์ต่อแผ่น พวกเขาก็หยุดทำ

they basically stopped these efforts.

In the shredder condition, it was twice as much -- 30 cents per sheet.

ในเงื่อนไขที่ใส่เครื่องทำลายเอกสาร คนหยุดอยู่ที่ 30 เซ็นต์ คือค่าจ้าง 2 เท่าของเงื่อนไขแรก

And this is basically the result we had before.

ซึ่งเหมือนผลการทดลองก่อนๆ ของเรา

You shred people's efforts, output --

ถ้าคุณทำลายผลงานของใคร

you get them not to be as happy with what they're doing.

คุณทำให้เขาไม่มีความสุขกับสิ่งที่ทำ

But I should point out, by the way,

แต่อย่างไรก็ตาม ผมควรจะชี้แจงว่า

ในเงื่อนไขเครื่องทำลายเอกสาร ผู้ร่วมการทดลองสามารถโกงได้

that in the shredder condition, people could have cheated.

They could have done not so good work,

พวกเขาอาจจะทำงานไม่ค่อยมีคุณภาพ

because they realized people were just shredding it.

เพราะเขารู้ว่างานจะถูกทำลายอยู่ดี

So maybe the first sheet you'd do good work,

ดังนั้นแผ่นแรก คุณอาจจะตั้งใจทำ

but then you see nobody is really testing it,

แต่เมื่อสังเกตเห็นว่าไม่มีใครคอยตรวจสอบมัน

so you would do more and more and more.

คุณอาจจะทำมากขึ้น มากขึ้น มากขึ้น

So in fact, in the shredder condition,

ดังนั้น ที่จริงแล้ว ในเงื่อนไขเครื่องทำลายเอกสาร

people could have submitted more work and gotten more money,

ผู้ร่วมการทดลองน่าจะส่งงานมากกว่า และได้เงินมากกว่า

โดยใช้ความพยายามน้อยกว่า

and put less effort into it.

But what about the ignored condition?

แล้วในเงื่อนไขที่งานไม่ได้รับความสนใจล่ะ

Would the ignored condition be more like the acknowledged

ผลจะเหมือนกับกรณีได้รับความสนใจ หรือกรณีถูกทำลายมากกว่ากัน

or more like the shredder, or somewhere in the middle?

หรือจะอยู่ระหว่างกลาง

It turns out it was almost like the shredder.

ผลปรากฏว่า มันเกือบเหมือนกับกรณีงานถูกทำลาย

Now there's good news and bad news here.

ตอนนี้เรามีทั้งข่าวดีและข่าวร้าย

The bad news is that ignoring the performance of people

ข่าวร้ายคือ การเพิกเฉยกับผลงานของใครสักคน

มันแย่เกือบพอๆ กับ การทำลายงานของพวกเขาต่อหน้าต่อตา

is almost as bad as shredding their effort in front of their eyes.

Ignoring gets you a whole way out there.

การไม่ใส่ใจ สร้างผลเสียได้ถึงขนาดนั้น

The good news is that by simply looking at something that somebody has done,

ข่าวดีก็คือ เพียงแค่คุณมองดูสิ่งที่ใครบางคนลงมือทำ

scanning it and saying "Uh huh,"

มองคร่าวๆ แล้วก็พูดว่า "อือ ฮึ"

that seems to be quite sufficient

ก็ดูเหมือนจะเพียงพอแล้ว

to dramatically improve people's motivations.

ที่จะเพิ่มแรงจูงใจให้เขาได้มหาศาล

So the good news is that adding motivation

ดังนั้นข่าวดีก็คือ การเพิ่มแรงจูงใจ ดูเหมือนจะไม่ใช่เรื่องยากนัก

doesn't seem to be so difficult.

The bad news is that eliminating motivations

ข่าวร้ายก็คือ การทำลายแรงจูงใจ

seems to be incredibly easy,

ดูเหมือนจะง่ายดายเสียเหลือเกิน

and if we don't think about it carefully, we might overdo it.

และถ้าเราไม่ได้คิดถี่ถ้วนเพียงพอ เราอาจจะทำมันบ่อยเกินไป

So this is all in terms of negative motivation,

เอาล่ะ นั่นเป็นเรื่องของแรงจูงใจทางลบ

or eliminating negative motivation.

หรือการลดแรงจูงใจทางลบ

ส่วนต่อมาที่ผมอยากจะแสดงให้ดู คือส่วนที่เกี่ยวกับแรงจูงใจด้านบวก

The next part I want to show you is something about positive motivation.

So there is a store in the U.S. called IKEA.

ในอเมริกามีร้านค้าที่เรียกว่า อิเกีย (IKEA)

And IKEA is a store with kind of okay furniture

อิเกียเป็นร้านที่มีเฟอร์นิเจอร์คุณภาพพอใช้ได้ ที่ต้องใช้เวลาประกอบนานมาก

that takes a long time to assemble.

(Laughter)

(เสียงหัวเราะ)

I don't know about you,

เป็นคุณผมไม่รู้นะ แต่ทุกครั้งที่ผมประกอบของพวกนี้

but every time I assemble one of those,

it takes me much longer, it's much more effortful,

ผมจะใช้เวลานานมาก ใช้ความพยายามมาก ทำเอางง

it's much more confusing, I put things in the wrong way --

ผมประกอบมันเข้าผิดทาง

I can't say I enjoy those pieces.

ผมไม่สนุกกับการประกอบชิ้นส่วนพวกนี้

จะเรียกว่าผมสนุกไปกับมันไม่ได้เลย

I can't say I enjoy the process.

But when I finish it,

แต่เมื่อผมประกอบเสร็จแล้ว ดูเหมือนผมจะชอบเฟอร์นิเจอร์อิเกียพวกนี้

I seem to like those IKEA pieces of furniture

more than I like other ones.

มากกว่าชิ้นอื่นๆ

(Laughter)

And there's an old story about cake mixes.

และมันเคยมีเรื่องเล่าเก่าๆ เกี่ยวกับแป้งเค้กผสมสำเร็จรูป

So when they started cake mixes in the '40s,

ตอนที่เริ่มมีการขาย แป้งเค้กผสมสำเร็จรูปในช่วงปี 40s

พวกเขาจะเอาผงส่วนผสมใส่ลงในกล่อง

they would take this powder and they would put it in a box,

and they would ask housewives to basically pour it in,

แล้วก็ให้พวกแม่บ้านเทลงใส่ชาม เติมน้ำ

stir some water in it,

คนให้เข้ากัน ใส่เตา แล้วก็ แต่นแต๊น ได้เค้กออกมา

mix it, put it in the oven, and -- voila -- you had cake.

But it turns out they were very unpopular.

แต่มันกลายเป็นว่า สินค้านั้นไม่ได้รับความนิยมเท่าไหร่

People did not want them,

ผู้คนไม่ค่อยอยากได้แป้งผสมสำเร็จรูปแบบนั้น

and they thought about all kinds of reasons for that.

บริษัทผู้ผลิตคิดถึงเหตุผลทั้งหลายทั้งปวง

บางทีรสชาติอาจจะไม่ดีหรือเปล่า

Maybe the taste was not good?

No, the taste was great.

ไม่ใช่ รสชาติมันเยี่ยมเลยทีเดียว

What they figured out was that there was not enough effort involved.

แล้วพวกเขาก็พบว่า ปัญหาคือ มันใช้ความพยายามน้อยเกินไป

It was so easy that nobody could serve cake to their guests

มันง่ายเสียจนไม่มีใคร สามารถเสิร์ฟเค้กพวกนี้ให้แขก

and say, "Here is my cake."

แล้วกล้าบอกได้ว่า "นี่เค้กฝีมือฉัน"

No, it was somebody else's cake, as if you bought it in the store.

ไม่ใช่หรอก นี่มันเค้กฝีมือคนอื่น

เหมือนกับว่า คุณแค่ไปซื้อมาจากที่ร้านเท่านั้นเอง

It didn't really feel like your own.

มันไม่ได้ความรู้สึกว่าเป็นของคุณเอง

So what did they do?

แล้วพวกเขาแก้ไขอย่างไร

They took the eggs and the milk out of the powder.

พวกเขาแค่เอาไข่กับนมออกจากส่วนผสม

(Laughter)

(เสียงหัวเราะ)

Now you had to break the eggs and add them,

ตอนนี้คุณต้องตอกไข่ใส่ลงไป

you had to measure the milk and add it, mixing it.

และยังต้องตวงนมแล้วก็ผสมลงไป ก่อนจะกวน

ตอนนี้มันเป็นเค้กของคุณแล้ว ทุกอย่างลงตัวละ

Now it was your cake. Now everything was fine.

(Laughter)

(เสียงปรบมือ)

(Applause)

Now, I think a little bit like the IKEA effect,

ผมคิดว่ามันเหมือนอิเกียเอฟเฟค (ผลกระทบของอิเกีย)

by getting people to work harder,

ที่ให้คนออกแรงทำงานเพิ่มมากขึ้น

they actually got them to love what they're doing

มันทำให้พวกเขารักสิ่งที่ทำลงไปมากขึ้นอีก

to a higher degree.

แล้วเราออกแบบการทดลอง เพื่อตอบคำถามพวกนี้อย่างไร

So how do we look at this question experimentally?

เราขอให้ผู้ร่วมการทดลองพับกระดาษ

We asked people to build some origami.

We gave them instructions on how to create origami,

เรามีวิธีการพับให้เขา

and we gave them a sheet of paper.

แล้วมอบกระดาษให้แผ่นหนึ่ง

And these were all novices,

ผู้ร่วมการทดลองพวกนี้เป็นมือใหม่หมด พวกเขาจึงพับออกมาได้น่าเกลียดมาก

and they built something that was really quite ugly --

nothing like a frog or a crane.

ดูยังไงก็ไม่เหมือนกบหรือนกกระเรียน

แล้วเราก็บอกพวกเขาว่า "กระดาษพับพวกนี้เป็นของเรา

But then we told them, "Look, this origami really belongs to us.

You worked for us, but I'll tell you what, we'll sell it to you.

เพราะคุณทำงานให้เรา ทีนี้เราจะขายกระดาษพับพวกนี้ให้คุณ

How much do you want to pay for it?"

คุณอยากให้ราคาซักเท่าไหร่ดีละ"

And we measured how much they were willing to pay for it.

แล้วเราก็บันทึกราคาที่พวกเขาเต็มใจจ่าย

And we had two types of people:

เรามีผู้ร่วมการทดลองอยู่สองประเภท

We had the people who built it,

มีคนที่พับกระดาษ

and the people who did not build it,

กับคนที่ไม่ได้พับ เพียงแค่คอยดู เหมือนผู้สังเกตการณ์ภายนอก

and just looked at it as external observers.

And what we found was that the builders thought

เราพบว่า คนที่ลงมือพับคิดว่า

that these were beautiful pieces of origami --

กระดาษพับพวกนี้สวยงาม

(Laughter)

และเต็มใจที่จะจ่ายเงินซื้อสูงกว่าถึงห้าเท่า

and they were willing to pay five times more for them

than the people who just evaluated them externally.

เทียบกับคนที่เพียงแต่ประเมินมันจากภายนอก

Now you could say -- if you were a builder,

ตอนนี้คุณอาจจะบอกได้ว่า ถ้าคุณเป็นคนพับ

do you think [you'd say], "Oh, I love this origami,

คุณอาจจะคิดว่า "โอ ฉันชอบผลงานชิ้นนี้ แต่ฉันรู้ว่า คงไม่มีใครชอบมันหรอก"

but I know that nobody else would love it?"

Or "I love this origami, and everybody else will love it as well?"

หรือคุณจะคิดว่า "ฉันชอบผลงานชิ้นนี้ และคนอื่นๆ ก็คงชอบมันด้วยเหมือนกัน"

Which one of those two is correct?

อย่างไหนถึงจะถูกต้อง?

Turns out the builders not only loved the origami more,

ปรากฏว่า คนที่ลงมือพับ ไม่ได้แค่ ชอบผลงานของตัวเองมากขึ้นเท่านั้น

they thought that everybody would see the world in their view.

แต่ยังคิดว่า คนอื่นๆ จะมองโลกเหมือนกับเขาด้วย

เขาคิดว่า คนอื่นจะชอบ กระดาษพับนั้นเหมือนที่เขาชอบ

They thought everybody else would love it more as well.

ในการทดลองแบบต่อมา เราพยายามสร้างอิเกียเอฟเฟค

In the next version, we tried to do the IKEA effect.

We tried to make it more difficult.

เราทำให้มันยากยิ่งขึ้นไปอีก

โดยสำหรับบางคน เราให้พวกเขาพับกระดาษเหมือนเดิม

So for some people, we gave the same task.

For some people, we made it harder by hiding the instructions.

แต่กับบางคนเราทำให้มันยากขึ้น โดยไม่บอกวิธีการพับ

ที่ด้านบนของแผ่นกระดาษ เรามีแผนภาพแสดงวิธีพับ

At the top of the sheet, we had little diagrams

of how you fold origami.

สำหรับบางคน เราเอาแผนภาพวิธีพับออกไป

For some people, we just eliminated that.

ตอนนี้งานก็เลยยากขึ้น แล้วเกิดอะไรขึ้น?

So now this was tougher.

What happened?

ผลก็คือ กระดาษพับดูน่าเกลียดยิ่งกว่าเดิม มันพับยากขึ้น

Well in an objective way,

the origami now was uglier, it was more difficult.

ในกรณีที่การพับกระดาษเป็นงานง่าย

Now when we looked at the easy origami, we saw the same thing --

เราเห็นผลเหมือนเดิม คือคนพับชอบผลงานนั้นมากกว่า ส่วนผู้ประเมินชอบน้อยกว่า

builders loved it more, evaluators loved it less.

When you looked at the hard instructions,

ในกรณีของงานที่ยากขึ้น

the effect was larger.

ความแตกต่างนั้นยิ่งมากขึ้น

Why?

ทำไมน่ะหรือ ก็เพราะว่าตอนนี้ คนพับกระดาษชอบผลงานของตัวเองมากขึ้น

Because now the builders loved it even more.

(Laughter)

They put all this extra effort into it.

พวกเขาใส่ความพยายามเป็นพิเศษลงไปในงาน

กลุ่มผู้ประเมินน่ะเหรอ? พวกเขาชอบมันน้อยลงไปอีก

And evaluators?

They loved it even less.

Because in reality, it was even uglier than the first version.

เพราะในความเป็นจริงแล้ว มันน่าเกลียดกว่าเดิมเสียอีก

(Laughter)

แน่นอน ผลการทดลองนี้ สะท้อนวิธีการประเมินผลงานของเรา

Of course, this tells you something about how we evaluate things.

Now think about kids.

ลองคิดถึงลูกๆ ของคุณดูสิ

ถ้าผมถามคุณว่า "คุณจะขายลูกๆ ของคุณ ด้วยราคาเท่าไหร่"

Imagine I asked you, "How much would you sell your kids for?"

Your memories and associations and so on.

ความทรงจำ ความผูกพัน ทั้งหลายทั้งปวง

Most people would say for a lot, a lot of money.

คนทั่วไปจะเรียกราคาแพงลิ่ว

(Laughter)

On good days.

เฉพาะวันที่ลูกเป็นเด็กดีนะ

(Laughter)

(เสียงหัวเราะ)

But imagine this was slightly different.

แต่ลองคิดในมุมกลับกัน

Imagine if you did not have your kids.

ถ้าคุณไม่มีลูกของคุณเอง

วันหนึ่งคุณไปสวนสาธารณะแล้วเจอเด็กๆ

And one day you went to the park and you met some kids.

They were just like your kids,

พวกเขาดูเหมือนลูกของคุณ

and you played with them for a few hours,

คุณเล่นกับพวกเขาสักสองสามชั่วโมง

และก่อนที่คุณจะจากมา พ่อแม่ของเด็กถามว่า

and when you were about to leave, the parents said, "Hey, by the way,

"นี่คุณ ก่อนที่คุณจะไป ถ้าคุณสนใจ ฉันขายเด็กๆ พวกนี้ให้ เอาไหม"

just before you leave, if you're interested, they're for sale."

(Laughter)

(เสียงหัวเราะ)

How much would you pay for them now?

ตอนนี้คุณจะจ่ายเท่าไหร่เพื่อซื้อพวกเขา

Most people say not that much.

คนส่วนใหญ่จะบอกว่า ไม่มากเท่าไหร่

นี่เพราะว่าลูกของเรามีคุณค่ามากเหลือเกิน

And this is because our kids are so valuable,

not just because of who they are,

ไม่ใช่เพราะว่า พวกเขาเป็นใคร

but because of us,

แต่เป็นเพราะเราเอง เพราะเขาผูกพันกับเรามาก

because they are so connected to us,

and because of the time and connection.

และเพราะเวลากับความสัมพันธ์ที่ผ่านมา

อ้อ และถ้าคุณคิดว่า คำอธิบายวิธี ประกอบสินค้าของอิเกียเขียนไม่ดี

By the way, if you think IKEA instructions are not good,

what about the instructions that come with kids, those are really tough.

ลองคิดถึงคำแนะนำที่มาพร้อมกับเด็กๆ พวกนี้ดูซิ

เลี้ยงยากมากเลย

(Laughter)

(เสียงหัวเราะ)

By the way, these are my kids, which, of course, are wonderful and so on.

และนี่คือลูกๆ ของผม แน่นอน พวกเขาวิเศษมาก

Which comes to tell you one more thing,

ซึ่งบอกอะไรพวกคุณอีกอย่างหนึ่ง

which is, much like our builders,

ก็เหมือนคนพับกระดาษในการทดลองของเรา

when they look at the creature of their creation,

เมื่อพวกเรามองผลงานที่เราสร้างขึ้นเอง

เราจะไม่เห็นหรอกว่า คนอื่นๆ เขาไม่ได้มองสิ่งที่เราเห็น

we don't see that other people don't see things our way.

ผมขอพูดอีกเรื่องเป็นเรื่องสุดท้าย

Let me say one last comment.

ถ้าคุณคิดถึงอดัม สมิธ เปรียบเทียบกับ คาร์ล มาร์กซ

If you think about Adam Smith versus Karl Marx,

Adam Smith had a very important notion of efficiency.

อดัม สมิธ ให้ความสำคัญอย่างสูงกับประสิทธิภาพ

He gave an example of a pin factory.

เขายกตัวอย่างโรงงานทำเข็ม

He said pins have 12 different steps,

เขาบอกว่า การทำเข็มมี 12 ขั้นตอน

and if one person does all 12 steps, production is very low.

ถ้ามีคนหนึ่งคนทำทั้ง 12 ขั้นตอนนั้น กระบวนการผลิตจะช้ามาก

But if you get one person to do step one,

แต่ถ้าคุณให้คนหนึ่งคนทำขั้นตอนแรก

and one person to do step two and step three and so on,

และคนต่อไปทำขั้นตอนที่สอง และที่สาม และต่อไปเรื่อยๆ

production can increase tremendously.

การผลิตจะมีประสิทธิภาพสูงขึ้นมาก

And indeed, this is a great example,

และความจริงแล้ว นี่เป็นตัวอย่างที่ดี และเป็นเหตุผลของการปฎิวัติอุตสาหกรรม

and the reason for the Industrial Revolution and efficiency.

ในอีกทางหนึ่ง คาร์ล มาร์กซ์

Karl Marx, on the other hand,

said that the alienation of labor is incredibly important

กล่าวว่า ภาวะแปลกแยกของแรงงาน มีผลกระทบที่สำคัญมาก

in how people think about the connection to what they are doing.

ต่อมุมมองว่าเราเกี่ยวข้องสัมพันธ์ กับงานที่เราทำอย่างไร

And if you do all 12 steps, you care about the pin.

และถ้าคุณลงมือทำทั้ง 12 ขั้นตอน คุณจะใส่ใจกับเข็มนั่น

But if you do one step every time, maybe you don't care as much.

แต่ถ้าคุณแค่ทำเพียงขั้นตอนเดียวซ้ำๆ คุณคงไม่สนใจมันเท่าไหร่

ผมคิดว่า ในการปฎิวัติอุตสาหกรรม

I think that in the Industrial Revolution,

อดัม สมิธ มีส่วนถูกต้องมากกว่า คาร์ล มาร์กซ์

Adam Smith was more correct than Karl Marx.

But the reality is that we've switched,

แต่ความเป็นจริงคือ ตอนนี้เราได้เปลี่ยน

เข้าสู่ยุคระบบเศรษฐกิจแห่งความรู้

and now we're in the knowledge economy.

You can ask yourself, what happens in a knowledge economy?

คุณอาจถามตัวเองว่า อะไรจะเกิดขึ้นในระบบเศรษฐกิจความรู้

Is efficiency still more important than meaning?

ประสิทธิภาพ จะยังมีความสำคัญ มากกว่าความหมายของงานอยู่อีกหรือ

I think the answer is no.

ผมคิดว่า คำตอบคือไม่

I think that as we move to situations

ผมคิดว่า เมื่อเราก้าวเข้าสู่สถานการณ์

in which people have to decide on their own

ที่ผู้คนจะต้องตัดสินใจด้วยตัวเอง

about how much effort, attention, caring, how connected they feel to it,

ว่าจะใส่ความพยายาม ความใส่ใจ ความทะนุถนอม มากเพียงใด

และเมื่อเขาคิดถึงแรงงานของเขา ระหว่างทางไปทำงาน ระหว่างอาบน้ำและอื่นๆ

are they thinking about labor on the way to work,

and in the shower and so on,

all of a sudden Marx has more things to say to us.

จู่ๆ ก็ดูเหมือนแนวคิดของคาร์ล มาร์กซ์ จะโดนใจเรามากกว่า

So when we think about labor,

เมื่อเราคิดถึงแรงงาน เรามักจะคิดว่า แรงจูงใจกับค่าตอบแทนเป็นเรื่องเดียวกัน

we usually think about motivation and payment as the same thing,

but the reality is that we should probably add all kinds of things to it --

แต่ในความเป็นจริงแล้ว เราน่าจะเพิ่มอะไรอีกหลายอย่างเข้าไป

meaning, creation, challenges, ownership, identity, pride, etc.

ความหมาย การสร้างสรรค์ ความท้าทาย ความเป็นเจ้าของ เอกลักษณ์ ความภูมิใจ และอื่นๆ

The good news is that if we added all of those components

ข่าวดีก็คือ ถ้าเราเติมองค์ประกอบเหล่านี้ และพิจารณามันร่วมกัน

and thought about them --

ว่าเราจะสร้างความหมาย ความภูมิใจ และแรงจูงใจได้อย่างไร

how do we create our own meaning, pride, motivation,

and how do we do it in our workplace,

และเราจะสร้างมันในที่ทำงาน และในหมู่พนักงานได้อย่างไร

and for the employees --

I think we could get people to be both more productive and happier.

ผมคิดว่า เราอาจจะทำให้ผู้คน ทั้งมีความสุขมากขึ้นและทำงานดีขึ้นได้

Thank you very much.

ขอบคุณมากครับ

(Applause)

(เสียงปรบมือ)