Geoff Mulgan: A short intro to the Studio School

جِف مُلگِن: مقدمه ای کوتاه برای " مدرسۀ استودیو"

Translator: soheila Jafari Reviewer: Pouria Montazeri

What I want to talk about today is one idea.

چیزی که امروز میخواهم دربارۀ آن صحبت کنم یک ایده است.

It's an idea for a new kind of school,

یک ایده ایست برای یک نوع مدرسۀ جدیدی

which turns on its head much of our conventional thinking

که اکثریت تفکرات مرسوم ما را

about what schools are for and how they work.

در بارۀ هدف مدارس و چگونگی کار برد آنها، سر و ته می کند.

And it might just be coming to a neighborhood near you soon.

و شاید بزودی به یک محلۀ نزدیک شما بیاید.

Where it comes from

این ایدۀ سازمانی است

is an organization called the Young Foundation,

بنام "بنیاد جوان"

which, over many decades,

که در طی چندین دهه،

has come up with many innovations in education, like the Open University

نوآوریهای بسیاری برای آموزش و پرورش بوجود آورد، مانند "دانشگاه باز"

and things like Extended Schools,

مدارس توسعه،

Schools for Social Entrepreneurs, Summer Universities

موسسات کاریابی اجتماعی، دانشگاهای تابسانی،

and the School of Everything.

و "مدرسۀ همه چیز".

And about five years ago, we asked

حدود پنج سال پیش،

what was the most important need for innovation

ما مهمترین نیاز برای نوآوری

in schooling here in the U.K.

در مدارس انگستان را جویا شدیم.

And we felt the most important priority

و ما احساس کردیم مهمترین اولویت این است که

was to bring together two sets of problems.

دو مجموعه از مشکلات را کنار هم قرار دهیم.

One was large numbers of bored teenagers

یکی از آن اولویت، تعداد زیادی از نوجوانان بی‌حوصله اند

who just didn't like school,

که اصلا علاقه ای به مدرسه نداشتند،

couldn't see any relationship between what they learned in school

و نمی توانستند رابطه ای بین آنچه که در مدرسه یاد می گیرند

and future jobs.

و شغل آیندشان پیدا کنند.

And employers who kept complaining

اولویت دیگر، کارفرمایانی بودند که دائما شکایت می کردند

that the kids coming out of school weren't actually ready for real work,

که بچه هایی که از مدرسه بیرون می آیند، برای کار واقعی آماده نبودند،

didn't have the right attitudes and experience.

و تجربه و رفتار مناسب برای کار را نداشتند.

And so we try to ask:

پس ما تلاش کردیم که بپرسیم:

What kind of school would have the teenagers fighting to get in,

چه نوع مدرسه‌ای باعث میشود تا نوجوانان مبارزه کنند تا وارد آن شوند،

not fighting to stay out?

بجای اینکه مبارزه کنند که از آن خارج شوند.

And after hundreds of conversations

بعد از صدها گفتگو

with teenagers and teachers and parents

با نوجوانان، معلمین والدین،

and employers and schools

کارفرمایان و اولیای مدارس

from Paraguay to Australia,

از پاراگوئه تا استرالیا،

and looking at some of the academic research,

و با نگاهی به برخی از تحقیقات علمی،

which showed the importance

که اهمیت آنچه که

of what's now called non-cognitive skills --

مهارتهای غیر شناختی نامیده می شود، را نشان می‌داد --

the skills of motivation, resilience --

مهارت های انگیزه ، انعطاف پذیری --

and that these are as important

که اینها نیز به اندازۀ مهارتهای

as the cognitive skills -- formal academic skills --

غیر شناختی -- رسمی علمی -- مهم هستند،

we came up with an answer, a very simple answer in a way,

ما پاسخ را یافتیم، پاسخ خیلی ساده‌ای،

which we called the Studio School.

که ما آن را "مدرسۀ استودیو" نامیدیم.

And we called it a studio school

و ما آن را "مدرسۀ استودیو" نامیدیم

to go back to the original idea of a studio in the Renaissance

تا برگردیم به ایدۀ اصلي دوران رنسانس،

where work and learning are integrated.

که کار ویادگیری یکپارچه هستند.

You work by learning,

شما بتوسط یادگرفتن کار می کنید،

and you learn by working.

و بتوسط کار کردن یاد میگیرید.

And the design we came up with had the following characteristics.

و طرحی که ما یافیتم مشخصات زیر را داشت.

First of all, we wanted small schools --

اول از همه، ما مدرسۀ کوچک می خواستیم --

about 300, 400 pupils --

حدود ۳۰۰ تا ۴۰۰ دانش آموز--

14 to 19 year-olds,

بین ۱۴ تا ۱۹ ساله،

and critically, about 80 percent of the curriculum done

و ۸۰ درصد از برنامه‌های درسی

not through sitting in classrooms,

از طریق نشستن در کلاسهای درس نیست،

but through real-life, practical projects,

بلکه ازطریق زندگی واقعی، پروژه های عَملی،

working on commission

کار بر روی کمیسیون

to businesses, NGO's and others.

با شرکتهای تجاری، سازمانهای غیردولتی و دیگران است.

That every pupil would have a coach, as well as teachers,

که هر دانش آموز باید یک مربی داشته باشد، و همچنین یک معلم،

who would have timetables

که دارای جدول زمانی میباشد

much more like a work environment in a business.

که با محیط کار مشابهت دارد.

And all of this will be done within the public system,

وهمه اینها باید در سیتمهای عمومی،

funded by public money,

با تامین منابع مالی عمومی،

but independently run.

ولی، بطور مستقل، صورت پذیرد.

And all at no extra cost, no selection,

و همه بدون هزینه اضافی، بدون انتخابات،

and allowing the pupils the route into university,

و با اجازه دادن دانش آموزان به مسیر دانشگاه،

even if many of them would want to become entrepreneurs

حتی اگر خیلی از آنها بخواهند در آینده کارگشا شوند،

and have manual jobs as well.

و یا شغلهای حرفه‌ای داشته باشند.

Underlying it was some very simple ideas

اساس آن، ایده‌های بسیار ساده‌ای بودند:

that large numbers of teenagers learn best by doing things,

که تعداد زیادی از نوجوانان با عمل کردن بهتر چیز یاد میگیرند،

they learn best in teams

آنها با در گروه بودن بهتر چیز یاد میگیرند

and they learn best by doing things for real --

و با انجام کارها واقعی بهتر چیز یاد می‌گیرند --

all the opposite of what mainstream schooling

که مخالف تمام کارهاییست

actually does.

که مدارس جریانات اصلی انجام می دهند.

Now that was a nice idea,

خب، این ایده خوبی بود،

so we moved into the rapid prototyping phase.

و ما بطور سریع، وارد مرحله نمونه‌ سازی شدیم.

We tried it out,

ما این را آزمایش کردیم،

first in Luton --

اول در شهر لاتون، انگلستان

famous for its airport and not much else, I fear --

که برای فرودگاه و چیزهای دیگرش معروف است --

and in Blackpool -- famous for its beaches and leisure.

و در شهر بلکپول -- که معروف برای سواحل و اوقات فراغت است.

And what we found -- and we got quite a lot of things wrong

و چیزی که ما یافتیم -- در حین خطاهای بسیار

and then improved them --

که سپس آنها را بهبود بخشیدیم --

but we found that the young people loved it.

اینرا دریافتیم که جوانان عاشقش بودند.

They found it much more motivational, much more exciting

آنها این را پر انگیزتر، پر هیچان تر از

than traditional education.

آموزش سنتی یافتند.

And perhaps most important of all,

و شاید مهمتر از همه،

two years later when the exam results came through,

دو سال بعد هنگامی که نتیجه امتحانات بیرون آمد،

the pupils who had been put on these field trials

دانش آموزانی که در این رشته قرار گرفته بودند

who were in the lowest performing groups

و اینکه پائین ترین بازده گروهی را داشتند

had jumped right to the top --

به بالاترین ارتقاء یافته بودند --

in fact, pretty much at the top decile of performance

در واقع، تقریبا عملکرد بالا با نمره ده

in terms of GCSE's,

از نظر GCSE(گواهی عمومی آموزش متوسطه)،

which is the British marking system.

که سیستم نمره دهی در بریتانیا است.

Now not surprisingly,

بدون تعجب بسیار،

that influenced some people to think we were onto something.

این موضوع، تعدادی از مردم را تحت تاثیر قرار داد تا به اعمال ما باندیشند.

The minister of education

وزیر آموزش و پرورش

down south in London

در جنوب لندن

described himself as a "big fan."

خود را به عنوان " طرفدار بزرگ" توصیف کرد.

And the business organizations thought we were onto something

و سازمانها تجاری فکر کردند که ما کاری را انجام می دهیم

in terms of a way of preparing children much better

که نوجوانان را برای زندگی واقعی کاری امروز،

for real-life work today.

بهتر آموزش می دهیم.

And indeed, the head of the Chambers of Commerce

و براستی، رئیس اتاق های بازرگانی

is now the chairman of the Studio Schools Trust

در حال، رئیس امنیۀ مدارس استودیو است

and helping it, not just with big businesses,

و کمک میکند، نه تنها به شرکتهای بزرگ،

but small businesses all over the country.

بلکه به تجارتهای کوچک در سراسر کشور نیز کمک می کند.

We started with two schools.

ما با دودبیرستان شروع کردیم.

That's grown this year to about 10.

امسال این به حدود ده تا رسیده است.

And next year, we're expecting about 35 schools

و سال آینده، ما انتظار داریم حدود ۳۵ دبیرستان

open across England,

در سراسر انگلستان داشته باشیم،

and another 40 areas

و ۴۰ منطقه دیگر می خواهند

want to have their own schools opening --

افتتاح دبیرستانهای خودشان را داشته باشند --

a pretty rapid spread

یک گسترش بسیار سریعی است

of this idea.

برای این ایده.

Interestingly,

بطور جالب توجه،

it's happened almost entirely without media coverage.

این تقریبا بدون هیچ نوع پوشش رسانه‌ها رخ داد.

It's happened almost entirely without big money behind it.

این تقریبا بدون حمایت منابع مالی بزرگ صورت پذیرفته.

It spread almost entirely through word of mouth, virally,

تقریبا از طریق دهان به دهان

across teachers, parents,

بتوسط معلمین، والدین،

people involved in education.

و افرادی که درگیر آموزش و پرورش هستند منتشر شده.

And it spread because of the power of an idea --

و دلیل گسترشش، قدرت این ایده بوده --

so the very, very simple idea

خود ایدۀ خیلی خیلی ساده

about turning education on its head

در مورد قرار دادن آموزش در راس،

and putting the things which were marginal,

و قرار دادن چیزهای حاشیه ای،

things like working in teams, doing practical projects,

مانند کار گروهی، انجام پروژه های عَملی و

and putting them right at the heart of learning,

و قرار دادن آنها

rather than on the edges.

در قلب یادگیری به جای حاشیه بودن.

Now there's a whole set of new schools

و حال، یک مجموعه کامل از مدارس هستند

opening up this autumn.

که در این پائیز افتتاح خواهند شد.

This is one from Yorkshire

این یکی از یورکشیر است،

where, in fact, my nephew, I hope, will be able to attend it.

که در واقع، جایی است که امیدوارم برادرزاده ام در آن شرکت کند.

And this one is focused

و این یکی بر روی

on creative and media industries.

صنعت خلاق رسانه ای متمرکز است.

Other ones have a focus on health care,

دیگران بر روی مراقبتهای بهداشتی،

tourism, engineering

جهانگردی، مهندسی

and other fields.

سایر رشته ها متمرکز هستند.

We think we're onto something.

ما فکر می کنم کار جالبی را شروع کردیم.

It's not perfect yet,

هنوز بدون نقص نیست،

but we think this is one idea

ولی ما فکر می کنیم این ایده‌ایست

which can transform the lives

که میتواند زندگی هزاران و شاید میلیونها نوجوان را

of thousands, possibly millions, of teenagers

که واقعا از مدرسه خسته هستند را

who are really bored by schooling.

تغییر دهد.

It doesn't animate them.

آنها را تهیج نمیکند.

They're not like all of you who can sit in rows

آنها مثل شما قابل این نیستند که بتوانند روی یک ردیف صندلی بنشینند

and hear things said to you for hour after hour.

و برای ساعتها چیز گوش کنند.

They want to do things, they want to get their hands dirty,

آنها میخواهند چیزی انجام دهند، میخواهند دستانشان از کار کثیف شود،

they want education to be for real.

آنها میخوهند که آموزش واقعی باشد.

And my hope is that some of you out there

امید من این است که شاید برخی از شما

may be able to help us.

قلبل این باشید که ما را کمک کنید.

We feel we're on the beginning of a journey

ما احساس می کنیم که در ابتدای یک سفری هستیم

of experiment and improvement

برای آزمون و بهبودی

to turn the Studio School idea

که ایدۀ مدرسهۀ استودیو را

into something which is present,

به یک چیزی که در حال حاظر زنده است تبدیل کنیم،

not as a universal answer for every child,

نه بعنوان یک پاسخ جهانی برای هر نوجوان،

but at least as an answer for some children in every part of the world.

بلکه حداقل یک پاسخ برای تعدادی از کودکان در بخشی از جهان باشد.

And I hope that a few of you at least can help us make that happen.

و امیدوارم که حداقل تعداد کمی ازشما بتوانید به ما کمک کنید تا این واقع شود.

Thank you very much.

بسیار سپاسگزارم.

(Applause)

( تشویق تماشگران)