Hannah Brencher: Love letters to strangers

Translator: Joseph Geni Reviewer: Morton Bast

Translator: Srbuhi Musikyan Reviewer: Kristine Sargsyan

I was one of the only kids in college who had a reason

Քոլեջում ես այն եզակի երեխաներից էի, ով

to go to the P.O. box at the end of the day,

երեկոյան փոստը ստուգելու պատճառ ուներ

and that was mainly because my mother has never believed

մեծամասամբ որովհետև մայրս չէր հավատում

in email, in Facebook, in texting or cell phones in general.

էլ․փոստին, Ֆեյսբուքին, հաղորդագրությանը

կամ ընդհանրապես բջջային հեռախոսներին։

And so while other kids were BBM-ing their parents,

Ու մինչ մյուսները բջջայինով էին շփվում ծնողների հետ

I was literally waiting by the mailbox

ես բառիս բուն իմաստով փոստարկղի մոտ

to get a letter from home to see how the weekend had gone,

տնից նամակի էի սպասում, որ իմանամ ինչպես է

անցել շաբաթ-կիրակին։ Երբ տատիկը

which was a little frustrating when Grandma was in the hospital,

հիվանդանոցում էր, դա մի քիչ տխուր էր,

but I was just looking for some sort of scribble,

բայց էլի թեկուզ խզբզած նամակի էի սպասում,

some unkempt cursive from my mother.

թեկուզ փնթի ինչ- որ գրության մայրիկից։

And so when I moved to New York City after college

Երբ քոլեջից հետո Նյու Յորք տեղափոխվեցի

and got completely sucker-punched in the face by depression,

և ահավոր ընկճված վիճակում էի,

I did the only thing I could think of at the time.

արեցի միակ բանը, որ անցնում էր մտքովս՝

I wrote those same kinds of letters that my mother had written me

գրեցի մորս ինձ գրած նամակների պես նամակներ

for strangers, and tucked them all throughout the city,

անծանոթներին, ու տարածեցի քաղաքով մեկ՝

dozens and dozens of them. I left them everywhere,

տասնյակ նամակներ, որ թողնում էի ամենուր՝

in cafes and in libraries, at the U.N., everywhere.

սրճարաններում, գրադարաններում, ամենուր։

I blogged about those letters and the days

Իմ բլոգում գրում էի այդ նամակների մասին

when they were necessary, and I posed

նաև օրերի, երբ դրանք անհրաժեշտ էին, ու ես

a kind of crazy promise to the Internet:

մի խելագար խոստում տվեցի ինտերնետով՝

that if you asked me for a hand-written letter,

եթե ինձ խնդրես ձեռագիր նամակ գրել քեզ,

I would write you one, no questions asked.

ես կգրեմ, առանց ավելորդ հարցերի։

Overnight, my inbox morphed into this harbor of heartbreak --

Մի գիշերվա ընթացքում իմ փոստը դարձավ

կոտրված սրտերի օթևան։

a single mother in Sacramento, a girl being bullied

Մի միայնակ մայր Սակրամենտոյից, մի աղջիկ

in rural Kansas, all asking me, a 22-year-old girl

Կանզասից, որին ծաղրում էին, խնդրում էին

who barely even knew her own coffee order,

ինձ՝ 22ամյա անինքնավստահ աղջկա

to write them a love letter and give them a reason

իրենց սիրո նամակներ գրել, պատճառ տալ,

to wait by the mailbox.

որ փոստարկղի մոտ նամակի սպասեն։

Well, today I fuel a global organization

Այսօր ես ղեկավարում եմ մի միջազգային կազմակերպություն

that is fueled by those trips to the mailbox,

որ ներշնչված է փոստարկղերի մոտ սպասողներով

fueled by the ways in which we can harness social media

թե ինչպես կարող ենք ծառայեցնել սոցցանցերը

like never before to write and mail strangers letters

ինչպես երբեք, գրելով անծանոթներին, երբ

when they need them most, but most of all,

նրանք դրա կարիքն ամենաշատն ունեն,

fueled by crates of mail like this one, my trusty mail crate,

ներշնչված նամակների արկղով, ինչպիսին սա է

filled with the scriptings of ordinary people,

իմ հավատարիմ նամակների արկղը, լի

սովորական մարդկանց նամակներով,

strangers writing letters to other strangers not because

իրար գրող անծանոթների նամակներով, ովքեր

they're ever going to meet and laugh over a cup of coffee,

գրում են իրար ոչ որովհետև հանդիպելու են

կամ միասին սուրճ խմելու ու ծիծաղելու, այլ

but because they have found one another by way of letter-writing.

որովհետև գտել են իրար նամակագրությամբ:

But, you know, the thing that always gets me

Գիտեք, ամենատպավորիչն այն է,

about these letters is that most of them have been written

որ նամակների մեծ մասը գրել են այն մարդիկ,

by people that have never known themselves loved on a piece of paper.

որոնք երբեք սեր չեն զգացել թղթի կտորի վրա։

They could not tell you about the ink of their own love letters.

Նրանք չեն կարողանա ոչինչ ասել իրենց

սեփական նամակի թանաքի մասին։

They're the ones from my generation,

Նրանք իմ սերնդից են, նրանք են, ովքեր

the ones of us that have grown up into a world

մեծացել են մի աշխարհում, որտեղ

where everything is paperless, and where some

թղթի վրա ոչինչ չի գրվում, որտեղ

of our best conversations have happened upon a screen.

մեր լավագույն խոսակցությունները էկրանի

վրա են տեղի ունենում։

We have learned to diary our pain onto Facebook,

Մենք սովորել ենք մեր ցավը Ֆեյսբուքով արտահայտել,

and we speak swiftly in 140 characters or less.

և մեր խոսակցությունը հազիվ մի 140 նիշ է պարունակում։

But what if it's not about efficiency this time?

Իսկ ի՞նչ եթե խոսքը արդյունավետության մասին չէ։

I was on the subway yesterday with this mail crate,

Երեկ մետրոյում էի, այս նամակների արկղով։

Ասեմ ձեզ, այն օգնում է խոսակցություն սկսել։

which is a conversation starter, let me tell you.

If you ever need one, just carry one of these. (Laughter)

Եթե երբևէ խոսելու կարիք ունենաք,

սրանից վերցրեք ձեզ հետ։ (Ծիծաղ)

And a man just stared at me, and he was like,

Մի մարդ ուշադիր ինձ էր նայում․

"Well, why don't you use the Internet?"

<<Իսկ ինչու՞ ինտերնետով չեք գրում>>։

Մտածեցի․ <<ես ոչ ստրատեգիստ եմ, ոչ էլ մասնագետ։

And I thought, "Well, sir, I am not a strategist,

nor am I specialist. I am merely a storyteller."

Ես պարզապես պատմություններ եմ պատմում։

Ու ես կարող եմ պատմել մի կնոջ մասին,

And so I could tell you about a woman

ում ամուսինը նոր է վերադարձել Աֆղանստանից,

whose husband has just come home from Afghanistan,

ու երկխոսություն համարյա չկա նրանց միջև,

and she is having a hard time unearthing this thing called conversation,

ու նա ողջ տունը լցրել է սիրո նամակներով,

and so she tucks love letters throughout the house

ուզելով ասել․ <<Վերադարձիր ինձ մոտ։

as a way to say, "Come back to me.

Գտիր ինձ երբ կարող ես>>։

Find me when you can."

Or a girl who decides that she is going to leave love letters

Կամ մի աղջիկ, ով որոշում է

սիրո նամակներ թողնել Դուբուքի ուսանողական տարածքում, Այովայում,

around her campus in Dubuque, Iowa, only to find

հաջորդ օրը համոզվում է, որ իր

her efforts ripple-effected the next day when she walks out

ջանքերը արդյունքի են հասել, հաջորդ օրը դուրս գալով

onto the quad and finds love letters hanging

ու տեսնելով ծառերին ու թփերի վրա թողած նամակներ։

from the trees, tucked in the bushes and the benches.

Կամ մի մարդ, ով որոշում է ինքնասպան լինել

Or the man who decides that he is going to take his life,

ու Ֆեյսբուքը օգտագործում է որպես միջոց

uses Facebook as a way to say goodbye

հրաժեշտ տալու ընկերներին ու ընտանիքին։

to friends and family.

Well, tonight he sleeps safely with a stack of letters

Հիմա նա ապահով քնում է, բարձի տակ

just like this one tucked beneath his pillow,

նամակների մի կույտ, ինչպիսին սա է,

scripted by strangers who were there for him when.

անծանոթ մարդկանցից, ովքեր անտարբեր չէին։

These are the kinds of stories that convinced me

Սրանք այն պատմություններից են, որոնք

համոզեցին ինձ, որ նամակագրությունը այլևս

that letter-writing will never again need to flip back her hair

կապ չունի արդյունավետության հետ, որովհետև

and talk about efficiency, because she is an art form now,

այն արվեստի ձև է հիմա՝ բոլոր տարրերով՝

all the parts of her, the signing, the scripting, the mailing,

ստորագրելով, գրելով, ուղարկելով,

the doodles in the margins.

լուսանցքներում արված նկարներով։

The mere fact that somebody would even just sit down,

Թեկուզ միայն այն փաստը, որ ինչ-որ մեկը

pull out a piece of paper and think about someone

նստում է, թուղթ հանում,

the whole way through, with an intention that is so much

ու մտածում ինչ-որ մեկի մասին

harder to unearth when the browser is up and the iPhone

ամբողջ ընթացքում, ինչը դժվար է, երբ ինտերնետում ես,

is pinging and we've got six conversations rolling in at once,

ու միանգամից հինգ մարդու հետ ես խոսում։

that is an art form

Այն արվեստի ձև է, որ կապ չունի արագության հետ

that does not fall down to the Goliath of "get faster,"

ու թե քանի սոցցանցերի կմիանանք։

no matter how many social networks we might join.

Մենք պահում ենք այս նամակները սրտներիս մոտ

We still clutch close these letters to our chest,

ու դրանք ավելի ու ավելի բարձր են խոսում,

to the words that speak louder than loud,

երբ մենք էջերը ներկապնակ ենք դարձնում

when we turn pages into palettes to say the things

ասելու այն բաները, որ կարիք ունեինք ասելու

that we have needed to say,

the words that we have needed to write, to sisters

բառերը, որ երկար ժամանակ կարիք ունեինք

and brothers and even to strangers, for far too long.

գրելու քույրերին, եղբայրներին, անծանոթներին

Thank you. (Applause)

Շնորհակալություն։ (Ծափահարություններ)

(Applause)

(Ծափահարություններ)