What if every satellite suddenly disappeared? - Moriba Jah

Translator: Black Note Reviewer: Masoud Motamedifar

One day, without warning or apparent cause,

روزی، بدون هیچگونه اخطار یا دلیل معلومی،

all of humanity’s artificial satellites suddenly disappear.

تمام ماهواره‌های انسانیت ناپدید شدند.

The first to understand the situation

تعدادی از کشورها و اپراتورهای تجاری

are a handful of government and commercial operators.

اولین کسانی هستند که متوجه موقعیت می‌شوند.

But well before they have time to process what’s happened,

اما قبل از آنکه وقت داشته باشند آنچه اتفاق افتاده است را پردازش کنند،

millions sitting on their couches become aware that something is amiss.

میلیون‌ها نفر که در مبلشان نشسته‌اند متوجه اشتباهی می‌شوند.

TV that’s broadcast from or routed through satellites dominate the market

تلویزیون‌هایی که از ماهواره‌ها پخش می‌شوند یا از طریق آنها هدایت می‌شوند،

for international programming as well as some local channels,

بر بازار برای برنامه‌های بین الملی و بعضی از شبکه‌های محلی تسلط دارند

so the disappearance causes immediate disruptions, worldwide.

بنابراین، نبود ماهواره‌ها باعث اختلالات فوری در سرتاسر جهان می‌شود.

The next people affected are those traveling by air, sea, or land,

افراد بعدی که تحت تاثیر قرار میگیرند کسانی هستند که از طریق هوا،آب و زمین سفر می‌کنند

as global positioning, navigation and timing services, have entirely ceased.

چونکه موقعیت یابی جهانی، جهت یابی و خدمات زمانبندی کاملا از بین رفته‌اند.

Pilots, captains, and drivers have to determine their locations

خلبانان، کاپتان‌ها، و راننده‌ها باید موقعیت خود را

using analog instruments and maps.

با استفاده از تجهیزات آنالوگ و نقشه‌ها مشخص کنند.

Aircraft, ships, and ground vehicles get stopped, grounded, or returned to port.

هواپیما‌ها، کشتی‌ها، و وسایل نقلیه زمینی متوقف، زمین‌گیر و به بندر فرستاده می‌شوند.

In the meantime, air traffic controllers have a difficult task on their hands

در همین حین، کنترل کننده‌های ترافیک هوایی ماموریت سختی در دست دارند

to prevent plane crashes.

که جلوگیری از تصادف هواپیماها است.

Within hours, most of the planet’s traffic grinds to a halt.

طی چندین ساعت، بیشتر ترافیک دنیا کاملا متوقف می‌شود.

The effects aren’t limited to entertainment and travel.

تاثیرات فقط به سرگرمی و مسافرت محدود نمی‌شوند.

All sorts of machines, from heating and cooling systems to assembly lines,

انواع ماشین‌ها، از سیستم‌های گرمایشی و سرمایشی تا خطوط مونتاژ

rely on super-accurate satellite-based timing systems,

به سیستم‌های زمانبندی بسیار دقیق ماهواره‌ای وابسته هستند،

and many have little-to-no backup options.

و بیشترشان گزینه‌ی پشتیبانی دیگری ندارند.

Stoplights and other traffic control systems stop synchronizing,

چراغ‌های ترافیک و دیگر سیستم‌های کنترل ترافیک از همگام سازی می‌ایستند

so police and good Samaritans step in to direct the remaining cars

پس پلیس و دیگر نیکوکاران برای هدایت ماشین‌ها وارد عمل می‌شوند.

and prevent as many accidents as possible.

و تا حد امکان از حوادث جلوگیری می‌کنند.

The most catastrophic impact is yet to come.

هنوز بزرگترین فاجعه به وقوع نپیوسته‌ است.

Because in the next few hours, the world economy shuts down.

چونکه طی چند ساعت آینده، اقتصاد جهان تعطیل می‌شود.

Satellite-based timestamps play a critical part in everything

نقطه‌های زمانی مبتنی بر ماهواره نقش مهمی در همه چیز دارند

from credit card readers and stock exchanges

از کارتخوان‌ها تا تبادلات بورس

to the systems that keep track of transactions.

و سیستم‌هایی که معاملات را ردیابی می‌کنند.

People are unable to withdraw cash or make electronic payments.

مردم نمی‌توانند پول نقد برداشت کنند یا پرداخت‌های الکترونیک انجام بدهند.

Logistics and supply chains for crucial goods like food and medicine fragment,

لجستیک‌ها و زنجیره‌های تامین برای لوازم اساسی مانند غذا و دارو از بین می‌روند

leaving people to survive on whatever is locally available.

که باعث می‌شود مردم فقط با هر چیزه محلی که در دسترس است زنده بمونند.

Most countries declare a state of emergency

بیشتر کشورها موقعیت ضروری اعلام می‌کنند

and call on the military to restore order.

و برای برقراریه نظم، به ارتش ماموریت می‌دهند.

That may take quite a while.

این شاید کمی طول بکشد.

Most navigation and communication systems are no longer operational,

بیشتر سیستم‌های ارتباطات و جهت یابی دیگر کار نمی‌کنند

so military chains of command may be in disarray.

بنابراین دستورات نظامی بهم ریخته هستند.

Many troops, including those actively deployed, are left to their own devices.

بیشتر نیروها، شامل افرادی که به طور فعال مستقر می‌شوند، به حال خود رها شده‌اند.

Commanders of nuclear submarines and missile control centers

فرماندهان زیر دریایی‌های هسته‌ای و مراکز کنترل موشک‌ها

wonder if the disruption is the result of a hostile attack.

در حال فکرند که آیا این بی‌نظمی به دلیل یک حمله خصمانه است.

What sorts of decisions do they make with partial information?

آنها با این اطلاعات نصف‌ونیمه چه تصمیم‌هایی می‌گیرند؟

Even in the best-case scenario,

حتی در بهترین حالت،

our civilization gets set back by decades at the very least.

تمدن ما به چند دهه گذشته بر می‌گردد.

That’s because, despite being a relatively new phenomenon,

چون درست است که ماهواره‌ها پدیده‌ای تازه‌ای هستند

satellites have quickly replaced more traditional long range technologies.

ولی سریعا جایگزینی برای تکنولوژی‌های دوربرد شدند.

The combination of global positioning and internet

ترکیب موقعیت یابی جهانی و اینترنت

has allowed for near-instant signals that can be synchronized worldwide.

باعث به وجود آمدن سیگنال‌های تقریبا آنی شده‌اند که می‌توانند جهانی هماهنگ شوند.

Many systems we use daily have been built upon this foundation.

تعداد زیادی از سیستم‌هایی که ما روزانه استفاده می‌کنیم بر این پایه ساخته شده‌اند.

Going back to the communication systems of the mid-20th century

بازگشت به سیستم‌های ارتباطی اواسط قرن ۲۰

would not be a simple matter.

کار آسانی نخواهد بود.

In many cases, they’d have to be rebuilt from the ground up.

در بیشتر مواقع، آنها باید از اول ساخته شوند.

While the sudden disappearance in this thought experiment is unlikely,

در حالی که غیب شدن ناگهانی در این آزمایش فکری بعید است،

there are two very real scenarios that could lead to the same results.

دو سناریوی واقعی وجود دارند که نتیجه‌ی یکسانی دارند.

The first is a solar flare so strong it fries satellite circuitry–

اولی یک شراره خورشیدی است که آنقدر قوی است مدار ماهواره‌ها را می‌سوزاند

as well as many other devices and power grids around the world.

همچنین دستگاه‌ها و شبکه‌های برق در دنیا.

And the second is an orbital chain reaction of collisions.

و دومی که یک واکنش زنجیره‌ی مداری از برخورد‌ها است.

With about 7,500 metric tons of defunct spacecraft, spent boosters,

با ۷۵۰۰ متر تن سفینه فضایی از بین رفته، تقویت‌کننده‌های استفاده شده،

and discarded equipment orbiting our planet

و تجهیزات دور انداخته شده در مدار سیاره ما

at relative speeds up to 56,000 kilometers per hour,

در سرعت‌های نسبی ۵۶۰۰۰ کیلومتر در ساعت،

even small objects can be highly destructive.

حتی تکه‌های کوچک می‌تواند بسیار مخرب باشند.

A single collision in space could create thousands of new pieces of debris,

یک برخورد در فضا می‌تواند هزاران تکه‌‌ی آوار درست کند،

leading to a chain reaction.

که باعث یک واکنش زنجیره‌ای می‌شود.

Space is huge, but many of the thousands of satellites currently in orbit

فضا بسیار بزرگ است، ولی هزاران ماهواره‌ای که در مدار هستند

share the same orbital highways for their specific purposes.

مدار مشترکی برای هدف‌های مشخصشان دارند.

And since most objects sent to space are not designed with disposal in mind,

و به دلیل اینکه بیشتر اشیاء فرستاده شده به فضا با توجه به دفع طراحی نشده‌اند،

these highways only become more congested over time.

این مدار‌ها با گذر زمان، بیشتر متراکم می‌شوند.

The good news is, we can protect ourselves by studying our solar system,

اخبار خوب این است که ما می‌توانیم با مطالعه منظومه‌ی شمسی، از خود دفاع کنیم،

creating backup options for our satellite networks,

از شبکه‌های ماهواره‌ای خود بک‌آپ درست کنیم،

and cooperating to avoid an orbital tragedy of the commons.

و باهم همکاری کنیم تا از تراژدی مداری مردم جلوگیری کنیم.

The space kilometers above our heads is like our forests,

فضای کیلومترها بالای سرمان مانند جنگل‌هایمان،

the ocean’s biodiversity and clean air:

تنوع زیستی اقیانوس‌ها و هوای پاکیزه است:

If we don't treat it as a finite resource,

اگر با آن مانند یک منبع محدود رفتار نکنیم،

we may wake up one day to find we no longer have it at all.

شاید روزی بیدار شویم و ببینم که اصلا آن را نداریم.