Why you think you're right -- even if you're wrong | Julia Galef

Translator: Levan Lashauri Reviewer: Mate Kobalia

So I'd like you to imagine for a moment

მინდა ერთი წამით წარმოიდგინოთ

that you're a soldier in the heat of battle.

რომ ბრძოლაში ჩართული ჯარიკსაცი ხართ.

Maybe you're a Roman foot soldier or a medieval archer

შეიძლება რომაელი ქვეითი იყოთ, ან მეისრე შუა საუკუნეებიდან,

or maybe you're a Zulu warrior.

ან თუნდაც ზულუს მებრძოლი.

Regardless of your time and place, there are some things that are constant.

ადგილისა და დროის განურჩევლად ზოგი რამ უცვლელია.

Your adrenaline is elevated,

თქვენი ადრენალინი მომატებულია

and your actions are stemming from these deeply ingrained reflexes,

და თქვენს ქმედებებს ღრმად გამჯდარი რეფლექსები განაპირობებს.

reflexes rooted in a need to protect yourself and your side

რეფლექსები, რომლებიც თქვენი და თქვენი მოყვარეების დაცვისთვის

and to defeat the enemy.

და მტრის დამარცხებისთვისაა საჭირო.

So now, I'd like you to imagine playing a very different role,

ახლა, გთხოვთ ძალიან გასხვავებული რამ წარმოიდგინოთ.

that of the scout.

წარმოგდინეთ, რომ ხართ მზვერავი.

მზვერავის საქმე შეტევა, ან დაცვა არაა.

The scout's job is not to attack or defend.

The scout's job is to understand.

მზვერავის საქმე - გაგებაა.

The scout is the one going out,

მზვერავი გადის,

mapping the terrain, identifying potential obstacles.

ახდენს ადგილის რუკაზე დატანას და აღნიშნავს შესაძლო წინააღმდეგობებს.

And the scout may hope to learn that, say, there's a bridge

მზვერავი შეიძლება იმდევონებდეს, რომ ვთქვათ, სადღაც

მოსახერხებელ ადგილას, მდინარეზე ხიდია,

in a convenient location across a river.

But above all, the scout wants to know what's really there,

მაგრამ უპირველეს ყოვლისა, მას სურს, რაც შეიძლება ზუსტად იცოდეს

as accurately as possible.

რა არის იქ რეალურად.

And in a real, actual army, both the soldier and the scout are essential.

ნამდვილ, მოქმედ არმიაში, ჯარისკაციც და მზვერავიც აუცილებელია.

But you can also think of each of these roles as a mindset --

თითოეული ამ როლს შეგიძლიათ შეხედოთ როგორც მენტალობას.

a metaphor for how all of us process information and ideas

იმის მეტაფორას, თუ როგორ ამუშავებს ინფორმაციას და აზრებს ყოველი ჩვენგანი

in our daily lives.

ყოველდღიურ ცხოვრებაში.

What I'm going to argue today is that having good judgment,

დღეს ვაპირებ ვამტკიცო, რომ საღი მსჯელობა,

ზუსტი პროგნოზები და სწორი გადაწყვეტილების მიღება

making accurate predictions, making good decisions,

is mostly about which mindset you're in.

დიდწილად იმით განისაზღვრება, თუ როგორი მენტალობა გაქვთ.

To illustrate these mindsets in action,

ამის სადემონსტრაციოდ,

I'm going to take you back to 19th-century France,

მე-19 საუკუნის საფრანგეთში გამოგზაურებთ,

სადაც ერთი თითქოს უწყინარი ფურცლის ნაგლეჯი,

where this innocuous-looking piece of paper

ისტორიაში ერთ-ერთ უდიდეს პოლიტიკურ სკანდალს დაედო საფუძვლად.

launched one of the biggest political scandals in history.

It was discovered in 1894 by officers in the French general staff.

ის 1894 წელს ფრანგული გენერალური შტაბის ოფიცერმა აღმოაჩინა.

It was torn up in a wastepaper basket,

ის დახეული იყო და ნაგვის ყუთში ეგდო,

but when they pieced it back together,

მაგრამ როცა შეაერთეს აღმოჩნდა,

they discovered that someone in their ranks

რომ მათი რიგებიდან

had been selling military secrets to Germany.

ვიღაც სამხედრო საიდუმლოებს გერმანიის მხარეს ჰყიდდა

So they launched a big investigation,

სერიოზული გამოძიება დაიწყეს

and their suspicions quickly converged on this man,

და ეჭვები მალევე ერთ კაცზე,

Alfred Dreyfus.

ალფრედ დრეიფუსზე შეჩერდა.

He had a sterling record,

მას იდეალური ისტორია ჰქონდა.

no past history of wrongdoing, no motive as far as they could tell.

არანაირი დარღვევა და არანაირი მოტივი.

But Dreyfus was the only Jewish officer at that rank in the army,

თუმცა, დრეიფუსი ამ რანგის ერთადერთი ებრაელი ოფიცერი იყო არმიაში

and unfortunately at this time, the French Army was highly anti-Semitic.

და საუბედუროდ ამ დროს საფრანგენის არმია მეტად ანტისემიტური იყო.

They compared Dreyfus's handwriting to that on the memo

მათ დრეიფუსს ხელწერა იმ ფურცელზე დაწერილს შეადარეს

and concluded that it was a match,

და დაასკვნეს, რომ ისინი ერთმანეთს ემთხვეოდა,

even though outside professional handwriting experts

მიუხედავად იმისა, რომ არმიის გარეთ, ხელწერის ექპერტები

were much less confident in the similarity,

გაცილებით ნაკლებად იყვნენ ამაში დარწმუნებულნი.

თუმცა, ამას ყურადღება არ მიექცა.

but never mind that.

They went and searched Dreyfus's apartment,

ჯაშუშობის რამე მტკიცეულების აღმოჩენის მიზნით,

looking for any signs of espionage.

დრეიფუსის სახლი გაჩხრიკეს.

They went through his files, and they didn't find anything.

გადაქექეს მისი ნივთები, მაგრამ ვერაფერი აღმოაჩნეს.

This just convinced them more that Dreyfus was not only guilty,

ამან კიდევ უფრო დაარწმუნა ისინი, რომ დრეიფუსი არა მხოლოდ დამნაშავე იყო,

but sneaky as well, because clearly he had hidden all of the evidence

არამედ მზაკვარიც, რადგან ცხადია, მან ყველა სამხილი დამალა,

before they had managed to get to it.

სანამ ვინმე მიაგნებდა.

Next, they went and looked through his personal history

შემდეგ მისი პირადი ისტორიით დაინტერესდნენ

for any incriminating details.

რამე მაკომპრომეტირებელის აღმოსაჩენად.

They talked to his teachers,

გაესაუბრნენ მის მასწავლებლებს

they found that he had studied foreign languages in school,

და აღმიაჩინეს რომ სკოლაში უცხო ენებს სწავლობდა,

which clearly showed a desire to conspire with foreign governments

რაც ცხადად აჩვენებდა მის სურვილს

later in life.

უცხო ქვეყნების სასარგებლოდ ეღვაწა მომავალში.

His teachers also said that Dreyfus was known for having a good memory,

დრეიფუსის მასწავლებლებმა ასევე აღნიშნეს, რომ მას კარგი მეხსიერება ჰქონდა.

რაც ძალიან საეჭვოა, არა?

which was highly suspicious, right?

რადგან ჯაშუშს ბევრი რამის დამახსოვრება უწევს.

You know, because a spy has to remember a lot of things.

So the case went to trial, and Dreyfus was found guilty.

მაშ, საქმე სასამართლომდე მივიდა და დრეიფუსი დამნაშავედ სცნეს.

Afterwards, they took him out into this public square

რის შემდეგაც, ის მოედანზე გაიყვანეს

და სიმბოლურად, მისი ფორმიდან წარჩინების ნიშნები ჩამოგლიჯეს

and ritualistically tore his insignia from his uniform

and broke his sword in two.

და ხმალი კი გადაუტეხეს.

This was called the Degradation of Dreyfus.

ეს იყო დრეიფუსის დამცირება.

And they sentenced him to life imprisonment

მას სამუდამო პატიმრობა მიუსაჯეს

on the aptly named Devil's Island,

და ისეთ ადგილას გაუშვეს, რომელსაც ეშმაკის კუნძული ერქვა.

ეს უნაყოფო კლდეა, სახმრეთ ამერიკის ნაპირებზე

which is this barren rock off the coast of South America.

So there he went, and there he spent his days alone,

დრეიფუსი იქ მარტო ატარებდა თავის დღეებს

writing letters and letters to the French government

და წერილს წერილზე სწერდა საფრანგეთის მთავრობას თხოვნით,

begging them to reopen his case so they could discover his innocence.

კვლავ განეხილათ მისი საქმე, რომ დაედგინათ მისი უდანაშაულობა.

But for the most part, France considered the matter closed.

თუმცა, საფრანგეთი ამ საქმეს დიდ წილად დახურულად მიიჩნევდა.

One thing that's really interesting to me about the Dreyfus Affair

დრეიფუსის საქმეში ყველაზე საინტერესო ისაა,

is this question of why the officers were so convinced

თუ რატომ იყვნენ ოფიცრები ასეთი დარწმუნებულები,

that Dreyfus was guilty.

რომ დრეიფუსი დამნაშავე იყო.

I mean, you might even assume that they were setting him up,

შეიძლება იფიქროთ კიდეც, რომ მათ გაწირეს დრეიფუსი,

that they were intentionally framing him.

რომ შეგნებულად შეუკერეს საქმე,

But historians don't think that's what happened.

მაგრამ ისტორიკოსები ასე არ ფიქრობენ.

As far as we can tell,

როგორც ცნობილია,

the officers genuinely believed that the case against Dreyfus was strong.

ოფიცრებს გულწრფელად სჯეროდათ, რომ დრეიფუსის განაჩენი უდავო იყო.

ისმის კითხვა:

Which makes you wonder:

What does it say about the human mind

რას გვეუბნება ეს ყველაფერი ადამიანის აზროვნებაზე,

that we can find such paltry evidence

როცა მსგავსი სუსტი მტკიცებულებები,

to be compelling enough to convict a man?

შეიძლება საკმარისი გამოდგეს ვინმეს დადანაშაულებისთვის?

Well, this is a case of what scientists call "motivated reasoning."

ეს ის შემთხვევაა, რომელსაც მეცნიერები: "მოტივირებულ მსჯელობას" უწოდებენ.

It's this phenomenon in which our unconscious motivations,

ეს ხდება, როცა ჩვენი ქვეცნობიერი მოტივები,

our desires and fears,

ჩვენი სურვილები და შიშები,

shape the way we interpret information.

ჩვენ მიერ ინფორმაციის ინტერპეტირებას განაპირობებენ.

Some information, some ideas, feel like our allies.

ზოგი ინფორმაცია, ზოგი აზრი თითქოს ჩვენი თანამოაზრეა.

We want them to win. We want to defend them.

გვინდა, რომ მათ გაიმარჯვონ. გვინდა, რომ ისინი დავიცვათ.

And other information or ideas are the enemy,

სხვა ინფორმაცია კი მტერია

and we want to shoot them down.

და მათი განადგურბა გვინდა.

So this is why I call motivated reasoning, "soldier mindset."

ამიტომაც ვეძახი "მოტივირებულ მსჯელობას" "ჯარისკაცის მენტალობას"

Probably most of you have never persecuted

ალბათ, თქვენი უმეტესობა არ სდევდნიდა

ფრანგ-ებრაელ ოფიცერს ღალატისთვის,

a French-Jewish officer for high treason,

I assume,

ასე მგონია,

but maybe you've followed sports or politics, so you might have noticed

მაგრამ შეიძლება სპორტით, ან პოლიტიკით ინტერესდებით და შეგიმჩნევიათ

that when the referee judges that your team committed a foul,

რომ როცა მსაჯი თქვენი გუნდის წინააღმდეგ,

for example,

მაგალითად, ჯარიმას დააფიქსირებს,

you're highly motivated to find reasons why he's wrong.

თქვენ ყველანაირად ეცდებით იპოვოთ მიზეზი, თუ რატომ ცდება ის.

But if he judges that the other team committed a foul -- awesome!

მაგრამ როცა თქვენს მოწინააღმდეგეს დააჯარიმებს - შესანიშნავია!

That's a good call, let's not examine it too closely.

მსაჯი მართალია და ნუ ჩავუღრმავდებით.

Or, maybe you've read an article or a study

ან თუ სტატიას ან კვლევას წაიკითხავთ,

that examined some controversial policy,

რომელიც რაღაც საკამათო თემას ეხება,

like capital punishment.

მაგალითად, როგორიცაა სიკვდილით დასჯა.

And, as researchers have demonstrated,

როგორც მკვლევარებმა აჩვენეს,

if you support capital punishment

თუ თქვენ სიკვდილით დასჯის მომხრე ხართ

and the study shows that it's not effective,

და კვლევა აჩვენებს, რომ ის არაეფექტურია,

მაშინ თქვენ ყველანაირად ეცდებით იპოვოთ მიზეზი,

then you're highly motivated to find all the reasons

why the study was poorly designed.

თუ რატომ ჩატარდა კვლევა არასწორად.

But if it shows that capital punishment works,

თუმცა, თუ ის აჩვენებს, რომ სიკვდილით დასჯა მუშაობს,

it's a good study.

ეს კარგი კვლევაა.

And vice versa: if you don't support capital punishment, same thing.

და პირიქით, როცა მხარს არ უჭერთ სიკვდილით დასჯას იგივე ხდება.

Our judgment is strongly influenced, unconsciously,

ჩვენი მსჯელობა დიდადაა დამოკიდებული იმაზე,

თუ ქვეცნობიერად რომელმა მხარემ გვინდა რომ გაიმარჯვოს.

by which side we want to win.

ეს ყველაფერში ასეა.

And this is ubiquitous.

This shapes how we think about our health, our relationships,

ეს განსაზღვრავს, თუ რას ვფიქრობთ ჩვენ ჯანმრთელობაზე, ურთიერთობებზე,

how we decide how to vote,

იმას თუ როგორ ვაძლევთ ხმას,

what we consider fair or ethical.

რას მივიჩნევთ სამართლიანად და ეთიკურად.

"მოტივირებულ მსჯელობაში", ანუ "ჯარისკაცის მენტალობაში"

What's most scary to me about motivated reasoning

or soldier mindset,

ჩემთვის ყველაზე საშიში ისაა,

is how unconscious it is.

თუ რამდენად ქვეცნობიერია ის.

We can think we're being objective and fair-minded

ჩვენ მიგვაჩნია რომ ობიექტურები და სამართლიანები ვართ

and still wind up ruining the life of an innocent man.

და მაინც ვახერხებთ, რომ უდანაშაულო ადამიანს ცხოვრება დავუნგრიოთ.

თუმცა, დრეიფუსისთვის საბენდიეროდ, მისი ისტორია ამით არ დასრულებულა.

However, fortunately for Dreyfus, his story is not over.

This is Colonel Picquart.

ეს პოლკოვნიკი პიკარია.

He's another high-ranking officer in the French Army,

ის ასევე მაღალი რანგის ოფიცერია საფრანგეთის არმიაში

and like most people, he assumed Dreyfus was guilty.

და როგორც უმეტესობა, ისიც თვლიდა, რომ დრეიფუსი დამნაშავე იყო

Also like most people in the army, he was at least casually anti-Semitic.

და როგორც უმეტესობა, ისიც ცოტათი ანტისემიტი იყო,

But at a certain point, Picquart began to suspect:

მაგრამ რაღაც მომენტში პიკარი დაეჭვდა:

"What if we're all wrong about Dreyfus?"

"იქნებ ყველა ვცდებით დრეიფუსთან დაკავშირებით?"

What happened was, he had discovered evidence

მან აღმოაჩინა,

that the spying for Germany had continued,

რომ გერმანიის სასარგებლოდ ჯაშუშობა გაგრძელდა,

მას შემდეგაც კი, რაც დრეიფუსი უკვე ციხეში იყო.

even after Dreyfus was in prison.

And he had also discovered that another officer in the army

მან ასევე აღმოაჩინა, რომ სხვა ოფიცრის ხელწერა

had handwriting that perfectly matched the memo,

ძალიან ჰგავდა ქაღალდის ნაგლეჯისას.

much closer than Dreyfus's handwriting.

ბევრად უფრო მეტად ვიდრე დრეიფუსისა.

So he brought these discoveries to his superiors,

მან თავისი აღმოჩენების შესახებ მის ზემდგომებს აცნობა,

მაგრამ სამწუხაროდ, მათ ან არ ანაღვლებდათ,

but to his dismay, they either didn't care

or came up with elaborate rationalizations to explain his findings,

ან ამ აღმოჩენებს რაციონალური ახსნები მოუძებნეს:

like, "Well, all you've really shown, Picquart, is that there's another spy

"რაც შენ აღმოაჩინე, პიკარ, ეს მხოლოდ იმას მიწმობს რომ კიდევ ერთი ჯაშუში გვყავს,

who learned how to mimic Dreyfus's handwriting,

რომელმაც ისწავლა თუ როგორ დაწეროს დრეიფუსის ხელით

და მან განაგრძო დრეიფუსის მიერ, შეწყვტილი ჯაშუშობა,

and he picked up the torch of spying after Dreyfus left.

მაგრამ დრეიფუსი მაინც დამნაშავეა"

But Dreyfus is still guilty."

Eventually, Picquart managed to get Dreyfus exonerated.

საბოლოოდ პიკარმა მიაღწია დრეიფუსის გამართლებას,

But it took him 10 years,

თუმცა, მას ამისთვის 10 წელი დასჭირდა

and for part of that time, he himself was in prison

და ამ პერიოდიში ის თავად აღმოჩნდა ციხეში

არმიის მიმართ არაერთგულებითვის.

for the crime of disloyalty to the army.

A lot of people feel like Picquart can't really be the hero of this story

ბევრი ფიქრობს რომ პიკარი არ შეიძლება ამ ამბის გმირი იყოს,

because he was an anti-Semite and that's bad, which I agree with.

რადგან ის ანტისემიტი იყო და ეს ცუდია, რასაც ვეთანხმები.

But personally, for me, the fact that Picquart was anti-Semitic

თუმცა, ჩემთვის პირადად, ის ფაქტი, რომ პიკარი ანტისემიტი იყო,

actually makes his actions more admirable,

მის ქმედებას მით უფრო საგმიროს ხდის,

რადგან მას იგივე წინარწმენები ჰქონდა და იგივე მიზეზები ყოფილიყო არაობიექტური,

because he had the same prejudices, the same reasons to be biased

as his fellow officers,

რაც მის თანაარმიელ ოფიცრებს,

but his motivation to find the truth and uphold it trumped all of that.

მაგრამ მისმა სიმართლის ძიების მოტივაციამ ეს ყველაფერი გადაფარა.

მაშ, ჩემთვის,

So to me,

Picquart is a poster child for what I call "scout mindset."

პიკარი "მზვერავის მენტალობის" სიმბოლოა.

It's the drive not to make one idea win or another lose,

როცა თქვენ არა ერთი აზრის გამარჯვება, ან მეორის დამარცხება გამოძრავებთ,

but just to see what's really there

არამედ რეალობის შეცნობა,

as honestly and accurately as you can,

რაც შეიძლება სინდისიერად და ზუსტად.

even if it's not pretty or convenient or pleasant.

მაშინაც კი, როცა ის არ არის სასიამოვნო, ან ხელსაყრელი.

This mindset is what I'm personally passionate about.

ამ ტიპის მენტალობა მხიბლავს მე პირადად.

And I've spent the last few years examining and trying to figure out

ბოლო რამდენიმე წელი იმის კვლევას და გარკვევას დავუთმე,

what causes scout mindset.

თუ რა განაპირობებს "მზვერავის მენტალობას."

Why are some people, sometimes at least,

როგორ შეუძლია ზოგ ადამიანს, ზოგჯერ მაინც

გადალახოს საკუთარი წინარწმენები, სტერეოტიპები და მოტოვები

able to cut through their own prejudices and biases and motivations

and just try to see the facts and the evidence

და შეეცადოს დაინახოს ფაქტები და მტკიცებულებები

მაქსიმალურად ობიექტურად?

as objectively as they can?

And the answer is emotional.

ამაზე პასუხი ემოციაა.

ისევე როგორც "ჯარისკაცის მენტალობის" საფუძველია

So, just as soldier mindset is rooted in emotions

like defensiveness or tribalism,

თავდაცვის და ტომობრივი ემოციები,

ასევეა "მზვერავის მენტალობის" შემთხვევაშიც.

scout mindset is, too.

უბრალოდ ის სხვა ემოციებს ეფუძნება.

It's just rooted in different emotions.

მაგალითად, მზვერავები ცნობისმოყვარეები არიან.

For example, scouts are curious.

They're more likely to say they feel pleasure

ისინი სხვებზე უფრო მეტ სიამოვნებას იღებენ,

როცა ახალ ინფორმაციას იღებენ,

when they learn new information

or an itch to solve a puzzle.

ან როცა თავსატეხს ხსნიან.

They're more likely to feel intrigued when they encounter something

მათთვის სხვებზე უფრო მეტად დამაინტრიგებელია,

როცა ისეთ რამეს წააწყდებიან,

that contradicts their expectations.

რაც მათ მოლოდინებს ეწინააღმდეგება.

მზვერავების ფასეულობები ასევე განსხვავებულია.

Scouts also have different values.

They're more likely to say they think it's virtuous

ისინი უფრო მეტად მიიჩნევენ,

to test your own beliefs,

რომ საკუთარი რწმენა-წარმოდგენების შემოწმება ღირსებაა

and they're less likely to say that someone who changes his mind

და მათ ნაკლებად ჰგონიათ,

seems weak.

რომ ის ვინც აზრს იცვლის - სუსტია.

And above all, scouts are grounded,

და რაც მთავარია, მზვერავები მტკიცე ხალხია.

which means their self-worth as a person

რაც ნიშნავს, რომ მათი თვითშეფასება იმაზე არაა დამოკიდებული,

isn't tied to how right or wrong they are about any particular topic.

მართლები არიან ისინი, თუ ცდებიან კონკრეტულ საკითხზე.

ისინი შეიძლება მიიჩნევდნენ რომ სიკვდილით დასჯა მუშაობს.

So they can believe that capital punishment works.

If studies come out showing that it doesn't, they can say,

თუ კვლევები აჩვენებს, რომ ასე არ არის ისინი იტყვიან:

"Huh. Looks like I might be wrong. Doesn't mean I'm bad or stupid."

"ჰმ, როგორც ჩანს ვცდებოდი. ეს არ ნიშნავს, რომ ცუდი, ან სულელი ვარ"

This cluster of traits is what researchers have found --

როგორც მკვლევარებმა აღმოაჩინეს

და მეც წავაწყდი მსგავს შემთხვევებს,

and I've also found anecdotally --

სწორედ ეს თვისებები განსაზღვრავს საღ მსჯელობას.

predicts good judgment.

And the key takeaway I want to leave you with about those traits

ყველაზე მთავარი რაც ამ თვისბებეზე მინდა იცოდეთ ისაა,

is that they're primarily not about how smart you are

რომ ისინი უპირეველსად იმას კი არ აჩვენებს, თუ რამდენად ჭკვიანი ხართ,

or about how much you know.

ან რამდენად ბევრი იცით.

In fact, they don't correlate very much with IQ at all.

სინამდვილეში ისინი ინტლექტის კოეფიციეტთან, არც ისე დიდ კორელაციაშია.

They're about how you feel.

ეს თვისებები აჩვენებს, თუ როგორ გრძნობთ თავს.

There's a quote that I keep coming back to, by Saint-Exupéry.

"პატარა უფლისწულის" ავტორს, სენტ-ეგზიუპერს აქვს ერთი კარგი ციტატა,

He's the author of "The Little Prince."

რომელსაც ხშირად ვუბრუნდები:

He said, "If you want to build a ship,

მან თქვა: "თუ გინდა, რომ ხომალდი ააგო,

don't drum up your men to collect wood and give orders

ნუ გააგზავნი შენს ხალხს ხის მოსაგროვებლად, ბრძანებების გასაცემად

and distribute the work.

და საქმის გასანაწილებლად.

Instead, teach them to yearn for the vast and endless sea."

ამის ნაცვლად უსაზღვრო ზღვის ვნება გააღვივე მათში"

In other words, I claim,

სხვა სიტყვებით, მე ვამტკიცებ,

if we really want to improve our judgment as individuals

რომ თუ მართლაც გვინდა გავაუმჯობესოთ ჩვნი მსჯელობა როგორც ინდივიდებმა

and as societies,

და როგორც საზოგადოებებმა,

what we need most is not more instruction in logic

ყველაზე მეტად არა ინსტრუქციები და ლოგიკა გვჭრდება

ან რიტორიკა და ალბათობა, ან ეკონომიკა,

or rhetoric or probability or economics,

even though those things are quite valuable.

თუმცა ეს ყველაფერი საკმაოდ ფასეულია,

But what we most need to use those principles well

არამედ ამ ყველაფრის სწორად გამოსაყენებლად ყველაზე მეტად

"მზვერავის მენტალობა" გვჭირდება.

is scout mindset.

We need to change the way we feel.

უნდა შევცვალოთ ჩვენი გრძნობები.

We need to learn how to feel proud instead of ashamed

უნდა ვისწავლოთ, რომ სირცხვილის ნაცვლად, სიამაყე ვიგრძნოთ,

when we notice we might have been wrong about something.

როცა შევამჩნევთ, რომ შეიძლება რაღაცაში ვცდებოდით.

We need to learn how to feel intrigued instead of defensive

უნდა ვისწავლოთ, რომ თავდაცვითი რეაქციის ნაცვლად დამაინტრიგებელი იყოს,

when we encounter some information that contradicts our beliefs.

როცა ისეთ ინფორმაციას წავაწყდებოთ,

რომელიც ჩვენს რწმენა-წარმოდგენებს ეწინააღმდეგება.

So the question I want to leave you with is:

მაშ, კითხვა რომლითაც მინდა რომ დაგტოვოთ, შემდეგია:

What do you most yearn for?

რისკენ ისწრაფვით ყველაზე მეტად?

Do you yearn to defend your own beliefs?

თქვენი რწმენა-წარმოდგენების დაცვისკენ,

თუ იმისკენ, რომ სამყარო რაც შეიძლება უკეთ შეიცნოთ?

Or do you yearn to see the world as clearly as you possibly can?

Thank you.

მადლობა.

(Applause)

(აპლოდისმენტები)