The way we think about work is broken | Barry Schwartz

Translator: soheila Jafari Reviewer: Leila Ataei

Today I'm going to talk about work.

امروز قصد دارم درمورد کار صحبت کنم.

And the question I want to ask and answer is this:

و پرسشی که می‌خواهم بپرسم و پاسخ دهم این هست:

"Why do we work?"

"چرا ما کار می‎کنیم؟"

Why do we drag ourselves out of bed every morning

چرا ما هر روز صبح خودمان را از رختخواب بیرون می‌کشیم

instead of living our lives

به جای اینکه زندگی‌مان را بکنیم

just filled with bouncing from one TED-like adventure to another?

از یک ماجراجویی مانند TED یه ماجراجویی به دیگری جست وخیز می‌زنیم؟

(Laughter)

( خنده تماشگران)

You may be asking yourselves that very question.

شاید از خودتان این پرسش را بپرسید.

Now, I know of course, we have to make a living,

البته که میداندم، ما باید امرار معاش کنیم،

but nobody in this room thinks that that's the answer to the question,

اما کسی در این اتاق فکر نمی‌کند که این پرسشی باشد که باید پاسخ دهیم،

"Why do we work?"

"چرا ما کار می‎کنیم؟"

For folks in this room, the work we do is challenging,

برای دوستان در این سالن، کاری که می‌کنیم چالش برانگیز هست،

it's engaging, it's stimulating, it's meaningful.

جذاب، محرک و معنا دار هست.

And if we're lucky, it might even be important.

و اگر خوش شانس باشیم، شاید مهم هم باشد.

So, we wouldn't work if we didn't get paid,

خُب، ما کار نمی کردیم اگر در ازاش چیزی نمی‌گرفتیم،

but that's not why we do what we do.

اما این دلیل اینکه که چرا کاری را انجام می‎دهیم نیست.

And in general,

و بطور کلی،

I think we think that material rewards are a pretty bad reason

فکر می‎کنم این پاداش مادی دلیل بسیار بدی

for doing the work that we do.

برای کاری هست که انجام میدهیم.

When we say of somebody that he's "in it for the money,"

هنگامی که می‎گویم او این کار را "برای پول" می‌کند،

we are not just being descriptive.

صرفا توصیف نمی‎شویم.

(Laughter)

( خنده)

Now, I think this is totally obvious,

بلکه، فکر می‌کنم این کاملا روشن هست،

but the very obviousness of it raises what is for me

اما این موضوع کاملا روش برای من یک پرسش بسیار عمیق

an incredibly profound question.

و خارق العاده‌ای را ایجاد می‌کند.

Why, if this is so obvious,

چرا، اگر این بسیار روشن هست،

why is it that for the overwhelming majority of people on the planet,

چون برای اکثریت قریب به اتفاق مردم روی زمین،

the work they do has none of the characteristics

کاری که می کنند هیچ یک از این ویژگیها را

that get us up and out of bed and off to the office every morning?

که ما را از رختخواب بیرون بکشد و هر روز صبح به دفتر کار ببرد را ندارند؟

How is it that we allow the majority of people on the planet

چگونه ما می‌گذاریم که اکثریت مردم روی کره زمین

to do work that is monotonous, meaningless and soul-deadening?

کاری خسته کننده، بی معنی و کشنده - روح را بکنند؟

Why is it that as capitalism developed,

چرا سرمایه‌داری توسعه‌ یافته،

it created a mode of production, of goods and services,

حالتی از تولید، از کالاها و خدمات، را ایجاد می کند،

in which all the nonmaterial satisfactions that might come from work were eliminated?

که در آن تمامی رضایت غیرمادی حاصل از کار کردن از بین می‌رود؟

Workers who do this kind of work,

کارگران این نوع کارها را انجام می‌دهند،

whether they do it in factories, in call centers,

چه در کارخانه‌ها کار کنند چه در مراکز ارتباطات،

or in fulfillment warehouses,

یا در انبارهای بزرگ،

do it for pay.

برای پول کار می‌کنند.

There is certainly no other earthly reason to do what they do except for pay.

قطعا هیچ دلیل زمینی دیگری وجود ندارد که آنها کار کنند به جز دریافت پول.

So the question is, "Why?"

خب، پرسش این است،"چرا؟"

And here's the answer:

و پاسخ این هست:

the answer is technology.

پاسخ تکنولوژی هست.

Now, I know, I know --

می دانم، می‌دانم ---

yeah, yeah, yeah, technology, automation screws people, blah blah --

بله ، بله ،بله تکنولوژی، اتوماسیون مردم را دیوانه کرده، آه آه--

that's not what I mean.

که منظور من نیست.

I'm not talking about the kind of technology

من درباره این نوع تکنولوژی که با زندگی

that has enveloped our lives, and that people come to TED to hear about.

ما درگیر است صحبت نمی‌کنم، و تکنولوژیی که مردم به TEDمی‌ایند تا درباره‎اش بشنوند.

I'm not talking about the technology of things,

من در مورد تکنولوژی اشیا صحبت نمی کنم،

profound though that is.

که همین کار را می‌کند.

I'm talking about another technology.

من درباره تکنولوژی دیگری صحبت می‌کنم.

I'm talking about the technology of ideas.

من درباره تکنولوژی ایده‌ها صحبت می کنم.

I call it, "idea technology" --

من این را "تکنولوژی ایده‌" می نامم --

how clever of me.

چقدر باهوشم!!!

(Laughter)

( خنده تماشاگران)

In addition to creating things, science creates ideas.

بدون شک برای آفریدن اشیا، علم ایده ها را می‌آفریند.

Science creates ways of understanding.

علم راه‌های درک و آگاهی را می آفریند.

And in the social sciences,

و در این علوم جتماعی،

the ways of understanding that get created are ways of understanding ourselves.

راه‌های درک و آگاهی که آفریده می‌شوند راه های درک خودمان هست.

And they have an enormous influence on how we think, what we aspire to,

و آنها تاثیر بسیار شگرفی در در اینکه ما چگونه فکر می کنیم، و چگونه الهام می‌گیریم،

and how we act.

و چگونه رفتار می کنیم را دارند.

If you think your poverty is God's will, you pray.

اگر فکر کنی فقر تو مربوط به خداست، تو دعا می‌کنی.

If you think your poverty is the result of your own inadequacy,

اگر فکر کنی فقر تو در نتیجه بی‌کفایتی خودت هست،

you shrink into despair.

نا امید می‌شوی.

And if you think your poverty is the result of oppression and domination,

و اگر فکر کنی فقر تو نتیجه ظلم و ستم و سلطه‌گری هست،

then you rise up in revolt.

سپس تو بر می‌خیزی و شورش می‌کنی.

Whether your response to poverty is resignation or revolution,

واکنش تو به فقر چه انقلابی باشد و چه کنار‌گیری،

depends on how you understand the sources of your poverty.

بستگی دارد به اینکه علت فقرت را چگونه درک می کنی.

This is the role that ideas play in shaping us as human beings,

و این نقشی است که ایده ها در شکل دادن ما به عنوان انسان بازی می کنند،

and this is why idea technology may be the most profoundly important technology

و اینکه چرا "تکنولوژی ایده" ممکن هست اساسا مهم‌ترین تکنولوژی باشد که

that science gives us.

علم به ما می‎دهد.

And there's something special about idea technology,

و چیز ویژه‎ای در مورد تکنولوژی ایده هست،

that makes it different from the technology of things.

که این را متفاوت از تکنولوژی اشیا می‌کند.

With things, if the technology sucks,

با اشیا، اگر تکنولوزی اشتباه کند، این تنها ناپدید می‌شود، درسته؟

it just vanishes, right?

این فقط از بین میرود، درسته؟

Bad technology disappears.

تکنولوژی بد ناپدید می‌شود.

With ideas --

با ایده‎ها--

false ideas about human beings will not go away

ایده‌های اشتباه در مورد انسان که شروع می‌شود به کنار نمی‌روند

if people believe that they're true.

اگر مردم باور کنند که درست هستند.

Because if people believe that they're true,

زیرا مردم باور کنند که این ایده‌ها حقیقت دارند،

they create ways of living and institutions

آنها راه‌هایی برای زندگی و موسسات ایجاد می‌کنند

that are consistent with these very false ideas.

که با ایده‌های اشتباه سازگاری دارند.

And that's how the industrial revolution created a factory system

و این انقلاب صنعتی بدین گونه سیستم کارخا‌نه ای را ایجاد کرد

in which there was really nothing you could possibly get out of your day's work,

که در آن هیچ چیزی احتمالی وجود نداشت که شما بتوانید از کار روزانه‌تان بگیرید،

except for the pay at the end of the day.

به جز اینکه در پایان روز به شما پول پرداخت شود.

Because the father -- one of the fathers

زیرا پدر-- یکی از پدران

of the Industrial Revolution, Adam Smith --

انقلاب صنعتی، آدام اسمیت--

was convinced that human beings were by their very natures lazy,

متقاعد شده بود که انسان بطور طبیعی تنبل هست،

and wouldn't do anything unless you made it worth their while,

و کاری نمی‌کند مگرآنکه که شما آن کار را برای آنها ارزشمند کنید،

and the way you made it worth their while

و روشی که شما آن را ارزشمند می‌کنید

was by incentivizing, by giving them rewards.

توسط تشویق آنها و توسط پاداش دادن به آنها هست.

That was the only reason anyone ever did anything.

این تنها دلیلی بود که کسی کار را انجام می‌دهد.

So we created a factory system consistent with that false view of human nature.

پس ما یک سیستم کارخانه‌ای را ایجاد کردیم که سازگار با دیدگاه‌ اشتباه از طبیعت انسان بود.

But once that system of production was in place,

اما زمانی که این سیستم تولیدی جا افتاد،

there was really no other way for people to operate,

واقعا راه دیگری برای کار کردن مردم نبود،

except in a way that was consistent with Adam Smith's vision.

به جز راهی که با دیدگاه‌ آدام اسمیت سازگار بود.

So the work example is merely an example

بنابراین مثالهای کاری تنها مثالی

of how false ideas can create a circumstance

از چگونه یک ایده اشتباه می‎تواند یک شرایطی را ایجاد کند

that ends up making them true.

که به شرایط ختم شود که آنها را حقیقی کند.

It is not true

این حقیقت ندارد

that you "just can't get good help anymore."

که شما دیگر نمی‎توانید از کمک خوب برخوردار شوید.

It is true

این حقیقت

that you "can't get good help anymore"

که شما دیگر نمی توانید کمک خوبی را بگیرید

when you give people work to do that is demeaning and soulless.

هنگامی به مردم کاری را بدهید که انجام دهند که بی معنا و بدون روح باشد.

And interestingly enough, Adam Smith --

و جالب آنکه، آدام اسمیت--

the same guy who gave us this incredible invention

همان مردی که این اختراع خارق العاده

of mass production, and division of labor

از تولید انبوه، و تقسیم کار را به ما داد

-- understood this.

-- این نکته را فهمید.

He said, of people who worked in assembly lines,

او گفت، مردمی که در خط تولید کار می‌کنند،

of men who worked in assembly lines, he says:

مردانی که در خط تولید کار می‌کنند، او گفت:

"He generally becomes as stupid as it is possible for a human being to become."

"او در کل تبدیل به احمق ترین انسانی که ممکن هست یک بشر بتواند بشود می‌شود."

Now, notice the word here is "become."

خب، نکته در واژه "تبدیل شدن" است.

"He generally becomes as stupid as it is possible for a human being to become."

"او در کل تبدیل به احمق ترین انسانی که ممکن هست یک بشر بتواند بشود می‌شود."

Whether he intended it or not, what Adam Smith was telling us there,

چه قصدش این بود و چه نبوده، آنچه که آدام اسمیت به ما می‌گوید،

is that the very shape of the institution within which people work

این هست که شکل نهادها و موسساتی که مردم در آنها کار می‌کنند

creates people who are fitted to the demands of that institution

مردمی را خلق می‌کنند که مناسب نیاز آن موسسات و نهاد‌ها باشند

and deprives people of the opportunity

و مردم را از فرصت‌هایی که به شکلی رضایت از

to derive the kinds of satisfactions from their work that we take for granted.

کارشان ایجاد می‎کند که ما آن را به عنوان امتیاز میدانیم محروم می‌کند.

The thing about science -- natural science --

موضوعی در مورد علوم-- علوم طبیعی--

is that we can spin fantastic theories about the cosmos,

این هست که ما می‌توانیم نظریه بسار جالبی در مورد جهان بدهیم،

and have complete confidence

و کاملا با اعتماد به نفس

that the cosmos is completely indifferent to our theories.

که جهان هستی کاملا با نظریه ما بی تفاوت باشد.

It's going to work the same damn way

آن همان راهی را که می‌رود که قبلا رفته است

no matter what theories we have about the cosmos.

مهم نیست که ما چه نظریه‌ای در مورد جهان هستی داریم.

But we do have to worry about the theories we have of human nature,

اما ما باید نگران نظریه‌هایی که دربار طبیعت انسان می‌دهیم باشیم،

because human nature will be changed by the theories we have

زیرا طبیعت انسان با نظریه هایی که ما داریم تغییر خواهد کرد

that are designed to explain and help us understand human beings.

که اینها طراحی شده اند تا برای ما تشریح کنند و به ما کمک کنند تا انسان باشیم.

The distinguished anthropologist, Clifford Geertz, said, years ago,

انسان شناس برجسته، کلیفورد گیرتز، سال‌ها پیش، گفت:

that human beings are the "unfinished animals."

انسان بودن"حیوان ناتمام است."

And what he meant by that was that it is only human nature

و منظور از این گفته این بود که تنها طبیعت انسان است

to have a human nature

که دارای طبیعت انسان است

that is very much the product of the society in which people live.

که باعث ایجاد جامعه‎ای می‌شود که مردم در آن زندگی می کنند.

That human nature, that is to say our human nature,

این طبیعت انسان، که طبیعت انسان بودن ما را می‌گوید،

is much more created than it is discovered.

بسیار خلاق تر از آنچه که تاکنون کشف شده است.

We design human nature

ما طبیعت انسانی را با طراحی موسسات و نهادهایی

by designing the institutions within which people live and work.

طراحی می کنیم که مردم در آن زندگی و کار می کنند.

And so you people --

و شما مردم--

pretty much the closest I ever get to being with masters of the universe --

نزدیک ترین استادان جهان هستید که من تاکنون برخورد داشته ام---

you people should be asking yourself a question,

شما همانطور که به خانه بر‌میگردید که سازمان های خود را اداره کنید

as you go back home to run your organizations.

می بایستی یک پرسش را از خودتان بپرسید.

Just what kind of human nature do you want to help design?

چه نوع طبیعت انسانی را می‎خواهید کمک کنید تا طراحی شود؟

Thank you.

سپاسگزارم.

(Applause)

( تشویق)

Thanks.

سپاسگزارم.