Becky Blanton: The year I was homeless

بکی بلنتون (Becky Blanton): سالی که بی خانمان بودم

Translator: Amin Gheibi Reviewer: Mahdieh Taher

I'm a writer and a journalist,

من یک نویسنده و یک روزنامه نگارم،

and I'm also an insanely curious person,

همچنین من دیوانه وار کنجکاو هستم.

so in 22 years as a journalist,

به خاطر همین طی 22 سال روزنامه نگاری

I've learned how to do a lot of new things.

یادگرفتم خیلی از کارهای جدید را چگونه میتوان انجام داد.

And three years ago, one of the things I learned how to do

و سه سال پیش، یکی از کارهایی که یاد گرفتم انجام دهم ...

was to become invisible.

این بود که چگونه ناپدید بشوم.

I became one of the working homeless.

من یک بی خانمان شاغل شدم.

I quit my job as a newspaper editor

از کارم که ویرایشگری روزنامه بود، استعفا دادم

after my father died in February of that same year,

بعد از اینکه پدرم در فوریه همان سال در گذشت

and decided to travel.

و من تصمیم به سفر گرفتم.

His death hit me pretty hard.

مرگ وی خیلی برای من سخت بود.

And there were a lot of things that I wanted to feel and deal with while I was doing that.

وقتی که داشتم این کار را انجام می دادم، چیزای خیلی زیادی وجود داشت که میخواستم درک کنم و باهاشون در تعامل باشم.

I've camped my whole life. And I decided

تمام زندگیم را جمع کرده بودم. من تصمیمم را گرفته بودم

that living in a van for a year to do this

که زندگی کردن داخل یک ون برای یک سال

would be like one long camping trip.

شبیه یک سفر کمپینگ بلند مدت خواهد بود.

So I packed my cat, my Rottweiler

پس گربه ام و سگم (که یک راتوایلر هست) ...

and my camping gear into a 1975 Chevy van,

و وسایل کمپینگم را داخل یک ون شورلت 1975 گذاشتم،

and drove off into the sunset,

و به سمت غروب آفتاب رانندگی کردم،

having fully failed to realize three critical things.

و کاملاً بی توجه به سه نکته خیلی مهم بودم.

One: that society equates

اول اینکه، جامعه ...

living in a permanent structure, even a shack,

زندگی در یک جای ثابت، حتی یک کلبه، را ...

with having value as a person.

با ارزش داشتن به عنوان یک شخص در جامعه، یکسان می داند.

Two: I failed to realize how quickly

دوم، من نتونستم تشخیص دهم که چقدر سریع

the negative perceptions of other people

درک منفی مردم از ما

can impact our reality, if we let it.

میتواند واقعیت های ما را تحت تاثیر قرار دهد، اگر ما اجازه بدیم.

Three: I failed to realize

سوم، من نتونستم تشخیص بدهم ...

that homelessness is an attitude,

که بی خانمان بودن یک قصد و نیت است،

not a lifestyle.

نه یک سبک زندگی.

At first, living in the van was great.

در ابتدا زندگی تو یک ون خوب بود.

I showered in campgrounds. I ate out regularly.

تو محل مخصوص کمپینگ دوش گرفتم. مثل همیشه بیرون غذا خوردم.

And I had time to relax and to grieve.

و زمانی را داشتم که استراحت کنم.

But then the anger and the depression about my father's death set in.

اما بعد از آن ناراحتی و فشار روانی مرگ پدرم به سراغم اومد.

My freelance job ended. And I had to get a full-time job

شغل آزادم را از دست دادم. باید یک شغل تمام وقت پیدا می کردم تا ...

to pay the bills.

بتونم قبض ها را پرداخت کنم.

What had been a really mild spring

چیزی که مثل نسیم خنک بهاری بود

turned into a miserably hot summer.

تبدیل به تابستان گرم نامطلوب شد.

And it became impossible to park anywhere --

و پارک کردن هرجایی که خواستی عملاً غیرممکن شد ...

(Laughs)

(خنده)

-- without being very obvious

... بدون اینکه توجه دیگران را جلب کنی.

that I had a cat and a dog with me, and it was really hot.

من یه گربه و یک سگ با خودم داشتم و هوا واقعاً گرم بود.

The cat came and went through an open window in the van.

گربه مدام از پنجره باز ون میرفت و می آمد.

The doggy went into doggy day care.

سگ هم نیاز به رسیدگی روزانه داشت.

And I sweated.

و من عرق می کردم.

Whenever I could, I used

هر وقت که می تونستم ...

employee showers in office buildings and truck stops.

از دوش های ساختمان های اداری یا محل توقف کامیون ها استفاده میکردم.

Or I washed up in public rest rooms.

یا خودم را در دستشویی های عمومی میشستم.

Nighttime temperatures in the van rarely dropped below 80 degrees Fahrenheit,

درجه حرارت در شب در داخل ون به ندرت زیر 80 درجه فارنهایت می آمد،

making it difficult or impossible to sleep.

که خوابیدن را عملاً سخت یا غیرممکن میکرد.

Food rotted in the heat.

غذا در اون گرما فاسد می شد.

Ice in my ice chest melted within hours,

یخ داخل کلمن چند ساعته آب می شد،

and it was pretty miserable.

واقعاً افتضاح بود.

I couldn't afford to find an apartment,

توانایی مالی پیدا کردن یک آپارتمان را نداشتم،

or couldn't afford an apartment that would allow me

یا نمی تونستم آپارتمانی بگیرم که به من اجازه بده

to have the Rottweiler and the cat.

یک سگ و گربه را نگهداری کنم.

And I refused to give them up,

و من آنها را رها نکردم.

so I stayed in the van.

بنابراین همچنان داخل ون ماندم.

And when the heat made me too sick

و وقتی که از گرما خسته شده بودم ...

to walk the 50 feet to the public restroom

برای اینکه 50 فوت تا دستشویی عمومی

outside my van at night,

بیرون ون، در شب طی کنم،

I used a bucket and a trash bag as a toilet.

از یک سطل و کیسه زباله به جای توالت استفاده می کردم.

When winter weather set in, the temperatures dropped

وقتی زمستان شد، درجه حرارت پایین آمد

below freezing. And they stayed there.

زیر صفر. و همه چیز مثل قبل بود.

And I faced a whole new set of challenges.

و من به یک سری مشکلات جدید روبرو شدم.

I parked a different place every night

هر شب جای مختلفی پارک میکردم

so I would avoid being noticed and hassled by the police.

تا جلب توجه نکنم و پلیس سراغم نیاد.

I didn't always succeed.

همیشه هم موفق نبودم.

But I felt out of control of my life.

اما حس کردم دیگر کنترلی روی زندگیم ندارم.

And I don't know when or how it happened,

و من نمیدونم کی و چگونه اتفاق افتاد،

but the speed at which I went

اما سرعت اینکه من ...

from being a talented writer and journalist

از یک نویسنده با استعداد و روزنامه نگار

to being a homeless woman, living in a van,

به یک بی خانمان که توی ون زندگی میکنه، تبدیل بشم ..

took my breath away.

عجیب و باورنکردنی بود.

I hadn't changed. My I.Q. hadn't dropped.

من تغییر نکرده بودم. آی کیو من کم نشده بود.

My talent, my integrity, my values,

استعداد من، صداقت من، ارزش های من،

everything about me remained the same.

همه چیز در مورد من یکسان باقی مانده بود.

But I had changed somehow.

اما من یه جورایی تغییر کرده بودم.

I spiraled deeper and deeper into a depression.

من بیشتر و بیشتر افسرده می شدم.

And eventually someone referred me to a homeless health clinic.

کاملاً تصادفی یک نفر یک کلینیک سلامت بی خانمان ها را به من معرفی کرد.

And I went. I hadn't bathed in three days.

من رفتم اونجا. سه روز بود که حمام نرفته بودم.

I was as smelly and as depressed as anyone in line.

من هم مثل تمام کسانی که تو صف بودند بو میدادم و افسرده بودم.

I just wasn't drunk or high.

من فقط مست نبودم یا مخدر مصرف نکرده بودم.

And when several of the homeless men realized that,

و وقتی چند تا از مردان بی خانمان متوجه این موضوع شدند،

including a former university professor,

که یک استاد دانشگاه هم بین آنها بود،

they said, "You aren't homeless. Why are you really here?"

گفتند: "تو بی خانمان نیستی، واقعاً چرا اینجایی؟"

Other homeless people didn't see me as homeless,

بی خانمان های دیگه من را بی خانمان نمی دیدند

but I did.

اما خودم می دیدم.

Then the professor listened to my story and he said,

اون استاد دانشگاه به داستان زندگی من گوش کرد و بعد گفت:

"You have a job. You have hope.

"تو یک شغل داری. تو امید داری.

The real homeless don't have hope."

یک بی خانمان واقعی امیدی ندارد".

A reaction to the medication the clinic gave me for my depression

و نتیجه درمانی که کلینیک برای افسردگی به من داد ...

left me suicidal. And I remember thinking,

خودکشی بود. یادم هست که فکر میکردم ...

"If I killed myself, no one would notice."

"اگر من خودم را بکشم، کسی متوجه نخواهد شد."

A friend told me, shortly after that,

یک دوست مدتی بعد از آن ماجرا به من گفت

that she had heard that Tim Russert,

که او شنیده تیم راسرت (Tim Russert) ...

a nationally renowned journalist,

روزنامه نگار معروف در سرتاسر کشور

had been talking about me on national T.V.

در مورد من توی تلویزیون ملی صحبت کرده.

An essay I'd written about my father,

و مقاله ای که من در مورد پدرم نوشته بودم،

the year before he died, was in Tim's new book.

سال قبل از فوتش، توی کتاب جدید تیم (Tim) آورده شده.

And he was doing the talk show circuit. And he was talking about my writing.

وقتی او در مصاحبه تلویزیونی شرکت کرده بوده در مورد نوشته های من صحبت کرده بوده

And when I realized that Tim Russert, former moderator of "Meet the Press,"

وقتی من فهمیدم که تیم راسرت (Tim Russert) موسس سابق Meet the Press،

was talking about my writing,

دو مورد نوشته های من صحبت کرده،

while I was living in a van in a Wal-Mart parking lot,

در حالی که من داخل یک ون تو پارکینگ وال-مارت زندگی می کردم،

I started laughing.

شروع به خندیدن کردم.

You should too.

شما هم باید بخندین

(Laughter)

(خنده حضار)

I started laughing

شروع به خندیدن کردم.

because it got to the point where,

برای اینکه به جایی رسیده بود که (نمیدونستم)...

was I a writer, or was I a homeless woman?

من یک نویسنده بودم یا یک زن بی خانمان؟

So I went in the bookstore. And I found Tim's book.

پس به یک کتابفروشی رفتم و کتاب تیم را پیدا کردم.

And I stood there. And I reread my essay.

اونجا موندم و مقاله خودم را دوباره خوندم

And I cried.

و گریه کردم.

Because I was a writer.

برای اینکه من یک نویسنده بودم.

I was a writer.

من یک نویسنده بودم.

Shortly after that I moved back to Tennessee.

بلافاصله به تنسی (Tennessee) برگشتم.

I alternated between living in a van and couch surfing with friends.

گاهی اوقات توی ون زندگی میکردم، گاهی هم به دیدن دوستان میرفتم و روی مبل می خوابیدم.

And I started writing again.

و من نوشتن را دوباره شروع کردم.

By the summer of the following year I was a working journalist.

تابستان سال بعدش من یک روزنامه نگار شاغل بودم.

I was winning awards. I was living in my own apartment.

جایزه برده بودم. تو آپارتمان خودم زندگی میکردم.

I was no longer homeless.

من دیگه بی خانمان نبودم.

And I was no longer invisible.

من دیگه پنهان نبودم.

Thousands of people work full and part-time jobs,

هزاران نفر مشغول کارهای تمام یا نیمه وقت هستند،

and live in their cars.

و در ماشین هایشان زندگی میکنند.

But society continues to stigmatize and criminalize

اما جامعه همچنان ننگ می داند ...

living in your vehicle or on the streets.

زندگی کردن داخل ماشینت یا توی خیابان را.

So the homeless, the working homeless, primarily remain invisible.

پس یک بی خانمان، یک بی خانمان که کار میکند، همچنان نادیده گرفته می شود.

But if you ever meet one,

اما اگر زمانی شما یکی از آنها را دیدید،

engage them, encourage them, and offer them hope.

باهاشون دم خور بشید، تشویقشان کنید، و به آنها امید را عرضه کنید.

The human spirit can overcome anything if it has hope.

روح آدمی اگر امید داشته باشه به هر چیزی میتونه غلبه کند.

And I'm not here to be the poster girl for the homeless.

من اینجا نیستم تا برای بی خانمان بودن تبلیغ کنم.

I'm not here to encourage you to give money to the next panhandler you meet.

من اینجا نیستم تا شما را تشویق کنم که به گدایی که دیدید کمک کنید.

But I am here to tell you that, based on my experience,

من اینجام تا به شما بگویم که بر اساس تجربه من

people are not where they live,

مردم معادل جایی که زندگی میکنند نیستند

where they sleep,

جایی که می خوابند،

or what their life situation is at any given time.

یا وضعیت زندگیشون در هر برهه زمانی.

Three years ago I was living in a van

سه سال پیش من داخل یک ون زندگی میکردم

in a Wal-Mart parking lot,

داخل پارکینگ وال-مارت.

and today I'm speaking at TED.

و امروز در تد (TED) سخنرانی میکنم.

Hope always, always finds a way. Thank you.

امید همیشه، همیشه، یک راه پیدا میکند. متشکرم.

(Applause)

(تشویق حضار)