Why we need to talk about depression | Kevin Breel

Translator: Pattaramas Jantasin Reviewer: Nuchapong Wongrajit

For a long time in my life,

เป็นเวลานาน ในชีวิตของผม

I felt like I'd been living two different lives.

ผมรู้สึกว่า ผมใช้ชีวิตอยู่สองรูปแบบ

There's the life that everyone sees,

ชีวิตส่วนหนึ่งที่ทุกคนมองเห็น

and then there's the life that only I see.

และ อีกส่วนนึงที่มีแค่ผมเท่านั้นที่มองเห็น

And in the life that everyone sees,

และในชีวิตส่วนที่ทุกคนมองเห็นนั้น

who I am is a friend,

ผมเป็นคนที่เป็นเพื่อน

a son, a brother,

เป็นลูกชาย เป็นพี่ชาย

a stand-up comedian and a teenager.

เป็นนักพูดตลก และเป็นวัยรุ่นคนหนึ่ง

That's the life everyone sees.

นั่นเป็นชีวิต ที่ทุกคนมองเห็น

If you were to ask my friends and family to describe me,

ถ้าหากคุณไปถามเพื่อนและครอบครัวของผม ให้อธิบายเกี่ยวกับตัวผม

that's what they would tell you.

นั่นเป็นสิ่งที่พวกเขาจะบอกคุณ

And that's a huge part of me. That is who I am.

และนั่นเป็นส่วนใหญ่ของผม นั่นคือคนที่ผมเป็น

And if you were to ask me to describe myself,

และถ้าหากคุณอยากให้ผมอธิบายตัวเอง

I'd probably say some of those same things.

ผมคงจะพูดคล้ายๆกัน

And I wouldn't be lying,

และผมจะไม่โกหก

but I wouldn't totally be telling you the truth, either,

แต่ผมก็จะไม่บอกความจริงคุณทั้งหมด เช่นกัน

because the truth is,

เพราะ ความจริงก็คือ

that's just the life everyone else sees.

มันก็แค่ชีวิตที่คนอื่นๆ มองเห็น

In the life that only I see, who I am,

ในชีวิตที่มีแต่ผมเท่านั้นที่เห็น คนที่ผมเป็น

who I really am,

คนที่ผมเป็นจริงๆนั้น

is someone who struggles intensely with depression.

คือ ใครสักคนที่ดิ้นรนอย่างมากในการต่อสู้กับโรคซึมเศร้า

I have for the last six years of my life,

ผมเป็นโรคนี้มาได้หกปีแล้ว

and I continue to every day.

และผมก็ยังเป็นอยู่จนทุกวันนี้

Now, for someone who has never experienced depression

เอาล่ะ สำหรับคนที่ไม่เคยสัมผัสกับโรคซึมเศร้า

or doesn't really know what that means,

หรือ ไม่รู้จริงๆ ว่ามันหมายถึงอะไร

that might surprise them to hear,

พวกเขาอาจจะประหลาดใจที่ได้ยิน

because there's this pretty popular misconception

เพราะว่า มันมีความเข้าใจผิดอย่างกว้างขวาง

that depression is just being sad

ที่ว่า โรคซึมเศร้านั้น คือ การเสียใจ

when something in your life goes wrong,

เวลาที่ บางสิ่งในชีวิตคุณผิดพลาด

when you break up with your girlfriend,

เวลาที่คุณเลิกกับแฟนสาวของคุณ

when you lose a loved one,

เวลาที่คุณสูญเสียคนที่คุณรักไป

when you don't get the job you wanted.

เวลาที่คุณไม่ได้งานที่คุณต้องการ

But that's sadness. That's a natural thing.

นั่นคือ ความเสียใจ เป็นเรื่องธรรมชาติ

That's a natural human emotion.

เป็นธรรมชาติของอารมณ์มนุษย์

Real depression isn't being sad

โรคซึมเศร้าที่แท้จริง ไม่ใช่เพียงแค่ความเสียใจ

when something in your life goes wrong.

เวลาที่ บางสิ่งในชีวิตคุณผิดพลาด

Real depression is being sad

โรคซึมเศร้าที่แท้จริงคือ การเสียใจ

when everything in your life is going right.

เวลาที่ทุกๆสิ่งในชีวิตคุณกำลังไปถูกทาง

That's real depression, and that's what I suffer from.

นั่นคือ โรคซึมเศร้าที่แท้จริง และเป็นสิ่งที่ผมกำลังเผชิญอยู่

And to be totally honest,

จากใจจริงเลยนะครับ

that's hard for me to stand up here and say.

มันยากสำหรับผมในการมายืนที่นี่และพูดสิ่งนี้

It's hard for me to talk about,

มันยากสำหรับผม ที่จะพูดคุยเกี่ยวกับเรื่องนี้

and it seems to be hard for everyone to talk about,

และมันยากสำหรับทุกคนที่จะพูดถึง

so much so that no one's talking about it.

มากจนขนาดที่ว่า ไม่มีใครอยากจะพูดถึงมัน

And no one's talking about depression, but we need to be,

และไม่มีใครพูดถึงโรคซึมเศร้า แต่พวกเราจำเป็นต้องพูด

because right now it's a massive problem.

เพราะ ในตอนนี้ มันเป็นปัญหาที่ใหญ่มากๆ

It's a massive problem.

มันเป็นปัญหาที่ยิ่งใหญ่

But we don't see it on social media, right?

แต่เราไม่เห็นมันตามโซเชียลมีเดีย ใช่ไหมล่ะ?

We don't see it on Facebook. We don't see it on Twitter.

พวกเราไม่เห็นมันตาม Facebook หรือ Twitter

We don't see it on the news, because it's not happy,

เราไม่เห็นตามข่าวต่างๆ เพราะมันไม่ใช่เรื่องที่มีความสุข

it's not fun, it's not light.

ไม่ใช่เรื่องสนุก ไม่ใช่เรื่องสดใส

And so because we don't see it, we don't see the severity of it.

ดังนั้น เพราะ เราไม่เห็นมัน เราเลยไม่เห็นความรุนแรงของมัน

But the severity of it and the seriousness of it is this:

แต่ความรุนแรงและหนักหน่วงของโรคนี้

every 30 seconds,

ทุกๆ 30 วินาที

every 30 seconds, somewhere,

ทุกๆ 30 วินาที ที่ไหนสักแห่ง

someone in the world takes their own life

มีคนหนึ่งคนบนโลกนี้กำลังคร่าชีวิตของพวกเขาเอง

because of depression,

เพราะโรคซึมเศร้า

and it might be two blocks away, it might be two countries away,

มันอาจจะเกิดขึ้นที่สองบล็อคถัดไป หรือสองประเทศถัดไป

it might be two continents away, but it's happening,

หรือ สองทวีปที่ไกลออกไป แต่มันกำลังเกิดขึ้น

and it's happening every single day.

และสิ่งนี้กำลังเกิดขึ้นในทุกๆวัน

And we have a tendency, as a society,

และพวกเรามีแนวโน้ม ในฐานะสังคมหนึ่ง

to look at that and go, "So what?"

ที่จะมองดูปัญหานั้นแล้วพูดว่า "แล้วไงล่ะ?"

So what? We look at that, and we go, "That's your problem.

แล้วยังไงล่ะ? พวกเรามองที่ปัญหานั้นและพูดว่า "นั่นมันเป็นปัญหาของคุณนี่

That's their problem."

นั่นเป็นปัญหาของพวกเขา"

We say we're sad and we say we're sorry,

พวกเราพูดว่า พวกเราเสียใจ พวกเราขอโทษ

but we also say, "So what?"

แต่พวกเราก็พูดว่า "แล้วยังไงล่ะ?" เหมือนกัน

Well, two years ago it was my problem,

สองปีที่แล้ว มันเป็นปัญหาของผม

because I sat on the edge of my bed

เพราะว่า ผมนั่งอยู่ที่ปลายเตียง

where I'd sat a million times before

ที่ที่ผมเคยนั่งมาเป็นล้านครั้งก่อนที่

and I was suicidal.

ผมคิดจะฆ่าตัวตาย

I was suicidal, and if you were to look at my life on the surface,

ผมอยากฆ่าตัวตาย และถ้าคุณมองชีวิตของผมแบบผิวเผิน

you wouldn't see a kid who was suicidal.

คุณจะไม่เห็นเด็กคนที่อยากฆ่าตัวตายคนนั้น

You'd see a kid who was the captain of his basketball team,

คุณจะมองเห็นเด็กคนที่เป็นกัปตันทีมบาสเก็ตบอล

the drama and theater student of the year,

นักเรียนการละครและการแสดงยอดเยี่ยมของปี

the English student of the year,

นักเรียนภาษาอังกฤษยอดเยี่ยมแห่งปี

someone who was consistently on the honor roll

คนหนึ่งซึ่งได้รับการยกย่องอยู่ตลอด

and consistently at every party.

และไปงานปาร์ตี้ทุกงานตลอด

So you would say I wasn't depressed, you would say

ดังนั้น คุณอาจพูดว่า ผมไม่ได้เป็นโรคซึมเศร้า คุณอาจพูดว่า

I wasn't suicidal, but you would be wrong.

ผมไม่คิดจะฆ่าตัวตาย แต่คุณผิดแล้ว

You would be wrong. So I sat there that night

คุณผิดแล้ว เพราะผมนั่งอยู่นี่นั่น ในคืนนั้น

beside a bottle of pills with a pen and paper in my hand

ข้างๆ ขวดยา พร้อมกับดินสอและกระดาษในมือผม

and I thought about taking my own life

และผมกำลังคิดจะคร่าชีวิตของผมเอง

and I came this close to doing it.

และเหลืออีกแค่นี้ ผมก็จะลงมือแล้ว

I came this close to doing it.

เหลืออีกแค่นี้ ผมก็จะลงมือแล้ว

And I didn't, so that makes me one of the lucky ones,

แต่ผมไม่ได้ทำ นั่นทำให้ผมเป็นหนึ่งคนที่โชคดี

one of the people who gets to step out on the ledge

หนึ่งคนจากผู้คนที่เดินออกไประเบียง

and look down but not jump,

มองลงไปข้างล่าง แต่ไม่ได้กระโดด

one of the lucky ones who survives.

หนึ่งคนจากคนที่โชคดีทั้งหลายที่รอดชีวิต

Well, I survived, and that just leaves me with my story,

ครับ ผมรอดชีวิตมาได้ และนั่นทิ้งให้ผมต้องอยู่กับเรื่องราวของตัวเอง

and my story is this:

เรื่องราวของผมก็คือ

In four simple words, I suffer from depression.

ในสี่คำง่ายๆ "ผม ทุกข์ทรมาน จาก โรคซึมเศร้า"

I suffer from depression,

ผมทุกข์ทรมานจากโรคซึมเศร้า

and for a long time, I think,

และเป็นเวลายาวนานด้วย ผมคิดว่า

I was living two totally different lives,

ผมใช้ชีวิตอยู่สองแบบที่แตกต่างกันโดยสิ้นเชิง

where one person was always afraid of the other.

ชีวิตแบบหนึ่งหวาดกลัวชีวิตอีกแบบอยู่เสมอ

I was afraid that people would see me for who I really was,

ผมกลัวว่า ผู้คนจะมองเห็นตัวตนที่แท้จริงของผม

that I wasn't the perfect, popular kid in high school everyone thought I was,

ว่าผมไม่ได้เป็นเด็กมัธยมปลายเด่นดัง สมบูรณ์แบบ อย่างที่ทุกคนคิด

that beneath my smile, there was struggle,

ภายใต้รอยยิ้มของผม มีการดิ้นรนต่อสู้อยู่

and beneath my light, there was dark,

ภายในด้านสว่างของผม ก็มีความมืดอยู่

and beneath my big personality just hid even bigger pain.

และภายใต้เสน่ห์ที่ยิ่งใหญ่ของผม ก็แค่เป็นที่ซ่อนของความเจ็บปวดที่ใหญ่ยิ่งกว่า

See, some people might fear girls not liking them back.

เห็นไหมครับ ผู้คนบางส่วน อาจกังวลเรื่อง สาวๆ อาจไม่ชอบพวกเขา

Some people might fear sharks. Some people might fear death.

บางคนอาจกลัวฉลาม บางคนอาจกลัวความตาย

But for me, for a large part of my life, I feared myself.

แต่สำหรับผมแล้ว สำหรับชีวิตส่วนใหญ่ของผม ผมกลัวตัวผมเอง

I feared my truth, I feared my honesty, I feared my vulnerability,

ผมกลัวความจริง ผมกลัวความซื่อสัตย์ ผมกลัวความอ่อนแอของผม

and that fear made me feel

และความกลัวเหล่านั้นทำให้ผมรู้สึก

like I was forced into a corner,

ราวกับว่าผมถูกขังอยู่ในมุมๆหนึ่ง

like I was forced into a corner and there was only one way out,

ราวกับว่าผมถูกขังอยู่ในมุมๆ หนึ่ง และที่นั่นมีทางออกเพียงทางเดียว

and so I thought about that way every single day.

ดังนั้นผมจึงคิดเกี่ยวกับทางออกนั้นทุกวัน

I thought about it every single day,

ผมคิดเรื่องนี้ในทุกๆวัน

and if I'm being totally honest, standing here

และ ผมกำลังซื่อสัตย์กับตัวเอง การยืนที่ตรงนี้

I've thought about it again since, because that's the sickness,

ทำให้ผมคิดถึงมันอีกครั้ง เพราะนั่นคืออาการป่วย

that's the struggle, that's depression,

คือ การดิ้นรนพยายาม คือ โรคซึมเศร้า

and depression isn't chicken pox.

และโรคซึมเศร้าไม่ใช่โรคอีสุกอีใส

You don't beat it once and it's gone forever.

คุณไม่สามารถชนะมันได้ครั้งหนึ่ง และมันจะหายไปตลอดกาล

It's something you live with. It's something you live in.

มันคือสิ่งหนึ่งที่คุณต้องใช้ชีวิตด้วย คือสิ่งที่คุณต้องอยู่กับมัน

It's the roommate you can't kick out. It's the voice you can't ignore.

คือเพื่อนร่วมห้องที่คุณไม่สามารถไล่ออกไปได้ คือเสียงที่คุณไม่สามารถเพิกเฉย

It's the feelings you can't seem to escape,

คือความรู้สึกที่คุณไม่สามารถหลบหนีไปได้

the scariest part is that after a while,

ส่วนที่น่ากลัวที่สุดคือ หลังจากนั้นสักพัก

you become numb to it. It becomes normal for you,

คุณจะเริ่มชินชา และมันจะกลายเป็นปกติสำหรับคุณ

and what you really fear the most

และสิ่งที่คุณกลัวที่สุด

isn't the suffering inside of you.

ไม่ใช่การทุกข์ทรมานจากข้างใน

It's the stigma inside of others,

แต่คือ ตราบาปจากในตัวของคนอื่น

it's the shame, it's the embarrassment,

มันคือ ความอับอาย ความน่าละอาย

it's the disapproving look on a friend's face,

ใบหน้าที่ไม่ยอมรับที่ปรากฏขึ้นบนหน้าเพื่อน

it's the whispers in the hallway that you're weak,

เสียงกระซิบตามห้องโถงเวลาว่าคุณอ่อนแอ

it's the comments that you're crazy.

คำวิจารณ์ว่าคุณน่ะบ้า

That's what keeps you from getting help.

สิ่งเหล่านี้กันคุณออกจากการช่วยเหลือ

That's what makes you hold it in and hide it.

ทำให้คุณเก็บและซ่อนมันไว้

It's the stigma. So you hold it in and you hide it,

มันคือตราบาป ที่คุณเก็บและซ่อนมันไว้

and you hold it in and you hide it,

และคุณเก็บไว้ข้างใน และซ่อนมัน

and even though it's keeping you in bed every day

ถึงแม้ว่า ทำอย่างนั้นจะทำให้คุณนอนหลับได้ทุกวัน

and it's making your life feel empty no matter how much you try and fill it,

มันก็ทำให้คุณรู้สึกว่างเปล่า ถึงแม้คุณจะพยายามที่จะเติมเต็มมันเท่าไหร่

you hide it, because the stigma in our society

คุณซ่อนมันไว้ เพราะตราบาปในสังคมของเรา

around depression is very real.

เกี่ยวกับเรื่องโรคซึมเศร้าที่มันเป็นจริง

It's very real, and if you think that it isn't, ask yourself this:

มันจริงมากๆ และถ้าคุณคิดว่า มันไม่ใช่ ลองถามตัวคุณดู

Would you rather make your next Facebook status

คุณเลือกที่จะเขียนสเตตัสเฟสบุ๊คใหม่อันไหน ระหว่าง

say you're having a tough time getting out of bed

คุณลุกจากเตียงลำบาก

because you hurt your back

เพราะว่าคุณเจ็บหลัง

or you're having a tough time getting out of bed every morning

หรือ คุณลุกจากเตียงอย่างลำบากในทุกๆเช้า

because you're depressed?

เพราะคุณเป็นโรคซึมเศร้า

That's the stigma, because unfortunately,

มันคือตราบาป เพราะ โชคไม่ดี

we live in a world where if you break your arm,

พวกเราอาศัยอยู่ในโลกที่ ถ้าคุณแขนหัก

everyone runs over to sign your cast,

ทุกๆคน จะวิ่งมาเขียนเฝือกแขน

but if you tell people you're depressed, everyone runs the other way.

แต่ถ้าคุณบอกผู้คนว่า คุณเป็นโรคซึมเศร้า ทุกๆคนจะวิ่งไปอีกทางหนึ่ง

That's the stigma.

นั่นคือ ตราบาป

We are so, so, so accepting of any body part breaking down

พวกเรา รับได้มากๆ กับการที่ส่วนใดส่วนหนึ่งของร่างกายแตกหัก

other than our brains. And that's ignorance.

ส่วนที่ไม่ใช่สมอง และนั่นคือการเพิกเฉย

That's pure ignorance, and that ignorance has created

คือการเพิกเฉยโดยสิ้นเชิง การเพิกเฉยนั้นได้สร้าง

a world that doesn't understand depression,

โลก ที่ไม่เข้าใจ โรคซึมเศร้า

that doesn't understand mental health.

ที่ไม่เข้าใจเรื่อง สุขภาพทางจิต

And that's ironic to me, because depression

สำหรับผม นี่เป็นเรื่องตลกร้าย เพราะว่า โรคซึมเศร้า

is one of the best documented problems we have in the world,

เป็นหนึ่งในปัญหาที่มีการจดบันทึกไว้อย่างดีที่สุดในโลก

yet it's one of the least discussed.

แต่กลับเป็นปัญหาที่มีการพูดถึงน้อยที่สุด

We just push it aside and put it in a corner

พวกเราแค่ผลักมันไปไว้ข้างๆ วางไว้ตรงมุม

and pretend it's not there and hope it'll fix itself.

ทำเหมือนมันไม่ได้อยู่ที่นั่น และหวังว่ามันจะรักษาตัวเองได้

Well, it won't. It hasn't, and it's not going to,

มันทำไม่ได้ มันไม่เคยทำได้ และไม่สามารถจะทำได้ด้วย

because that's wishful thinking,

เพราะว่า นั่นคือความหวังลม ๆ แล้ง ๆ

and wishful thinking isn't a game plan, it's procrastination,

ความหวังลม ๆ แล้ง ๆ นี้ไม่ใช่การวางแผนในเกม แต่เป็นการผัดวันประกันพรุ่ง

and we can't procrastinate on something this important.

และเราไม่สามารถผัดวันประกันพรุ่งกับสิ่งที่สำคัญเช่นนี้

The first step in solving any problem

ก้าวแรกของการแก้ไขปัญหา

is recognizing there is one.

คือ ต้องรู้ว่า มีปัญหานั้นอยู่

Well, we haven't done that, so we can't really expect

พวกเรายังไม่ได้ทำด้วยซ้ำ ดังนั้น เราเลยไม่สามารถคาดหวังได้จริงๆ

to find an answer when we're still afraid of the question.

ว่าจะหาคำตอบได้อย่างไร ในเมื่อเรายังกลัวคำถาม

And I don't know what the solution is.

และผมไม่รู้ว่า คำตอบคืออะไร

I wish I did, but I don't -- but I think,

ผมหวังว่า จะตอบได้ แต่ผมไม่ -- แต่ผมคิด

I think it has to start here.

ผมคิดว่า มันต้องเริ่มจากตรงนี้แหละ

It has to start with me, it has to start with you,

มันต้องเริ่มจากผม ต้องเริ่มจากพวกคุณ

it has to start with the people who are suffering,

เริ่มจากผู้คนที่กำลังทรมาน

the ones who are hidden in the shadows.

ที่ซ่อนในเงามืด

We need to speak up and shatter the silence.

พวกเราต้องลุกขึ้นมาพูดและทำลายความเงียบ

We need to be the ones who are brave for what we believe in,

พวกเราต้องเป็นคนหนึ่งที่กล้าสู้เพื่อสิ่งที่เราเชื่อ

because if there's one thing that I've come to realize,

เพราะว่า สิ่งหนึ่งที่ผมได้ตระหนัก

if there's one thing that I see as the biggest problem,

สิ่งที่ผมมองว่าเป็นปัญหาที่ใหญ่ที่สุด

it's not in building a world

ไม่ใช่การสร้างโลก

where we eliminate the ignorance of others.

ที่เรากำจัดการเพิกเฉยของคนอื่น

It's in building a world where we teach the acceptance of ourselves,

แต่มันเป็นการสร้างโลกที่ที่ เราสอนการยอมรับตัวเอง

where we're okay with who we are,

สถานที่ที่ ทุกคนโอเคกับการเป็นตัวเอง

because when we get honest,

เพราะว่า เวลาที่พวกเราซื่อสัตย์

we see that we all struggle and we all suffer.

พวกเราเห็นว่า พวกเรานั้นต่างดิ้นรนและทุกข์ทรมาน

Whether it's with this, whether it's with something else,

แม้ว่าจะด้วยโรคนี้ หรือด้วยอย่างอื่นก็ตาม

we all know what it is to hurt.

พวกเราทั้งหมดรู้ ว่าเจ็บปวดเป็นอย่างไร

We all know what it is to have pain in our heart,

พวกเรารู้ว่า มันเป็นอย่างไรกับการที่มีบาดแผลในใจ

and we all know how important it is to heal.

และพวกเราทั้งหมดรู้ว่า มันสำคัญแค่ไหนในการรักษา

But right now, depression is society's deep cut

แต่ตอนนี้ โรคซึมเศร้าเป็นแผลลึกของสังคม

that we're content to put a Band-Aid over and pretend it's not there.

พวกเราพอใจที่จะใช้ผ้าพันแผลพันมันไว้ และทำเหมือนกับมันไม่ได้อยู่ตรงนั้น

Well, it is there. It is there, and you know what? It's okay.

แต่มันยังอยู่ตรงนั้น มันอยู่ตรงนั้น และคุณรู้ไหม มันโอเค

Depression is okay. If you're going through it, know that you're okay.

โรคซึมเศร้านั้นโอเค ถ้าหากคุณกำลังเผชิญอยู่ รู้ไว้ว่า คุณไม่เป็นไร

And know that you're sick, you're not weak,

และรู้ไว้ว่า คุณป่วย คุณไม่ได้อ่อนแอ

and it's an issue, not an identity,

นี่คือปัญหา ไม่ใช่ตัวตน

because when you get past the fear and the ridicule

เพราะ เวลาที่คุณผ่านความกลัว การเยาะเย้ย

and the judgment and the stigma of others,

การตัดสิน และตราบาปของผู้อื่นไปได้

you can see depression for what it really is,

คุณจะมองเห็นโรคซึมเศร้าในแบบที่มันเป็น

and that's just a part of life,

และมันเป็นแค่ ส่วนหนึ่งของชีวิต

just a part of life, and as much as I hate,

เพียงส่วนหนึ่งของชีวิต มากเท่าที่ผมเกลียด

as much as I hate some of the places,

มากเท่าที่ผมเกลียดสถานที่บางแห่ง

some of the parts of my life depression has dragged me down to,

บางช่วงของชีวิตผม โรคซึมเศร้าได้ฉุดผมลง

in a lot of ways I'm grateful for it.

แต่ในหลาย ๆ แง่ ผมก็รู้สึกขอบคุณมัน

Because yeah, it's put me in the valleys,

เพราะว่า ใช่แล้วล่ะ มันผลักผมสู่หุบเขา

but only to show me there's peaks,

แต่ก็แสดงให้ผมเห็นว่า มันมียอดเขานะ

and yeah it's dragged me through the dark

ใช่แล้ว มันลากผมลงไปสู่ความมืดมิด

but only to remind me there is light.

แต่ก็เตือนผมว่า ยังมีแสงสว่างอยู่

My pain, more than anything in 19 years on this planet,

บาดแผลของผม เหนือสื่งอื่นใดตลอด 19 ปีบนโลกใบนี้

has given me perspective, and my hurt,

ได้ให้มุมมองใหม่ๆกับผม และความเจ็บปวด

my hurt has forced me to have hope,

ความเจ็บปวดได้ทำให้ผมรู้จักมีความหวัง

have hope and to have faith, faith in myself,

การมีความหวัง มีศรัทธา ศรัทธาในตัวเอง

faith in others, faith that it can get better,

ศรัทธาต่อผู้อื่น ศรัทธาที่ว่ามันจะดีขึ้น

that we can change this, that we can speak up

ที่พวกเราสามารถเปลี่ยนแปลงสิ่งนี้ได้ พวกเราสามารถออกมาพูด

and speak out and fight back against ignorance,

ออกมาพูดและตอบโต้ต่อความเพิกเฉย

fight back against intolerance,

ตอบโต้ต่อการไม่ยอมรับความคิดที่แตกต่าง

and more than anything,

และเหนือสิ่งอื่นใด

learn to love ourselves,

เรียนรู้ที่จะรักตัวเราเอง

learn to accept ourselves for who we are,

เรียนรู้ที่จะยอมรับตัวเรา ในสิ่งที่เราเป็น

the people we are, not the people the world wants us to be.

คนที่พวกเราเป็น ไม่ใช่คนที่โลกอยากให้เป็น

Because the world I believe in is one

เพราะ โลกที่ผมเชื่อ คือ

where embracing your light doesn't mean ignoring your dark.

ที่ที่โอบกอดแสงสว่างในตัวคุณ แต่ไม่เพิกเฉยต่อด้านมืดของคุณ

The world I believe in is one where we're measured

โลกที่ผมเชื่อ คือ ที่ที่ พวกเราถูกวัด

by our ability to overcome adversities, not avoid them.

โดยความสามารถในการเอาชนะอุปสรรค ไม่ใช่หลบเลี่ยงมัน

The world I believe in is one where I can look someone in the eye

โลกที่ผมเชื่อคือ โลกที่ผมสามารถมองตาบางคน

and say, "I'm going through hell,"

และพูดว่า "ผมกำลังเผชิญกับนรกนั้น"

and they can look back at me and go, "Me too," and that's okay,

และพวกเขามองกลับมาที่ผมและตอบว่า "ผมด้วย" และนั่นไม่เป็นไร

and it's okay because depression is okay. We're people.

มันไม่เป็นไร เพราะ โรคซึมเศร้านั้นโอเค พวกเราเป็นคน

We're people, and we struggle and we suffer

พวกเราเป็นคน และเวลาเราดิ้นรน ทรมาน

and we bleed and we cry, and if you think that true strength

พวกเราเลือดออก พวกเราร้องไห้ และถ้าคุณคิดว่า ความแข็งแกร่งที่แท้จริง

means never showing any weakness, then I'm here

คือ การที่ไม่แสดงความอ่อนแอออกมาให้เห็น ผมอยู่ตรงนี้

to tell you you're wrong.

เพื่อที่จะบอกว่า พวกคุณคิดผิดแล้ว

You're wrong, because it's the opposite.

พวกคุณผิดแล้ว เพราะ มันคือสิ่งตรงข้ามต่างหาก

We're people, and we have problems.

พวกเราเป็นคน พวกเรามีปัญหา

We're not perfect, and that's okay.

พวกเราไม่ได้สมบูรณ์แบบ และนั่นไม่เป็นไร

So we need to stop the ignorance,

ดังนั้น พวกเราจึงต้องหยุดการเพิกเฉย

stop the intolerance, stop the stigma,

หยุดการไม่ยอมรับความเห็นที่ต่าง หยุดตราบาป

and stop the silence, and we need to take away the taboos,

หยุดความเงียบ และพวกเราต้องกำจัดข้อห้ามต่างๆออกไป

take a look at the truth, and start talking,

มองไปที่ความจริง และเริ่มพูดถึงมัน

because the only way we're going to beat a problem

เพราะ ทางเดียวเท่านั้นที่พวกเราจะชนะปัญหา

that people are battling alone

ที่ผู้คนต่างต่อสู้อย่างโดดเดียวได้

is by standing strong together,

คือ เข้มแข็งไปด้วยกัน

by standing strong together.

การเข้มแข็งไปด้วยกัน

And I believe that we can.

ผมเชื่อว่า พวกเราสามารถทำได้

I believe that we can. Thank you guys so much.

ผมเชื่อว่า พวกเราสามารถทำได้ ขอบคุณทุกคนมากครับ

This is a dream come true. Thank you. (Applause)

นี่คือฝันที่เป็นจริง ขอบคุณครับ (เสียงปรบมือ)

Thank you. (Applause)

ขอบคุณครับ (เสียงปรบมือ)