The secret formula to Agatha Christie's murder mysteries - Jamie Bernthal

Translator: samiramis khazaei Reviewer: Pari A

Agatha Christie is the best-selling novelist of all time.

آگاتا کریستی پرفروش‌ترین رمان‌نویس تمام دوران است.

But in 1916, she wasn’t even the most promising writer in her family.

ولی در ۱۹۱۶، حتی امیدوارکننده‌ترین نویسنده‌ی خانواده‌اش هم نبود.

Her older sister Madge had already written several short stories,

خواهرش مج، تا به آن موقع داستان‌های كوتاه بسیاری نوشته بود،

while Agatha hadn’t published any.

درحالی که آگاتا چیزی منتشر نکرده بود.

So when Agatha shared her desire to write a mystery novel,

پس زمانی که آگاتا علاقه‌ به نوشتن رمان معمایی را با او درمیان گذاشت،

Madge scoffed.

مج تمسخر کرد.

She bet that Agatha wouldn’t be able to create a compelling mystery—

او شرط بست که آگاتا نمی‌تواند یک معمای گیرا بنویسند،

and certainly not something she couldn't solve.

نه حداقل معمایی که خودش نتواند آن را حل کند.

Today, the novel that came of that bet

امروزه، همان رمانی که از آن شرط‌بندی بدست آمد،

stands alongside almost 100 other mysteries written by Christie,

در کنار تقریباً ۱۰۰ معمای دیگر نوشته شده توسط کریستی قرار دارد،

each one a cleverly constructed puzzle box

که هر کدام یک جعبه پازل هوشمندانه

of clues, misdirection, and human drama.

از سرنخ‌ها، گمراهی‌ها و درام انسانی هستند.

So let's investigate how she crafted these perfect crimes.

خوب بیایید بررسی کنیم که او چگونه این جنایات بی‌نقص را به وجود می‌آورد.

Christie designed her stories in many ways,

کریستی داستان‌هایش را به روش‌های مختلفی طراحی می‌کرد،

but one of the most important decisions was the setting.

اما یکی از مهم‌ترین تصمیمات مکان داستان بود.

From a remote island to a snow-stalled train car,

از یک جزیره دور افتاده، تا یک واگن قطار متوقف شده در برف،

she favored locations isolated from society.

او مکان‌های دور افتاده از جامعه را ترجیح می‌داد.

By restricting the scope of her stories,

کریستی با محدود کردن دامنه داستان‌هایش،

Christie limited possible suspects and built tension

مظنونان احتمالی را محدود و با مجبورکردن شخصیت‌ها به ماندن، تنش ایجاد می‌کرد -

by forcing characters to stay put—

even with a killer among them.

حتی با وجود یک قاتل در میان آنها.

Sometimes she further heightened the drama

گاهی اوقات او درام ماجرا را با ساختن شخصیت‌های غریبه ازهم تشدید می‌کرد،

by making the characters strangers,

unsure who they can trust.

که مطمئن نبودند به چه کسی می‌توانند اعتماد کنند.

But while her settings are eerie and extraordinary,

اما درحالی که صحنه‌سازی‌هایش ترسناک و خارق العاده بود،

her characters are just the opposite.

شخصیت‌ها دقیقاً برعکس بودند.

One of the biggest criticisms of Christie’s novels

یکی از بزرگترین نقدها به رمان‎‌های کریستی،

is that they’re full of two-dimensional people.

پر بودن آن‌ها از شخصیت‌های دو بعدی است.

But Christie avoided complex characters for a reason.

ولی کریستی به دلیلی مشخص، از شخصیت‌های پیچیده دوری می‌کرد.

By reducing people to a handful of simple traits,

او با تقلیل افراد به چند ویژگی ساده،

she provided readers with predictable suspects.

مظنونان قابل پیش‌بینی را در اختیار خوانندگان قرار می‌داد.

Well, usually predictable.

خب، معمولاً قابل پیش‌بینی.

Christie also used the audience's expectations against them.

کریستی همینطور از انتظارات خوانندگان بر علیه‌شان استفاده می‌کرد.

However, this typecasting sometimes relied on

هرچند این تیپ‌سازی معمولاً مرتبط است به

what contemporary readers know to be harmful stereotypes.

چیزی که خوانندگان امروزی به عنوان کلیشه‌های مضر می‌شناسند.

She frequently caricatured particular occupations and ethnic groups

او اغلب مشاغل و گروه‌های قومی خاص را

for comic effect,

برای ایجاد جلوه‌های مضحک، شخصیت‌سازی می‌کرد

reinforcing the prejudices of her time.

که به تعصبات زمانه‌اش دامن می‌زد.

This is certainly not an element of Christie’s work worth emulating,

این، مطمئناً عنصری از کار کریستی نیست که ارزش تقلید را داشته باشد،

and fortunately, many modern mystery writers

و خوشبختانه خیلی ازمعمانویسان مدرن

have found less problematic ways to use this technique.

روش‌های کم دردسرتری برای استفاده از این تکنیک پیدا کرده‌اند.

Even when she got it wrong,

حتی وقتی کریستی اشتباه می‌کرد،

Christie worked to make her characters feel authentic.

تلاش می کرد که شخصیت‌هایش واقعی به نظر برسند.

She closely observed the people around her,

او آدم‌های اطرافش را دقیقا بررسی می‌کرد،

and constantly scribbled down details from overheard conversations.

و دائماً جزئیات مکالماتی را که می‌شنید یادداشت می‎‌کرد.

She would then rearrange these details to piece her mysteries together,

سپس این جزییات را دوباره مرتب می‌کرد تا معما را کنار هم تشکیل دهد

often switching who the murderer was as she worked.

و اغلب در حین کار قاتل تغییر می‌کرد.

This approach kept information murky and disoriented even the sharpest readers.

این رویکرد، اطلاعات را مبهم نگه می‌داشت و حتی تیزبین‌ترین خوانندگان را منحرف می‌کرد.

However, there’s an important balance to strike

با این حال، تعادل مهمی بین باهوش بودن و گیج بودن وجود دارد و

between being clever and being confusing.

Nobody wants to read a predictable mystery,

هیچ کس نمی‌خواهد یک معمای قابل پیش‌بینی را بخواند،

but if things get too convoluted you can lose your reader altogether.

اما اگر همه چیز زیاد پیچیده شود، می‌توانید خواننده خود را به کلی از دست بدهید.

Christie handled this in part by keeping her language simple and accessible.

کریستی این موضوع را با ساده و قابل فهم نگه داشتن زبانش مدیریت کرد.

She used short sentences and clear, snappy dialogue

او از جمله‌های کوتاه و مکالمات واضح و تند استفاده می‌کرد

to help readers follow information.

تا به خوانندگان کمک کند که اطلاعات را دنبال کنند.

This kind of clarity is essential,

این نوع از شفاف‌سازی ضروری است،

because the best mysteries string their audience along

زیرا بهترین داستان‌های معمایی

خوانندگان‌شان را با یک سری از سرنخ‌هایی که با دقت چیده شده منحرف می‌کنند.

with a carefully laid trail of clues.

With Christie, a good clue is one the reader will remember,

در خصوص کریستی، یک سرنخ خوب چیزی است که خواننده آن را به یاد خواهد آورد،

but usually, fail to completely understand.

اما اغلب، نمی‌تواند به طور کامل درک کند.

For example, when a character cries that “Everything tastes foul today,”

به عنوان مثال، وقتی یک کاراکتر فریاد می‌زند که «امروز همه چیز تهوع آور است»،

just minutes before he dies,

آن هم فقط چند دقیقه قبل از مرگش،

the reader races to determine who poisoned his beverage.

خواننده سریعاً تلاش می‌کند تا بفهمد چه کسی نوشیدنی را مسموم کرده است.

But they’re likely failing to truly consider this clue.

اما آنها احتمالاً این سرنخ را واقعاً در نظر نمی‌گیرند.

If everything tasted foul that day,

اگر همه چیز امروز مزه تهوع‌آوری دارد،

then he’d been poisoned long before that drink.

پس او مدتها قبل از آن نوشیدنی مسموم شده است.

Christie also used clues to intentionally mislead her audience.

کریستی همچنین از سرنخ‌ها عمداً برای گمراه کردن خوانندگان استفاده می‌کرد.

For example, readers might recognize a clue associated with one suspect,

برای مثال، خوانندگان ممکن است سرنخی را با یک مظنون مرتبط بدانند،

only to learn that it was being used to frame them.

فقط برای اینکه او را گناهکار نشان دهد.

Other times, she built misdirection directly into the story’s structure—

در دیگر مواقع، او مستقیما در ساختار داستان مسیری اشتباه ایجاد می‌کرد -

like when a narrator reporting the murder is revealed to be the killer.

مثل وقتی که مشخص می‌شود، راوی‌ که قتلی را گزارش می‌کند، خودش قاتل بوده است.

Outside crime and clues,

سوای جنایات و سرنخ ها،

there’s one more ingredient in Christie’s formula:

عنصری دیگر در فرمول کریستی وجود دارد:

the detective.

کارآگاه.

Christie created many sleuths,

کریستی، کارآگاهان بسیاری خلق کرده است،

but her most enduring are Hercule Poirot and Miss Jane Marple.

اما ماندگارترین آنها، هرکول پوآرو و خانم جین مارپل است.

Neither this petit Belgian refugee nor this elderly amateur detective

نه این پناهنده بلژیکی کوچک، و نه آن کارآگاه آماتور مسن،

are traditional heroes.

هیچ‌ کدام قهرمان سنتی نیستند.

But their outsider status is exactly what helps them slip past security

اما وضعیت خارجی آنها همان چیزی است که به آنها کمک می‌کند تا نگهبانان را دور بزنند

and make suspects let their guard down.

و باعث می‌شود تا مظمونین احتیاط را کنار بگذارند.

As you might have guessed, Agatha won her sister’s bet.

همانطور که ممکن است حدس زده باشید، آگاتا شرط‌بندی خواهرش را برد.

Her eccentric detectives, clever clues, and simplified suspects

کارگاهان عجیب، سرنخ‌های هوشمندانه و مظنونان ساده شده‌ی او

form a blueprint that has stumped countless readers.

طرحی را پدید آورده که خوانندگان بی‌شماری را تحت تاثیر قرار داده است.

And now that you've uncovered her strategies,

و حالا که شما به استراتژی‌های او پی بردید،

the only mystery left is what stories you can tell with these secrets.

تنها معمای باقی مانده این است که چه داستانی با این اسرار می‌توانید بگویید.