Jonathan Klein: Photos that changed the world

جاناتان کلین : عکس هایی که جهان را تغییر داد

Translator: shahram shin Reviewer: Behrad Tehrani

In my industry,

در حرفه من

we believe that images can change the world.

این باور وجود دارد که عکس ها می توانند جهان را تغییر دهند

Okay, we're naive, we're bright-eyed and bushy-tailed.

بسیار خب ما بی تجربه ولی به هوش هستیم

The truth is that we know that the

حقیقت این است که می دانیم

images themselves don't change the world,

عکس ها به تنهایی نمی توانند جهان را تغییر دهند،

but we're also aware that, since the beginning of photography,

ولی ما از زمان پیدایش عکاسی از این موضوع آگاه بودیم که،

images have provoked reactions in people,

عکس ها می توانند واکنش هایی را در مردم برانگیزند،

and those reactions have caused change to happen.

و ان واکنش ها تغییراتی را به وجود بیاورند

So let's begin with a group of images.

اجازه بدهید با نمایش چند عکس شروع کنیم

I'd be extremely surprised

بسیار تعجب خواهم کرد

if you didn't recognize many or most of them.

اگر شما تعدادی یا اغلب آنان را قبلا ندیده باشید.

They're best described as iconic:

آنها نمونه های شاخص و نمادگونه ای هستند،

so iconic, perhaps, they're cliches.

بسیار تمثیلی، شاید به گونه ای حتی کلیشه ای.

In fact, they're so well-known

در حقیقت، آنها آنقدر شناخته شده اند

that you might even recognize them

که ممکن است شما آنها را به خاطر بیاورید

in a slightly or somewhat different form.

البته به شکل ها و گونه های متفاوتی.

(Laughter)

( خنده حضار)

But I think we're looking for something more.

اما فکر میکنم ما به دنبال چیزهای بیشتری هستیم.

We're looking for something more.

ما به دنبال چیزهای بیشتری هستیم.

We're looking for images that shine

ما به دنبال عکس هایی هستیم که بدرخشند،

an uncompromising light on crucial issues,

و نوری بر مسایل بحث برانگیز بتابانند،

images that transcend borders, that transcend religions,

عکس هایی که خطوط مرزی و مذهبی را کنار بزنند،

images that provoke us

عکس هایی که ما را تحریک کند تا

to step up and do something --

قدمی برداریم و کاری انجام دهیم،

in other words, to act.

به بیانی دیگر، حرکتی کنیم.

Well, this image you've all seen.

خب، این عکس، که همه شما دیده اید.

It changed our view of the physical world.

دیدگاه ما را نسبت به جهان فیزیکی تغییر داد.

We had never seen our planet from this perspective before.

ما هیچ گاه سیاره خود را از این دیدگاه ندیده بودیم.

Many people credit

بسیاری مردم

a lot of the birth of the environmental movement

به وجود آمدن بیشتر نهضت های محیط زیستی را

to our seeing the planet like this

به اینگونه دیدن زمین نسبت می دهند

for the first time --

برای نخستین بار.

its smallness, its fragility.

کوچکی و شکنندگی آن.

Forty years later, this group, more than most,

چهل سال قبل، این گروه بیش از پیش

are well aware of the destructive power

از قدرت های مخربی آگاه بودند که

that our species can wield over our environment.

که بشر می تواند روی محیط اطرافش اعمال کند.

And at last, we appear to be doing something about it.

و در آخر، ما برآن شدیم تا در مورد آن کاری انجام دهیم.

This destructive power takes many different forms.

این قدرت مخرب اشکالی متفاوتی به خود می گیرد.

For example, these images taken by Brent Stirton

به عنوان مثال، این عکس ها توسط برند استیرتون ( عکاس)

in the Congo.

در کنگو گرفته شده،

These gorillas were murdered, some would even say crucified,

این گوریل ها به قتل رسیده اند، شاید بتوان گفت مصلوب شده اند

and unsurprisingly,

و تعجبی ندارد که،

they sparked international outrage.

( این عکس ها) خشم بین المللی را برانگیخت.

Most recently,

در همین اواخر،

we've been tragically reminded of the destructive power of nature itself

به شکل تراژیکی ما قدرت ویرانگر خود طبیعت را به یاد می آوریم

with the recent earthquake in Haiti.

با زلزله اخیر در هائیتی.

Well, I think what is far worse

چیزی که فکر میکنم بدتر هم باشد،

is man's destructive power over man.

ویرانگری است که انسان بر انسان های دیگر اعمال میکند.

Samuel Pisar, an Auschwitz survivor, said,

ساموئل پیسار، یکی از زندانیان نجات یافته از اردوگاه آشوییتس می گوید،

and I'll quote him,

و من از اون نقل می کنم :

"The Holocaust teaches us that nature,

" هولوکاست به ما آموخت که طبیعت،

even in its cruelest moments,

حتی در بی رحمانه ترین لحظات،

is benign in comparison with man,

در مقایسه با انسان مهربان جلوه می کند،

when he loses his moral compass and his reason."

البته در شرایطی که انسان جهت گیری اخلاقی و منطقی را از دست بدهد."

There's another kind of crucifixion.

اینجا نوع دیگری از مصلوب شدن را می بینید.

The horrifying images from Abu Ghraib

عکس های هراس انگیزی از زندان ابوغربب

as well as the images from Guantanamo

همچنین عکس های از گوانتانامو

had a profound impact.

که تاثیر عمیقی داشت.

The publication of those images,

انتشار آن عکسها،

as opposed to the images themselves,

برخلاف خود عکسها،

caused a government to change its policies.

باعث شد تا دولت سیاست های خود را تغییر دهد.

Some would argue that it is those images

بعضی عقیده دارند که آن عکسها

that did more to fuel the insurgency in Iraq

به قیام و شورش در عراق بیشتر از

than virtually any other single act.

هر گونه فعالیت دیگری دامن زد.

Furthermore, those images forever removed

به علاوه،؛ آن عکس ها برای همیشه

the so-called moral high ground of the occupying forces.

موضع به اصطلاح اخلاقی نیروهای اشغال گر را حذف کردند.

Let's go back a little.

اجازه بدهید کمی به عقب برگردیم

In the 1960s and 1970s,

در دهه های 1960 و 1970

the Vietnam War was basically shown

جنگ ویتنام به طور اساسی،

in America's living rooms day in, day out.

در اتاق های نشیمن آمریکایی ها در روز و شب به تصویر کشیده می شد.

News photos brought people face to face

عکس های خبری مردم را با

with the victims of the war: a little girl burned by napalm,

قربانیان جنگ مواجه می کرد، مثل عکس این دختر کوچکی که با بمب ناپالم سوخته.

a student killed by the National Guard

و دانشجویی که توسط گارد ملی کشته شده

at Kent State University in Ohio during a protest.

در دانشگاه ایالت کنت در اوهایو و در خلال تظاهرات اعتراض آمیز.

In fact, these images became

در حقیقت، این عکسها

the voices of protest themselves.

خودشان به صدای اعتراض مبدل شدند.

Now, images have power

حالا، عکس ها این قدرت را دارند تا

to shed light of understanding

نوری بر ادراک انسانی

on suspicion, ignorance,

و روی شک، جهل بتابانند.

and in particular -- I've given a lot of talks on this

و به خصوص... - صحبت های بسیاری در این مورد کردم.

but I'll just show one image --

اما من الان می خواهم عکسی را نشان دهم

the issue of HIV/AIDS.

با موضوع ایدز / اچ آی وی

In the 1980s, the stigmatization of people with the disease

در دهه 1980بدنامی افرادی که به این بیماری مبتلا می شدند

was an enormous barrier

مانع عظیمی بود

to even discussing or addressing it.

تا حتی در مورد آن بیماری بحث شود و اطلاعاتی ارایه شود.

A simple act, in 1987, of the most famous woman in the world,

در یک حرکت ساده در سال 1987 ، از یکی از مشهورترین زنان جهان

the Princess of Wales, touching

شاهزاده ولز

an HIV/AIDS infected baby

یک کودک مبتلا به اچ آی وی / ایدز را لمس کرد.

did a great deal, especially in Europe, to stop that.

حرکت بزرگی که به خصوص در اروپا موجب توقف این دیدگاه شد.

She, better than most, knew the power of an image.

او، بیشتر از همه از قدرت این تصاویر آگاه بود.

So when we are confronted by a powerful image,

پس وقتی ما با یک عکس قدرتمند روبه رومی شویم،

we all have a choice:

همه یک انتخاب داریم.

We can look away, or we can address the image.

می توانیم نگاهمان برگردانیم، یا می توانیم آن را متوجه عکس کنیم.

Thankfully, when these photos appeared in

خوشبختانه، وقتی این عکسها

The Guardian in 1998,

در 1998 در روزنامه گاردین منتشر شدند،

they put a lot of focus and attention and, in the end, a lot of money

آنها توجه بسیار زیاد و در پایان پول بسیار زیادی را

towards the Sudan famine relief efforts.

به تلاش های رهایی سازی از قحطی سودان معطوف کردند.

Did the images change the world?

آیا این عکس ها جهان را تغییر دادند؟

No, but they had a major impact.

نه، اما تاثیر عظیمی بر جای گذاشتند.

Images often push us to question our core beliefs

عکس ها معمولا باعث می شوند تا به اعتقادات اساسی خود شک کنیم

and our responsibilities to each other.

و به احساس مسوولیت در برابر یکدیگر.

We all saw those images after Katrina,

ما همه این عکس های بعد از طوفان کاترینا را دیدیم،

and I think for millions of people

و من فکر میکنم برای میلیون ها نفر،

they had a very strong impact.

تاثیر شگرفی داشتند،

And I think it's very unlikely

و فکر میکنم بسیار غیر محتمل است

that they were far from the minds of Americans

و بسیار دور از ذهن آمریکایی ها بوده باشد

when they went to vote in November 2008.

وقتی آنها در اتنخابات نوامبر 2008 شرکت کردند

Unfortunately, some very important images

متاسفانه چند عکس بسیار مهم

are deemed too graphic or disturbing for us to see them.

به نظر بسیار گرافیکی و یا حتی بسیار آزارنده برای ما جلوه می کردند.

I'll show you one photo here,

من یکی از آنها را به شما اینجا نشان میدهم،

and it's a photo by Eugene Richards of an Iraq War veteran

و آن عکسی است که توسط ایگن ریچارد از یک سرباز جنگ عراق گرفته شده

from an extraordinary piece of work,

یک اثر هنری فوق العاده،

which has never been published, called War Is Personal.

که هرگز منتشر نشده و " جنگ خصوصی است" نام دارد.

But images don't need to be graphic

اما عکس ها نیاز به گرافیکی شدن ندارند

in order to remind us of the tragedy of war.

تا به ما تراژدی جنگ را یادآوری کنند

John Moore set up this photo at Arlington Cemetery.

جان مور این عکس را در قبرستان آرلینگتون گرفته است

After all the tense moments of conflict

بعد از تمام لحظات تشویش زای درگیری،

in all the conflict zones of the world,

در تمام مناطق درگیری در سراسر جهان،

there's one photograph from a much quieter place

عکسی از مکانی ساکت تر وجود دارد

that haunts me still, much more than the others.

که من را هنوز هم تحت تاثیر قرار می دهد، بیشتر از بقیه عکسها.

Ansel Adams said, and I'm going to disagree with him,

آنسل آدامز می گوید، که البته من با او مخالفم،

"You don't take a photograph, you make it."

" شما عکس را نمی گیرید، آن را می سازید."

In my view, it's not the photographer who makes the photo,

به نظر من، این عکاس نیست که عکس را به وجود می آورد،

it's you.

این شمایید.

We bring to each image

ما هر عکس را

our own values, our own belief systems,

با ارزش های خودمان، با باورهای خودمان ارزیابی می کنیم و

and as a result of that, the image resonates with us.

در نتیجه عکس به نوعی به وجود ما گره می خورد.

My company has 70 million images.

شرکت من صاحب 70میلیون عکس است.

I have one image in my office.

من یک عکس را در اتاق کارم قرار داده ام.

Here it is.

که این است.

I hope that the next time you see

امیدوارم دفعه بعدی که شما تصویری می بینید

an image that sparks something in you,

که در شما چیزی را شعله ور می کند،

you'll better understand why,

سعی کنید بفهمید که چرا،

and I know that speaking to this audience,

و من می دانم، صحبتم با مخاطبان است،

you'll definitely do something about it.

حتما در مورد آن کاری می کنید.

And thank you to all the photographers.

با تشکر از تمام عکس های شما

(Applause)

(تشویق حضار)