Amber Case: We are all cyborgs now

Translator: Sa Pornsermluk Reviewer: Paninya Masrangsan

I would like to tell you all

ฉันอยากจะบอกทุกคน

that you are all actually cyborgs,

ว่าจริงๆแล้วพวกคุณคือไซบอร์ก

but not the cyborgs that you think.

แต่ไม่ใช่ไซบอร์กอย่างที่คุณเข้าใจ

You're not RoboCop, and you're not Terminator,

คุณไม่ใช่โรโบคอป แล้วคุณก็ไม่ใช่คนเหล็ก

but you're cyborgs every time you look at a computer screen

แต่คุณเป็นไซบอร์กในทุกๆยาม ที่คุณจ้องไปที่หน้าจอคอมพิวเตอร์

or use one of your cell phone devices.

หรือใช้เครื่องมือซักชิ้นจากมือถือของคุณ

So what's a good definition for cyborg?

อะไรคือนิยามที่ดีของคำว่าไซบอร์กน่ะเหรอ

Well, traditional definition is "an organism

คำจำกัดความแบบดั้งเดิมก็คือ สิ่งมีชีวิต

to which exogenous components have been added

ซึ่งถูกเพิ่มเติมองค์ประกอบภายนอกเข้าไป

for the purpose of adapting to new environments."

เพื่อผลในการปรับตัวให้เข้ากับสภาพแวดล้อมใหม่ๆ

That came from a 1960 paper on space travel,

คำจำกัดความนี้ มาจากรายงานการท่องอวกาศในปี1960

because, if you think about it, space is pretty awkward.

เพราะถ้าคุณลองคิดตามดู อวกาศนั้นน่าอึดอัดทีเดียว

People aren't supposed to be there.

มนุษย์ไม่สมควรที่จะอยู่บนนั้น

But humans are curious, and they like to add things to their bodies

แต่มนุษย์นั้นอยากรู้อยากเห็น แล้วก็ชอบเพิ่มแต่งสิ่งต่างๆใส่ร่างกาย

so they can go to the Alps one day

เพื่อที่ว่าวันนึงเขาจะสามารถไต่ยอดเขาแอลป์

and then become a fish in the sea the next.

แล้วในวันถัดมาก็กลายเป็นปลาอยู่ในทะเลได้

So let's look at the concept of traditional anthropology.

ทีนี้มาลองดูคำจำกัดความแบบดั้งเดิมของคำว่า มนุษยวิทยา

Somebody goes to another country,

บางคนไปต่างประเทศ

says, "How fascinating these people are, how interesting their tools are,

แล้วพูดว่า "คนพวกนี้ช่างน่าหลงใหล เครื่องมือของพวกเขาช่างน่าสนใจ

how curious their culture is."

วัฒนธรรมของพวกเขาช่างแปลกประหลาดเหลือเกิน"

And then they write a paper, and maybe a few other anthropologists read it,

จากนั้นพวกเขาก็เขียนรายงาน และบางทีอาจมีนักมนุษยวิทยาจำนวนนึงที่อ่านรายงานนี้

and we think it's very exotic.

และพวกเราก็คิดว่ามันช่างแปลกประหลาดมากๆ

Well, what's happening

ทีนี้ สิ่งที่กำลังเกิดขึ้น

is that we've suddenly found a new species.

ก็คือ พวกเราได้ค้นพบมนุษย์สายพันธุ์ใหม่ขึ้นมา

I, as a cyborg anthropologist, have suddenly said,

ดิฉัน ในฐานะนักมนุษยวิทยาไซบอร์ก เลยต้องบอกว่า

"Oh, wow. Now suddenly we're a new form of Homo sapiens,

โอ้ ว้าว ถ้าอย่างนั้นพวกเราก็คือรูปแบบใหม่ ของสายพันธุ์โฮโมเซเปียนสินะ

and look at these fascinating cultures,

แล้วดูวัฒนธรรมที่น่าหลงใหลเหล่านี้สิ

and look at these curious rituals

แล้วดูพิธีกรรมที่แปลกประหลาด

that everybody's doing around this technology.

ที่ทุกคนทำกับเทคโนโลยีเหล่านี้

They're clicking on things and staring at screens."

พวกเขากำลังคลิ๊กสิ่งของ และจ้องไปที่หน้าจอต่างๆ

Now there's a reason why I study this,

ฉันมีเหตุผลที่จะศึกษาในเรื่องนี้

versus traditional anthropology.

แทนหัวข้อทางมนุษยวิทยาดั้งเดิม

And the reason is that tool use,

และเหตุผลก็คือ เครื่องมือที่เราใช้

in the beginning -- for thousands and thousands of years,

ในตอนแรก เมื่อนับหลายพันปีก่อน

everything has been a physical modification of self.

ทุกอย่างล้วนเป็นการดัดแปลงทางกายภาพของตนเอง

It has helped us to extend our physical selves,

มันช่วยเราขยายขอบเขตทางกายภาพ

go faster, hit things harder,

ไปได้เร็วขึ้น ตีได้แรงขึ้น

and there's been a limit on that.

ซึ่งสิ่งเหล่านั้นมีขอบเขตที่จำกัด

But now what we're looking at is not an extension of the physical self,

แต่ปัจจุบันนี้ มันไม่ใช่การเพิ่มคุณสมบัติของตนเองทางกายภาพ

but an extension of the mental self,

แต่เป็นการขยายขอบเขตทางจิตใจ

and because of that, we're able to travel faster,

และด้วยเหตุนี้ พวกเราจึงสามารถเดินทางไปได้ไกลขึ้น

communicate differently.

สื่อสารแตกต่างไปจากเดิม

And the other thing that happens

และอีกสิ่งหนึ่งที่เกิดขึ้น

is that we're all carrying around little Mary Poppins technology.

ก็คือ พวกเราพกพาเทคโนโลยีจิ๋วแบบแมรี ป๊อบปินส์ ไปทั่ว

We can put anything we want into it, and it doesn't get heavier,

พวกเราสามารถใส่อะไรก็ได้เข้าไปในนั้น โดยที่มันไม่หนักขึ้นเลย

and then we can take anything out.

และจะเอาอะไรออกมาก็ได้

What does the inside of your computer actually look like?

จริงๆแล้ว ข้างในคอมพิวเตอร์ของคุณจะหน้าตายังไง

Well, if you print it out, it looks like a thousand pounds of material

แน่นอน ถ้าเราสั่งพิมพ์ออกมา มันคงเป็นวัตถุหนักพันปอนด์

that you're carrying around all the time.

ที่คุณกำลังพกพาไปทั่วอยู่ตลอดเวลา

And if you actually lose that information,

แล้วถ้าคุณทำข้อมูลนั้นหายไปจริงๆ

it means that you suddenly have this loss in your mind,

แปลว่า คุณจะรับรู้ถึงการสูญเสียนี้ในใจคุณทันที

that you suddenly feel like something's missing,

จะรู้สึกเหมือนมีอะไรบางอย่างหายไป

except you aren't able to see it, so it feels like a very strange emotion.

เว้นแต่ว่ามองสิ่งนั้นไม่เห็น มันจึงเป็นความรู้สึกที่แปลกมาก

The other thing that happens is that you have a second self.

อีกอย่างคือ คุณจะมีตัวตนที่สอง

Whether you like it or not, you're starting to show up online,

ไม่ว่าคุณจะชอบมันหรือไม่ก็ตาม คุณจะเริ่มปรากฏตัวทางออนไลน์

and people are interacting with your second self

แล้วคนอื่นก็จะมีปฏิสัมพันธ์กับตัวตนที่สองของคุณ

when you're not there.

ในขณะที่คุณไม่ได้อยู่ตรงนั้น

And so you have to be careful

และทีนี้คุณจำต้องระมัดระวัง

about leaving your front lawn open,

เกี่ยวกับการเปิดหน้าด่านของคุณทิ้งไว้

which is basically your Facebook wall,

ซึ่งก็คือ กระดานข้อความในเฟสบุ๊คของคุณ

so that people don't write on it in the middle of the night --

เพื่อให้คนไม่เขียนข้อความลงไปในตอนกลางดึก

because it's very much the equivalent.

เพราะมันมีค่าเท่ากัน

And suddenly we have to start to maintain our second self.

และโดยไม่ทันรู้ตัว เราต้องเริ่มรักษาตัวตนที่สองของเราไว้

You have to present yourself in digital life

คุณต้องนำเสนอตัวเองในรูปแบบของชีวิตเชิงดิจิตอล

in a similar way that you would in your analog life.

คล้ายๆกับที่คุณนำเสนอในชีวิตเชิงอะนาล็อก

So, in the same way that you wake up, take a shower and get dressed,

เหมือนกับที่คุณตื่นนอน อาบน้ำ และแต่งตัว

you have to learn to do that for your digital self.

คุณก็ต้องเรียนรู้ที่จะทำเช่นนั้น กับตัวตนในโลกดิจิตอลของคุณด้วย

And the problem is that a lot of people now,

และปัญหาก็คือคนจำนวนมากในปัจจุบันนี้

especially adolescents,

โดยเฉพาะอย่างยิ่งเยาวชน

have to go through two adolescences.

ต้องผ่านการเติบโตสองครั้ง

They have to go through their primary one, that's already awkward,

ต้องผ่านการเป็นวัยรุ่นในแบบดั้งเดิม ซึ่งก็เงอะงะแล้ว

and then they go through their second self's adolescence,

แล้วต้องผ่านการเป็นวัยรุ่นของตัวตนที่สองอีก

and that's even more awkward

นั่นยิ่งน่าเงอะงะเข้าไปใหญ่

because there's an actual history

เพราะจะมีประวัติปรากฏจริง

of what they've gone through online.

เกี่ยวกับสิ่งที่พวกเขาได้ประสบทางออนไลน์

And anybody coming in new to technology

รวมถึงใครก็ตามที่เป็นมือใหม่ในเรื่องเทคโนโลยี

is an adolescent online right now,

ก็คือวัยรุ่นทางออนไลน์ในขณะนี้

and so it's very awkward,

ดังนั้นมันช่างดูเงอะงะเอามากทีเดียว

and it's very difficult for them to do those things.

และสิ่งเหล่านั้นมันก็ยากมากสำหรับเขา

So when I was little, my dad would sit me down at night and he would say,

ตอนที่ฉันยังเด็ก พ่อนั่งคุยกับฉันตอนกลางคืนแล้วพูดว่า

"I'm going to teach you about time and space in the future."

"วันนึง พ่อจะสอนหนูเกี่ยวกับเวลาและระยะทางนะ"

And I said, "Great."

แล้วฉันก็ตอบว่า "เยี่ยมเลย"

And he said one day, "What's the shortest distance between two points?"

แล้ววันนึงพ่อก็ถามว่า "ระยะทางที่สั้นที่สุดระหว่างจุดสองจุดคืออะไร"

And I said, "Well, that's a straight line. You told me that yesterday."

ฉันก็ตอบว่า "อืม เส้นตรง พ่อบอกหนูแล้วเมื่อวาน"

I thought I was very clever.

ฉันคิดว่าฉันฉลาดมาก

He said, "No, no, no. Here's a better way."

พ่อบอกว่า "ไม่ ไม่ ไม่ นี่คือวิธีที่ดีกว่านั้น"

He took a piece of paper,

พ่อหยิบกระดาษมาหนึ่งแผ่น

drew A and B on one side and the other

เขียนอักษรAและBบนปลายแต่ละด้าน

and folded them together so where A and B touched.

แล้วม้วนเข้าด้วยกัน จนจุดAและBสัมผัสกัน

And he said, "That is the shortest distance between two points."

แล้วพ่อก็พูดว่า "นี่คือระยะทางที่สั้นที่สุดระหว่างจุดสองจุด"

And I said, "Dad, dad, dad, how do you do that?"

แล้วฉันก็ถามว่า "พ่อ พ่อ พ่อ พ่อทำอย่างได้ไงคะ"

He said, "Well, you just bend time and space,

พ่อตอบว่า "อ้อ ลูกก็แค่ทำให้เวลาและพื้นที่โค้งเข้าหากัน

it takes an awful lot of energy,

ซึ่งต้องใช้พลังงานเยอะมากเลย

and that's just how you do it."

แต่นั่นแหละคือวิธีทำ"

And I said, "I want to do that."

ส่วนฉันก็บอกว่า "หนูอยากทำอย่างนั้นจัง"

And he said, "Well, okay."

แล้วพ่อก็ตอบว่า "อืม ได้สิ"

And so, when I went to sleep for the next 10 or 20 years,

จากนั้นเอง ในตอนที่ฉันเข้านอนสัก10-20ปีถัดมา

I was thinking at night,

ฉันก็คิดตอนกลางคืนว่า

"I want to be the first person to create a wormhole,

"ฉันอยากเป็นคนแรกที่สร้างทางลัดระหว่างมิติ

to make things accelerate faster.

เพื่อให้ทุกอย่างมันเร่งเร็วขึ้น

And I want to make a time machine."

แล้วฉันก็อยากสร้างเครื่องข้ามผ่านกาลเวลา"

I was always sending messages to my future self

ฉันส่งข้อความถึงตัวเองในอนาคตเสมอๆ

using tape recorders.

ผ่านทางเครื่องบันทึกเทป

But then what I realized when I went to college

แต่สิ่งที่ฉันตระหนักได้ตอนเรียนมหาวิทยาลัย

is that technology doesn't just get adopted

ก็คือเทคโนโลยีแต่ละอย่าง ไม่ได้ถูกเลือกใช้

because it works.

เพราะสมรรถภาพของมันเท่านั้น

It gets adopted because people use it

แต่เพราะผู้คนใช้มัน

and it's made for humans.

เพราะมันถูกสร้างขึ้นเพื่อมนุษย์

So I started studying anthropology.

ฉันก็เลยเริ่มเรียนมนุษยวิทยา

And when I was writing my thesis on cell phones,

และเมื่อฉันเขียนวิทยานิพนธ์เกี่ยวกับมือถือ

I realized that everyone was carrying around wormholes in their pockets.

ฉันตระหนักว่าทุกคนก็กำลังถือช่องทะลุมิติอยู่ในกระเป๋าของตัวเอง

They weren't physically transporting themselves;

เขาไม่ได้ส่งผ่านตัวตนพวกเขาในทางกายภาพ

they were mentally transporting themselves.

แต่ได้ส่งผ่านความรู้สึกนึกคิดของพวกเขา

They would click on a button,

พวกเขาเพียงกดปุ่ม

and they would be connected as A to B immediately.

แล้วก็ถูกเชื่อมต่อจากจุดAไปจุดBโดยทันที

And I thought, "Oh, wow. I found it. This is great."

ฉันเลยคิดว่า "โอ้ ว้าว ฉันค้นพบแล้ว นี่มันเจ๋งจัง"

So over time, time and space

ยิ่งผ่านไปนานเท่าไหร่ เวลาและพื้นที่

have compressed because of this.

ได้ถูกย่นย่อลงเพราะสิ่งนี้

You can stand on one side of the world,

คุณสามารถยืนอยู่บนฟากหนึ่งของโลก

whisper something and be heard on the other.

กระซิบข้อความถึงคนอีกฟากได้

One of the other ideas that comes around

อีกหนึ่งความคิดที่ผุดขึ้นมา

is that you have a different type of time on every single device that you use.

ก็คือคุณมีเวลาหลากประเภท ตามแต่ละเครื่องมือที่คุณใช้

Every single browser tab gives you a different type of time.

แต่ละแถบของเบราว์เซอร์ มีประเภทของเวลาที่แตกต่างกัน

And because of that, you start to dig around

และเพราะเหตุนั้น คุณเลยต้องขุดหาทุกซอกทุกมุม

for your external memories -- where did you leave them?

เพื่อหาความทรงจำภายนอกตัวคุณ - คุณทิ้งมันไว้ไหนนะ

So now we're all these paleontologists

ดังนั้นตอนนี้ เราทุกคนล้วนเป็นนักดึกดำบรรพ์วิทยา

that are digging for things that we've lost

ที่คอยขุดค้นหาสิ่งที่เราได้ทำหายไป

on our external brains that we're carrying around in our pockets.

จากสมองภายนอก ที่ทุกคนพกในกระเป๋าไปทั่ว

And that incites a sort of panic architecture --

และยิ่งสร้างสังคมที่เต็มไปด้วยความแตกตื่น

"Oh no, where's this thing?"

โอ๊ะ ไม่นะ มันหายไปไหนซะแล้ว

We're all "I Love Lucy" on a great assembly line of information,

เราตาโตเป็น "ไอ เลิฟ ลูซี่" ท่ามกลางมรสุมข้อมูล

and we can't keep up.

เราตามข้อมูลไม่ทัน

And so what happens is,

สิ่งที่เกิดขึ้นคือ

when we bring all that into the social space,

มีข้อมูลทั้งหมดนี้ในที่ทางสาธารณะ

we end up checking our phones all the time.

พวกเราก็เลยเช็คมือถือตลอดเวลา

So we have this thing called ambient intimacy.

เรามีสิ่งที่เรียกว่า ความใกล้ชิดทางสภาพแวดล้อม

It's not that we're always connected to everybody,

ไม่ใช่ว่าเราเชื่อมต่อกับทุกคนตลอดเวลา

but at anytime we can connect to anyone we want.

แต่ในทุกเวลา เราสามารถเชื่อมต่อกับใครก็ได้

And if you were able to print out everybody in your cell phone,

แล้วถ้าคุณสามารถพิมพ์คนทุกคนออกมาจากมือถือได้

the room would be very crowded.

ห้องคงจะอัดแน่นทีเดียว

These are the people that you have access to right now, in general --

คนเหล่านี้คือคนที่คุณเข้าถึงได้ในทันที

all of these people, all of your friends and family that you can connect to.

คนทั้งหมดนี้ เพื่อนและครอบครัวทุกคน ที่คุณเชื่อมต่อได้

And so there are some psychological effects that happen with this.

นอกจากนี้ ยังมีผลกระทบทางจิตวิทยาที่เกิดขึ้นจากสิ่งนี้

One I'm really worried about

สิ่งหนึ่งที่ฉันกังวลมาก

is that people aren't taking time for mental reflection anymore,

ก็คือผู้คนไม่ใช้เวลาใคร่ครวญอีกต่อไป

and that they aren't slowing down and stopping,

และพวกเขาไม่ช้าลงหรือหยุดบ้าง

being around all those people in the room all the time

การอยู่คนเหล่านั้นในห้องตลอดเวลา

that are trying to compete for their attention

ซึ่งทุกคนพยายามที่จะเรียกร้องความสนใจ

on the simultaneous time interfaces,

ณ เวลาเดียวกัน

paleontology and panic architecture.

นักดึกดำบรรพ์วิทยา และสังคมแตกตื่น

They're not just sitting there.

พวกเขาไม่ได้นั่งอยู่เฉยๆ

And really, when you have no external input,

ที่จริงแล้ว เมื่อคุณไม่ได้รับข้อมูลจากภายนอก

that is a time when there is a creation of self,

นั่นคือเวลาในการสร้างตัวตน

when you can do long-term planning,

เป็นเวลาที่คุณสามารถวางแผนระยะยาว

when you can try and figure out who you really are.

ที่คุณสามารถพยายามค้นหาว่าแท้จริงนั้นคุณเป็นใคร

And then, once you do that, you can figure out

และเมื่อคุณได้ไตร่ตรอง คุณจะค้นพบ

how to present your second self in a legitimate way,

วิธีนำเสนอตัวตนที่สองของคุณอย่างเหมาะสม

instead of just dealing with everything as it comes in --

แทนการตำข้าวสารกรอกหม้อไปวันๆ

and oh, I have to do this, and I have to do this, and I have to do this.

โอ้ ฉันต้องทำสิ่งนี้ และฉันต้องทำสิ่งนี้ และฉันต้องทำสิ่งนี้

And so this is very important.

ดังนั้นนี่เป็นเรื่องสำคัญมากๆ

I'm really worried that, especially kids today,

ฉันเป็นกังวลอย่างยิ่ง โดยเฉพาะกับเด็กๆทุกวันนี้

they're not going to be dealing with this down-time,

พวกเขาไม่รู้จะทำยังไงกับเวลาว่าง

that they have an instantaneous button-clicking culture,

พวกเขามีวัฒนธรรมการคลิ๊กปุ่ม

and that everything comes to them,

แถมทุกๆอย่างก็เป็นฝ่ายมาหาพวกเขา

and that they become very excited about it and very addicted to it.

แล้วพวกเขาก็ตื่นเต้นกับมันมาก จนติด

So if you think about it, the world hasn't stopped either.

ดังนั้นถ้าคุณลองคิดดู โลกเองก็ไม่ได้หยุดนิ่งเช่นกัน

It has its own external prosthetic devices,

มันมีอุปกรณ์เสริมภายนอกของมัน

and these devices are helping us all

อุปกรณ์นี้ช่วยให้เราทุกคน

to communicate and interact with each other.

ได้สื่อสารและมีปฏิสัมพันธ์กัน

But when you actually visualize it,

แล้วเมื่อคุณนึกถึงมันอย่างแท้จริง

all the connections that we're doing right now --

การเชื่อมต่อทั้งหมดที่พวกเราทำอยู่ในตอนนี้

this is an image of the mapping of the Internet --

นี่คือภาพการเชื่อมต่อทางอินเตอร์เน็ต

it doesn't look technological.

มันดูไม่ค่อยเกี่ยวข้องกับเทคโนโลยีเลย

It actually looks very organic.

แต่จริงๆแล้ว ดูเกี่ยวข้องกับสิ่งมีชีวิตอยู่มาก

This is the first time in the entire history of humanity

นี่คือครั้งแรกในประวัติศาสตร์ของมนุษยชาติทั้งหมด

that we've connected in this way.

ที่พวกเราเชื่อมต่อกันแบบนี้

And it's not that machines are taking over.

และไม่ใช่ว่าเครื่องจักรกำลังควบคุมเรา

It's that they're helping us to be more human,

แต่มันช่วยให้พวกเราเป็นมนุษย์มากขึ้น

helping us to connect with each other.

กำลังช่วยให้พวกเราเชื่อมต่อระหว่างกัน

The most successful technology gets out of the way

เทคโนโลยีที่ประสบความสำเร็จที่สุดเปิดทาง

and helps us live our lives.

และช่วยให้เราได้ใช้ชีวิต

And really,

และแท้จริงแล้ว

it ends up being more human than technology,

มันมีความเป็นมนุษย์มากกว่าเทคโนโลยี

because we're co-creating each other all the time.

เพราะเราสร้างกันและกันตลอดเวลา

And so this is the important point that I like to study:

และนี่คือจุดสำคัญที่ฉันต้องการศึกษา

that things are beautiful, that it's still a human connection --

ว่าสิ่งต่างๆสวยงาม ว่ามันยังคงเป็นการเชื่อมต่อระหว่างมนุษย์

it's just done in a different way.

เพียงแต่เป็นการเชื่อมต่อในวิถีทางที่แปลกไป

We're just increasing our humanness

เรากำลังเพิ่มความเป็นมนุษย์

and our ability to connect with each other, regardless of geography.

และความสามารถในการสื่อสาร ที่ไม่ต้องคำนึงถึงภูมิศาสตร์

So that's why I study cyborg anthropology.

และนั่นคือเหตุผลที่ฉันศึกษามนุษยวิทยาไซบอร์ก

Thank you.

ขอบคุณค่ะ

(Applause)

(ปรบมือ)