Amber Case: We are all cyborgs now

امبر كيس (Amber Case): هم اكنون همه ما آدم های ماشینی یا سايبرگ (cyborg) هستيم

Translator: mahmood rokni Reviewer: Behrad Tehrani

I would like to tell you all

ميخوام بهتون بگم كه ...

that you are all actually cyborgs,

در حقيقت همتون سايبرگ (آدم های ماشینی) هستين،

but not the cyborgs that you think.

ولي نه اون آدم های ماشینی كه فكر ميكنين.

You're not RoboCop, and you're not Terminator,

روبوكاپ و نابودگر (Terminator) نيستيد،

but you're cyborgs every time you look at a computer screen

بلكه با نگاه به صفحه رايانه و ...

or use one of your cell phone devices.

استفاده از تلفن همراهتان تبديل به آدم های ماشینی شدين.

So what's a good definition for cyborg?

پس چه تعریفی براي آدم ماشینی خوبه؟

Well, traditional definition is "an organism

خوب، معني سنتيش اينه: موجود زنده اي که ...

to which exogenous components have been added

اعضای خارجی به آن اضافه شده اند تا ...

for the purpose of adapting to new environments."

با محيطهاي جديد سازگار بشه.

That came from a 1960 paper on space travel,

این تعریف از مقاله اي در مورد سفر فضايي در سال 1960 گرفته شده.

because, if you think about it, space is pretty awkward.

زيرا اگر در موردش فكر كنيد، فضا خيلي ناجوره.

People aren't supposed to be there.

مردم قرارنيست اونجا باشن.

But humans are curious, and they like to add things to their bodies

ولي انسانها كنجكاوند و دوست دارن تا به بدنشون چيزايي اضافه كنن تا ...

so they can go to the Alps one day

بتونن يه روزه برن آلپ

and then become a fish in the sea the next.

و بعدش مثل يه ماهي بشن تو دريا.

So let's look at the concept of traditional anthropology.

پس اجازه بديد نگاهي به مفهوم انسان شناسي سنتي بياندازيم.

Somebody goes to another country,

بعضي ها به كشور ديگری ميروند

says, "How fascinating these people are, how interesting their tools are,

ميگن، "چه مردم جذابي، چه ابزار های جالبي، ...

how curious their culture is."

چه فرهنگ نادري."

And then they write a paper, and maybe a few other anthropologists read it,

و بعدش يک مقاله مينويسند و ممكن است چند انسان شناس ديگر بخوننش،

and we think it's very exotic.

و ما فكر ميكنيم چقدر عجيب و غريبه.

Well, what's happening

خوب، اتفاقي كه ميفته اينه كه ...

is that we've suddenly found a new species.

ما يك دفعه اي گونه هاي جديد پيدا ميكنيم.

I, as a cyborg anthropologist, have suddenly said,

من، به عنوان يك انسان شناس سايبرگ، يهو ميگم،

"Oh, wow. Now suddenly we're a new form of Homo sapiens,

"اوه، عاليِ. حالا يهو ما يك نوع جديد از گونه انساني هستیم،

and look at these fascinating cultures,

و به اين فرهنگ جذاب نگاه كنید ...

and look at these curious rituals

و به اين آيين هاي عجيب ...

that everybody's doing around this technology.

كه همه در هنگام استفاده از اين فنآوري انجام ميدهند، نگاه کنید.

They're clicking on things and staring at screens."

آنها دکمه ها رو ميزنن و به صفحه نمايش خیره می شوند."

Now there's a reason why I study this,

حالا دليل داره كه چرا من اين را مطالعه میکنم ...

versus traditional anthropology.

بجاي انسان شناسي سنتي.

And the reason is that tool use,

و دليلش ابزاري است كه استفاده میشود،

in the beginning -- for thousands and thousands of years,

در آغاز، براي هزاران هزار سال،

everything has been a physical modification of self.

همه چیز اصلاح فیزیکی خویش بوده.

It has helped us to extend our physical selves,

اون به ما كمك كرده تا خودمونو ارتقاء فيزيكي بديم،

go faster, hit things harder,

تندتر بريم، ضربه هاي سخت تر بزنيم و ...

and there's been a limit on that.

محدوديتي براش وجود داشته است.

But now what we're looking at is not an extension of the physical self,

ولي چيزي كه حالا به دنبالش هستيم ارتقاء فيزيكي خودمون نيست،

but an extension of the mental self,

بلكه ارتقاء ذهني خودمونه.

and because of that, we're able to travel faster,

و به همين دليل، ميتونيم تندتر مسافرت كنيم و

communicate differently.

به روش متفاوتي ارتباط برقراركنيم.

And the other thing that happens

و اتفاق ديگه اينه كه ...

is that we're all carrying around little Mary Poppins technology.

همه ما فن آوري كوچيك مري پاپينز (Mary Poppins) با خودمون داريم.

We can put anything we want into it, and it doesn't get heavier,

ميتونيم هر چي كه بخوايم داخلش بذاريم و اون سنگينتر نميشه

and then we can take anything out.

بعدش ميتونيم هر چيزي رو از اون بياريم بيرون.

What does the inside of your computer actually look like?

واقعا داخل رايانه شما شبيه چيه؟

Well, if you print it out, it looks like a thousand pounds of material

خوب اگه اونا رو پرينت بگيرين هزاران پوند کاغذ است كه

that you're carrying around all the time.

هميشه حملش ميكنيد.

And if you actually lose that information,

و اگه واقعا آن اطلاعات را از دست بديد،

it means that you suddenly have this loss in your mind,

به اين معنيه كه كه يهو اين اطلاعات در ذهنتون از بين رفته،

that you suddenly feel like something's missing,

كه يكدفعه حس ميكنين چيزي گم كردين،

except you aren't able to see it, so it feels like a very strange emotion.

چون نميتونيد ببينيدش، پس اونو مانند يك حس عجيب درك ميكنين.

The other thing that happens is that you have a second self.

چيز ديگري که اتفاق افتاده اينه كه شما يك خود دوم داريد.

Whether you like it or not, you're starting to show up online,

چه بخواهید يا نه، شما شروع کردید به ظاهر شدن به صورت آنلاين

and people are interacting with your second self

و دیگران با خود دوم شما در تعامل هستند،

when you're not there.

وقتي که آنلاین نيستيد

And so you have to be careful

و بنا بر اين بايد مراقب

about leaving your front lawn open,

حیاط زندگي اينترنتي تون

which is basically your Facebook wall,

مخصوصاً ديوار فيسبوكتون باشيد،

so that people don't write on it in the middle of the night --

اونقدر كه مردم نتونن نصف شب روش بنويسن

because it's very much the equivalent.

چون اون واقعاً اهمیت یکسانی با خود واقعی شما دارد.

And suddenly we have to start to maintain our second self.

ما بايد شروع به نگهداری از خود دوممون بكنيم.

You have to present yourself in digital life

شما بايد زندگي ديجيتاليتونو را

in a similar way that you would in your analog life.

همانطور كه زندگي واقعیتون هست نمايش بدين.

So, in the same way that you wake up, take a shower and get dressed,

پس همانطور كه از خواب پا ميشين، دوش ميگيرين و لباس ميپوشين،

you have to learn to do that for your digital self.

بايد یاد بگیرید همون كارها رو تو دنیای ديجيتاليتون انجام بدين.

And the problem is that a lot of people now,

و مشكل اينجاست كه حالا خيلي از مردم،

especially adolescents,

بويژه جوان ها و نوجوان ها

have to go through two adolescences.

بايد دو دوره بلوغ رو بگذرونن.

They have to go through their primary one, that's already awkward,

اونا باید اولين بلوغشان را به سختی بگذرونن،

and then they go through their second self's adolescence,

بعدش برن تو دوره بلوغ دومشون

and that's even more awkward

که از قبلي سخت تره.

because there's an actual history

چون يه تاريخچه واقعي از

of what they've gone through online.

كاركرد آنلاين اونا موجوده.

And anybody coming in new to technology

و هر كي كه به تازگي از فن آوري استفاده ميكنه

is an adolescent online right now,

حالا در محيط آنلاين يه نوجوونه.

and so it's very awkward,

و این خيلي سخته

and it's very difficult for them to do those things.

انجام اون كارا براشون خيلي سخته.

So when I was little, my dad would sit me down at night and he would say,

وقتي كوچك بودم، پدرم يه شب پيشم نشست و بهم گفت:

"I'm going to teach you about time and space in the future."

"در آینده ميخوام فضا و زمان را بهت ياد بدم."

And I said, "Great."

و من گفتم: "عاليه."

And he said one day, "What's the shortest distance between two points?"

و يه روز گفت: "نزديكترين فاصله بين دو نقطه چيه؟"

And I said, "Well, that's a straight line. You told me that yesterday."

و من گفتم: " خوب، يه خط راست. ديروز بهم گفته بودي.

I thought I was very clever.

فكر كردم خيلي باهوشم."

He said, "No, no, no. Here's a better way."

گفتش: "نه، نه، نه. راه بهتري وجود داره."

He took a piece of paper,

يه تيكه كاغذ برداشت

drew A and B on one side and the other

و در دو طرفش دو نقطه A و B را کشید

and folded them together so where A and B touched.

و آن را تا زد تا A و B به هم رسيدن.

And he said, "That is the shortest distance between two points."

و گفت: " اين نزديكترين فاصله بين دو نقطه ست."

And I said, "Dad, dad, dad, how do you do that?"

و من گفتم: " بابا، بابا، بابا، چطور اين كارو كردي؟"

He said, "Well, you just bend time and space,

گفتش:" خوب، فقط فضا و زمان رو خم كردي،

it takes an awful lot of energy,

انرژي بسيار زيادي ميخواد

and that's just how you do it."

اينكه چطوري بخواهي انجامش بدي."

And I said, "I want to do that."

و گفتم: " ميخواهم اينكارو بكنم."

And he said, "Well, okay."

و اون گفت: " خوب، باشه."

And so, when I went to sleep for the next 10 or 20 years,

و بعدش، براي 10 يا 20 سال بعد از اون وقتي ميرفتم بخوابم،

I was thinking at night,

شبها بهش فكر ميكردم،

"I want to be the first person to create a wormhole,

" ميخواهم اولين كسي باشم كه يك چاله در فضا و زمان ایجاد میکنه

to make things accelerate faster.

تا بتونه شتاب سريعتري به اشياء بده.

And I want to make a time machine."

و ميخوام يه ماشين زمان بسازم."

I was always sending messages to my future self

و هميشه براي خودم در آينده پيام ميفرستادم

using tape recorders.

با استفاده از ضبط صوت.

But then what I realized when I went to college

ولي بعدش وقتي به كالج رفتم دونستم كه

is that technology doesn't just get adopted

فن آوری ها تنها بدليل اینکه کار میکنند

because it works.

پذيرفته نمي شوند

It gets adopted because people use it

اونا چون مردم ازشون استفاده ميكنند

and it's made for humans.

و براي انسان ساخته شده اند، پذيرفته مي شوند.

So I started studying anthropology.

بنابراين شروع به آموختن رشته انسان شناسي كردم.

And when I was writing my thesis on cell phones,

و هنگامي كه پايان نامه ام را درباره تلفن همراه مينوشتم،

I realized that everyone was carrying around wormholes in their pockets.

دونستم كه همه چاله های فضا و زمان رو تو جيبشون به اينور و اونور ميبرند.

They weren't physically transporting themselves;

اونا بصورت فيزيكي جابجاشون نميكنند،

they were mentally transporting themselves.

بصورت ذهني اينكار را ميكنند.

They would click on a button,

اونا يه دکمه رو ميزنند

and they would be connected as A to B immediately.

فوراً از نقطه A به B وصل ميشن.

And I thought, "Oh, wow. I found it. This is great."

فكر كردم:" اوه، چه جالب. يافتم. اين عاليه."

So over time, time and space

پس به همين دليل در طول زمان،

have compressed because of this.

فضا و زمان فشرده شده اند.

You can stand on one side of the world,

شما ميتونيد در يك سوي دنيا بايستيد،

whisper something and be heard on the other.

چيزي زمزمه كنين و در سوي ديگر دنيا شنيده بشه.

One of the other ideas that comes around

يه ايده ديگه اي كه همراهش مياد اینه که

is that you have a different type of time on every single device that you use.

شما در دستگاههايي كه استفاده ميكنين، زمانهاي متفاوتي دارين.

Every single browser tab gives you a different type of time.

هر يك از برگه هاي مرورگر اينترنت، زمان متفاوتي رو به شما می ده.

And because of that, you start to dig around

پس در حافظه هاي خارجيتون ميگردين

for your external memories -- where did you leave them?

تا ببينين اونارو كجا گذاشتين.

So now we're all these paleontologists

بنابراين همه ماها ديرينه شناسانی هستيم كه

that are digging for things that we've lost

بدنبال چيزاي گم شده

on our external brains that we're carrying around in our pockets.

در مغزهاي خارجي كه تو جيبمونه، ميگرديم.

And that incites a sort of panic architecture --

و اين نوعي معماري اضطراب رو برمي انگيزونه.

"Oh no, where's this thing?"

اوه نه، اينو كجا گذاشتم؟

We're all "I Love Lucy" on a great assembly line of information,

همه ما در اجتماع بزرگ اطلاعاتي مثل " من لوسي رو دوست دارم" (ت.م: يك سريال آمريكايي) هستيم

and we can't keep up.

و نميتونيم ادامه بدیم.

And so what happens is,

و چيزي كه اتفاق افتاده اينه كه

when we bring all that into the social space,

وقتي همشونو به فضاي اجتماعي مياريم،

we end up checking our phones all the time.

هميشه داريم تلفن هامون را چک ميكنيم.

So we have this thing called ambient intimacy.

ما چيزي به نام رابطه محيطي داريم.

It's not that we're always connected to everybody,

بدین معنی نیست که هميشه به همه متصل هستيم،

but at anytime we can connect to anyone we want.

ولي ميتونيم هر وقت به هركسي كه بخواهيم وصل شويم.

And if you were able to print out everybody in your cell phone,

و اگه ميتونستين همه كسايي كه تو تلفونتون هستن رو پرينت بگيرين،

the room would be very crowded.

اتاق بسيار شلوغ ميشد.

These are the people that you have access to right now, in general --

اینها افرادي هستند كه همين الان بهشون دسترسي دارين،

all of these people, all of your friends and family that you can connect to.

به طور کلی همه اين افراد، دوستا و فاميلهاتون هستن كه ميتونين بهشون وصل بشين.

And so there are some psychological effects that happen with this.

و بنابراين بعضي تاثيرات رواني هست كه به اين خاطر بوجود مياد.

One I'm really worried about

اوني كه من نگرانشم اينه كه

is that people aren't taking time for mental reflection anymore,

مردم ديگر زماني براي بازتابهاي روحي صرف نمی کنند

and that they aren't slowing down and stopping,

و اينكه اونا كاهشش نمی دهند و متوقفش نمی کنند،

being around all those people in the room all the time

بودن تمام وقت در اتاق در كنار همه كه

that are trying to compete for their attention

سعي ميكنن در برقراري ارتباطي هم زمان براي جلب توجه، رقابت كنن،

on the simultaneous time interfaces,

در یک زمان،

paleontology and panic architecture.

در یک برهه زمانی و در یک معماري ترس.

They're not just sitting there.

آنها فقط اونجا ننشسته اند.

And really, when you have no external input,

و در واقع، وقتي شما ورودي از خارج نداريد،

that is a time when there is a creation of self,

بهترين زمان براي ساختن خودتونه،

when you can do long-term planning,

زماني كه ميتونين برنامه بلند مدتي رو ترتيب بدين،

when you can try and figure out who you really are.

زماني كه ميتونين براي كشف واقعي خودتون تلاش كنين.

And then, once you do that, you can figure out

و بعدش، كاري كه ميتونين بكنين اينه كه كشف كنين

how to present your second self in a legitimate way,

خود دومتون را به روش قانوني چطوري نمايش بدين،

instead of just dealing with everything as it comes in --

بجاي اينكه با هر چيزي كه پيش مياد کار داشته باشید --

and oh, I have to do this, and I have to do this, and I have to do this.

وای، من بايد اينكارو بكنم، ومن بايد اينكارو بكنم و...

And so this is very important.

و بنا براين اين خيلي مهمه.

I'm really worried that, especially kids today,

من واقعا نگران اين هستم، بويژه بچه هاي امروز،

they're not going to be dealing with this down-time,

نخواهند كه با اين زمان كوتاه كنار بيایند،

that they have an instantaneous button-clicking culture,

اونا فرهنگ كليك كردن آني دارن،

and that everything comes to them,

و همه چي براشون آماده است،

and that they become very excited about it and very addicted to it.

و اينكه با اون خيلي هيجان زده شوند و بهش معتاد بشن.

So if you think about it, the world hasn't stopped either.

پس اگه در موردش فكر مي كنين، دنيا متوقف نشده.

It has its own external prosthetic devices,

اون وسايل خارجي مصنوعي خودشو داره

and these devices are helping us all

و اين وسايل كمك ميكنه تا

to communicate and interact with each other.

با همديگه تعامل و ارتباط داشته باشيم.

But when you actually visualize it,

ولي وقتي عملا اونو تجسم كنيد،

all the connections that we're doing right now --

تمام ارتباطاتي كه ما در حال حاظر برقرار ميكنيم

this is an image of the mapping of the Internet --

-- اين تصويري از نگاشت اينترنت هست

it doesn't look technological.

اون نشانه اي از فناوري به نظر نمياد.

It actually looks very organic.

در واقع اون بسيار زنده و ارگانیک به نظر ميرسه.

This is the first time in the entire history of humanity

اين نخستين بار در تاريخ بشر است كه

that we've connected in this way.

ما به اين شكل با هم در ارتباط هستيم.

And it's not that machines are taking over.

و این چیزی نیست که ماشین کنترلش بکنه

It's that they're helping us to be more human,

اونا كمكمون ميكنن تا بيشتر انسان باشيم

helping us to connect with each other.

و با هم در ارتباط باشيم.

The most successful technology gets out of the way

موفق ترين فن آوري كه به ما كمك ميكنه تا

and helps us live our lives.

زندگی كنيم.

And really,

و واقعا

it ends up being more human than technology,

اون به انسان بودن ختم میشه تا فن آوري

because we're co-creating each other all the time.

زيرا ما هميشه همديگرو با همكاري هم ميسازيم.

And so this is the important point that I like to study:

و بنابراين نكته مهمي كه ميخوام مطالعه کنم:

that things are beautiful, that it's still a human connection --

زيبا هستند، هنوز يك نوع ارتباط انساني كه به روش ديگه اي انجام ميشه، هستند

it's just done in a different way.

فقط روش فرق میکند.

We're just increasing our humanness

ما تنها انسانيت را افزايش داديم

and our ability to connect with each other, regardless of geography.

و توانايي برقراري ارتباط با همديگه رو بدون در نظر گرفتن محل جغرافيايي.

So that's why I study cyborg anthropology.

خوب اين دليل من براي آموختن رشته انسان شناسي ماشینی بود.

Thank you.

بسيار سپاسگذارم.

(Applause)

(تشويق)