Don't suffer from your depression in silence | Nikki Webber Allen

Translator: siriporn chatratana Reviewer: Sritala Dhanasarnsombut

What are you doing on this stage

คุณมาทำอะไรต่อหน้าผู้คนเหล่านี้

in front of all these people?

บนเวทีนี้

(Laughter)

(เสียงหัวเราะ)

Run!

วิ่งสิ วิ่ง!

(Laughter)

Run now.

(เสียงหัวเราะ)

วิ่งเลย

That's the voice of my anxiety talking.

นั่นเป็นเสียงแห่งความกังวลของฉัน

Even when there's absolutely nothing wrong,

แม้กระทั่งเมื่อไม่มีอะไรผิดปกติเลยด้วยซ้ำ

I sometimes get this overwhelming sense of doom,

บางครั้ง ฉันก็ท่วมท้นไปด้วย ความรู้สึกว่ากำลังมีเคราะห์

like danger is lurking just around the corner.

ราวกับว่ามีอันตราย รอคอยฉันอยู่ทุกซอกทุกมุม

You see, a few years ago,

คือว่า สองสามปีที่แล้ว

I was diagnosed with generalized anxiety

ฉันได้รับการวินิจฉัยว่าเป็น โรควิตกกังวลทั่วไป

and depression --

และมีภาวะซึมเศร้า--

two conditions that often go hand in hand.

สองภาวะที่มักจะมาคู่กัน

Now, there was a time I wouldn't have told anybody,

ในครั้งนั้น ฉันไม่ยอมบอกใครเลย

especially not in front of a big audience.

โดยเฉพาะอย่างยิ่ง ต่อหน้าธารกำนัล

As a black woman,

เพราะตัวฉันเป็นหญิงผิวสี

I've had to develop extraordinary resilience to succeed.

ฉันจึงต้องพัฒนาการปรับตัว ให้มีความยืดหยุ่นเพื่อนำไปสู่ความสำเร็จ

And like most people in my community,

และก็เช่นเดียวกับคนส่วนใหญ่ในชุมชนของฉัน

I had the misconception that depression was a sign of weakness,

ฉันเข้าใจผิดมาตลอดว่าความเศร้าซึม เป็นสัญญาณของความอ่อนแอ

a character flaw.

เป็นลักษณะอันไม่พึงประสงค์

But I wasn't weak;

แต่ฉันไม่ได้อ่อนแอ

I was a high achiever.

ฉันเป็นคนเรียนดีมาตลอด

I'd earned a Master's degree in Media Studies

ฉันมีดีกรีปริญญาโทด้านสื่อมวลชน

and had a string of high-profile jobs in the film and television industries.

และทำงานตำแหน่งสูงใน อุตสาหกรรมภาพยนตร์และโทรทัศน์

I'd even won two Emmy Awards for my hard work.

ฉันยังได้รับรางวัลเอมมี่อวอร์ดสสองครั้ง สำหรับการทำงานหนักด้วย

Sure, I was totally spent,

แน่ละว่า ฉันทุ่มเทให้งานทั้งตัว

I lacked interest in things I used to enjoy,

ฉันหมดความสนใจที่จะทำสิ่งที่เคยชอบทำ

barely ate,

แทบจะไม่ได้กิน

struggled with insomnia

นอนก็ไม่ยอมจะหลับ

and felt isolated and depleted.

และรู้สึกถูกตัดขาดและหมดแรง

But depressed?

แต่ ซึมเศร้าน่ะหรือ

No, not me.

ไม่ใช่ฉันแน่

It took weeks before I could admit it,

เป็นเวลาหลายสัปดาห์ กว่าฉันจะสามารถยอมรับได้

but the doctor was right:

แต่ถูกของหมอ

I was depressed.

ฉันเป็นโรคซึมเศร้า

Still, I didn't tell anybody about my diagnosis.

กระนั้นแล้ว ฉันก็ยังไม่ยอมบอกใคร เกี่ยวกับผลการวินิจฉัยนี้

I was too ashamed.

ฉันรู้สึกอับอายเกินไป

I didn't think I had the right to be depressed.

ไม่เคยคิดว่าฉันมีสิทธิ์ที่จะซึมเศร้า

I had a privileged life

ฉันมีชีวิตที่ดีเหนือคนอื่น

with a loving family and a successful career.

มีครอบครัวที่อบอุ่นและมีหน้าที่การงานที่ดี

And when I thought about the unspeakable horrors

และเมื่อฉันคิดย้อนไปถึงความโหดร้ายน่ากลัว

that my ancestors had been through in this country

ที่บรรพบุรุษของฉันได้เผชิญในประเทศนี้

so that I could have it better,

จนทำให้ฉันได้มีชีวิตที่ดีขึ้นกว่าพวกเขา

my shame grew even deeper.

ความละอายของฉันก็ยิ่งฝังรากลึก

I was standing on their shoulders.

ฉันกำลังเหยียบอยู่บนบ่าของพวกเขา

How could I let them down?

ฉันจะทำให้พวกเขาผิดหวังได้อย่างไร

I would hold my head up,

ฉันจะยืดอก

put a smile on my face

แต้มรอยยิ้มบนใบหน้า

and never tell a soul.

และไม่ยอมเอ่ยปากบอกใคร

On July 4, 2013,

วันที่ 4 กรกฎาคม 2013

my world came crashing in on me.

โลกทั้งโลกของฉันก็ล้มครืนลงมา

That was the day I got a phone call from my mom

วันนั้นเป็นวันที่ฉันได้รับโทรศัพท์ จากแม่ของฉันว่า

telling me that my 22-year-old nephew, Paul, had ended his life,

พอล หลานชายอายุ 22 ปีของฉันได้ฆ่าตัวตาย

after years of battling depression and anxiety.

หลังจากที่ได้ต่อสู้กับโรคซึมเศร้า และวิตกกังวลมาหลายปี

There are no words that can describe the devastation I felt.

มันไม่มีคำใดที่จะสามารถบรรยาย ความวอดวายที่ฉันรู้สึกได้

Paul and I were very close,

พอลและฉันสนิทกันมาก

but I had no idea he was in so much pain.

แต่ฉันไม่รู้เลยว่าเขาเจ็บปวดอย่างมากมาย

Neither one of us had ever talked to the other about our struggles.

เราไม่เคยคุยให้กันฟัง ถึงสิ่งที่เรากำลังเผชิญอยู่

The shame and stigma kept us both silent.

ความอับอายและอดสูทำให้เราทั้งคู่รูดซิบปาก

Now, my way of dealing with adversity is to face it head on,

ทีนี้ หนทางออกจากทุกข์ของฉัน คือการเผชิญหน้ากับมัน

so I spent the next two years researching depression and anxiety,

ฉันจึงใช้เวลาสองปีต่อมาวิจัย เรื่องอาการซึมเศร้าและความวิตกกังวล

and what I found was mind-blowing.

และสิ่งที่ฉันค้นพบนั้นน่าประหลาดใจยิ่ง

The World Health Organization reports

องค์การอนามัยโลกมีรายงานว่า

that depression is the leading cause of sickness and disability

อาการซึมเศร้าเป็นสาเหตุสำคัญอันดับแรก ๆ ที่นำไปสู่ความเจ็บป่วยและความพิการ

in the world.

ในโลกนี้

While the exact cause of depression isn't clear,

ในขณะที่สาเหตุของการเกิด โรคซึมเศร้านี้ยังไม่ชัดเจน

research suggests that most mental disorders develop,

งานวิจัยได้ให้ข้อเสนอแนะว่า ความเจ็บป่วยทางจิตส่วนใหญ่เกิดขึ้น

at least in part,

อย่างน้อยก็มีส่วน

because of a chemical imbalance in the brain,

มาจากความไม่สมดุลของสารเคมีในสมอง

and/or an underlying genetic predisposition.

และ/หรือมีพื้นมาจากความผิดปกติทางพันธุกรรม

So you can't just shake it off.

คุณจึงไม่สามารถแค่สลัดมันออกไปได้

For black Americans,

สำหรับคนอเมริกันผิวดำแล้ว

stressors like racism and socioeconomic disparities

ตัวสร้างความเครียดอย่างการเหยียดผิว และความเหลื่อมล้ำทางเศรษฐกิจและสังคม

put them at a 20 percent greater risk of developing a mental disorder,

ทำให้ 20 % ของประชากรกลุ่มนี้ ตกอยู่ในกลุ่มเสี่ยงเป็นโรคทางจิตมากกว่า

yet they seek mental health services

แต่พวกเขากลับเสาะหาความช่วยเหลือ ด้านสุขภาพจิต

at about half the rate of white Americans.

ที่อัตราครึ่งหนึ่งของชาวอเมริกันผิวขาว

One reason is the stigma,

สาเหตุหนึ่งคือความรู้สึกอดสู

with 63 percent of black Americans mistaking depression for a weakness.

ด้วยชาวอเมริกันผิวดำ 63 % เข้าใจผิดว่าอาการซึมเศร้าคือความอ่อนแอ

Sadly, the suicide rate among black children

น่าเศร้า ที่อัตราการฆ่าตัวตายของเด็กผิวดำ

has doubled in the past 20 years.

ได้เพิ่มขึ้นเป็นสองเท่า ในระยะเวลา 20 ปีที่ผ่านมา

Now, here's the good news:

ทีนี้ก็มาถึงข่าวดี

seventy percent of people struggling with depression will improve

70% ของคนที่ต้อง ต่อสู้กับโรคซึมเศร้าจะมีอาการดีขึ้น

with therapy, treatment and medication.

หากได้รับการบำบัด รักษา และ ได้รับยา

Armed with this information,

ด้วยข้อมูลที่ฉันได้ศึกษาเหล่านี้

I made a decision:

ฉันได้ตัดสินใจว่า

I wasn't going to be silent anymore.

ฉันจะไม่นิ่งเงียบอีกต่อไป

With my family's blessing,

ด้วยการสนับสนุนจากครอบครัวของฉัน

I would share our story

ฉันจึงอยากจะแบ่งบันเรื่องราวของเรา

in hopes of sparking a national conversation.

ด้วยหวังว่าจะจุดประกาย ให้เกิดการสนทนาระดับชาติ

A friend, Kelly Pierre-Louis, said,

เคลลี่ ปิแยร์ หลุยส์ เพื่อนคนหนึ่งกล่าวว่า

"Being strong is killing us."

"การเป็นคนแข็งแกร่งนั้นกำลังทำลายตัวเรา"

She's right.

เธอพูดถูก

We have got to retire those tired, old narratives

เราคงต้องละเลิกบทบรรยายที่เก่าคร่ำครึ

of the strong black woman

ที่กล่าวถึงหญิงผิวดำที่แข็งแกร่ง

and the super-masculine black man,

และยอดชายชาตรีผิวดำ

who, no matter how many times they get knocked down,

ผู้ซึ่งไม่ว่าเขาจะถูกผลักล้มลง กี่ครั้งก็ตาม

just shake it off and soldier on.

ก็สามารถสลัดมันทิ้งแล้วเดินหน้าต่อไปได้

Having feelings isn't a sign of weakness.

ความรู้สึกไม่ได้เป็นสัญญาณของความอ่อนแอ

Feelings mean we're human.

มีความรู้สึกแปลว่าเรามีความเป็นมนุษย์

And when we deny our humanity,

และเมื่อเราปฏิเสธความเป็นมนุษย์ของเรา

it leaves us feeling empty inside,

มันทำให้เรารู้สึกว่างเปล่าข้างใน

searching for ways to self-medicate in order to fill the void.

การค้นหาทางเพื่อเยียวยาตนเอง เพื่อเติมเต็มช่องว่างนั้น

My drug was high achievement.

ยาของฉันคือการประสบความสำเร็จ

These days, I share my story openly,

วันนี้ ฉันได้แบ่งปันเรื่องราวของฉัน อย่างเปิดเผย

and I ask others to share theirs, too.

และฉันขอให้คนอื่นแบ่งปัน เรื่องราวของพวกเขาด้วย

I believe that's what it takes

ฉันเชื่อว่านั่นเป็นทางที่

to help people who may be suffering in silence

จะช่วยคนที่อาจจะยังทนทุกข์ทรมานอยู่เงียบ ๆ

to know that they are not alone

ให้ได้รู้ว่าเขาไม่ได้อยู่อย่างโดดเดี่ยว

and to know that with help,

และรับรู้ว่าหากได้รับการช่วยเหลือ

they can heal.

เขาจะหายจากโรคนั้น

Now, I still have my struggles,

ฉันเองก็ยังต้องต่อสู้

particularly with the anxiety,

โดยเฉพาะอย่างยิ่งกับความวิตกกังวล

but I'm able to manage it

แต่ฉันก็สามารถจัดการกับมันได้

through daily mediation, yoga and a relatively healthy diet.

ผ่านการทำสมาธิประจำวัน โยคะและการทานอาหารที่ค่อนข้างมีประโยชน์

(Laughter)

(เสียงหัวเราะ)

If I feel like things are starting to spiral,

หากฉันรู้สึกว่าอะไร ๆ เริ่มจะถอยหลังลงคลอง

I make an appointment to see my therapist,

ฉันจะนัดปรึกษานักบำบัด

a dynamic black woman named Dawn Armstrong,

ที่ชื่อ ดอน อาร์มสตรอง หญิงผิวดำผู้คล่องแคล่ว

who has a great sense of humor

มีอารมณ์ขัน

and a familiarity that I find comforting.

และความเป็นกันเอง ทำให้ฉันสบายใจเมื่ออยู่ใกล้

I will always regret

ฉันจะยังรู้สึกเสียใจเสมอที่

that I couldn't be there for my nephew.

ฉันไม่สามารถเป็นที่พึ่งให้แก่หลานชายของฉัน

But my sincerest hope

แต่ความหวังใจจริงที่สุดของฉันคือ

is that I can inspire others with the lesson that I've learned.

ฉันจะสามารถจุดประกายให้ผู้อื่นได้ ด้วยบทเรียนที่ฉันได้มา

Life is beautiful.

ชีวิตนั้นสวยงาม

Sometimes it's messy,

บางครั้งก็สับสน

and it's always unpredictable.

และมักจะคาดเดาไม่ได้

But it will all be OK

แต่ทั้งหมดนี้จะคลี่คลาย

when you have your support system to help you through it.

เมื่อคุณมีกองหนุนที่ คอยช่วยเหลือคุณให้ผ่านพ้นมันไป

I hope that if your burden gets too heavy,

ฉันหวังว่าเมื่อภาระของคุณหนักหน่วงจนเกินไป

you'll ask for a hand, too.

คุณจะขอความช่วยเหลือเช่นกัน

Thank you.

ขอบคุณค่ะ

(Applause)

(เสียงปรบมือ)