The genius of the London Tube Map | Small Thing Big Idea, a TED series

Translator: Krystian Aparta Reviewer: Camille Martínez

Çeviri: Cihan Ekmekçi Gözden geçirme: Gözde Zülal Solak

The history of civilization, in some ways, is a history of maps:

Medeniyet tarihi, bazı yönlerden aslında haritalar tarihi:

How have we come to understand the world around us?

Çevremizdeki dünyayı anlamayı nasıl başardık?

One of the most famous maps works because it really isn't a map at all.

Dünyanın en iyi haritalarından birinin işe yarama sebebi aslında harita olmaması.

[Small thing. Big idea.]

[Küçük şey. Büyük fikir.]

[Michael Bierut on the London Tube Map]

[Michael Bierut Londra Metrosu Haritası üzerine]

The London Underground came together in 1908,

Londra Metrosu, sekiz farklı bağımsız demiryolunun

when eight different independent railways merged

tek bir ortak sistem yaratmak için

to create a single system.

birleştirilmesiyle, 1908'de oluştu.

They needed a map to represent that system

İnsanların gidecekleri yeri görebilmeleri için

so people would know where to ride.

sistemi gösterecek bir harita lazımdı.

The map they made is complicated.

Yaptıkları harita çok karışıktı.

You can see rivers, bodies of water, trees and parks --

Nehirleri, su birikintilerini, ağaç ve parkları görüyorsunuz --

the stations were all crammed together at the center of the map,

istasyonlar haritanın merkezinde birbirine girmiş,

and out in the periphery, there were some that couldn't even fit on the map.

dış kenarda da haritaya bile sığmayan bazı yerler vardı.

So the map was geographically accurate, but maybe not so useful.

Yani harita coğrafi olarak doğru ama pek kullanışlı değildi.

Enter Harry Beck.

Harry Beck'e gelelim.

Harry Beck was a 29-year-old engineering draftsman

Harry Beck, Londra Metrosu için zaman zaman çalışmış

who had been working on and off for the London Underground.

29 yaşında bir mühendislik çizimcisiydi.

And he had a key insight,

Önemli bir şeyi anlamıştı,

and that was that people riding underground in trains

metrodaki insanlar aslında

don't really care what's happening aboveground.

yukarıda neler olup bittiğini umursamıyorlardı.

They just want to get from station to station --

Sadece bir duraktan diğerine gitmek istiyorlardı.

"Where do I get on? Where do I get off?"

''Nerede biniyorum, nerede iniyorum?''

It's the system that's important, not the geography.

Önemli olan sistem, coğrafi kısmı değil.

He's taken this complicated mess of spaghetti,

Birbirine karışmış spagettiyi aldı

and he's simplified it.

ve bunu kolaylaştırdı.

The lines only go in three directions:

Hatlar sadece üç yönde gidiyor:

they're horizontal, they're vertical, or they're 45 degrees.

ya yataylar, ya dikeyler ya da 45 derecelik açıdalar.

Likewise, he spaced the stations equally,

İstasyonlar arasında eşit boşluklar bıraktı,

he's made every station color correspond to the color of the line,

her istasyonun rengini, bağlı olduğu hattın rengine tekabül ettirdi

and he's fixed it all so that it's not really a map anymore.

ve artık bir harita olmayacak şekilde hepsini düzenledi.

What it is is a diagram,

Oluşan şey bir şemaydı,

just like circuitry,

tıpkı bir devre gibi,

except the circuitry here isn't wires conducting electrons,

ancak devrede olduğu gibi elektronlara bağlanan kablolar yok,

it's tubes containing trains conducting people from place to place.

insanları bir yerden bir yere taşıyan içi vagon dolu tüneller var.

In 1933, the Underground decided, at last, to give Harry Beck's map a try.

1933 yılında Metro en sonunda Harry Beck'in haritasını bir şans verdi.

The Underground did a test run of a thousand of these maps, pocket-size.

Metro cebe sığacak boyutta bu haritadan binlerce bastırıp test yaptı.

They were gone in one hour.

Hepsi bir saatte tükendi.

They realized they were onto something,

Bir şey yakaladıklarını fark ettiler,

they printed 750,000 more,

750.000 tane daha bastırdılar

and this is the map that you see today.

ve bugün gördüğünüz harita da işte bu.

Beck's design really became the template

Beck'in tasarımı bugün metro haritalarını

for the way we think of metro maps today.

düşünüş şeklimizin taslağı hâline geldi.

Tokyo, Paris, Berlin, São Paulo, Sydney, Washington, D.C. --

Tokyo, Paris, Berlin, São Paulo, Sydney, Washington, D.C. --

all of them convert complex geography

bunların hepsi karmaşık bir coğrafyayı

into crisp geometry.

pratik geometriye dönüştürdü.

All of them use different colors to distinguish between lines,

Hepsi de hatları birbirinden ayırmak için farklı renkler kullanıyor,

all of them use simple symbols to distinguish between types of stations.

istasyon türlerini ayırmak için de basit semboller kullanıyorlar.

They all are part of a universal language, seemingly.

Görünen o ki bunların hepsi evrensel bir dilin parçası.

I bet Harry Beck wouldn't have known what a user interface was,

Eminim Harry Beck kullanıcı arayüzünün ne olduğunu bilmiyordu

but that's really what he designed

ama tasarladığı şey tam da buydu

and he really took that challenge and broke it down to three principles

ve bu zor işi üstlenerek öyle sanıyorum ki neredeyse

that I think can be applied in nearly any design problem.

her tür tasarım sorununa uygulanabilecek üç ilkeye ayırdı.

First one is focus.

İlki odak.

Focus on who you're doing this for.

Bunun kim için yapıldığına odaklanmak.

The second principle is simplicity.

İkinci ilke sadelik.

What's the shortest way to deliver that need?

Bu ihtiyacı karşılamanın en kısa yolu ne olabilir?

Finally, the last thing is:

Son olarak da

Thinking in a cross-disciplinary way.

karşıt alanlarda düşünme.

Who would've thought that an electrical engineer

Dünyanın en karmaşık sistemlerden birini

would be the person to hold the key

çözebilecek yetiye sahip kişinin

to unlock what was then one of the most complicated systems in the world --

bir elektronik mühendisi olacağını kim düşünebilirdi ki?

all started by one guy with a pencil and an idea.

Her şey bir kalemi ve bir fikri olan bir insanla başladı.