Nina Tandon: Caring for engineered tissue

نینا تاندن: مراقبت از بافت مهندسی‌شده

Translator: soheila Jafari Reviewer: Maral Salehi

Good morning everybody.

صبح همگي بخیر.

I work with really amazing,

من با یک مخلوقهای بسیار جالب

little, itty-bitty creatures called cells.

خیلی خیلی کوچک به نام سلول کار می کنم.

And let me tell you what it's like

اجازه دهید به شما بگویم

to grow these cells in the lab.

وقتی در آزمایشگاه رشد می کند چه شکلی است.

I work in a lab where we take cells out of their native environment.

من در یک آزمایشگاه کار می کنم که ما سلولها را از محیط طبیعی شان برمیداریم.

We plate them into dishes

آنها را در ظروفی قرار می دهیم

that we sometimes call petri dishes.

که گاهی آنها را ظروف مخصوص کشت سلول می نامیم.

And we feed them -- sterilely of course --

و آنها را تغذیه می کنیم-- البته استریل شده--

with what we call cell culture media -- which is like their food --

با چیزی که ما آن را محیط کشت سلولی می نامیم- که غذای آنها محسوب می شود--

and we grow them in incubators.

آنها را در مراکز رشد و نمو کشت میدهیم.

Why do I do this?

من چرا این کار را می کنم؟

We observe the cells in a plate,

ما سلولها را در این ظرف مشاهده می کنیم،

and they're just on the surface.

آنها در سطح روی ظرف هستند.

But what we're really trying to do in my lab

ولی کاری که واقعا ما سعی می کنیم در آزمایشگاه انجام دهیم

is to engineer tissues out of them.

مهندسی کردن بافت هاست.

What does that even mean?

این به چه معنا است؟

Well it means growing an actual heart,

خوب بدین معنا که یک قلب واقعی را کشت دهیم،

let's say,

اجازه بدهید بگویم،

or grow a piece of bone

یا کشت یک قطعه استخوان

that can be put into the body.

که بتواند در بدن قرار گیرد.

Not only that, but they can also be used for disease models.

نه تنها این، بلکه حتی آنها می توانند مدل بیماری باشند.

And for this purpose, traditional cell culture techniques

برای این منظور، تکنیکهای سنتی کشت سلولها

just really aren't enough.

واقعا" کافی نیستند.

The cells are kind of homesick;

این سلولها یک جوری جدا افتاده اند و دلتنگند:

the dish doesn't feel like their home.

ظرفشان احساس خانه را به آنها نمی دهد.

And so we need to do better at copying their natural environment

بنابر این ما باید محیط زیست طبیعیشان را بهتر کپی کنیم

to get them to thrive.

تا آنها بتوانند رشد کنند.

We call this the biomimetic paradigm --

خوب ما این را الگوی زیست تقلیدی می نمامیم --

copying nature in the lab.

کپی کردن طبیعت در آزمایشگاه .

Let's take the example of the heart,

بگذارید که مثالی از قلب داشته باشیم،

the topic of a lot of my research.

این موضوع بسیاری از تحقیقات من است.

What makes the heart unique?

چه چیزی قلب را منحصر بفرد می کند؟

Well, the heart beats,

خوب ، قلب می تپد،

rhythmically, tirelessly, faithfully.

منظم، خستگی ناپذیر، وفادارانه

We copy this in the lab

ما این را در آزمایشگاه

by outfitting cell culture systems with electrodes.

با تجهیز سیستم های کشت سلولی با الکترود ها ، کپی می کنیم.

These electrodes act like mini pacemakers

این الکترودها مانند دستگاه‌هاي كوچك تنظيم ضربان قلب عمل می کنند

to get the cells to contract in the lab.

برای منقبض کردن سلولها در آزمایشگاه .

What else do we know about the heart?

چه چیز دیگری ما درباره قلب می دانیم؟

Well, heart cells are pretty greedy.

خوب سلولهای قلب خیلی حریصند.

Nature feeds the heart cells in your body

طبیعت سلولهای قلب را در بدن شما

with a very, very dense blood supply.

با خون بسیار بسیار غلیظ فراهم شده تغذیه می کند.

In the lab, we micro-pattern channels

در آزمایشگاه، ما الگوبرداري ریز از

in the biomaterials

مواد زیستی می کنیم

on which we grow the cells,

که سلول ها را در آن کشت می دهیم.

and this allows us to flow the cell culture media, the cells' food,

این به ما اجازه می دهد تا با چیزی که ما آن را محیط کشت سلولی می نامیم- که غذای آنها محسوب می شود را ،

through the scaffolds where we're growing the cells --

از طریق داربست هایی که سلول ها را بر روی آن کشت می کنیم ، دنبال کنیم--

a lot like what you might expect

بسیار شبیه آنچه که شما ممکن است

from a capillary bed in the heart.

از بستر مویرگی در قلب انتظار داشته باشید.

So this brings me to lesson number one:

خوب این درس اول را به من داد.:

life can do a lot with very little.

زندگی میتواند کارهای بزرگی را با چیزهای کوچک انجام دهد.

Let's take the example of electrical stimulation.

اجاز دهید مثالی از تحریک الکتریکی بياورم.

Let's see how powerful just one of these essentials can be.

اجازه دهید ببینیم که تا چه حد حتي يكي از اين ذرات می تواند قدرتمند باشد.

On the left, we see a tiny piece of beating heart tissue

در سمت چپ، ما یک تکه کوچک از بافت تپشدار قلب را می بینیم

that I engineered from rat cells in the lab.

که من از سلولهای موشها در آزمایشگاه مهندسی کردم.

It's about the size of a mini marshmallow.

این اندازه یک شيريني کوچک است.

And after one week, it's beating.

و بعد از یک هفته، این می تپد.

You can see it in the upper left-hand corner.

میتوانید آن را در بالای سمت چپ گوشه ببینید.

But don't worry if you can't see it so well.

ولی نگران نباشید اگر این را خیلی خوب نمیتوانید ببینید.

It's amazing that these cells beat at all.

حیرت آور است که این سلولها در تمام مدت می تپند.

But what's really amazing

اما چیزی که واقعا" حیرت انگیز است

is that the cells, when we electrically stimulate them,

هنگامی که ما به آنها تحریک الکتریکی می دهیم

like with a pacemaker,

مثلا با دستگاه تنظيم‌كننده ضربان قلب،

that they beat so much more.

که باعث مي‌شودآنها خیلی بیشتر بتپند.

But that brings me to lesson number two:

اما این درس دوم را به من می دهد:

cells do all the work.

سلولها همهء کار را نجام می دهند.

In a sense, tissue engineers have a bit of an identity crisis here,

به یک معنا، مهندسین بافت کمی با بحران هويت مواجه اند،

because structural engineers

چرا که مهندسین سازه،

build bridges and big things,

پل ها و چیزهای بزرگ می سازند،

computer engineers, computers,

مهندسین رایانه، کامپیوترها را میسازند ،

but what we are doing

اما آنچه که ما انجام می دهيم

is actually building enabling technologies for the cells themselves.

در واقع ايجاد تکنولوژی توانایی دهنده به خود سلول ها است.

What does this mean for us?

معنی آن برای ما چیست؟

Let's do something really simple.

بیایید کار واقعا ساده ای انجام دهیم.

Let's remind ourselves

به یاد داشته باشیم

that cells are not an abstract concept.

که سلولها یک مفهوم انتزاعی نیستند.

Let's remember that our cells sustain our lives

به یاد داشته باشیم که سلول های ما زندگی ما را

in a very real way.

در عالم واقع حفظ می کنند.

"We are what we eat," could easily be described

ميشود گفت " ما چیزی هستیم که میخوریم،"

as, "We are what our cells eat."

يا " ما نتيجه چیزی هستیم که سلولهای ما آن را می خورند."

And in the case of the flora in our gut,

در مورد گیاهان داخل شکم ما

these cells may not even be human.

شايد این سلولها انسان نباشند.

But it's also worth noting

اما قابل ذکر است که

that cells also mediate our experience of life.

این سلولها واسطه تجربه ما از زندگی هستند.

Behind every sound, sight, touch, taste and smell

در پسِ هر صدایی، نگاهی ، لمسی ،چشایی و بویایی

is a corresponding set of cells

مجموعه هایی مرتبط از سلولها هستند

that receive this information

که این اطلاعات را دریافت

and interpret it for us.

و برای ماتفسیر می کنند.

It begs the question:

در اينجا سوالي هست:

shall we expand our sense of environmental stewardship

آیا ما باید احساس وظيفه خود در قبال نظارت بر محیط زیست را

to include the ecosystem of our own bodies?

به اکوسیستم بدن خود نيز گسترش دهیم؟

I invite you to talk about this with me further,

از شما دعوت می کنم در این باره با من كمي صحبت کنید ،

and in the meantime, I wish you luck.

و من برای شما آرزو مي‌كنم كه خوش شانس باشيد.

May none of your non-cancer cells

و هیچ یک از سلولهای غیر سرطانی شما

become endangered species.

تبدیل به گونه های خطرناک نشود.

Thank you.

سپاسگزارم

(Applause)

( تشویق تماشاگران)