Jonathan Klein: Photos that changed the world

Translator: Antika Emyaem Reviewer: Heartfelt Grace

In my industry,

ในอุตสาหกรรมของผม

we believe that images can change the world.

เราเชื่อกันว่าภาพถ่ายสามารถเปลี่ยนแปลงโลกได้

Okay, we're naive, we're bright-eyed and bushy-tailed.

โอเคหล่ะ พวกเราซื่อ พวกเรากระตือรือร้น

The truth is that we know that the

ความจริงคือ พวกเราต่างรู้ว่า

images themselves don't change the world,

ภาพถ่ายเหล่านั้นไม่ได้เปลี่ยนแปลงโลกด้วยตัวของมันเอง

but we're also aware that, since the beginning of photography,

แต่พวกเราก็ตระหนักดีตั้งแต่เริ่มมีการถ่ายภาพว่า

images have provoked reactions in people,

ภาพถ่ายได้กระตุ้นปฏิกิริยาของผู้คนมาโดยตลอด

and those reactions have caused change to happen.

และปฏิกิริยาเหล่านั้นเองที่ทำให้เกิดการเปลี่ยนแปลงขึ้น

So let's begin with a group of images.

เอาหล่ะ เรามาเริ่มกันที่รูปภาพจำนวนหนึ่ง

I'd be extremely surprised

ผมจะประหลาดใจมาก

if you didn't recognize many or most of them.

ถ้าหากว่าพวกคุณไม่รู้สึกคลับคล้ายคลับคลาหลายๆภาพ หรือภาพส่วนใหญ่ในนี้

They're best described as iconic:

ภาพถ่ายเหล่านี้ล้วนเป็นภาพเชิงสัญลักษณ์

so iconic, perhaps, they're cliches.

เป็นสัญลักษณ์มาก จนบางทีอาจจะเป็นเรื่องซ้ำซาก

In fact, they're so well-known

จริงๆแล้ว ภาพเหล่านี้ล้วนเป็นที่รู้จักอย่างดี

that you might even recognize them

ดังนั้นพวกคุณน่าจะจำมันได้

in a slightly or somewhat different form.

ในรูปแบบที่ค่อนข้างคล้าย หรือแตกต่างไป

(Laughter)

เสียงหัวเราะ

But I think we're looking for something more.

แต่ผมคิดว่าพวกเรากำลังมองหาบางสิ่งที่มากขึ้นไปกว่านั้น

We're looking for something more.

พวกเรากำลังมองหาบางสิ่งที่มากขึ้นไปอีก

We're looking for images that shine

พวกเรากำลังมองหาภาพถ่ายที่โดดเด่น

an uncompromising light on crucial issues,

ที่เป็นแสงสว่างที่ไม่ปราณีต่อประเด็นอันโหดร้าย

images that transcend borders, that transcend religions,

รูปภาพที่อยู่เหนือเขตแดน รูปภาพที่อยู่เหนือศาสนา

images that provoke us

รูปภาพที่จุดประกายพวกเรา

to step up and do something --

ให้ลุกขึ้นมาทำอะไรสักอย่าง

in other words, to act.

หรืออีกนัยนึง คือลุกขึ้นมาปฏิบัตินั่นเอง

Well, this image you've all seen.

เอาหล่ะ ภาพนี้ ที่พวกคุณได้เห็น

It changed our view of the physical world.

มันเปลี่ยนแปลงมุมมองของพวกเราที่มีต่อโลกทางกายภาพ

We had never seen our planet from this perspective before.

พวกเราไม่เคยเห็นโลกของเราจากมุมมองนี้มาก่อน

Many people credit

หลายๆคนยกประโยชน์ให้ว่า

a lot of the birth of the environmental movement

การเคลื่อนไหวด้านสิ่งแวดล้อมที่เกิดขึ้นมา หลายครั้ง

to our seeing the planet like this

มาจากการมองเห็นโลกในมุมมองนี้

for the first time --

เป็นครั้งแรก

its smallness, its fragility.

ความเล็กของมัน ความเปราะบางของมัน

Forty years later, this group, more than most,

สี่สิบปีต่อมา คนกลุ่มนี้

are well aware of the destructive power

ต่างตระหนักดีถึงพลังทำลายล้างนี้ก่อนใครๆ

that our species can wield over our environment.

ว่าเผ่าพันธุ์ของเราสามารถเปลี่ยนผันสิ่งแวดล้อมของเราได้

And at last, we appear to be doing something about it.

และท้ายที่สุด เรากำลังทำอะไรบางอย่างเกี่ยวกับมันอยู่

This destructive power takes many different forms.

พลังทำลายล้างนี้มีหลากหลายรูปแบบ

For example, these images taken by Brent Stirton

ยกตัวอย่างเช่น ภาพถ่ายเหล่านี้ถูกถ่ายโดย เบรนท์ สเตอร์ตัน (Brent Stirton)

in the Congo.

ในประเทศคองโก

These gorillas were murdered, some would even say crucified,

ลิงกอริลล่าเหล่านี้ถูกฆ่า บางตัวถูกขึงพืด

and unsurprisingly,

และไม่น่าแปลกใจเลย

they sparked international outrage.

ภาพถ่ายเหล่านี้ได้จุดประกายการต่อต้านในระดับนานาชาติ

Most recently,

เร็วๆนี้

we've been tragically reminded of the destructive power of nature itself

พวกเราได้ถูกเตือนอย่างน่าสลดใจถึงพลังทำลายล้างของธรรมชาติเอง

with the recent earthquake in Haiti.

ด้วยเหตุการณ์แผ่นดินไหวที่เพิ่งเกิดขึ้นในประเทศเฮติ

Well, I think what is far worse

สิ่งที่ผมคิดว่าเลวร้ายไปกว่านั้น

is man's destructive power over man.

ก็คือพลังทำลายล้างของมนุษย์ที่มีต่อมนุษย์ด้วยกันเอง

Samuel Pisar, an Auschwitz survivor, said,

ซามูเอล ปิซาร์ (Samuel Pisar) ผู้รอดชีวิตจากค่ายเอาช์วิตซ์ กล่าวเอาไว้

and I'll quote him,

และผมจะยกคำพูดของเขามา

"The Holocaust teaches us that nature,

"การฆ่าล้างเผ่าพันธุ์สอนพวกเราว่า ธรรมชาติ

even in its cruelest moments,

แม้ในเวลาที่โหดร้ายที่สุด

is benign in comparison with man,

ก็ยังอ่อนโยนเมื่อเทียบกับมนุษย์

when he loses his moral compass and his reason."

ในยามที่เขาขาดเข็มทิศทางศีลธรรมและเหตุผล"

There's another kind of crucifixion.

ยังมีรูปแบบอื่นของการถูกตรึงไม้กางเขนอีก

The horrifying images from Abu Ghraib

ภาพถ่ายอันน่ากลัวหลายๆภาพ จาก อาบูเกรียบ (Abu Ghraib)

as well as the images from Guantanamo

เช่นเดียวกับบรรดาภาพถ่ายจาก กวนทานาโม (Guantanamo)

had a profound impact.

ล้วนมีอิทธิพลอย่างลึกซึ้ง

The publication of those images,

การเผยแพร่ภาพถ่ายเหล่านี้

as opposed to the images themselves,

เพื่อต่อต้านเรื่องราวในรูปภาพเอง

caused a government to change its policies.

ทำให้รัฐบาลต้องเปลี่ยนแปลงนโยบายหลายๆเรื่อง

Some would argue that it is those images

หลายคนอาจโต้แย้งว่าภาพถ่ายเหล่านั้นเองต่างหาก

that did more to fuel the insurgency in Iraq

ที่เป็นเชื้อเพลิงความไม่สงบในอิรัก

than virtually any other single act.

มากกว่าการกระทำอื่นใด

Furthermore, those images forever removed

ยิ่งไปกว่านั้น ภาพถ่ายเหล่านั้นได้ถอด

the so-called moral high ground of the occupying forces.

สิ่งที่เรียกว่ามาตรฐานศีลธรรมอันสูงส่งของกำลังพลที่ยึดครองอิรักไปตลอดกาล

Let's go back a little.

ย้อนกลับไปนิดหน่อย

In the 1960s and 1970s,

ในช่วงทศวรรษ 1960 และ 1970

the Vietnam War was basically shown

สงครามเวียดนามได้ถูกถ่ายทอด

in America's living rooms day in, day out.

สู่(ทีวีใน)ห้องนั่งเล่นของชาวอเมริกันทุกเมื่อเชื่อวัน

News photos brought people face to face

ภาพข่าวนำผู้คนมาเผชิญหน้า

with the victims of the war: a little girl burned by napalm,

กับเหยื่อของสงคราม เด็กผู้หญิงตัวเล็กๆคนนึงถูกเผาด้วยลูกระเบิดเชื้อเพลิง

a student killed by the National Guard

นักศึกษาคนนึงถูกฆ่าโดยเจ้าหน้าที่หน่วยป้องกันความมั่นคงแห่งชาติ

at Kent State University in Ohio during a protest.

ที่มหาวิทยาลัยเคนท์สเตท ในรัฐโอไฮโอระหว่างการประท้วง

In fact, these images became

จริงๆแล้ว ภาพถ่ายเหล่านี้กลายมาเป็น

the voices of protest themselves.

กระบอกเสียงให้กับการประท้วงเอง

Now, images have power

ตอนนี้ ภาพถ่ายนั้นมีพลัง

to shed light of understanding

ที่จะกระจายแสงแห่งความเข้าใจ

on suspicion, ignorance,

บนความเคลือบแคลง ความเพิกเฉย

and in particular -- I've given a lot of talks on this

และโดยเฉพาะอย่างยิ่ง -- ผมได้พูดถึงสิ่งเหล่านี้บ่อยครั้ง

but I'll just show one image --

แต่ผมจะแค่โชว์รูปภาพหนึ่ง --

the issue of HIV/AIDS.

ประเด็นของเชื้อเอชไอวีหรือเอดส์

In the 1980s, the stigmatization of people with the disease

ในช่วงทศวรรษ 1980 ความรู้สึกอัปยศอดสูที่ผู้คนมีต่อโรคนี้

was an enormous barrier

เป็นกำแพงอันยิ่งใหญ่

to even discussing or addressing it.

ที่กีดกันผู้คนให้ไม่กล้าแม้แต่จะถกประเด็นหรือพูดถึงมัน

A simple act, in 1987, of the most famous woman in the world,

พฤติกรรมหนึ่งที่แสนธรรมดาในปี ค.ศ.1987 ของผู้หญิงที่โด่งดังมากที่สุดในโลก

the Princess of Wales, touching

เจ้าหญิงแห่งเวลล์ (เจ้าหญิงไดอาน่า) กำลังสัมผัส

an HIV/AIDS infected baby

เด็กน้อยที่ติดเชื้อเอชไอวีหรือเอดส์คนหนึ่ง

did a great deal, especially in Europe, to stop that.

สร้างสิ่งที่ยิ่งใหญ่ โดยเฉพาะในยุโรป ที่จะหยุดยั้งความรู้สึกอดสู

She, better than most, knew the power of an image.

เธอรู้ดีกว่าใครๆ ถึงพลังของรูปภาพ

So when we are confronted by a powerful image,

ดังนั้น เมื่อพวกเราได้เผชิญหน้ากับรูปภาพที่ทรงพลังมาก

we all have a choice:

พวกเราทุกคนล้วนมีทางเลือก

We can look away, or we can address the image.

พวกเราสามารถมองข้าม หรือพวกเราสามารถให้ความสำคัญกับรูปภาพนั้น

Thankfully, when these photos appeared in

เป็นที่น่าขอบคุณ เมื่อรูปภาพเหล่านี้ปรากฎขึ้นใน

The Guardian in 1998,

หนังสือพิมพ์เดอะการ์เดียน (Guardian) ในปี ค.ศ.1998

they put a lot of focus and attention and, in the end, a lot of money

ผู้คนให้ความสนใจอย่างสูง และในที่สุดคือให้เงินจำนวนมาก

towards the Sudan famine relief efforts.

ในความปฏิบัติงานบรรเทาความอดอยากในประเทศซูดาน

Did the images change the world?

รูปถ่ายเปลี่ยนแปลงโลกหรือไม่ ?

No, but they had a major impact.

ไม่ครับ แต่รูปถ่ายมีอิทธิพลที่สำคัญมาก

Images often push us to question our core beliefs

ภาพถ่ายหลายๆรูป หลายครั้งผลักดันเราไปสู่การตั้งคำถามต่อความเชื่อหลักของพวกเรา

and our responsibilities to each other.

รวมไปถึงความรับผิดชอบซึ่งกันและกัน

We all saw those images after Katrina,

พวกเราทั้งหมดเห็นรูปภาพเหล่านั้นหลังจากเหตุการณ์พายุเฮอร์ริเคนแคทริน่า

and I think for millions of people

และผมคิดว่าสำหรับคนนับล้านๆ

they had a very strong impact.

พวกเขาได้รับอิทธิพลอย่างสูงจากภาพถ่ายเหล่านี้

And I think it's very unlikely

และผมคิดว่า แทบจะเป็นไปไม่ได้เลย

that they were far from the minds of Americans

ที่พวกเขาเคยอยู่ห่างจากจิตวิญญาณของอเมริกันชน

when they went to vote in November 2008.

เมื่อคราวที่พวกเขาออกไปเลือกตั้งในเดือนพฤศจิกายนในปี 2008

Unfortunately, some very important images

โชคร้ายที่รูปภาพที่สำคัญมากจำนวนหลายภาพ

are deemed too graphic or disturbing for us to see them.

ถูกมองว่าโจ่งแจ้ง หรือขัดหูขัดตาเกินไปกว่าที่เราควรจะได้เห็น

I'll show you one photo here,

ผมจะแสดงรูปภาพหนึ่งแก่พวกคุณในที่นี้

and it's a photo by Eugene Richards of an Iraq War veteran

คือภาพถ่ายทหารผ่านศึกจากสงครามอิรักโดย ยูจีน ริชาร์ดส์

from an extraordinary piece of work,

จากผลงานชิ้นที่พิเศษกว่าชิ้นอื่นๆ

which has never been published, called War Is Personal.

ซึ่งไม่เคยเผยแพร่มาก่อน ชื่อว่า "สงครามเป็นเรื่องเฉพาะตน (War is Personal)"

But images don't need to be graphic

แต่รูปภาพไม่จำเป็นต้องโจ่งแจ้ง

in order to remind us of the tragedy of war.

ในการที่จะเตือนพวกเราถึงโศกนาฏกรรมของสงคราม

John Moore set up this photo at Arlington Cemetery.

จอห์น มอร์ ถ่ายรูปนี้ที่สุสานอาร์ลิงตัน

After all the tense moments of conflict

หลังผ่านภาวะตึงเครียดของเหตุการณ์ขัดแย้ง

in all the conflict zones of the world,

ในทุกๆพื้นที่ความขัดแย้งทั้งหมดบนโลก

there's one photograph from a much quieter place

มีภาพถ่ายภาพหนึ่งจากสถานที่ที่เงียบสงบกว่าอย่างมาก

that haunts me still, much more than the others.

ซึ่งยังหลอกหลอนผมอยู่ มากกว่ารูปภาพอื่นๆ

Ansel Adams said, and I'm going to disagree with him,

ผมไม่เห็นด้วยกับ เอนเซล อดัมส์ ที่กล่าวไว้ว่า

"You don't take a photograph, you make it."

"คุณไม่ได้ถ่ายภาพ แต่คุณสร้างมัน"

In my view, it's not the photographer who makes the photo,

ในความเห็นของผม ช่างถ่ายภาพไม่ใช่ผู้สร้างภาพถ่ายขึ้นมา

it's you.

แต่เป็นคุณต่างหากหล่ะ

We bring to each image

พวกเรานำเอา

our own values, our own belief systems,

ค่านิยมของพวกเรา ระบบความเชื่อของพวกเราใส่ไปในรูปภาพแต่ละรูป

and as a result of that, the image resonates with us.

และผลลัพธ์ก็คือ รูปภาพสะท้อนอยู่ในตัวเรา

My company has 70 million images.

บริษัทของผมมีภาพถ่ายประมาณ 70 ล้านรูป

I have one image in my office.

ผมติดไว้ในห้องทำงานเพียงภาพเดียว

Here it is.

คือภาพนี้

I hope that the next time you see

ผมหวังว่า ครั้งหน้าเมื่อพวกคุณได้เห็น

an image that sparks something in you,

รูปภาพที่จุดประกายบางอย่างในตัวคุณ

you'll better understand why,

คุณจะสามารถเข้าใจได้ดีขึ้นว่าทำไม

and I know that speaking to this audience,

และผมรู้ว่าสำหรับพวกคุณในที่นี้

you'll definitely do something about it.

คุณจะต้องทำอะไรขึ้นมาสักอย่างอย่างแน่นอน

And thank you to all the photographers.

และขอบคุณช่างถ่ายภาพทุกคนครับ

(Applause)

(เสียงปรบมือ)