Peter Attia: What if we're wrong about diabetes?

Translator: Joseph Geni Reviewer: Morton Bast

Translator: yamela areesamarn Reviewer: Kelwalin Dhanasarnsombut

I'll never forget that day

ผมจะไม่ลืมวันนั้นเลย

back in the spring of 2006.

ย้อนหลังไปในฤดูใบไม้ผลิปี 2006

I was a surgical resident

ตอนนั้นผมเป็นแพทย์ศัลยกรรมฝึกหัด

at The Johns Hopkins Hospital,

ที่โรงพยาบาลจอห์นส์ ฮอพกินส์ (Johns Hopkins)

taking emergency call.

คอยรับคนไข้ฉุกเฉิน

I got paged by the E.R. around 2 in the morning

ผมถูกเรียกมาที่ห้องฉุกเฉินตอนประมาณตีสอง

to come and see a woman with a diabetic ulcer

ให้มาดูหญิงคนหนึ่งที่มีแผลเน่าเปื่อย จากโรคเบาหวาน

on her foot.

ที่เท้าของเธอ

I can still remember sort of that smell of rotting flesh

ผมยังคงจำ แบบว่ากลิ่นของเนื้อที่เน่านั้น

as I pulled the curtain back to see her.

เมื่อผมดึงม่านออก เพื่อดูเธอ

And everybody there agreed this woman was very sick

และทุกๆคนที่นั่นก็เห็นพ้องกันว่าหญิงคนนี้ป่วยมาก

and she needed to be in the hospital.

และเธอจำเป็นต้องอยู่โรงพยาบาล

That wasn't being asked.

แต่นั่นไม่ใช่สิ่งที่จะต้องถาม

The question that was being asked of me was a different one,

คำถามที่ผมจะถามนั้นต่างออกไป

which was, did she also need an amputation?

ซึ่งก็คือ จำเป็นต้องตัดขาเธอด้วยหรือไม่

Now, looking back on that night,

เมื่อมองย้อนกลับไปในคืนนั้น

I'd love so desperately to believe that I treated that woman

ผมอยากเหลือเกินที่จะเชื่อว่า ผมให้การรักษาผู้หญิงคนนั้น

on that night with the same empathy and compassion

ในคืนนั้น ด้วยความรู้สึกเข้าใจและเห็นใจ

I'd shown the 27-year-old newlywed

เหมือนเช่น ที่ผมได้แสดงต่อหญิงสาวอายุ 27 ปี ที่เพิ่งจะแต่งงาน

who came to the E.R. three nights earlier

ซึ่งมาที่ห้องฉุกเฉิน เมื่อสามคืนก่อนหน้านั้น

with lower back pain

ด้วยอาการเจ็บโคนหลัง

that turned out to be advanced pancreatic cancer.

ซึ่งพบว่ามันเป็นโรคมะเร็งตับอ่อน ที่ลุกลามไปมากแล้ว

In her case, I knew there was nothing I could do

ในกรณีเธอ ผมรู้ว่าผมไม่สามารถทำอะไรได้เลย

that was actually going to save her life.

จะช่วยชีวิตเธอไว้ได้จริงๆ

The cancer was too advanced.

มะเร็งนั้นได้ลุกลามมากเกินไปแล้ว

But I was committed to making sure that

แต่ผมก็มุ่งมั่นที่จะให้แน่ใจได้ว่า

I could do anything possible to make her stay

ผมจะทำทุกอย่างที่ทำได้ เพื่อให้เธออยู่รอด

more comfortable. I brought her a warm blanket

อย่างสบายกว่านี้ ผมนำผ้าห่มอุ่นมาให้เธอ

and a cup of a coffee.

และกาแฟหนึ่งถ้วย

I brought some for her parents.

ผมนำกาแฟมาให้พ่อแม่เธอด้วย

But more importantly, see, I passed no judgment on her,

แต่ที่สำคัญกว่านะครับ ผมไม่ได้ด่วนตัดสินประณามเธอ

because obviously she had done nothing

เพราะว่าเห็นได้ชัดว่า เธอไม่ได้ทำอะไรผิด

to bring this on herself.

ที่เอาโรคนี้มาสู่ตัวเธอเอง

So why was it that, just a few nights later,

ดังนั้น ทำไม เพียงแค่สองสามคืนหลังจากนั้น

as I stood in that same E.R. and determined

ขณะที่ผมยืนอยู่ในห้องฉุกเฉินเดิม และตัดสินใจ

that my diabetic patient did indeed need an amputation,

ว่าคนไข้เบาหวานของผม จำเป็นต้องตัดขา

why did I hold her in such bitter contempt?

ทำไมผมจึงดูถูกดูแคลนเธออย่างขมขื่่นแบบนั้น

You see, unlike the woman the night before,

ไม่เหมือนดั่งเช่นกับผู้หญิงเมื่อคืนก่อนนั้น

this woman had type 2 diabetes.

หญิงคนนี้เป็นโรคเบาหวานชนิดที่ 2

She was fat.

เธออ้วน

And we all know that's from eating too much

และเราทุกคนรู้ว่า นั่นมาจากการกินมากจนเกินไป

and not exercising enough, right?

และไม่ได้ออกกำลังกายอย่างเพียงพอ ใช่ไหมครับ

I mean, how hard can it be?

ผมหมายถึงว่า มันจะยากขนาดไหนกันเชียว

As I looked down at her in the bed, I thought to myself,

เมื่อผมก้มลงมองเธอบนเตียง ผมก็คิดในใจว่า

if you just tried caring even a little bit,

ถ้าคุณแค่พยายามเอาใจใส่ แม้เพียงนิดเดียว

you wouldn't be in this situation at this moment

คุณก็จะไม่ตกอยู่ในสภาพนี้ ในขณะนี้

with some doctor you've never met

แพทย์ที่คุณไม่เคยพบเห็นมาก่อน

about to amputate your foot.

กำลังจะตัดเท้าคุณทิ้ง

Why did I feel justified in judging her?

ทำไมผมจึงรู้สึกว่าถูกต้องแล้ว ที่ตัดสินเธออย่างนั้น

I'd like to say I don't know.

ผมอยากจะบอกว่า ผมก็ไม่ทราบ

But I actually do.

แต่จริงๆแล้ว ผมรู้

You see, in the hubris of my youth,

ด้วยความอวดดีของคนหนุ่ม

I thought I had her all figured out.

ผมจึงคิดว่า ผมรู้จักเธอทะลุปรุโปร่ง

She ate too much. She got unlucky.

เธอกินมากเกินไป และเธอก็โชคไม่ดี

She got diabetes. Case closed.

เธอก็เป็นโรคเบาหวาน จบเรื่อง

Ironically, at that time in my life,

ถ้าพูดอย่างประชดประชันแล้ว ช่วงเวลานั้น

I was also doing cancer research,

ผมกำลังทำวิจัยโรคมะเร็งอยู่ด้วย

immune-based therapies for melanoma, to be specific,

เรื่อง การรักษามะเร็งผิวหนัง (melanoma) โดยใช้รากฐานภูมิคุ้มกัน

and in that world I was actually taught to question everything,

และในโลกวิจัยนั้น ผมถูกสอนให้ตั้งคำถามกับทุกๆสิ่ง

to challenge all assumptions

ให้ท้าทายกับสมมติฐานทั้งหมด

and hold them to the highest possible scientific standards.

และรักษามันไว้ ให้ได้มาตรฐานวิทยาศาสตร์ สูงสุดเท่าที่จะเป็นได้

Yet when it came to a disease like diabetes

แต่เมื่อมาถึงเรื่องโรค เช่น โรคเบาหวาน

that kills Americans eight times more frequently than melanoma,

ที่ฆ่าคนอเมริกันไปมากกว่ามะเร็งผิวหนังถึงแปดเท่า

I never once questioned the conventional wisdom.

ผมไม่เคยข้องใจแม้แต่สักครั้งเดียว ในความรู้เดิมๆ

I actually just assumed the pathologic sequence of events

แท้จริงแล้ว ผมแค่ทึกทักเอาเอง ว่าลำดับพยาธิวิทยาของโรคนั้น [ลำดับอาการ]

was settled science.

เป็นศาสตร์ที่คงที่ ไม่เปลี่ยนแปลง

Three years later, I found out how wrong I was.

สามปีต่อจากนั้น ผมก็พบว่าผมผิดไปมากมายเพียงใด

But this time, I was the patient.

แต่ครั้งนี้ ผมเป็นผู้ป่วยซะเอง

Despite exercising three or four hours every single day,

แม้จะออกกำลังกายสามหรือสี่ชั่วโมงต่อวัน

and following the food pyramid to the letter,

และแม้จะรับประทานอาหาร ตามที่กำหนดไว้ในพีระมิดอาหาร ทุกประการ

I'd gained a lot of weight and developed something

นํ้าหนักตัวผมก็เพิ่มขึ้น และพัฒนาเป็นบางอย่าง

called metabolic syndrome.

ที่เรียกว่า โรคอ้วนลงพุง (metabolic syndrome)

Some of you may have heard of this.

บางท่านอาจจะเคยได้ยินได้ฟังเรื่องนี้มาแล้ว

I had become insulin-resistant.

ผมกลายเป็นโรคภาวะดื้อต่ออินซูลิน (insulin-resistant)

You can think of insulin as this master hormone

คุณสามารถคิดถึงอินซูลินได้ว่า เป็นฮอร์โมนตัวสำคัญ

that controls what our body does with the foods we eat,

ซึ่งควบคุมว่าร่างกายเรา จะจัดการกับอาหารที่เรากินเข้าไปอย่างไร

whether we burn it or store it.

ว่าเราจะเผาผลาญมันไป หรือจะเก็บสะสมมันไว้

This is called fuel partitioning in the lingo.

สิ่งนี้ศัพท์เฉพาะเรียกกันว่า การแบ่งสันปันส่วนพลังงาน (fuel partitioning)

Now failure to produce enough insulin is incompatible with life.

ทีนี้ ความล้มเหลวที่จะผลิตอินซูลินให้ได้เพียงพอ นั้นขัดต่อการดำรงชีวิต

And insulin resistance, as its name suggests,

และ อย่างที่ชื่อของมันบอก ภาวะดื้อต่ออินซูลิน

is when your cells get increasingly resistant

ก็คือ เมื่อเซลล์ของคุณต้านทานมากขึ้นเรื่อยๆ

to the effect of insulin trying to do its job.

ต่ออิทธิพลของอินซูลิน

Once you're insulin-resistant,

ทันทีที่คุณเกิดภาวะดื้อต่ออินซูลิน

you're on your way to getting diabetes,

คุณก็กำลังดำเนินไปสู่การเป็นโรคเบาหวาน

which is what happens when your pancreas

ซึ่งก็คือ สิ่งที่เกิดขึ้นเมื่อตับอ่อนของคุณ

can't keep up with the resistance and make enough insulin.

ทำงานไม่ทันกับความต้านทานนั้น และสร้างอินซูลินได้ไม่พอเพียง

Now your blood sugar levels start to rise,

ทีนี้ ระดับนํ้าตาลในเลือดของคุณก็จะเริ่มสูงขึ้น

and an entire cascade of pathologic events

และบรรดาอากัปอาการทั้งหลายก็พรั่งพรูเข้ามา

sort of spirals out of control that can lead to heart disease,

ชนิดที่ว่าหมุนหลุดการควบคุม และนำไปสู่การเกิดโรคหัวใจ

cancer, even Alzheimer's disease,

มะเร็ง หรือแม้โรคสมองเสื่อม (Alzheimer)

and amputations, just like that woman a few years earlier.

และการตัดอวัยวะ เหมือนกับผู้หญิงคนนั้น เมื่อสองสามปีก่อน

With that scare, I got busy changing my diet radically,

ด้วยความกลัว ผมจึงวุ่นอยู่กับ การเปลี่ยนแปลงอาหารที่ผมทานอย่างสุดๆ

adding and subtracting things most of you would find

โดยการเพิ่มและตัด สิ่งที่ถ้าพวกคุณส่วนใหญ่เห็นแล้ว

almost assuredly shocking.

จะแทบช็อกแน่ๆ

I did this and lost 40 pounds, weirdly while exercising less.

ผมทำเช่นนั้นและลดนํ้าหนักไป 40 ปอนด์ น่าแปลกนะครับ ในขณะที่ออกกำลังกายน้อยลง

I, as you can see, I guess I'm not overweight anymore.

อย่างที่คุณเห็น ผมคิดว่าผมไม่อ้วนแล้ว

More importantly, I don't have insulin resistance.

แต่ที่สำคัญมากกว่านี้ ผมไม่มีอาการภาวะดื้อต่ออินซูลิน

But most important, I was left

แต่ที่สำคัญที่สุดนั้น ผมยังคงถูกทิ้งไว้กับ

with these three burning questions that wouldn't go away:

คำถามสามข้อที่แผดเผาผมอยู่ แบบไม่มอดดับไปไหน

How did this happen to me if I was supposedly

สิ่งนี้เกิดกับผมได้อย่างไร ในเมื่อดูเหมือนว่าผม

doing everything right?

ได้ทำทุกสิ่งอย่างถูกต้องแล้ว

If the conventional wisdom about nutrition had failed me,

ถ้าความรู้เดิมๆเกี่ยวกับโภชนาการ ทำให้ผมผิดพลาด

was it possible it was failing someone else?

จะเป็นไปได้หรือไม่ ที่มันก็ทำให้คนอื่นผิดพลาดมาเช่นกัน

And underlying these questions,

และด้วยพื้นฐานสำคัญที่ซ่อนอยู่ในคำถามเหล่านี้

I became almost maniacally obsessed

ผมเกือบที่จะหมกมุ่นกับมันอย่างบ้าคลั่ง

in trying to understand the real relationship

ในความพยายามที่จะเข้าใจ ความสัมพันธ์ที่แท้จริง

between obesity and insulin resistance.

ระหว่างโรคอ้วน กับภาวะดื้อต่ออินซูลิน

Now, most researchers believe obesity

ปัจจุบัน นักวิจัยส่วนมากเชื่่อว่าโรคอ้วน

is the cause of insulin resistance.

เป็นสาเหตุของภาวะดื้อต่ออินซูลิน

Logically, then, if you want to treat insulin resistance,

โดยตรรกะแล้ว ถ้าคุณต้องการรักษาภาวะดื้อต่ออินซูลิน

you get people to lose weight, right?

คุณก็ให้คนลดนํ้าหนัก ใช่หรือไม่ครับ

You treat the obesity.

คุณรักษาโรคอ้วน

But what if we have it backwards?

ถ้าเราทำมันย้อนกลับล่ะ

What if obesity isn't the cause of insulin resistance at all?

แล้วถ้าโรคอ้วน ไม่ได้เป็นสาเหตุของภาวะดื้อต่ออินซูลินเลย

In fact, what if it's a symptom of a much deeper problem,

แต่ที่จริงแล้ว ถ้ามันเป็นอาการหนึ่ง ของปัญหาที่อยู่ลึกลงไปมากกว่านั้น

the tip of a proverbial iceberg?

เป็นดั่ง แค่ปลายยอดของภูเขานํ้าแข็งล่ะ

I know it sounds crazy because we're obviously in the midst

ผมก็รู้ว่า ฟังดูมันไม่เข้าท่า เพราะเป็นที่ชัดเจนว่าเราอยู่ท่ามกลาง

of an obesity epidemic, but hear me out.

การระบาดของโรคอ้วน แต่ฟังผมก่อนนะครับ

What if obesity is a coping mechanism

แล้วถ้าโรคอ้วนเป็นกลไกเพื่อรับมือ

for a far more sinister problem going on

กับปัญหาที่ร้ายแรงมากกว่าสิ่งที่กำลังเป็นอยู่

underneath the cell?

ภายในเซลล์นั้นล่ะ

I'm not suggesting that obesity is benign,

ผมไม่ได้แนะว่าโรคอ้วนนั้นไม่เป็นอันตราย

but what I am suggesting is it may be the lesser

แต่สิ่งที่ผมกำลังเสนอแนะอยู่ขณะนี้ก็คือ มันอาจจะร้ายแรงน้อยกว่า

of two metabolic evils.

เมื่อเทียบกับการเผาผลาญอาหารที่ผิดปกตินั้น

You can think of insulin resistance as the reduced capacity

คุณอาจคิดถึงภาวะดื้อต่ออินซูลินได้ว่า เหมือนกับความสามารถที่ลดลง

of our cells to partition fuel,

ของตัวเราเองในการแบ่งเชื้อพลังงาน

as I alluded to a moment ago,

ตามที่ได้พูดเป็นนัยไว้แล้วเมื่อครู่นี้

taking those calories that we take in

เอาพลังงานจากที่เรารับประทานเข้าไป

and burning some appropriately and storing some appropriately.

เผาผลาญไปบ้างอย่างพอเหมาะ และเก็บเอาไว้บ้างอย่างพอเหมาะ

When we become insulin-resistant,

แต่เมื่อเราเป็นโรคภาวะดื้อต่ออินซูลิน

the homeostasis in that balance deviates from this state.

ความสมดุลย์ในร่างกายเบี่ยงเบนไปจากภาวะธำรงดุลย์ (homeostasis)

So now, when insulin says to a cell,

ดังนั้น เมื่ออินซูลินบอกกับเซลล์ว่า

I want you to burn more energy

ฉันต้องการให้คุณเผาผลาญพลังงานให้มากขึ้น

than the cell considers safe, the cell, in effect, says,

มากกว่าที่เซลล์นั้นพิจารณาว่าปลอดภัย เซลล์ตัวนั้นก็ต้องบอกว่า

"No thanks, I'd actually rather store this energy."

"ไม่ได้ครับ จริงๆผมควรจะสะสมพลังงานนี้ไว้มากกว่า"

And because fat cells are actually missing most of

และเพราะว่า จริงๆแล้วเซลล์ไขมัน (fat cell) จะขาด

the complex cellular machinery found in other cells,

กลไกเซลล์ที่ซับซ้อนส่วนใหญ่ที่พบได้ในเซลล์อื่นๆ

it's probably the safest place to store it.

มันจึงน่าจะเป็นที่ที่ปลอดภัยที่สุด ที่จะเก็บสะสมพลังงานไว้

So for many of us, about 75 million Americans,

ดังนั้น สำหรับพวกเราจำนวนมาก คนอเมริกันประมาณ 75 ล้านคน

the appropriate response to insulin resistance

การตอบรับที่เหมาะสม ต่อภาวะดื้อต่ออินซูลิน

may actually be to store it as fat, not the reverse,

ที่่จริงแล้ว อาจเป็นการเก็บสะสมพลังงานไว้ ในรูปไขมัน ไม่ใช่ในทางกลับกัน

getting insulin resistance in response to getting fat.

กล่าวคือ การเป็นโรคภาวะดื้อต่ออินซูลิน เพื่อตอบสนองต่ออาการอ้วนขึ้น

This is a really subtle distinction,

สิ่งนี้เป็น ที่จริงแล้วไม่ได้ชัดเจนนัก

but the implication could be profound.

แต่ผลจากมันอาจเป็นอะไรที่ลึกซึ้ง

Consider the following analogy:

ลองพิจารณาการเปรียบเทียบต่อไปนี้ดู

Think of the bruise you get on your shin

คิดถึงรอยฟกชํ้าที่หน้าแข้งของคุณ

when you inadvertently bang your leg into the coffee table.

เมื่อคุณเลินเล่อเอาขาไปกระแทกกับโต๊ะกาแฟ

Sure, the bruise hurts like hell, and you almost certainly

แน่นอน รอยฟกชํ้านั้นเจ็บปวดนัก และค่อนข้างจะแน่ใจได้ว่า

don't like the discolored look, but we all know

คุณคงไม่ชอบสีที่เปลี่ยนไปนั้น แต่เราทุกคนรู้ว่า

the bruise per Se is not the problem.

รอยฟกชํ้าโดยตัวของมันเองแล้ว ไม่ใช่ปัญหา

In fact, it's the opposite. It's a healthy response to the trauma,

ความจริง มันตรงกันข้าม มันเป็นการตอบรับที่ดีต่ออาการบาดเจ็บ

all of those immune cells rushing to the site of the injury

เซลล์ภูมิคุ้มกันทั้งหลายนั้น รีบเร่งไปยังที่ที่ได้รับบาดเจ็บ

to salvage cellular debris and prevent the spread

เพื่อกอบกู้เศษชิ้นส่วนของเซลล์ และป้องกันการแพร่กระจาย

of infection to elsewhere in the body.

ของการอักเสบไปยังส่วนอื่นของร่างกาย

Now, imagine we thought bruises were the problem,

เอาละ ลองจินตนาการดูว่า ถ้าเราคิดว่ารอยฟกชํ้าเป็นปัญหา

and we evolved a giant medical establishment

และเราได้พัฒนาสถาบันทางการแพทย์ที่ยิ่งใหญ่

and a culture around treating bruises:

และแนวปฏิบัติเกี่ยวกับการรักษาโรคฟกชํ้า ซึ่งได้แก่

masking creams, painkillers, you name it,

การพอกด้วยครีม ทานยาแก้ปวด และอื่นๆ

all the while ignoring the fact that people

ในขณะที่ไม่สนใจกับข้อเท็จจริงที่ว่า ผู้คนนั้น

are still banging their shins into coffee tables.

ก็ยังคงเอาหน้าแข้งไปกระแทกกับโต๊ะกาแฟ อยู่เหมือนเดิม

How much better would we be if we treated the cause --

มันดีกว่าเพียงใด ถ้าเรารักษาที่ต้นเหตุ--

telling people to pay attention

ด้วยการบอกผู้คนให้เอาใจใส่

when they walk through the living room --

เมื่อพวกเขาเดินอยู่ในห้องนั่งเล่น--

rather than the effect?

มากกว่าจะสนใจแผลฟกช้ำที่เกิดนั้น

Getting the cause and the effect right

การได้มาซึ่งสาเหตุและผลที่ถูกต้อง

makes all the difference in the world.

ทำให้เกิดความแตกต่างขึ้นในโลกนี้

Getting it wrong, and the pharmaceutical industry

ถ้ามันไม่ถูกต้อง อุตสาหกรรมยา

can still do very well for its shareholders

ก็ยังคงทำกำไรได้เป็นกอบเป็นกำให้กับผู้ถือหุ้นในบริษัท

but nothing improves for the people with bruised shins.

แต่สำหรับคนที่หน้าแข้งฟกชํ้าแล้ว มันไม่มีอะไรดีขึ้นเลย

Cause and effect.

เหตุและผล

So what I'm suggesting is

ดังนั้นสิ่งที่ผมกำลังจะแนะก็คือ

maybe we have the cause and effect wrong

มันอาจเป็นไปได้ว่า เราได้มาซึ่งเหตุและผลที่ไม่ถูกต้อง

on obesity and insulin resistance.

ในเรื่องโรคอ้วนและโรคภาวะดื้อต่ออินซูลิน

Maybe we should be asking ourselves,

บางที่ เราควรจะถามตัวเองว่า

is it possible that insulin resistance causes weight gain

เป็นไปได้หรือไม่ที่ ภาวะดื้อต่ออินซูลิน ทำให้เกิดนํ้าหนักตัวเพิ่มขึ้น

and the diseases associated with obesity,

และทำให้เกิดโรคที่เกี่ยวข้องกับโรคอ้วน

at least in most people?

อย่างน้อยที่สุดก็กับผู้คนส่วนมาก

What if being obese is just a metabolic response

ถ้าหากการเป็นโรคอ้วนนั้น เป็นเพียงการเผาผลาญในร่างกายที่ตอบรับ

to something much more threatening,

ต่อบางสิ่งบางอย่างที่มีผลคุกคามกว่านั้นมาก

an underlying epidemic,

โรคระบาดที่ซ่อนอยู่

the one we ought to be worried about?

ที่เราควรจะปริวิตกกับมัน

Let's look at some suggestive facts.

เราลองมาดูข้อเท็จจริงเชิงเสนอแนะบางข้อ

We know that 30 million obese Americans

เราทราบว่า ในสหรัฐอเมริกา

in the United States don't have insulin resistance.

คนอเมริกัน30 ล้านคนที่อ้วน ไม่ได้เป็นโรคภาวะดื้อต่ออินซูลิน

And by the way, they don't appear to be at any

และอีกอย่าง พวกเขานั้น ดูเหมือนจะไม่ได้มี

greater risk of disease than lean people.

ความเสี่ยงต่อโรคอะไรไปมากกว่าคนที่ผอมเลย

Conversely, we know that six million lean people

ในทางกลับกัน เราทราบว่าคนผอมหกล้านคน

in the United States are insulin-resistant,

ในสหรัฐอเมริกา เป็นโรคภาวะดื้อต่ออินซูลิน

and by the way, they appear to be at even greater risk

และ พวกเขาดูเหมือนจะมีความเสี่ยง

for those metabolic diseases I mentioned a moment ago

กับโรคเกี่ยวกับการเผาผลาญพวกนั้น ที่ผมได้กล่าวถึงเมื่อสักครู่นี้

than their obese counterparts.

ยิ่งกว่าเพื่อนๆที่อ้วนของเขาเสียอีก

Now I don't know why, but it might be because,

ขณะนี้ ผมไม่ทราบว่าเป็นเพราะอะไร แต่อาจเป็นเพราะว่า

in their case, their cells haven't actually figured out

ในกรณีของเขาเหล่านั้น เซลล์ของเขา จริงๆมิอาจรู้

the right thing to do with that excess energy.

ว่าจะปฎิบัติให้ถูกต้องอย่างไรกับพลังงานที่มากเกินไปนั้น

So if you can be obese and not have insulin resistance,

ดังนั้น ถ้าคุณอ้วน โดยไม่เป็นโรคภาวะดื้อต่ออินซูลิน

and you can be lean and have it,

และคุณผอมแต่เป็นโรคนั้น

this suggests that obesity may just be a proxy

สิ่งนี้ชี้ให้เห็นว่า โรคอ้วนอาจจะเป็นแค่เพียงตัวแทน ที่ทำให้เห็น

for what's going on.

ว่าอะไรกำลังเกิดขึ้นอยู่

So what if we're fighting the wrong war,

ดังนั้น เป็นไปได้ไหมที่เรากำลังทำสงครามผิดเป้าหมาย

fighting obesity rather than insulin resistance?

ต่อสู้โรมรันกับโรคอ้วน แทนที่จะไปต่อสู้กับภาวะดื้อต่ออินซูลิน

Even worse, what if blaming the obese

ที่แย่ไปกว่านั้น ถ้าการกล่าวโทษความอ้วน

means we're blaming the victims?

คือการที่เรากำลังกล่าวโทษเหยื่อที่เป็นโรคนั้นล่ะ

What if some of our fundamental ideas about obesity

ถ้าแนวคิดพื้นฐานของเราเรื่องโรคอ้วนนั้น

are just wrong?

มันเป็นเพียงความผิดพลาดล่ะ

Personally, I can't afford the luxury of arrogance anymore,

โดยส่วนตัวแล้ว ผมไม่สามารถ ที่จะมีความหยิ่งยะโสอย่างสุดโต่งได้อีกต่อไปแล้ว

let alone the luxury of certainty.

อย่าว่าแต่ความความแน่ใจอันสุดโต่งเลย

I have my own ideas about what could be at the heart of this,

ผมมีแนวคิดของตัวเอง เกี่ยวกับสิ่งที่อาจเป็น หัวใจสำคัญของเรื่องนี้

but I'm wide open to others.

แต่ผมก็เปิดกว้างต่อความคิดอื่นๆด้วย

Now, my hypothesis, because everybody always asks me,

เพราะว่าทุกๆคนถามผมอยู่เสมอ สมมติฐานของผม

is this.

ก็คือ

If you ask yourself, what's a cell trying to protect itself from

ถ้าคุณถามตัวเองว่า เซลล์พยายามจะปกป้องตัวมันเองจากอะไร

when it becomes insulin resistant,

เมื่อมันเป็นโรคภาวะดื้อต่ออินซูลิน

the answer probably isn't too much food.

คำตอบไม่น่าจะเป็น อาหารที่มากเกินไป

It's more likely too much glucose: blood sugar.

น่าจะเป็น กลูโคสที่มากเกินไป เช่น นํ้าตาลในเลือด

Now, we know that refined grains and starches

ทีนี้ เราทราบว่าข้าวที่สีจนขาว และแป้ง

elevate your blood sugar in the short run,

ทำให้นํ้าตาลในเลือดสูงขึ้นในเวลาสั้นๆ

and there's even reason to believe that sugar

และมีเหตุผลที่จะเชื่อได้เสียด้วยว่า นํ้าตาล

may lead to insulin resistance directly.

อาจจะนำไปสู่ภาวะดื้อต่ออินซูลินโดยตรง

So if you put these physiological processes to work,

ดังนั้น ถ้าให้กระบวนการสรีรวิทยาพวกนี้ทำหน้าที่

I'd hypothesize that it might be our increased intake

ผมก็จะตั้งสมมติฐานว่า อาจเป็นการบริโภคที่เพิ่มขึ้น

of refined grains, sugars and starches that's driving

ในอาหารจำพวก เมล็ดพืชที่ขัดจนขาว นํ้าตาลและแป้ง ที่ผลักดันให้เกิด

this epidemic of obesity and diabetes,

การระบาดของโรคอ้วน และโรคเบาหวาน

but through insulin resistance,

แต่โดยผ่านทางภาวะดื้อต่ออินซูลิน

you see, and not necessarily through just overeating and under-exercising.

ครับ และไม่จำเป็นต้อง แค่โดยการกินมากเกินไป และออกกำลังกายน้อยเกินไป

When I lost my 40 pounds a few years ago,

ตอนที่ผมนํ้าหนักลดลงไป 40 ปอนด์ เมื่อสองสามปีก่อนนั้น

I did it simply by restricting those things,

ผมทำเพียงแค่จำกัดสิ่งเหล่านั้น

which admittedly suggests I have a bias

ซึ่งเป็นนัยให้ยอมรับว่า ผมมีอคติ

based on my personal experience.

จากพื้นฐานประสบการณ์ส่วนตัวของผม

But that doesn't mean my bias is wrong,

แต่นั่นไม่ได้หมายความว่า อคติของผมนั้นผิด

and most important, all of this can be tested scientifically.

และที่สำคัญที่สุด ทุกอย่างนี้สามารถทดสอบได้ ทางวิทยาศาสตร์

But step one is accepting the possibility

แต่ขั้นแรกคือ การยอมรับความเป็นไปได้

that our current beliefs about obesity,

ว่าความเชื่อในปัจจุบันของเราเรื่องโรคอ้วน

diabetes and insulin resistance could be wrong

โรคเบาหวาน และภาวะดื้อต่ออินซูลิน อาจจะผิดก็ได้

and therefore must be tested.

ด้วยเหตุนี้ จึงต้องมีการทดสอบ

I'm betting my career on this.

ผมขอเอาอาชีพของผมเป็นเดิมพัน

Today, I devote all of my time to working on this problem,

ทุกวันนี้ ผมอุทิศเวลาทั้งหมดของผม ในการทำงานแก้ปัญหานี้

and I'll go wherever the science takes me.

และผมจะย่างไม่ว่าที่ใดก็ตามที่วิทยาศาสตร์พาผมไป

I've decided that what I can't and won't do anymore

ผมได้ตัดสินใจแล้วว่า สิ่งที่ผมทำไม่ได้ และจะไม่ทำอีกต่อไปนั้น

is pretend I have the answers when I don't.

คือ แสร้งทำเป็นว่าผมมีคำตอบ ในขณะที่ผมไม่มี

I've been humbled enough by all I don't know.

ผมได้ถูกทำให้อ่อนน้อมถ่อมตัวเพียงพอแล้ว โดยทุกๆคนที่ผมไม่รู้จัก

For the past year, I've been fortunate enough

ในปีที่แล้ว ผมโชคดีเพียงพอ

to work on this problem with the most amazing team

ที่ได้ทำงานแก้ปัญหานี้ กับกลุ่มวิจัยที่น่าทึ่งที่สุดในประเทศ

of diabetes and obesity researchers in the country,

เรื่องโรคเบาหวานและโรคอ้วน

and the best part is,

และส่วนที่ดีที่สุดก็คือ

just like Abraham Lincoln surrounded himself with a team of rivals,

เหมือนกับอับราฮัม ลินคอล์น ที่ล้อมรอบตัวเองด้วยทีมคู่แข่ง

we've done the same thing.

เราก็ได้ทำสิ่งเดียวกันนั้น

We've recruited a team of scientific rivals,

เรารับกลุ่มคู่แข่งทางวิทยาศาสตร์ เข้ามาทำงาน

the best and brightest who all have different hypotheses

คนที่ดีที่สุดและฉลาดที่สุด ซึ่งทั้งหมดมีสมมติฐานที่แตกต่างกัน

for what's at the heart of this epidemic.

ต่อเรื่องที่เป็นหัวใจสำคัญของโรคระบาดนี้

Some think it's too many calories consumed.

บางคนคิดว่า มันเป็นการบริโภคแคลอรี่มากเกินไป

Others think it's too much dietary fat.

คนอื่นๆคิดว่า มันเป็นไขมันในอาหารที่มากเกินไป

Others think it's too many refined grains and starches.

คนอื่นๆคิดว่า เป็นเมล็ดพืชที่ขัดจนขาวและแป้งที่มากเกินไป

But this team of multi-disciplinary,

แต่กลุ่มที่มาจากหลากหลายสาขาวิชา

highly skeptical and exceedingly talented researchers

นักวิจัยที่ช่างสงสัย และมีพรสวรรค์มากเหลือเกินนี้

do agree on two things.

เห็นตรงกันได้ในสองเรื่อง

First, this problem is just simply too important

ประการแรก ปัญหานี้สำคัญเกินกว่า

to continue ignoring because we think we know the answer.

จะเพิกเฉยต่อไปอีก เพราะว่าเราคิดว่าเรารู้คำตอบแล้ว

And two, if we're willing to be wrong,

ประการที่สอง ถ้าเราเต็มใจยอมรับว่ามันผิด

if we're willing to challenge the conventional wisdom

ถ้าเราเต็มใจที่จะท้าทายความรู้แบบเดิมๆนั้น

with the best experiments science can offer,

ด้วยการทดลองที่ดีที่สุด ที่วิทยาศาตร์นั้นจะมีให้

we can solve this problem.

เราก็จะสามารถแก้ปัญหานี้ได้

I know it's tempting to want an answer right now,

ผมทราบว่า มันเย้ายวนใจที่เอาคำตอบในตอนนี้

some form of action or policy, some dietary prescription --

ในรูปแบบของการปฏิบัติหรือนโยบาย คำสั่งควบคุมอาหารจากแพทย์ บางอย่าง เช่น

eat this, not that —

กินนี่สิ นั่นกินไม่ได้

but if we want to get it right,

แต่ถ้าเราต้องการที่จะได้คำตอบที่ถูกต้อง

we're going to have to do much more rigorous science

เราจะต้องทำงานวิทยาศาสตร์ที่เคร่งครัดยิ่งกว่านี้มาก

before we can write that prescription.

ก่อนที่เราจะสามารถเขียนใบสั่งยาได้

Briefly, to address this, our research program

โดนสรุป เพื่อจัดการปัญหานี้ โครงการวิจัยของเรา

is focused around three meta-themes, or questions.

จึงเน้นไปยังแนวคิดหลัก หรือคำถามสามข้อ

First, how do the various foods we consume

ข้อแรก อาหารต่างๆที่เราบริโภคเข้าไป

impact our metabolism, hormones and enzymes,

ส่งผลกระทบต่อการเผาผลาญ ฮอร์โมนและเอ็นไซม์ อย่างไร

and through what nuanced molecular mechanisms?

และผ่านทางกลไกระดับโมเลกุลแตกต่างกันอย่างไรบ้าง

Second, based on these insights,

ข้อสอง จากพื้นฐานความเข้าใจอย่างถ่องแท้เหล่านี้

can people make the necessary changes in their diets

ผู้คนจะสามารถทำการเปลี่ยนแปลงที่สำคัญ ในเรื่องอาหารที่รับประทาน

in a way that's safe and practical to implement?

ในวิธีการที่ปลอดภัยและนำไปปฏิบัติได้จริงหรือไม่

And finally, once we identify what safe

และข้อสุดท้าย ทันทีที่เราระบุได้ว่า อะไรที่ปลอดภัย

and practical changes people can make to their diet,

และสามารถนำไปใช้ ในการควบคุมอาหารของตนได้แล้ว

how can we move their behavior in that direction

เราจะทำอย่างไรจึงจะเปลี่ยนพฤติกรรมของพวกเขา ให้ไปในทิศทางนั้นได้

so that it becomes more the default

เพื่อที่มันจะได้เป็นมาตราฐาน

rather than the exception?

มากกว่าที่จะเป็นข้อยกเว้น

Just because you know what to do doesn't mean

เพียงแค่เพราะว่าคุณรู้ว่าจะทำอะไร ไม่ได้หมายความว่า

you're always going to do it.

คุณจะทำสิ่งนั้นอยู่เสมอๆ

Sometimes we have to put cues around people

บางครั้งเราต้องเอาสิ่งกระตุ้นทั้งหลายไว้รอบๆผู้คน

to make it easier, and believe it or not,

เพื่อให้ง่ายขึ้น และเชื่่อหรือไม่ครับ

that can be studied scientifically.

ว่าสิ่งนั้นสามารถศึกษาได้ในเชิงวิทยาศาสตร์

I don't know how this journey is going to end,

ผมไม่รู้ว่า การเดินทางครั้งนี้จะสิ้นสุดลงอย่างไร

but this much seems clear to me, at least:

แต่สิ่งนี้ อย่างน้อยที่สุดก็ ดูจะชัดเจนอย่างมากสำหรับผม

We can't keep blaming our overweight and diabetic patients

เราจะกล่าวโทษคนไข้ของเรา ที่อ้วนเกินไป และเป็นเบาหวานไม่ได้อีกต่อไป

like I did.

เหมือนที่ผมเคยทำมาแล้ว

Most of them actually want to do the right thing,

จริงๆแล้ว พวกเขาส่วนมากต้องการทำในสิ่งที่ถูกต้อง

but they have to know what that is,

แต่พวกเขาต้องรู้ว่า สิ่งนั้นคืออะไร

and it's got to work.

และมันจะต้องใช้ได้ผล

I dream of a day when our patients can

ผมฝันว่า สักวันหนึ่งเมื่อคนไข้ของเราสามารถ

shed their excess pounds

สลัดนํ้าหนักที่มากเกินไปของเขาทิ้งไป

and cure themselves of insulin resistance,

และรักษาตัวเองจากภาวะดื้อต่ออินซูลินได้

because as medical professionals,

เพราะว่า ในฐานะที่เป็นผู้ประกอบวิชาชีพทางการแพทย์

we've shed our excess mental baggage

เราได้สลัดความเชื่อและทัศนคติในอดึต ที่มากเกินของเราทิ้งไปแล้ว

and cured ourselves of new idea resistance sufficiently

และรักษาตัวเราเองจากการต่อต้านความคิดใหม่ๆ ได้อย่างพอเพียงแล้ว

to go back to our original ideals:

เพื่อที่จะกลับไปยังอุดมการณ์ดั้งเดิมของเรา ซึ่งก็คือ

open minds, the courage to throw out yesterday's ideas

ใจที่เปิดกว้าง มีความกล้าที่จะโยนทิ้งความคิดเก่าๆ ของวันวานไปเสีย

when they don't appear to be working,

เมื่อสิ่งเหล่านั้นดูจะใช้การไม่ได้แล้ว

and the understanding that scientific truth isn't final,

และความเข้าใจที่ว่าความถูกต้องทางวิทยาศาสตร์นั้น ไม่ได้เป็นจุดสิ้นสุด

but constantly evolving.

แต่มันค่อยๆเปลี่ยนไปตลอดเวลา

Staying true to that path will be better for our patients

การคงไว้ซึ่งความเชื่อมั่นในแนวทางนี้ จะเป็นประโยชน์กว่าต่อคนไข้ของเรา

and better for science.

และต่อวิทยาศาสตร์

If obesity is nothing more than a proxy

ถ้าโรคอ้วนไม่ใช่อะไรที่มากไปกว่า เป็นตัวแทนของอาการ

for metabolic illness,

เจ็บป่วยเกี่ยวกับการเผาผลาญของร่างกาย

what good does it do us to punish those with the proxy?

มันจะดีอย่างไร ที่จะไปลงโทษ คนที่มีอาการนั้น

Sometimes I think back to that night in the E.R.

บางครั้ง ผมก็คิดย้อนกลับไปในคืนนั้น ในห้องฉุกเฉิน

seven years ago.

เมื่อเจ็ดปีที่แล้ว

I wish I could speak with that woman again.

ผมหวังว่าจะได้พูดกับผู้หญิงคนนั้นอีก

I'd like to tell her how sorry I am.

ผมอยากจะบอกเธอให้รู้ว่า ผมเสียใจเพียงใด

I'd say, as a doctor, I delivered

ในฐานะที่เป็นแพทย์ ผมอยากจะพูดว่า ผมได้ให้

the best clinical care I could,

การรักษาในสถานพยาบาลอย่างดีที่สุด เท่าที่ผมจะทำได้

but as a human being,

แต่ในฐานะที่เป็นมนุษย์

I let you down.

ผมทำให้คุณผิดหวัง

You didn't need my judgment and my contempt.

คุณไม่ต้องการการตัดสิน และการดูแคลนจากผม

You needed my empathy and compassion,

คุณต้องการความเข้าใจ และความเห็นอกเห็นใจจากผม

and above all else, you needed a doctor

และเหนือสิ่งอื่นใด คุณต้องการแพทย์

who was willing to consider

ที่เต็มใจที่จะพิจารณาว่า

maybe you didn't let the system down.

บางทีคุณไม่ได้ทำให้ระบบนั้นผิดหวัง

Maybe the system, of which I was a part,

บางทีระบบนั้น ซึ่งผมเป็นส่วนหนึ่ง

was letting you down.

ทำให้คุณผิดหวัง

If you're watching this now,

ถ้าคุณกำลังดูอยู่ในขณะนี้

I hope you can forgive me.

ผมหวังว่าคุณจะยกโทษให้ผมนะครับ

(Applause)

(เสียงปรบมือ)