Why you think you're right -- even if you're wrong | Julia Galef

Translator: Purich Worawarachai Reviewer: Kelwalin Dhanasarnsombut

So I'd like you to imagine for a moment

ฉันอยากให้คุณลองจินตนาการดูสักครู่

that you're a soldier in the heat of battle.

ว่าคุณเป็นทหารท่ามกลางสมรภูมิรบ

Maybe you're a Roman foot soldier or a medieval archer

คุณอาจเป็นทหารราบจากยุคโรมัน หรือเป็นพลธนูจากยุคกลาง

or maybe you're a Zulu warrior.

หรืออาจเป็นนักรบซูลูก็ได้

Regardless of your time and place, there are some things that are constant.

ไม่ว่าคุณจะอยู่ในยุคไหนหรือสถานที่ใดก็ตาม บางสิ่งจะเกิดขึ้นอยู่เสมอ

Your adrenaline is elevated,

ระดับอะดรีนาลีนของคุณจะเพิ่มสูงขึ้น

and your actions are stemming from these deeply ingrained reflexes,

และการกระทำต่าง ๆ ของคุณจะเกิดขึ้น จากปฏิกิริยารีเฟล็กซ์ที่ฝังลึกอยู่ภายใน

reflexes rooted in a need to protect yourself and your side

ปฏิกิริยารีเฟล็กซ์ที่เกิดขึ้นจากความ ต้องการที่จะปกป้องตัวเองและพวกพ้องของคุณ

and to defeat the enemy.

และความต้องการที่จะเอาชนะศัตรู

So now, I'd like you to imagine playing a very different role,

ตอนนี้ฉันอยากให้คุณจินตนาการถึงบทบาทที่ แตกต่างออกไปอย่างมากอีกบทบาทหนึ่ง

that of the scout.

นั่นก็คือบทบาทของทหารพราน

The scout's job is not to attack or defend.

หน้าที่ของทหารพรานนั้นไม่ใช่ เพื่อโจมตีหรือปกป้อง

The scout's job is to understand.

หน้าที่ของทหารพรานคือการทำความเข้าใจ

The scout is the one going out,

ทหารพรานคือผู้ที่ออกไป

mapping the terrain, identifying potential obstacles.

ทำแผนที่ภูมิประเทศ ระบุสิ่งที่อาจเป็นอุปสรรค

And the scout may hope to learn that, say, there's a bridge

และทหารพรานก็อาจหวังที่จะได้เจอสะพาน

in a convenient location across a river.

ที่อยู่ในตำแหน่งที่สะดวก ต่อการข้ามแม่น้ำ เป็นต้น

But above all, the scout wants to know what's really there,

แต่เหนือสิ่งอื่นใด ทหารพรานต้องการ รู้ว่าจริง ๆ แล้วมีสิ่งใดอยู่ตรงนั้น

as accurately as possible.

อย่างแม่นยำที่สุดเท่าที่จะเป็นไปได้

And in a real, actual army, both the soldier and the scout are essential.

และในกองทัพจริง ๆ ทั้งทหารและทหารพราน นั้นต่างมีความสำคัญ

But you can also think of each of these roles as a mindset --

แต่คุณอาจมองว่าแต่ละบทบาท เป็นเหมือนกับกรอบความคิด

a metaphor for how all of us process information and ideas

ซึ่งเป็นการเปรียบเปรยว่าเราทุกคนนั้น ประมวลผลข้อมูลและแนวคิดต่าง ๆ อย่างไร

in our daily lives.

ในชีวิตประจำวันของเรา

What I'm going to argue today is that having good judgment,

สิ่งที่ฉันจะอภิปรายในวันนี้ ก็คือว่าการมีวิจารณญาณที่ดี

making accurate predictions, making good decisions,

การคาดการณ์ที่แม่นยำ และการตัดสินใจที่ดี

is mostly about which mindset you're in.

ส่วนใหญ่แล้วเชื่อมโยง กับกรอบความคิดที่คุณอยู่

To illustrate these mindsets in action,

เพื่อให้เห็นการทำงานของกรอบความคิดนี้

I'm going to take you back to 19th-century France,

ฉันจะพาคุณย้อนกลับไปยังฝรั่งเศส ในศตวรรษที่ 19

where this innocuous-looking piece of paper

ที่ที่แผ่นกระดาษที่ดูไร้พิษภัยนี้

launched one of the biggest political scandals in history.

สร้างเรื่องอื้อฉาวทางการเมือง ที่ใหญ่ที่สุดเรื่องหนึ่งในประวัติศาสตร์

It was discovered in 1894 by officers in the French general staff.

มันถูกค้นพบในปี ค.ศ. 1894 โดยเหล่านายทหาร ในกองเสนาธิการของฝรั่งเศส

It was torn up in a wastepaper basket,

มันถูกฉีกเป็นชิ้น ๆ อยู่ในถังทิ้งเศษกระดาษ

but when they pieced it back together,

แต่เมื่อพวกเขานำพวกมันกลับมาต่อกันใหม่

they discovered that someone in their ranks

พวกเขาพบว่าใครบางคน ที่มีตำแหน่งเดียวกับพวกเขา

had been selling military secrets to Germany.

ได้ขายความลับทางการทหารให้กับเยอรมนี

So they launched a big investigation,

ดังนั้นพวกเขาจึงเริ่มการสืบสวนครั้งใหญ่

and their suspicions quickly converged on this man,

และข้อสงสัยต่าง ๆ ก็มุ่งไปยังชายคนนี้ อย่างรวดเร็ว

Alfred Dreyfus.

อาลแฟรด แดรฟุส (Alfred Dreyfus)

He had a sterling record,

เขามีประวัติที่โปร่งใส

no past history of wrongdoing, no motive as far as they could tell.

ไม่เคยทำผิดมาก่อน ไม่มีแรงจูงใจใด ๆ เท่าที่พวกเขาทราบ

But Dreyfus was the only Jewish officer at that rank in the army,

แต่แดรฟุสเป็นนายทหารเชื้อสายยิว เพียงคนเดียวของกองทัพในชั้นยศนั้น

and unfortunately at this time, the French Army was highly anti-Semitic.

และโชคไม่ดีที่กองทัพฝรั่งเศส ต่อต้านยิวอย่างรุนแรงอยู่ในเวลานั้น

They compared Dreyfus's handwriting to that on the memo

พวกเขาเปรียบเทียบลายมือของแดรฟุส กับลายมือที่อยู่บนกระดาษแผ่นนั้น

and concluded that it was a match,

แล้วสรุปว่าลายมือนั้นตรงกัน

even though outside professional handwriting experts

ถึงแม้ผู้เชี่ยวชาญด้านลายมือจากภายนอก

were much less confident in the similarity,

จะไม่มั่นใจสักเท่าไรว่ามันคล้ายกัน

but never mind that.

แต่พวกเขาก็ไม่สนใจ

They went and searched Dreyfus's apartment,

พวกเขาไปตรวจค้นที่พักของแดรฟุส

looking for any signs of espionage.

เพื่อหาร่องรอยใด ๆ ก็ตาม ที่เกี่ยวข้องกับของการจารกรรม

They went through his files, and they didn't find anything.

พวกเขาตรวจดูเอกสารเขา แต่ก็ไม่พบอะไรเลย

This just convinced them more that Dreyfus was not only guilty,

นี่ทำให้พวกเขาเชื่อมากขึ้นไปอีกว่า แดรฟุสไม่เพียงแค่ทำผิด

but sneaky as well, because clearly he had hidden all of the evidence

แต่ยังปิดบังอำพรางอีกด้วย เพราะเห็นได้ชัด ว่าเขาซุกซ่อนหลักฐานทั้งหมด

before they had managed to get to it.

ก่อนที่พวกเขาจะเข้าไปพบ

Next, they went and looked through his personal history

จากนั้น พวกเขาก็ไปตรวจสอบ ประวัติส่วนตัวของเขา

for any incriminating details.

เพื่อหารายละเอียดการกระทำความผิด

They talked to his teachers,

พวกเขาคุยกับครูของแดรฟุส

they found that he had studied foreign languages in school,

พวกเขาพบว่าเขาได้ศึกษา ภาษาต่างประเทศในโรงเรียน

which clearly showed a desire to conspire with foreign governments

ซึ่งแสดงให้เห็นอย่างชัดเจน ถึงความต้องการที่จะสมคบคิดกับรัฐบาลต่างชาติ

later in life.

ต่อไปในอนาคตของเขา

His teachers also said that Dreyfus was known for having a good memory,

ครูของเขายังบอกอีกว่าแดรฟุสมีความจำ ที่ดีเยี่ยม และทุกคนก็รู้เรื่องนั้น

which was highly suspicious, right?

ซึ่งมันน่าสงสัยมากใช่ไหม

You know, because a spy has to remember a lot of things.

เพราะสายลับต้องจดจำสิ่งต่าง ๆ มากมาย

So the case went to trial, and Dreyfus was found guilty.

ดังนั้นคดีนี้ก็เข้าสู่การสอบสวน และแดรฟุสก็ตกเป็นผู้กระทำความผิด

Afterwards, they took him out into this public square

หลังจากนั้น พวกเขานำตัวแดรฟุส มายังลานสาธารณะ

and ritualistically tore his insignia from his uniform

และปลดเครื่องยศของเขา ออกจากชุดเครื่องแบบทหารตามพีธีการ

and broke his sword in two.

แล้วหักดาบของเขาออกเป็นสองท่อน

This was called the Degradation of Dreyfus.

ซึ่งเรียกกันว่า "การถอดยศอาลแฟรด แดรฟุส"

And they sentenced him to life imprisonment

แล้วพวกเขาก็ลงโทษเขาด้วยการจำคุกตลอดชีวิต

on the aptly named Devil's Island,

ในสถานที่ที่มีสมญานามว่า เกาะเดวิลล์ (Devil's Island)

which is this barren rock off the coast of South America.

ซึ่งเป็นโขดหินแห้งแล้งนอกชายฝั่งอเมริกาใต้

So there he went, and there he spent his days alone,

เขาจึงไปที่นั่นและใช้ชีวิตอย่างโดดเดี่ยว

writing letters and letters to the French government

เขียนจดหมายฉบับแล้วฉบับเล่า ไปยังรัฐบาลฝรั่งเศส

begging them to reopen his case so they could discover his innocence.

ร้องขอให้พวกเขารื้อคดีนี้ขึ้นมาใหม่ เพื่อพิสูจน์ความบริสุทธิ์ของเขา

But for the most part, France considered the matter closed.

แต่โดยส่วนใหญ่แล้ว ชาวฝรั่งเศส ต่างมองว่าคดีนี้จบลงแล้ว

One thing that's really interesting to me about the Dreyfus Affair

ดังนั้น สิ่งหนึ่งที่ฉันสนใจ เกี่ยวกับเรื่องอื้อฉาวของแดรฟุส

is this question of why the officers were so convinced

ก็คือคำถามที่ว่า ทำไมนายทหารทั้งหลาย ถึงได้เชื่อมั่นอย่างมาก

that Dreyfus was guilty.

ว่าแดรฟุสกระทำความผิด

I mean, you might even assume that they were setting him up,

แบบว่า คุณอาจคิดด้วยซ้ำว่า พวกเขาใส่ความชายคนนั้น

that they were intentionally framing him.

พวกเขาใส่ร้ายแดรฟุสอย่างมีเจตนา

But historians don't think that's what happened.

แต่นักประวัติศาสตร์ไม่ได้คิดแบบนั้น

As far as we can tell,

จากเท่าที่เรารู้

the officers genuinely believed that the case against Dreyfus was strong.

เหล่านายทหารต่างเชื่อจริง ๆ ว่า ข้อสนับสนุนในคดีของแดรฟุสนั้นมีความน่าเชื่อถือ

Which makes you wonder:

ซึ่งอาจทำให้คุณตั้งคำถาม

What does it say about the human mind

ว่ามันบ่งบอกอะไร เกี่ยวกับความนึกคิดของมนุษย์

that we can find such paltry evidence

ที่ทำให้หลักฐานเพียงเล็กน้อยแบบนั้น

to be compelling enough to convict a man?

มีน้ำหนักพอที่จะทำให้ชายคนหนึ่งมีความผิดได้

Well, this is a case of what scientists call "motivated reasoning."

และนี่คือกรณีศึกษาที่นักวิทยาศาสตร์เรียกกันว่า "การคิดหาเหตุผลประกอบด้วยแรงจูงใจ"

It's this phenomenon in which our unconscious motivations,

มันคือปรากฏการณ์ ที่ซึ่งแรงจูงใจใต้สำนึกของเรา

our desires and fears,

ความปรารถนา และความกลัวของเรา

shape the way we interpret information.

มีอิทธิพลต่อวิธีการที่เราตีความข้อมูล

Some information, some ideas, feel like our allies.

ดังนั้นข้อมูล และแนวคิดบางอย่าง จะให้ความรู้สึกเหมือนเป็นฝ่ายเดียวกับเรา

We want them to win. We want to defend them.

เราต้องการให้มันชนะ เราต้องการที่จะปกป้องมัน

And other information or ideas are the enemy,

ส่วนข้อมูลและแนวคิดอื่น ๆ นั้น จะกลายเป็นศัตรู

and we want to shoot them down.

และเราต้องการกำจัดมัน

So this is why I call motivated reasoning, "soldier mindset."

และนี่คือเหตุผลที่ฉันเรียกการให้เหตุผล แบบมีแรงจูงใจว่า "กรอบความคิดแบบทหาร"

Probably most of you have never persecuted

เป็นไปได้ว่าพวกคุณส่วนใหญ่นั้นไม่เคยลงโทษ

a French-Jewish officer for high treason,

นายทหารเชื้อสายฝรั่งเศส-ยิวในข้อหากบฏ

I assume,

ฉันคิดว่าอย่างนั้นนะ

but maybe you've followed sports or politics, so you might have noticed

แต่บางทีคุณอาจติดตามกีฬา หรือข่าวการเมือง และคุณอาจรับรู้ว่า

that when the referee judges that your team committed a foul,

เมื่อกรรมการตัดสินว่าทีมของคุณทำผิด

for example,

ยกตัวอย่างนะ

you're highly motivated to find reasons why he's wrong.

คุณจะมีแรงจูงใจอย่างมากที่จะหาเหตุผล ว่าทำไมเขาถึงตัดสินผิดพลาด

But if he judges that the other team committed a foul -- awesome!

แต่ถ้าเขาตัดสินว่าทีมฝ่ายตรงข้ามทำผิด -- นั่นเยี่ยมเลย!

That's a good call, let's not examine it too closely.

นั่นเป็นการตัดสินที่ถูกต้องแล้ว ไม่ต้องไปตรวจสอบอะไรมากก็ได้

Or, maybe you've read an article or a study

หรือบางทีเวลาที่คุณอ่านบทความหรืองานวิจัย

that examined some controversial policy,

ที่ตรวจสอบนโยบายบางอย่าง ที่เป็นที่ถกเถียงกันอยู่

like capital punishment.

เช่น การลงโทษประหารชีวิต

And, as researchers have demonstrated,

และเมื่อนักวิจัยได้แสดงให้เห็นว่า

if you support capital punishment

สมมติว่าคุณสนับสนุนการประหารชีวิต

and the study shows that it's not effective,

แต่ผลการศึกษาวิจัยแสดงออกมาว่า มันไม่มีประสิทธิภาพ

then you're highly motivated to find all the reasons

คุณก็จะมีแรงจูงในอย่างมาก ที่จะหาเหตุผลต่าง ๆ นานา

why the study was poorly designed.

ว่าทำไมการศึกษานั้นถึงออกแบบมาได้ไม่ดี

But if it shows that capital punishment works,

กลับกัน ถ้ามันแสดงว่า การประหารชีวิตนั้นเป็นวิธีที่ดี

it's a good study.

เยี่ยมมาก มันคืองานวิจัยที่ดี

And vice versa: if you don't support capital punishment, same thing.

และในทำนองเดียวกัน ถ้าคุณไม่สนับสนุน การลงโทษประหารชีวิต ผลก็ยังคงเหมือนเดิม

Our judgment is strongly influenced, unconsciously,

การตัดสินของเรานั้นได้รับอิทธิพลอย่างมาก โดยที่เราไม่รู้ตัว

by which side we want to win.

จากฝ่ายที่เราต้องการให้ชนะ

And this is ubiquitous.

และสิ่งนี้สามารถพบได้ทั่วไป

This shapes how we think about our health, our relationships,

มันส่งผลต่อวิธีการคิดของเรา ในเรื่องสุขภาพ ความสัมพันธ์

how we decide how to vote,

การตัดสินใจลงคะแนนเสียงของเรา

what we consider fair or ethical.

หรือสิ่งที่เรามองว่าถูกต้องหรือมีศีลธรรม

What's most scary to me about motivated reasoning

สิ่งที่ดูน่ากลัวที่สุดสำหรับฉัน ของการมีเหตุผลแบบมีแรงจูงใจ

or soldier mindset,

หรือกรอบความคิดแบบทหาร

is how unconscious it is.

ก็คือการที่เราแทบไม่รู้ตัว

We can think we're being objective and fair-minded

เราอาจคิดว่าเราเป็นคนที่ยุติธรรม และไม่ลำเอียง

and still wind up ruining the life of an innocent man.

แต่สุดท้าย เราก็ยังทำลายชีวิตของผู้บริสุทธิ์

However, fortunately for Dreyfus, his story is not over.

อย่างไรก็ตาม โชคยังดีสำหรับแดรฟุส เพราะเรื่องของเขายังไม่จบแค่นั้น

This is Colonel Picquart.

นี่คือพันเอกปีการ์

He's another high-ranking officer in the French Army,

เขาเป็นนายทหารระดับสูงอีกคน ในกองทัพฝรั่งเศส

and like most people, he assumed Dreyfus was guilty.

และเขาคิดว่าแดรฟุสเป็นคนผิด เหมือนกับที่คนส่วนใหญ่คิดกัน

Also like most people in the army, he was at least casually anti-Semitic.

แล้วเขาเองก็ยังต่อต้านคนเชื้อสายยิว เหมือนคนส่วนใหญ่ในกองทัพเช่นกัน

But at a certain point, Picquart began to suspect:

แต่เมื่อถึงจุดหนึ่ง ปีการ์เริ่มเอะใจว่า

"What if we're all wrong about Dreyfus?"

"ถ้าเราทุกคนเข้าใจผิดเกี่ยวกับแดรฟุสล่ะ"

What happened was, he had discovered evidence

สิ่งที่เกิดขึ้นก็คือเขาได้ค้นพบหลักฐาน

that the spying for Germany had continued,

ว่าการสอดแนมของเยอรมนียังคงเกิดขึ้นอยู่

even after Dreyfus was in prison.

ถึงแม้ว่าแดรฟุสจะอยู่ในคุกแล้วก็ตาม

And he had also discovered that another officer in the army

และเขายังพบอีกว่า นายทหารอีกคนในกองทัพ

had handwriting that perfectly matched the memo,

มีลายมือที่ตรงกันกับในบันทึกที่พบทุกประการ

much closer than Dreyfus's handwriting.

ซึ่งเหมือนมากกว่าลายมือของแดรฟุสมาก

So he brought these discoveries to his superiors,

เขาจึงนำเรื่องนี้ไปรายงานผู้บังคับบัญชา

but to his dismay, they either didn't care

แต่เขากลับต้องผิดหวัง เพราะว่าพวกเขาไม่สนใจเรื่องนี้

or came up with elaborate rationalizations to explain his findings,

หรือไม่ก็พวกเขาไม่ให้เหตุผลเพิ่มเติม เพื่ออธิบายสิ่งที่เขาได้พบ

like, "Well, all you've really shown, Picquart, is that there's another spy

เช่น "อืม ปีการ์ ทั้งหมดที่คุณแสดงมาเนี่ย ก็แค่ชี้ให้เห็นว่ามีสายลับอีกคน

who learned how to mimic Dreyfus's handwriting,

ที่พยายามเลียนแบบลายมือของแดรฟุส

and he picked up the torch of spying after Dreyfus left.

และเขาก็รับช่วงทำหน้าที่เป็นสายลับต่อ หลังจากที่แดรฟุสไปแล้ว

But Dreyfus is still guilty."

แต่แดรฟุสก็ยังเป็นคนผิดอยู่ดีนั่นแหละ"

Eventually, Picquart managed to get Dreyfus exonerated.

ในท้ายที่สุด ปีการ์ก็ทำให้แดรฟุส พ้นจากข้อกล่าวหาได้สำเร็จ

But it took him 10 years,

แต่เขาใช้เวลาถึง 10 ปี

and for part of that time, he himself was in prison

และในช่วงหนึ่ง เขาเองก็ติดคุกด้วย

for the crime of disloyalty to the army.

ในข้อหาไม่ซื่อสัตย์ต่อกองทัพ

A lot of people feel like Picquart can't really be the hero of this story

แล้วคุณรู้ไหมว่า ผู้คนต่างรู้สึกว่าปีการ์ ไม่อาจเป็นวีรบุรุษของเรื่องนี้ได้

because he was an anti-Semite and that's bad, which I agree with.

เพราะว่าเขาเองก็ต่อต้านยิว และนั่นเป็นเรื่องเลวร้ายซึ่งฉันก็เห็นด้วย

But personally, for me, the fact that Picquart was anti-Semitic

แต่โดยส่วนตัวแล้ว สำหรับฉัน ข้อเท็จจริงที่ว่าปีการ์ต่อต้านยิวนั้น

actually makes his actions more admirable,

จริง ๆ แล้วกลับทำให้การกระทำของเขา น่ายกย่องมากยิ่งขึ้น

because he had the same prejudices, the same reasons to be biased

เพราะว่าเขามีทั้งอคติและเหตุผล ที่จะทำให้เขาลำเอียงได้เช่นเดียวกัน

as his fellow officers,

กับสหายทหารคนอื่น ๆ ของเขา

but his motivation to find the truth and uphold it trumped all of that.

แต่แรงจูงใจของเขาในการค้นหาความจริง และค้ำชูความจริงนั้นเอาชนะทุกสิ่งที่กล่าวมา

So to me,

ดังนั้น สำหรับฉันแล้ว

Picquart is a poster child for what I call "scout mindset."

ปีการ์คือตัวแทนของสิ่งที่ฉันเรียกว่า "กรอบความคิดแบบทหารพราน"

It's the drive not to make one idea win or another lose,

มันคือแรงผลักดันที่ไม่ทำให้ความคิดหนึ่งชนะ หรือความคิดอีกอย่างหนึ่งแพ้

but just to see what's really there

แต่เพียงเพื่อมองสิ่งที่อยู่ตรงนั้นจริง ๆ

as honestly and accurately as you can,

อย่างซื่อตรงและเที่ยงตรงเท่าที่จะทำได้

even if it's not pretty or convenient or pleasant.

แม้ว่ามันจะไม่สวยงาม หรือง่ายดาย หรือน่าพอใจ

This mindset is what I'm personally passionate about.

และกรอบความคิดแบบนี้ คือสิ่งที่ โดยส่วนตัวแล้ว ฉันสนใจเป็นอย่างมาก

And I've spent the last few years examining and trying to figure out

และฉันใช้เวลาสองสามปีมานี้ ในการวิเคราะห์และพยายามค้นหา

what causes scout mindset.

ว่าอะไรทำให้เกิดกรอบความคิดแบบทหารพราน

Why are some people, sometimes at least,

ทำไมคนบางคน อย่างน้อยที่สุดก็ในบางครั้ง

able to cut through their own prejudices and biases and motivations

ถึงสามารถก้าวข้ามอคติ ความลำเอียง และแรงจูงใจของตัวเอง

and just try to see the facts and the evidence

และพยายามมองหาแต่ความจริง และหลักฐาน

as objectively as they can?

อย่างไร้อคติที่สุดเท่าที่จะทำได้

And the answer is emotional.

และคำตอบก็อาจจะสะเทือนอารมณ์ไปหน่อย

So, just as soldier mindset is rooted in emotions

นั่นก็คือ ขณะที่กรอบความคิดแบบทหาร นั้นเกิดขึ้นมาจากอารมณ์ต่าง ๆ

like defensiveness or tribalism,

อย่างเช่น การปกป้องหรือความเป็นพวกพ้อง

scout mindset is, too.

กรอบความคิดทหารพรานก็เป็นแบบเดียวกัน

It's just rooted in different emotions.

แต่แค่มันเกิดมาจากอารมณ์ที่ต่างออกไป

For example, scouts are curious.

ยกตัวอย่างเช่น ทหารพรานมักสงสัยใคร่รู้

They're more likely to say they feel pleasure

พวกเขามักบอกว่า รู้สึกพึงพอใจ

when they learn new information

เวลาที่พวกเขาได้พบข้อมูลใหม่ ๆ

or an itch to solve a puzzle.

หรือเกิดความต้องการที่จะแก้ปัญหา

They're more likely to feel intrigued when they encounter something

พวกเขามักเกิดความสนใจ เวลาที่พวกเขาพบเจอกับบางสิ่ง

that contradicts their expectations.

ที่ขัดกับความคาดหมายของพวกเขา

Scouts also have different values.

ทหารพรานยังมีค่านิยมที่แตกต่างออกไป

They're more likely to say they think it's virtuous

พวกเขามักพูดว่าการตรวจสอบ ความเชื่อของตัวคุณเองนั้น

to test your own beliefs,

เป็นสิ่งที่ถูกต้องชอบธรรม

and they're less likely to say that someone who changes his mind

และมักไม่พูดว่าคนที่เปลี่ยนใจนั้น

seems weak.

เป็นคนอ่อนแอ

And above all, scouts are grounded,

และเหนือสิ่งอื่นใด ทหารพรานนั้นมีเหตุมีผล

which means their self-worth as a person

ซึ่งหมายความว่า คุณค่าในตนเองในฐานะบุคคลของพวกเขานั้น

isn't tied to how right or wrong they are about any particular topic.

ไม่ได้เกี่ยวกับว่า พวกเขาถูกหรือผิดอย่างไรในเรื่องนั้น ๆ

So they can believe that capital punishment works.

ฉะนั้น พวกเขาอาจเชื่อว่าโทษประหาร เป็นการกระทำที่เหมาะสม

If studies come out showing that it doesn't, they can say,

และถ้าผลการศึกษาแสดงว่า มันไม่ได้เป็นอย่างนั้น พวกเขาอาจพูดว่า

"Huh. Looks like I might be wrong. Doesn't mean I'm bad or stupid."

"โอ้ ดูเหมือนว่าฉันจะผิดซะแล้ว แต่นั่นไม่ได้แปลว่าฉันไม่ดีหรือสมองทึบนะ"

This cluster of traits is what researchers have found --

ดังนั้นกลุ่มอุปนิสัยเหล่านี้ ที่นักวิจัยได้ค้นพบ

and I've also found anecdotally --

และตัวฉันเองก็พบจากประสบการณ์เช่นเดียวกัน

predicts good judgment.

เป็นตัวชี้วัดถึงการมีวิจารณญาณที่ดี

And the key takeaway I want to leave you with about those traits

และสิ่งสำคัญที่ฉันอยากฝากไว้ให้พวกคุณ ในเรื่องอุปนิสัยเหล่านั้น

is that they're primarily not about how smart you are

ก็คือ โดยหลักแล้ว พวกมันไม่ได้เกี่ยวข้องกับว่าคุณฉลาดแค่ไหน

or about how much you know.

หรือคุณรู้มากแค่ไหน

In fact, they don't correlate very much with IQ at all.

อันที่จริง มันไม่ได้สัมพันธ์ กับไอคิวเลยด้วยซ้ำ

They're about how you feel.

แต่มันเกี่ยวกับว่าคุณรู้สึกอย่างไร

There's a quote that I keep coming back to, by Saint-Exupéry.

มีคำกล่าวอันหนึ่งที่ฉันมักนึกถึงอยู่เสมอ ซึ่งกล่าวโดยแซ็งแตกซูว์เปรี

He's the author of "The Little Prince."

เขาคือผู้ประพันธ์เรื่อง "เจ้าชายน้อย"

He said, "If you want to build a ship,

เขากล่าวไว้ว่า "ถ้าคุณต้องการสร้างเรือสักลำ

don't drum up your men to collect wood and give orders

จงอย่าระดมคนงานของคุณ ให้ออกไปหาไม้แล้วคอยออกคำสั่ง

and distribute the work.

และมอบหมายงาน

Instead, teach them to yearn for the vast and endless sea."

แต่จงสอนพวกเขาให้โหยหาความกว้างใหญ่ อันไร้ขอบเขตของทะเล"

In other words, I claim,

พูดอีกอย่างก็คือ ฉันอาจอธิบายได้ว่า

if we really want to improve our judgment as individuals

ถ้าเราต้องการพัฒนาวิจารณญาณของเรา อย่างแท้จริงในฐานะบุคคล

and as societies,

ในฐานะสังคม

what we need most is not more instruction in logic

สิ่งที่เราต้องการที่สุด ไม่ใช่คำสั่งในเชิงเหตุผล

or rhetoric or probability or economics,

หรือการใช้วาทศิลป์จูงใจ หรือความน่าจะเป็น หรือเศรษฐศาสตร์

even though those things are quite valuable.

ถึงแม้ว่าสิ่งเหล่านั้นจะค่อนข้างมีประโยชน์

But what we most need to use those principles well

แต่สิ่งที่เราต้องการที่สุด เพื่อให้ปรับใช้หลักการเหล่านั้นได้เป็นอย่างดี

is scout mindset.

ก็คือกรอบความคิดแบบทหารพราน

We need to change the way we feel.

เราต้องเปลี่ยนแปลงวิธีที่เรารู้สึก

We need to learn how to feel proud instead of ashamed

เราต้องเรียนรู้ว่าจะรู้สึกภูมิใจ แทนที่จะอับอายได้อย่างไร

when we notice we might have been wrong about something.

เมื่อเรารู้ว่าเราอาจผิดพลาดในบางอย่าง

We need to learn how to feel intrigued instead of defensive

เราต้องเรียนรู้ที่จะรู้สึกสนใจ แทนที่จะปกป้องตนเอง

when we encounter some information that contradicts our beliefs.

เมื่อเราพบเจอข้อมูลบางอย่าง ที่ขัดแย้งกับความเชื่อของเรา

So the question I want to leave you with is:

ฉะนั้น คำถามที่ฉันอยากทิ้งไว้ให้คุณก็คือ

What do you most yearn for?

คุณปรารถนาสิ่งใดมากที่สุด

Do you yearn to defend your own beliefs?

คุณปรารถนาที่จะปกป้อง ความเชื่อของตนเอง

Or do you yearn to see the world as clearly as you possibly can?

หรือคุณปรารถนาที่จะมองเห็นโลก อย่างแจ่มชัดที่สุดเท่าที่จะเป็นไปได้

Thank you.

ขอบคุณค่ะ

(Applause)

(เสียงปรบมือ)