Don't suffer from your depression in silence | Nikki Webber Allen

Translator: sadegh zabihi Reviewer: masoud paktinat

What are you doing on this stage

روی صحنه جلوی این همه آدم

in front of all these people?

چه کار می‌کنی؟

(Laughter)

(خنده)

Run!

بدو!

(Laughter)

(خنده)

Run now.

زودباش بدو.

That's the voice of my anxiety talking.

این صدای اضطراب من بود که صحبت می‌کرد.

Even when there's absolutely nothing wrong,

حتی وقتی اصلاً هیچ مشکلی وجود ندارد،

I sometimes get this overwhelming sense of doom,

گاهی دچار این حس منکوب کننده عذاب می‌شوم،

like danger is lurking just around the corner.

مثل اینکه خطر در گوشه‌ای کمین کرده است.

You see, a few years ago,

می‌بینید، چند سال پیش،

I was diagnosed with generalized anxiety

من دچار اضطراب عمومی

and depression --

و افسردگی تشخیص داده شدم --

two conditions that often go hand in hand.

دو وضعیتی که معمولاً دست به دست هم دارند.

Now, there was a time I wouldn't have told anybody,

حال، زمانی بود که به هیچ کس نمی‌گفتم،

especially not in front of a big audience.

مخصوصاً جلوی این همه مخاطب.

As a black woman,

به عنوان یک زن سیاه،

I've had to develop extraordinary resilience to succeed.

باید برای موفقیت مقاومتی فراطبیعی می‌داشتم.

And like most people in my community,

و شبیه بیشتر مردم جامعه من،

I had the misconception that depression was a sign of weakness,

دچار سوءتفاهمی بودم که افسردگی یعنی ضعف،

a character flaw.

یک نقص شخصیت.

But I wasn't weak;

اما من ضعیف نبودم؛

I was a high achiever.

من موفق بودم،

I'd earned a Master's degree in Media Studies

کارشناسی ارشد در مطالعات رسانه داشتم،

and had a string of high-profile jobs in the film and television industries.

و رشته‌ای از کارهای سطح بالا را در صنعت سینما و تلویزیون به انجام رسانده بودم.

I'd even won two Emmy Awards for my hard work.

حتی به خاطر تلاش بسیارم دو جایزه امی گرفته بودم.

Sure, I was totally spent,

به راستی از پا در آمده بودم،

I lacked interest in things I used to enjoy,

علاقه‌ام را به تمام چیزهایی که از آنها لذت می‌بردم از دست داده بودم.

barely ate,

به سختی چیزی می‌خوردم،

struggled with insomnia

با بی‌خوابی دست به گریبان بودم

and felt isolated and depleted.

و احساس تنهایی و پوچی می‌کردم.

But depressed?

اما افسرده؟

No, not me.

نه، من نه.

It took weeks before I could admit it,

هفته‌ها طول کشید تا قبول کنم،

but the doctor was right:

اما حق با دکتر بود:

I was depressed.

من افسرده بودم.

Still, I didn't tell anybody about my diagnosis.

هنوز هم، به هیچ‌کس درباره بیماری‌ام نمی‌گفتم.

I was too ashamed.

خیلی خجالت می‌کشیدم.

I didn't think I had the right to be depressed.

فکر می‌کردم حق افسرده شدن ندارم.

I had a privileged life

زندگی ممتازی داشتم

with a loving family and a successful career.

با خانواده‌ای دوست داشتنی و شغلی موفق.

And when I thought about the unspeakable horrors

و وقتی که به وحشت بی‌حدی

that my ancestors had been through in this country

که اجدادم در این کشور از سر گذرانده بودند

so that I could have it better,

پس من هم باید بهتر عمل می‌کردم،

my shame grew even deeper.

خجالتم حتی بیشتر می‌شد.

I was standing on their shoulders.

روی شانه‌های آنها ایستاده بودم.

How could I let them down?

چطور می‌توانستم ناامیدشان کنم؟

I would hold my head up,

باید سرم را بالا می‌گرفتم،

put a smile on my face

لبخندی به لب می‌آوردم

and never tell a soul.

و هرگز به کسی نمی‌گفتم.

On July 4, 2013,

در چهارم جولای سال ۲۰۱۳،

my world came crashing in on me.

دنیایم روی سرم خراب شد.

That was the day I got a phone call from my mom

آن روزی بود که مامانم به من زنگ زد

telling me that my 22-year-old nephew, Paul, had ended his life,

و گفت که پاول خواهرزاده ۲۲ ساله‌ام

after years of battling depression and anxiety.

بعد از سال‌ها مبارزه با افسردگی و اضطراب به زندگی‌اش خاتمه داده است.

There are no words that can describe the devastation I felt.

هیچ واژه‌ای برای توصیف ویرانی من وجود ندارد.

Paul and I were very close,

من و پاول خیلی به هم نزدیک بودیم،

but I had no idea he was in so much pain.

اما اصلاً نمی‌دانستم این همه درد می‌کشد.

Neither one of us had ever talked to the other about our struggles.

هیچ کدام از ما هرگز درباره مشقت‌هایمان با دیگری حرف نزده بودیم.

The shame and stigma kept us both silent.

خجالت و شرم هردوی ما را ساکت کرده بود.

Now, my way of dealing with adversity is to face it head on,

خوب، روش من این است که دانسته با بدبختی مواجه شوم،

so I spent the next two years researching depression and anxiety,

پس دو سال آینده را صرف تحقیق درباره افسردگی و اضطراب کردم،

and what I found was mind-blowing.

و چیزی که فهمیدم دیوانه کننده بود.

The World Health Organization reports

سازمان جهانی سلامت گزارش کرده بود

that depression is the leading cause of sickness and disability

که افسردگی عامل اصلی بیماری و از کار افتادگی

in the world.

در جهان است.

While the exact cause of depression isn't clear,

هرچند علت اصلی افسردگی مشخص نیست،

research suggests that most mental disorders develop,

تحقیقات نشان می‌دهد که بیشتر بیماری‌های روانی

at least in part,

حداقل تا حدودی،

because of a chemical imbalance in the brain,

به دلیل عدم تعادل شیمیایی مغز،

and/or an underlying genetic predisposition.

و\یا استعداد ژنتیکی اساسی به وجود می‌آید.

So you can't just shake it off.

پس نمی‌شود همین جوری از شرش خلاص شد.

For black Americans,

برای آمریکایی‌های سیاه پوست،

stressors like racism and socioeconomic disparities

عوامل استرس‌زایی مانند نژادپرستی و اختلاف اجتماعی اقتصادی

put them at a 20 percent greater risk of developing a mental disorder,

احتمال ابتلای آنها به اختلال روانی را ۲۰ درصد افزایش داده است،

yet they seek mental health services

با این وجود آنها نصف سفیدپوست‌ها

at about half the rate of white Americans.

برای دریافت خدمات روان درمانی مراجعه می‌کنند.

One reason is the stigma,

یک دلیل آن شرم است،

with 63 percent of black Americans mistaking depression for a weakness.

زیرا ۶۳ درصد از آمریکاییان سیاه پوست افسردگی را با ضعف اشتباه می‌گیرند.

Sadly, the suicide rate among black children

متأسفانه، نرخ خودکشی بین بچه‌های سیاه پوست

has doubled in the past 20 years.

در ۲۰ سال گذشته دو برابر شده است.

Now, here's the good news:

حالا، خبر خوب این که:

seventy percent of people struggling with depression will improve

۷۰ درصد افرادی که دچار افسردگی هستند

with therapy, treatment and medication.

با درمان، مداوا و مصرف دارو خوب می‌شوند.

Armed with this information,

با اتکا به این اطلاعات،

I made a decision:

تصمیمی گرفتم:

I wasn't going to be silent anymore.

دیگر ساکت نمی‌ماندم.

With my family's blessing,

با دعای خانواده‌ام،

I would share our story

می‌خواهم داستانمان را

in hopes of sparking a national conversation.

به امید ایجاد جرقه‌ای در یک بحث ملی به اشتراک بگذارم.

A friend, Kelly Pierre-Louis, said,

دوستی به نام کلی پیر-لویس می‌گفت،

"Being strong is killing us."

"قوی بودن دارد ما را می‌کشد."

She's right.

حق با اوست.

We have got to retire those tired, old narratives

ما باید آن داستان‌های پیر و فرتوت

of the strong black woman

از زن سیاه قدرتمند

and the super-masculine black man,

و مرد سیاه فوق عضلانی را

who, no matter how many times they get knocked down,

که بی توجه به اینکه چند بار زمین بخورند

just shake it off and soldier on.

باز بلند می‌شوند و می‌جنگند را کنار بگذاریم.

Having feelings isn't a sign of weakness.

داشتن احساسات نشانه ضعف نیست.

Feelings mean we're human.

احساسات یعنی ما انسان هستیم.

And when we deny our humanity,

و وقتی انسانیت خود را انکار کنیم،

it leaves us feeling empty inside,

از درون احساس تهی بودن خواهیم کرد،

searching for ways to self-medicate in order to fill the void.

و برای پر کردن آن به دنبال راه‌های خود درمانی خواهیم گشت.

My drug was high achievement.

داروی من موفقیت بسیار بود.

These days, I share my story openly,

این روزها، من داستانم را سرگشاده بازگو می‌کنم،

and I ask others to share theirs, too.

و از دیگران هم می‌خواهم داستانشان را بگویند.

I believe that's what it takes

به نظر من با این کار می‌توان

to help people who may be suffering in silence

کسانی که در سکوت رنج می‌برند را

to know that they are not alone

از اینکه تنها نیستند

and to know that with help,

و با کمک گرفتن،

they can heal.

بهبود می‌یابند آگاه کرد.

Now, I still have my struggles,

حالا، هنوز هم من مشکلات خودم را دارم،

particularly with the anxiety,

مخصوصاً با اضطراب،

but I'm able to manage it

اما می‌توانم با مراقبه،

through daily mediation, yoga and a relatively healthy diet.

یوگا و رژیم غذایی نسبتاً سالم آن را مدیریت کنم.

(Laughter)

(خنده)

If I feel like things are starting to spiral,

و اگر احساس کنم اوضاع به هم ریخته است،

I make an appointment to see my therapist,

وقت ملاقاتی با روان‌شناسم می‌گیرم،

a dynamic black woman named Dawn Armstrong,

که زنی سیاه‌پوست و پویاست نامش دان آرمسترانگ است،

who has a great sense of humor

طبع بسیار شوخ و خودمانی او

and a familiarity that I find comforting.

برای من آرامش بخش است.

I will always regret

همیشه افسوس می‌خورم

that I couldn't be there for my nephew.

که نتوانستم به خواهرزاده‌ام کمک کنم.

But my sincerest hope

اما از صمیم قلب امیدوارم

is that I can inspire others with the lesson that I've learned.

با درس‌هایی که آموختم الهام‌بخش سایرین باشم.

Life is beautiful.

زندگی زیباست.

Sometimes it's messy,

گاهی آشفته می‌شود،

and it's always unpredictable.

و همیشه غیر قابل پیش‌بینی است.

But it will all be OK

اما وقتی که سیستم پشتیبانی داشته باشید که در این راه به یاری‌تان بیاید،

when you have your support system to help you through it.

همه چیز درست خواهد شد.

I hope that if your burden gets too heavy,

امیدوارم اگر شما هم بار روی دوش‌تان سنگینی کرد،

you'll ask for a hand, too.

تقاضای کمک کنید.

Thank you.

متشکرم.

(Applause)

(تشویق)