Becky Blanton: The year I was homeless

Becky Blanton: Evsiz olduğum o yıl

Çeviri: Burcu Vurkac Gözden geçirme: Ayşe Demirel

I'm a writer and a journalist,

Ben bir yazarım ve gazeteciyim.

and I'm also an insanely curious person,

Ayrıca çılgınlık derecesinde meraklı bir insanım.

so in 22 years as a journalist,

22 yıl gazetecilik yapınca

I've learned how to do a lot of new things.

bir çok yeni şeyin nasıl yapabileceğimi öğrendim.

And three years ago, one of the things I learned how to do

3 yıl önce nasıl yapılacağını öğrendiğim şey ise

was to become invisible.

görünmez olmaktı.

I became one of the working homeless.

Çalışan bir evsiz olmuştum.

I quit my job as a newspaper editor

Gazetedeki editörlük görevimden ayrıldım.

after my father died in February of that same year,

Aynı yılın Şubat ayında babamın vefatından sonra

and decided to travel.

seyahate çıkmaya karar verdim.

His death hit me pretty hard.

Babamın ölümü beni çok kötü etkilemişti.

And there were a lot of things that I wanted to feel and deal with while I was doing that.

Bu esnada hissetmek istediğim, yapmak istediğim pek çok şey vardı.

I've camped my whole life. And I decided

Tüm hayatım boyunca kamp yaptım. Ve...

that living in a van for a year to do this

bir yıl boyunca karavanımda yaşayarak

would be like one long camping trip.

Bu uzun karavan yolculuğunu yapmaya karar verdim.

So I packed my cat, my Rottweiler

Kedimi ve köpeğimi aldım,

and my camping gear into a 1975 Chevy van,

Kamp eşyalarımı 1975 model karavanıma yerleştirdim.

and drove off into the sunset,

ve gün batımına doğru yol aldım,

having fully failed to realize three critical things.

ki üç önemli şeyi anlamaktan tamamen uzaktaydım.

One: that society equates

Bir: Toplum, bir barakada yaşasanız bile,

living in a permanent structure, even a shack,

yerleşik olmanızı, değerlere sahip

with having value as a person.

bir insan oluşunuzla eşleştiriyor.

Two: I failed to realize how quickly

İkinci farkedemediğim şey

the negative perceptions of other people

insanların olumsuz algılarının

can impact our reality, if we let it.

biz izin verirsek ne kadar çabuk bizim gerçekliğimizi etkilediği.

Three: I failed to realize

Üçüncüsü ise

that homelessness is an attitude,

Evsizliğin bir yaşam tarzı değil

not a lifestyle.

bir tutum olduğu.

At first, living in the van was great.

İlk başlarda, karavanda yaşamak harika idi.

I showered in campgrounds. I ate out regularly.

Kamp alanlarında duş alıyordum. Düzenli olarak dışarıda yiyordum.

And I had time to relax and to grieve.

Dinlenmek ve yasımı tutmak için yeterli zamanım vardı.

But then the anger and the depression about my father's death set in.

Fakat sonra, babamın vefatına dair kızgınlık ve depresyon beni sardı.

My freelance job ended. And I had to get a full-time job

Serbest zamanlı yaptığım işimi kaybettim. Tam zamanlı bir iş bulmak zorundaydım

to pay the bills.

ki faturalarımı ödeyebileyim.

What had been a really mild spring

Ilıman bahar ayları geçmiş

turned into a miserably hot summer.

Dayanılmaz sıcak yaz ayları gelmişti.

And it became impossible to park anywhere --

Herhangi bir yere park edebilmek imkansız hale gelmişti

(Laughs)

(Gülümseme)

-- without being very obvious

tahmin edebileceğiniz gibi

that I had a cat and a dog with me, and it was really hot.

kedim ve köpeğim de benimleydi, ve gerçekten çok sıcaktı.

The cat came and went through an open window in the van.

Kedim karavanın açık pencesinden kaçtı

The doggy went into doggy day care.

köpeğim ise köpek bakım merkezine...

And I sweated.

ve ben terliyordum.

Whenever I could, I used

Kullanabildiğim her fırsatta

employee showers in office buildings and truck stops.

devlet dairesi binalarındaki veya kanyon duraklarındaki duşları kullanıyordum.

Or I washed up in public rest rooms.

ya da umumi tuvaletlerde yıkanıyordum

Nighttime temperatures in the van rarely dropped below 80 degrees Fahrenheit,

Geceleri sıcaklık 27 derecenin altına nadiren iniyordu,

making it difficult or impossible to sleep.

ki bu da uyumayı imkansızlaştırıyordu.

Food rotted in the heat.

Bu sıcaklıkta yiyecekler küfleniyordu.

Ice in my ice chest melted within hours,

Buzluktaki buzlar ise bir kaç saat içerisinde eriyordu.

and it was pretty miserable.

Oldukça fena bir durumdu.

I couldn't afford to find an apartment,

Bir daire tutacak gücüm yoktu,

or couldn't afford an apartment that would allow me

kedimle ve köpeğimle kalabileceğim

to have the Rottweiler and the cat.

bir daire hiç tutamazdım.

And I refused to give them up,

Onları bırakamazdım da.

so I stayed in the van.

Haliyle karavanımda yaşamaya devam ettim.

And when the heat made me too sick

Sıcaklık 50 metre ötedeki

to walk the 50 feet to the public restroom

umumi tuvalete gidemeyeceğim kadar fena hale geldiğinde

outside my van at night,

karavanımın dışındaki

I used a bucket and a trash bag as a toilet.

kova ve çöp torbalarını tuvalet olarak kullanıyordum.

When winter weather set in, the temperatures dropped

Kış geldiğinde, sıcaklık düştü

below freezing. And they stayed there.

dondurucu bir hal aldı ve orada kalmaya devam etti.

And I faced a whole new set of challenges.

Artık başa çıkmam gereken başka konular da vardı.

I parked a different place every night

Her gün farklı bir yere karavanımı park ediyordum

so I would avoid being noticed and hassled by the police.

böylelikle polisler tarafından fark edilmiyor ve başıma dert açmıyordum.

I didn't always succeed.

Her zaman başarılı olamıyordum tabi.

But I felt out of control of my life.

Hayatımın kontrolünün ellerimden kayıp gittiğini hissediyordum.

And I don't know when or how it happened,

Ne zaman ve nasıl olduğunu bilmiyorum bile,

but the speed at which I went

Yetenekli bir yazar ve gazeteciden

from being a talented writer and journalist

Karavanda yaşayan evsiz bir kadın olmaya geçişim

to being a homeless woman, living in a van,

öyle hızlı oldu ki

took my breath away.

nefesim kesildi.

I hadn't changed. My I.Q. hadn't dropped.

Aslında ben değişmemiştim. IQ'm düşmemişti.

My talent, my integrity, my values,

Yeteneğim, benliğim, değerlerim,

everything about me remained the same.

kendimle ilgili her şey tamamen aynıydı.

But I had changed somehow.

Fakat bir şekilde değişmiştim.

I spiraled deeper and deeper into a depression.

Derin bir depresyonun dibine batıyordum.

And eventually someone referred me to a homeless health clinic.

En sonunda evsizler sağlık kliniğine gönderildim.

And I went. I hadn't bathed in three days.

Gittim. Üç gün boyunca yıkanmadım.

I was as smelly and as depressed as anyone in line.

Oradaki herhangi birisi gibi kokuşmuş ve depresyondaydım.

I just wasn't drunk or high.

Sarhoş veya uyuşmuş değildim.

And when several of the homeless men realized that,

Derken birkaç evsiz adam beni fark etti,

including a former university professor,

aralarından biri eski bir profesördü,

they said, "You aren't homeless. Why are you really here?"

ve dedi ki " Sen evsiz değilsin. Cidden, neden buradasın?"

Other homeless people didn't see me as homeless,

Diğer evsizler de beni evsiz gibi görmüyorlardı,

but I did.

fakat ben görüyordum.

Then the professor listened to my story and he said,

Derken, profesör hikayemi dinledi ve dedi ki,

"You have a job. You have hope.

"Bir işin var. Bir umudun var.

The real homeless don't have hope."

Evsiz insanların bir umudu yok."

A reaction to the medication the clinic gave me for my depression

Klinikte depresyonum için verilen ilaçlar

left me suicidal. And I remember thinking,

beni intehara sürükledi. "Eğer kendimi

"If I killed myself, no one would notice."

öldürürsem kimse fark etmez" diye düşündüğümü hatırlıyorum.

A friend told me, shortly after that,

Bir arkadaşım bundan hemen sonra

that she had heard that Tim Russert,

Tim Russert'ı duyduğunu söyledi.

a nationally renowned journalist,

Ünlü bir gazateci

had been talking about me on national T.V.

Ulusal kanalda benimle ilgili konuşuyordu.

An essay I'd written about my father,

Babamın ölümünden önce yazdığım

the year before he died, was in Tim's new book.

bir makale Tim'in yeni kitabında yer alıyordu.

And he was doing the talk show circuit. And he was talking about my writing.

Tim, bir talk show turnesindeydi ve benim makalem hakkında konuşuyordu.

And when I realized that Tim Russert, former moderator of "Meet the Press,"

Yazılarım hakkında konuşan Tim Russert, Meet the Press'in

was talking about my writing,

eski başkanıydı.

while I was living in a van in a Wal-Mart parking lot,

Wal-Mart otoparkında karavanımda yaşarken,

I started laughing.

Gülmeye başladım.

You should too.

Siz de gülmelisiniz.

(Laughter)

(Gülüşmeler)

I started laughing

Gülmeye başladım.

because it got to the point where,

Çünkü karar verme noktasındaydım,

was I a writer, or was I a homeless woman?

Bir yazar mıydım? Evsiz bir kadın mıydım?

So I went in the bookstore. And I found Tim's book.

Kitapçıya gittim, Tim'in kitabını buldum.

And I stood there. And I reread my essay.

Orada durdum. Ve makalemi tekrar okudum.

And I cried.

Ve ağladım.

Because I was a writer.

Çünkü ben bir yazardım.

I was a writer.

Ben bir yazardım.

Shortly after that I moved back to Tennessee.

Çok kısa bir süre sonra Tennessee'ye geri taşındım.

I alternated between living in a van and couch surfing with friends.

Karavanda yaşamaktan, kanepemde arkadaşlarımla olmaya zıpladım

And I started writing again.

ve tekrar yazmaya başladım.

By the summer of the following year I was a working journalist.

O yılın yazında gazeteciliğe geri dönmüştüm.

I was winning awards. I was living in my own apartment.

Ödüller kazanıyordum. Kendi dairemde yaşıyordum.

I was no longer homeless.

Artık bir evsiz değildim.

And I was no longer invisible.

Görünmez birisi hiç değildim.

Thousands of people work full and part-time jobs,

Binlerce insan tam veya yarı zamanlı çalışıyor,

and live in their cars.

ve arabalarında yaşıyorlar.

But society continues to stigmatize and criminalize

Fakat toplum, arabasında veya sokakta yaşayanları

living in your vehicle or on the streets.

suçlu oalrak damgalamaya devam ediyor.

So the homeless, the working homeless, primarily remain invisible.

Evsiz, çalışan bir evsiz olmak, görünmez olmak.

But if you ever meet one,

Eğer bir gün böyle biriyle karşılaşırsanız,

engage them, encourage them, and offer them hope.

Onlara yaklaşın, onları cesaretlendirin, onlara umut verin.

The human spirit can overcome anything if it has hope.

İnsanoğlu, eğer umudu varsa her şeyle başa çıkabilir.

And I'm not here to be the poster girl for the homeless.

Burada, evsizlerin kapak kızı olmaya çalışmıyorum.

I'm not here to encourage you to give money to the next panhandler you meet.

Veya sizi onlara para vermeye ikna etmek de değil amacım.

But I am here to tell you that, based on my experience,

Burada, deneyimlerime dayarak insanların, nerede yaşadıkları

people are not where they live,

nerede uyudukları

where they sleep,

hayat standartlarından bağımsız

or what their life situation is at any given time.

olarak insan olduklarını döylemeye çalışıyorum.

Three years ago I was living in a van

3 yıl önce karavanım ile

in a Wal-Mart parking lot,

Wal-Mart otoparkında yaşıyordum.

and today I'm speaking at TED.

Bugün ise TED'de konuşuyorum.

Hope always, always finds a way. Thank you.

Umut her zaman ama her zaman yolumuzu buldurur. Teşekkürler.

(Applause)

(Alkışlar)