Hannah Brencher: Love letters to strangers

هانا برنچر: نامه‌های محبت‌آمیز به غریبه‌ها

Translator: Joseph Geni Reviewer: Morton Bast

Translator: soheila Jafari Reviewer: Mana Ahmady

I was one of the only kids in college who had a reason

در کالج من تنها فردی بودم که در آخر روز دلیلی برای رفتن دمِ صندوق پست داشت،

to go to the P.O. box at the end of the day,

در کالج من تنها فردی بودم که در آخر روز دلیلی برای رفتن دمِ صندوق پست داشت،

and that was mainly because my mother has never believed

و این بیشتربه دلیل این بود که مادرم به هیچ وجه به

in email, in Facebook, in texting or cell phones in general.

ایمیل، فیسبوک و پیام کوتاه و یا حتی به موبایل بطورکلی اعتقاد نداشت.

And so while other kids were BBM-ing their parents,

در حالی که بقیه بچه‌ها با بلک‌بِری با پدر و مادرشان گپ می‌زدند،

I was literally waiting by the mailbox

من واقعا کنار صندوق پست منتظر بودم

to get a letter from home to see how the weekend had gone,

تا یک نامه از خانه دریافت کنم که بفهمم اونها آخر هفته را چطور گذراندند.

which was a little frustrating when Grandma was in the hospital,

که وقتی مادربزرگم بیمارستان بود، اندکی ناامیدم می‌کرد،

but I was just looking for some sort of scribble,

اما من در پی خط خرچنگ قورباغه‌اش بودم،

some unkempt cursive from my mother.

خط شکسته و درهم مادرم.

And so when I moved to New York City after college

خُب وقتی بعد ازکالج به نیویورک رفتم

and got completely sucker-punched in the face by depression,

یکباره افسرده شدم،

I did the only thing I could think of at the time.

تنها کاری را که در آن موقع می‌تونستم بهش فکر کنم را کردم.

I wrote those same kinds of letters that my mother had written me

من نامه‌هایی برای غریبه‌ها نوشتم مثل نامه‌هایی که مادرم برای من می‌نوشت،

for strangers, and tucked them all throughout the city,

وآنها را در سراسر شهر پنهان کردم،

dozens and dozens of them. I left them everywhere,

چند دوجین از آنها را نوشتم. من آنها را هر جایی گذاشتم،

in cafes and in libraries, at the U.N., everywhere.

کافه‌ها، کتابخانه‌ها، در سازمان ملل، هرجایی.

I blogged about those letters and the days

هروقت که لازم می‌دیدم در وبلاگم درباره‌ی این نامه‌ها و روزها می نوشتم،

when they were necessary, and I posed

هروقت که لازم می‌دیدم در وبلاگم درباره‌ی این نامه‌ها و روزها می نوشتم،

a kind of crazy promise to the Internet:

و وعده‌های دیوانه‌واری در اینترنت مطرح می‌کردم:

that if you asked me for a hand-written letter,

که اگر از من یک نامه دست‌نویس بخوای،

I would write you one, no questions asked.

من برات یکی خواهم نوشت، بدون هیچ سوالی.

Overnight, my inbox morphed into this harbor of heartbreak --

یک شبه، صندوق پستی من تبدیل شد به پناهگاهی برای قلب‌های شکسته -

a single mother in Sacramento, a girl being bullied

نامه‌ای از یک مادر مجرد از ساکرومِنتو، از دختری از مناطق روستایی کانزاس

in rural Kansas, all asking me, a 22-year-old girl

که مورد آزار واقع شده بود، و دختری ۲۲ ساله که

who barely even knew her own coffee order,

حتی به سختی می‌تونست برای خودش سفارش قهوه بده،

to write them a love letter and give them a reason

همه از من می‌خواستند تا یک نامه محبت آمیز براشان بنویسم و بهشان دلیلی بدم

to wait by the mailbox.

دَمِ صندوق پست‌شان منتظر باشند.

Well, today I fuel a global organization

خُب، امروز من یک سازمان جهانی راه انداختم

that is fueled by those trips to the mailbox,

که با ارجاع‌های مستمر به صندوق پست تقویت می‌شه،

fueled by the ways in which we can harness social media

توسط راه‌هایی نیرو می‌گیرد که در آن ما به گونه‌ای بی‌همتا رسانه‌های اجتماعی را به خدمت می‌گیریم

like never before to write and mail strangers letters

توسط راه‌هایی نیرو می‌گیرد که در آن ما به گونه‌ای بی‌همتا رسانه‌های اجتماعی را به خدمت می‌گیریم

when they need them most, but most of all,

تا برای غریبه‌ها در اوج نیازشان نامه بنویسیم و بفرستیم، اما بیش از همه،

fueled by crates of mail like this one, my trusty mail crate,

شعله‌ور از فوج‌ فوج نامه‌هایی مانند این است، نامه‌های وفادار من،

filled with the scriptings of ordinary people,

سرشار از دست‌نوشته‌های آدم‌های معمولی،

strangers writing letters to other strangers not because

غریبه‌هایی که برای غریبه‌های دیگر نامه می‌نگارند

they're ever going to meet and laugh over a cup of coffee,

نه به این خاطر که به دیدار هم یا خنده‌های آغشته به فنجانی قهوه‌ی تلخ دل بسته‌اند،

but because they have found one another by way of letter-writing.

که به این خاطر که یکدیگر را از خلال نامه‌نگاری‌ها یافته‌اند.

But, you know, the thing that always gets me

می‌دانید چیزی که همواره توجه من را درباره‌ی این نامه‌ها به خودش جلب می‌کند

about these letters is that most of them have been written

این‌ست که بیشترِ این نامه‌ها توسط کسانی نوشته شده

by people that have never known themselves loved on a piece of paper.

که هرگز در زندگی‌شان یک نامه ی محبت آمیز دریافت نکرده بودند.

They could not tell you about the ink of their own love letters.

آنها نمی توانند درمورد جوهر نامه محبت‌آمیز خودشان با شما صحبت کنند.

They're the ones from my generation,

آنها افرادی از نسل من هستند،

the ones of us that have grown up into a world

افرادی که در دنیایی رشد کردند

where everything is paperless, and where some

که همه چیز رو به استفاده نکردن از کاغذ شده پیش می‌رود، و جایی که بخشی از

of our best conversations have happened upon a screen.

بهترین گفتگوهای ما روی صفحه نمایش رخ می‌دهد.

We have learned to diary our pain onto Facebook,

ما یاد گرفتیم که خاطرات دردهای روزانه‌مان را روی دیوار فیسبوک بنویسیم،

and we speak swiftly in 140 characters or less.

وبا ۱۴۰ حرف یا کمتر خیلی کوتاه و سریع صحبت کنیم.

But what if it's not about efficiency this time?

چی می‌شد اگرفقط این‌بار ما درباره کارایی فکر نمی‌کردیم؟

I was on the subway yesterday with this mail crate,

دیروز با این صندوق نامه در مترو بودم،

which is a conversation starter, let me tell you.

که باید بهتون بگم که حمل کردنش همیشه آغازگر یک گپ و گفت بوده.

If you ever need one, just carry one of these. (Laughter)

اگر دلتان می‌خواست با یک غریبه حرف بزنید، حتما یکی از اینها را با خودتان حمل کنید. (خنده)

And a man just stared at me, and he was like,

و یک مرد به من خیره شد و برگشت بهم گفت:

"Well, why don't you use the Internet?"

«خُب، چرا از اینترنت استفاده نمی‌کنید؟»

And I thought, "Well, sir, I am not a strategist,

و فکر کردم و گفتم: «خُب، آقا، من یه استراتژیست نیستم،

nor am I specialist. I am merely a storyteller."

همچنین متخصص هم نیستم. من صرفا یک داستان‌سرا هستم.»

And so I could tell you about a woman

و همچنین می‌تونم براتون از زنی بگم

whose husband has just come home from Afghanistan,

که همسرش به تازگی از افغانستان برگشته،

and she is having a hard time unearthing this thing called conversation,

او دوران سختی را می‌گذراند که چیزی را از سر بگیرد که بهش گفتگو می‌گن،

and so she tucks love letters throughout the house

بنابراین او خانه را از نامه‌های عاشقانه پر کرد

as a way to say, "Come back to me.

تا از این راه بگه: «پیش من برگرد.

Find me when you can."

هنگامی که می‌توانی مرا دریاب.»

Or a girl who decides that she is going to leave love letters

یا دختری که تصمیم گرفت که نامه‌های عاشقانه را در سراسر پردیس دانشگاه در دوبیوک، آیوا، بگذارد،

around her campus in Dubuque, Iowa, only to find

یا دختری که تصمیم گرفت که نامه‌های عاشقانه را در سراسر پردیس دانشگاه در دوبیوک، آیوا، بگذارد،

her efforts ripple-effected the next day when she walks out

فقط برای اینکه تلاش‌هاش روز بعدی که به حیاط می‌ره اثر کوچکی داشته باشه

onto the quad and finds love letters hanging

و با نامه‌های عاشقانه‌ای روبرو می‌شه که از درخت‌ها آویزان شدند،

from the trees, tucked in the bushes and the benches.

در بین بوته‌ها و نیمکت‌ها پنهان شده بودند.

Or the man who decides that he is going to take his life,

و یا مردی که تصمیم گرفته بود که خودکشی کند،

uses Facebook as a way to say goodbye

وبرای خداحافظی با خانواده و دوستانش از فیسبوک استفاده کرده بوده.

to friends and family.

وبرای خداحافظی با خانواده و دوستانش از فیسبوک استفاده کرده بوده.

Well, tonight he sleeps safely with a stack of letters

خُب، او امشب به‌آرامی با انبوهی از نامه‌هایی به خواب می‌ره

just like this one tucked beneath his pillow,

درست مثل این یکی که زیر بالشش قایم می‌کند

scripted by strangers who were there for him when.

که توسط غریبه‌هایی نوشته شده که هنگامی که می‌خواست خودکشی کند کنارش بودند.

These are the kinds of stories that convinced me

اینها داستان‌هایی هستند که مرا متقاعد می‌کنند

that letter-writing will never again need to flip back her hair

که نامه‌نویسی دیگر نباید لازم داشته باشد که دلبری کند

and talk about efficiency, because she is an art form now,

و درباره‌ی کارایی و بازدهی حرف بزند، چون حالا نامه نویسی یک هنر است،

all the parts of her, the signing, the scripting, the mailing,

تمامی بخش‌های آن، اعم از امضا، دست‌خط، فرستادنش،

the doodles in the margins.

خط خطی‌های حاشیه آن، همه هنر است.

The mere fact that somebody would even just sit down,

صرف این واقعیت که کسی فقط بنشیند،

pull out a piece of paper and think about someone

یک برگ کاغذ را بیرون بکشد و تمامی فکرش فقط درمورد یک نفر باشد،

the whole way through, with an intention that is so much

با تمرکزی که خیلی سخت‌تر است

harder to unearth when the browser is up and the iPhone

که بهش دست پیدا کنیم وقتی مرورگر ما بالا آمده و آیفون ما

is pinging and we've got six conversations rolling in at once,

دارد سروصدا می‌کند ما همزمان باید شش مکالمه را سروسامان بدیم،

that is an art form

این شکلی از هنر است

that does not fall down to the Goliath of "get faster,"

که اسیر طلسمِ «تندتر پیش برو» نمی‌شه،

no matter how many social networks we might join.

اهمیتی ندارد که ممکن‌ست ما به چند شبکه‌ی اجتماعی پیوسته باشیم.

We still clutch close these letters to our chest,

ما هنوز هم این نامه‌ها را محکم به سینه می‌چسبانیم،

to the words that speak louder than loud,

واژه‌هایی که بلندتر از هر فریادی حرف می‌زنند

when we turn pages into palettes to say the things

هنگامی که این صفحه‌ها را سکویی برای حرف‌هایی تبدیل می‌:کنیم

that we have needed to say,

که نیاز داریم گفته بشن،

the words that we have needed to write, to sisters

واژه‌‌هایی مدت‌های طولانی بود که نیاز داشتیم بنویسیم‌شان، به خواهرهامون

and brothers and even to strangers, for far too long.

و برادرهامون و حتی به غریبه‌ها.

Thank you. (Applause)

سپاسگزارم. (تشویق تماشاگران)

(Applause)

(تشویق تماشاگران)