Why we need to talk about depression | Kevin Breel

كوين بريل: اعترافات يك كمدين افسرده

Translator: Leila Ataei Reviewer: soheila Jafari

For a long time in my life,

برای مدت طولانی در زندگیم،

I felt like I'd been living two different lives.

احساس می‌کردم که دو زندگی مختلف را انجام ميدم.

There's the life that everyone sees,

یک زندگی که همه می‌بینند،

and then there's the life that only I see.

و بعد هم یک زندگی که تنها من می‌بینم.

And in the life that everyone sees,

و در زندگی که همه می‌بینند،

who I am is a friend,

من یک دوست،

a son, a brother,

یک پسر، یک برادر،

a stand-up comedian and a teenager.

یک کمدین روی صحنه و یک نوجوان هستم.

That's the life everyone sees.

این زندگی هست که همه می‌بینند.

If you were to ask my friends and family to describe me,

اگر قرار بود از دوستان و خانواده‌ام بخوام که من را توصیف کنند،

that's what they would tell you.

این چیزی بود که بهم می‌گفتند.

And that's a huge part of me. That is who I am.

و آن بخش بزرگی از من است. آن کسی که هستم.

And if you were to ask me to describe myself,

و اگر قرار بود شما از بخواهید خودم را توصیف کنم،

I'd probably say some of those same things.

احتمالا بخشهایی از همان چیزها را می‌گفتم.

And I wouldn't be lying,

و دروغ هم نبود،

but I wouldn't totally be telling you the truth, either,

اما حقیقت کامل را هم نمی‌گفتم،

because the truth is,

چون واقعیت این که

that's just the life everyone else sees.

اون زندگی بود که سایرین می‌دیدند.

In the life that only I see, who I am,

در زندگی که من تنها می‌بینم،آن کسی که من هستم،

who I really am,

آن کس واقعی که من هستم،

is someone who struggles intensely with depression.

شخصی است که شدیدا با افسردگی کلنجار می‌رود.

I have for the last six years of my life,

همه شش سال گذشته زندگیم اینطور بوده،

and I continue to every day.

و هر روز هم ادامه دارد.

Now, for someone who has never experienced depression

الان، برای کسی که هیچوقت افسردگی را تجربه نکرده

or doesn't really know what that means,

یا واقعا نمی‌دونه که به چه معناست،

that might surprise them to hear,

ممكن شنيدنش او را متعجب كنه،

because there's this pretty popular misconception

چون اين مفهوم غلط كاملاً رايج وجود داره

that depression is just being sad

كه افسردگى فقط غمگين بودن است

when something in your life goes wrong,

زمانى كه چيزى در زندگيتون درست پيش نميره،

when you break up with your girlfriend,

زمانى كه با دوست دخترتون بهم مى‌‌زنيد،

when you lose a loved one,

زمانى كه شخصى را كه دوست داشتيد از دست مى‌‌ديد،

when you don't get the job you wanted.

زمانى كه شغلى را كه مى‌‌خواستيد بدست نمياوريد.

But that's sadness. That's a natural thing.

اما اون غمگين بودنِ. يك چيز عاديه.

That's a natural human emotion.

احساس عادى بشره.

Real depression isn't being sad

وقتى چيزى در زندگيتون خوب پيش نميره

when something in your life goes wrong.

افسردگى واقعى غمگين بودن نيست.

Real depression is being sad

افسردگى واقعى غمگين بودن است

when everything in your life is going right.

وقتى همه چيز توى زندگيتون خوب پيش ميره.

That's real depression, and that's what I suffer from.

اين افسردگى واقعى است، و چيزى كه من ازش رنج مى‌‌برم.

And to be totally honest,

و كاملاً صادقانه بگم،

that's hard for me to stand up here and say.

كه اينجا ايستادن و گفتنش واقعاً برام سخت است.

It's hard for me to talk about,

برام سخت كه راجع بهش حرف بزنم،

and it seems to be hard for everyone to talk about,

و بنظر مياد كه صحبت كردن درباره‌‌ش براى همه سخت باشه،

so much so that no one's talking about it.

اونقدر كه كسى درباره اون حرف نمى‌‌زنه.

And no one's talking about depression, but we need to be,

و هيچكس درباره افسردگى حرف نمى‌‌زنه، اما لازم كه اين كار را بكنيم،

because right now it's a massive problem.

چون در حال حاضر مشكل بزرگی‌ست.

It's a massive problem.

مشكلى عمده.

But we don't see it on social media, right?

اما درباره‌‌ش توى رسانه‌‌هاى اجتماعى نمى‌‌بينيم، اينطور نيست؟

We don't see it on Facebook. We don't see it on Twitter.

توى فيس بوك هم نمى‌‌بينيم. همينطور روى توييتر.

We don't see it on the news, because it's not happy,

تو اخبار راجع بهش نمى‌‌شنويم، چون شاد نيست،

it's not fun, it's not light.

باحال نيست، خوشايند نيست.

And so because we don't see it, we don't see the severity of it.

و به اين خاطر كه ما اون را نمى‌‌بينيم، متوجه وخامت اون نمى‌‌شيم

But the severity of it and the seriousness of it is this:

اما وخامت و جديتش انقدرى هست كه:

every 30 seconds,

هر ٣٠ ثانيه،

every 30 seconds, somewhere,

هر ٣٠ ثانيه، در جايى از

someone in the world takes their own life

اين دنيا كسى بخاطر افسردگى از زندگي

because of depression,

خودش مى‌‌گذره،

and it might be two blocks away, it might be two countries away,

و ممكن فقط دو تا ساختمون آن طرفتر باشه، يا دو كشور آن طرفتر،

it might be two continents away, but it's happening,

شايد هن دو قاره آن ورتر ، اما اتفاق ميفته،

and it's happening every single day.

هر روز خدا هم اتفاق ميفته.

And we have a tendency, as a society,

و بعنوان جامعه، تمايل داريم كه

to look at that and go, "So what?"

بهش نگاه كنيم و بگيم،" خوب كه چى؟"

So what? We look at that, and we go, "That's your problem.

خب كه چى؟ بهش نگاه مى‌‌كنيم و بعد پى كار خودمون مى‌‌ريم، " مشكل خودته.

That's their problem."

مشكل خودشونه."

We say we're sad and we say we're sorry,

ما مى‌‌گيم كه ما غمگين هستيم و مى‌‌گيم كه متاسفيم،

but we also say, "So what?"

اما همينطور هم مى‌‌گيم كه، "خب كه چى؟"

Well, two years ago it was my problem,

خب، دو سال پيش اون مشكل من بود،

because I sat on the edge of my bed

چون روى لبه تختم نشسته بودم

where I'd sat a million times before

جايى كه يك ميليون بار قبلاً نشسته بودم

and I was suicidal.

و قصد خودكشى داشتم.

I was suicidal, and if you were to look at my life on the surface,

قصد خودكشى داشتم، و اگر شما به ظاهر زندگيم نگاه مى‌‌كرديد،

you wouldn't see a kid who was suicidal.

من را بعنوان بچه‌‌اى كه تو فكر خودكشى بود نمى‌‌ديديد.

You'd see a kid who was the captain of his basketball team,

بچه‌‌اى را مى‌‌ديديد كه كاپيتان تيم بسكتبالش بود،

the drama and theater student of the year,

دانشجوى سال رشته بازيگرى و تئاتر،

the English student of the year,

دانشجوى انگليسى سال،

someone who was consistently on the honor roll

كسى كه مدام روى غلتك افتخارات بود

and consistently at every party.

و مدام در حال مهمونى رفتن بود.

So you would say I wasn't depressed, you would say

پس نمى‌‌گفتيد كه افسردگى دارم، مى‌‌گفتيد

I wasn't suicidal, but you would be wrong.

كه به خودكشى فكر نمى‌‌كنم، اما اشتباه مى‌‌كرديد.

You would be wrong. So I sat there that night

اشتباه مى‌‌كرديد. خب اون شب اونجا نشستم

beside a bottle of pills with a pen and paper in my hand

با يك قوطى قرص كنارم و يك قلم و كاغذ توى دستم

and I thought about taking my own life

و به گرفتن جونم فكر مى‌‌كردم

and I came this close to doing it.

و فقط يك كم مونده بود كه اين كار را كنم.

I came this close to doing it.

فقط يكم مونده بود.

And I didn't, so that makes me one of the lucky ones,

و اينكارو نكردم، در نتيجه جزء كسانى هستم كه شانس آوردم،

one of the people who gets to step out on the ledge

يكى از اون آدمهايى كه روى لبه ميايسته

and look down but not jump,

و به پايين نگاه مى‌‌كنه اما نمى‌‌پره،

one of the lucky ones who survives.

يكی از خوش شانسهايى كه نجات پيدا مى‌‌كنه.

Well, I survived, and that just leaves me with my story,

خب، نجات پيدا كردم، و با اين داستانم الان اينجا هستم،

and my story is this:

و داستان من اين است:

In four simple words, I suffer from depression.

تو پنج كلمه ساده، من از افسردگى رنج مى‌‌ برم.

I suffer from depression,

من از افسردگى رنج مى‌‌ برم.

and for a long time, I think,

و براى مدت خيلى طولانى، فكر مى‌‌كردم،

I was living two totally different lives,

دو زندگى كاملاً متفاوت را زندگى مى‌‌كردم،

where one person was always afraid of the other.

جاييكه يك شخص هميشه از اون يكى مى‌‌ترسيد.

I was afraid that people would see me for who I really was,

من مى‌‌ترسيدم، كه آدمها من واقعى را ببينند،

that I wasn't the perfect, popular kid in high school everyone thought I was,

اينكه كامل نبودم، اون بچه محبوب توى دبيرستانى كه همه درباره‌‌ش فكر مى‌‌كردند،

that beneath my smile, there was struggle,

كه پشت لبخندم، تقلايى بود،

and beneath my light, there was dark,

و پشت روشناييم، تاريكى وجود داشت.

and beneath my big personality just hid even bigger pain.

و حتى زير شخصيت بزرگم هم درد بزرگترى پنهان بود.

See, some people might fear girls not liking them back.

مثل اينكه بعضى‌‌ها شايد بترسند از اينكه دخترا اونها رو در مقابل دوست نداشته باشند.

Some people might fear sharks. Some people might fear death.

بعضى مردم شايد از كوسه‌‌ها بترسند. بعضى مردم ممكن است از مرگ بترسند.

But for me, for a large part of my life, I feared myself.

اما براى من، براى بخش بزرگى از زندگيم، از خودم مى‌‌ترسيدم.

I feared my truth, I feared my honesty, I feared my vulnerability,

از حقيقت خودم مى‌‌ترسيدم، از رو راست بودن با خودم مى‌‌ترسيدم ، از آسيب پذير بودنم مى‌‌ترسيدم،

and that fear made me feel

و اون ترس باعث مى‌‌شد حس كنم

like I was forced into a corner,

كه دارم به گوشه‌‌اى هل داده ميشم،

like I was forced into a corner and there was only one way out,

انگارى به گوشه‌‌اى هل داده ميشدم و تنها يك راه خروج بود،

and so I thought about that way every single day.

و بنابراين هر روز درباره اون راه فكر مى‌‌كردم.

I thought about it every single day,

هر روز راجع بهش فكر مى‌‌كردم،

and if I'm being totally honest, standing here

و الانى كه اينجا ايستادم، بخوام كاملاً روراست باشم

I've thought about it again since, because that's the sickness,

از اون وقت دوباره بهش فكر كردم، چون كه بيماريست،

that's the struggle, that's depression,

دست وپا زدنه، افسردگيست،

and depression isn't chicken pox.

و افسردگى آبله مرغان نيست.

You don't beat it once and it's gone forever.

اينطور نيست كه يكبار براى هميشه شكستش بدهید.

It's something you live with. It's something you live in.

چيزى كه باهاش زندگى مى‌‌كنيد. چيزى كه توش زندگى مى‌‌كنيد.

It's the roommate you can't kick out. It's the voice you can't ignore.

هم اتاقى كه نمى‌‌تونيد با لگد بياندازيدش بيرون. صدايى كه نمى‌‌تونيد بيخيالش بشين.

It's the feelings you can't seem to escape,

احساسى كه نمى‌‌تونيد از زيرش در بريد،

the scariest part is that after a while,

ترسناكترين بخش اون اين كه بعد از مدتى،

you become numb to it. It becomes normal for you,

نسبت بهش كرخت مى‌‌شيد. براتون عادى ميشه،

and what you really fear the most

و چيزى كه بيشتر از همه واقعاً ميترسيد

isn't the suffering inside of you.

رنجى نيست كه از درون مى‌‌كشيد.

It's the stigma inside of others,

حس ننگيه كه درون ديگرانِ،

it's the shame, it's the embarrassment,

حس خجالت، حس شرمندگى،

it's the disapproving look on a friend's face,

نگاه ملامت‌‌بار در چهره يك دوست،

it's the whispers in the hallway that you're weak,

پچ پچهاى توى راهرو درباره اين كه تو ضعيفى،

it's the comments that you're crazy.

اظهار نظرهايى درباره اين كه تو ديوونه‌‌اى.

That's what keeps you from getting help.

چيزهايى كه مانع از كمك گرفتنت مى‌‌شن.

That's what makes you hold it in and hide it.

چيزهايى كه باعث مى شن اون را توى خودت نگهدارى و مخفيش كنى.

It's the stigma. So you hold it in and you hide it,

بخاطر حس ننگ است. بنابراين اون را توى خودتون نگه مى‌‌داريد و مخفيش مى‌‌كنيد،

and you hold it in and you hide it,

و همينطور به بروز ندادنش ادامه ميدين،

and even though it's keeping you in bed every day

و حتى اگر هم روز شما را توى تختخواب نگهداره

and it's making your life feel empty no matter how much you try and fill it,

و على رغم اين كه چقدر زياد تلاش كنيد و بخواين پرش كنيد، باعث شه در زندگيتون احساس خالى بودن كنيد.

you hide it, because the stigma in our society

اون را پنهان مى‌‌كنيد، چون در اجتماع ما ننگ آور

around depression is very real.

دونستن افسردگى خيلى جديه.

It's very real, and if you think that it isn't, ask yourself this:

واقعاً جديه، و اگر شما فكر مى‌‌كنيد كه اينطور نيست، اين را از خودتون سوال كنيد:

Would you rather make your next Facebook status

آيا ترجيح مى‌‌دين كه در استتوس بعدى فيس بوك خود اين

say you're having a tough time getting out of bed

را بگين كه شما براى بيرون اومدن از تخت وضعيت دشوارى داريد

because you hurt your back

چون پشتتون درد مى‌‌كنه

or you're having a tough time getting out of bed every morning

يا اينكه هر روز صبح اوقات دشوارى را براى بيرون اومدن از تختخواب داريد

because you're depressed?

چون كه افسرده‌‌ايد؟

That's the stigma, because unfortunately,

ننگ آوره، چون بدبختانه

we live in a world where if you break your arm,

ما در دنيايى زندگى مى‌‌كنيم كه اگر دستتون را بشكنيد،

everyone runs over to sign your cast,

همه سمتتون مى‌‌دوند تا روى گچش را امضاء كنند،

but if you tell people you're depressed, everyone runs the other way.

اما اگه به آدمها بگين كه افسرده‌‌ايد، همه راه‌‌شون را كج مى‌‌كنند.

That's the stigma.

ننگ آوره.

We are so, so, so accepting of any body part breaking down

ما خيلى خيلى راحت پذيراى شكستن از هر عضوى از بدنمون هستيم

other than our brains. And that's ignorance.

البته غير از مغزمون. و اين يعنى اهمال كردن.

That's pure ignorance, and that ignorance has created

اهمال كردن محض، و اين بى‌‌توجهى دنيايى

a world that doesn't understand depression,

را خلق كرده كه افسردگى را نمى‌‌فهمه،

that doesn't understand mental health.

بهداشت روان را نمى‌‌فهمه.

And that's ironic to me, because depression

و اين براى من كنايه‌‌آميزه، چون افسردگى

is one of the best documented problems we have in the world,

يكى از بهترين مشكلات ثبت شده‌‌‌اى كه ما در دنيا داريم،

yet it's one of the least discussed.

و با اين وجود يكى از كمترين موارد بحث شده است.

We just push it aside and put it in a corner

ما فقط اون را به كنارى ‌‌هلش مى‌‌ديم و به گوشه‌‌اى ميگذارذم

and pretend it's not there and hope it'll fix itself.

و وانمود مى‌‌كنيم اونجا نيست و اميد به درست شدن خودبخودش را داريم.

Well, it won't. It hasn't, and it's not going to,

خب، اينطور نميشه. اينطور نبوده، و اينطور نخواهد شد،

because that's wishful thinking,

چون فقط يك فكر واهى و پوچِ،

and wishful thinking isn't a game plan, it's procrastination,

و فكر واهى و پوچ يك استراتژى نيست، طفره رفتن‌‌ست،

and we can't procrastinate on something this important.

و ما نمى‌‌تونيم از چيزى با اين ميزان اهميت طفره بريم.

The first step in solving any problem

نخستين گام در حل كردن هر مشكلى

is recognizing there is one.

اين كه تشخيص بديم كه وجود داره.

Well, we haven't done that, so we can't really expect

خب، ما اون كار را نكرده‌‌ايم، پس نمى‌‌تونيم واقعاً انتظار داشته باشيم

to find an answer when we're still afraid of the question.

تا وقتى كه هنوز از سوال واهمه داريم براش پاسخى پيدا كنيم.

And I don't know what the solution is.

و من نمى‌‌دونم كه راه حل چيه.

I wish I did, but I don't -- but I think,

كاش مى‌‌دونستم، اما نمى‌‌دونم-- اما فكر مى‌كنم،

I think it has to start here.

من فكر مى‌‌كنم كه بايد از اينجا شروع شه.

It has to start with me, it has to start with you,

بايد از من شروع شه، بايد با شما شروع شه،

it has to start with the people who are suffering,

بايد با مردمانى شروع شه كه رنج مى‌‌برن.

the ones who are hidden in the shadows.

كسانى كه در سايه‌‌ها مخفى هستند

We need to speak up and shatter the silence.

ما نياز داريم كه بلند صحبت كنيم و سكوت را بشكنيم.

We need to be the ones who are brave for what we believe in,

ما لازم هست كه كسانى باشيم كه بخاطر چيزى كه باور دارند شجاع هستند،

because if there's one thing that I've come to realize,

چون اگه تنها يك چيز باشه كه من تشخيص داده‌‌ام،

if there's one thing that I see as the biggest problem,

اگر تنها يك چيز باشه كه من بعنوان بزرگترين مشكل اون را ببينم،

it's not in building a world

در ساختن جهانى نيست كه در اونجا

where we eliminate the ignorance of others.

ما بى‌‌توجهى ديگران را حفظ مى‌‌كنيم.

It's in building a world where we teach the acceptance of ourselves,

در ساختن جهانى كه ما ياد مى‌‌گيريم خودمون را بپذيريم،

where we're okay with who we are,

جايى كه ما با اون كسى كه هستيم مشكلى نداريم،

because when we get honest,

چون وقتى ما روراست باشيم،

we see that we all struggle and we all suffer.

مى‌‌بينيم كه ما همگى در حال دست و پا زدن و رنج كشيدن هستيم.

Whether it's with this, whether it's with something else,

چه با اين بيمارى، چه با چيز ديگه‌‌اى.

we all know what it is to hurt.

ما همه مى‌‌دونيم كه درد كشيدن يعنى چى.

We all know what it is to have pain in our heart,

ما همه مى‌‌دونيم كه داشتن درد در قلبمون چقدر مهمه،

and we all know how important it is to heal.

و ما همه مى‌‌دونيم كه درمان اون چقدر مهم است.

But right now, depression is society's deep cut

اما همين حالا، افسردگى بريدگى عميق اجتماعى كه

that we're content to put a Band-Aid over and pretend it's not there.

ما با گذاشتن چسب زخم روى اون راضى ميشيم و تظاهر مى‌‌كنيم كه وجود نداره.

Well, it is there. It is there, and you know what? It's okay.

خب، اون اونجاست. اونجاست و مى‌‌دونيد چيه؟ اشكالى نداره.

Depression is okay. If you're going through it, know that you're okay.

افسردگى اشكالى نداره. اگر داريد اون را پشت سر مى‌‌گذاريد، بدونيد كه اشكال نداره.

And know that you're sick, you're not weak,

و مى‌‌دونم كه شما مريض هستيد، شما ضعيف نيستيد،

and it's an issue, not an identity,

و اين يك مساله است، نه شناسايى،

because when you get past the fear and the ridicule

اما وقتى شما از ترس و مسخره شدن و قضاوت شدن

and the judgment and the stigma of others,

و انگ خوردن از سوى ديگران بگذريد،

you can see depression for what it really is,

مى‌‌تونيد ببينيد چهره واقعى افسردگى را مشاهده كنيد،

and that's just a part of life,

و اون فقط بخشى از زندگى شماست،

just a part of life, and as much as I hate,

فقط بخشى از زندگى شماست، و بهمون اندازه كه متنفرم،

as much as I hate some of the places,

بهمون اندازه كه از بعضى جاها متنفرم،

some of the parts of my life depression has dragged me down to,

بخشهايى در زندگيم هست كه افسردگى من را به پايين كشيده،

in a lot of ways I'm grateful for it.

و به كلى دليل من سپاسگذار اين موضوع هستم.

Because yeah, it's put me in the valleys,

چون آره، من را به ته دره برده،

but only to show me there's peaks,

اما تنها براى اينكه به من نشون بده اوج هم وجود داره،

and yeah it's dragged me through the dark

و آره من را توى تاريكى برده

but only to remind me there is light.

اما تنها براى اينكه به من يادآورى كنه كه روشنايى وجود داره.

My pain, more than anything in 19 years on this planet,

درد من، بيشتر از هر چيز ديگه‌‌اى در اين ١٩ سال زندگيم روى زمين

has given me perspective, and my hurt,

به من بينش داده، و عذاب كشيدنم،

my hurt has forced me to have hope,

عذاب كشيدنم مجبورم كرده تا اميد داشته باشم،

have hope and to have faith, faith in myself,

اميد داشته باشم و ايمان، ايمان داشتن به خودم،

faith in others, faith that it can get better,

ايمان به ديگران، ايمان به اين كه بهتر ميشم،

that we can change this, that we can speak up

اين كه ميتونيم اين را تغيير بديم، ميتونيم با صداى بلند مطرحش كنيم،

and speak out and fight back against ignorance,

و عليه بى‌‌توجهى اعتراض كنيم و بجنگيم،

fight back against intolerance,

عليه كم طاقتى بجنگيم.

and more than anything,

و بيشتر از همه،

learn to love ourselves,

ياد بگيريم خودمون را دوست داشته باشيم،

learn to accept ourselves for who we are,

ياد بگيريم خودمون را براى كسانى كه هستيم بپذيريم،

the people we are, not the people the world wants us to be.

آدمهايى كه هستيم، نه كسانى كه دنيا ميخواد ما باشيم.

Because the world I believe in is one

چون دنيايى كه من بهش معتقدم جايى است كه

where embracing your light doesn't mean ignoring your dark.

در آغوش گرفتن روشنايى وجودتان به معناى نديده گرفتن تاريكى‌‌تان نيست.

The world I believe in is one where we're measured

در دنيايى كه من بهش معتقدم ما با قابليتهامون

by our ability to overcome adversities, not avoid them.

براى غلبه بر مصيبتها سنجيده ميشيم، نه با اجتناب كردن از اونها.

The world I believe in is one where I can look someone in the eye

در دنيايى كه من بهش معتقدم ميتونم تو چشمهاى كس ديگه نگاه كنم

and say, "I'm going through hell,"

و بگم،" من توى جهنم سير مى‌‌كنم،"

and they can look back at me and go, "Me too," and that's okay,

و اون هم مى‌‌تونه برگرده بهم بگه كه "منم همينطور،" و اين اشكالى نداره،

and it's okay because depression is okay. We're people.

و اون اشكالى نداره چون افسردگى اشكالى نداره. ما انسانيم.

We're people, and we struggle and we suffer

ما آدميم، و دست و پا مى‌‌زنيم و رنج مى‌‌كشيم،

and we bleed and we cry, and if you think that true strength

و ما غمگين ميشم و گريه مى‌‌كنيم، و اگر فكر مى‌‌كنيد نيروى حقيقى

means never showing any weakness, then I'm here

به اين معناست كه هرگز ضعفى نشون ندين، پس من اينجا هستم

to tell you you're wrong.

تا به شما بگم كه اشتباه مى‌‌كنيد.

You're wrong, because it's the opposite.

اشتباه مى‌‌كنيد، چون برعكس است.

We're people, and we have problems.

ما آدميم، و مشكلاتى داريم.

We're not perfect, and that's okay.

ما كامل نيستيم، و اشكالى هم نداره.

So we need to stop the ignorance,

پس لازمه كه دست از بى‌‌توجهى برداريم،

stop the intolerance, stop the stigma,

دست از كم طاقت بودن برداريم، انگ بهش نچسبونيم،

and stop the silence, and we need to take away the taboos,

و ساكت نمونيم، و دست از تابوها بكشيم،

take a look at the truth, and start talking,

نگاه درست بهش بندازيم، شروع به صحبت كردن كنيم،

because the only way we're going to beat a problem

چون تنها راه براى شكست دادن مشكلى كه

that people are battling alone

آدمها تنهايى با اون مى‌‌جنگند اين است كه

is by standing strong together,

با ايستادن در كنار هم قوى بشن،

by standing strong together.

با در كنار هم ايستادن.

And I believe that we can.

و من باور دارم كه ميتونيم.

I believe that we can. Thank you guys so much.

باور دارم كه ما ميتونيم. خيلى خيلى ممنونم دوستان.

This is a dream come true. Thank you. (Applause)

اين رويايى كه به حقيقت پيوست. متشكرم. (تشويق)

Thank you. (Applause)

متشكرم.(تشويق)