Peter Attia: What if we're wrong about diabetes?

Peter Attia: Ya diabet hakkında yanılıyorsak?

Translator: Joseph Geni Reviewer: Morton Bast

Çeviri: ugur damar Gözden geçirme: Ayhun Tekat

I'll never forget that day

2006 ilkbaharındaki

back in the spring of 2006.

o günü asla unutmayacağım.

I was a surgical resident

Johns Hopkins Hastanesi'nde

at The Johns Hopkins Hospital,

cerrahi uzmanıydım ve

taking emergency call.

acil çağrılarını alıyordum.

I got paged by the E.R. around 2 in the morning

Bir gece saat 2'de, acil servisten

to come and see a woman with a diabetic ulcer

ayağında diabetik yara olan

on her foot.

bir kadını görmek üzere çağırıldım.

I can still remember sort of that smell of rotting flesh

Perdeyi açtığım anda aldığım o çürümüş et kokusunu

as I pulled the curtain back to see her.

halen hatırlayabiliyorum.

And everybody there agreed this woman was very sick

Oradaki herkes kadının çok hasta olduğu ve hastanede olmaya

and she needed to be in the hospital.

ihtiyaç duyduğu konusunda hemfikirdi.

That wasn't being asked.

Fakat asıl soru bu değildi.

The question that was being asked of me was a different one,

Bana yöneltilen asıl soru başkaydı;

which was, did she also need an amputation?

amputasyon gerekiyor muydu?

Now, looking back on that night,

Şimdi, o geceyi tekrar düşününce,

I'd love so desperately to believe that I treated that woman

ondan 3 gün önce acil servise bel ağrısı şikayetiyle gelen

on that night with the same empathy and compassion

ve sonra ileri evre pankreas kanseri olduğu öğrenilen

I'd shown the 27-year-old newlywed

27 yaşında, yeni evli birine yaklaşırken gösterdiğim

who came to the E.R. three nights earlier

empati ve şefkatin aynısını

with lower back pain

o kadına da gösterdiğime inandığım için

that turned out to be advanced pancreatic cancer.

son derece memnunum.

In her case, I knew there was nothing I could do

Onun durumunda, hayatını kurtarmak için

that was actually going to save her life.

yapabileceğim bir şey olmadığını biliyordum,

The cancer was too advanced.

kanser çok ilerlemişti.

But I was committed to making sure that

Ancak daha rahat ve huzurlu olduğundan emin olmak için

I could do anything possible to make her stay

mümkün olan her şeyi yapacağımdan

more comfortable. I brought her a warm blanket

şüphem yoktu. Ona sıcak bir battaniye

and a cup of a coffee.

ve bir bardak kahve götürdüm.

I brought some for her parents.

Biraz da ailesi için aldım.

But more importantly, see, I passed no judgment on her,

Fakat daha önemlisi, onu hiç yargılamadım,

because obviously she had done nothing

çünkü o duruma gelmek için

to bring this on herself.

hiç bir şey yapmamıştı.

So why was it that, just a few nights later,

Peki niçin, sadece birkaç gece sonra,

as I stood in that same E.R. and determined

aynı acil serviste dururken ve diabet olan hastamın

that my diabetic patient did indeed need an amputation,

gerçekten bir amputasyona ihtiyacı olduğuna karar vermişken,

why did I hold her in such bitter contempt?

niçin onu hor görmüştüm?

You see, unlike the woman the night before,

Bakın, önceki gece gelen kadından farklı olarak,

this woman had type 2 diabetes.

bu kadının tip 2 diabeti vardı.

She was fat.

Şişmandı.

And we all know that's from eating too much

Tabi hepimiz biliyoruz ki, bunun sebebi

and not exercising enough, right?

fazla yemek ve egzersiz yapmamak, değil mi?

I mean, how hard can it be?

Yani, ne kadar zor olabilir ki?

As I looked down at her in the bed, I thought to myself,

Yatağında yatarken ona bakıp düşündüm;

if you just tried caring even a little bit,

'sadece biraz daha özen göstermeyi deneseydin,

you wouldn't be in this situation at this moment

şu an bu durumda, hiç tanımadığın

with some doctor you've never met

bir doktorla, ayağının kesilmesi

about to amputate your foot.

hakkında konuşuyor olmazdın.'

Why did I feel justified in judging her?

Onu yargılarken niçin kendimi haklı görüyordum?

I'd like to say I don't know.

Bunun sebebini bilmediğimi söylemek isterdim.

But I actually do.

Fakat, aslında biliyorum.

You see, in the hubris of my youth,

Gençliğimin kibiriyle

I thought I had her all figured out.

her şeyi bildiğimi düşünüyordum.

She ate too much. She got unlucky.

O çok fazla yemişti. Şanssızdı.

She got diabetes. Case closed.

Diabet hastası oldu. Konu kapandı.

Ironically, at that time in my life,

Ancak şu işe bakın ki, aynı zamanda

I was also doing cancer research,

kanser araştırması yapıyordum,

immune-based therapies for melanoma, to be specific,

daha açıkçası melanom için bağışıklık temelli tedavi ile ilgili;

and in that world I was actually taught to question everything,

ve hayatımın o kısmında tüm varsayımların doğruluğunu tartışmak için

to challenge all assumptions

her şeyi sorgulamam ve mümkün olan

and hold them to the highest possible scientific standards.

en yüksek bilimsel standartlara göre davranmam gerektiği öğretiliyordu.

Yet when it came to a disease like diabetes

Fakat konu diabet gibi bir hastalık olunca,

that kills Americans eight times more frequently than melanoma,

ki Amerikalılar için melanomdan 8 kat daha sık bir ölüm sebebi,

I never once questioned the conventional wisdom.

daha önce genelgeçer bilgileri hiç sorgulamamıştım.

I actually just assumed the pathologic sequence of events

Aslında sadece olaylardaki patolojik sıralanışın

was settled science.

bilim olduğunu sanmıştım.

Three years later, I found out how wrong I was.

3 yıl sonra ne kadar yanlış olduğumu farkettim.

But this time, I was the patient.

Fakat bu sefer, hasta olan bendim.

Despite exercising three or four hours every single day,

Her gün 3-4 saat egzersiz yapmama ve

and following the food pyramid to the letter,

besin piramidine harfi harfine sadık kalmama rağmen,

I'd gained a lot of weight and developed something

çok kilo aldım ve metabolik sendrom denilen

called metabolic syndrome.

bir hastalık gelişti.

Some of you may have heard of this.

Bu bazılarınıza tanıdık gelebilir.

I had become insulin-resistant.

Vücudumda insülin direnci oluştu.

You can think of insulin as this master hormone

İnsülini, yediğimiz yemeklerin yakılacağına

that controls what our body does with the foods we eat,

veya depolanacağına dair kontrolü elinde tutan

whether we burn it or store it.

bir şef hormon olarak düşünebilirsiniz.

This is called fuel partitioning in the lingo.

Buna kabaca yakıtı paylaştırma diyebiliriz.

Now failure to produce enough insulin is incompatible with life.

Yeterli insülini üretememek yaşamla bağdaşmaz.

And insulin resistance, as its name suggests,

İnsülin direnci ise, adından anlaşılacağı gibi,

is when your cells get increasingly resistant

insülinin görevini yapması esnasında

to the effect of insulin trying to do its job.

hücrelerin bu etkiye karşı direnç göstermesidir.

Once you're insulin-resistant,

Bir kez insülin direnci gelişirse,

you're on your way to getting diabetes,

pankreas bezinizin buna ayak uydurup

which is what happens when your pancreas

yeteri kadar insülin üretememesi ile karakterize

can't keep up with the resistance and make enough insulin.

diabet hastalığına doğru ilerliyorsunuzdur.

Now your blood sugar levels start to rise,

O zaman kan şekeri seviyeniz yükselmeye başlar

and an entire cascade of pathologic events

ve birçok patolojik olay serisi bir anlamda

sort of spirals out of control that can lead to heart disease,

kontrolden çıkarak kalp hastalığı, kanser, hatta

cancer, even Alzheimer's disease,

Alzheimer hastalığına ve birkaç yıl önceki kadında

and amputations, just like that woman a few years earlier.

olduğu gibi amputasyonlara yol açabilir.

With that scare, I got busy changing my diet radically,

Bu korkuyla, gayet radikal bir şekilde dietimi;

adding and subtracting things most of you would find

bir şeyler ekleyip çıkararak birçoğunuzun kesinlikle

almost assuredly shocking.

çok şaşıracağı bir şekilde değiştirdim.

I did this and lost 40 pounds, weirdly while exercising less.

Bunu yaptım ve hem de daha az egzersizle yaklaşık 18 kilogram verdim.

I, as you can see, I guess I'm not overweight anymore.

Gördüğünüz gibi, sanırım artık fazla kilolu değilim.

More importantly, I don't have insulin resistance.

Daha önemlisi, insülin direncim yok.

But most important, I was left

Fakat en önemlisi,

with these three burning questions that wouldn't go away:

hiç aklımdan çıkmayan şu 3 can alıcı soru ile baş başa kalmıştım:

How did this happen to me if I was supposedly

Eğer sözde her şeyi doğru yapıyorduysam,

doing everything right?

bu nasıl benim başıma gelmişti?

If the conventional wisdom about nutrition had failed me,

Eğer beslenme hakkındaki genelgeçer bilgiler benim üzerimde yanıldıysa,

was it possible it was failing someone else?

başka biri için de yanılabilir miydi?

And underlying these questions,

Bu soruların altını çizerek,

I became almost maniacally obsessed

obezite ile insülin direnci arasındaki

in trying to understand the real relationship

gerçek ilişkiyi anlamak için neredeyse

between obesity and insulin resistance.

manyakça bir saplantıya girmiştim.

Now, most researchers believe obesity

Şu an, birçok araştırmacı obezitenin

is the cause of insulin resistance.

insülin direncine sebep olduğuna inanıyor.

Logically, then, if you want to treat insulin resistance,

Mantık olarak, insülin direncini tedavi etmek istiyorsanız,

you get people to lose weight, right?

hastaların kilo vermesini sağlamalısınız, değil mi?

You treat the obesity.

Obeziteyi tedavi edersiniz.

But what if we have it backwards?

Peki ya aslında tam tersi doğruysa?

What if obesity isn't the cause of insulin resistance at all?

Ya obezite insülin direncine hiç sebep olmuyorsa?

In fact, what if it's a symptom of a much deeper problem,

Gerçekte, ya çok daha derindeki bir sorunun belirtisi ve

the tip of a proverbial iceberg?

buz dağının görünen kısmıysa?

I know it sounds crazy because we're obviously in the midst

Kulağa çok çılgınca geldiğinin farkındayım, çünkü hakikaten

of an obesity epidemic, but hear me out.

bir obezite salgınının ortasındayız, fakat bitirmemi bekleyin.

What if obesity is a coping mechanism

Ya obezite, hücre içinde süregelen

for a far more sinister problem going on

çok daha tehditkar bir problemle

underneath the cell?

baş etme mekanizması ise?

I'm not suggesting that obesity is benign,

Obezitenin iyi huylu olduğunu ileri sürmüyorum,

but what I am suggesting is it may be the lesser

söylemek istediğim, iki tane metabolik sorundan

of two metabolic evils.

daha iyi olan olabileceği.

You can think of insulin resistance as the reduced capacity

İnsülin direncini yakıt paylaşımındaki

of our cells to partition fuel,

azalmış kapasitemiz olarak düşünün;

as I alluded to a moment ago,

ki, bu az önce de anlatmaya çalıştığım gibi

taking those calories that we take in

aldığımız kalorilerin bazısını uygunca yakıp

and burning some appropriately and storing some appropriately.

bazısını yine uygunca depolayan bir paylaşım.

When we become insulin-resistant,

İnsülin direnci geliştiğinde,

the homeostasis in that balance deviates from this state.

organizmadaki bu denge bozuluyor.

So now, when insulin says to a cell,

Yani şimdi, insülin bir hücreye;

I want you to burn more energy

'Daha fazla enerji yakmanı istiyorum.'derse ve

than the cell considers safe, the cell, in effect, says,

bu miktar hücrenin güvenli gördüğünden fazla ise,

"No thanks, I'd actually rather store this energy."

hücre doğrusu; 'Hayır, teşekkürler. Bu enerjiyi depolasam daha iyi olur.' der.

And because fat cells are actually missing most of

Yağ hücreleri, diğer hücrelerde bulunan birçok

the complex cellular machinery found in other cells,

biyokimyasal mekanizmadan yoksun olduğu için,

it's probably the safest place to store it.

muhtemelen depolanmak için en doğru yerdir.

So for many of us, about 75 million Americans,

Yani birçoğumuz, yani 75 milyon Amerikalı için,

the appropriate response to insulin resistance

insülin direncine makul yanıt,

may actually be to store it as fat, not the reverse,

aslında yağ olarak depolanma olabilir, yani tersi olan

getting insulin resistance in response to getting fat.

şişmanlamaya yanıt olarak insülin direnci geliştirmek değil.

This is a really subtle distinction,

Bu gerçekten kabaca bir yaklaşım,

but the implication could be profound.

fakat altında yatan anlam derin olabilir.

Consider the following analogy:

Şu benzetime bir bakın:

Think of the bruise you get on your shin

Sehpaya yanlışlıkla çarptığınızda bacağınızda

when you inadvertently bang your leg into the coffee table.

oluşan bir morluğu düşünün.

Sure, the bruise hurts like hell, and you almost certainly

Tabi, o morluk çok ağrır ve siz de o

don't like the discolored look, but we all know

renk değişimini hiç sevmezsiniz, fakat hepimiz biliyoruz ki

the bruise per Se is not the problem.

morluk başlı başına bir problem değildir.

In fact, it's the opposite. It's a healthy response to the trauma,

Aslında, tam tersidir. O, travmaya karşı sağlıklı bir yanıttır;

all of those immune cells rushing to the site of the injury

tüm bağışıklık hücreleri hasarlı bölgeye hücum eder

to salvage cellular debris and prevent the spread

ve hücresel birikintileri sınırlayıp enfeksiyonun

of infection to elsewhere in the body.

vücutta başka bir yere yayılımını engeller.

Now, imagine we thought bruises were the problem,

Şimdi, morlukların asıl sorun olduğunu düşündüğümüzü

and we evolved a giant medical establishment

ve morlukları tedavi etmek üzere muazzam bir tıbbi düzen

and a culture around treating bruises:

ve protokol geliştirdiğimizi hayal edin:

masking creams, painkillers, you name it,

gizleyici kremler, ağrı kesiciler, ve saire;

all the while ignoring the fact that people

fakat tüm bu sırada insanların halen bacaklarını

are still banging their shins into coffee tables.

sehpalara vurduğu gerçeğinin göz ardı edildiğini hatırlayın.

How much better would we be if we treated the cause --

İnsanlara salonda yürürken dikkatli olmalarını

telling people to pay attention

söyleyerek sonuçtan ziyade asıl sebebi

when they walk through the living room --

ortadan kaldırmayı deneseydik

rather than the effect?

ne kadar daha iyi bir iş yapmış olurduk?

Getting the cause and the effect right

Sebebi ve sonucu doğru tayin etmek

makes all the difference in the world.

dünyadaki tüm farklılıkları yaratan şeydir.

Getting it wrong, and the pharmaceutical industry

Yanlış belirlemekse, ilaç endüstrisini

can still do very well for its shareholders

ve ortaklarını yine de kalkındırsa da

but nothing improves for the people with bruised shins.

bacakları morarmış insanları iyileştirmez.

Cause and effect.

Sebep ve sonuç.

So what I'm suggesting is

Yani ortaya koymaya çalıştığım,

maybe we have the cause and effect wrong

belki obezite ve insülin direnci hakkındaki

on obesity and insulin resistance.

sebep ve sonucu yanlış belirledik.

Maybe we should be asking ourselves,

Belki de kendimize sormalıyız;

is it possible that insulin resistance causes weight gain

insülin direncinin kilo alımına ve obezite ile ilişkili hastalıklara

and the diseases associated with obesity,

en azından çoğu kişide

at least in most people?

yol açma ihtimali olabilir mi?

What if being obese is just a metabolic response

Ya obezite; altta yatan, hakkında asıl düşünmemiz gereken

to something much more threatening,

çok daha tehditkar

an underlying epidemic,

ve yaygın bir probleme

the one we ought to be worried about?

karşı sadece metabolik bir yanıtsa?

Let's look at some suggestive facts.

Şimdi bazı gerçeklere bakalım.

We know that 30 million obese Americans

Biliyoruz ki, Birleşik Devletler'deki

in the United States don't have insulin resistance.

30 milyon obez Amerikalı'nın insülin direnci yok;

And by the way, they don't appear to be at any

ve bu insanların herhangi bir hastalığa

greater risk of disease than lean people.

yakalanma riskleri zayıf ve sağlıklı olanlardan daha fazla değil.

Conversely, we know that six million lean people

Diğer yandan, Birleşik Devletler'deki

in the United States are insulin-resistant,

6 milyon zayıf insanda insülin direnci var ve bu insanların

and by the way, they appear to be at even greater risk

biraz önce bahsettiğim metabolik hastalıklara yakalanma

for those metabolic diseases I mentioned a moment ago

ihtimali, insülin direnci olmayan

than their obese counterparts.

obez insanlarınkinden daha bile fazla.

Now I don't know why, but it might be because,

Şu an sebebini bilmiyorum, ama bunun sebebi,

in their case, their cells haven't actually figured out

onların vücüdunda, hücrelerin fazla enerji ile

the right thing to do with that excess energy.

ne yapacağını henüz keşfetmemiş olması olabilir.

So if you can be obese and not have insulin resistance,

Yani, obez olup insülin direnciniz yoksa

and you can be lean and have it,

veya zayıf olup insülin direnciniz varsa,

this suggests that obesity may just be a proxy

bu obezitenin bu süreçte sadece bir aracı

for what's going on.

olduğunu ortaya koyar.

So what if we're fighting the wrong war,

Ya eğer yanlış düşmana karşı savaşıyorsak,

fighting obesity rather than insulin resistance?

insülin direncinden ziyade obezite ile savaşıyorsak?

Even worse, what if blaming the obese

Hatta daha kötüsü, ya obeziteyi suçlayarak

means we're blaming the victims?

kurbanları suçluyorsak?

What if some of our fundamental ideas about obesity

Ya obezite hakkındaki bazı temel fikirlerimiz

are just wrong?

yanlışsa?

Personally, I can't afford the luxury of arrogance anymore,

Kişisel olarak,artık bu kibirin ağırlığını kaldıramıyorum,

let alone the luxury of certainty.

hatta kesinliğin ağırlığını hiç kaldıramıyorum.

I have my own ideas about what could be at the heart of this,

Bunun merkezinde ne olabileceğine dair kendi fikirlerim var,

but I'm wide open to others.

fakat diğer her fikre açığım.

Now, my hypothesis, because everybody always asks me,

Şimdi, benim hipotezim, herkes bana sorduğu için

is this.

budur.

If you ask yourself, what's a cell trying to protect itself from

Bir hücrenin, insüline direnç geliştirirken kendini hangi şeyden

when it becomes insulin resistant,

korumaya çalıştığını kendinize sorarsanız,

the answer probably isn't too much food.

cevap muhtemelen fazla yemek olmayacaktır.

It's more likely too much glucose: blood sugar.

Daha büyük olasılıkla fazla glukoz, kan şekeri olacaktır.

Now, we know that refined grains and starches

Şu an, işlenmiş tahıl ve nişastanın

elevate your blood sugar in the short run,

kısa vadede kan şekerini yükselttiğini biliyoruz

and there's even reason to believe that sugar

ve hatta şekerin direkt olarak insülin direncine

may lead to insulin resistance directly.

yol açabildiğine inanmak için sebep var.

So if you put these physiological processes to work,

Bu fizyolojik süreçleri yürürlüğe koyarsanız,

I'd hypothesize that it might be our increased intake

obezite ve diabetin bu kadar yaygınlaşmasına

of refined grains, sugars and starches that's driving

işlenmiş tahıl, şeker ve nişastadan zengin beslenmemizin,

this epidemic of obesity and diabetes,

insülin direnci üzerinden yol açmış olabileceğini

but through insulin resistance,

varsayabilirim; ve gördüğünüz gibi

you see, and not necessarily through just overeating and under-exercising.

sadece fazla yiyip az egzersiz yapmak üzerinden değil.

When I lost my 40 pounds a few years ago,

Birkaç yıl önce 18 kilo kaybederken,

I did it simply by restricting those things,

kişisel tecrübeme dayanarak

which admittedly suggests I have a bias

şüphesizce bir önyargımın olduğunu ortaya koyan

based on my personal experience.

o şeyleri kısıtlamıştım.

But that doesn't mean my bias is wrong,

Ancak bu önyargımın yanlış olduğu anlamına gelmiyor

and most important, all of this can be tested scientifically.

ve en önemlisi, bunların hepsi bilimsel olarak test edilebiliyor.

But step one is accepting the possibility

Fakat ilk adım; obezite, diabet ve insülin direnci

that our current beliefs about obesity,

hakkındaki güncel inançlarımızın

diabetes and insulin resistance could be wrong

yanlış olabileceğini kabul etmek

and therefore must be tested.

ve dolayısıyla test edilmeleri gerekmektedir.

I'm betting my career on this.

Tüm kariyerimi bunu üzerine koymuş durumdayım.

Today, I devote all of my time to working on this problem,

Bugün, tüm zamanımı bu sorun üzerine çalışmaya adadım

and I'll go wherever the science takes me.

ve bilimin beni götürdüğü kadar ileri gideceğim.

I've decided that what I can't and won't do anymore

Bundan sonra yapamayacağım ve yapmayacağım şeyin

is pretend I have the answers when I don't.

cevabı bilmediğimde biliyormuş gibi yapmak olduğuna karar verdim.

I've been humbled enough by all I don't know.

Bilmediğim şeyler tarafından yeterince gururum kırıldı.

For the past year, I've been fortunate enough

Geçtiğimiz yıl boyunca, bu sorun üzerine

to work on this problem with the most amazing team

obezite ve diabet araştırmacıları arasında

of diabetes and obesity researchers in the country,

ülkedeki en müthiş ekiple çalıştığım için çok şanslıydım

and the best part is,

ve işin en iyi tarafı,

just like Abraham Lincoln surrounded himself with a team of rivals,

tıpkı Abraham Lincoln gibi biz de kendi etrafımıza

we've done the same thing.

rakip ekipler koyduk.

We've recruited a team of scientific rivals,

En iyi ve en zekilerden oluşan ve

the best and brightest who all have different hypotheses

hepsi bu hastalığın merkezi hakkında farklı hipotezleri olan

for what's at the heart of this epidemic.

bilimsel rakiplerden bir takım görevlendirdik.

Some think it's too many calories consumed.

Bazıları sorunun fazla kalori tüketimi olduğunu düşünüyordu.

Others think it's too much dietary fat.

Bazıları dietteki fazla yağ olduğunu.

Others think it's too many refined grains and starches.

Diğerleri de fazla işlenmiş tahıl ve nişasta olduğunu.

But this team of multi-disciplinary,

Fakat, gayet şüpheci ve fazlaca yetenekli olan

highly skeptical and exceedingly talented researchers

çoklu disiplinli bu ekip

do agree on two things.

iki konuda hemfikirdi.

First, this problem is just simply too important

Birincisi, bu problem; cevabı bildiğimizi düşündüğümüzden dolayı

to continue ignoring because we think we know the answer.

göz ardı etmeye devam etmek için fazla önemli.

And two, if we're willing to be wrong,

İkincisi, eğer yanılmaya niyetliysek,

if we're willing to challenge the conventional wisdom

bilimin sunduğu en iyi deneylerle

with the best experiments science can offer,

geleneksel bilimin doğruluğunu tartışmaya hazırsak,

we can solve this problem.

bu sorunu çözebiliriz.

I know it's tempting to want an answer right now,

Biliyorum, şu an bir cevap istemek çok cazip,

some form of action or policy, some dietary prescription --

birtakım aktivite veya prosedür, bazı diet reçeteleri

eat this, not that —

-- şunu ye, bunu yeme -- gibi,

but if we want to get it right,

ama eğer doğru sonuca ulaşmak istiyorsak

we're going to have to do much more rigorous science

o reçeteyi yazmadan önce

before we can write that prescription.

çok daha titiz bir bilimsel tavırda olmalıyız.

Briefly, to address this, our research program

Kısaca, bu sorunu çözmek için, araştırma programımız

is focused around three meta-themes, or questions.

3 adet üst konu veya sorun üzerine odaklanmış durumda.

First, how do the various foods we consume

Birincisi, 'Tükettiğimiz farklı besinler metabolizmamızı,

impact our metabolism, hormones and enzymes,

hormon ve enzimlerimizi nasıl ve hangi özel

and through what nuanced molecular mechanisms?

mekanizmalar aracılığıyla etkiliyor?'

Second, based on these insights,

İkincisi, bu bilgiler ışığında,

can people make the necessary changes in their diets

'İnsanlar dietlerinde uygulaması güvenli ve pratik

in a way that's safe and practical to implement?

bir yolla gerekli değişiklikler yapabilir mi?'

And finally, once we identify what safe

Son olarak, 'İnsanların dietlerinde yapabilecekleri

and practical changes people can make to their diet,

güvenli ve pratik değişiklikleri tanımladığımız zaman

how can we move their behavior in that direction

onların davranışlarını, uç örnek olmaktan ziyade

so that it becomes more the default

varsayılan hale

rather than the exception?

nasıl getirebiliriz?

Just because you know what to do doesn't mean

Ne yapacağınızı biliyor olmanız

you're always going to do it.

her zaman onu başaracağınız anlamına gelmez.

Sometimes we have to put cues around people

Bazen işleri kolaylaştırmak için insanların etrafına

to make it easier, and believe it or not,

bazı ipuçları koymalıyız ve ister inanın ister inanmayın,

that can be studied scientifically.

bu bilimsel olarak araştırılabilir.

I don't know how this journey is going to end,

Bu yolculuğun nasıl sonlanacağını bilmiyorum,

but this much seems clear to me, at least:

ama en azından bana çok açık görünüyor ki;

We can't keep blaming our overweight and diabetic patients

Fazla kilolu ve diabetik hastaları suçlamaya devam edemeyiz,

like I did.

benim yaptığım gibi.

Most of them actually want to do the right thing,

Onların çoğu doğru olanı yapmaya çalışıyor,

but they have to know what that is,

fakat neyin doğru olduğunu bilmek zorundalar

and it's got to work.

ve o şey de işliyor olmak zorunda.

I dream of a day when our patients can

Hastaların fazla kilolarından kurtulup

shed their excess pounds

kendi insülin dirençlerini tedavi

and cure themselves of insulin resistance,

edebilir olduğu günün hayalini kuruyorum.

because as medical professionals,

Çünkü sağlık çalışanları olarak biz

we've shed our excess mental baggage

zihinsel yüklerimizden kurtulduk ve

and cured ourselves of new idea resistance sufficiently

asıl amacımıza doğru gitmek için

to go back to our original ideals:

yeni fikirlere karşı olan direncimizi kırdık:

open minds, the courage to throw out yesterday's ideas

açık zihinler, işe yaramadıkları anda

when they don't appear to be working,

geçmişin fikirlerini çöpe atma cesareti

and the understanding that scientific truth isn't final,

ve bilimsel gerçeğin asla bir son olmadığını;

but constantly evolving.

sürekli değişim gösterdiğini anlama.

Staying true to that path will be better for our patients

Bu yola sadık kalmak, hastalarımız ve

and better for science.

bilim için daha iyi olacaktır.

If obesity is nothing more than a proxy

Eğer obezite metabolik hastalık için

for metabolic illness,

bir aracıdan başka bir şey değilse,

what good does it do us to punish those with the proxy?

ona sahip olanları cezalandırmak bizi iyi mi yapar?

Sometimes I think back to that night in the E.R.

Bazen 7 yıl önce acil serviste yaşadığım

seven years ago.

o geceyi düşünüyorum.

I wish I could speak with that woman again.

Keşke o kadınla tekrar konuşabilseydim.

I'd like to tell her how sorry I am.

Ona ne kadar üzgün olduğumu anlatmak isterdim.

I'd say, as a doctor, I delivered

Ona; ''bir doktor olarak

the best clinical care I could,

elimden gelen en iyi tıbbi yardımı verdim,

but as a human being,

fakat bir insan olarak

I let you down.

sizi hayal kırıklığına uğrattım.'' derdim.

You didn't need my judgment and my contempt.

''Benim yargıma ve hor görmeme ihtiyacınız yoktu.

You needed my empathy and compassion,

Benim empati ve merhametime ihtiyacınız vardı,

and above all else, you needed a doctor

ve her şeyden önemlisi,

who was willing to consider

sizin duygularınızı da düşünen bir doktora ihtiyacınız vardı.''

maybe you didn't let the system down.

''Belki siz sistemi hayal kırıklığına uğratmadınız,

Maybe the system, of which I was a part,

belki de benim bir parçası olduğum sistem

was letting you down.

sizi hayal kırıklığına uğrattı.

If you're watching this now,

Eğer şu an bunu izliyorsanız,

I hope you can forgive me.

umarım beni affedersiniz.''

(Applause)

(alkışlar)