Becky Blanton: The year I was homeless

Translator: Suwitcha Chandhorn Reviewer: Nean Sonthivanich

I'm a writer and a journalist,

ชั้นเป็นนักเขียน และนักข่าว

and I'm also an insanely curious person,

และชั้นก็เป็นคนขี้สงสัยเอาซะมากๆด้วย

so in 22 years as a journalist,

ดังนั้นในชีวิตการเป็นนักข่าว 22 ปีที่ผ่านมา

I've learned how to do a lot of new things.

ชั้นก็เลยได้เรียนรู้สิ่งใหม่ๆมากมาย

And three years ago, one of the things I learned how to do

และเมื่อสามปีที่แล้ว สิ่งหนึ่งที่ชั้นได้เรียนรู้ก็คือ

was to become invisible.

การทำตัวให้ล่องหน

I became one of the working homeless.

ชั้นทำตัวเป็นคนเร่ร่อนตัวจริงเสียงจริง

I quit my job as a newspaper editor

ชั้นลาออกจากงานบก.หนังสือพิมพ์

after my father died in February of that same year,

หลังจากที่พ่อของชั้นเสีย ในเดือนกุมภาพันธ์ปีนั้น

and decided to travel.

และตัดสินใจว่าจะออกเดินทางซักพัก

His death hit me pretty hard.

ความตายของท่านทำให้ชั้นเจ็บปวดมาก

And there were a lot of things that I wanted to feel and deal with while I was doing that.

และก็มีหลายสิ่งหลายอย่างที่ชั้นต้องการที่จะรับมือกับมัน ในขณะที่เดินทาง

I've camped my whole life. And I decided

ชั้นหยุดชีวิตของชั้นชั่วคราว และตัดสินใจว่า

that living in a van for a year to do this

จะอยู่ในรถตู้ซักปีนึง เพื่อที่จะทำอย่างที่ว่ามา

would be like one long camping trip.

คงเหมือนกับการตั้งแคมป์ที่นานมากๆครั้งนึงเลยทีเดียว

So I packed my cat, my Rottweiler

เพราะงั้นชั้นก็เลยรวบแมวและหมาสุดที่รักของชั้น

and my camping gear into a 1975 Chevy van,

และอุปกรณ์ตั้งแคมป์ที่จำเป็น เข้าไปในรถตู้เชวี่ปี 75

and drove off into the sunset,

แล้วก็บึ่งออกไปสู่แสงอาทิตย์อัสดง

having fully failed to realize three critical things.

โดยลืมเลือนสิ่งที่สำคัญมาก สามสิ่งด้วยกัน

One: that society equates

ข้อแรก สังคมแสดงให้เห็นว่า

living in a permanent structure, even a shack,

การอยู่อาศัยในโครงสร้างถาวร แม้ว่าจะเป็นแค่กระท่อมเล็กๆ

with having value as a person.

เท่ากับการมีคุณค่าของความเป็นมนุษย์

Two: I failed to realize how quickly

ข้อสอง ชั้นคิดไม่ถึงเลยว่า ความรวดเร็ว

the negative perceptions of other people

ของการมองเราในแง่ร้ายจากคนอื่นๆ

can impact our reality, if we let it.

จะกระทบกับชีวิตของเราขนาดไหน ถ้าเราปล่อยให้มันเกิดขึ้น

Three: I failed to realize

และสาม ชั้นไม่รู้เลยว่า

that homelessness is an attitude,

การไร้ที่อยู่อาศัยนั้น เป็น ทัศนคติ

not a lifestyle.

ไม่ใช่วิถีทางในการดำเนินชีวิต

At first, living in the van was great.

ในช่วงแรก การอยู่ในรถตู้นั้นเจ๋งมากๆ

I showered in campgrounds. I ate out regularly.

ชั้นอาบน้ำในบริเวณค่าย ชั้นทานอาหารนอกบ้านเป็นประจำ

And I had time to relax and to grieve.

และก็มีเวลาที่จะผ่อนคลาย และเศร้าโศก

But then the anger and the depression about my father's death set in.

แต่ความโกรธและความเศร้าจากการตายของพ่อชั้นก็ถาโถมเข้ามา

My freelance job ended. And I had to get a full-time job

งานที่ทำอยู่ก็สะดุด ชั้นก็เลยต้องหางานประจำทำ

to pay the bills.

เพื่อที่จะจ่ายค่าน้ำค่าไฟ

What had been a really mild spring

ฤดูใบไม้ผลิที่แสนอบอุ่น

turned into a miserably hot summer.

กลายเป็นฤดูร้อนที่น่าผิดหวัง

And it became impossible to park anywhere --

และมันก็เป็นไปไม่ได้เลยที่จะหาที่จอดรถดีๆซักที่

(Laughs)

(เสียงหัวเราะ)

-- without being very obvious

โดยที่จะไม่เป็นจุดสนใจ

that I had a cat and a dog with me, and it was really hot.

ว่าชั้นมีทั้งแมวและหมา และมันก็ร้อนเอามากๆ

The cat came and went through an open window in the van.

เจ้าแมวนั้นคอยแต่จะวิ่งเข้าวิ่งออกจากหน้าต่างที่เปิดทิ้งไว้ของรถ

The doggy went into doggy day care.

ส่วนเจ้าหมาก็ถูกเอาไปฝากเลี้ยง

And I sweated.

และชั้นเองก็นั่งเหงื่อตก

Whenever I could, I used

เมื่อไรก็ตามที่ทำได้ ชั้นจะ

employee showers in office buildings and truck stops.

เข้าไปอาบน้ำในห้องอาบน้ำของที่ทำงานหรือจุดจอดรถบรรทุก

Or I washed up in public rest rooms.

หรือไม่ก็ล้างจานในห้องน้ำสาธารณะ

Nighttime temperatures in the van rarely dropped below 80 degrees Fahrenheit,

อุณหภูมิยามค่ำคืนที่แสนโหดร้าย ก็ไม่ค่อยจะตกลงมาต่ำกว่า 27 องศาเซลเซียส

making it difficult or impossible to sleep.

ซึ่งทำให้การพักผ่อนนอนหลับนั้นช่างยากเย็นแสนเข็ญยิ่งนัก

Food rotted in the heat.

อาหารก็เน่าเสียด้วยความร้อน

Ice in my ice chest melted within hours,

น้ำแข็งที่เก็บไว้ก็ละลายภายในไม่กี่ชั่วโมง

and it was pretty miserable.

และชีวิตช่วงนั้น มันช่างแสนจะทุกข์ทรมาน

I couldn't afford to find an apartment,

ชั้นไม่มีเงินพอที่จะเช่าอพาร์ทเม้นท์

or couldn't afford an apartment that would allow me

หรืออีกนัยหนึ่งคือ ไม่มีเงินพอที่จะเช่าอพาร์ทเม้นท์ที่อนุญาตให้ชั้น

to have the Rottweiler and the cat.

เลี้ยงทั้งเจ้ารอตไวเลอร์และน้องแมวของชั้นได้

And I refused to give them up,

และชั้นก็ไม่คิดจะทอดทิ้งมัน

so I stayed in the van.

ดังนั้น ชั้นก็เลยต้องอยู่ในรถต่อไป

And when the heat made me too sick

และเมื่อความร้อนทำให้ชั้นทนไม่ไหว

to walk the 50 feet to the public restroom

แม้แต่จะเดินไปยังห้องน้ำสาธารณะใกล้ๆ

outside my van at night,

นอกรถตู้ของฉันในเวลาค่ำคืน

I used a bucket and a trash bag as a toilet.

ชั้นก็ใช้ถังน้ำ และถุงขยะแทนห้องน้ำซะเลย

When winter weather set in, the temperatures dropped

เมื่อฤดูหนาวมาถึง อุณหภูมิก็ตกลง

below freezing. And they stayed there.

ต่ำกว่าจุดเยือกแข็ง และคงอยู่แถวๆนั้น

And I faced a whole new set of challenges.

ชั้นก็เลยต้องพบกับความท้าทายชุดใหม่

I parked a different place every night

ชั้นจอดรถในที่ต่างๆกันไปทุกคืน

so I would avoid being noticed and hassled by the police.

เพื่อที่จะหลีกเลี่ยงการถูกพบเห็นและทะเลาะกับตำรวจ

I didn't always succeed.

แต่มันก็ไม่สำเร็จไปซะทุกครั้งหรอกนะ

But I felt out of control of my life.

แต่.. ชั้นรู้สึกว่าสูญเสียการควบคุมชีวิตของชั้น

And I don't know when or how it happened,

และชั้นก็ไม่รู้ว่ามันเกิดขึ้นได้เมื่อไร ยังไง

but the speed at which I went

แต่ความเร็วของการที่ชั้น

from being a talented writer and journalist

เปลี่ยนจากนักเขียนนักข่าวที่มีพรสวรรค์

to being a homeless woman, living in a van,

เป็นหญิงจรจัด, อาศัยอยู่ในรถตู้

took my breath away.

เอาลมหายใจของชั้นไป

I hadn't changed. My I.Q. hadn't dropped.

ตัวชั้นไม่ได้เปลี่ยน ไอคิวของชั้นไม่ได้ลดลง

My talent, my integrity, my values,

พรสวรรค์, ความซื่อสัตย์, คุณค่าของชั้น

everything about me remained the same.

ทุกสิ่งทุกอย่างเกี่ยวกับชั้นยังคงเดิม

But I had changed somehow.

แต่ชั้นก็เปลี่ยนไปในทางใดทางหนึ่ง

I spiraled deeper and deeper into a depression.

ชั้นวนเวียนลึกเข้าไปๆกับความเศร้าสะเทือนใจ

And eventually someone referred me to a homeless health clinic.

และในที่สุด ใครบางคนก็แนะนำให้ชั้นไปคลีนิครักษาสุขภาพสำหรับคนจรจัด

And I went. I hadn't bathed in three days.

และชั้นก็ไป โดยที่ไม่ได้อาบน้ำถึงสามวัน

I was as smelly and as depressed as anyone in line.

ชั้นตัวเหม็น และหดหู่พอๆกับทุกๆคนที่เข้าแถวอยู่

I just wasn't drunk or high.

แค่ไม่ได้เมา หรือติดยาแค่นั้นเอง

And when several of the homeless men realized that,

และเมื่อคนไร้บ้านหลายคนสังเกตเห็น

including a former university professor,

รวมถึงอดีตอาจารย์มหาวิทยาลัยท่านหนึ่ง

they said, "You aren't homeless. Why are you really here?"

พวกเค้าก็พูดกันว่า "คุณไม่ใช่คนจรจัดนี่, แล้วคุณมาที่นี่ทำไมอ้ะ?"

Other homeless people didn't see me as homeless,

คนจรจัดคนอื่น ไม่มองว่าชั้นเป็นเหมือนกับพวกเค้า

but I did.

แต่ฉันเป็นนะ

Then the professor listened to my story and he said,

หลังจากอาจารย์ท่านนั้นฟังเรื่องราวของชั้น ท่านก็บอกชั้นว่า

"You have a job. You have hope.

"คุณน่ะมีงานทำ คุณยังมีความหวัง

The real homeless don't have hope."

คนจรจัดที่แท้จริงน่ะ ไม่มีความหวังใดๆในชีวิตหรอก"

A reaction to the medication the clinic gave me for my depression

ปฏิกิริยาหนึ่งต่อการรับยาต้านความเศร้าจากคลีนิค

left me suicidal. And I remember thinking,

ทำให้ชั้นแทบอยากฆ่าตัวตาย และชั้นจำได้ว่าตอนนั้นชั้นคิดว่า

"If I killed myself, no one would notice."

"ถ้าชั้นฆ่าตัวตายไป ก็คงไม่มีใครสังเกตเห็นหรอก"

A friend told me, shortly after that,

เพื่อนคนหนึ่งบอกชั้นภายหลังว่า

that she had heard that Tim Russert,

เธอได้ยิน ทิม รัสเสิร์ท

a nationally renowned journalist,

นักข่าวชื่อดังระดับชาติ

had been talking about me on national T.V.

ได้พูดถึงชั้นในรายการทีวีที่มีคนดูทั่วประเทศ

An essay I'd written about my father,

บทความที่ชั้นเขียนเกี่ยวกับพ่อ

the year before he died, was in Tim's new book.

ในปีก่อนที่ท่านจะเสีย อยู่ในหนังสือของทิม

And he was doing the talk show circuit. And he was talking about my writing.

และเขาก็ทำรายการทอล์คโชว์ และเขาพูดเกี่ยวกับงานเขียนของชั้น

And when I realized that Tim Russert, former moderator of "Meet the Press,"

และเมื่อชั้นได้ทราบว่า ทิม รัสเสิร์ท อดีตผู้ดำเนินรายการโทรทัศน์ Meet the Press

was talking about my writing,

กำลังพูดถึงงานเขียนของชั้น

while I was living in a van in a Wal-Mart parking lot,

ในขณะที่ชั้นอาศัยอยู่ในรถตู้ในที่จอดรถของห้างวอลมาร์ท

I started laughing.

ชั้นก็ขำแตก

You should too.

คุณก็ควรจะขำนะ

(Laughter)

(เสียงหัวเราะ)

I started laughing

ชั้นเริ่มหัวเราะ

because it got to the point where,

เพราะมันถึงจุดที่ว่า

was I a writer, or was I a homeless woman?

ชั้นเป็นนักเขียน, หรือว่าชั้นเป็นหญิงจรจัดกันแน่?

So I went in the bookstore. And I found Tim's book.

เพราะงั้นชั้นก็เลยไปที่ร้านหนังสือ และหาหนังสือของทิม

And I stood there. And I reread my essay.

แล้วก็ยืนอยู่ที่นั่น อ่านบทความของชั้นใหม่อีกครั้ง

And I cried.

แล้วชั้นก็ร้องไห้

Because I was a writer.

เพราะว่าในที่สุดชั้นก็ได้คำตอบว่า ชั้นเป็นนักเขียน

I was a writer.

ชั้นเป็นนักเขียน

Shortly after that I moved back to Tennessee.

หลังจากนั้นไม่นาน ชั้นก็ย้ายกลับไปอยู่ที่เทนเนสซี

I alternated between living in a van and couch surfing with friends.

ชั้นสลับกันไปมาระหว่างอยู่ในรถตู้กับนอนโซฟาบ้านเพื่อนๆเวียนกันไปเรื่อย

And I started writing again.

แล้วก็เริ่มเขียนอีกครั้ง

By the summer of the following year I was a working journalist.

ในช่วงฤดูร้อนถัดมาชั้นก็ทำงานเป็นนักข่าวเต็มตัว

I was winning awards. I was living in my own apartment.

ชั้นได้รับรางวัล ชั้นอยู่อาศัยในอพาร์ทเม้นท์ของตัวเอง

I was no longer homeless.

ไม่เป็นคนเร่ร่อนอีกต่อไป

And I was no longer invisible.

และก็ไม่ล่องหนแล้วด้วย

Thousands of people work full and part-time jobs,

ผู้คนนับพันทำงานทั้งเต็มเวลาและไม่เต็มเวลา

and live in their cars.

และอยู่อาศัยในรถของพวกเค้า

But society continues to stigmatize and criminalize

แต่สังคมก็ยังคงตราหน้าว่า การอยู่อาศัยในยานพาหนะ หรือบนถนน

living in your vehicle or on the streets.

เป็นสิ่งที่เสื่อมเสีย และผิดกฏหมาย

So the homeless, the working homeless, primarily remain invisible.

เพราะงั้นคนเร่ร่อน, คนจรจัดที่แท้จริง, ส่วนใหญ่ก็ยังคงล่องหนอยู่เช่นนั้นเอง

But if you ever meet one,

แต่ถ้าคุณเคยพบซักคนล่ะก็

engage them, encourage them, and offer them hope.

เข้าหาพวกเค้านะคะ ให้กำลังใจพวกเค้า และให้ความหวังกับเค้า

The human spirit can overcome anything if it has hope.

จิตวิญญาณของมนุษย์สามารถชนะได้ทุกสิ่ง ถ้าเพียงมีความหวัง

And I'm not here to be the poster girl for the homeless.

และชั้นก็ไม่ได้มาที่นี่เพียงเพื่อเป็นแบบอย่างให้กับคนเร่ร่อนเท่านั้น

I'm not here to encourage you to give money to the next panhandler you meet.

ชั้นไม่ได้มาเพื่อกระตุ้นให้พวกคุณบริจาคเงินให้กับขอทานคนต่อไปที่คุณพบ

But I am here to tell you that, based on my experience,

แต่ชั้นมาที่นี่เพื่อจะบอกคุณว่า จากประสบการณ์ตรงของชั้น

people are not where they live,

คนเราไม่ได้ถูกตัดสินจากที่ๆพวกเขาอยู่

where they sleep,

ที่ๆพวกเขาหลับนอน

or what their life situation is at any given time.

หรือสถานการณ์ในขณะใดขณะหนึ่งในชีวิตของพวกเขา

Three years ago I was living in a van

สามปีที่แล้ว ชั้นยังนอนอยู่ในรถตู้

in a Wal-Mart parking lot,

ในที่จอดรถของห้างวอลมาร์ท

and today I'm speaking at TED.

แต่วันนี้ชั้นได้มาพูดที่ TED

Hope always, always finds a way. Thank you.

ความหวังนั้นจะคอยชี้ทางให้คุณ... เสมอ ขอบคุณค่ะ

(Applause)

(เสียงปรบมือ)