Becky Blanton: The year I was homeless

Vertaald door: Tom Proost Nagekeken door: Rick van der Pluijm

I'm a writer and a journalist,

Ik ben een schrijver en een journalist

and I'm also an insanely curious person,

en ik ben ook een ongelooflijk nieuwsgierig persoon.

so in 22 years as a journalist,

Dus in mijn 22 jaar als journalist

I've learned how to do a lot of new things.

heb ik een heleboel nieuwe dingen leren doen.

And three years ago, one of the things I learned how to do

En drie jaar geleden, was één van de dingen die ik leerde

was to become invisible.

hoe je onzichtbaar kan worden.

I became one of the working homeless.

Ik werd een van de werkende daklozen.

I quit my job as a newspaper editor

Ik verliet mijn baan als redacteur bij de krant

after my father died in February of that same year,

nadat mijn vader stierf in februari van datzelfde jaar,

and decided to travel.

en ik besloot om te reizen.

His death hit me pretty hard.

Zijn dood trof me vrij hard.

And there were a lot of things that I wanted to feel and deal with while I was doing that.

En er waren een heleboel dingen die ik wilde voelen en waar ik mee om wilde gaan terwijl ik dat aan het doen was.

I've camped my whole life. And I decided

Ik heb mijn hele leven gekampeerd. En ik besloot

that living in a van for a year to do this

dat een jaar in mijn busje kamperen om dit te doen

would be like one long camping trip.

als een lange kampeertrip zou zijn.

So I packed my cat, my Rottweiler

Dus ik verzamelde mijn kat, mijn rottweiler

and my camping gear into a 1975 Chevy van,

en mijn kampeerspullen in een 1975 Chevy-bus

and drove off into the sunset,

en reed de zonsondergang tegemoet,

having fully failed to realize three critical things.

terwijl ik compleet vergat me drie cruciale dingen te realiseren.

One: that society equates

Eén: dat de maatschappij

living in a permanent structure, even a shack,

het leven in een permanente structuur, zelfs een hut,

with having value as a person.

gelijkstelt aan het hebben van waarde als persoon.

Two: I failed to realize how quickly

Twee: Ik mislukte er in me te realiseren hoe snel

the negative perceptions of other people

de negatieve percepties van andere mensen

can impact our reality, if we let it.

impact kunnen hebben op onze realiteit, indien we dit laten gebeuren.

Three: I failed to realize

Drie: Ik mislukte er in me te realiseren

that homelessness is an attitude,

dat dakloosheid een houding is,

not a lifestyle.

geen levensstijl.

At first, living in the van was great.

Aanvankelijk was het leven in de bus geweldig.

I showered in campgrounds. I ate out regularly.

Ik douchete op kampings. Ik ging geregeld uit eten.

And I had time to relax and to grieve.

En ik had tijd om te ontspannen en te rouwen.

But then the anger and the depression about my father's death set in.

Maar toen kwam de woede en de depressie over mijn vaders dood op.

My freelance job ended. And I had to get a full-time job

Mijn freelance baan eindigde. En ik moest een voltijdse baan nemen

to pay the bills.

om de rekeningen te betalen.

What had been a really mild spring

Wat een zachte lente was geweest

turned into a miserably hot summer.

werd een ellendig warme zomer.

And it became impossible to park anywhere --

En het werd onmogelijk om ergens te parkeren --

(Laughs)

(Gelach)

-- without being very obvious

-- zonder dat het duidelijk werd

that I had a cat and a dog with me, and it was really hot.

dat ik een kat en een hond bij me had, en het was erg warm.

The cat came and went through an open window in the van.

De kat kwam en ging door een open raam in de bus.

The doggy went into doggy day care.

De hond ging naar een dagverblijf voor honden.

And I sweated.

En ik zweette.

Whenever I could, I used

Wanneer ik kon, gebruikte ik

employee showers in office buildings and truck stops.

de werknemers-douches in kantoorgebouwen en wegrestaurants.

Or I washed up in public rest rooms.

Of ik wastte me in openbare toiletten

Nighttime temperatures in the van rarely dropped below 80 degrees Fahrenheit,

Nachtelijke temperaturen in de bus daalden zelden onder 27 graden celsius,

making it difficult or impossible to sleep.

hetgeen het moeilijk of onmogelijk maakte om te slapen.

Food rotted in the heat.

Etenswaren bedierven in de hitte.

Ice in my ice chest melted within hours,

IJs in mijn koelbox smolt binnen het uur,

and it was pretty miserable.

en het was vrij ellendig.

I couldn't afford to find an apartment,

Ik kon het me niet veroorloven om een appartement te vinden,

or couldn't afford an apartment that would allow me

of ik kon het me niet veroorloven om een appartement te vinden dat me zou toelaten

to have the Rottweiler and the cat.

om een rottweiler en een kat te hebben.

And I refused to give them up,

En ik wijgerde om ze op te geven.

so I stayed in the van.

Dus ik bleef in mijn bus.

And when the heat made me too sick

En wanneer de hitte me te ziek maakte

to walk the 50 feet to the public restroom

om de 15 meter te stappen naar het openbaar toilet,

outside my van at night,

's nachts buiten mijn bus

I used a bucket and a trash bag as a toilet.

gebruikte ik een emmer en een vuilniszak als toilet.

When winter weather set in, the temperatures dropped

Wanneer het winter werd, zakte de temperaturen

below freezing. And they stayed there.

onder nul. En daar bleven ze.

And I faced a whole new set of challenges.

En ik werd geconfronteerd met een heleboel nieuwe uitdagingen.

I parked a different place every night

Ik parkeerde iedere nacht op een andere plaats

so I would avoid being noticed and hassled by the police.

zodat ik kon voorkomen om opgemerkt en lastiggevallen te worden door de politie.

I didn't always succeed.

Het lukte me niet altijd.

But I felt out of control of my life.

Maar, ik voelde me alsof ik geen controle had over mijn leven.

And I don't know when or how it happened,

En ik weet niet wanneer of hoe het gebeurde,

but the speed at which I went

maar de snelheid waarmee ik ging

from being a talented writer and journalist

van getalenteerd schrijfster en journalist

to being a homeless woman, living in a van,

naar een dakloze vrouw, levend in een bus,

took my breath away.

was adembenemend.

I hadn't changed. My I.Q. hadn't dropped.

Ik was niet veranderd. Mijn IQ was niet gezakt.

My talent, my integrity, my values,

Mijn talent, mijn integriteit, mijn waarden,

everything about me remained the same.

alles aan mij bleef hetzelfde.

But I had changed somehow.

Maar op één of andere manier was ik veranderd.

I spiraled deeper and deeper into a depression.

Ik zakte dieper en dieper weg in depressie.

And eventually someone referred me to a homeless health clinic.

En uiteindelijk verwees iemand me naar een daklozenkliniek.

And I went. I hadn't bathed in three days.

En ik ging. Ik had me niet gewassen in drie dagen.

I was as smelly and as depressed as anyone in line.

En ik stonk even hard en was even depressief als alle andere wachtenden.

I just wasn't drunk or high.

Ik was niet dronken of onder invloed van drugs.

And when several of the homeless men realized that,

En wanneer verschillende dakloze mannen dit realiseerden,

including a former university professor,

onder wie een voormalige universiteits-professor,

they said, "You aren't homeless. Why are you really here?"

zeiden ze: "Jij bent niet dakloos. Waarom ben je hier echt?"

Other homeless people didn't see me as homeless,

Andere dakloze mensen zagen me niet als dakloos,

but I did.

maar ik wel.

Then the professor listened to my story and he said,

Toen luisterde de professor naar mijn verhaal, en hij zei:

"You have a job. You have hope.

"Jij hebt een baan. Jij hebt hoop.

The real homeless don't have hope."

De echte daklozen hebben geen hoop."

A reaction to the medication the clinic gave me for my depression

Eén van de reacties op de medicatie die de kliniek me gaf voor mijn depressies

left me suicidal. And I remember thinking,

bezorgde me zelfmoordneigingen. En ik herinner dat ik dacht:

"If I killed myself, no one would notice."

"Als ik zelfmoord pleeg, zou niemand het merken."

A friend told me, shortly after that,

Kort daarna vertelde een vriend me,

that she had heard that Tim Russert,

dat ze had gehoord dat Tim Russert,

a nationally renowned journalist,

een nationaal gerenomeerd journalist

had been talking about me on national T.V.

over mij had gesproken op de nationale televisie.

An essay I'd written about my father,

Een essay dat ik had geschreven over mijn vader,

the year before he died, was in Tim's new book.

het jaar voordat hij stierf, verscheen in Tim zijn nieuwe boek.

And he was doing the talk show circuit. And he was talking about my writing.

En hij deed presentaties. En hij sprak over mijn schrijven.

And when I realized that Tim Russert, former moderator of "Meet the Press,"

En toen ik me realiseerde dat Tim Russert, voormalig moderator van 'Meet the Press',

was talking about my writing,

sprak over mijn schrijven,

while I was living in a van in a Wal-Mart parking lot,

terwijl ik leefde in een bus op een Wal-Mart parkeerplaats,

I started laughing.

begon ik te lachen.

You should too.

Dat zou u ook moeten doen.

(Laughter)

(Gelach)

I started laughing

Ik begon te lachen

because it got to the point where,

omdat ik op het punt gekomen was dat ik me afvroeg

was I a writer, or was I a homeless woman?

of ik een schrijfster was of een dakloze vrouw.

So I went in the bookstore. And I found Tim's book.

Dus ging ik naar de boekenwinkel. En ik vond Tim zijn boek.

And I stood there. And I reread my essay.

En ik stond daar. En ik las mijn essay.

And I cried.

En ik huilde.

Because I was a writer.

Want ik was een schrijfster.

I was a writer.

Ik was een schrijfster.

Shortly after that I moved back to Tennessee.

Kort nadien verhuisde ik terug naar Tennessee.

I alternated between living in a van and couch surfing with friends.

Ik wisselde af tussen het leven in een bus en verblijven bij vrienden.

And I started writing again.

En ik startte opnieuw met schrijven.

By the summer of the following year I was a working journalist.

Tegen de zomer van het volgende jaar was ik een werkende journalist.

I was winning awards. I was living in my own apartment.

Ik won awards. Ik leefde in mijn eigen appartement.

I was no longer homeless.

Ik was niet langer dakloos.

And I was no longer invisible.

En ik was niet langer onzichtbaar.

Thousands of people work full and part-time jobs,

Duizende mensen werken vol- en halftijds,

and live in their cars.

en leven in hun autos.

But society continues to stigmatize and criminalize

Maar de samenleving blijft mensen stigmatizeren en criminaliseren

living in your vehicle or on the streets.

die in hun voertuig of op straat leven.

So the homeless, the working homeless, primarily remain invisible.

Dus de daklozen, de werkende daklozen in het bijzonder, blijven onzichtbaar.

But if you ever meet one,

Maar als u er ooit één ontmoet,

engage them, encourage them, and offer them hope.

betrek ze, moedig ze aan, en geef ze hoop.

The human spirit can overcome anything if it has hope.

De menselijke geest kan alles overwinnen als ze hoop heeft.

And I'm not here to be the poster girl for the homeless.

En ik ben niet hier om het boegbeeld te zijn voor de daklozen.

I'm not here to encourage you to give money to the next panhandler you meet.

Ik ben hier niet om jullie aan te moedigen om geld te geven aan de volgende bedelaar die u tegenkomt.

But I am here to tell you that, based on my experience,

Maar ik ben hier om jullie te vertellen dat, gebaseerd op mijn ervaringen,

people are not where they live,

mensen niet zijn waar ze wonen,

where they sleep,

waar ze slapen,

or what their life situation is at any given time.

of wat hun levenssituatie is op één of ander gegeven moment.

Three years ago I was living in a van

Drie jaar geleden leefde ik in een bus

in a Wal-Mart parking lot,

op een Wal-Mart parkeerplaats.

and today I'm speaking at TED.

En vandaag spreek ik op TED.

Hope always, always finds a way. Thank you.

Hoop vindt altijd, altijd, een weg. Dank u.

(Applause)

(Applaus)