Peter Attia: What if we're wrong about diabetes?

Translator: Joseph Geni Reviewer: Morton Bast

Translator: Leila Ataei Reviewer: soheila Jafari

هيچوقت آن روز را فراموش نمی‌كنم

I'll never forget that day

back in the spring of 2006.

که در بهار سال ٢٠٠٦

I was a surgical resident

در بيمارستان جان هاپكينز

at The Johns Hopkins Hospital,

دستیارجراح بودم،

taking emergency call.

و مسئول دریافت تماسهای اورژانسی.

I got paged by the E.R. around 2 in the morning

حدود ساعت ۲بامداد به اورژانس پیج شدم

to come and see a woman with a diabetic ulcer

و در آنجا زنی را با زخم پای دیابتی

on her foot.

دیدم.

I can still remember sort of that smell of rotting flesh

هنوز می توانم آن بوی گوشت گندیده را حس کنم

as I pulled the curtain back to see her.

در حالی که داشتم پرده را پس بزنم تا او را ببینم.

و همه آنجا موافق بودند که آن زن خیلی مریض بود

And everybody there agreed this woman was very sick

and she needed to be in the hospital.

و باید در بیمارستان میماند.

That wasn't being asked.

جای سوال نداشت.

The question that was being asked of me was a different one,

اما سوالی که از من پرسیده شد متفاوت بود،

which was, did she also need an amputation?

این که آیا لازم بود قطع عضو شود؟

Now, looking back on that night,

الان که به آن شب فکر می‌کنم،

I'd love so desperately to believe that I treated that woman

بطرز نامیدانه ای دوست دارم بگویم که آن زن را آن شب

on that night with the same empathy and compassion

با همان همدردی و دلسوزی درمان کردم

I'd shown the 27-year-old newlywed

که به تازه عروس ۲۷ ساله نشان دادم

who came to the E.R. three nights earlier

که بخاطر کمر درد سه شب قبل

with lower back pain

به اورژانس آمده بود.

that turned out to be advanced pancreatic cancer.

و معلوم شد که سرطان لوزالمعده دارد.

In her case, I knew there was nothing I could do

در مورد او، می‌دانستم که کاری نیست که از دستم بربیاید

that was actually going to save her life.

که واقعا جانش را نجات دهد.

The cancer was too advanced.

سرطانش خیلی پیشرفته بود.

But I was committed to making sure that

اما متعهد بودم که هر کاری

I could do anything possible to make her stay

از دستم بر میامد را انجام دهم تا احساس

more comfortable. I brought her a warm blanket

راحتی کند. برایش یک پتوی گرم آوردم

and a cup of a coffee.

و یک فنجان قهوه.

I brought some for her parents.

برای والدینش هم قهوه آوردم.

اما مهمتر از همه، اینکه هیچ قضاوتی را به او منتقل نکردم

But more importantly, see, I passed no judgment on her,

because obviously she had done nothing

چون مشهود بود که کاری نکرده بود

تا این اتفاق برایش بیفتد.

to bring this on herself.

So why was it that, just a few nights later,

پس چرا اینطور بود که درست چند شب بعد

در همان اتاق اورژانس بودم و مصمم بودم

as I stood in that same E.R. and determined

that my diabetic patient did indeed need an amputation,

که بیمار دیابتیکی من بحق باید قطع عضو میشد،

why did I hold her in such bitter contempt?

چرا اینطور تلخ تحقیرش کردم؟

You see, unlike the woman the night before,

می‌دانید برخلاف زن شب قبل

این زن دیابت نوع ۲ داشت.

this woman had type 2 diabetes.

She was fat.

چاق بود.

و ما می دانیم که از خوردن زیاد

And we all know that's from eating too much

and not exercising enough, right?

و وزرش نکردن کافی است، نه؟

I mean, how hard can it be?

منظورم این است که کاملا واضح است.

As I looked down at her in the bed, I thought to myself,

وقتی داشتم به او در تخت نگاه می‌کردم، با خودم فکر کردم

if you just tried caring even a little bit,

اگر فقط کمی بخودت اهمیت میدادی

you wouldn't be in this situation at this moment

الان در این وضعیت در آستانه قطع پا

with some doctor you've never met

با دکتری نبودی

about to amputate your foot.

که قبلا هیچوقت او را ندیدی.

Why did I feel justified in judging her?

چرا در قضاوت کردن درباره او بخودم حق می‌دادم.

I'd like to say I don't know.

واقعا دوست دارم بگویم که نمی‌دانم.

اما راستش اینطور نیست.

But I actually do.

میدانید در اوج تکبر جوانی،

You see, in the hubris of my youth,

I thought I had her all figured out.

فکر می‌کردم مشکلش را می‌دانم.

She ate too much. She got unlucky.

در خوردن زیاده روی کرده. بدشانس بود.

She got diabetes. Case closed.

دیابت گرفته. پرونده مختومه بود.

Ironically, at that time in my life,

جالب این که، در آن برهه از زندگی

من مشغول تحقیق درباره سرطان بودم،

I was also doing cancer research,

immune-based therapies for melanoma, to be specific,

دقیقتر این که تداویهای بر پایه ایمنی برای ملانوما بود،

and in that world I was actually taught to question everything,

و در آن جهان راستش یاد گرفته بودم همه چیز برایم سوال باشد،

to challenge all assumptions

همه فرضیه ها را به چالش بکشم

and hold them to the highest possible scientific standards.

و آنها را تا بالاترین حد ممکن از استاندارهای علمی نگه دارم.

Yet when it came to a disease like diabetes

بااینحال وقتی صحبت از یک بیماری مثل دیابت بود

که آمریکاییها را ۸ برابر بیشتر از سرطان پوست می کشد،

that kills Americans eight times more frequently than melanoma,

I never once questioned the conventional wisdom.

هیچ وقت آن باور متعارف را یکبار هم زیر سوال نبردم.

راستش فرض من این بود که توالی آسیب شناسی حوادث

I actually just assumed the pathologic sequence of events

تکلیف علم را روشن می‌کرد.

was settled science.

Three years later, I found out how wrong I was.

سه سال بعد، فهمیدم چقدر اشتباه می‌کردم.

اما این بار خود بیمار بودم.

But this time, I was the patient.

Despite exercising three or four hours every single day,

علی رغم سه الی چهار ساعت ورزش روزانه

and following the food pyramid to the letter,

و دنباله روی از هرم غذایی

کلی اضافه وزن پیدا کردم و دچار مرضی شدم

I'd gained a lot of weight and developed something

called metabolic syndrome.

به اسم سندرم متابولیک.

Some of you may have heard of this.

احتمالا بعضی از شما درباره آن شنید‌ه‌اید.

I had become insulin-resistant.

مقاومت به انسولین پیدا کرده بودم.

You can think of insulin as this master hormone

میتوانید به انسولین بعنوان این هورمون اصلی فکر کنید

that controls what our body does with the foods we eat,

که درباره این که بدن ما با غذایی که می‌خوریم چه کند را تنظیم می‌کند،

whether we burn it or store it.

این که آن را بسوزاند یا ذخیره کند.

This is called fuel partitioning in the lingo.

اصطلاحا جزء بندی سوخت نام دارد.

Now failure to produce enough insulin is incompatible with life.

اکنون ناکارایی در تولید انسولین کافی با زندگی ناسازگار است.

And insulin resistance, as its name suggests,

و مقاومت به انسولین همانطور که در نام آن مشخص است

is when your cells get increasingly resistant

وقتی است که سلولهای شما شدیدا به انسولین

to the effect of insulin trying to do its job.

که سعی دارد کارش را انجام دهد مقاومت نشان می دهند.

Once you're insulin-resistant,

زمانی که در مقابل انسولین مقاوم شدید

you're on your way to getting diabetes,

در آستانه ابتلا به دیابت قرار می‌گیرید،

which is what happens when your pancreas

که زمانی اتفاق میفتد که لوزالمعده شما

can't keep up with the resistance and make enough insulin.

در برابر این مقاومت کم میاورد و انسولین کافی تولید نمی کند.

Now your blood sugar levels start to rise,

بعد فشار خون شما شروع به بالا رفتن می‌کند

and an entire cascade of pathologic events

و یک سلسله از حوادث مرض شناسی اتفاق میفتد

sort of spirals out of control that can lead to heart disease,

که کنترلشان از حلقه خارج شده و می‌توانند منتهی به امراض قلبی،

cancer, even Alzheimer's disease,

سرطان، حتی آلزایمر

and amputations, just like that woman a few years earlier.

و قطع عضو شوند، درست مثل آن زن چند سال قبل.

With that scare, I got busy changing my diet radically,

با این وحشت سریع مشغول تغییر دادن رژیم غذایم شدم،

adding and subtracting things most of you would find

با جمع و تفریق کردن اغلب چیزهایی که اکثرا

almost assuredly shocking.

برایتان جای شگفتی دارد.

I did this and lost 40 pounds, weirdly while exercising less.

این کار را کردم و حدود۱۸ کیلو کم کردم، بدون کمترین ورزشی.

I, as you can see, I guess I'm not overweight anymore.

همانطور که می‌بینید من دیگر اضافه وزن ندارم.

More importantly, I don't have insulin resistance.

مهمتر این که، به انسولین هم مقاومت ندارم.

اما از همه مهمتر این است که من

But most important, I was left

ماندم و سه سوالی که همیشه با من است:

with these three burning questions that wouldn't go away:

How did this happen to me if I was supposedly

چرا این اتفاق برای من افتاد که

doing everything right?

همیشه انقدر مراقب بودم؟

آیا این که باور رایج درباره تغذیه درباره من ناموفق بود

If the conventional wisdom about nutrition had failed me,

آیا درباره افراد یگر هم صدق می کرد؟

was it possible it was failing someone else?

And underlying these questions,

و درادامه این پرسشها،

I became almost maniacally obsessed

وسواس دیوانه واری پیدا کردم

در تلاش برای فهم رابطه حقیقی

in trying to understand the real relationship

between obesity and insulin resistance.

بین چاقی مفرط و مقاومت در برابر انسولین.

Now, most researchers believe obesity

الان اکثر محققان متعقدند که چاقی مفرط

is the cause of insulin resistance.

دلیل مقاومت به انسولین است.

Logically, then, if you want to treat insulin resistance,

از جنبه منطقی اگر بخواهید مقاومت به انسولین را مداوا کنید،

you get people to lose weight, right?

باید وزن شخص را پایین بیاورید، نه؟

You treat the obesity.

چاقی مفرط را مداوا می کنید.

But what if we have it backwards?

اما اگر آن را واروانه کنیم چطور؟

اگر چاقی مفرط اصلا دلیل مقاومت به انسولین نباشد چطور؟

What if obesity isn't the cause of insulin resistance at all?

In fact, what if it's a symptom of a much deeper problem,

درواقع، اگر نشانه یک مشکل عمیقتر باشد چه،

the tip of a proverbial iceberg?

نوک یک کوه یخی؟

I know it sounds crazy because we're obviously in the midst

میدانم دیوانه‌وار به نظر می‌رسد چون ما ظاهر در وسط

of an obesity epidemic, but hear me out.

یک اپیدمی چاقی مفرط قرار داریم.

چطور می‌شود اگر چاقی مفرط مکانیزم روبرو شدن

What if obesity is a coping mechanism

for a far more sinister problem going on

برای یک مشکل خیلی خبیث‌تری باشد

underneath the cell?

که زیر سلولها در جریان است؟

I'm not suggesting that obesity is benign,

قصدم این نیست که بگویم چاقی مفرط بی‌آزار است

but what I am suggesting is it may be the lesser

اما میخواهم نشان دهم که شاید در مقایسه با دیگر شیطان متابولیکی،

کمتر خطرناک است.

of two metabolic evils.

You can think of insulin resistance as the reduced capacity

می‌توانید مقاومت به انسولین را ظرفیت کاهش یافته سلولهایمان

of our cells to partition fuel,

نسبت به جیره سوخت درنظر بگیرید،

as I alluded to a moment ago,

همانطور که لحظه‌ای قبل اشاره کردم،

آن کالریهای را مصرف می‌کنیم را برداشته

taking those calories that we take in

and burning some appropriately and storing some appropriately.

و برخی را بدرستی میسوزاند و برخی را بدرستی ذخیره می‌کند.

When we become insulin-resistant,

زمانی که به انسولین مقاوم شویم

هم‌ایستایی در آن توازن از این وضعیت منحرف می‌شود.

the homeostasis in that balance deviates from this state.

So now, when insulin says to a cell,

پس وقتی انسولین به سلولی بگوید

I want you to burn more energy

که میخواهم انرژی بیشتری بسوزانی،

than the cell considers safe, the cell, in effect, says,

سلول آن را ایمن تلقی می‌کند، در واقع می‌گوید،

«نه متشکرم، راستش لازمه این انرژی را ذخیره کنم.»

"No thanks, I'd actually rather store this energy."

And because fat cells are actually missing most of

و چون سلولهای چربی درواقع فاقد اکثریت

the complex cellular machinery found in other cells,

پیچیدگی مکانیزم سلولی موجود در سلولهای دیگر هستند،

it's probably the safest place to store it.

احتمالا بهترین مکان برای ذخیره آن هستند.

So for many of us, about 75 million Americans,

بنابراین برای بیشتر ما، حدود ۷۵ میلیون آمریکایی

the appropriate response to insulin resistance

پاسخ مناسب به مقاومت به انسولین

may actually be to store it as fat, not the reverse,

شاید در واقع ذخیره آن در قالب چربی است و نه برعکس.

getting insulin resistance in response to getting fat.

ابتلا به مقاومت به انسولین در پاسخ به چاقی.

This is a really subtle distinction,

این واقعا یک تمایز نامحسوس است،

but the implication could be profound.

اما پیامدش می‌تواند عمیق باشد.

Consider the following analogy:

مقایسه پایین را تصور کنید:

Think of the bruise you get on your shin

به کبودی که روی قلم پایتان‌ایجاد شده فکر کنید

when you inadvertently bang your leg into the coffee table.

که نتیجه کوبیدن تصادفی آن به میز مبلهاست.

Sure, the bruise hurts like hell, and you almost certainly

مسلما کبودی خیلی دردناک است و مطمئنا

don't like the discolored look, but we all know

از آن لکه بدرنگ دلخوشی ندارید، اما خب همه می‌دانیم

the bruise per Se is not the problem.

که آن کبودی مورد نظر مشکل خاصی نیست.

In fact, it's the opposite. It's a healthy response to the trauma,

در واقع، برعکس هم است. یک واکنش سالم به ضربه،

all of those immune cells rushing to the site of the injury

همه این سلولهای ایمن به محل زخم هجوم می‌برند

to salvage cellular debris and prevent the spread

تا آوار سلولی را درمان کنند و از شیوع عفونت

of infection to elsewhere in the body.

به جاهای دیگر بدن جلوگیری کنند.

Now, imagine we thought bruises were the problem,

حالا تصور کنید که کبودیها را مشکل در نظر می‌گرفتیم،

and we evolved a giant medical establishment

و یک دم و دستگاه پزشکی عظیم

and a culture around treating bruises:

و الگوی رفتاری جهت درمان کبودیها راه می‌انداختیم:

masking creams, painkillers, you name it,

کرمهای پوشش دهنده، مسکن‌ها و غیره،

all the while ignoring the fact that people

در حالیکه از این واقعیت چشم پوشی می‌کردیم

که آدمها هنوز قلم پایشان را به میز مبل می‌کوبند.

are still banging their shins into coffee tables.

How much better would we be if we treated the cause --

چقدر بهتر بود اگر علت را درمان می‌کردیم--

telling people to pay attention

با گفتن این به آدمها که موقع

when they walk through the living room --

راه رفتن دراتاق‌نشیمن حواسشان را جمع کنند--

تا به معلول؟

rather than the effect?

Getting the cause and the effect right

تخیص درست علت و معلول است

makes all the difference in the world.

که در جهان تاثیرگذار است.

Getting it wrong, and the pharmaceutical industry

تشخیص اشتباه، و صنعت دارویی

can still do very well for its shareholders

کماکان می‌تواند به نفع سهامداران آن باشد

but nothing improves for the people with bruised shins.

اما تاثیی در بهبود کبودی‌های قلم پای مردم ندارد.

Cause and effect.

علت و معلول.

So what I'm suggesting is

بنابراین پیشنهادم این است

شاید ما تشخیص غلط علت و معلول زا

maybe we have the cause and effect wrong

on obesity and insulin resistance.

در چاقی مفرط و مقاومت به انسولین داریم.

Maybe we should be asking ourselves,

شاید از خودمان بپرسیم،

is it possible that insulin resistance causes weight gain

آیا ممکن است که مقاومت به انسولین باعث افزایش وزن

and the diseases associated with obesity,

و امراض مرتبط به چاقی مفرط باشد،

at least in most people?

حداقل در بیشت آدمها؟

What if being obese is just a metabolic response

چطور می‌شود اگر چاقی مفرط تنها یک واکنش متابولیک

to something much more threatening,

به چیز تهدیدآمیزتری باشد،

یک اپیدمی نهفته،

an underlying epidemic,

the one we ought to be worried about?

چیزی که باید نگرانش باشیم؟

Let's look at some suggestive facts.

بیایید به چند واقعیت الهام‌گر نگاه کنیم.

We know that 30 million obese Americans

می‌دانیم که ۳۰ میلیون آمریکایی مبتلا به چاقی مفرط

in the United States don't have insulin resistance.

در ایالات متحده مشکل مقاومت به انسولین را ندارند.

And by the way, they don't appear to be at any

و راستی آنها بهیچوجه نسبت به افراد لاغر

greater risk of disease than lean people.

در معرض ابتلا به بیماری بیشتری قرار ندارند.

Conversely, we know that six million lean people

همینطور می‌دانیم که شش میلیون آدم لاغر

in the United States are insulin-resistant,

در ایالات متحده هستند که به انسولین مقاوم هستند،

و راستی آنها حتی در معرض خطر بیشتری در ابتلا به امراض متابولیکی

and by the way, they appear to be at even greater risk

که لحظه‌ای پیش ذکر کردم، قرار دارند

for those metabolic diseases I mentioned a moment ago

than their obese counterparts.

تا همتایان مبتلا به چاقی مفرطشان.

الان من دلیلش را نمی‌دانم اما شاید برای این باشد

Now I don't know why, but it might be because,

in their case, their cells haven't actually figured out

که در موارد آنها، سلولهایشان به درستی تشخیص نمی‌دهد

که با انرژی اضافه چه کند.

the right thing to do with that excess energy.

So if you can be obese and not have insulin resistance,

پس می‌توانید چاق مفرط باشید و مقاوم به انسولین نباشید

and you can be lean and have it,

و لاغر باشید و مقاوم به انسولین،

this suggests that obesity may just be a proxy

که پیشنهاد می‌کند چاقی مفرط شاید تنها یک پروکسی باشد

for what's going on.

برای آنچه در جریان است.

So what if we're fighting the wrong war,

پس شاید ما در جنگی اشتباهی هستیم،

fighting obesity rather than insulin resistance?

نبرد با چاقی مفرط بجای مقاومت به انسولین؟

حتی بدتر این که با سرزنش کردن چاقی مفرط

Even worse, what if blaming the obese

means we're blaming the victims?

قربانیهای آن را سرزنش کنیم؟

چطور می‌شود اگر برخی از ایدههای بنیادی ما درباره چاقی مفرط

What if some of our fundamental ideas about obesity

are just wrong?

غلط باشند؟

Personally, I can't afford the luxury of arrogance anymore,

شخصا، دیگر نمی توانم تجمل تکبر داشتن را تحمل کنم،

let alone the luxury of certainty.

چه برسد به تکبر قطعیت.

I have my own ideas about what could be at the heart of this,

من ایده خودم درباره آنچه میتواند قلب این ماجرا باشد را دارم

but I'm wide open to others.

اما به نظر بقیه هم مشتاقم.

الان فرضیه من که معمولا بقیه درباره آن سوال می‌کنند

Now, my hypothesis, because everybody always asks me,

is this.

این است.

If you ask yourself, what's a cell trying to protect itself from

اگر از خود بپرسید که یک سلول وقتی مقاوم به انسولین می‌شود

when it becomes insulin resistant,

تلاش می‌کند خودش را از چی محافظت کند

the answer probably isn't too much food.

پاسخ شاید خیلی هم غذا نباشد.

احتمالا بیشتر گلوکوز است: قند خون.

It's more likely too much glucose: blood sugar.

Now, we know that refined grains and starches

الان می‌دانیم که نشاسته و غلات تصفیه شده

elevate your blood sugar in the short run,

در کوتاه مدت قند خون را بالا می‌برند،

و حتی این دلیل هم وجود دارد که شکر

and there's even reason to believe that sugar

may lead to insulin resistance directly.

مستقیما منجر به مقاومت انسولینی شود.

So if you put these physiological processes to work,

پس اگر این پروسه های فیزیولویکی را به کار بگیرید،

I'd hypothesize that it might be our increased intake

این فرضیه را خواهم داشت که احتمالا مصرف بالای

of refined grains, sugars and starches that's driving

نشاسته و غلات تصفیه شده است که باعث

اپیدمی چاقی مفرط و دیابت میشود،

this epidemic of obesity and diabetes,

but through insulin resistance,

اما البته از طریق مقاومت به انسولین

you see, and not necessarily through just overeating and under-exercising.

و نه صرفا فقط پرخوری و کم تحرکی.

When I lost my 40 pounds a few years ago,

وقتی چند سال پیش ۱۸ کیلو کم کردم،

صرفا با محدود کردن آن چیزها بود،

I did it simply by restricting those things,

which admittedly suggests I have a bias

که قبول نشان دهنده این است که

based on my personal experience.

غرض من بر پایه تجربه شخصی است.

But that doesn't mean my bias is wrong,

اما این به معنای اشتباه بودن غرض من نیست،

and most important, all of this can be tested scientifically.

مهمتر از همه، همه اینها را میتوان از جنبه علمی آزمایش کرد.

But step one is accepting the possibility

اما گام اول پذیرفتن این احتمال است

that our current beliefs about obesity,

که باورهای فعلی ما درباره چاقی مفرط،

diabetes and insulin resistance could be wrong

دیابت و مقاومت به انسولین می‌تواند اشتباه باشد

and therefore must be tested.

و بنابراین باشد آزمایش شود.

I'm betting my career on this.

من حرفه‌ام را روی این قضیه شرط می‌بندم.

Today, I devote all of my time to working on this problem,

امروز، همه وقتم را به کار کردن روی این مشکل اختصاص دادم،

و هر جایی که علم من را ببرد خواهم رفت.

and I'll go wherever the science takes me.

I've decided that what I can't and won't do anymore

تصمیم گرفته آنچه دیگر نمی‌توانم و نخواهم انجام داد

is pretend I have the answers when I don't.

تظاهر به داشتن جوابهاست وقتی که ندارم.

I've been humbled enough by all I don't know.

بحد کافی از دانستن آنچه نمی دانم کوچک شده ام.

For the past year, I've been fortunate enough

سال گذشته، بحد کافی خوش شانس بودم

که با بهترین تیم از محققان چاقی و دیابت کشور

to work on this problem with the most amazing team

of diabetes and obesity researchers in the country,

روی این مشکل کار کنم

and the best part is,

و بهترین بخش آن مثل این است

just like Abraham Lincoln surrounded himself with a team of rivals,

که آبراهام لینکلن خودش را با تیمی از حریفانش احاطه کند.

این کاری بود که ما کردیم.

we've done the same thing.

We've recruited a team of scientific rivals,

ما یک تیم از رقبای علمی را استخدام کردیم،

the best and brightest who all have different hypotheses

بهترین و درخشانترینی که فرضیه‌های متفاوت

for what's at the heart of this epidemic.

درباره جوهر این اپیدمی دارند.

Some think it's too many calories consumed.

بعضی فکر می‌کنند بخاطر مصرف کالری خیلی زیاد است.

Others think it's too much dietary fat.

بقیه فکر می کنند بخاطر چربی بالا در تغذیه است.

Others think it's too many refined grains and starches.

برخی هم فکر میکنند بخاطر نشاسته و غلات تصفیه شده است.

اما این تیم چند رشته‌ای متشکل

But this team of multi-disciplinary,

highly skeptical and exceedingly talented researchers

از محققان بشدت بدبین و بی‌نهایت بااستعداد

do agree on two things.

در دو چیز باهم موافقند.

نخست این مشکل صرفا خیلی ساده است تا به نادیده گرفتن

First, this problem is just simply too important

to continue ignoring because we think we know the answer.

آن ادامه دهیم چون فکر می کنیم پاسخ را میدانیم.

And two, if we're willing to be wrong,

و دو اگر قصد داریم اشتباه کنیم،

if we're willing to challenge the conventional wisdom

اگر قصد داریم با بهترین آزمایشاتی که علم پیشنهاد می‌کند

with the best experiments science can offer,

دانایی معتارف را به چالش بکشیم،

we can solve this problem.

قادر به حل این مشکل هستیم.

می‌دانم که داشتن یک جواب صحیح الان وسوسه برانگیز است،

I know it's tempting to want an answer right now,

یک جور اقدام یا سیاست، یک نوع تجویز رژیمی--

some form of action or policy, some dietary prescription --

eat this, not that —

این را بخور، آن را نخور--

but if we want to get it right,

اما اگر بخواهیم درست کار کرده باشیم،

لازم است که کارعلمی دقیقتری انجام شود

we're going to have to do much more rigorous science

before we can write that prescription.

قبل از این که نسخه تجویز کنیم.

خلاصه این که تیم تحقیقی ما در این رابطه

Briefly, to address this, our research program

is focused around three meta-themes, or questions.

روسی سه موضوع یا پرسش تمرکز کرد.

First, how do the various foods we consume

نخست، چطور انواع خوراکیهایی که مصرف می‌کنیم

impact our metabolism, hormones and enzymes,

روی سوخت و ساز بدن، هورمونها وآنزیمها

and through what nuanced molecular mechanisms?

و مکانیزمهای مولکولی پیچیده اثر دارند؟

Second, based on these insights,

دوم، با این اطلاعات

can people make the necessary changes in their diets

آیا افراد قادر به ایجاد تغییرات لازم در رژیم خود به روشی ایمن

in a way that's safe and practical to implement?

و عملی خواهند بود؟

And finally, once we identify what safe

و سرانجام، وقتی تشخیص دهیم چه تغییرات امن

and practical changes people can make to their diet,

و عملی آدمها می توانند در رژیم خود انجام دهند،

how can we move their behavior in that direction

این که چطور می‌توانیم رفتارشان را در آن جهت پیش ببریم

پس بیشتر حالت پیش فرض را خواهد یافت

so that it becomes more the default

rather than the exception?

تا استثنا، نه؟

Just because you know what to do doesn't mean

صرف این که بدانید چه کار می‌کنید به این معنا نیست

you're always going to do it.

که همیشه باید همان را انجام دهید.

Sometimes we have to put cues around people

بعضی وقتها لازم است سرنخهایی را به آدمها داد

to make it easier, and believe it or not,

تا آن را آسانتر کند و باور کنید یا نه

that can be studied scientifically.

از جنبه علمی هم قابل بررسی است.

I don't know how this journey is going to end,

نمیدانم این سفر چطور تمام خواهد شد،

but this much seems clear to me, at least:

اما حداقل آنچه بیشتر برایم روشن است، این است که

ما نمی‌توانیم بیماران دارای اضافه وزن و مرض قند خود را سرزنش کنیم

We can't keep blaming our overweight and diabetic patients

آنطور که من کردم.

like I did.

Most of them actually want to do the right thing,

اغلب ما درواقع می‌خواهیم کار درست را انجام دهیم،

but they have to know what that is,

اما آنها باید بدانند که آن چیست،

and it's got to work.

و باید موفقیت آمیز باشد.

I dream of a day when our patients can

رویای روزی را دارم که بیماران ما بتوانند

shed their excess pounds

از شر کیلوهای اضافه خود راحت شوند

و خود را در مقابل مقاومت انسولینی درمان کنند،

and cure themselves of insulin resistance,

because as medical professionals,

چون ما بعنوان علمای طب

we've shed our excess mental baggage

خود را از سنگینی بار ذهنی اضافی رها کردیم

and cured ourselves of new idea resistance sufficiently

و خود را بحد کافی در مقابل مقاومت ایده جدید

to go back to our original ideals:

در بازگشت به ایده اولیه‌مان درمان کردیم .

ذهن باز، جسارت در دور ریختن ایده های قدیمی

open minds, the courage to throw out yesterday's ideas

when they don't appear to be working,

که دیگر کارایی ندارند،

and the understanding that scientific truth isn't final,

و درک این که حقیقت علمی قطعی نیست

but constantly evolving.

و مدام در حال تکامل است.

Staying true to that path will be better for our patients

دنباله رو این میسر بودن برای بیماران ما

and better for science.

و علم بهتر است.

If obesity is nothing more than a proxy

اگر چاقی مفرطی چیزی بیش از یک پروکسی

برای بیماری متابولیک نیست،

for metabolic illness,

چه فایده‌ای دارد که بخواهیم آدمهای حامل این پروکسی را تنبیه کنیم.

what good does it do us to punish those with the proxy?

Sometimes I think back to that night in the E.R.

گاهی به آن شبی که هفت سال قبل دربخش اورژانس گذراندم

seven years ago.

فکر میکنم.

I wish I could speak with that woman again.

آرزو می‌کنم می‌توانستم دوباره با آن زن صحبت کنم.

I'd like to tell her how sorry I am.

دوست دارم به او بگویم که تا چقدر متاسفم.

باید بگویم که بعنوان پزشک من بهترین

I'd say, as a doctor, I delivered

مراقبت بالینی را که میسر بود ارائه کردم،

the best clinical care I could,

but as a human being,

اما بعنوان یک انسان،

I let you down.

من شما را مایوس کردم.

You didn't need my judgment and my contempt.

شما نیازی به قضاوت و تحقیر من نداشتید.

You needed my empathy and compassion,

شما به همدلی و شقفت من نیاز داشتید،

and above all else, you needed a doctor

و بیش از همه به پزشکی نیاز داشتید

who was willing to consider

که مایل باشد این را در نظر بگیرد

maybe you didn't let the system down.

که شاید شما سیستم را مایوس نکردید.

Maybe the system, of which I was a part,

شاید سیستمی که من بخشی از آن بودم،

was letting you down.

شما را مایوس می‌کرد.

اگر الان مشغول تماشای این هستید،

If you're watching this now,

I hope you can forgive me.

امیدوارم عذرخواهی من را بپذیرید.

(تشویق)

(Applause)