Why we need to talk about depression | Kevin Breel

Kevin Breel: Bunalımdaki bir komedyenin itirafları

Çeviri: Furkan Baysal Gözden geçirme: Emre Kocahan

For a long time in my life,

Uzun bir zaman boyunca

I felt like I'd been living two different lives.

iki farklı hayatı birden yaşadığımı hissettim.

There's the life that everyone sees,

Bir yanda herkesin görebildiği,

and then there's the life that only I see.

diğer yanda da sadece benim görebildiğim bir hayat.

And in the life that everyone sees,

Herkesin görebildiği hayatta

who I am is a friend,

ben, bir arkadaş,

a son, a brother,

bir oğul, bir kardeş,

a stand-up comedian and a teenager.

komedyen ve de delikanlıyım.

That's the life everyone sees.

Bu herkesin görebildiği hayat.

If you were to ask my friends and family to describe me,

Bunlar arkadaşlarımdan ve ailemden beni anlatmalarını isteseydiniz,

that's what they would tell you.

size verecekleri cevaplardı

And that's a huge part of me. That is who I am.

ve bunlar benim büyük birer parçam. Benim kim olduğum.

And if you were to ask me to describe myself,

Eğer benden kendimi anlatmamı isteseydiniz,

I'd probably say some of those same things.

muhtemelen aynı cevapları ben de verecektim.

And I wouldn't be lying,

Söyleyeceklerim yalan olmayacaktı,

but I wouldn't totally be telling you the truth, either,

ancak tamamıyla doğruyu da söylemiş olmayacaktım.

because the truth is,

Çünkü doğruyu söylemek gerekirse,

that's just the life everyone else sees.

bu sadece diğer herkesin görebildiği hayat.

In the life that only I see, who I am,

Sadece benim görebildiğim hayatta, kim olduğum,

who I really am,

gerçekten olduğum kişi,

is someone who struggles intensely with depression.

yoğun depresyonla mücadele eden birisi.

I have for the last six years of my life,

Bu mücadele son 6 yıldır söz konusu,

and I continue to every day.

ve her gün de devam ediyorum.

Now, for someone who has never experienced depression

Şimdi, daha önce depresyona girmemiş biri

or doesn't really know what that means,

veya gerçekten bunun ne demek olduğunu bilmeyen biri için

that might surprise them to hear,

bunları duymak biraz şaşırtıcı olabilir.

because there's this pretty popular misconception

Çünkü baya yaygın olan bir kavram yanılgısı var:

that depression is just being sad

Bu, depresyonun kendinizi mutsuz hissetmek olduğu;

when something in your life goes wrong,

hayatınızda bir şeyler düzgün gitmediğinde,

when you break up with your girlfriend,

kız arkadaşınızdan ayrıldığınızda,

when you lose a loved one,

sevdiğiniz birini kaybettiğinizde

when you don't get the job you wanted.

veya istediğiniz bir işe giremeyince yaşandığı yanılgısı.

But that's sadness. That's a natural thing.

Ama bu mutsuzluk. Bu doğal bir şey.

That's a natural human emotion.

Bu, doğal insani bir duygu.

Real depression isn't being sad

Gerçek depresyon, hayatınızda bir şeyler yolunda gitmediğinde

when something in your life goes wrong.

üzgün olmak değildir.

Real depression is being sad

Gerçek depresyon, hayatınızda her şey yolundayken

when everything in your life is going right.

mutsuz hissetmektir.

That's real depression, and that's what I suffer from.

Bu gerçek depresyon, benim acı çektiğim şey.

And to be totally honest,

Tamamen dürüst olmak gerekirse,

that's hard for me to stand up here and say.

buraya gelip bunları söylemek benim için gerçekten zor.

It's hard for me to talk about,

Benim için bu konuda konuşması çok zor

and it seems to be hard for everyone to talk about,

ve görünen o ki, bu konu diğer herkese de zor geliyor.

so much so that no one's talking about it.

O kadar ki, hiç kimse bu konudan bahsetmiyor.

And no one's talking about depression, but we need to be,

Kimse depresyon hakkında konuşmuyor ama konuşmamız lazım.

because right now it's a massive problem.

Çünkü şu an da bu çok büyük bir problem.

It's a massive problem.

Bu çok büyük bir problem.

But we don't see it on social media, right?

Ama biz bunu sosyal medyada görmüyoruz, değil mi?

We don't see it on Facebook. We don't see it on Twitter.

Bunu Facabook'da da görmüyoruz, Twitter'da da.

We don't see it on the news, because it's not happy,

Bunu haberlerde de görmüyoruz çünkü bu konu eğlenceli değil,

it's not fun, it's not light.

komik de değil, parlak bir şey de.

And so because we don't see it, we don't see the severity of it.

Bunu görmediğimiz için de, şiddetini de göremiyoruz.

But the severity of it and the seriousness of it is this:

Ama depresyonun şiddeti ve ciddiyeti ise şu:

every 30 seconds,

Her 30 saniyede,

every 30 seconds, somewhere,

her 30 saniyede, bir yerlerde,

someone in the world takes their own life

dünya üzerinde birileri hayatına son veriyor.

because of depression,

Depresyon yüzünden.

and it might be two blocks away, it might be two countries away,

Bu iki sokak ötede, iki ülke ötede

it might be two continents away, but it's happening,

veya iki kıta öte de olabilir, ama bu gerçekleşiyor.

and it's happening every single day.

Hem de her gün gerçekleşiyor.

And we have a tendency, as a society,

Toplum olarak bizim eğilimimiz,

to look at that and go, "So what?"

şöyle bir bakıp ''Yani?'' demek yönünde.

So what? We look at that, and we go, "That's your problem.

Yani? Bakıyoruz ve diyoruz ki ''Bu sizin probleminiz.

That's their problem."

Bu onların problemi.''

We say we're sad and we say we're sorry,

Üzüldüğümüzü ve üzgün olduğumuzu söylüyoruz,

but we also say, "So what?"

ama aynı zamanda ''Yani?'' diyoruz.

Well, two years ago it was my problem,

Şey, iki yıl önce bu benim problemimdi.

because I sat on the edge of my bed

Çünkü daha önce milyonlarca defa oturduğum

where I'd sat a million times before

yatağımın ucunda oturuyordum

and I was suicidal.

ve intihara eğilimliydim.

I was suicidal, and if you were to look at my life on the surface,

İntihara eğilimliydim ve hayatıma yukarıdan şöyle bir baksaydınız

you wouldn't see a kid who was suicidal.

beni intihara eğilimli bir çocuk olarak görmezdiniz.

You'd see a kid who was the captain of his basketball team,

Basketbol takımının kaptanı olan,

the drama and theater student of the year,

drama ve tiyatro kulübünde yılın öğrencisi seçilmiş,

the English student of the year,

yılın öğrencisi olmuş,

someone who was consistently on the honor roll

devamlı olarak şeref listesinde yer alan

and consistently at every party.

ve her partiye katılan bir çocuk görürdünüz.

So you would say I wasn't depressed, you would say

Yani, bana depresyonda veya

I wasn't suicidal, but you would be wrong.

intihara eğilimli demezdiniz, ama yanılıyor olurdunuz.

You would be wrong. So I sat there that night

Yanılıyor olurdunuz. Sonuç olarak o gece,

beside a bottle of pills with a pen and paper in my hand

bir kutu ilaçla ve elimde kağıt kalemle

and I thought about taking my own life

hayatımı sonlandırmayı düşündüm.

and I came this close to doing it.

Ve gerçekleştirmeye de bu kadar yakındım.

I came this close to doing it.

Gerçekleştirmeye bu kadar yakındım.

And I didn't, so that makes me one of the lucky ones,

Gerçekleştirmedim, bu beni şanslılardan biri yapıyor,

one of the people who gets to step out on the ledge

uçurumun kıyısına gelmiş, aşağıya bakmış

and look down but not jump,

ama atlamamış insanlardan biri yapıyor.

one of the lucky ones who survives.

Hayatta kalan şanslılardan biri.

Well, I survived, and that just leaves me with my story,

Ben hayatta kaldım ve bu beni hikayemle birlikte bırakıyor

and my story is this:

ve hikayem şu şekilde:

In four simple words, I suffer from depression.

Dört basit kelime ile: Depresyon nedeniyle acı çekiyorum.

I suffer from depression,

Depresyon nedeniyle acı çekiyorum.

and for a long time, I think,

Uzun bir süre boyunca düşündüm ki

I was living two totally different lives,

birindeki insanın diğerindekinden korktuğu

where one person was always afraid of the other.

tamamen birbirinden farklı iki hayat yaşıyorum.

I was afraid that people would see me for who I really was,

İnsanların gerçekte kim olduğumu

that I wasn't the perfect, popular kid in high school everyone thought I was,

herkesin düşündüğü muhteşem, liseli popüler çocuk olmadığımı görmesinden korkuyordum.

that beneath my smile, there was struggle,

Gülümsememin ardında mücadele ettiğimi,

and beneath my light, there was dark,

parıldamamın altında karanlık olduğunu

and beneath my big personality just hid even bigger pain.

ve büyük kişiliğimin altında çok daha büyük bir acı sakladığımı görmelerinden korkuyordum.

See, some people might fear girls not liking them back.

Görüyor musunuz, bazı insanlar kızların onlara bakmamasından korkar.

Some people might fear sharks. Some people might fear death.

Bazı insanlarsa köpek balıklarından. Bazı insanlar ölümden korkar.

But for me, for a large part of my life, I feared myself.

Ama ben, hayatımın büyük bir kısmında, ben kendimden korktum.

I feared my truth, I feared my honesty, I feared my vulnerability,

Kendi doğruluğumdan, dürüstlüğümden, kendi kırılganlığımdan korktum

and that fear made me feel

ve bu korku

like I was forced into a corner,

kendimi köşeye sıkışmış hissetmeme neden oldu.

like I was forced into a corner and there was only one way out,

Öyle bir köşe ki, benim her bir gün düşündüğüm

and so I thought about that way every single day.

sadece tek bir çıkış yoluna sahip.

I thought about it every single day,

Bunun üzerine her gün düşündüm

and if I'm being totally honest, standing here

ve burada durup tamemen dürüst olmam gerekirse

I've thought about it again since, because that's the sickness,

tekrar tekrar bunu düşünmemin nedeni, hastalığın bu olması,

that's the struggle, that's depression,

mücadele ettiğim şey bu. Bu, depresyon.

and depression isn't chicken pox.

Depresyon çiçek hastalığı değil.

You don't beat it once and it's gone forever.

Bir kere geçirdikten sonra sonsuza kadar kurtulmuş olmuyorsunuz.

It's something you live with. It's something you live in.

Bu birlikte yaşadığınız bir şey. Bu içinde yaşadığınız bir şey.

It's the roommate you can't kick out. It's the voice you can't ignore.

Dışarı atamadığınız oda arkadaşınız, duymamazlıktan gelemediğiniz ses.

It's the feelings you can't seem to escape,

Bu kaçmayı beceremediğiniz duygular.

the scariest part is that after a while,

Ve en korkutucu yanı ise belli bir zaman sonra

you become numb to it. It becomes normal for you,

buna karşı hissizleşiyor olmanız. Bu, size normal gelmeye başlıyor

and what you really fear the most

ve en çok korktuğunuz şey ise

isn't the suffering inside of you.

içinizdeki acı olmaktan çıkıyor.

It's the stigma inside of others,

Bu, diğerleri gözünde bir damga,

it's the shame, it's the embarrassment,

bir utanç, yüz kızarıklığı oluşunuz oluyor...

it's the disapproving look on a friend's face,

Bu, arkadaşlarınızın yüzündeki onaylamayan ifade oluyor,

it's the whispers in the hallway that you're weak,

koridorda sizin zayıf olduğunuza dair fısıldamalar

it's the comments that you're crazy.

ve deli olduğunuza dair yorumlar halini alıyor.

That's what keeps you from getting help.

Sizi yardım almaktan alı koyan işte bu.

That's what makes you hold it in and hide it.

Sizi bunu baskılamaya ve saklamaya iten şey bu.

It's the stigma. So you hold it in and you hide it,

Damga bu. Sonuç olarak, bastırıyorsun, saklıyorsun,

and you hold it in and you hide it,

bastırıyorsun ve saklıyorsun,

and even though it's keeping you in bed every day

seni her gün, tüm gün yatağında tutan şey olmasına rağmen,

and it's making your life feel empty no matter how much you try and fill it,

ne kadar doldurmaya çalışırsan çalış, hayatını bomboş bir hale getiren şey

you hide it, because the stigma in our society

bu olsa da, saklıyorsun, çünkü toplumda depresyona

around depression is very real.

karşı damgalama çok gerçek.

It's very real, and if you think that it isn't, ask yourself this:

O kadar gerçek ki, ve siz böyle olduğunu düşünmüyorsanız, kendinize şunu sorun:

Would you rather make your next Facebook status

Bir dahaki Facebook durumunuzu

say you're having a tough time getting out of bed

sırtınızı incittiğiniz için yataktan çıkmakta zorlandığınız

because you hurt your back

şeklinde mi güncellersiniz,

or you're having a tough time getting out of bed every morning

yoksa kendinizi depresyonda hisettiğiniz için

because you're depressed?

yataktan çıkmakta zorlandığınız şeklinde mi?

That's the stigma, because unfortunately,

İşte damgalanma bu, çünkü ne yazık ki

we live in a world where if you break your arm,

yaşadığımız dünyada eğer kolunuzu kırarsanız

everyone runs over to sign your cast,

herkes alçınızın üstüne adını yazmak üzere yanınıza koşar

but if you tell people you're depressed, everyone runs the other way.

ama insanlara depresyonda olduğunuzu söylerseniz, diğer tarafa koşarlar.

That's the stigma.

İşte damgalanma bu.

We are so, so, so accepting of any body part breaking down

O kadar, o kadar, o kadar çok kabulleniyoruz ki beynimiz dışında, vücüdumuzun

other than our brains. And that's ignorance.

herhangi bir tarafının kırılabileceğini. İşte bu bilmezden gelmek.

That's pure ignorance, and that ignorance has created

Bu saf cahillik. Bu cahillik,

a world that doesn't understand depression,

depresyonun ve zihinsel sağlığın anlaşılmadığı

that doesn't understand mental health.

bir dünya yarattı.

And that's ironic to me, because depression

Bu bana çok ironik geliyor, çünkü depresyon

is one of the best documented problems we have in the world,

üzerine en çok belgeselin çekildiği konulardan biri olmasına karşın

yet it's one of the least discussed.

üzerinde en az tartışılan konulardan biri.

We just push it aside and put it in a corner

Bu konuyu kenaya itiyoruz, bir köşeye koyuyoruz,

and pretend it's not there and hope it'll fix itself.

sanki orada değilmiş gibi davranıp kendi kendini düzeltmesini umuyoruz.

Well, it won't. It hasn't, and it's not going to,

Ne yazık ki, öyle bir şey olmayacak. Olmadı ve olmayacak

because that's wishful thinking,

çünkü bu hayal kurmak

and wishful thinking isn't a game plan, it's procrastination,

ve hayal kurmak bir oyun planı değildir, sadece ertelemektir

and we can't procrastinate on something this important.

ve biz önemli olan bir şeyi erteleyemeyiz.

The first step in solving any problem

Bir problemi çözmenin ilk adımı

is recognizing there is one.

bir problem olduğunu kabul etmektir.

Well, we haven't done that, so we can't really expect

Doğrusu, biz bunu daha yapmadık, dolayısıyla

to find an answer when we're still afraid of the question.

daha sorudan korkarken bir cevap bulmayı bekleyemeyiz.

And I don't know what the solution is.

Ve ben çözümün ne olduğunu bilmiyorum.

I wish I did, but I don't -- but I think,

Bilemeyi dilerdim, ama bilmiyorum -- ama

I think it has to start here.

bunun burada başlaması gerektiğini düşünüyorum.

It has to start with me, it has to start with you,

Benimle başlamalı, bu sizinle başlamalı,

it has to start with the people who are suffering,

bu acı çeken insanlarla ve gölgelerin arkasında saklananlarla

the ones who are hidden in the shadows.

ve gölgelerin arkasında saklananlarla başlamalı.

We need to speak up and shatter the silence.

Bizler, konuşmalı ve sessizliği kırmalıyız.

We need to be the ones who are brave for what we believe in,

Bizler, inandığımız şeyler sayesinde cesur olan kişiler olmalıyız.

because if there's one thing that I've come to realize,

Çünkü eğer farkettiğim bir şey varsa,

if there's one thing that I see as the biggest problem,

eğer en büyük sorun olarak gördüğüm bir şey varsa,

it's not in building a world

o, başkalarının cehaletini

where we eliminate the ignorance of others.

ortadan kaldırdığımız bir dünya kurmakta değil.

It's in building a world where we teach the acceptance of ourselves,

Birbirimizi kabullenmeyi birbirimize öğrettiğimiz, kim olduğumuzla bir sorunumuzun olmadığı

where we're okay with who we are,

bir dünya kurmakta asıl sorun.

because when we get honest,

Çünkü dürüstleştiğimizde,

we see that we all struggle and we all suffer.

görüyoruz ki hepimiz mücadele ediyoruz ve hepimiz acı çekiyoruz.

Whether it's with this, whether it's with something else,

Bununla veya başka bir konuyla alakalı olsun,

we all know what it is to hurt.

hepimiz acı çekmenin ne olduğunu biliyoruz.

We all know what it is to have pain in our heart,

Hepimiz kalbimizde bir acının olmasının ne anlama geldiğini

and we all know how important it is to heal.

ve iyileşmenin ne kadar önemli olduğunu biliyoruz.

But right now, depression is society's deep cut

Ama şu anda, depresyon toplumun derin bir yarası

that we're content to put a Band-Aid over and pretend it's not there.

ve hepimiz oraya bir yara bandı yapıştırıp görmezden gelmeye razıyız.

Well, it is there. It is there, and you know what? It's okay.

Ama o, orada. Orada duruyor ve biliyor musunuz? Sorun değil.

Depression is okay. If you're going through it, know that you're okay.

Depresyon bir sıkıntı değil. Eğer depresyon geçiriyorsanız, iyi olacağınızı biliyorsunuz.

And know that you're sick, you're not weak,

Hasta olduğunuzu, zayıf olmadığınızı biliyorsunuz.

and it's an issue, not an identity,

Onun bir mesele, bir kişilik olmadığını biliyorsunuz.

because when you get past the fear and the ridicule

Çünkü eğer korkuyu ve alaya alınmayı aşarsanız,

and the judgment and the stigma of others,

yargılanmalardan ve damgalanmalardan kaçabilirseniz,

you can see depression for what it really is,

depresyonun gerçekten de ne olduğunu anlarsınız.

and that's just a part of life,

O, sadece hayatın bir parçasıdır.

just a part of life, and as much as I hate,

Sadece hayatın bir parçası, nefret ettiğim kadar,

as much as I hate some of the places,

bazı yerlerden nefret ettiğim kadar,

some of the parts of my life depression has dragged me down to,

depresyonun beni çektiği, hayatımın bazı nefret edilesi parçaları...

in a lot of ways I'm grateful for it.

Ama birçok yönden ona minnettarım.

Because yeah, it's put me in the valleys,

Çünkü evet, beni dibe çekti,

but only to show me there's peaks,

ama sadece zirvelerin de bulunduğunu göstermek için.

and yeah it's dragged me through the dark

Evet, beni karanlıkta sürükledi,

but only to remind me there is light.

ama sadece bana ışığın da var olduğunu hatırlatmak için.

My pain, more than anything in 19 years on this planet,

19 yıldır bu evrendeki her şeyden çok olan acım,

has given me perspective, and my hurt,

bana geniş bir bakış açısı sağladı ve yaralarım,

my hurt has forced me to have hope,

yaralarım beni umutlu olmaya zorladı.

have hope and to have faith, faith in myself,

Umuda ve inanca sahip olmak. Kendime inanmak

faith in others, faith that it can get better,

başkalarına inanmak, her şeyin daha iyi olabileceğine inanmak,

that we can change this, that we can speak up

bunu değiştirebileceğimize, serbestçe konuşabileceğimize,

and speak out and fight back against ignorance,

cehaleti konuşarak ve mücâdele ederek yok edebileceğimize inanmak,

fight back against intolerance,

hoşgörüsüzlüğe karşı savaşmak...

and more than anything,

Ama hepsinden daha çok,

learn to love ourselves,

kendimizi sevmeyi öğrenmek,

learn to accept ourselves for who we are,

kendimizi kim olduğumuzdan ötürü kabullenmeyi öğrenmek,

the people we are, not the people the world wants us to be.

Dünyanın olmamızı istediği insan olmayı değil, kendimiz olmayı öğrenmek...

Because the world I believe in is one

Çünkü benim inandığım dünyada

where embracing your light doesn't mean ignoring your dark.

ışığı kucaklamak karanlığı görmezden gelmek anlamına gelmiyor.

The world I believe in is one where we're measured

İnandığım dünyada bizim değerlendirilmemiz,

by our ability to overcome adversities, not avoid them.

güçlüklerden kaçmamıza göre değil, onların üstesinden gelebilmemize göredir.

The world I believe in is one where I can look someone in the eye

Benim inandığım dünyada birisinin gözünün içine bakıp,

and say, "I'm going through hell,"

"Ben cehennemin dibine gidiyorum" diyebilirim.

and they can look back at me and go, "Me too," and that's okay,

Ve onlar da dönüp bana derler ki: "Ben de," ve bu olabilir.

and it's okay because depression is okay. We're people.

Olabilir çünkü depresyon normaldir. Biz insanız.

We're people, and we struggle and we suffer

Bizler insanız, hepimiz çabalarız ve acı çekeriz

and we bleed and we cry, and if you think that true strength

ve yaralarımız kanar ve ağlarız. Eğer gerçek varlığın

means never showing any weakness, then I'm here

hiç zayıflık göstermeme olduğunu düşünüyorsanız,

to tell you you're wrong.

işte ben, yanıldığınızın kanıtı.

You're wrong, because it's the opposite.

Yanılıyorsunuz, çünkü olay bunun tam tersi.

We're people, and we have problems.

Bizler insanız ve sorunlarımız olur.

We're not perfect, and that's okay.

Mükemmel değiliz ve bu normal.

So we need to stop the ignorance,

Dolayısıyla cehaleti,

stop the intolerance, stop the stigma,

hoşgörüsüzlüğü, damgalanmayı,

and stop the silence, and we need to take away the taboos,

sessizliği durdurmalıyız. Tabuları ortadan kaldırmalı,

take a look at the truth, and start talking,

gerçeği görmeli, konuşmaya başlamalıyız.

because the only way we're going to beat a problem

Çünkü bir sorunu, insanların tek başına savaştığı bir sorunu,

that people are battling alone

ortadan kaldırabilmemizin tek yolu,

is by standing strong together,

hep beraber direnmektir.

by standing strong together.

Hep beraber, direnmektir...

And I believe that we can.

Ve inanıyorum ki, biz bunu yapabiliriz.

I believe that we can. Thank you guys so much.

Yapabileceğimize inanıyorum. Hepinize çok teşekkür ederim.

This is a dream come true. Thank you. (Applause)

Az önce bir hayalim gerçek oldu. Sağolun. (Alkışlamalar)

Thank you. (Applause)

Teşekkür ederim. (Alkışlamalar)