Pete Alcorn on the world in 2200

پیت الکورن از جهان در سال ۲۲۰۰ می‌گوید

Translator: GordAfarid Razi Reviewer: Bardia Azadandish

I used to be a Malthusian.

من سابقا پیرو فلسفۀ مالتوس بودم.

This was my mental model of the world:

آن قالب مغزی من از جهان بود.

exploding population, small planet;

جمعیت در حال انفجار، سیارۀ کوچک،

it's going to lead to ugly things.

به مسائل زشتی منتهی خواهد شد.

But I'm moving past Malthus,

ولی من دارم از مالتوس می‌گذرم.

because I think that we just might be about 150 years

چون به نظر من شاید تنها ۱۵۰ سال با

from a kind of new enlightenment.

نوع جدیدی از روشنگری فاصله داشته باشیم.

Here's why.

توضیح می‌دهم چرا.

This is the U.N.'s population data,

این داده جمعیتی سازمان ملل از جهان است،

you may have seen, for the world.

که احتمالا دیدید.

And the world's population expected to top out

و انتظار می‌رود که جمعیت جهان در اواخر قرن به

at something hopefully a bit less than 10 billion, late this century.

بالاترین حد خود برسد، خوشبینانه اش درحدود ۱۰ میلیارد.

And after that, most likely it's going to begin to decline.

و بعد از آن، به احتمال زیاد کم خواهد شد.

So what then?

خب بعد چه؟

Most of the economic models are built around scarcity and growth.

اکثر مدل‌های اقتصادی بر اساس کمیابی و رشد بنیان شده‌اند.

So a lot of economists

از این رو خیلی از اقتصاددانان

look at declining population

به جمعیت در حال کاهش نگاه می‌کنند

and expect to see stagnation, maybe depression.

و گمان می‌کنند که به رکود یا شاید کسادی منجر خواهد شد.

But a declining population is going to have

ولی جمعیت رو به کاهش، دست کم

at least two very beneficial economic effects.

دو تاثیر اقتصادی مفید خواهد داشت.

One: fewer people on a fixed amount of land

اولا، شمار کمتری از مردم در یک قطعۀ ثابت از زمین

make investing in property a bad bet.

باعث می‌شود که سرمایه گذاری در املاک معامله خوبی نباشد.

In the cities, a lot of the cost of property

در شهرها، بیشتر هزینه املاک

is actually wrapped up in its speculative value.

در واقع ارزش فرضی آنها است.

Take away land speculation,

اگر زمین خواری را از میان بردارید،

price of land drops.

قیمت زمین کاهش می‌یابد.

And that begins to lift a heavy burden

و این باعث می‌شود که بار سنگینی

off the world's poor.

از دوش نیازمندان جهان برداشته شود.

Number two: a declining population

شمارۀ دو اینکه، جمعیت در حال تنزل

means scarce labor.

به معنی کمیاب شدن نیروی کار است.

Scarce labor drives wages.

نیروی کار اندک موجب افزایش دستمزد می‌شود.

As wages increase

با افزایش دستمزدها

that also lifts the burden on the poor and the working class.

بار دیگری از دوش فقرا و طبقۀ کارگر برداشته می‌شود.

Now I'm not talking about a radical drop in population like we saw in the Black Death.

حال، من از یک کاهش یکباره مثل چیزی که در «مرگ سیاه» شاهد بوده‌ایم صحبت نمی‌کنم.

But look what happened in Europe

ولی بنگرید به حوادث

after the plague:

بعد از طاعون در اروپا:

rising wages,

افزایش دستمزد،

land reform,

اصلاحات ارضی،

technological innovation,

نوآوری فناوری،

birth of the middle class;

تولد طبقۀ متوسط.

and after that, forward-looking social movements

و پشت آن، جنبش‌های اجتماعی رو به جلو

like the Renaissance,

مانند رنسانس،

and later the Enlightenment.

و بعد آن عصر روشنگری.

Most of our cultural heritage has tended to look backward,

اکثر میراث فرهنگی ما گرایش به نگاه به عقب داشته،

romanticizing the past.

با خیالبافی از گذشته.

All of the Western religions begin with the notion of Eden,

همۀ ادیان غربی با خیالی از بهشت آغاز شده‌اند،

and descend through a kind of profligate present

و به نوعی حال فاسد تنزل یافته‌اند،

to a very ugly future.

تا به یک آیندۀ زشت منتهی شوند.

So human history is viewed

بنابراین به تاریخ انسان به عنوان

as sort of this downhill slide

یک سری سرازیری رو به انحطاط نگریسته شده،

from the good old days.

از دوران خوب و خوش گذشته.

But I think we're in for another change,

ولی من فکر می‌کنم ما یک تغییر دیگری در پیش داریم.

about two generations after the top of that curve,

حدود دو نسل بعد از نوک منحنی،

once the effects of a declining population

آنگاه که تاثیر کاهش جمعیت

start to settle in.

شروع به تثبیت می‌کند.

At that point, we'll start romanticizing the future again,

در آن هنگام، ما نسبت به آینده خیالبافی خواهیم کرد،

instead of the nasty, brutish past.

به جای زمان حال نامطبوع و گذشتۀ خشن.

So why does this matter?

خب چرا این مهم است؟

Why talk about social-economic movements

چرا دربارۀ جنبش‌های اجتماعی‌ای صحبت کنیم

that may be more than a century away?

که شاید بیش از یک قرن فاصله داشته باشند؟

Because transitions are dangerous times.

برای اینکه دوران «گذار» خطرناک است.

When land owners start to lose money,

وقتی که صاحبان زمین، سرمایۀ خود را از دست می‌دهند،

and labor demands more pay,

و نیروی کار درآمد بیشتری طلب می‌کنند،

there are some powerful interests that are going to fear for the future.

اینها موضوعات مهمی هستند که آنها را به ترس از آینده وا خواهد داشت.

Fear for the future leads to some rash decisions.

ترس از آینده منجر به تصمیمات عجولانه می‌شود.

If we have a positive view about the future

اگر ما نظر مثبتی نسبت به آینده داشته باشیم

then we may be able to accelerate through that turn,

قادر خواهیم بود از آن پیچ برای سرعت‌گیری استفاده کنیم

instead of careening off a cliff.

به جای واژگونی در صخره.

If we can make it through the next 150 years,

اگر ما بتوانیم این ۱۵۰ سالِ پیش رو را پشت سر بگذاریم،

I think that your great great grandchildren

من گمان می‌کنم که بچۀ- بچۀ- نوه‌هایتان

will forget all about Malthus.

به کلی مالتوس را از یاد خواهند برد.

And instead, they'll be planning for the future

و به جای آن، برای آینده برنامه‌ریزی خواهند کرد.

and starting to build the 22nd Century Enlightenment.

و شروع به بنا نهادن عصر روشنگری قرن ۲۲ام خواهند نمود.

Thank you.

سپاس.

(Applause)

(تشویق)