Alison Gopnik: What do babies think?

آلیسون گوپنیک: بچه‌ها به چي فکر می‌کنن؟

Translator: Shahram Eatezadi Reviewer: Maral Salehi

What is going on

در ذهن این بچه

in this baby's mind?

چی میگذره؟

If you'd asked people this 30 years ago,

اگه شما این سوالو 30 سال پیش از مردم میکردی

most people, including psychologists,

بیشتر مردم, از جمله روانشناسان

would have said that this baby was irrational,

میگفتن این بچه غیر منطقی

illogical, egocentric --

نامعقول و خودخواهه-

that he couldn't take the perspective of another person

که نمیتونه دیدگاه شخص دیگری را بپذیره

or understand cause and effect.

یا علت ومعلول را بفهمه.

In the last 20 years,

در 20 سال گذشته

developmental science has completely overturned that picture.

علوم رشدی این تصویرو کاملا دگرگون کرده‌اند.

So in some ways,

درنتیجه به دلايلي

we think that this baby's thinking

ما فکر میکنیم که تفکر این کودک

is like the thinking of the most brilliant scientists.

مثل تفکر شاخص‌ترینِ دانشمندان است.

Let me give you just one example of this.

بذارید یک مثال در این خصوص براتون بزنم.

One thing that this baby could be thinking about,

یک چیزی که این بچه میتونه در حال فکرکردن به اون باشه،

that could be going on in his mind,

که میتونه در ذهنش باشه،

is trying to figure out

اینه که تلاش کنه بفهمه

what's going on in the mind of that other baby.

که در ذهن اون یکی بچه چی میگذره.

After all, one of the things that's hardest for all of us to do

در هر حال، یکی از مشکلترین کارها برای همه ما

is to figure out what other people are thinking and feeling.

فهمیدن اینه که باقی افراد به چی فکر می‌کنن و چه احساسی دارن.

And maybe the hardest thing of all

و شاید سخت‌ترین آنها

is to figure out that what other people think and feel

فهمیدن اینه که فکر و احساس ساير افراد

isn't actually exactly like what we think and feel.

دقیقا شبیه فکر و احساس ما نیست.

Anyone who's followed politics can testify

هر كسي كه در سياست فعال بوده می‌تونه تاييد كنه

to how hard that is for some people to get.

که براي بعضي افراد اين كار (درك فكر و احساس آدمهاي ديگه) چقدر سخته.

We wanted to know

ما می‌خواستیم بدونیم

if babies and young children

آيا خردسالان و کودکان

could understand this really profound thing about other people.

می‌تونند واقعا این مساله عمیق رو درباره ساير افراد بفهمند؟

Now the question is: How could we ask them?

حالا سوال اینه: ما چطور از اونا اينو مي‌پرسيديم؟

Babies, after all, can't talk,

از همه اينها گذشته، خردسالان نمی‌تونند خوب حرف بزنند

and if you ask a three year-old

و اگه شما از یک بچه 3 ساله بپرسید

to tell you what he thinks,

که بهتون بگه به چي فکر می‌کنه

what you'll get is a beautiful stream of consciousness monologue

آن چیزی که دستگیرتون می‌شه یک روند صحبت زيبا و هشيارانه با خود

about ponies and birthdays and things like that.

درباره اسب‌هاي كوچولو و جشن تولدها و چیزهایی شبیه اینه.

So how do we actually ask them the question?

حالا ما واقعا چطور سوالات را ازشون مي‌پرسیم؟

Well it turns out that the secret was broccoli.

خوب این این كار با راز بروکلی انجام شد.

What we did -- Betty Rapacholi, who was one of my students, and I --

آنچه ما - يعني بتی راپاچولی که یکی از دانشجویانم بود و من-انجام دادیم

was actually to give the babies two bowls of food:

اين بود كه دو کاسه غذا به بچه‌ها داديم:

one bowl of raw broccoli

یک کاسه کلم بروکلی خام

and one bowl of delicious goldfish crackers.

و یک کاسه از نوعی شیرینی خوشمزه.

Now all of the babies, even in Berkley,

حالا همه خردسالان حتی در برکلی (Berkley)

like the crackers and don't like the raw broccoli.

شیرینی را دوست دارن و کلم بروکلی خامو دوست ندارن.

(Laughter)

(خنده حاضرين)

But then what Betty did

ولی بعد آنچه بتی انجام داد

was to take a little taste of food from each bowl.

اين بود كه از هركاسه يه كم غذاها رو مزه كرد.

And she would act as if she liked it or she didn't.

و طوري رفتار مي‌كرد كه نشون مي‌داد اون غذارو دوست داره یا نداره.

So half the time, she acted

در نتیجه نصفی از زمان را

as if she liked the crackers and didn't like the broccoli --

صرف اين كرد که نشون بده او شیرینی هارودوست داره و کلم بروکلیرو دوست نداره-

just like a baby and any other sane person.

مانند یک بچه و هرشخص عاقل دیگری.

But half the time,

اما نصف ديگر زمان رو

what she would do is take a little bit of the broccoli

صرف مزه کردن کمی بروکلی

and go, "Mmmmm, broccoli.

و گفتن اين كرد كه "اوممممممممم بروکلی.

I tasted the broccoli. Mmmmm."

من بروکلی خوردم. اوممممممم"

And then she would take a little bit of the crackers,

و بعد او یک تکه از شیرینی را مزه مي‌کرد،

and she'd go, "Eww, yuck, crackers.

و می‌گفت "اییییی شیرینی.

I tasted the crackers. Eww, yuck."

من شیرینی خوردم. ایییییی."

So she'd act as if what she wanted

در نتیجه او طوري عمل كرد كه انگار

was just the opposite of what the babies wanted.

چيزي كه اون مي‌خواد درست برعکس چیزیه كه بچه‌ها مي‌خوان.

We did this with 15 and 18 month-old babies.

ما اینو با بچه‌های 15 تا 18 ماهه انجام دادیم.

And then she would simply put her hand out and say,

و بعد او بايد دستشو دراز می‌کرد و می‌گفت

"Can you give me some?"

"میتونی یه کم به من بدی؟"

So the question is: What would the baby give her,

ما مي‌خواستيم ببينيم كه بچه‌ها چه چیزی بهش میدن

what they liked or what she liked?

آنچه که خودشون دوست داشتن یا آن چیزی که او دوست داشت؟

And the remarkable thing was that 18 month-old babies,

و مسئله قابل توجه این بود که بچه‌های 18 ماهه

just barely walking and talking,

كه به سختي ميتونستن راه برن يا حرف بزنن

would give her the crackers if she liked the crackers,

اگه شیرینی دوست داشت به او شیرینی ميدادن

but they would give her the broccoli if she liked the broccoli.

و اگه بروکلی دوست داشت بروکلی مي‌دادن.

On the other hand,

از طرف دیگه،

15 month-olds would stare at her for a long time

بچه‌های 15 ماهه كلي بهش زل مي‌زدن

if she acted as if she liked the broccoli,

و اگه طوری رفتار کرده بود که بروکلی دوست داره

like they couldn't figure this out.

انگار اونا درك نمي‌كردن.

But then after they stared for a long time,

و بعد از اینکه بهش كلي زل مي‌زدن

they would just give her the crackers,

فقط بهش شیرینی مي‌دادن،

what they thought everybody must like.

يعني چیزی که اونا فکر مي‌کردن همه باید دوست داشته باشن.

So there are two really remarkable things about this.

در نتیجه دو چیز قابل توجه در اين‌باره وجود داره.

The first one is that these little 18 month-old babies

اولیش اینه که این خردسالان 18 ماهه

have already discovered

قبلا

this really profound fact about human nature,

این اصل واقعا عمیق رو درباره طبیعت انسان كشف كردن

that we don't always want the same thing.

که ما همیشه یک چیزو نمیخواهیم.

And what's more, they felt that they should actually do things

و افزون بر اين، اونا احساس كردند که باید کار رو

to help other people get what they wanted.

طوري انجام بدن كه به ديگران كمك كنه به آنچه كه می‌خوان برسن.

Even more remarkably though,

حتی قابل‌توجه‌تر اينکه

the fact that 15 month-olds didn't do this

اين حقيقت که خردسالان 15 ماهه اين كار رو نكردن

suggests that these 18 month-olds had learned

نشون مي‌ده که این خردسالان 18 ماهه

this deep, profound fact about human nature

این اصل عمیق و ژرفو درباره طبیعت انسان

in the three months from when they were 15 months old.

در طي این 3 ماهي كه از پانزده‌ماهگي‌شون گذشته بود یادگرفته بودند.

So children both know more and learn more

در نتیجه بچه‌ها

than we ever would have thought.

از آنچه كه ما فکر می‌کردیم هم بیشتر میدونن و یاد میگیرن.

And this is just one of hundreds and hundreds of studies over the last 20 years

و این فقط یکی از صدها و صدها مطالعات انجام شده در بیست سال گذشته است

that's actually demonstrated it.

که عملا آن را نشان می‌دهد.

The question you might ask though is:

سوالی که شما ممکنه بپرسید اینه:

Why do children learn so much?

چرا بچه‌ها اینقدر زیاد یاد می‌گیرن؟

And how is it possible for them to learn so much

و چطور ممكنه كه بتونن

in such a short time?

در یک دوره زماني کوتاه انقدر زياد ياد بگيرن؟

I mean, after all, if you look at babies superficially,

منظورم اینه که اگه به بچه‌ها سرسری نگاه کنیم

they seem pretty useless.

اونا كاملا به دردنخور به نظر می‌رسن.

And actually in many ways, they're worse than useless,

و در واقع به انحاء مختلف، اونا از به دردنخور هم بدترن،

because we have to put so much time and energy

چرا که ما مجبوریم زمان و انرژی زیادی صرف

into just keeping them alive.

زنده نگه داشتن اونا بکنیم.

But if we turn to evolution

اما اگه

for an answer to this puzzle

برای پاسخ این معما که

of why we spend so much time

چرا ما زمان زیادی صرف

taking care of useless babies,

مراقبت از این بچه‌های بی‌استفاده مي‌كنيم به تكامل نگاه كنيم

it turns out that there's actually an answer.

معلوم می‌شه که واقعا یک جواب وجود داره.

If we look across many, many different species of animals,

اگه ما انواع گونه‌های حیوانی رو بررسي كنيم،

not just us primates,

نه فقط به گونه‌هاي نخستي‌ها

but also including other mammals, birds,

بلکه همچنین به سایر پستانداران، پرندگان،

even marsupials

وحتی کیسه‌داراني

like kangaroos and wombats,

مانند کانگوروها و ومبتها نگاه كنيم

it turns out that there's a relationship

نتيجه مي‌گيريم كه یک رابطه‌اي

between how long a childhood a species has

بین طول مدت بچگی یک گونه

and how big their brains are compared to their bodies

و اندازه بزرگي مغزشون در قياس با بدنشون

and how smart and flexible they are.

و ميزان هوش و انعطاف‌پذیري‌شون هست.

And sort of the posterbirds for this idea are the birds up there.

و از اين نظر عكس انواعي از پرنده‌ها در اونجا هست.

On one side

در يك طرف،

is a New Caledonian crow.

يه کلاغ کالدونیای جدید هست.

And crows and other corvidae, ravens, rooks and so forth,

و چندین گونه از کلاغ و زاغ و نظاير آنها هستند

are incredibly smart birds.

که بطور باورنکردنی‌ای باهوشند.

They're as smart as chimpanzees in some respects.

اونا از بعضی نظرها به اندازه شامپانزه‌ها باهوشند.

And this is a bird on the cover of science

و این پرنده‌ايه كه روي جلد مجله ساينسه (Science)

who's learned how to use a tool to get food.

که یادگرفته چگونه از یک ابزار برای تهبه غذا استفاده کنه.

On the other hand,

از طرف دیگه،

we have our friend the domestic chicken.

ما دوستامون يعني مرغ و خروس‌هاي اهلی‌مون رو داریم.

And chickens and ducks and geese and turkeys

و جوجه‌ها و اردک‌ها و غازها و بوقلمون‌ها

are basically as dumb as dumps.

اساسا خیلی خنگ هستن.

So they're very, very good at pecking for grain,

در نتیجه اونا در برداشتن دانه غلات خیلی خیلی ماهرند

and they're not much good at doing anything else.

اما درانجام هيچ كار دیگه‌ای مهارت ندارن.

Well it turns out that the babies,

خوب این نشون مي‌ده که

the New Caledonian crow babies, are fledglings.

بچه‌های کلاغ کالدونیای جدید دارن پرواز کردن رو یاد می‌گیرن

They depend on their moms

اونا براي

to drop worms in their little open mouths

گرفتن کرم در دهانهای باز کوچيکشون

for as long as two years,

تا دوسالگی به مادراشون وابسته هستن،

which is a really long time in the life of a bird.

که در طي حیات یک پرنده زمان زیادیه.

Whereas the chickens are actually mature

با در نظرگرفتن اینکه جوجه‌ها عملا

within a couple of months.

در مدت دوماه بالغ مي‌شن.

So childhood is the reason

در نتیجه، علت اينكه

why the crows end up on the cover of Science

آخر سر کلاغ‌ها روی جلد مجله ساينس ميان

and the chickens end up in the soup pot.

و جوجه‌ها توي ظرف سوپخوری، دوران كودكي‌شونه.

There's something about that long childhood

يه چیزی درباره آن دوران كودكي طولاني هست

that seems to be connected

که به نظر می‌رسه

to knowledge and learning.

به دانش و یادگیری مرتبط باشه.

Well what kind of explanation could we have for this?

خوب، ما چه تفسیری می‌تونیم براش داشته باشیم؟

Well some animals, like the chicken,

به نظر مي‌رسه حیواناتي مثل مرغ‌ها

seem to be beautifully suited

در خوب انجام دادن يه كار

to doing just one thing very well.

مناسب هستند.

So they seem to be beautifully suited

درنتیجه، به‌نظر میرسه كه خيلي خوب

to pecking grain in one environment.

در یک محیط به دانه‌ها نوك بزنن.

Other creatures, like the crows,

سایر موجودات، مثل کلاغ‌ها

aren't very good at doing anything in particular,

در انجام دادن یک کار خاص خيلي ماهر نيستند

but they're extremely good

اما اونا

at learning about laws of different environments.

در یادگیری قواعد زندگي در محیط‌هاي مختلف خيلي خوب هستن.

And of course, we human beings

و البته ما آدما

are way out on the end of the distribution like the crows.

در انتهاي گونه نوادريم، مثل کاغها.

We have bigger brains relative to our bodies

ما به نسبت بدنمان، مغزهای بزرگتری داریم

by far than any other animal.

بزرگتر از سایر حیوانات.

We're smarter, we're more flexible,

ما باهوشتریم. انعطاف پذیرتریم

we can learn more,

میتونیم بیشتر یاد بگیریم.

we survive in more different environments,

در محیطهای زندگی متفاوت زنده میمانیم

we migrated to cover the world and even go to outer space.

ما روی زمین پراكنده شديم و حتی به فضا میرویم.

And our babies and children are dependent on us

و بچه‌هامون

for much longer than the babies of any other species.

خيلي طولانی‌تر از بچه‌های سایر گونه‌ها به ما وابسته‌اند.

My son is 23.

بچه من 23 سالشه.

(Laughter)

(صدای خنده حاضرین)

And at least until they're 23,

و حداقل تا زمانیکه 23 ساله بشن

we're still popping those worms

ما هنوز داریم اون کرمهارو

into those little open mouths.

داخل دهانهای کوچک بازشون میگذاریم.

All right, why would we see this correlation?

بسیارخوب، چرا اين همبستگي ديده مي‌شه؟

Well an idea is that that strategy, that learning strategy,

یک ایده اینه که اون استراتژی یادگیری

is an extremely powerful, great strategy for getting on in the world,

یک استراتژی عالی و خيلي قوي برای ورود به دنیا است،

but it has one big disadvantage.

اما یک عیب بزرگ داره.

And that one big disadvantage

و اون یک عیب بزرگ

is that, until you actually do all that learning,

اينه که تا زمانی که شما درواقع تمام اون یادگیری را بتواني انجام بدی

you're going to be helpless.

بدون كمك هستي.

So you don't want to have the mastodon charging at you

درنتیجه شما نمیخواهید که ماستادون(یک پستاندار قدیمی) بهتون حمله كنه

and be saying to yourself,

و به خودتون بگوئيد

"A slingshot or maybe a spear might work. Which would actually be better?"

"یک تیرکمان یا یک نیزه ميتونه موثر باشه. کدومشون واقعا بهترن؟"

You want to know all that

شما می‌خواهید همشو بدونید

before the mastodons actually show up.

قبل از آنکه اون پستانداران جلوتون ظاهر بشن.

And the way the evolutions seems to have solved that problem

و راهی که به نظر مي‌رسه تکامل باهاش مشکلو حل کرده

is with a kind of division of labor.

يك نوع تقسيم كاره.

So the idea is that we have this early period when we're completely protected.

درنتیجه ایده اینه که ما این وقت اولیه را وقتی داريم كه كاملا محافظت شده هستیم.

We don't have to do anything. All we have to do is learn.

لازم نيست کاری انجام بدهيم. كل کاری که بايد بكنيم اينه كه یاد بگیریم.

And then as adults,

و بعد به‌عنوان یک بزرگسال

we can take all those things that we learned when we were babies and children

ما می‌تونیم همه اون چیزهايي رو که در زمان بچگي یادگرفتیم

and actually put them to work to do things out there in the world.

برای انجام دادن کارها در جهان بيروني استفاده كنيم.

So one way of thinking about it

پس یک راه فکرکردن درباره اون

is that babies and young children

اینه که بچه‌ها

are like the research and development division of the human species.

مانند بخش تحقیق و توسعه گونه‌هاي انسانی هستند.

So they're the protected blue sky guys

در نتیجه اونا افراد محافظت شده آسمان آبی هستند

who just have to go out and learn and have good ideas,

که فقط بايد برن بیرون و یاد بگیرند و ایده های خوب داشته باشند،

and we're production and marketing.

و ما بخش تولید و بازاریابی هستیم.

We have to take all those ideas

ما بايد اون ایده‌هايي رو

that we learned when we were children

که وقتي بچه بوديم یاد گرفتیم

and actually put them to use.

در عمل به‌کار بگيريم.

Another way of thinking about it

راه دیگر فکرکردن درباره اون

is instead of thinking of babies and children

اینه که بجای اینکه فكر كنيم بچه‌ها

as being like defective grownups,

بالغین ناقصي هستند

we should think about them

ما باید به اونها

as being a different developmental stage of the same species --

به‌عنوان یک مرحله رشدي متفاوت از همان گونه نگاه كنيم-

kind of like caterpillars and butterflies --

مانند کرم‌های صدپا و پروانه‌ها-

except that they're actually the brilliant butterflies

فقط اينكه اونها واقعا پروانه‌های درخشانی هستند

who are flitting around the garden and exploring,

که درحال چرخ زدن سریع دور و بر باغ هستند

and we're the caterpillars

و ما کرمهای صدپایی هستیم

who are inching along our narrow, grownup, adult path.

که به آرامی بسوی راه باریک رشد و بزرگ شدن می‌رویم.

If this is true, if these babies are designed to learn --

اگه این درست باشه كه این بچه‌ها برای یادگیری طراحی شدن-

and this evolutionary story would say children are for learning,

و این داستان تکامل میگه که بچه ها برای یادگیری هستند

that's what they're for --

و این اون چیزیه که اونا براش هستند-

we might expect

ممکنه ما انتظار داشته باشیم

that they would have really powerful learning mechanisms.

که اونها مکانیسمهای واقعا قدرتمندی داشته باشن.

And in fact, the baby's brain

و در واقع مغز بچه

seems to be the most powerful learning computer

به‌نظر می‌رسه که قویترین کامپیوتر یادگیری

on the planet.

روی زمین باشه.

But real computers are actually getting to be a lot better.

اما کامپیوترهای واقعی واقعا دارن به‌مراتب بهتر میشن.

And there's been a revolution

و این يه انقلاب

in our understanding of machine learning recently.

در درك ما از ماشین یادگیری در این اواخره.

And it all depends on the ideas of this guy,

و این همش به ایده این مرد وابسته بوده

the Reverend Thomas Bayes,

رورند توماس بایز

who was a statistician and mathematician in the 18th century.

آماردان و ریاضیدان قرن هجدهم.

And essentially what Bayes did

و اساسا چیزی که وی انجام داد

was to provide a mathematical way

تهیه یک راه ریاضی

using probability theory

با استفاده از فرضیه احتمالات

to characterize, describe,

به‌منظور توصیف و تشریح

the way that scientists find out about the world.

راهی است که دانشمندان درباره جهان پیدا مي‌کنند.

So what scientists do

کاری که دانشمندان انجام میدن

is they have a hypothesis that they think might be likely to start with.

اینه که اونا یک فرضیه دارن که فکرمیکنن ممکنه بشه باهاش شروع کرد.

They go out and test it against the evidence.

اونها این فرضیه را روي شواهد آزمایش می‌کنند.

The evidence makes them change that hypothesis.

اون شاهد اونارومجبور به تغییر در فرضیه می‌کنه.

Then they test that new hypothesis

سپس اونها این فرضیه جدید را آزمایش می‌کنن

and so on and so forth.

و همینطور تا آخر.

And what Bayes showed was a mathematical way that you could do that.

و چیزی که بایز نشون داد یک راه ریاضیه که می‌تونی انجامش بدی.

And that mathematics is at the core

و اون در درون

of the best machine learning programs that we have now.

بهترین برنامه‌های ماشین یادگیری که ما هم اکنون در اختیار داریم وجود داره.

And some 10 years ago,

و حدود ده سال پیش

I suggested that babies might be doing the same thing.

من پیشنهاد دادم که بچه‌ها ممکنه در حال انجام همون کار باشن.

So if you want to know what's going on

پس اگه شما می‌خواهید بدونید که

underneath those beautiful brown eyes,

در زیر اون چشمهای زیبای قهوه‌ای چه خبره

I think it actually looks something like this.

تصور میكنم باید یک چیزی شبیه این باشه.

This is Reverend Bayes's notebook.

این دفترچه خاطرات بایزه

So I think those babies are actually making complicated calculations

به همين‌خاطر، من فکر میکنم اون بچه ها دارند محاسبات پیچیده‌اي

with conditional probabilities that they're revising

با استفاده از احتماات شرطی‌اي که دائم مرورش میکنند مي‌سازن

to figure out how the world works.

تا بفهمند جهان چگونه کارمیکنه.

All right, now that might seem like an even taller order to actually demonstrate.

بسیارخوب. حالا اون ممکنه حتی یک ترتیب بلندتري به نظر بياد.

Because after all, if you ask even grownups about statistics,

چرا که بعداز اونهمه اگه شما از بزرگسالان هم درباره آمار سوال کنید

they look extremely stupid.

اونا بنظر خنگ میان.

How could it be that children are doing statistics?

چطور اون بچه ها دارن آمارو حل میکنند؟

So to test this we used a machine that we have

خوب برای آزمایش کردن ما ازماشینی که داشتیم استفاده کردیم

called the Blicket Detector.

که ردیاب بلیکت نامیده میشد.

This is a box that lights up and plays music

این یک جعبه است که چراغهاش روشن میشه و موسیقی پخش میکنه

when you put some things on it and not others.

موقعی که چیزهایی را روش میذاری، نه چیزهای دیگه.

And using this very simple machine,

و استفاده کردن از این ماشین خیلی ساده است

my lab and others have done dozens of studies

همکاران آزمایشگاهی من و سایرین دهها مطالعه انجام داده‌اند

showing just how good babies are

که نشان می‌دهد بچه‌ها چقدر در

at learning about the world.

در كشف رمز و راز جهان خوب هستند.

Let me mention just one

بگذارید چیزی رو بگم

that we did with Tumar Kushner, my student.

که ما به اتفاق تومارکوشنر-یکی از دانشجویانم-انجام دادیم.

If I showed you this detector,

اگه من به شما این ردیاب رو نشون بدم

you would be likely to think to begin with

ممكنه كه شما فكر كني كه با اين شروع كني

that the way to make the detector go

كه راهي که ردیاب رو وادار به کارکردن ميکنه

would be to put a block on top of the detector.

میتونه گذاشتن یک بلوک برروی ردیاب باشه.

But actually, this detector

اما درواقع این ردیاب

works in a bit of a strange way.

یک‌ذره عجیب و غریب کار می‌کنه.

Because if you wave a block over the top of the detector,

چرا که اگه شما یک بلوک را بر روی سر این ردیاب حرکت بدی

something you wouldn't ever think of to begin with,

چیزی که شما حتی بهش فکرنمیکنی که با اون شروع بشه

the detector will actually activate two out of three times.

ردیاب از هر سه بار دو بار فعال میشه.

Whereas, if you do the likely thing, put the block on the detector,

در حالي که، اگه شما مثلا یک بلوک را روی ردیاب بگذاری

it will only activate two out of six times.

از هر شش بار فقط دو بار فعال میشه.

So the unlikely hypothesis

درنتیجه فرضیه نامحتمل

actually has stronger evidence.

درواقع شاهد قویتری داره.

It looks as if the waving

این مثل اینه که به حرکت درآمدن

is a more effective strategy than the other strategy.

استراتژی موثرتري نسبت به سایر استراتژی‌ها باشه.

So we did just this; we gave four year-olds this pattern of evidence,

پس ما فقط این كارو كرديم: این الگوی شاهد را به یک بچه 4 ساله دادیم

and we just asked them to make it go.

و فقط خواستیم که كارش بندازه.

And sure enough, the four year-olds used the evidence

و قطعا بچه 4 ساله از شاهد استفاده کرد

to wave the object on top of the detector.

و اشيا را در بالاي سر ردياب حرکت داد.

Now there are two things that are really interesting about this.

حالا دو چیز جالب درباره این وجود داره.

The first one is, again, remember, these are four year-olds.

اولیش اینه که:مجددا بیاد داشته باشید این بچه‌ها 4 سالشونه.

They're just learning how to count.

اونا تازه دارند یادمی‌گیرند که چطور بشمارند.

But unconsciously,

اما ناخودآگاه

they're doing these quite complicated calculations

اونها دارند محاسبات نسبتا پیچیده‌ای را انجام میدهند

that will give them a conditional probability measure.

که یک مقیاس احتمالات شرطي به اونها ميده.

And the other interesting thing

و چیز جالب دیگه اینه

is that they're using that evidence

که اونها دارند از این شاهد

to get to an idea, get to a hypothesis about the world,

برای رسیدن به یک ایده رسیدن به یک فرضیه درباره جهان استفاده میکنند،

that seems very unlikely to begin with.

که خیلی بعید به‌نظر میرسه که با اون شروع بشه.

And in studies we've just been doing in my lab, similar studies,

و در حين چنین مطالعاتي در آزمایشگاه من، و مطالعات مشابه

we've show that four year-olds are actually better

ما نشان دادیم که اون بچه‌های 4 ساله عملا

at finding out an unlikely hypothesis

در یافتن یک فرضیه نامحتمل

than adults are when we give them exactly the same task.

نسبت به بزرگسالاني که ما همون کارو بهشون میدیم، بهتر عمل مي‌كنند.

So in these circumstances,

بنابراين، در این شرایط

the children are using statistics to find out about the world,

بچه‌ها دارند از آمار برای كشف جهان استفاده میکنند

but after all, scientists also do experiments,

اما بعد از همه چیز دانشمندان آزمايشاتي را انجام میدهند

and we wanted to see if children are doing experiments.

و ما خواستیم که ببینیم که آيا بچه‌ها مي‌توانند آزمايشات را انجام بدهند.

When children do experiments we call it "getting into everything"

وقتي بچه‌ها آزمايشات را انجام میدهند ما اونرا "رسیدن به هر چیزي" مینامیم

or else "playing."

یا "بازی کردن".

And there's been a bunch of interesting studies recently

و تعدادزیادی از مطالعات جالب دراین اواخر انجام شده است

that have shown this playing around

که نشان داده است این بازی کردن

is really a kind of experimental research program.

درواقع نوعی برنامه تحقیق تجربی است.

Here's one from Cristine Legare's lab.

این یکی از کارهای آزمایشگاهی کریستین لگار است.

What Cristine did was use our Blicket Detectors.

کاری که کریستین انجام داد استفاده از ردیابهای بلیکت ما بود.

And what she did was show children

و آنچه او انجام داد اين بود كه به بچه‌ها

that yellow ones made it go and red ones didn't,

نشون داد که زردها اونو راه می‌ندازند ولی قرمزها نه

and then she showed them an anomaly.

و بعد به اونها یک قاعده خلاف آن را نشان داد.

And what you'll see

و آنچه به دست مياد

is that this little boy will go through five hypotheses

اینه که این بچه 5 ساله با 5 فرضیه مواجه خواهد شد

in the space of two minutes.

در یک موقعیت 2 دقیقه‌ای.

(Video) Boy: How about this?

(نمایش فیلم):پسر:این چطوره؟

Same as the other side.

همانطوره، مثل طرف دیگه.

Alison Gopnik: Okay, so his first hypothesis has just been falsified.

لیسون گوپنیک: بسیارخوب اولین فرضیه او غلط از آب درآمد.

(Laughter)

(صدای خنده حاضرین)...

Boy: This one lighted up, and this one nothing.

پسر:این یکی روشن شد اما اونیکی نه.

AG: Okay, he's got his experimental notebook out.

ای جی:بسیارخوب، دفترچه آزمايشاتش بيرونه.

Boy: What's making this light up.

پسر: چي اينو روشن میكنه؟

(Laughter)

(خنده حاضرین)

I don't know.

نمیدونم.

AG: Every scientist will recognize that expression of despair.

ای جی:هر دانشمندی اين حرفهاي ناامیدانه را مي‌شناسه.

(Laughter)

(خنده حاضرین)

Boy: Oh, it's because this needs to be like this,

پسر: اوه...این بخاطر اینه که باید شبیه این یکی باشه

and this needs to be like this.

و این باید شبیه این یکی باشه.

AG: Okay, hypothesis two.

ای جی: بسیارخوب، فرضیه دوم.

Boy: That's why.

پسر: به‌خاطر اینه.

Oh.

اوه.

(Laughter)

(خنده حاضرین)

AG: Now this is his next idea.

ای جی:حالا این ایده بعدی اوست.

He told the experimenter to do this,

او به آزمايشگر ميگه که این کارو بکنه

to try putting it out onto the other location.

سعي كنه اون رو جاي ديگه‌اي بذاره.

Not working either.

يا حتي کار نکنه.

Boy: Oh, because the light goes only to here,

پسر:اوه برای اینه که چراغها فقط تا اینجا رفتن

not here.

نه اینجا.

Oh, the bottom of this box

اوه ته این جعبه

has electricity in here,

اینجا برق داره

but this doesn't have electricity.

ولی این يكي برق نداره.

AG: Okay, that's a fourth hypothesis.

ای جی:این فرضیه چهارمه.

Boy: It's lighting up.

پسر:این روشن میشه.

So when you put four.

وقتی چهارو میذاری.

So you put four on this one to make it light up

درنتیجه شما چهارو میذاری روی این یکی تا اونو روشنش کنی

and two on this one to make it light up.

ودو را روی این یکی تا اینو روشنش کنی.

AG: Okay,there's his fifth hypothesis.

ای جی:بسیارخوب این پنجمین فرضیشه.

Now that is a particularly --

حالا اون یک

that is a particularly adorable and articulate little boy,

اون یک پسرکوچک استثنايي قابل ستایش و مهندسه

but what Cristine discovered is this is actually quite typical.

ولی آنچه کریستین کشف کرد درواقع یک چیز نسبتا عادی است.

If you look at the way children play, when you ask them to explain something,

اگه شما به نحوه بازی بچه‌ها نگاه کنید وقتی که شما از اونا میخواهید که بعضی چیزهارو براتون توضیح بدن

what they really do is do a series of experiments.

آن چیزی که اونا درواقع انجام میدن یکسری آزمايشه.

This is actually pretty typical of four year-olds.

این برای يه بچه 4 ساله درواقع خیلی عادیه.

Well, what's it like to be this kind of creature?

خوب چنين موجودي بودن چه جوریه؟

What's it like to be one of these brilliant butterflies

نوعی از این پروانه‌های بینظیر بودن

who can test five hypotheses in two minutes?

که میتونه در عرض دودقیقه پنج فرضیه را امتحان کنه چه جوریه؟

Well, if you go back to those psychologists and philosophers,

خوب اگه شما به اون روانشناسها و فیلسوفها نگاه کنی

a lot of them have said

عده زیادیشون گفته‌اند

that babies and young children were barely conscious

که بچه‌ها به ندرت خودآگاه هستند

if they were conscious at all.

اگه اصلا خودآگاهي‌‌اي در مورد اونها وجود داشته باشه.

And I think just the opposite is true.

و من فکرمیکنم دقیقا برعکسش درسته.

I think babies and children are actually more conscious than we are as adults.

من فکر می‌کنم بچه‌ها در واقع از ما بزرگترها خودآگاه‌ترند.

Now here's what we know about how adult consciousness works.

الان درباره نحوه عمل خودآگاهي بزرگسالان براتون مي‌گم.

And adults' attention and consciousness

و توجه و خودآگاهی بزرگسالان

look kind of like a spotlight.

بنوعی شبیه یک نقطه نور است.

So what happens for adults

درنتیجه چیزی که برای بزرگسالان اتفاق میفته

is we decide that something's relevant or important,

اینه که ما تصمیم میگیریم که یک چیز متناسب و مهم هست

we should pay attention to it.

که ما باید بهش توجه كنیم.

Our consciousness of that thing that we're attending to

آگاهی ما به آن چیزی که بهش توجه میکنیم

becomes extremely bright and vivid,

بسیار شفاف و زنده میشه

and everything else sort of goes dark.

و همه چیزهاي دیگه به نوعي محو میشه.

And we even know something about the way the brain does this.

و حتی يه چیزايي درباره اينكه مغز چطور اینکارو ميكنه ميدونيم.

So what happens when we pay attention

در نتیجه، آنچه که اتفاق میفته وقتی که ما به چیزی توجه میکنیم

is that the prefrontal cortex, the sort of executive part of our brains,

اینه که قشر جلویی مغز که بنوعی قسمت اجرایی مغز ماست

sends a signal

یک سیگنال میفرسته

that makes a little part of our brain much more flexible,

که باعث میشه یک بخش کوچک از مغز ما انعطاف‌پذیرتر

more plastic, better at learning,

قابل تغيير و به‌نوعی در یادگیری بهتر بشه،

and shuts down activity

و فعالیت

in all the rest of our brains.

بقیه مغزمان را تعطيل ميكنه.

So we have a very focused, purpose-driven kind of attention.

تا ما توجه متمرکزتر و هدفمندتري داشته باشیم.

If we look at babies and young children,

اگه ما به بچه‌ها نگاه کنیم

we see something very different.

چیزهای خیلی متفاوتی را میبینیم.

I think babies and young children

من فکر میکنم بچه‌ها

seem to have more of a lantern of consciousness

نوعی از خودآگاهی بزرگ دارند

than a spotlight of consciousness.

تا یک خودآگاهی کوچک.

So babies and young children are very bad

در نتیجه بچه‌ها

at narrowing down to just one thing.

در نزدیک شدن به یک چیز و عدم توجه به ساير چيزها خوب نيستند.

But they're very good at taking in lots of information

ولی در تهیه لیست انبوهی از اطلاعات

from lots of different sources at once.

از منابع متعدد و مختلف خيلي خوب عمل مي‌كنند.

And if you actually look in their brains,

واگه به‌درون مغزشون نگاه کنید

you see that they're flooded with these neurotransmitters

میبینید که مغز اونا غرق در این انتقال‌دهنده‌هاي شیمیایی مغزه

that are really good at inducing learning and plasticity,

که براي ترغيب یادگیری و تغييرپذيري خيلي خوبن.

and the inhibitory parts haven't come on yet.

وهنوز بخشهای مهارکننده فعال نشده‌اند.

So when we say that babies and young children

درنتیجه وقتی ما میگیم که خردسالان و بچه‌ها

are bad at paying attention,

در توجه کردن خوب نیستند

what we really mean is that they're bad at not paying attention.

منظور ما اینه که اونا در عدم توجه خوب نیستند.

So they're bad at getting rid

درنتیجه اونا از اينكه بتونن از شر

of all the interesting things that could tell them something

همه چیزهای جالبی که به اونا میتونه چیزهایی یادبده خلاص بشن

and just looking at the thing that's important.

و فقط به يه چيز مهم توجه كنن خوب نيستند.

That's the kind of attention, the kind of consciousness,

اين نوعی از توجه، نوعی از هشياريه

that we might expect

که ما

from those butterflies who are designed to learn.

از اون پروانه‌هایی که برای یادگیری ساخته شدن انتظار داريم.

Well if we want to think about a way

خوب اگه ما بخواهیم راهی پيدا كنيم

of getting a taste of that kind of baby consciousness as adults,

که بتونه نمونه آن هوشیاری بچه‌ها را در بزرگسالان داشته باشه،

I think the best thing is think about cases

به نظرم، بهترین چیز فکرکردن درباره مواردیه

where we're put in a new situation that we've never been in before --

که درآن ما در یک موقعیت جدید قرار مي‌گيريم که قبلا در آن نبوده‌ایم-

when we fall in love with someone new,

مثلازمانی که عاشق یک شخص جدید میشیم

or when we're in a new city for the first time.

یا وقتی که برای اولین بار در یک شهر جدید هستیم.

And what happens then is not that our consciousness contracts,

آنوقت آنچه که اتفاق میفته تجمع آگاهی ما نيست

it expands,

بلکه اون گسترده میشه

so that those three days in Paris

لذا، اون سه روز پاریس

seem to be more full of consciousness and experience

بنظر بیشتر پر از آگاهی و تجربه میاد

than all the months of being

تا همه ماه‌های

a walking, talking, faculty meeting-attending zombie back home.

راه رفتن و حرف زدن وشرکت نمودن در جلسات دانشکده وبرگشت به خونه.

And by the way, that coffee,

و به هر حال اون قهوه

that wonderful coffee you've been drinking downstairs,

اون قهوه فوق العاده که شما در پایین پله ها نوشیدید

actually mimics the effect

درواقع نشان دهنده

of those baby neurotransmitters.

اون انتقال‌دهنده‌هاي شیمیایی مغز بچگي رو.

So what's it like to be a baby?

خوب، مثل يه بچه بودن چه‌جوريه؟

It's like being in love

اون مثل عاشق شدن

in Paris for the first time

در پاریس برای اولین باره

after you've had three double-espressos.

بعداز آنکه سه تا قهوه اسپرسوی دوبل خورده باشید.

(Laughter)

(خنده حاضرین)

That's a fantastic way to be,

اون یک راه عالی برای بودنه

but it does tend to leave you waking up crying at three o'clock in the morning.

ولی اونوقت بايد ساعت سه نصف شب بیدارتون کنه با گریه بيدار شيد.

(Laughter)

(خنده حاضرین)

Now it's good to be a grownup.

پس بهتره که یک بالغ باشیم.

I don't want to say too much about how wonderful babies are.

من نمیخوام درمورد اينکه بچه‌های فوق‌العاده چه‌جوریند زیاد حرف بزنم.

It's good to be a grownup.

بزرگسال بودن خوبه.

We can do things like tie our shoelaces and cross the street by ourselves.

ما میتونیم کارهایی مثل بستن بند کفشامونو یا ردشدن از عرض خیابان را خودمون انجام بدیم

And it makes sense that we put a lot of effort

و معناداره که تلاش زيادي بكنيم

into making babies think like adults do.

که بچه‌ها را طوري بار بياريم كه مثل بزرگها فکر کنند.

But if what we want is to be like those butterflies,

ولی اگه آنچه كه ما میخواهیم مثل اون پروانه‌ها بودنه

to have open-mindedness, open learning,

داشتن ذهنی باز..یادگیری آزاد

imagination, creativity, innovation,

تصور..خلاقیت و نوآوری،

maybe at least some of the time

آنوقت، شاید دست کم بعضی مواقع

we should be getting the adults

بزرگسالان ما

to start thinking more like children.

بايد مثل بچه‌ها فکر کنند.

(Applause)

(تشویق حاضرین)