Nina Tandon: Caring for engineered tissue

Translator: yamela areesamarn Reviewer: Cheeratikarn Phithakham

Good morning everybody.

สวัสดีคะทุกๆท่าน

I work with really amazing,

ฉันทำงานกับสิ่งที่น่าทึ่งจริงๆ

little, itty-bitty creatures called cells.

สิ่งมีชีวิตตัวเล็กๆที่เรียกว่าเซลล์

And let me tell you what it's like

จะเล่าให้ฟังนะคะว่ามันเป็นอย่างไร

to grow these cells in the lab.

ที่สร้างเซลล์เหล่านี้ให้โตขึ้นในห้องทดลอง

I work in a lab where we take cells out of their native environment.

ฉันทำงานในห้องทดลองที่เราเอาเซลล์มาจากแหล่งที่อยู่ตามธรรมชาติของมัน

We plate them into dishes

เอามันใส่ลงในจานเพาะเชื้อ

that we sometimes call petri dishes.

ซี่งบางครั้งเราเรียกว่าเพ็ทรีดิช

And we feed them -- sterilely of course --

เราก็ให้อาหารมัน--ที่ปลอดเชื้อโรค--

with what we call cell culture media -- which is like their food --

ซึ่งเราเรียกว่าเซลล์คัลเจอมีเดีย--ซึ่งเหมือนเป็นอาหารของมัน--

and we grow them in incubators.

และเราก็เลี้ยงมันให้โตขึ้นในตู้เพาะเชื้อ

Why do I do this?

ทำไมฉันจึงทำอย่างนี้?

We observe the cells in a plate,

เราสังเกตเซลล์ในจานเลี้ยง,

and they're just on the surface.

มันก็อยู่แค่ตรงพื้นผิวข้างบนเอง

But what we're really trying to do in my lab

แต่ที่เราพยายามทำจริงๆในห้องทดลองของฉัน

is to engineer tissues out of them.

คือสร้างเนื้อเยื่อจากเซลล์เหล่านั้น

What does that even mean?

แล้วมันจะหมายถึงอะไรเล่า?

Well it means growing an actual heart,

ก็หมายถึงจะทำให้มันโตเป็นหัวใจจริงๆขึ้นมา,

let's say,

นี่เป็นตัวอย่าง,

or grow a piece of bone

หรือทำให้ชิ้นกระดูกโตขึ้น

that can be put into the body.

ซึ่งจะนำไปใส่ในร่างกายได้

Not only that, but they can also be used for disease models.

ไม่เพียงเท่านั้น,ยังสามารถใช้เป็นแบบจำลองการเกิดโรคได้

And for this purpose, traditional cell culture techniques

และเพื่อจุดประสงค์นี้, เทคนิคการเพาะเลี้ยงเซลล์แบบเดิม

just really aren't enough.

จริงๆจึงยังไม่เพียงพอ

The cells are kind of homesick;

เซลล์จะรู้สึกคล้ายๆกับคิดถึงบ้าน;

the dish doesn't feel like their home.

จานเพาะเชื้อไม่ได้ทำให้มันรู้สึกเหมือนบ้านของมันจริงๆ

And so we need to do better at copying their natural environment

ดังนั้นเราจำต้องปรับปรุงด้วยการเลียนแบบสภาพแวดล้อมเดิมของมันมา

to get them to thrive.

เพื่อให้มันโตขึ้นได้อย่างดี

We call this the biomimetic paradigm --

เราเรียกสิ่งนี้ว่า กระบวนการไบโอมิเมติค --

copying nature in the lab.

การเลียนแบบธรรมชาติในห้องแลบ

Let's take the example of the heart,

เรามาดูตัวอย่างเรื่องหัวใจ,

the topic of a lot of my research.

ซึ่งเป็นเรื่องที่มีการวิจัยกันมาก

What makes the heart unique?

อะไรทำให้หัวใจมีเอกลักษณ์ของมันเอง?

Well, the heart beats,

ก็,หัวใจมันเต้น,

rhythmically, tirelessly, faithfully.

เป็นจังหวะ,ไม่เหน็ดเหนื่อย,ซื่อสัตย์

We copy this in the lab

เราเลียนแบบสิ่งนี้ในห้องแลบ

by outfitting cell culture systems with electrodes.

โดยใช้อีเลคโทรดเพื่อจัดระบบการเพาะเลี้ยงเซลล์

These electrodes act like mini pacemakers

อีเลคโทรดทำงานคล้ายกับเครื่องกระตุ้นหัวใจขนาดเล็ก

to get the cells to contract in the lab.

เพื่อให้เซลล์หดตัวในห้องทดลอง

What else do we know about the heart?

มีเรื่องอื่นอีกไหม ที่เรารู้เกี่ยวกับหัวใจ?

Well, heart cells are pretty greedy.

อ๋อ,เซลล์หัวใจยังกินจุอย่างมากๆ

Nature feeds the heart cells in your body

โดยธรรมชาติแล้วร่างกายเราให้อาหารหัวใจ

with a very, very dense blood supply.

ด้วยการให้มีหลอดเลือดที่หนาแน่นมากรอบหัวใจ

In the lab, we micro-pattern channels

ในห้องทดลอง,เราออกแบบช่องทางขนาดจิ๋ว

in the biomaterials

ในสารชีวภาพ

on which we grow the cells,

ที่เราเลี้ยงเซลล์

and this allows us to flow the cell culture media, the cells' food,

และสิ่งนี้ทำให้เราสามารถส่งเซลล์คัลเจอร์มีเดีย, หรืออาหารเซลล์,

through the scaffolds where we're growing the cells --

ผ่านทางโครงข่ายซึ่งเราสร้างไว้เพื่อเลี้ยงเซลล์--

a lot like what you might expect

คล้ายกันมากกับที่เราคาดว่าจะเห็น

from a capillary bed in the heart.

จากโครงข่ายระบบไหลเวียนของโลหิตในหัวใจ

So this brings me to lesson number one:

เรื่องนี้นำฉันไปสู่บทเรียนบทแรก:

life can do a lot with very little.

ืนั่นคือ ชีวิตทำอะไรได้มากมายจากสิ่งเพียงน้อยนิด

Let's take the example of electrical stimulation.

เรามาดูแรงกระตุ้นไฟฟ้าเป็นตัวอย่าง

Let's see how powerful just one of these essentials can be.

มาดูว่าเพียงแค่หนึ่งแรงของพลังเหล่านั้นก็ทำได้มากขนาดไหน

On the left, we see a tiny piece of beating heart tissue

ทางซ้ายมือ,เราเห็นชิ้นเล็กๆของเนื้อเยื่อหัวใจที่กำลังเต้น

that I engineered from rat cells in the lab.

ซึ่งฉันสร้่างขึ้นมาจากเซลล์ของหนูในห้องแลบ

It's about the size of a mini marshmallow.

ขนาดประมาณแมชแมลโลชิ้นเล็กๆ

And after one week, it's beating.

และหลังจากหนึ่งสัปดาห์, มันก็เริ่มเต้น

You can see it in the upper left-hand corner.

คุณเห็นได้ทางมุมบนซ้ายมือ

But don't worry if you can't see it so well.

แต่ไม่ต้องห่วงถ้าคุณยังมองเห็นไม่ชัด

It's amazing that these cells beat at all.

มันน่าประหลาดที่เซลล์เหล่านี้เต้นได้

But what's really amazing

แต่สิ่งที่น่าประหลาดจริงๆ

is that the cells, when we electrically stimulate them,

ก็คือเซลล์, เมื่อเรากระตุ้นมันด้วยกระแสไฟฟ้า

like with a pacemaker,

เหมือนใช้เครื่องกระตุ้นหัวใจ,

that they beat so much more.

ที่เซลล์เหล่านั้นเต้นได้ดีขึ้นมาก

But that brings me to lesson number two:

นี่นำฉันไปสู่บทเรียนที่สอง:

cells do all the work.

เซลล์เป็นผู้ทำสิ่งนี้เองทั้งหมด

In a sense, tissue engineers have a bit of an identity crisis here,

ตามที่เข้าใจ,วิศวกรรมเนื้อเยื่อมีบทบาทที่นี่อยู่บ้าง

because structural engineers

เพราะว่าวิศวกรโครงสร้าง

build bridges and big things,

สร้างสะพานและสิ่งต่างๆที่ใหญ่โต

computer engineers, computers,

วิศวกรคอมพิวเตอร์,สร้างคอมพิวเตอร์

but what we are doing

แต่สิ่งที่เรากำลังทำอยู่

is actually building enabling technologies for the cells themselves.

จริงๆแล้วเป็นการสร้างเทคโนโลยี่ให้เซลล์สามารถนำไปใช้กับตนเองได้

What does this mean for us?

สิ่งนี้ให้ความหมายอะไรกับเรา?

Let's do something really simple.

เรามาทำอะไรง่ายๆสักอย่างหนึ่ง

Let's remind ourselves

คอยเตือนตนเอง

that cells are not an abstract concept.

ว่าเซลล์ไม่ใช่ความคิดเชิงนามธรรม

Let's remember that our cells sustain our lives

ควรจำไว้ว่าเซลล์ของเราทำให้เรามีชีวิตอยู่ได้

in a very real way.

เป็นความจริงแท้

"We are what we eat," could easily be described

"เราเป็นสิ่งที่เรากินเข้าไป" สามารถอธิบายได้อย่างง่ายๆ

as, "We are what our cells eat."

ว่า "เราคือสิ่งที่เซลล์ของเรากิน"

And in the case of the flora in our gut,

และในกรณีเชื้อจุลินทรีย์ประจำถิ่นซึ่งที่อยู่ในลำไส้ของเรา

these cells may not even be human.

เซลล์เหล่านี้อาจจะไม่ใช่เซลล์ของมนุษย์เลยก็ได้

But it's also worth noting

แต่ก็มีค่าพอที่จะให้ข้อสังเกตได้

that cells also mediate our experience of life.

ว่าเซลล์นั้นนำไปสู่ประสบการณ์ชีวิตของเราด้วย

Behind every sound, sight, touch, taste and smell

เบื้องหลังของทุกๆประสาทสัมผัส รูปรสกลิ่นเสียง

is a corresponding set of cells

เป็นการตอบรับจากชุดของเซลล์ต่างๆ

that receive this information

ที่ได้รับข้อมูลนั้น

and interpret it for us.

และแปลออกมาให้เรา

It begs the question:

มันทำให้เกิดคำถาม:

shall we expand our sense of environmental stewardship

เราควรจะขยายการรับรู้ของเราเรื่องภาระการดูแลสิ่งแวดล้อม

to include the ecosystem of our own bodies?

ให้รวมถึงระบบนิเวศของร่างกายของเราด้วยไหม?

I invite you to talk about this with me further,

ฉันขอเชิญชวนคุณมาคุยเรื่องนี้ักับฉันต่อในครั้งถัดไป,

and in the meantime, I wish you luck.

และในระหว่างนี้,ขอให้คุณโชคดี

May none of your non-cancer cells

ขออวยพรให้เซลล์ที่ไม่เป็นมะเร็งของคุณ

become endangered species.

ไม่กลายเป็นสายพันธุ์ที่เป็นอันตราย

Thank you.

ขอบคุณ

(Applause)

(เสียงปรบมือ)