Embracing otherness, embracing myself | Thandiwe Newton

تاندیا نیوتن : پذیرش تفاوتها ، پذیرش خودم

Translator: soheila Jafari Reviewer: Maral Salehi

Embracing otherness.

پذیرش ديگري بودن.

When I first heard this theme,

وقتی برای اولین بار این موضوع را شنیدم،

I thought, well, embracing otherness

فکر کردم، خوب پذیرش ديگري بودن،

is embracing myself.

پذیرش خودم است.

And the journey to that place

و سفر رسيدن به این حد

of understanding and acceptance

از درک و پذیرش

has been an interesting one for me,

برای من سفر جالبی بوده است،

and it's given me an insight

و این به من بینشی

into the whole notion of self,

از كل مفهوم "خود" داد،

which I think is worth sharing with you today.

که فکر می کنم ارزش به اشتراک گذاشتن با شما را امروز دارد.

We each have a self,

هر یک از ما یک "خود" داریم،

but I don't think that we're born with one.

اما فکر نمی کنم که ما با يك خود به دنیا آمده باشیم.

You know how newborn babies

می دانید که نوزادان تازه متولد شده

believe they're part of everything;

فكر مي‌كنند که آنها بخشی از همه چیز هستند:

they're not separate?

آنها جدا نیستند

Well that fundamental sense of oneness

خوب، این احساس بنیادی از يكي‌بودن را

is lost on us very quickly.

ما خیلی زود از دست می دهیم.

It's like that initial stage is over --

مثل اینکه مرحله اولیه به پایان رسیده است---

oneness: infancy,

یگانگی: شیرخوارگی،

unformed, primitive.

بدون شکل، اولیه.

It's no longer valid or real.

این دیگر معتبریا واقعی نیست.

What is real is separateness,

چیزی که واقعیت دارد جدابودن است.

and at some point in early babyhood,

و در مرحله ای از اوایل بچگی،

the idea of self

ایده ای از "خود"

starts to form.

شروع به فرم گرفتن می کند.

Our little portion of oneness is given a name,

سهم کوچک ما از یگانگی نام می گیرد،

is told all kinds of things about itself,

همه چیز راجع به ما گفته شده است.

and these details,

و این جزئیات،

opinions and ideas

نظرات و ایده ها

become facts,

تبدیل به حقیقتی می شوند،

which go towards building ourselves,

که به سوی ساخت خودمان میرود،

our identity.

هویت خودمان.

And that self becomes the vehicle

و این "خود" تبدیل به ماشینی

for navigating our social world.

برای آفرینش جهان اجتماعی مان می شود.

But the self is a projection

اما این "خود" یک طرحی است

based on other people's projections.

بر پایه طرحهای مردم دیگر.

Is it who we really are?

آيا اين آن كسي است كه ما واقعا هستیم؟

Or who we really want to be, or should be?

و یا کسی که واقعا" می خواهیم باشیم، یا باید باشیم؟

So this whole interaction

خوب کل این تداخل

with self and identity

با "خود" و هویت

was a very difficult one for me growing up.

برای بزرگ شدن من بسیار دشوار بود.

The self that I attempted to take out into the world

این "خود" که من تلاش می کردم که به دنیا بیاورمش

was rejected over and over again.

باره و بارها رد شد

And my panic

و ترس من

at not having a self that fit,

از اینکه "خودِ" مناسب را نداشته باشم،

and the confusion that came

و سردرگمی که آمد

from my self being rejected,

از "خودِ" من رد شد

created anxiety, shame

و اضطراب، شرم

and hopelessness,

و ناامیدی را ایجاد کرد،

which kind of defined me for a long time.

که برای مدت زیادی به نوعی مرا تعریف کرد.

But in retrospect,

اما با نگاهی به گذشته،

the destruction of my self was so repetitive

تخریب از "خودِ" من بسیار تکراری بود

that I started to see a pattern.

که من شروع به دیدن یک الگو کردم.

The self changed,

این" خود" تغییر کرد،

got affected, broken, destroyed,

تحت تاثیر قرار گرفت، شکسته و نابود شد،

but another one would evolve --

و آن دیگری نمو کرد--

sometimes stronger,

بعضی اوقات قوی تر،

sometimes hateful,

بعضی اوقات متنفر،

sometimes not wanting to be there at all.

بعضی اوقات نمیخواست که اصلا" اینجا باشد.

The self was not constant.

این" خود" پایدار و ثابت نیست.

And how many times

و چند بار

would my self have to die

"خود" من باید بمیرد

before I realized

قبل از اینکه من متوجه بشوم

that it was never alive in the first place?

که این هرگز در مرحله اول زنده نبوده است .

I grew up on the coast of England

من در سواحل انگلستان بزرگ شدم

in the '70s.

در دهه 70.

My dad is white from Cornwall,

پدرم سفید پوست اهل کرنوال است،

and my mom is black from Zimbabwe.

و مادرم سیاه پوست اهل زیمباوه.

Even the idea of us as a family

حتی ایده ما به عنوان یک خانواده

was challenging to most people.

چالشی است برای بیشتر مردم .

But nature had its wicked way,

اما طبیعت شیوه ستمکار خود را داشت،

and brown babies were born.

و یک نوزاد قهوه ای بدنیا آمد.

But from about the age of five,

اما از سن پنج سالگی،

I was aware that I didn't fit.

من آگاه شدم که من متناسب نیستم.

I was the black atheist kid

من بچه سیاه ملحد بودم

in the all-white Catholic school run by nuns.

در همه مدرسه های سفید کاتولیک که توسط راهبه ها اداره می شد.

I was an anomaly,

من غیر عادی بودم.

and my self was rooting around for definition

و "خودِ" من در حال ریشه دواندن برای معنی

and trying to plug in.

وتلاش برای متصل شدن بود.

Because the self likes to fit,

زیرا این "خود" دوست داشت متناسب باشد،

to see itself replicated,

برای دیدن "خود" جور و متناسب

to belong.

برای متعلق بودن.

That confirms its existence

این موجودیتش

and its importance.

و اهمیتش را تائید می کند

And it is important.

این مهم است.

It has an extremely important function.

این عملکرد بسیار پراهمیتی دارد.

Without it, we literally can't interface with others.

بدون این ، ما دقیقا" نمیتوانیم بادیگران مرتبط شویم.

We can't hatch plans

ما میتوانیم برنامه را هاشور بزنیم

and climb that stairway of popularity,

و ادعا کنیم که این پله های محبوبیت ،

of success.

و موفقیت است.

But my skin color wasn't right.

اما رنگ پوست من درست نبود.

My hair wasn't right.

موهای من درست نبود.

My history wasn't right.

پیشینه و تاریخ من درست نبود.

My self became defined

"خود" من

by otherness,

بوسیله ديگري بودن معنی شده

which meant that, in that social world,

بدین معنا که در این دنیای اجتماعی،

I didn't really exist.

من واقعا" وجود نداشتم.

And I was "other" before being anything else --

و من ديگري بودم قبل ازاینکه چیز دیگری باشم--

even before being a girl.

حتی قبل از اینکه یک دختر باشم.

I was a noticeable nobody.

من یک هیچکس قابل توجهی بودم.

Another world was opening up

دنیای دیگری در پیرامون این زمان

around this time:

گشوده شد.

performance and dancing.

نمایش دادن و رقصیدن

That nagging dread of self-hood

آن ترس آزار دهنده از" خود- بودن"

didn't exist when I was dancing.

وقتی من می رقصیدم وجود نداشت.

I'd literally lose myself.

به معنی واقعی من خودم را از دست می دادم.

And I was a really good dancer.

من رقصنده بسیار خوبی بودم.

I would put

من می توانستم

all my emotional expression

همه بیان احساستم را

into my dancing.

در رقص بگذارم.

I could be in the movement

من می توانستم در جنبشی باشم

in a way that I wasn't able to be

به شیوه ای که در زندگی واقعیم

in my real life, in myself.

قادر نبودم در زندگی وافعی " خود" من باشم.

And at 16,

در سن 16 سالگی،

I stumbled across another opportunity,

تصادفا" من با فرصت دیگری مواجه شدم.

and I earned my first acting role in a film.

و من اولین نقشم را در یک فیلم بدست آوردم.

I can hardly find the words

به سختی می توانم واژه هایی را پیدا کنم

to describe the peace I felt

برای شرح صلحی که من احساس کردم

when I was acting.

وقتی که من بازی میکردم.

My dysfunctional self

"خود" ناکارآمد من

could actually plug in

در واقع می توانست متصل شود

to another self, not my own,

به يك "خود" دیگر، نه مال خودم.

and it felt so good.

و این احساس بسیار خوبی بود.

It was the first time that I existed

این اولین بار بود که

inside a fully-functioning self --

در درون من یک "خود" کارآمد- کامل وجود داشت

one that I controlled,

که من آن را کنترل می کردم،

that I steered,

که من هدایتش می کردم،

that I gave life to.

که من به آن زندگی داده بودم.

But the shooting day would end,

و روز رشد پایان یافت،

and I'd return

و من برگشتم

to my gnarly, awkward self.

به من غرغرو، بی دست و پایی "خود".

By 19,

در 19 سالگی،

I was a fully-fledged movie actor,

من یک بازیگر تمار عیار سینما بودم،

but still searching for definition.

اما هنوز در جستجوی معنی بودم .

I applied to read anthropology

من برای مطالعه انسان شناسی

at university.

در دانشگاه اقدام کردم.

Dr. Phyllis Lee gave me my interview,

دکتر فیلیس لی یک مصاحبه با من داشت،

and she asked me, "How would you define race?"

و او از من پرسید"چگونه نژاد را تعریف می کنی؟"

Well, I thought I had the answer to that one,

خوب، من فکر کردم من جواب برای این یکی دارم.

and I said, "Skin color."

و گفتم،" رنگ پوست."

"So biology, genetics?" she said.

" زیست شناسی و ژنتیک چه؟" او گفت.

"Because, Thandie, that's not accurate.

" زیرا، تاندیا، این دقیق نیست.

Because there's actually more genetic difference

چونکه واقعا" تفاوت ژنتیکی

between a black Kenyan

بین یک سیاه پوست کنیایی

and a black Ugandan

و یک سیاه پوست آنگولا بیشتر است

than there is between a black Kenyan

از بین یک سیاه پوست کنیایی

and, say, a white Norwegian.

و یک سفید پوست نروژی.

Because we all stem from Africa.

چونکه بنیاد همه ما از آفریقاست.

So in Africa,

خوب در آفریقا،

there's been more time

زمانی زیادی

to create genetic diversity."

برای ایجاد تنوع ژنی بوده است."

In other words,

به عبارت دیگر،

race has no basis

نژاد پایه و اساس

in biological or scientific fact.

در واقعیت بیولوژیکی یا علمی ندارد.

On the one hand, result.

از یک سو، نتیجه

Right?

درسته؟

On the other hand, my definition of self

و از سوی دیگر، معنی من از "خود"

just lost a huge chunk of its credibility.

بخش بزرگی از اعتبار خود را از دست داد.

But what was credible,

اما چه چیزی معتبر بود،

what is biological and scientific fact,

واقعیت بیولوژیکی یا علمی چه بود،

is that we all stem from Africa --

آیا این نیست که بنیاد هه ما در آفریقاست---

in fact, from a woman called Mitochondrial Eve

در حقیقت، از زنی به نام حوا میتوکندری

who lived 160,000 years ago.

که 160000 سال پیش می زیسته است.

And race is an illegitimate concept

و نژاد یک مفهوم نامشروعی است

which our selves have created

که ما "خودمان" آن را خلق کرده ایم

based on fear and ignorance.

بر پایه ترس و نادانی.

Strangely, these revelations

عجیب اینکه، این افشاگری

didn't cure my low self-esteem,

اعتماد به نفس پائین مرا

that feeling of otherness.

ازنظر احساس غيرخودي بودن درمان نکرد.

My desire to disappear

تمایل من برای ناپدید شدن

was still very powerful.

هنوز خیلی قدرتمند بود.

I had a degree from Cambridge;

من یک مدرک از کمبریج داشتم:

I had a thriving career,

من یک حرفه ی پر رونق داشتم.

but my self was a car crash,

اما :خود" من یک تصادف رانندگی داشت،

and I wound up with bulimia

و از تشنگي رنجور شده

and on a therapist's couch.

و روی نیمکت يك درمانگر بود.

And of course I did.

و البته من انجام دادم.

I still believed

من هنوز باور داشتم

my self was all I was.

"خود" من همهء من بود.

I still valued self-worth

هنوز هم "ارزشمندی خود"، براي من

above all other worth,

از همه ارزش های دیگر ارجمندتر است.

and what was there to suggest otherwise?

والا چه چیزی برای پیشنهاد کردن در آنحا بود؟

We've created entire value systems

ما کل سیستم های ارزشی را

and a physical reality

و یک واقعیت فیزیکی

to support the worth of self.

برای حمایت از ارزش "خود" به وجود آورده بودیم.

Look at the industry for self-image

ببينيد به صنايعي كه برای "خودانگاره" ايجاد شده

and the jobs it creates,

ومشاغلی که از اين طريق ایجاد شده است

the revenue it turns over.

درآمد اين صنعت بي‌اندازه است

We'd be right in assuming

ما دوست داریم که گمان کنیم

that the self is an actual living thing.

که این "خود" چیز زنده واقعی است.

But it's not. It's a projection

اما اینطور نیست: این یک طرح است،

which our clever brains create

که مغز با هوش ما آفریده

in order to cheat ourselves

به منظور گول زدن خودمان

from the reality of death.

از حقیقت مرگ.

But there is something

اما در اینجا چیزیست

that can give the self

که میتوان به "خود" داد

ultimate and infinite connection --

ارتباط نهایی و نامحدود--

and that thing is oneness,

و آن چیز یگانگی،

our essence.

ذات ماست.

The self's struggle

این "خود" در مبارزه

for authenticity and definition

برای اصالت و معنا است

will never end

که هرگز تمام نمیشود

unless it's connected to its creator --

مگر آنکه این با خالق خود متصل شود--

to you and to me.

به تو و به من.

And that can happen with awareness --

و این میتواند با آگاهی اتفاق بیفتد--

awareness of the reality of oneness

آگاهی از واقعیت یگانگی

and the projection of self-hood.

و طرح "خود بودن".

For a start, we can think about

برای شروع، ما می توانیم در مورد

all the times when we do lose ourselves.

همه زمانهایی که خودمان را گم کرده ایم فکر کنیم.

It happens when I dance,

وقتی من میرقصیدم ،

when I'm acting.

و قتی من اجراء می کنم این اتفاق می افتد.

I'm earthed in my essence,

من در ذات خودم فرو می روم

and my self is suspended.

و "خود" من معلق می شود.

In those moments,

در این لحظات،

I'm connected to everything --

من به همه چیز متصلم---

the ground, the air,

به زمین ، به هوا،

the sounds, the energy from the audience.

به صدا، به انرژی از طرف تماشاگران.

All my senses are alert and alive

همه حواس من هوشیار و زنده هستند

in much the same way as an infant might feel --

بیشتر شبیه شیوه ای که یک نوزاد احساس می کند--

that feeling of oneness.

این احساس از یگانگی.

And when I'm acting a role,

وقتی من یک نقش را بازی می کنم،

I inhabit another self,

من ساکن" خود" دیگری هستم،

and I give it life for awhile,

و من به آن زندگی می بخشم به عنوان عامل حرکت.

because when the self is suspended

زیرا وقتی این "خود" مردد می شود

so is divisiveness

تفرقه

and judgment.

و قضاوت رخ مي‌دهد.

And I've played everything

من نقشهای مختلفی را بازی کردم

from a vengeful ghost in the time of slavery

از ارواح کینه دوز دوران برده داری

to Secretary of State in 2004.

تا وزیر امور خارجه آمریکا در سال 2004.

And no matter how other

و حالا هیچ مهم نیست که چند تا

these selves might be,

از "خودمان " می تواند باشد.

they're all related in me.

همه آنها به من مرتبط هستند.

And I honestly believe

من صادقانه باور دارم

the key to my success as an actor

که این کلید موفقیت من به عنوان یک بازیگر است

and my progress as a person

و پیشرفت من به عنوان یک شخص

has been the very lack of self

که فقدان زیادی از "خود" بودن را داشته

that used to make me feel

که در من احساس

so anxious and insecure.

اضطرات و ناامنی را ایجاد می کرد.

I always wondered

من همواره متعجبم بودم

why I could feel others' pain so deeply,

که چرا من درد دیگران را عمیقا" احساس می کنم،

why I could recognize

به همین دلیل من می توانم

the somebody in the nobody.

کسی را در عين هیچکس محسوب نشدن، تشخیص دهم.

It's because I didn't have a self to get in the way.

این با این دلیل است که من یک "خود" نداشته ام تا به این راه برسم.

I thought I lacked substance,

من فکر کردم من فاقد جسم و جوهر هستم

and the fact that I could feel others'

و این حقیقت که من می توانم منظور دیگران را احساس کنم

meant that I had nothing of myself to feel.

من هیچ چیزی از خودم ندارم که حس کنم.

The thing that was a source of shame

چیزی که منبع شرم بود

was actually a source of enlightenment.

در واقع منبعی از روشنگری بود.

And when I realized

و هنگامی که من تشخیص دادم و

and really understood

و واقعا" درک کردم

that my self is a projection and that it has a function,

که "خود" من یک طرح است و که این یک وظیفه دارد

a funny thing happened.

یک چیز خنده دار اتفاق افتاد.

I stopped giving it so much authority.

من جلوي قدرت يافتن آن را گرفتم.

I give it its due.

حقش را بهش دادم.

I take it to therapy.

من آن را برای درمان بردم.

I've become very familiar

من با رفتار ناکارآمد آن

with its dysfunctional behavior.

بسیار آشنا شدم.

But I'm not ashamed of my self.

اما من از" خود" من شرمند نیستم.

In fact, I respect my self

در واقع، من به "خود" من

and its function.

و عملکرد آن احترام می گذاشتم.

And over time and with practice,

با گذشت زمان و تمرین،

I've tried to live

من تلاش کردم با ذات خودم

more and more from my essence.

بیشتر و بیشتر زندگی کنم

And if you can do that,

و اگر شما بتوانید این کار را بکنید،

incredible things happen.

اتفاق باور نکردنی خواهد افتاد.

I was in Congo in February,

من در فوریه در کنگو بودم،

dancing and celebrating

می رقصیدم و جشن می گرفتم

with women who've survived

با زنانی که

the destruction of their selves

از تخریب خود توسط " خودشان " جان سالم بدر برده بودند

in literally unthinkable ways --

واقعا" به شیوه های غیر قابل تصوری --

destroyed because other brutalized, psychopathic selves

به دلیل تعرض رواني‌وار و وحشیانه خويشتن‌هاي ديگر

all over that beautiful land

که در سراسر این سرزمین زیبا

are fueling our selves' addiction

كه براي اعتياد ما به خويشتن خويش هيزم فراهم مي‌كنند

to iPods, Pads, and bling,

به ایپاد، پادس ولوازم گران قیمت،

which further disconnect ourselves

که بیشتر ما را منفصل می کند

from ever feeling their pain,

از احساس درد همیشگی آنها ،

their suffering,

درد و رنج آنها،

their death.

مرگ آنها.

Because, hey,

زیرا،

if we're all living in ourselves

اگر همه ما در خودمان زندگی کنیم

and mistaking it for life,

و این اشتباه را در تمام زندگی ادامه دهيم،

then we're devaluing

سپس ما زندگی را کم ارزش

and desensitizing life.

وبدون حساسیت می کنیم.

And in that disconnected state,

و در این شرایط منفصل،

yeah, we can build factory farms with no windows,

بله، ما میتوانیم مزارع کارخانه بدون پنجره بسازیم.

destroy marine life

و زندگی دریایی را خراب کنیم

and use rape as a weapon of war.

و تجاوز را به عنوان اسلحه ای برای جنگ استفاده کنیم.

So here's a note to self:

خوب در اینجا یک یاداشت برای "خود" است.

The cracks have started to show

شکافها شروع کرده اند به نمایان شدن

in our constructed world,

در جهان ساخته شده ما،

and oceans will continue

و اقیانوس ها

to surge through the cracks,

خروشان از میان شکافها

and oil and blood,

روخانه ای

rivers of it.

از نفت و خون را ادامه می دهند.

Crucially, we haven't been figuring out

مهم تر، ما هنوز نمی دانیم

how to live in oneness

که چگونه در یگانگی

with the Earth and every other living thing.

با زمین و هر موجود دیگری زندگی کنیم ،

We've just been insanely trying to figure out

ما فقط دیوانه وار تلاش کرده ایم تا بفهمیم

how to live with each other -- billions of each other.

چگونه با یکدیگر زندگی کنیم-- میلیاردها از یکدیگر.

Only we're not living with each other;

ما فقط با یکدیگر زندگی نمی کنیم:

our crazy selves are living with each other

"خود" دیوانه ما با یکدیگر زندگی می کنند

and perpetuating an epidemic

و بیماری همه گیر

of disconnection.

انفصال .

Let's live with each other

بیاید با یکدیگر زندگی کنیم

and take it a breath at a time.

و یک نفس در یک زمان بکشیم.

If we can get under that heavy self,

اگر ما بتوانیم به زیر این "خود" سنگین برویم،

light a torch of awareness,

و مشعل آگاهی را روشن کنیم،

and find our essence,

و ذات خودمان را پیدا کنیم

our connection to the infinite

خودمان را به بی نهایت

and every other living thing.

و هر موجود زنده دیگری متصل کرده ایم.

We knew it from the day we were born.

ما آن را از روزی که متولد شدیم میدانستیم.

Let's not be freaked out

بیائید دمدمی مزاج نباشیم

by our bountiful nothingness.

بوسیله سخاوت هیچستان مان.

It's more a reality

این بیشتر یک حقیقت است

than the ones our selves have created.

نسبت کسی که خودمان آن را خلق کرده ایم.

Imagine what kind of existence we can have

تصور کنید چه نوع موجودیتی ما می توانیم داشته باشیم

if we honor inevitable death of self,

اگر ما به مرگ اجتناب ناپذیر "خود" احترام بگذاریم،

appreciate the privilege of life

و رجحان زندگی را تقدیر کنیم

and marvel at what comes next.

و چیزی را که می آید تحسین کنیم.

Simple awareness is where it begins.

آگاهی ساده جایست که آن آگاهي شروع می شود.

Thank you for listening.

سپاسگزارم برای گوش فرا دادن.

(Applause)

(تشویق تماشاگران)