The genius of the London Tube Map | Small Thing Big Idea, a TED series

Translator: Krystian Aparta Reviewer: Camille Martínez

Translator: Kelwalin Dhanasarnsombut Reviewer: Rawee Ma

The history of civilization, in some ways, is a history of maps:

ประวัติศาสตร์บางแง่มุมของมนุษยชาติ คือประวัติศาสตร์ของแผนที่

How have we come to understand the world around us?

เรามีความเข้าใจ ต่อโลกรอบ ๆ ตัวเราได้อย่างไร

One of the most famous maps works because it really isn't a map at all.

หนึ่งในแผนที่ที่โด่งดังที่สุด มีประสิทธิภาพ เพราะที่จริงแล้ว มันไม่ใช่แผนที่

[Small thing. Big idea.]

[ของธรรมดากับแนวคิดที่ยิ่งใหญ่]

[Michael Bierut on the London Tube Map]

[ไมเคิล เบรุต พูดถึงแผนที่รถไฟใต้ดินลอนดอน]

The London Underground came together in 1908,

รถไฟใต้ดินลอนดอน เป็นรูปเป็นร่างขึ้นในปี ค.ศ.1908

when eight different independent railways merged

เมื่อรถไฟแปดสายถูกนำมาเชื่อมต่อกัน

to create a single system.

เป็นโครงข่ายเดียว

They needed a map to represent that system

จึงมีความจำเป็น ที่จะต้องมีแผนที่แสดงโครงข่าย

so people would know where to ride.

เพื่อให้ผู้โดยสารรู้ว่าจะเดินทางไปไหน

The map they made is complicated.

แผนที่ที่สร้างขึ้นนั้นซับซ้อน

You can see rivers, bodies of water, trees and parks --

มีส่วนที่แสดงแม่น้ำ แหล่งน้ำ ต้นไม้ และสวน

the stations were all crammed together at the center of the map,

สถานีจำนวนมากกระจุกอยู่ตรงกลาง

and out in the periphery, there were some that couldn't even fit on the map.

และมีบางส่วนรอบนอก ที่ไม่สามารถใส่ไว้ในแผนที่ได้

So the map was geographically accurate, but maybe not so useful.

แผนที่นี้ถูกต้องตามหลักภูมิศาสตร์ แต่ไม่เป็นประโยชน์เท่าไร

Enter Harry Beck.

และแล้ว เฮนรี่ เบ็ค ก็เข้ามา

Harry Beck was a 29-year-old engineering draftsman

เฮนรี่ เบ็ค คือช่างเขียนแบบวิศวกรรม อายุ 29 ปี

who had been working on and off for the London Underground.

เขาทำงานเกี่ยวกับรถไฟใต้ดินมาหลายครั้ง

And he had a key insight,

และมีความเข้าใจอย่างลึกซึ้ง

and that was that people riding underground in trains

ว่าผู้โดยสารที่อยู่ในรถไฟใต้ดิน

don't really care what's happening aboveground.

ไม่สนใจหรอกว่าเกิดอะไรขึ้นข้างบนบ้าง

They just want to get from station to station --

พวกเขาแค่อยากเดินทาง จากสถานีหนึ่งไปยังอีกสถานีหนึ่ง

"Where do I get on? Where do I get off?"

"ฉันจะขึ้นรถไฟที่สถานีไหน จะลงที่ไหน"

It's the system that's important, not the geography.

โครงข่ายต่างหากที่สำคัญ ไม่ใช่ภูมิศาสตร์

He's taken this complicated mess of spaghetti,

เขาคลี่เส้นสายที่พันกันยุ่งเป็นบะหมี่ออก

and he's simplified it.

และทำให้มันง่ายขึ้น

The lines only go in three directions:

เส้นทางการเดินรถถูกแยกออกไปเพียงสามทิศทาง

they're horizontal, they're vertical, or they're 45 degrees.

ได้แก่ แนวนอน แนวตั้ง และ 45 องศา

Likewise, he spaced the stations equally,

ในทำนองเดียวกัน เขาจัดระยะห่างระหว่างสถานีให้เท่ากัน

he's made every station color correspond to the color of the line,

ทำสีให้กับทุก ๆ สถานี ให้สอดคล้องกับสีของสายการเดินรถ

and he's fixed it all so that it's not really a map anymore.

เมื่อเขาได้แก้ไขทั้งหมดแล้ว มันก็ไม่ใช่แผนที่อีกต่อไป

What it is is a diagram,

มันกลายเป็นแผนภาพ

just like circuitry,

เหมือนกับแผงวงจรไฟฟ้า

except the circuitry here isn't wires conducting electrons,

แค่แผงวงจรไฟฟ้านี้ไม่ได้มีไว้นำไฟฟ้า

it's tubes containing trains conducting people from place to place.

มันคือรถไฟใต้ดินที่บรรทุกผู้โดยสาร จากที่หนึ่งไปสู่อีกที่หนึ่ง

In 1933, the Underground decided, at last, to give Harry Beck's map a try.

ในปีค.ศ.1933 ในที่สุดรถไฟฟ้าใต้ดินลอนดอน ก็ตัดสินใจลองใช้แผนที่ของเฮนรี่ เบ็ค

The Underground did a test run of a thousand of these maps, pocket-size.

รถไฟใต้ดินทดลองใช้ แผนที่ขนาดพกพาจำนวนพันฉบับ

They were gone in one hour.

แผนที่ถูกแจกหมดภายในหนึ่งชั่วโมง

They realized they were onto something,

พวกเขารู้เลยว่านี่จะเป็นการปฏิวัติวงการ

they printed 750,000 more,

แผนที่ถูกพิมพ์อออกมาอีก 750,000 ฉบับ

and this is the map that you see today.

และนี่คือแผนที่ที่คุณเห็นกันในปัจจุบัน

Beck's design really became the template

การออกแบบของเบ็คกลายเป็นต้นแบบ

for the way we think of metro maps today.

สำหรับแนวคิดเกี่ยวกับ แผนที่รถไฟใต้ดินในปัจจุบัน

Tokyo, Paris, Berlin, São Paulo, Sydney, Washington, D.C. --

โตเกียว ปารีส เบอร์ลิน เซาเปาโล ซิดนีย์ วอร์ชิงตัน ดี. ซี.

all of them convert complex geography

แผนที่เหล่านี้ เปลี่ยนแผนที่ภูมิศาสตร์ที่ดูซับซ้อน

into crisp geometry.

ให้กลายเป็นแผนที่เรขาคณิตง่าย ๆ

All of them use different colors to distinguish between lines,

แยกเส้นทางการเดินรถด้วยสีที่ต่างกัน

all of them use simple symbols to distinguish between types of stations.

ใช้สัญลักษณ์ง่าย ๆ เพื่อแยกสถานีชนิดต่าง ๆ

They all are part of a universal language, seemingly.

เฉกเช่นกว่า พวกมันเป็นส่วนหนึ่งของภาษาสากล

I bet Harry Beck wouldn't have known what a user interface was,

ผมขอพนันว่า แฮรี่ เบ็ค ไม่ได้ล่วงรู้มาก่อนว่า ส่วนต่อประสานผู้ใช้ คืออะไร

but that's really what he designed

แต่นั่นแหละ คือสิ่งที่เขาออกแบบ

and he really took that challenge and broke it down to three principles

เขาจัดการกับปัญหาท้าทาย และจำแนกมันออกมาเป็นหลักการสามประการ

that I think can be applied in nearly any design problem.

ที่ผมคิดว่าสามารถประยุกต์ใช้ได้ กับปัญหาในการออกแบบเกือบทุกอย่าง

First one is focus.

ประการแรก กำหนดเป้าหมาย

Focus on who you're doing this for.

กำหนดเป้าหมายว่า คุณกำลังทำสิ่งนี้ให้ใคร

The second principle is simplicity.

หลักการประการที่สองก็คือ ความเรียบง่าย

What's the shortest way to deliver that need?

ทางลัดที่สั้นที่สุดในการตอบสนองความต้องการ

Finally, the last thing is:

และประการสุดท้ายก็คือ

Thinking in a cross-disciplinary way.

คิดนอกกรอบ

Who would've thought that an electrical engineer

ใครจะไปคิดว่าวิศวกรไฟฟ้า

would be the person to hold the key

จะเป็นคนถือกุญแจสำคัญ

to unlock what was then one of the most complicated systems in the world --

ที่ใช้ไขปัญหาของหนึ่งในเครือข่าย ที่ซับซ้อนที่สุดในโลก

all started by one guy with a pencil and an idea.

ทั้งหมดเริ่มต้นจากคนเพียงคนเดียว ที่มีดินสอและความคิด