The walk from "no" to "yes" | William Ury

رفتن از " نه" بسوی" آری"

Translator: soheila Jafari Reviewer: Mahmoud Joz Tavassoli

خوب، موضوع مذاکرات دشوار

Well, the subject of difficult negotiation

reminds me of one of my favorite stories from the Middle East,

مرا به یاد یکی از حکایت های مورد علاقه ام

از خاور میانه می اندازد،

of a man who left to his three sons, 17 camels.

که یک مرد برای سه پسرش 17 شتر باقی گذاشت.

برای پسر اول، نصف شتر ها را گذاشت;

To the first son, he left half the camels;

to the second son, he left a third of the camels;

برای پسر دوم یک سوم شتر ها را گذاشت:

and to the youngest son, he left a ninth of the camels.

و برای جوانترین پسر، او یک نهم شتر ها را باقی گذاشت.

خوب سه پسر به مذاکره پرداختند.

The three sons got into a negotiation -- 17 doesn't divide by two.

١٧ به دو تقسیم نمی شود.

به سه هم تقسیم نمی شود.

It doesn't divide by three.

It doesn't divide by nine.

این به ٩ هم تقسیم نمی شود.

Brotherly tempers started to get strained.

خوی برادارنه شروع به تیره و تار شدن کرد

Finally, in desperation,

سرانجام، در اوج نومیدی،

they went and they consulted a wise old woman.

آنها رفتند و با یک پیر زن دانا مشورت کردند.

The wise old woman thought about their problem for a long time,

پیر زن دانا درباره مشکل آنان برای مدت طولانی فکر کرد،

و سرانجام او برگشت و گفت،

and finally she came back and said, "Well, I don't know if I can help you,

" خوب من نمی دانم که بتوانم به شما کمک کنم،

ولی به هر حال ، اگر بخواهید می توانید شتر من را بردارید."

but at least, if you want, you can have my camel."

خوب ،آنگاه آنها ١٨ شتر داشتند.

So then, they had 18 camels.

پسر اول نیمه ی خود را برداشت - نیمی از ١٨ می شود ٩.

The first son took his half -- half of 18 is nine.

پسر دوم یک سوم خود را برداشت- یک سوم ١٨ تا می شود ٦.

The second son took his third -- a third of 18 is six.

The youngest son took his ninth -- a ninth of 18 is two.

و جوانترین پسر یک نهم خود را برداشت--

یک نهم ١٨ می شود ٢.

You get 17.

شما به ١٧ رسیدید.

They had one camel left over.

آنها یک شتر اضافه آوردند.

They gave it back to the wise old woman.

آن را به پیرزن دانا برگرداندند.

(Laughter)

خنده حضار

Now, if you think about that story for a moment,

اگر شما برای یک لحظه به این داستان فکر کنید،

I think it resembles a lot of the difficult negotiations

من فکر می کنم این مشابه

بسیاری از مذاکرات پیچیده ای است که ما در گیر آنها هستیم.

we get involved in.

They start off like 17 camels, no way to resolve it.

آنها مانند١٧ شتر شروع می شوند- راهی برای حل و فصل آن نیست.

Somehow, what we need to do

به هر حال، کاری که ما باید بکنیم

is step back from those situations, like that wise old woman,

این است که از موقعیت حاضر گامی به عقب برداریم ،مانند آن پیرزن دانا،

نگاهی تازه به وضعیت بکنیم

look at the situation through fresh eyes

و ایده ی شتر هجدهم را ارائه کنیم.

and come up with an 18th camel.

Finding that 18th camel in the world's conflicts

در حال حاضر پیدا کردن آن شتر هجدهم دردرگیری های جهانی

has been my life passion.

شور و اشتیاق زندگی من بوده است.

I basically see humanity a bit like those three brothers.

من اساسا نوع بشر را مشابه آن سه برادر می بینم;

We're all one family.

همه ما یک خانواده هستیم.

We know that scientifically,

ما ابن را از لحاظ علمی می دانیم،

thanks to the communications revolution,

به لطف انقلاب ارتباطات،

all the tribes on the planet -- all 15,000 tribes --

تمامی اقوام بر روی زمین، همه 15000 قوم ،

are in touch with each other.

با یکدیگر مر تبط هستند.

And it's a big family reunion.

و این یک پیوستگی بزرگ خانوادگی است.

And yet, like many family reunions,

و در عین حال، مثل خیلی از پیوستگی های خانوادگی،

it's not all peace and light.

همه آن صلح و فروغ نیست

There's a lot of conflict,

اینجا کشمکشهای زیادی است.

and the question is: How do we deal with our differences?

و سوال این است،

چگونه ما با اختلافاتمان برخورد کنیم ؟

How do we deal with our deepest differences,

چگونه ما با عمیق ترین اختلافاتمان برخورد کنیم،

given the human propensity for conflict

با توجه به گرایش بشر برای در گیری

و نبوغ بشر

and the human genius at devising weapons of enormous destruction?

در ابداع تسلیحات کشتار جمعی ؟

That's the question.

سوال این است.

As I've spent the last better part of three decades, almost four,

من بهترین سه دهه گذشته ام را صرف --

تقریبا چهار

traveling the world,

مسافرت در جهان کرده ام،

trying to work, getting involved in conflicts

بقصد کار، و درگیر شدن در کشمکشهای

ranging from Yugoslavia to the Middle East

مختلف از یوگسلاوی تا خاور میانه

از چچن تا ونزوئلا،

to Chechnya to Venezuela --

some of the most difficult conflicts on the face of the planet --

بعضی از پیچیده ترین نزاع ها بر پهنه ی زمین،

I've been asking myself that question.

من همواره این سوال را از خودم پرسیده ام ،

و من فکر می کنم که راه هایی را یافته ام،

And I think I've found, in some ways, what is the secret to peace.

راز صلح چیست.

It's actually surprisingly simple.

در واقع این مسئله به طور شگفت آوری ساده است.

It's not easy, but it's simple.

آسان نیست ، ولی ساده است.

It's not even new.

حتی جدید هم نیست.

It may be one of our most ancient human heritages.

ممکن است یکی از کهن ترین میراث ما انسانها باشد.

راز صلح ، ما هستیم.

The secret to peace is us.

It's us who act as a surrounding community around any conflict,

این ما هستیم که بعنوان

جامعه پیرامون

هر کشمکشی، عمل می کنیم

who can play a constructive role.

کسی که می تواند نقش سازنده ای ایفا کند.

Let me give you just a story, an example.

اجازه بدهید فقط یک داستان برایتان بگویم، یک مثال.

About 20 years ago,

حدود ٢۰ سال پیش من در آفریقای جنوبی بودم

I was in South Africa, working with the parties in that conflict,

و در کشمکشهای بین احزاب کار می کردم،

and I had an extra month,

و من یک ماه وقت اضافی داشتم،

so I spent some time living with several groups of San Bushmen.

بنابراین من بعضی اوقاتم را

با گروهایی از سان باشمن می گذراندم.

I was curious about them, about the way in which they resolve conflict.

من در باره آنان و روشی که برای حل در گیری داشتند کنجکاو بودم.

Because, after all, within living memory, they were hunters and gatherers,

زیرا، به هر حال، با خاطراتی که هنوز به یاد می آید ،

آنها شکارچی و گرد آورنده بودند،

living pretty much like our ancestors lived

خیلی مشابه اجداد ما زندگی می کردند

for maybe 99 percent of the human story.

برای تقریبا" ٩٩ در صد از داستان بشر.

And all the men have these poison arrows that they use for hunting --

و همه ی مردان از این نیزه های سمی دارند ، که برای شکاراستفاده می کنند--

absolutely fatal.

کاملا" مهلک

So how do they deal with their differences?

پس آنها چگونه با اختلافاتشان برخورد می کنند؟

Well, what I learned is, whenever tempers rise in those communities,

خوب چیزی که من یاد گرفتم

هرگاه خشم درآن جوامع بالا می گیرد،

someone goes and hides the poison arrows out in the bush,

یک نفر می رود و نیزه های سمی را در بین بوته ها پنهان می کند،

and then everyone sits around in a circle like this,

و همه در یک دایره ،مانند این ، دور هم می نشینند

and they sit and they talk and they talk.

و آنها می نشینند و صحبت می کنند و صحبت می کنند .

It may take two days, three days, four days,

که این کار ممکن است دو روز ، سه روز ، چهار روز،طول بکشد

but they don't rest until they find a resolution

اما آنها استراحت نمی کنند

تا زمانی که یک راه حل پیدا کنند،

or better yet -- a reconciliation.

یا باز هم بهتر، تا آشتی.

And if tempers are still too high,

و اگر جو باز هم سنگین باشد،

then they send someone off to visit some relatives,

آنگاه آنها یکی را جهت ملاقات با تعدادی از اقوام می فرستند بیرون

as a cooling-off period.

بعنوان یک دوره آرام کننده.

Well, that system is, I think, probably the system

خوب این سامانه

از نظر من ، احتمالا همان سامانه ای است که ما را تا بدینجا زنده نگه داشته است

that kept us alive to this point,

given our human tendencies.

با توجه به گرایشات انسانی ما.

این سامانه ای است که من آن را جناح سوم می نامم.

That system, I call "the third side."

چون اگر شما به آن فکر کنید،

Because if you think about it, normally when we think of conflict,

به طور معمول وقتی ما راجع به یک در گیری فکر می کنیم، وقتی ما آن را توصیف می کنیم،

when we describe it,

there's always two sides --

آنها همواره دو جناحی هستند.

it's Arabs versus Israelis, labor versus management,

مانند اعراب در مقابل اسرائل، کارگران در مقابل مدیران،

husband versus wife, Republicans versus Democrats.

شوهر در مقابل عیال،جمهوری خواه در مقابل دموکرات

But what we don't often see

اما چیزی که ما اغلب نمی بینیم

is that there's always a third side,

این است که همواره جناح سومی هم وجود دارد.

جناح سوم این درگیری ما هستیم،

and the third side of the conflict is us, it's the surrounding community,

این جامعه پیرامون است،

it's the friends, the allies,

دوستان هستند،متحدان هستند،

the family members, the neighbors.

اعضای خانواده، همسایه ها،

And we can play an incredibly constructive role.

و ما می توانیم بطور حیرت آوری نقشی سازنده ایفا کنیم.

Perhaps the most fundamental way in which the third side can help

شاید اساسی ترین راهی

که جناح سوم می تواند کمک کند

is to remind the parties of what's really at stake.

این است که به طرفین یادآوری کند که خطر واقعی چیست.

For the sake of the kids, for the sake of the family,

به خاطر کودکان، به خاطر خانواده،

به خاطر جامعه ، به خاطر آینده،

for the sake of the community, for the sake of the future,

let's stop fighting for a moment and start talking.

بیایید جنگ را برای لحظه ای متوقف کرده و شروع به گفتگو کنیم.

زیرا نکته اینجاست که ،

Because, the thing is,

when we're involved in conflict,

که وقتی ما درگیر کشمکش هستیم،

it's very easy to lose perspective.

این خیلی آسان است که روشن بینی را از دست بدهیم.

It's very easy to react.

این خیلی آسان است که واکنش نشان دهیم.

Human beings -- we're reaction machines.

انسان: ما ماشینهای واکنشی هستیم.

And as the saying goes,

و گفتار ادامه می یابد،

when angry, you will make the best speech

در موقع خشم، شما بهترین سخنرانی را می کنید

you will ever regret.

هرگز پشیمان نمی شوید.

(Laughter)

And so the third side reminds us of that.

و بدین تر تیب جناح سوم این را بیاد ما می آورد.

The third side helps us go to the balcony,

جناح سوم کمک ما می کند تا به بالکن برویم،

which is a metaphor for a place of perspective,

که استعاره ای است برای محل روشن بینی،

where we can keep our eyes on the prize.

جایی که نگاهمان می تواند به پاداش باشد.

Let me tell you a little story from my own negotiating experience.

به من اجازه دهید که یک داستان کوچک از تجربه مذاکرات خودم برایتان نقل کنم.

Some years ago, I was involved as a facilitator in some very tough talks

سالها پیش، من بعنوان میانجی درگیر

برخی مذاکرات دشوار

between the leaders of Russia and the leaders of Chechnya.

بین رهبران روسیه

و رهبران چچن بودم.

There was a war going on, as you know.

همانطور که می دانید آنجا یک جنگ در حال وقوع بود.

ما در لاهه ملاقات داشتیم،

And we met in the Hague, in the Peace Palace,

در کاخ صلح

in the same room where the Yugoslav war-crimes tribunal was taking place.

در همان اطاقی که دادگاه جنایات جنگی یوگسلاوی

برگزار شده بود.

And the talks got off to a rather rocky start

گفتگو با تنش شروع شد

وقتی که معاون رییس جمهور چچن

when the vice president of Chechnya began by pointing at the Russians

با اشاره به روسها ، شروع کرد گفت ،

and said, "You should stay right here in your seats,

" شما باید درست در همنیجا روی صندلی خودتان بمانید،

because you're going to be on trial for war crimes."

زیرا شما می روید که برای جنایات جنگی محاکمه شوید .

و سپس او ادامه داد ، و برگشت به طرف من و گفت،

And then he turned to me and said,

"You're an American.

" تو یک آمریکایی هستی.

Look at what you Americans are doing in Puerto Rico."

نگاه کن که شما آمریکایی ها در پورتوریکو چه می کنید."

And my mind started racing, "Puerto Rico? What do I know about Puerto Rico?"

و ذهن من شروع کرد به فعالیت کردن، " پورتوریکو؟ من در باره پورتو ریکو چه می دانم؟"

من شروع به واکنش کردم،

I started reacting.

(Laughter)

ولی بعد، من تلاش کردم که به بالکن بروم.

But then, I tried to remember to go to the balcony.

و وقتی که او مکث کرد،

And then when he paused

and everyone looked at me for a response,

و همه برای یک پاسخ به من نگاه کردند ،

from a balcony perspective, I was able to thank him for his remarks

از چشم انداز بالکن، من قادر به سپاسگزاری از اظهارات او بودم

and say, "I appreciate your criticism of my country

و بگویم، " من از تو به خاطر انتقاد از کشورم تقدیر می کنم،

and I take it as a sign that we're among friends

و من این را بعنوان نشانه ای بگیرم که ما در میان دوستان هستیم

می توانیم با صراحت با یکدیگر صحبت کنیم.

and can speak candidly to one another."

(Laughter)

و دلیل اینکه ما اینجا هستیم این نیست که در باره پرتوریکو یا گذشته صحبت کنیم .

"And what we're here to do is not to talk about Puerto Rico or the past.

ما به این دلیل اینجا هستیم تا ببینیم که آیا می توانیم راه حلی پیدا کنیم

We're here to see if we can figure out a way

to stop the suffering and the bloodshed in Chechnya."

برای متوقف کردن رنج و خونریزی در چچن ."

گفتگو برگشت به مسیر خودش.

The conversation got back on track.

That's the role of the third side,

این نقش جناح سوم است،

to help the parties go to the balcony.

که به طرفین جهت رفتن به بالکن کمک کند.

حالا به من اجازه دهید که شما را برای لحظه ای ببرم به

Now let me take you, for a moment,

to what's widely regarded as the world's most difficult conflict,

آنچه که بطور گسترده ای بعنوان سخت ترین در گیری جهان تلقی می شود،

و یا غیر ممکن ترین در گیری ،

or the most impossible conflict, the Middle East.

که در خاور میانه است.

Question is: where's the third side there?

سوال این است: در آنجا جناح سوم کجاست ؟

How could we possibly go to the balcony?

چگونه ممکن است که ما به بالکن برویم؟

Now, I don't pretend to have an answer to the Middle East conflict,

حالا من مدعي نیستم که جواب را می دانم

برای درگیری خاورمیانه،

but I think I've got a first step -- literally, a first step --

ولی من فکر می کنم من گام نخست را یافته ام،

واقعا" گام نخست،

something that any one of us could do as third-siders.

چیزی که هر یک از ما می تواند بعنوان جناح سوم انجام دهد.

Let me just ask you one question first.

بگذارید در ابتدا من از شما سوالی بکنم.

How many of you in the last years

چند نفر از شما

در سالهای اخیر

خود را نگران وضعیت خاور میانه یافته

have ever found yourself worrying about the Middle East

و در شگفت بوده که هر فرد چه می تواند بکند؟

and wondering what anyone could do?

Just out of curiosity, how many of you?

فقط از روی کنجکاوی، چند نفر از شما؟

OK, so the great majority of us.

بسیار خوب ، پس اکثریت قریب به اتفاق ما.

And here, it's so far away.

اینجا، بسیار دور است

Why do we pay so much attention to this conflict?

چرا ما توجه زیادی به این در گیری می کنیم.

Is it the number of deaths?

آیا نکته درتعداد کشته شدگان است؟

There are a hundred times more people who die in a conflict in Africa

صدها مرتبه مردم بیشتر

در درگیرهای آفریقا میمیرند تا در خاور میانه.

than in the Middle East.

No, it's because of the story,

نه، به دلیل این موضوع است،

because we feel personally involved in that story.

زیرا ما احساس می کنیم که شخصا"

در این داستان نقش داریم.

Whether we're Christians, Muslims or Jews, religious or non-religious,

خواه ما مسیحی باشیم ، مسلمان ویا یهودی،

مذهیبی یا غیر مذهبی،

we feel we have a personal stake in it.

ما احساس می کنیم که شخصا" در آن سهم داریم.

Stories matter;

داستانهای مهم. بعنوان یک انسان شناس، من این را می دانم.

as an anthropologist, I know that.

Stories are what we use to transmit knowledge.

داستان ها چیزهایی هستند که ما برای انتقال دانسته ها استفاده می کنیم.

آنها به زندگیمان معنی می دهند.

They give meaning to our lives.

That's what we tell here at TED, we tell stories.

این همان چیزی است که ما در TED بیان می کنیم.ما داستان می گوییم.

داستانها کلید هستند.

Stories are the key.

And so my question is --

خوب سوال من این است،

yes, let's try and resolve the politics there in the Middle East,

بله،بیایید موضوعات سیاسی را در خاورمیانه بررسی و حل کنیم

.

but let's also take a look at the story.

ولی همچنین اجازه دهید نگاهی به داستان بی اندازیم.

Let's try to get at the root of what it's all about.

بیایید سعی درفهمیدن اینکه ریشه موضوع چیست کنیم.

Let's see if we can apply the third side to it.

بیایید ببینیم آیا ما می توانیم جناح سوم برای این مسئله باشیم.

این چه معنایی خواهد داشت؟ داستان در آنجا چیست؟

What would that mean? What is the story there?

بعنوان انسان شناسان ، ما می دانیم

Now, as anthropologists, we know that every culture has an origin story.

که هر فرهنگی داستانهای متعلق به خود را دارد.

What's the origin story of the Middle East?

داستان متعلق به خاورمیانه چیست؟

In a phrase, it's:

به اصطلاح، این است:

Four thousand years ago,

٤۰۰۰ سال پیش، یک مرد و خانواده اش

a man and his family walked across the Middle East,

سراسر خاورمیانه راه رفتند،

and the world has never been the same since.

که تا آن زمان جهان مانند آن را هرگز ندیده بود.

البته، آن مرد

That man, of course, was Abraham.

ابراهیم بود.

And what he stood for was unity, the unity of the family;

آنچه او برای آن ایستاده بود وحدت بود،

وحدت برای خانواده.

he's the father of us all.

او پدر همه ماست.

But it's not just what he stood for, it's what his message was.

این تنها چیزی نبود که او برای آن ایستاده بود، این پیام او بود.

بعلاوه پیام اصلی او وحدت بود

His basic message was unity too,

the interconnectedness of it all, the unity of it all.

پیوستگی در همه آن و وحدت در همه آن.

And his basic value was respect,

و ارزش اصلی برای او احترام بود

was kindness toward strangers.

مهربانی با غریبه ها بود.

That's what he's known for, his hospitality.

چیزی که او به آن شهرت دارد، مهمان نوازی اوست.

خوب در این معنی،

So in that sense,

he's the symbolic third side of the Middle East.

او یک جناح سوم نمادین

برای خاورمیانه است.

He's the one who reminds us that we're all part of a greater whole.

او کسیست که به ما یادآوری می کند

که ما بخشی از یک کل بزرگترهستیم.

Now, think about that for a moment.

حالا چگونه می خواهید--

حالا درباره این موضوع یک لحظه فکر کنید.

Today, we face the scourge of terrorism.

امروزه ما با معضل تروریسم مواجه هستیم.

What is terrorism?

تروریسم چیست؟

Terrorism is basically taking an innocent stranger

تروریسم اساسا ، گرفتن یک غریبه بیگناه

and treating them as an enemy whom you kill in order to create fear.

و برخورد با آنها بعنوان دشمنی که شما او را می کشید

به منظور ایجاد وحشت است.

What's the opposite of terrorism?

متضاد تروریسم چیست؟

گرفتن یک غریبه بی گناه

It's taking an innocent stranger

and treating them as a friend whom you welcome into your home,

و بمانند دوست رفتار کردن با او،

کسی که شما به او خوش آمد می گویید برای ورود به خانه تان.

in order to sow and create understanding

به منظور پراکندن و ایجاد توافق،

یا احترام و یا عشق.

or respect, or love.

So what if, then, you took the story of Abraham,

بنابراین چه اتفاقی می افتد اگر

شما داستان ابراهیم را گرفته باشید،

which is a third-side story,

که یک داستان جناح سومی است ،

what if that could be --

این می تواند باشد--

because Abraham stands for hospitality --

زیرا ابراهیم برای مهمان نوازی ایستاد--

what if that could be an antidote to terrorism?

آیا این می تواند پادزهری برای تروریسم باشد؟

What if that could be a vaccine against religious intolerance?

آیا می تواند واکسنی

علیه تعصبات مذهبی باشد؟

How would you bring that story to life?

شما چگونه می توانید این داستان را به زندگیتان بیاورید؟

Now, it's not enough just to tell a story.

خوب فقط بیان داستان کافی نیست--

این مقتدرانه است--

That's powerful, but people need to experience the story.

ولی مردم نیاز به تجربه این موضوع دارند.

They need to be able to live the story.

آنان باید قادر باشند که با موضوع زندگی کنند. شما چگونه می توانید این کار را بکنید؟

How would you do that?

And that was my thinking of how would you do that.

و این تفکر من بود از اینکه شما چگونه می توانید آن را انجام دهید.

And that's what comes to the first step here.

و این چیزی است که می رود گام اول باشد.

Because the simple way to do that is:

زیرا راه ساده برای انجام آن

این است که شما به یک راهپیمایی بروید.

you go for a walk.

You go for a walk in the footsteps of Abraham.

شما به یک راهپیمایی در مسیر ابراهیم می روید .

You retrace the footsteps of Abraham.

شما رد پای ابراهیم را دوباره می گیرید .

Because walking has a real power.

زیرا راه رفتن دارای قدرت واقعی است

You know, as an anthropologist, walking is what made us human.

بعنوان یک انسان شناس،می دانید راه رفتن چیزی است که از ما انسان ساخت.

It's funny -- when you walk, you walk side-by-side,

این مسئله جالب است، وقتی شما راه می روید،

شما پهلو به پهلو راه می روید

in the same common direction.

دریک مسیر مشترک.

Now if I were to come to you face-to-face

حال اگر من روبرو به شما بیایم

and come this close to you,

و به شما نزدیک شوم،

you would feel threatened.

شما احساس تهدید خواهید کرد.

But if I walk shoulder-to-shoulder,

ولی اگر ما شانه به شانه راه برویم

حتی تماس شانه ها ،

even touching shoulders,

it's no problem.

مشکلی ندارد.

Who fights while they walk?

چه کسی دعوا می کند در حالی که راه می رود؟

That's why in negotiations, often, when things get tough,

به همین دلیل در اغلب مذاکرات، وقتی اوضاع دشوار می شود،

people go for walks in the woods.

مردم برای پیاد روی به جنگل می روند.

So the idea came to me of, what about inspiring a path,

در نتیجه ایده ی القا کردن

،

یک مسیر، یک جاده به ذهنم رسید.

a route -- think the Silk Route, think the Appalachian Trail --

فکر می کنم راه ابریشم، فکر می کنم مسیر آپالاچی --

that followed in the footsteps of Abraham?

که رد پای ابراهیم را دنبال

می کند.

بعضی گفتند، " این دیوانگی است تو نمی توانی."

People said, "That's crazy. You can't.

You can't retrace the footsteps of Abraham -- it's too insecure,

تو نمی توانی مسیر ابراهیم را دوباره بروی. این بسیار نا امن است.

you've got to cross all these borders,

تو باید از تمامی مرزها عبور کنی.

it goes across 10 different countries in the Middle East,

این از ١۰ کشور مختلف در خاور میانه می گذرد،

زیرا این( مسیر) آنها را با هم متحد می کند."

because it unites them all."

و نهایتا ما این ایده را در هاروارد مطالعه کردیم.

And so we studied the idea at Harvard.

ما پیوسته وظیفه مان را انجام دادیم.

We did our due diligence.

And then a few years ago,

و سپس چند سال پیش، یک گروه از ما،

a group of us, about 25 of us from 10 different countries,

تقریبا" ٢٥ نفر از حدود ١۰ کشور مختلف ،

decided to see if we could retrace the footsteps of Abraham,

تصمیم گرفتیم ببینیم آیا می توانیم مسیر ابراهیم را دوباره برویم،

نخست از محل تولد او در شهر اورفا شروع کردیم

going from his initial birthplace in the city of Urfa

در جنوب تر کیه، شمال بین النهرین.

in Southern Turkey, Northern Mesopotamia.

And we then took a bus and took some walks

و سپس ما با اتوبوس و گاهی پیاده

and went to Harran, where, in the Bible, he sets off on his journey.

به هارن رفتیم،

مکانی که ،به گفته ی انجیل،او از آنجا رهسپار سفرش می شود.

Then we crossed the border into Syria, went to Aleppo,

سپس ما از مرز سوریه عبور کردیم. ما به حلب رفتیم،

which, turns out, is named after Abraham.

که نام آن را بعد از ابراهیم تعیین شد.

We went to Damascus,

ما به دمشق رفتیم ،

which has a long history associated with Abraham.

که سابفه طولانی در ارتباط با ابراهیم دارد.

ما سپس شمال اردن رسیدیم،

We then came to Northern Jordan,

to Jerusalem -- which is all about Abraham -- to Bethlehem,

و به بیت المقدس،

که همه چیزآن درباره ابراهیم هست، به بیت الحم،

and finally, to the place where he's buried, in Hebron.

و در آخر به محلی که او دفن شده است

در هبرون.

So effectively, we went from womb to tomb.

خوب عملا" ، ما از رحم (محل تولد) به آرامگاه رفتیم.

We showed it could be done.

ما نشان دادیم که این قابل انجام است. سفر عجیبی بود.

It was an amazing journey.

Let me ask you a question.

اجازه بدهید از شما سوالی بپرسم.

How many of you have had the experience of being in a strange neighborhood

چند نفر از شما تجربه ی

بودن در یک محله غریبه

or strange land,

سرزمین غریبه را داشته است،

and a total stranger, perfect stranger,

وافراد ناشناس ، مطلقا" ناشناس،

به طرف شما بیا یند و محبتشان را به شما نشان دهند،

comes up to you and shows you some kindness --

maybe invites you into their home, gives you a drink,

احتمالا" شما را به خانه اشان دعوت کنند، به شما نوشیدنی بدهند،

به شما قهوه بدهند، به شما غذا بدهند؟

gives you a coffee, gives you a meal?

چند نفر از شما تاکنون چنین تجربه ای داشته اید؟

How many of you have ever had that experience?

و این جوهره

That's the essence of the Abraham Path.

راه ابراهیم است.

That's what you discover as you go into these villages in the Middle East

ولی چیزی که شما به آن پی مبرید ، این است که اگر به این روستاها در خاورمیانه بروید

جایی که شما انتظار خصومت دارید،

where you expect hostility,

و شما عالی ترین مهمان نوازی را دریافت خواهید کرد،

and you get the most amazing hospitality,

همه مربوط به ابراهیم هست.

all associated with Abraham:

" با نام ابراهیم پدر،

"In the name of Father Ibrahim, let me offer you some food."

اجازه دهید به شما پیشنهاد غذا کنم."

So what we discovered

خوب چیزی که ما دریافتیم

is that Abraham is not just a figure out of a book for those people;

این است که ابراهیم فقط یک چهره ازیک کتاب برای مردم نیست،

he's alive, he's a living presence.

او زنده است، او یک حقیقت (وجود) زنده است.

And to make a long story short,

برای کوتاه کردن داستان،

in the last couple of years now,

در حال حاضر در چند سال اخیر،

thousands of people have begun to walk parts of the path of Abraham

هزارن نفر از مردم

شروع به پیاده روی در بخشی از مسیر ابراهیم کرده اند

در خاور میانه،

in the Middle East,

enjoying the hospitality of the people there.

واز مهمان نوازی مردم آنجا لذت برده اند.

They've begun to walk in Israel and Palestine,

آنها شروع به حرکت کرده اند

در اسرائیل و فلسطین،

in Jordan, in Turkey, in Syria.

در اردن، در تر کیه ، در سوریه.

این یک تجربه شگفت انگیزی است.

It's an amazing experience.

Men, women, young people, old people --

مردان، زنان، افراد جوان، افراد مسن--

more women than men, actually, interestingly.

در واقع، زنان بیشتر از مردان، جالب توجه است.

For those who can't walk,

برای آنهایی که نمی توانند راه بروند،

who are unable to get there right now,

کسانی که قادر نیستند در شرایط کنونی به آنجا روند،

people started to organize walks in cities, in their own communities.

مردم شروع به برگزاری راهپیمایی

در شهر ها، در جوامع خودشان کرده اند.

In Cincinnati, for instance, they organized a walk

به عنوان مثال ، در شهر سینسیناتی ، راهپیمایی ترتیب داده شد

از یک کلیسا به یک مسجد و یک کنیسه

from a church to a mosque to a synagogue and all had an Abrahamic meal together.

و همه یک وعده غذای ابراهیمی در کنار هم میل کردند.

It was Abraham Path Day.

این روز راه ابراهیم بود

In São Paulo, Brazil, it's become an annual event

در سان پل برزیل ، این یک واقعه سالانه شده است

for thousands of people to run in a virtual Abraham Path Run,

برای هزاران نفر تا بدوند

در مسیرفرضی ابراهیم ،

uniting the different communities.

برای اتحاد جوامع مختلف.

The media love it; they really adore it.

رسانه ها عاشق این هستند و آنها واقعا" آن را می ستایند.

They lavish attention on it because it's visual

توجه وافری به آن دارند

زیرا این قابل رویت است،

and it spreads the idea,

و این ایده را منتشر می کند،

this idea of Abrahamic hospitality, of kindness towards strangers.

ایده مهمان نوازی ابراهیمی

با مهربانی به غریبه ها.

And just a couple weeks ago, there was an NPR story on it.

فقط چند هفته پیش

یکی از داستان های NPR (رادیوی ملی آمریکا) درباره ی این موضوع بود.

Last month,

در ماه گذشته،

there was a piece in the Manchester Guardian about it,

در آنجا یک بخش از گاردین ،

درگاردین منچستر ، درباره این--

two whole pages.

دو صفحه کامل بود.

And they quoted a villager

آنها از یک روستایی

who said, "This walk connects us to the world."

نفل کردند" این راه رفتن ما را به جهان متصل می کند"

He said, "It was like a light that went on in our lives --

او گفت این مثل نوری بود که به زندگی ما وارد شد.

it brought us hope."

این امید برایمان به ارمغان آورده.

And so that's what it's about.

و بنابراین ،همه چیز مربوط به این است.

But it's not just about psychology;

ولی این فقط موضوع روانی مسئله نیست،

it's about economics.

این در مورد اقتصاد هم هست،

Because as people walk, they spend money.

زیرا در حالی که مردم راه می روند پول هم خرج می کنند.

And this woman right here, Um Ahmad,

این زن را در اینجا ببینید، ام احمد،

is a woman who lives on the path in Northern Jordan.

زنی است که در راه شمال اردن زندگی می کند.

She's desperately poor.

او بشدت فقیر است.

She's partially blind, her husband can't work,

و تا حدودی نابیناست، همسر او نمی تواند کار کند،

she's got seven kids.

و او هفت فرزند دارد.

But what she can do is cook.

اما آنچه او می تواند انجام دهید، آشپزی است.

And so she's begun to cook for some groups of walkers

او شروع به پخت غذا برای گروهای راهپیمایی کننده کرده

who come through the village and have a meal in her home.

که به روستای آنها می آیند و در خانه او غذا می خورند.

آنها بر روی زمین می نشینند.

They sit on the floor -- she doesn't even have a tablecloth.

او حتی سفره هم ندارد.

She makes the most delicious food,

او خوش مزه ترین غذا را

that's fresh from the herbs in the surrounding countryside.

از گیاهان تازه اطراف روستا تولید می کند.

And so more and more walkers have come,

بنابر این راه پیمایان بیشتر و بیشتر می آیند.

and lately she's begun to earn an income to support her family.

به تازگی او اقدام به کسب در آمد

برای پشتیبانی از خانواده اش کرده است.

And so she told our team there, she said,

همچنانکه ، او به یکی از افراد تیم ما در آنجا گفته،

"You have made me visible

" شما مرا نمایان کرده اید

in a village where people were once ashamed to look at me."

در روستایی که مردم روزگاری شرم داشتند

که به من نگاه کنند."

این نیروی بالقوه راه ابراهیم است.

That's the potential of the Abraham Path.

There are literally hundreds of those kinds of communities

در واقع صد ها جوامع مشابه این

در سراسر خاورمیانه، در سراسر مسیر وجود دارد.

across the Middle East, across the path.

The potential is basically to change the game.

این پتانسیل اساسا در جهت تغییر بازی است.

And to change the game, you have to change the frame, the way we see things --

و برای تغییر بازی، شما باید چهار چوب را تغییر دهید.

شیوه ای که ما موضوعات را می بینیم--

to change the frame from hostility to hospitality,

برای تغییر چهار چوب

از دشمنی به مهمان نوازی،

from terrorism to tourism.

از ارعابگري به گردشگری.

And in that sense, the Abraham Path

و با این مفهوم، راه ابراهیم

یک تغییر دهنده ی بازی است.

is a game-changer.

اجازه دهید که به شما چیزی نشان دهم.

Let me just show you one thing.

I have a little acorn here

من یک بلوط کوچک اینجا دارم

that I picked up while I was walking on the path earlier this year.

که من وقتی که در جاده راه می رفتم چیدم

اوایل امسال.

Now, the acorn is associated with the oak tree, of course --

البته ، دانه بلوط وابسته به درخت بلوط است-

در دل درخت بلوط ، آن رشد کرده،

grows into an oak tree, which is associated with Abraham.

که مرتبط با ابراهیم است.

The path right now is like an acorn;

این راه الان مثل دانه بلوط است

it's still in its early phase.

هنوز در مراحل اولیه اش است.

What would the oak tree look like?

درخت بلوطش (تشبیه از راه در آینده) شبیه چه چیزی خواهد بود؟

When I think back to my childhood,

خوب ، من بر می گردم به دوران کودکیم،

a good part of which I spent, after being born here in Chicago,

که دوران خوبی از آن را ، بعد از تولدم در اینجا شیکاگو ،

در اروپا گذراندم.

I spent in Europe.

اگر شما در

If you had been in the ruins of, say, London in 1945, or Berlin,

ویرانی های لندن

و یا برلین در سال ١٩٤٥ بودید،

and you had said,

و شما می گفتید ،

"Sixty years from now,

" که ٦۰ سال دیگر،

this is going to be the most peaceful, prosperous part of the planet,"

اینجا یکی از آرامترین و ثروتمند ترین قسمتهای دنیا خواهد بود"

مردم احتمالا" فکر می کردند

people would have thought you were certifiably insane.

شما بطور حتم دیوانه هستید.

But they did it, thanks to a common identity, Europe,

اما آنها به لطف یک هویت مشترک این ایده را به انجام رساندند - اروپا--

and a common economy.

و یک اقتصاد مشترک.

So my question is, if it can be done in Europe,

خوب سوال من این است، اگر این در اروپا قابل انجام شدن است،

why not in the Middle East?

چرا در خاورمیانه نه؟

Why not, thanks to a common identity, which is the story of Abraham,

چرا به لطف یک هویت مشترک

که داستان ابراهیم است نه ؟

and thanks to a common economy that would be based, in good part, on tourism?

و به لطف اقتصاد مشترک

که بر پایه ی زمینه خوبی مثل گردشگری بنا شود ؟

So let me conclude, then,

خوب اجازه دهید نتیجه گیری کنم که

by saying that in the last 35 years,

با گفتن اینکه در ٣٥ سال گذشته

همچنانکه من کار کرده ام

as I've worked in some of the most dangerous,

در بعضی از خطرناک ترین ، مشکل ترین و رام نشدنی ترین

difficult and intractable conflicts around the planet,

درگیری ها در سراسر جهان،

I have yet to see one conflict that I felt could not be transformed.

من هنوز یک در گیری را ندیدم

که احساس کنم نمی شود آن را حل کرد.

It's not easy, of course.

البته، این آسان نیست،

But it's possible.

اما امکان پذیر است.

It was done in South Africa.

این در آفریقای جنوبی انجام شد.

It was done in Northern Ireland.

این در ایرلند شمالی صورت پذیرفت.

It could be done anywhere.

این می تواند در هر جایی صورت پذیرد.

It simply depends on us.

به سادگی بستگی به ما دارد.

It depends on us taking the third side.

بستگی به ما دارد که جناح سوم را بگیریم.

اجازه دهید شما را دعوت کنم

So let me invite you to consider taking the third side,

به تفکر به جناح سوم،

even as a very small step.

حتی بعنوان یک قدم کوچک.

We're about to take a break in a moment.

چند لحظه دیگر استراحت می گیریم.

Just go up to someone

به سمت فردی بروید

who's from a different culture, a different country,

کسی که ازیک فرهنگ متفاوت ، از یک کشور متفاوت،

a different ethnicity -- some difference --

یک نژاد متفاوت،یا برخی متفاوتهای دیگر است،

and engage them in a conversation.

به گفتگو با آنها بپردازید: به آنها گوش فرا دهید.

Listen to them.

That's a third-side act.

این یک عمل جناح سومی است.

That's walking Abraham's Path.

این قدم برداشتن در راه ابراهیم است.

After a TED Talk,

بعد از گفتگوی تد،

why not a TED Walk?

چرا راهپیمایی تد نه؟

(Laughter)

خوب اجازه دهید شما را

So let me just leave you with three things.

با سه چیز ترک کنم.

اول، راز صلح

One is, the secret to peace is the third side.

جناح سوم است.

The third side is us.

ما جناح سوم هستیم،

هر یک از ما،

Each of us, with a single step,

تنها با یک گام،

can take the world, can bring the world

می توانیم دنیا رابگیریم، می توانیم چهان را

a step closer to peace.

یک گام به صلح نزدیکتر کنیم.

There's an old African proverb that goes:

یک ضرب المثل آفریقایی می گوید که:

"When spiderwebs unite,

اگر تارهای عنکبوت با هم متحد شوند،

they can halt even the lion."

می توانند حتی شیر را متوقف کنند."

If we're able to unite our third-side webs of peace,

اگر ما قادر باشیم که

شبکه های جناح سومی مان را متحد کنیم،

ما می توانیم حتی شیر جنگ را متوقف کنیم.

we can even halt the lion of war.

بسیار سپاسگزارم

Thank you very much.

(Applause)

تشویق حاضران