The genius of the London Tube Map | Small Thing Big Idea, a TED series

Translator: Krystian Aparta Reviewer: Camille Martínez

Translator: sadegh zabihi Reviewer: Mary Jane

The history of civilization, in some ways, is a history of maps:

تاریخ تمدن از جهاتی تاریخ نقشه‌هاست:

How have we come to understand the world around us?

چطور توانسته‌ایم دنیای اطرافمان را درک کنیم؟

One of the most famous maps works because it really isn't a map at all.

یکی از مشهورترین نقشه‌ها کار می‌کند چون در واقع اصلاً نقشه نیست.

[Small thing. Big idea.]

[چیز کوچک. ایده بزرگ.]

[Michael Bierut on the London Tube Map]

[مایکل بایرت و نقشه متروی لندن]

The London Underground came together in 1908,

راه‌آهن زیرزمینی لندن در سال ۱۹۰۸ تمام شد،

when eight different independent railways merged

وقتی که هشت خط آهن مستقل مختلف یکی شدند

to create a single system.

و یک سیستم یکپارچه را ساختند.

They needed a map to represent that system

به نقشه‌ای نیاز بود که آن سیستم را نمایش دهد

so people would know where to ride.

تا مردم بدانند کجا سوار شوند.

The map they made is complicated.

نقشه‌ای که ساختند بسیار پیچیده بود.

You can see rivers, bodies of water, trees and parks --

می‌توانستید رودها، آب‌ها، درختان و پارک‌ها را ببینید --

the stations were all crammed together at the center of the map,

ایستگاه‌ها همگی در مرکز نقشه چپانده شده بودند،

and out in the periphery, there were some that couldn't even fit on the map.

و بیرون در حاشیه، چند ایستگاه بود که حتی روی نقشه جا نمی‌شدند.

So the map was geographically accurate, but maybe not so useful.

پس نقشه از نظر جغرافیایی دقیق بود اما احتمالاً خیلی قابل استفاده نبود.

Enter Harry Beck.

هری بک وارد می‌شود.

Harry Beck was a 29-year-old engineering draftsman

هری بک یک مهندس نقشه‌کش ۲۹ ساله بود

who had been working on and off for the London Underground.

که به صورت منقطع برای متروی لندن کار کرده بود.

And he had a key insight,

و او بینشی کلیدی داشت،

and that was that people riding underground in trains

و آن این بود که مردمی که زیرزمین با قطار سفر می‌کنند

don't really care what's happening aboveground.

خیلی اهمیت نمی‌دهند روی زمین چه اتفاقی می‌افتد.

They just want to get from station to station --

آنها فقط می‌خواهند از ایستگاهی به ایستگاه دیگر برسند --

"Where do I get on? Where do I get off?"

«کجا سوار شوم؟ کجا پیاده شوم؟»

It's the system that's important, not the geography.

سیستم است که اهمیت دارد نه جغرافیا.

He's taken this complicated mess of spaghetti,

او پیچیدگی را از آن اسپاگتی در هم پیچیده گرفت

and he's simplified it.

و آن را ساده کرد.

The lines only go in three directions:

خطوط فقط در سه جهت حرکت می‌کردند:

they're horizontal, they're vertical, or they're 45 degrees.

افقی، عمودی، یا با زاویه ۴۵ درجه.

Likewise, he spaced the stations equally,

همین طور، فاصله ایستگاه‌ها را هم یکسان کرد،

he's made every station color correspond to the color of the line,

او هر ایستگاه را بر اساس رنگ همان خط رنگ کرد،

and he's fixed it all so that it's not really a map anymore.

و کاری کرد که در نهایت دیگر در واقع آن یک نقشه نبود.

What it is is a diagram,

بلکه یک نمودار بود،

just like circuitry,

درست مثل مدار برق،

except the circuitry here isn't wires conducting electrons,

با این تفاوت که مدار اینجا سیم‌های انتقال دهنده الکترون نیست،

it's tubes containing trains conducting people from place to place.

تونل‌های حاوی قطار است که مردم را از جایی به جای دیگر می‌رسانند.

In 1933, the Underground decided, at last, to give Harry Beck's map a try.

در سال ۱۹۳۳، سازمان قطار شهری بالاخره تصمیم گرفت فرصتی به نقشه هری بک بدهد.

The Underground did a test run of a thousand of these maps, pocket-size.

قطار شهری به صورت آزمایشی هزار عدد از آن نقشه را در ابعاد جیبی چاپ کرد.

They were gone in one hour.

در یک ساعت همه آنها را بردند.

They realized they were onto something,

آنها فهمیدند که در راه درست هستند،

they printed 750,000 more,

و ۷۵۰٫۰۰۰ نسخه دیگر چاپ کردند،

and this is the map that you see today.

و این نقشه‌ایست که امروز می‌بینید.

Beck's design really became the template

طرح بک در واقع به الگوی

for the way we think of metro maps today.

طرز فکر امروزی ما درباره نقشه مترو بدل شد.

Tokyo, Paris, Berlin, São Paulo, Sydney, Washington, D.C. --

توکیو، پاریس، برلین، ساوپائولو، سیدنی، واشنگتن، دی. سی. --

all of them convert complex geography

همه آنها جغرافیای پیچیده را

into crisp geometry.

به هندسه شکننده تبدیل کردند.

All of them use different colors to distinguish between lines,

همه آنها از رنگ‌های مختلف برای متمایز کردن خطوط استفاده می‌کنند،

all of them use simple symbols to distinguish between types of stations.

همه آنها از نمادهای ساده برای متمایز کردن انواع مختلف ایستگاه‌ها استفاده می‌کنند.

They all are part of a universal language, seemingly.

ظاهراً همه آنها بخشی از زبان جهانی هستند.

I bet Harry Beck wouldn't have known what a user interface was,

شرط می‌بندم هری بک نمی‌دانسته رابط کاربر چیست،

but that's really what he designed

اما در واقع آن همان چیزی است که او طراحی کرد

and he really took that challenge and broke it down to three principles

و او واقعاً آن چالش را گرفت و به سه اصل تقسیم کرد

that I think can be applied in nearly any design problem.

که من فکر می‌کنم می‌تواند تقریباً به هر مسئله طراحی اعمال شود.

First one is focus.

اول تمرکز است.

Focus on who you're doing this for.

تمرکز بر کسی که دارید این کار را برای او می‌کنید.

The second principle is simplicity.

اصل دوم سادگی است.

What's the shortest way to deliver that need?

کوتاه‌ترین راه برآورده کردن آن نیاز چیست؟

Finally, the last thing is:

در نهایت، آخرین چیز این است که:

Thinking in a cross-disciplinary way.

فکر کردن به صورت تقابل چند رشته‌ای.

Who would've thought that an electrical engineer

چه کسی فکر می‌کرد که یک مهندس برق

would be the person to hold the key

کسی است که کلید قفلی را دارد

to unlock what was then one of the most complicated systems in the world --

که آن زمان یکی از پیچیده‌ترین سیستم‌های جهان بود --

all started by one guy with a pencil and an idea.

همه این‌ها با یک نفر و یک مداد و یک ایده شروع شد.