Embracing otherness, embracing myself | Thandiwe Newton

Translator: Sritala Dhanasarnsombut Reviewer: Paravee Asava-Anan

Embracing otherness.

การสวมกอดความแตกต่าง

When I first heard this theme,

ตอนที่ฉันได้ยินหัวข้อนี้ครั้งแรก

I thought, well, embracing otherness

ฉันคิดว่า การกอดความแตกต่าง

is embracing myself.

ก็คือการสวมกอดตัวเองนั่นแหละ

And the journey to that place

และการก้าวไปสู่

of understanding and acceptance

ความเข้าใจและการยอมรับนั้น

has been an interesting one for me,

เป็นเรื่องที่น่าสนใจสิ่งหนึ่งสำหรับฉัน

and it's given me an insight

และเป็นสิ่งที่ทำให้ฉันหยั่งลึก

into the whole notion of self,

ถึงทุกอย่างของตัวฉันด้วย

which I think is worth sharing with you today.

ซึ่งฉันคิดว่าเป็นสิ่งที่มีค่าควรต่อการแบ่งปันให้พวกคุณฟัง

We each have a self,

พวกเราต่างมีความเป็นตัวเองทั้งนั้น

but I don't think that we're born with one.

แต่ฉันไม่คิดว่าพวกเราเกิดมาพร้อมกับสิ่งนั้น

You know how newborn babies

เราต่างรู้ว่าเด็กแรกเกิดเชื่อว่า

believe they're part of everything;

พวกเขาเป็นส่วนหนึ่งของทุกอย่างในโลก

they're not separate?

ไม่ได้แตกต่างแปลกแยก

Well that fundamental sense of oneness

เป็นความรู้ึสึกพื้นฐานเอกภาพ (ความเป็นหนึ่งเดียว)

is lost on us very quickly.

ที่หายไปจากเราอย่างรวดเร็ว

It's like that initial stage is over --

มันเหมือนกับสิ่งเหล่านั้นมันจบไปแล้ว

oneness: infancy,

ไม่ว่าจะเป็นความเป็นหนึ่งเดียว วัยทารก

unformed, primitive.

ยังไม่เป็นรูปร่าง แบบดั้งเดิมนั้น

It's no longer valid or real.

ไม่มีตัวตนหรือไม่จริงอีกต่อไป

What is real is separateness,

สิ่งที่จริงคือความแตกต่างแปลกแยก

and at some point in early babyhood,

และในช่วงของวัยเยาว์นั้นเอง

the idea of self

ที่ความคิดเรื่องความเป็นตัวเอง

starts to form.

เริ่มจะก่อตัวขึ้น

Our little portion of oneness is given a name,

ความเป็นหนึ่งเดียวส่วนหนึ่งเกิดจากการตั้งชื่อ

is told all kinds of things about itself,

ที่บอกอะไรหลายๆอย่างเกี่ยวกับตัวมัน

and these details,

จากรายละเอียดเหล่านี้

opinions and ideas

ความคิดเห็นและไอเดียต่างๆ

become facts,

เปลี่ยนเป็นข้อเท็จจริง

which go towards building ourselves,

ที่สร้างความเป็นเรา

our identity.

เอกลักษณ์ของเรา

And that self becomes the vehicle

และด้วยเอกลัษณ์นั้นกลายเป็นวงจร

for navigating our social world.

สำหรับเสาะหาสังคมในโลกของเราต่อไป

But the self is a projection

แต่ความเป็นตัวเองนั้นคือการสร้างภาพพจน์

based on other people's projections.

โดยยึดหลักการประมาณจากคนอื่น

Is it who we really are?

แล้วนั่นเป็นเราจริงๆหรือเปล่า?

Or who we really want to be, or should be?

หรือเป็นคนที่เราอยากเป็น หรือควรเป็นกันแน่?

So this whole interaction

จากปฎิกริยาต่างๆ

with self and identity

เกี่ยวกับความเป็นตัวเองและเอกลัษณ์นี้

was a very difficult one for me growing up.

เป็นสิ่งที่ทำให้ฉันโตมาอย่างยากลำบาก

The self that I attempted to take out into the world

ความเป็นตัวเองที่ฉันพยายามแสดงออกสู่โลกนั้น

was rejected over and over again.

ถูกปฎิเสธครั้งแล้วครั้งเล่า

And my panic

และด้วยความตื่นตระหนก

at not having a self that fit,

ที่ตัวฉันนั้นไม่เข้าพวก

and the confusion that came

และความสับสนนั้นมาจาก

from my self being rejected,

การที่โดนปฎิเสธความเป็นตัวฉัน

created anxiety, shame

สร้างความวิตก ความอับอาย

and hopelessness,

และความสิ้นหวัง

which kind of defined me for a long time.

ซึ่งมีส่วนอธิบายตัวฉันอยู่นานพอควร

But in retrospect,

แต่เมื่อมองย้อนกลับไป

the destruction of my self was so repetitive

ความล้มเหลวในตัวฉันเกิดขึ้นซ้ำๆ

that I started to see a pattern.

จนฉันเริ่มเห็นแบบแผน

The self changed,

จากการเปลี่ยนแปลตัวเอง

got affected, broken, destroyed,

เจอผลกระทบ โดนทำลาย

but another one would evolve --

แต่อีกสิ่งจะเข้ามาเกี่ยว

sometimes stronger,

บางครั้งทำให้แกร่งขึ้น

sometimes hateful,

บางครั้งน่าชังสิ้นดี

sometimes not wanting to be there at all.

บางครั้งรู้สึกไม่อยากอยู่ตรงนั้นเลย

The self was not constant.

การเป็นตัวเองนั้นไม่ถาวร

And how many times

และกี่ครั้งกัน

would my self have to die

ที่ความเป็นตัวฉันต้องตายจาก

before I realized

ไปก่อนที่ฉันจะรู้ตัว

that it was never alive in the first place?

ว่ามันไม่ได้มีตัวตนตั้งแต่แรกเริ่ม?

I grew up on the coast of England

ฉันโตในชายฝั่งของเกาะอังกฤษ

in the '70s.

ช่วงปี'70

My dad is white from Cornwall,

คุณพ่อของฉันเป็นคนขาวจาก คอร์นวอร์

and my mom is black from Zimbabwe.

และแม่ของฉันเป็นคนผิวดำจาก ซิมบักเวย์

Even the idea of us as a family

แม้แต่ไอเดียเรื่องครอบครัวเรา

was challenging to most people.

ก็เป็นเรื่องท้าทาายสำหรับคนทั่วไปแล้ว

But nature had its wicked way,

แต่ธรรมชาติก็ช่างน่าประหลาดนัก

and brown babies were born.

และเด็กผิวน้ำตาลก็เกิดขึ้นมา

But from about the age of five,

แต่ด้วยเพียงอายุแค่ห้าขวบ

I was aware that I didn't fit.

ฉันรู้สึกตัวว่าฉันไม่เข้าพวก

I was the black atheist kid

ฉันเป็นเด็กผิวดำที่ไม่เชื่อเรื่องพระเจ้า

in the all-white Catholic school run by nuns.

ท่ามกลางเด็กผิวขาวที่วิ่งเล่นในโรงเรียนแม่ชี

I was an anomaly,

ฉันเป็นตัวประหลาด

and my self was rooting around for definition

ฉันพยายามหาความหมายการเป็นตัวของตัวเอง

and trying to plug in.

และพยายามเข้าสังคมให้ได้

Because the self likes to fit,

เพราะการเป็นตัวเองต้องการเป็นส่วนหนึ่ง

to see itself replicated,

เพื่อเห็นว่าเรานั้นเหมือนกับคนอื่น

to belong.

ที่อยู่ในสังคมรอบตัว

That confirms its existence

เพื่อเป็นการยืนยันการมีตัวตนอยู่

and its importance.

และความสำคัญของเรา

And it is important.

มันเป็นเรื่องสำคัญ

It has an extremely important function.

และมันก็เป็นระบบที่สำคัญมากๆด้วย

Without it, we literally can't interface with others.

ถ้าไม่มีสิ่งนี้ พวกเราแทบจะไม่สามารถเชื่อมโยงกับผู้อื่นได้เลย

We can't hatch plans

เราไม่สามารถแตกแผน

and climb that stairway of popularity,

และปีนบันไดของการเป็นที่นิยมชมชอบ

of success.

ของความสำเร็จเองได้

But my skin color wasn't right.

แต่สีผิวฉันมันผิด

My hair wasn't right.

สีผมฉันก็ไม่ถูก

My history wasn't right.

ประวัติของฉันก็ไม่ใช่

My self became defined

เอกลัษณ์ของฉันถูกกำหนด

by otherness,

โดยความแตกต่าง

which meant that, in that social world,

ซึ่งก็หมายความว่า ในสังคมโลกใบนี้

I didn't really exist.

ฉันไม่ได้มีตัวตนอยู่จริง

And I was "other" before being anything else --

และฉันเป็นส่วนเกิน ก่อนที่จะเข้าสังคม

even before being a girl.

หรือก่อนจะเป็นเด็กผู้หญิงเสียอีก

I was a noticeable nobody.

ฉันเป็นคนไม่มีตัวตน

Another world was opening up

แล้วโลกอีกใบก็เปิด

around this time:

รับในช่วงเวลานั้น:

performance and dancing.

คือการแสดงและการเต้นรำ

That nagging dread of self-hood

ความกลัวต่างต่างนานาเรื่องการเป็นตัวของตัวเอง

didn't exist when I was dancing.

นั้นไม่อยู่ในหัวฉันเลยตอนที่ฉันเต้นรำ

I'd literally lose myself.

ฉันเหมือนได้ปลดปล่อยตัวเอง

And I was a really good dancer.

และฉันก็เป็นนักเต้นที่เก่งด้วย

I would put

เวลาที่ฉันเต้น

all my emotional expression

ฉันจะใส่อารมณ์ความรู้สึก

into my dancing.

ทั้งหมดลงไปด้วย

I could be in the movement

ฉันสามารถเคลื่อนไหว

in a way that I wasn't able to be

ในแบบที่ฉันไม่เคยทำมาก่อน

in my real life, in myself.

ในชีวิต ในตัวเอง

And at 16,

และในวัย16ปี

I stumbled across another opportunity,

ฉันได้มีโอกาศอีกอย่าง

and I earned my first acting role in a film.

นั่นคือการได้รับบทแสดงหนังเรื่องแรก

I can hardly find the words

ฉันไม่รู้จะหาคำไหนมาอธิบาย

to describe the peace I felt

ความสงบที่ฉันรู้สึก

when I was acting.

เวลาที่ฉันแสดง

My dysfunctional self

สิ่งที่ผิดปกติของตัวฉัน

could actually plug in

กลับเข้ากันได้กับ

to another self, not my own,

ตัวตนอื่นที่ไม่ใช่ฉันเลย

and it felt so good.

และมันรู้สึกดีมากๆ

It was the first time that I existed

มันเป็นครั้งแรกที่ฉันมีตัวตน

inside a fully-functioning self --

จากข้างใน เป็นตัวของตัวเอง

one that I controlled,

เป็นสิ่งที่ฉันควบคุมได้

that I steered,

เหมือนคุมหางเสือเรือ

that I gave life to.

และให้กำเนิดชีวิตกับตัวละคร

But the shooting day would end,

แต่การถ่ายทำก็ต้องมีวันจบ

and I'd return

และฉันก็ต้องกลับ

to my gnarly, awkward self.

ไปอยู่กับความรู้สึกแย่ๆนั่นเหมือนเดิม

By 19,

พออายุได้19ปี

I was a fully-fledged movie actor,

ฉันก็เป็นดาราหนังเต็มตัว

but still searching for definition.

แต่ยังคงเสาะหาความหมายตัวเองอยู่

I applied to read anthropology

ฉันลงทะเบียนเรียนมานุษยวิทยา

at university.

ที่มหาวิทยาลัย

Dr. Phyllis Lee gave me my interview,

ดร.ฟิลลิซ ลี เป็นคนสัมภาษณ์ฉัน

and she asked me, "How would you define race?"

เธอถามฉันว่า "คุณจะให้ความหมายเชื้อชาติยังไง"

Well, I thought I had the answer to that one,

อืม ฉันคิดว่าฉันมีคำตอบสำหรับคำถามนี้นะ

and I said, "Skin color."

เลยตอบว่า "สีผิวคะ"

"So biology, genetics?" she said.

"หมายถึงตัดสินจากพันธุกรรมงั้นหรอ" เธอตอบฉัน

"Because, Thandie, that's not accurate.

"แทนดี่ นั้นมันไม่ถูกต้องนัก

Because there's actually more genetic difference

เพราะว่าพันธุกรรมนั้นมันหลายหลายมาก มีความแตกต่าง

between a black Kenyan

ระหว่าง คนผิวดำเคนย่า

and a black Ugandan

กับคนอูกานดา

than there is between a black Kenyan

มากว่า ในกลุ่มคนเคนยากันเอง

and, say, a white Norwegian.

และก็คนขาวนอร์วีเจียน

Because we all stem from Africa.

เพราะพวกเราต่างแตกสาขามากจากแอฟริกา

So in Africa,

ดังนั้นในแอฟริกา

there's been more time

จึงมีเวลามากกว่าที่จะ

to create genetic diversity."

สร้างความแตกต่างทางพันธุกรรม"

In other words,

กล่าวคือ

race has no basis

เชื้อชาตินั้นไม่มีรากฐาน

in biological or scientific fact.

ในทางชีววิทยาหรือข้อพิสูจน์ทางวิทยาศาสตร์

On the one hand, result.

ในด้านหนึ่ง ของผล

Right?

ใช่ไหมคะ

On the other hand, my definition of self

ในอีกด้านหนึ่ง ความหมายของฉันของการเป็นตัวเอง

just lost a huge chunk of its credibility.

เป็นอย่างนั้นเพียงเพราะการสูญเสียความน่าเชื่อถือไป

But what was credible,

แต่อะไรคือความน่าเชื่อถือ

what is biological and scientific fact,

แล้วอะไรคือข้อเท็จจริงทางชีววิทยาหรือวิทยศาสตร์ละ

is that we all stem from Africa --

รึว่าเราจะแตกมาจากแอฟริกา

in fact, from a woman called Mitochondrial Eve

จริงๆแล้ว จากต้นกำเนิดผู้หญิงที่เรียกว่า ไมโตรคอนเดรีย อีฟ

who lived 160,000 years ago.

ผู้มีชีวิตเมื่อประมาณ160,000 กว่าปีที่แล้ว

And race is an illegitimate concept

และเชื้อชาติคือแนวคิดผิดทำนองคลองธรรม

which our selves have created

ที่พวกเราสร้างมันขึ้นมา

based on fear and ignorance.

จากความกลัวและความเพิกเฉย

Strangely, these revelations

น่าแปลกที่การได้รู้เรื่องนี้

didn't cure my low self-esteem,

ไม่ได้ทำให้อาการความเชื่อมั่นในตัวเองฉันดีขึ้นเลย

that feeling of otherness.

กับความรู้สึกแตกต่างแปลกแยก

My desire to disappear

ความต้องการที่จะหายไปจากโลกนั้น

was still very powerful.

ยังคงอยู่มากเลยทีเดียว

I had a degree from Cambridge;

ฉันได้รับปริญญาจากแคมบริดจ์

I had a thriving career,

ฉันประสบความสำเร็จในอาชีพอย่างมาก

but my self was a car crash,

แต่ความเป็นตัวฉันนั้นพังยับเหมือนรถชน

and I wound up with bulimia

แล้วพันแผลด้วยบูลีเมีย

and on a therapist's couch.

และการบำบัด

And of course I did.

และแน่นอนว่า

I still believed

ฉันยังคงเชื่อว่า

my self was all I was.

ความเป็นตัวฉันคือทุกสิ่งที่ฉันเป็น

I still valued self-worth

ฉันยังคงเห็นคุณค่าตัวเอง

above all other worth,

เหนือสิ่งอื่นใด

and what was there to suggest otherwise?

และอะไรที่ควรแนะนำกันแน่เล่า

We've created entire value systems

พวกเราสร้างระบบค่านิยมต่างๆนานา

and a physical reality

และสภาพร่างกาย

to support the worth of self.

ที่ส่งเสริมกับค่าของตัวเรา

Look at the industry for self-image

ลองมองดูที่อุตสาหกรรมการสร้างภาพซิ

and the jobs it creates,

ว่ามันสร้างงานขึ้นมาแค่ไหน

the revenue it turns over.

ยิ่งภาพพจน์ดีเงินก็ยิ่งดี

We'd be right in assuming

พวกเราคงคิดถูกถ้าเราคาดเดา

that the self is an actual living thing.

การเป็นตัวเองนั้นเป็นสิ่งที่มีจริง

But it's not. It's a projection

แต่มันผิด มันแค่การประมาณการ

which our clever brains create

ที่สมองอันชานฉลาดของเราสร้างขึ้น

in order to cheat ourselves

เพื่อหลอกเรา

from the reality of death.

จากความจริงเกี่ยวกับความตาย

But there is something

แต่มีบางสิ่งที่

that can give the self

สามารถให้ความเป็นตัวเรา

ultimate and infinite connection --

เชื่อโยงกันได้มากที่สุดอย่างไม่มีขอบเขต

and that thing is oneness,

สิ่งนั้นก็คือ ความเป็นหนึ่งเดียวกัน

our essence.

ความสำคัญของเรา

The self's struggle

ความพยายามค้นหา

for authenticity and definition

ที่น่าเชื่อถือและความหมาย

will never end

จะไม่มีวันจบ

unless it's connected to its creator --

ถ้ามันไม่เชื่อมเข้ากับผู้สร้าง

to you and to me.

ซึ่งคือคุณและฉัน

And that can happen with awareness --

และนั้นจะสามารถเกิดขึ้นด้วยการรู้สึกตัว

awareness of the reality of oneness

รู้สึกของความเป็นจริงเรื่องความเป็นหนึ่งเดียว

and the projection of self-hood.

และการวาดภาพไปเองของความเป็นตัวเอง

For a start, we can think about

จากการเริ่มต้น พวกเราอาจลองคิด

all the times when we do lose ourselves.

ถึงช่วงเวลาที่เราได้ปลดปล่อย

It happens when I dance,

มันเกิดขึ้นกับฉันเวลาเต้น

when I'm acting.

เวลาแสดง

I'm earthed in my essence,

ฉันได้สร้างสาระสำคัญของฉัน

and my self is suspended.

และตัวตนของฉันถูกระงับ

In those moments,

ในช่วงเวลาเหล่านั้น

I'm connected to everything --

ฉันได้เชื่อมโยงกับทุกอย่าง

the ground, the air,

พื้นดิน อากาศ

the sounds, the energy from the audience.

เสียง พลังจากผู้ชม

All my senses are alert and alive

ทุกโสตสัมผัสฉันตื่นตัวและมีชีวิตชีวา

in much the same way as an infant might feel --

ในแบบที่อาจคล้ายๆกับเด็กแบเบาะ

that feeling of oneness.

ที่รู้สึกถึงความเป็นหนึ่งเดียว

And when I'm acting a role,

เวลาที่ฉันแสดงบทบาท

I inhabit another self,

ฉันอยู่ในอีกตัวตนนึง

and I give it life for awhile,

และได้ให้ชีวิตกับมันระยะหนึ่ง

because when the self is suspended

เพราะเมื่อเวลาที่ตัวตนนึงได้ถูกระงับ

so is divisiveness

เหมือนกับการแตกแยก

and judgment.

และการตัดสิน

And I've played everything

ฉันได้เล่นทุกบทแล้ว

from a vengeful ghost in the time of slavery

จากผีผูกพยาบาทในช่วงค้าทาส

to Secretary of State in 2004.

จนถึงเลขาธิการชาติในปี 2004

And no matter how other

และไม่ว่าความเป็นตัวตน

these selves might be,

เหล่านี้เป็นอย่างไร

they're all related in me.

พวกเขาสัมพันธ์กับฉันทั้งนั้น

And I honestly believe

และฉันเชื่อจริงๆว่า

the key to my success as an actor

กุญแจสู่ความสำเร็จของฉันในการเป็นนักแสดง

and my progress as a person

และพัฒนาการด้านบุคลิกภาพ

has been the very lack of self

มาจากการที่รู้สึกไม่มั่นใจตัวเอง

that used to make me feel

ที่ทำให้ฉันรู้สึก

so anxious and insecure.

ตื่นตระหนกและไม่ปลอดภัย

I always wondered

ฉันสงสัยมาตลอดว่า

why I could feel others' pain so deeply,

ทำไมฉันถึงรู้สึกถึงความเจ็บปวดของพูดอื่นได้มากขนาดนี้

why I could recognize

ทำไมฉันรับรู้ถึง

the somebody in the nobody.

บางคนในคนไร้ตัวตนนี้

It's because I didn't have a self to get in the way.

มันเพราะว่าฉันไม่มีตัวตนที่จะขวางกั้นสิ่งใด

I thought I lacked substance,

ฉันคิดว่าฉันขาดความเป็นตัวตน

and the fact that I could feel others'

และความจริงที่ฉันรู้สึกถึงผู้อื่น

meant that I had nothing of myself to feel.

หมายถึงฉันไม่มีอะไรในตัวฉันที่จะรู้สึกเลย

The thing that was a source of shame

สิ่งที่เป็นเรื่องน่าอาย

was actually a source of enlightenment.

จริงๆกลับเป็นแหล่งที่ทำให้เห็นแจ้ง

And when I realized

และเมื่อฉันได้รับรู้

and really understood

และได้เข้าใจ

that my self is a projection and that it has a function,

ว่าตัวตนของฉันนั้นแค่การประมาณการและการสร้างระบบ

a funny thing happened.

เรื่องขำๆก็เกิดขึ้น

I stopped giving it so much authority.

ฉันหยุดจ่ายให้รัฐ

I give it its due.

แค่จ่ายตามกำหนดเท่านั้น

I take it to therapy.

ฉันเข้ารับการบำบัด

I've become very familiar

เริ่มรู้สึกคุ้นชิน

with its dysfunctional behavior.

กับพฤติกรรมผิดปกติ

But I'm not ashamed of my self.

แต่ฉันไม่รู้สึกอายกับตัวฉัน

In fact, I respect my self

ความจริงแล้ว ฉันเคารพตัวเอง

and its function.

และความเป็นตัวมัน

And over time and with practice,

และด้วยการฝึกฝนที่ผ่านไป

I've tried to live

ฉันพยายามใช้ชีวิต

more and more from my essence.

กับความสำคัญตัวเองมากขึ้น

And if you can do that,

และถ้าคุณทำแบบนั้นได้

incredible things happen.

สิ่งดีๆก็จะเกิดขึ้น

I was in Congo in February,

ฉันอยู่ที่คองโก เมื่อเดือนกุมภาพันธ์

dancing and celebrating

เต้นรำและฉลอง

with women who've survived

กับเหล่าผู้หญิงที่รอดพ้น

the destruction of their selves

จากการทำร้ายตัวตนของพวกเขา

in literally unthinkable ways --

โดยที่ไม่ทันยั้งคิด

destroyed because other brutalized, psychopathic selves

ถูกทำร้ายเพราะคนอื่นทำร้าย หรือเป็นโรคจิต

all over that beautiful land

ทั่วทั้งดินแดนสวยงาม

are fueling our selves' addiction

ขับเคลื่อนพวกเราด้วยการเสพติด

to iPods, Pads, and bling,

ทั้ง iPods, Pads, และbling

which further disconnect ourselves

ซึ่งต่อมาตัดขาดเราจาก

from ever feeling their pain,

การรับรู้ความรู้สึกเจ็บพวกของเขา

their suffering,

การทนทุกข์

their death.

ความตาย

Because, hey,

เพราะว่า นี่

if we're all living in ourselves

ถ้าเราทุกคนใช้ชีวิตกับตัวเราเอง

and mistaking it for life,

และเข้าใจผิดกับมันตลอดชีวิต

then we're devaluing

ก็จะทำให้เราลดค่า

and desensitizing life.

ลดความรู้สึกในชีวิตลง

And in that disconnected state,

และในประเทศที่ไร้การเชื่อมโยง

yeah, we can build factory farms with no windows,

ใช่ พวกเราสามารถสร้างฟาร์มที่ไม่มีหน้าต่างสักบาน

destroy marine life

ทำลายโลกใต้น้ำ

and use rape as a weapon of war.

และใช้การข่มขืนเป็นอาวุธสงคราม

So here's a note to self:

ดังนั้นนี่เป็นข้อความถึงตัวเรา

The cracks have started to show

รอยแตกเริ่มจะมีมากขึ้น

in our constructed world,

ในโลกของพวกเรา

and oceans will continue

และทะเลสาปจะ

to surge through the cracks,

ซอกซอนตามรอบแตกเหล่านั้น

and oil and blood,

รวมถึงน้ำมัน และเลือด

rivers of it.

หลั่งเป็นสายน้ำด้วย

Crucially, we haven't been figuring out

สิ่งสำคัญคือเราไม่พยายามหาทางว่า

how to live in oneness

จะอยู่เป็นหนึ่งเดียวกันยังไง

with the Earth and every other living thing.

กับโลกและสิ่งมีชีวิตอื่นๆ

We've just been insanely trying to figure out

พวกเราแค่พยายามคิดอย่างบ้าคลั่ง

how to live with each other -- billions of each other.

ว่าเราจะอยู่ด้วยกันได้อย่างไร มาเป็นพันๆปี

Only we're not living with each other;

พวกเราไม่ได้อยู่ร่วมกัน

our crazy selves are living with each other

แต่เป็นความบ้าในตัวตนต่างหากที่อยู่ด้วยกัน

and perpetuating an epidemic

และยังแพร่ระบาด

of disconnection.

การตัดขาดจากกันอีก

Let's live with each other

มาอยู่ร่วมกันเถิด

and take it a breath at a time.

และหายใจทีละครั้ง

If we can get under that heavy self,

ถ้าเราสามารถเข้าถึงตัวตน

light a torch of awareness,

จุดคบเพลิงแห่งการรู้ตัว

and find our essence,

และหาความสำคัญ

our connection to the infinite

เชื่อมโยงต่อกัน

and every other living thing.

และกับสิ่งมีชีวิตอื่นๆ

We knew it from the day we were born.

พวกเรารู้ตั้งแต่วันแรกเกิดแล้ว

Let's not be freaked out

จงอย่าตื่นตระหนกไป

by our bountiful nothingness.

กับการผูกมัดกับสิ่งไร้ค่า

It's more a reality

มันมีความเป็นจริง

than the ones our selves have created.

มากยิ่งกว่าการเป็นหนึ่งเดียว

Imagine what kind of existence we can have

ที่สร้างขึ้นอีก

if we honor inevitable death of self,

ถ้าเราให้เกียรติความตายที่หลีกเลี่ยงไม่ได้

appreciate the privilege of life

ชื่นชมกับสิทธิสภาพของชีวิต

and marvel at what comes next.

และยินดีกับสิ่งที่จะเกิดในอนาคต

Simple awareness is where it begins.

ง่ายๆแค่รู้ตัวคือที่ที่เราควรเริ่มต้น

Thank you for listening.

ขอบคุณที่รับฟังคะ

(Applause)

(ปรบมือ)