Why you think you're right -- even if you're wrong | Julia Galef

Translator: Saeed Sarhaddy Reviewer: Leila Ataei

So I'd like you to imagine for a moment

از شما می‌خواهم که برای لحظه‌ای تصور کنید

that you're a soldier in the heat of battle.

که سربازی هستید در دلِ جنگ .

Maybe you're a Roman foot soldier or a medieval archer

شاید یک پیاده نظامِ رومی یا یک کماندار قرون وسطایی،

or maybe you're a Zulu warrior.

یا شاید جنگجویی آفریقایی هستید.

Regardless of your time and place, there are some things that are constant.

فارغ از زمان و مکان، در شما چیزهایی وجود دارند که ثابت هستند.

Your adrenaline is elevated,

سطح آدرنالینِ بدنِ شما افزایش می‌یابد،

and your actions are stemming from these deeply ingrained reflexes,

و رفتارهای شما برگرفته از واکنش‌هایی ریشه دار خواهند بود،

reflexes rooted in a need to protect yourself and your side

واکنش‌هایی که ریشه در نیاز شما از حمایت از خودتان و تیمتان

and to defeat the enemy.

و شکست دادنِ دشمنتان دارند.

So now, I'd like you to imagine playing a very different role,

حال از شما می‌خواهم تصور کنید که نقشی کاملا متفاوت دارید،

that of the scout.

و آن «دیده بان» است.

The scout's job is not to attack or defend.

کارِ دیده بان حمله و دفاع نیست.

The scout's job is to understand.

وظیفه‌ی پیشاهنگ، فهمیدن است.

The scout is the one going out,

دیده بان کسی است که می‌رود،

mapping the terrain, identifying potential obstacles.

تا از کوهها نقشه برداری کند و موانع بالقوه را شناسایی کند.

And the scout may hope to learn that, say, there's a bridge

و بعنوان مثال، او به یافتنِ پُلی امید خواهد داشت

in a convenient location across a river.

که در جای مناسبی از رودخانه قرار گرفته باشد.

But above all, the scout wants to know what's really there,

اما فراتر از هر چیز می‌خواهد بداند که واقعا چه چیزی آنجاست،

as accurately as possible.

آن هم با بیشترین دقت.

And in a real, actual army, both the soldier and the scout are essential.

در یک سپاهِ واقعی، سرباز و دیده بان هردو اهمیت دارند.

But you can also think of each of these roles as a mindset --

اما شما می‌توانید به هردو اینها بعنوان یک الگوی ذهنی بیاندیشید --

a metaphor for how all of us process information and ideas

استعاره‌ای از چگونگی عملکرد همه‌ ما در پردازش اطلاعات و تفکرات

in our daily lives.

در زندگی روزمره‌.

What I'm going to argue today is that having good judgment,

آنچه امروز من از آن سخن خواهم گفت این است که درست قضاوت کردن،

making accurate predictions, making good decisions,

درست پیش بینی کردن، و درست تصمیم گرفتن،

is mostly about which mindset you're in.

به این بستگی دارد که چه طرز تفکری دارید.

To illustrate these mindsets in action,

برای به تصویر کشیدنِ این الگوهای ذهنی،

I'm going to take you back to 19th-century France,

شما را به فرانسه‌ قرن نوزدهم خواهم برد،

where this innocuous-looking piece of paper

جایی که این تکه کاغذ به ظاهر بی ضرر

launched one of the biggest political scandals in history.

بزرگترین رسواییِ سیاسیِ تاریخ را رقم زد.

It was discovered in 1894 by officers in the French general staff.

این یادداشت در سال ۱۸۹۴ توسط پرسنل ستاد فرماندهی ارتش کشف شد.

It was torn up in a wastepaper basket,

داخل سطل زباله و پاره پاره شده بود ،

but when they pieced it back together,

اما وقتی تکه ها را دوباره به هم چسباندند

they discovered that someone in their ranks

متوجه شدند که کسی در رده‌ آنها

had been selling military secrets to Germany.

اطلاعاتِ نظامی را به آلمان فروخته است.

So they launched a big investigation,

بنابراین تجسس گسترده‌ای به راه انداختند،

and their suspicions quickly converged on this man,

و شک آنها بسرعت روی این مرد متمرکز شد،

Alfred Dreyfus.

«آلفرد درایفوس».

He had a sterling record,

او سابقه‌ای پاک داشت،

no past history of wrongdoing, no motive as far as they could tell.

نه اشتباهی در گذشته وتا آنجا که می‌دانستند نه انگیزه ای برای اینکار داشت.

But Dreyfus was the only Jewish officer at that rank in the army,

اما «درایفوس» تنها یهودیِ شاغل در آن رده از ارتش بود،

and unfortunately at this time, the French Army was highly anti-Semitic.

و متاسفانه در آن زمان ، ارتش فرانسه بشدت یهودستیز بود.

They compared Dreyfus's handwriting to that on the memo

آنها دستخط «درایفوس» را با آن یادداشت مقایسه کردند

and concluded that it was a match,

و نتیجه گرفتند که با هم تطابق دارد،

even though outside professional handwriting experts

اگرچه متخصصینِ شناساییِ دستخط خارج از ارتش

were much less confident in the similarity,

در تشابه دستخط‌ها مطمئن نبودند،

but never mind that.

اما آن را حاشا کردند.

They went and searched Dreyfus's apartment,

آنها آپارتمانِ «درایفوس» را بدنبال

looking for any signs of espionage.

هر نشانه ای از جاسوسی جستجو کردند.

They went through his files, and they didn't find anything.

آنها به سراغ کشوهای او رفتند و چیزی نیافتند.

This just convinced them more that Dreyfus was not only guilty,

این آنها را بیشتر متقاعد کرد که نه تنها «درایفوس» مجرم است،

but sneaky as well, because clearly he had hidden all of the evidence

بلکه آب زیر کاه هم هست چون واضح است که او تمام مدارک را مخفی کرده

before they had managed to get to it.

قبل از اینکه توسط آنها یافته شوند.

Next, they went and looked through his personal history

سپس، پیشینه زندگی خصوصی او را برای یافتن

for any incriminating details.

هر نوع سوء سابقه بررسی کردند.

They talked to his teachers,

آنها با معلمان او صحبت کردند،

they found that he had studied foreign languages in school,

متوجه شدند چند زبان خارجه را در مدرسه مطالعه کرده است،

which clearly showed a desire to conspire with foreign governments

که آشکارا، تمایل او به همکاری با دولتهای بیگانه در آینده

later in life.

را نشان می‌داد.

His teachers also said that Dreyfus was known for having a good memory,

همچنین معلمهای او گفته بودند که او مشهور به داشتنِ حافظه‌ای خوب بود،

which was highly suspicious, right?

که خیلی شک برانگیز است، نه؟

You know, because a spy has to remember a lot of things.

می‌دانید، چون یک جاسوس باید خیلی چیزها را به خاطر بسپارد.

So the case went to trial, and Dreyfus was found guilty.

بنابراین پرونده به دادگاه رفت، و«درابفوس» مجرم شناخته شد.

Afterwards, they took him out into this public square

بعد از آن، او را به این میدان عمومی بردند

and ritualistically tore his insignia from his uniform

و طی مراسمی نشان افتخار او را از اونیفورمش کندند

and broke his sword in two.

و شمشیرش را شکستند.

This was called the Degradation of Dreyfus.

این عمل، «تحقیرِ درایفوس» نام گرفت.

And they sentenced him to life imprisonment

و او را محکوم به حبس ابد کردند.

on the aptly named Devil's Island,

در جایی که بدرستی «جزیره شیطان» نام دارد،

which is this barren rock off the coast of South America.

وآن صخره‌هایی لم یزرع در ساحل آمریکای جنوبی است.

So there he went, and there he spent his days alone,

جایی که او به آنجا رفت و روزهایش را به تنهایی سپری کرد،

writing letters and letters to the French government

در حالیکه مکررا به دولت فرانسه نامه می‌نوشت

begging them to reopen his case so they could discover his innocence.

و خواهش می‌کرد پرونده‌اش را به جریان بیاندازند که روشن شود بیگناه است.

But for the most part, France considered the matter closed.

اما فرانسه، کلیتِ ماجرا را مختومه اعلام کرد.

One thing that's really interesting to me about the Dreyfus Affair

چیزی که مرا در ماجرای «درایفوس» جذب می‌کند

is this question of why the officers were so convinced

این است که چرا افسران تا این حد مجاب بودند

that Dreyfus was guilty.

که «درایفوس» مجرم است.

I mean, you might even assume that they were setting him up,

منظورم این است که شاید حتی فرض کنید که برایش پاپوش درست کردند،

that they were intentionally framing him.

و عمدا او را بعنوان مجرم معرفی کردند.

But historians don't think that's what happened.

اما تاریخدانان فکر نمی‌کنند که چنین اتفاقی افتاده باشد.

As far as we can tell,

می‌توانیم بگوییم

the officers genuinely believed that the case against Dreyfus was strong.

افسران واقعا معتقد بودند که پرونده علیه «درایفوس» محکم بود.

Which makes you wonder:

که شما را به تعجب وا میدارد:

What does it say about the human mind

چه چیزی در ذهن انسان باعث می‌شود

that we can find such paltry evidence

که بتوانیم مدارکی تا این حد جزیی را

to be compelling enough to convict a man?

برای محکوم کردن یک انسان متقاعد کننده بیابیم؟

Well, this is a case of what scientists call "motivated reasoning."

این حالتی است که دانشمندان آنرا «استدلال تهییج شده» می‌نامند.

It's this phenomenon in which our unconscious motivations,

این پدیده‌ای است که انگیزه‌های ناخودآگاه ما،

our desires and fears,

آرزوها و ترسهای ما،

shape the way we interpret information.

روش تفسیر ما از اطلاعات را شکل می‌دهند.

Some information, some ideas, feel like our allies.

گویی که بعضی از اطلاعات و انگاره‌ها دوست ما هستند.

We want them to win. We want to defend them.

ما می‌خواهیم که پیروز شوند، می‌خواهیم از آنها دفاع کنیم.

And other information or ideas are the enemy,

و دیگر اطلاعات و گمانها دشمن ما هستند،

and we want to shoot them down.

و ما می‌خواهیم نابودشان کنیم.

So this is why I call motivated reasoning, "soldier mindset."

به همین دلیل من «استدلال تهییج شده» را «طرز تفکر سرباز» می‌نامم.

Probably most of you have never persecuted

من اینطور فرض می‌کنم که احتمالا اکثر شما یک افسر یهودی فرانسوی

a French-Jewish officer for high treason,

را به جرم خیانت، هرگز مورد آزار

I assume,

قرار نداده‌اید،

but maybe you've followed sports or politics, so you might have noticed

اما شاید ورزش و یا سیاست را پیگیری می‌کنید پس احتمالا متوجه شده‌اید که

that when the referee judges that your team committed a foul,

بعنوان مثال وقتی داور رای بر خطای

for example,

تیم شما می‌دهد

you're highly motivated to find reasons why he's wrong.

شما بشدت تحریک می‌شوید که دلایلی بر اشتباهِ او بیابید.

But if he judges that the other team committed a foul -- awesome!

اما اگر داور خطای تیم مقابل را بگیرد «عالی است!»

That's a good call, let's not examine it too closely.

«تصمیم درستی است، بهتر است آنرا مورد بررسی قرار ندهیم»

Or, maybe you've read an article or a study

یا شاید شما مقاله‌ای و یا تحقیقی خوانده‌اید

that examined some controversial policy,

که بعضی از سیاست‌های بحث انگیز مانند مجازاتِ اعدام

like capital punishment.

را بررسی می‌کند،

And, as researchers have demonstrated,

همانطور که پژوهشگران ثابت کرده‌اند،

if you support capital punishment

اگر شما طرفدار مجازاتِ اعدام باشید

and the study shows that it's not effective,

و مقاله نشان دهد که مجازات موثر نیست،

then you're highly motivated to find all the reasons

در اینصورت شما بشدت تحریک می‌شوید که دلایلی بیابید

why the study was poorly designed.

چرا این تحقیق ضعیف انجام شده است.

But if it shows that capital punishment works,

اما اگر نشان دهد که مجازات اعدام موثر است،

it's a good study.

در آنصورت پژوهش درستی است.

And vice versa: if you don't support capital punishment, same thing.

و بالعکس، اگر مخالف مجازات اعدام باشید به همین ترتیب.

Our judgment is strongly influenced, unconsciously,

قضاوت ما بصورت ناخودآگاه، بشدت تحت تاثیر

by which side we want to win.

جناحی است که می‌خواهیم برنده شود.

And this is ubiquitous.

و این در همه جا هست.

This shapes how we think about our health, our relationships,

و نوع نگرش ما به سلامتی و روابطمان را شکل می‌دهد،

how we decide how to vote,

اینکه چطور تصمیم بگیریم که چگونه رای دهیم،

what we consider fair or ethical.

و چه چیزی را درست و اخلاقی می‌پنداریم.

What's most scary to me about motivated reasoning

چیزی که مرا بیشتر می‌ترساند در مورد «استدلال تهییج شده»

or soldier mindset,

is how unconscious it is.

این است که تا چه حد ناخودآگاه است.

We can think we're being objective and fair-minded

می‌توانیم اینطور بیاندیشیم که چقدر بی‌طرف و منصف هستیم

and still wind up ruining the life of an innocent man.

و در عین حال، منجر به نابودی زندگی انسانی بیگناه شویم.

However, fortunately for Dreyfus, his story is not over.

اگرچه خوشبختانه داستان «درایفوس» به پایان نرسیده است.

This is Colonel Picquart.

این سرهنگ «پیکارت» است.

He's another high-ranking officer in the French Army,

او یکی دیگر از درجه داران بلند مرتبه ارتش فرانسه است،

and like most people, he assumed Dreyfus was guilty.

و او هم مثل اکثر مردم، می‌پنداشت که «درایفوس» مجرم است.

Also like most people in the army, he was at least casually anti-Semitic.

همچنین مثل اکثر نظامیان ، او هم حداقل تا حدودی یهود ستیز بود.

But at a certain point, Picquart began to suspect:

اما سرانجام پیکارت شروع به شک کردن کرد:

"What if we're all wrong about Dreyfus?"

«اگر درمورد درایفوس اشتباه کرده باشیم چه ؟»

What happened was, he had discovered evidence

اتفاقی که افتاد این بود که او مدارکی یافت

that the spying for Germany had continued,

که ثابت می‌کرد حتی بعد از حبس «درایفوس»

even after Dreyfus was in prison.

جاسوسی برای آلمان ادامه یافته بود،

And he had also discovered that another officer in the army

همچنین کشف کرده بود که افسر دیگری در ارتش

had handwriting that perfectly matched the memo,

دارای دستخطی است که دقیقا با یادداشت مطابقت دارد،

much closer than Dreyfus's handwriting.

بسیار شبیه‌تر از دستخط «درایفوس».

So he brought these discoveries to his superiors,

بنابراین او این کشفیات را به مافوقهای خود اعلام کرد،

but to his dismay, they either didn't care

اما برخلاف آنچه امید داشت، یا برایشان مهم نبود

or came up with elaborate rationalizations to explain his findings,

یا درباره‌ی یافته‌های او اینطور بهانه تراشی کردند که

like, "Well, all you've really shown, Picquart, is that there's another spy

مثلا، «پیکارت، تمام آنچه ثابت کرده‌ای این است که جاسوسِ دیگری وجود دارد

who learned how to mimic Dreyfus's handwriting,

که یاد گرفته چگونه دستخط درایفوس را تقلید کند

and he picked up the torch of spying after Dreyfus left.

و بعد از رفتن درایفوس همچنان مشعل دار جاسوسی است؛

But Dreyfus is still guilty."

اما باز هم درایفوس مجرم است».

Eventually, Picquart managed to get Dreyfus exonerated.

سرانجام «پیکارت» توانست «درایفوس» را تبرئه کند.

But it took him 10 years,

اما ده سال بطول انجامید،

and for part of that time, he himself was in prison

و بخشی از آن زمان هم

for the crime of disloyalty to the army.

خودش به جرم خیانت به زندان افتاد.

A lot of people feel like Picquart can't really be the hero of this story

اکثر مردم اینطور فکر می کنند که «پیکارت» نمی‌تواند قهرمان این قصه باشد

because he was an anti-Semite and that's bad, which I agree with.

چون او هم ضد یهود بود و این بد است، من هم قبول دارم.

But personally, for me, the fact that Picquart was anti-Semitic

اما شخصا، برای من همین نکته که او ضد یهود بود

actually makes his actions more admirable,

در حقیقت عملکرد او را بیش از پیش قابل تحسین می‌کند،

because he had the same prejudices, the same reasons to be biased

چون او هم مانند همکارانش همان تعصبات و دلایل برای جهت گیری را داشت،

as his fellow officers,

اما انگیزه او برای یافتن حقیقت

but his motivation to find the truth and uphold it trumped all of that.

و حمایت از آن، از همه چیز پیشی گرفت.

So to me,

بنابراین برای من،

Picquart is a poster child for what I call "scout mindset."

«پیکارت» نمونه‌ی کاملی از چیزی است که من آن را «طرز تفکر دیده‌بان» می‌نامم.

It's the drive not to make one idea win or another lose,

و آن عدم تمایل به پیروزی یک عقیده و نابودیِ دیگری،

but just to see what's really there

و فقط نگریستن به آنچه حقیقت دارد است

as honestly and accurately as you can,

تا جایی که می‌توانید صادقانه و دقیق،

even if it's not pretty or convenient or pleasant.

حتی اگر زیبا، مناسب و دلپذیر نباشد.

This mindset is what I'm personally passionate about.

این الگوی ذهنی، آن چیزی است که من شخصا به آن علاقه شدید دارم.

And I've spent the last few years examining and trying to figure out

و در چند سال اخیر مشغول بررسی و سعی در فهم این بودم که

what causes scout mindset.

چه چیز باعث خلق الگوی ذهنی دیده‌بان می‌شود.

Why are some people, sometimes at least,

چرا برخی از مردم، حداقل گاهی

able to cut through their own prejudices and biases and motivations

تواناییِ گدشت از تعصبات، جهت‌گیری‌ها و انگیزه‌های خود را دارند

and just try to see the facts and the evidence

و فقط سعی می‌کنند که واقعیت‌ها و مدارک را حتی‌الامکان

as objectively as they can?

بصورت علمی ببینند؟

And the answer is emotional.

و پاسخ، مربوط به احساسات است.

So, just as soldier mindset is rooted in emotions

دقیقا همانطور که طرز تفکر سرباز ریشه در احساساتی

like defensiveness or tribalism,

مثل روحیه تدافعی و قبیله گرایی دارد،

scout mindset is, too.

الگوی ذهنیِ دیده‌بان هم اینچنین است.

It's just rooted in different emotions.

فقط ریشه در احساساتی متفاوت دارد.

For example, scouts are curious.

برای مثال، ماموران شناسائی کنجکاوند.

They're more likely to say they feel pleasure

گویی که احساس لذت می‌کنند وقتی

when they learn new information

که اطلاعات تازه‌ای بدست می‌آورند

or an itch to solve a puzzle.

یا میلی شدید به حل معما دارند.

They're more likely to feel intrigued when they encounter something

گویی بسیار هیجان زده می‌شوند وقتی با چیزی مواجه می شوند

that contradicts their expectations.

که با انتظاراتشان تناقض دارد.

Scouts also have different values.

همچنین، پیشاهنگ‌ها ارزشهای متفاوتی دارند.

They're more likely to say they think it's virtuous

آنها اینطور می‌پندارند که

to test your own beliefs,

آزمایشِ اعتقاداتِ خود، فضیلت بیشتری دارد

and they're less likely to say that someone who changes his mind

و اینطور بنظر نمی‌رسد که کسی که نظرش را تغییر دهد

seems weak.

ضعیف خطاب کنند.

And above all, scouts are grounded,

و فراتر از هر چیز، دیده‌بانان شخصیتی محکم دارند،

which means their self-worth as a person

که معنی‌اش این است که ارزش آنها بعنوان یک شخص

isn't tied to how right or wrong they are about any particular topic.

بستگی به درستی و نادرستیِ نظرِ آنها نسبت به یک موضوع خاص ندارد.

So they can believe that capital punishment works.

بنابراین آنها می توانند اعتقاد داشته باشند که مجازات اعدام موثر است.

If studies come out showing that it doesn't, they can say,

اگر پژوهشی منتشر شود که نشان دهد موثر نیست، آنها احتمالا می‌گویند،

"Huh. Looks like I might be wrong. Doesn't mean I'm bad or stupid."

«آهان، ظاهرا من اشتباه کردم معنی‌اش این نیست که من بد یا نادان باشم.»

This cluster of traits is what researchers have found --

این دسته از خصوصیات چیزی که پژوهشگران یافته‌اند

and I've also found anecdotally --

ومن همانطور که حکایت کردم یافته‌ام ،

predicts good judgment.

قضاوتِ درست را پیشگویی می‌کند.

And the key takeaway I want to leave you with about those traits

و نکته کلیدی که من می‌خواهم برای شما بگذارم از بین آن خصوصیات

is that they're primarily not about how smart you are

این است که آنها اساسا در این باره که شما چقدر باهوش هستید

or about how much you know.

یا چقدر می‌دانید نیستند.

In fact, they don't correlate very much with IQ at all.

در حقیقت آنها به هیچ وجه وابسته به ضریب هوشی نیستند.

They're about how you feel.

آنها درباره‌ی آنچه حس می‌کنید هستند.

There's a quote that I keep coming back to, by Saint-Exupéry.

یک نقل قولی وجود دارد از «سَنت اگزوپری» که من مدام به آن رجوع میکنم.

He's the author of "The Little Prince."

او نویسنده‌ «شازده کوچولو» است.

He said, "If you want to build a ship,

می گوید : «اگر می‌خواهید کشتی بسازید،

don't drum up your men to collect wood and give orders

مردانِ خود را بدنبال جمع آوری چوب نفرستید، به آنها دستور ندهید

and distribute the work.

و تقسیمِ کار نکنید.

Instead, teach them to yearn for the vast and endless sea."

در عوض، به آنها اشتیاق به دریای عظیم و بی‌کران را بیاموزید».

In other words, I claim,

به کلامی دیگر، من چنین ادعا می‌کنم

if we really want to improve our judgment as individuals

که اگر واقعا میخواهیم قدرت قضاوت خود را ارتقاء دهیم

and as societies,

بعنوان یک فرد و یک اجتماع،

what we need most is not more instruction in logic

چیزی که احتیاج داریم دستورالعملهای منطقیِ بیشتر

or rhetoric or probability or economics,

یا علم منطق، احتمالات یا اقتصاد نیست

even though those things are quite valuable.

اگرچه آنها هم با ارزش هستند.

But what we most need to use those principles well

اما چیزی که ما بسیار به آن نیاز داریم تا از آن اصول خوب استفاده کنیم،

is scout mindset.

الگوی ذهنیِ دیده‌بان است.

We need to change the way we feel.

ما باید طریقه‌ حس کردن را در خود تغییر دهیم.

We need to learn how to feel proud instead of ashamed

نیاز داریم که یاد بگیریم چگونه بجای شرمندگی ،احساس غرور کنیم

when we notice we might have been wrong about something.

وقتی متوجه می‌شویم که شاید در مورد چیزی اشتباه کرده باشیم.

We need to learn how to feel intrigued instead of defensive

نیاز داریم یاد بگیریم چگونه بجای حالت تدافعی، احساس هیجان کنیم

when we encounter some information that contradicts our beliefs.

وقتی که با اطلاعاتی روبرو می‌شویم که با اعتقادات ما تناقض دارند.

So the question I want to leave you with is:

سوالی که می‌خواهم برای شما باقی بگذارم این است که:

What do you most yearn for?

شما به چه چیز اشتیاق دارید؟

Do you yearn to defend your own beliefs?

آیا اشتیاق شما بر دفاع از اعتقاداتتان است؟

Or do you yearn to see the world as clearly as you possibly can?

یا به دیدنِ دنیایی هر چه شفاف‌تر اشتیاق دارید؟

Thank you.

سپاسگزارم.

(Applause)

(تشویق حاضران)