Hannah Brencher: Love letters to strangers

Hannah Brencher: Yabancılara aşk mektupları

Translator: Joseph Geni Reviewer: Morton Bast

Çeviri: Meric Aydonat Gözden geçirme: Ibrahim Guzelbaba

I was one of the only kids in college who had a reason

Üniversitede her günün sonunda

to go to the P.O. box at the end of the day,

posta kutusunu kontrol etmek zorunda olan birkaç kişiden biriydim,

and that was mainly because my mother has never believed

çünkü annem e-posta, Facebook, cep telefonu mesajı

in email, in Facebook, in texting or cell phones in general.

veya cep telefonlarına inanmıyordu.

And so while other kids were BBM-ing their parents,

Diğer öğrenciler anneleriyle mesajlaşırken,

I was literally waiting by the mailbox

ben kelimenin tam anlamıyla postacının

to get a letter from home to see how the weekend had gone,

evden haftasonunun nasıl geçtiğini anlatan mektubu getirmesini bekliyordum,

which was a little frustrating when Grandma was in the hospital,

büyük annem hastanedeyken bu biraz endişe vericiydi,

but I was just looking for some sort of scribble,

Fakat ben yine de annemden gelecek olan

some unkempt cursive from my mother.

herhangi bir yazı parcasını, bir karalamayı özlemle bekliyordum.

And so when I moved to New York City after college

Üniversiteden sonra New York'a taşındığımda

and got completely sucker-punched in the face by depression,

ve depresyon beni vurduğunda

I did the only thing I could think of at the time.

o zamanlar aklıma gelen tek şeyi yaptım.

I wrote those same kinds of letters that my mother had written me

Annemin bana yazdığı cinsten mektupları yabancılara yazdım

for strangers, and tucked them all throughout the city,

ve şehrin dört bir yanına onlarcasını

dozens and dozens of them. I left them everywhere,

bıraktım. Her yere bir tane bırakıyordum,

in cafes and in libraries, at the U.N., everywhere.

kafelere, kütüphanelere, BM merkezine, her yere.

I blogged about those letters and the days

Gerekli olduğunda, o mektuplar ve o günler

when they were necessary, and I posed

hakkında blog yazıyordum ve internette

a kind of crazy promise to the Internet:

şu çılgın sözü verdim:

that if you asked me for a hand-written letter,

benden elle yazılmış bir mektup isterseniz,

I would write you one, no questions asked.

hiç sorgulamadan sizin için bir tanesini yazacağım.

Overnight, my inbox morphed into this harbor of heartbreak --

Bir gece içerisinde, gelen e-mail kutum kırık kalp barınagına dönüştü.

a single mother in Sacramento, a girl being bullied

Sacramento'daki yalnız bir anne, Kansas'ın köy kesiminden

in rural Kansas, all asking me, a 22-year-old girl

arkadaşları tarafından hor görülen bir kız, hepsi benden,

who barely even knew her own coffee order,

kendi kahve siparişini bile hatırlamayan 22 yasındaki bir kızdan

to write them a love letter and give them a reason

onlara bir aşk mektubu yazmasını ve onlara

to wait by the mailbox.

posta kutularını kontrol etmek için bir neden vermesini istiyorlar.

Well, today I fuel a global organization

Bugün ben o posta kutusuna gidişlerden,

that is fueled by those trips to the mailbox,

sosyal medyayı daha önce kullanmadığımız biçimde,

fueled by the ways in which we can harness social media

tanımadığımız insanlara en çok istedikleri zamanda

like never before to write and mail strangers letters

aşk mektupları yazmaktan, ama en çok da

when they need them most, but most of all,

sıradan insanların yazılarıyla dolu

fueled by crates of mail like this one, my trusty mail crate,

bunun gibi güvenli posta paketlerinden güç alan

filled with the scriptings of ordinary people,

küresel bir organizasyonu oluşturuyorum.

strangers writing letters to other strangers not because

İnsanlar tanımadıkları insanlara

they're ever going to meet and laugh over a cup of coffee,

bir gün buluşup kahve içeceklerinden değil,

but because they have found one another by way of letter-writing.

bir şekilde birbirlerini mektup yazarak buldukları için yazıyorlar.

But, you know, the thing that always gets me

Ama, bu mektuplarla ilgili beni

about these letters is that most of them have been written

en çok duygulandıransa bu mektupların çoğu

by people that have never known themselves loved on a piece of paper.

sevginin kağıtta gösterilebileceğini bilmeyen insanlar tarafından yazıldı.

They could not tell you about the ink of their own love letters.

Kendi aşk mektuplarının mürekkebinin rengini size söyleyemezler.

They're the ones from my generation,

Onlar benim neslimin insanları,

the ones of us that have grown up into a world

her şeyin kağıtsız olduğu bir dünyada büyüdüler

where everything is paperless, and where some

ve en iyi sohbetlerimizin bazılaları

of our best conversations have happened upon a screen.

bir ekran üzerinden oldu.

We have learned to diary our pain onto Facebook,

Acımızı Facebook'a yazmayı öğrendik

and we speak swiftly in 140 characters or less.

ve 140 karakter veya daha azıyla konuşuyoruz.

But what if it's not about efficiency this time?

Peki ya bu sefer her şey verimlilik demek değilse?

I was on the subway yesterday with this mail crate,

Dün elimde bu posta paketiyle metrodaydım,

which is a conversation starter, let me tell you.

bu arada bu bir sohbet başlatıcısı.

If you ever need one, just carry one of these. (Laughter)

Eğer bir sohbete ihtiyacınız varsa, bunlardan bir tane taşıyın. (Gülüşmeler)

And a man just stared at me, and he was like,

Bir adam bana baktı ve

"Well, why don't you use the Internet?"

"Neden interneti kullanmıyorsun?" dedi.

And I thought, "Well, sir, I am not a strategist,

Ben de şöyle düşündüm "Beyefendi, ben bir stratejist değilim,

nor am I specialist. I am merely a storyteller."

ya da bir uzman. Ben sadece bir hikaye anlatıcısıyım."

And so I could tell you about a woman

Size eşi yeni Afganistan'dan gelmiş

whose husband has just come home from Afghanistan,

bir kadının hikayesini anlatabilirim,

and she is having a hard time unearthing this thing called conversation,

kadın iletişim denen şeyi canlandırmakta güçlük çekiyor,

and so she tucks love letters throughout the house

bu yüzden evin bazı köşelerine

as a way to say, "Come back to me.

"Bana geri dön. Becerebildiğinde beni bul."

Find me when you can."

yazan mektuplar bırakıyor.

Or a girl who decides that she is going to leave love letters

Veya size Dubuque, İowa'da kampüsünün

around her campus in Dubuque, Iowa, only to find

köşelerine aşk metupları bırakan ve ertesi gün

her efforts ripple-effected the next day when she walks out

çabalarının bir çığ etkisi oluşturup, sokağa çıktiğında

onto the quad and finds love letters hanging

ağaçlardan sarkan, çalılara yerleştirilmiş, bankların üzerinde

from the trees, tucked in the bushes and the benches.

mektuplar gören kızın hikayesini anlatabilirim.

Or the man who decides that he is going to take his life,

Veya kendi canına kıymaya karar vermiş

uses Facebook as a way to say goodbye

bir adamın Facebook'ta arkadaşlarına ve ailesine

to friends and family.

elveda deyişinin hikayesini anlatabilirim.

Well, tonight he sleeps safely with a stack of letters

Bugün o adam, yastığının altına sıkıştırılmış bu mektup gibi,

just like this one tucked beneath his pillow,

tanımadığı insanların bunu öğrendiğinde yazdığı

scripted by strangers who were there for him when.

bir mektup yığınının üstünde güvenle uyuyor.

These are the kinds of stories that convinced me

Bu ve benzeri hikayeler beni

that letter-writing will never again need to flip back her hair

mektup yazmanın bir daha saçlarını arkaya atıp

and talk about efficiency, because she is an art form now,

verimlilikten bahsetmeyeceğine inandırdı, çünkü artık o bir sanat dalı,

all the parts of her, the signing, the scripting, the mailing,

her parçası, imzalaması, yazması, postaya vermesi,

the doodles in the margins.

köşelerindeki minik çizimler...

The mere fact that somebody would even just sit down,

Birisinin bir yaprak kağıdı alıp

pull out a piece of paper and think about someone

tüm zaman boyunca birisini düşünmesi

the whole way through, with an intention that is so much

ki internet tarayıcısı açıkken ve iPhone ötüyorken

harder to unearth when the browser is up and the iPhone

ve aynı anda altı farklı sohbetle baş ediyorken

is pinging and we've got six conversations rolling in at once,

bu çok daha zordur,

that is an art form

bir sanat biçimidir.

that does not fall down to the Goliath of "get faster,"

Kaç sosyal medya sitesine üye olursak olalım

no matter how many social networks we might join.

"Daha hızlı" canavarına yakalanmayan bir sanat biçimi.

We still clutch close these letters to our chest,

Bu mektupları hala göğsümüze bastırırız,

to the words that speak louder than loud,

bu sözcükler alabildiğine bağırır,

when we turn pages into palettes to say the things

ihtiyacımız olan şeyleri söylemek için,

that we have needed to say,

kardeşlerimize, veya tanımadığımız kişilere

the words that we have needed to write, to sisters

söylemeye ihtiyacımız olan şeyleri söylemek için

and brothers and even to strangers, for far too long.

sayfaları palete çeviririz.

Thank you. (Applause)

Teşekkürler. (Alkış)

(Applause)

(Alkış)