Ernesto Sirolli: Want to help someone? Shut up and listen!

Translator: Joseph Geni Reviewer: Morton Bast

Translator: Sitthichok Khunthaveelab Reviewer: Chatthip Chaichakan

Everything I do, and everything I do professionally --

ทุกๆสิ่งที่ผมทำนั้น ทั้งในชีวิตส่วนตัวและหน้าที่การงาน

my life -- has been shaped

ชีวิตทั้งชีวิตของผม เป็นผลพวงมาจากประสบการณ์

by seven years of work as a young man in Africa.

ที่ผมได้เรียนรู้จากการทำงานในทวีปแอฟริกาในวัยหนุ่ม

From 1971 to 1977 --

ตั้งแต่เมื่อปี ค.ศ. 1971 ถึง 1977 (พ.ศ. 2514 ถึง 2520)

I look young, but I'm not — (Laughter) --

ซึ่งตอนนี้ผมอาจดูหนุ่ม แต่ที่จริงผมอายุมากแล้วนะ (เสียงหัวเราะ)

I worked in Zambia, Kenya, Ivory Coast, Algeria, Somalia,

ผมเคยทำงานในประเทศแซมเบีย, เคนยา, ไอวอรีโคสต์, แอลจีเรีย และโซมาเลีย

in projects of technical cooperation with African countries.

ในโครงการความร่วมมือด้านเทคโนโลยีกับประเทศในแอฟริกา

I worked for an Italian NGO,

โดยตัวผมนั้นสังกัดอยู่กับเอ็นจีโอจากประเทศอิตาลี

and every single project that we set up in Africa

และโครงการทุกๆโครงการที่เราได้จัดตั้งขึ้นนั้น

failed.

ล้มเหลวอย่างสิ้นเชิง

And I was distraught.

และนั่นทำให้ผมรู้สึกแย่มาก

I thought, age 21, that we Italians were good people

ความคิดของผมซึ่งอายุ 21 ในขณะนั้น ผมคิดว่า คนอิตาเลี่ยนเป็นคนดี

and we were doing good work in Africa.

และพวกเรากำลังทำสิ่งดีๆให้กับทวีปแอฟริกา

Instead, everything we touched we killed.

แต่ในความเป็นจริง ทุกอย่างที่เราเข้าไปยุ่งนั้นกลับแย่ลงๆ

Our first project, the one that has inspired my first book,

โครงการแรกของเรา ซึ่งเป็นโครงการที่ผลักดันให้ผมเขียนหนังสือเล่มแรกที่มีชื่อว่า

"Ripples from the Zambezi,"

"Ripples from the Zambezi" (ระลอกคลื่นจากแม่น้ำแซมบีซี) นั้น

was a project where we Italians

เป็นโครงการที่ชาวอิตาเลี่ยนตั้งขึ้นเพื่อที่จะ

decided to teach Zambian people how to grow food.

สอนการปลูกพืชผักอาหารให้กับชาวแซมเบียน

So we arrived there with Italian seeds in southern Zambia

เรานำเมล็ดพืชจากอิตาลี เดินทางไปยังหุบเขาแห่งหนึ่ง

in this absolutely magnificent valley

ที่ตั้งอยู่แนวแม่น้ำแซมเบซี

going down to the Zambezi River,

ทางตอนใต้ของแซมเบีย

and we taught the local people how to grow Italian tomatoes

แล้วเราก็ลงมือสอนชนท้องถิ่นให้ปลูกมะเขือเทศจากอิตาลี

and zucchini and ...

ปลูกแตงกวาจากอิตาลี และ... (พืชผักอื่นๆจากอิตาลี)

And of course the local people had absolutely no interest

และแน่นอนว่าชนท้องถิ่นไม่สนใจในโครงการของเราเลย

in doing that, so we paid them to come and work,

ดังนั้นเราจึงต้องให้เงินเพื่อจ้างให้พวกเขามาปลูกพืช

and sometimes they would show up. (Laughter)

ถ้าเราโชคดี พวกเขาก็จะโผล่หน้ามาบ้างเป็นครั้งคราว (เสียงหัวเราะ)

And we were amazed that the local people,

ที่นั่นสร้างความประหลาดใจให้กับพวกเราอย่างมาก เพราะคนท้องถิ่น

in such a fertile valley, would not have any agriculture.

ในหุบเขาที่แสนจะอุดมสมบูรณ์อย่างนี้ กลับไม่ทำการเกษตรเลย

But instead of asking them how come they were not

แต่แทนที่จะเอ่ยปากถามพวกเขาถึงเหตุผลที่ไม่ปลูกพืชผักอะไรเลย

growing anything, we simply said, "Thank God we're here." (Laughter)

พวกเรากลับพูดว่า "ขอบคุณพระเจ้าที่ส่งพวกเรามาที่แห่งนี้" (เสียงหัวเราะ)

"Just in the nick of time to save the Zambian people from starvation."

"ได้ทันเวลาที่จะช่วยเหลือชาวแซมเบียนจากความอดอยากนี้"

And of course, everything in Africa grew beautifully.

และแน่นอนว่าการเกษตรในแอฟริกานั้นให้ผลที่น่าพอใจมาก

We had these magnificent tomatoes. In Italy, a tomato

เราปลูกได้มะเขือเทศชั้นยอดจำนวนมาก ซึ่งในอิตาลีนั้น มะเขือเทศจะมีขนาด

would grow to this size. In Zambia, to this size.

ขนาดประมาณนี้ แต่มะเขือที่เราปลูกในแซมเบียนั้น มีขนาดเท่านี้เลยทีเดียว

And we could not believe, and we were telling the Zambians,

เราดีใจกับผลที่ได้มาก และเราก็บอกชาวแซมเบียนเหล่านั้น

"Look how easy agriculture is."

ว่า "ดูสิ การเกษตรมันไม่ได้ยากเย็นตรงไหนเลย"

When the tomatoes were nice and ripe and red,

จนกระทั่งถึงวันที่มะเขือเทศเหล่านั้นเติบโตจนสุกงอมได้ที่

overnight, some 200 hippos came out from the river

เพียงชั่วข้ามคืน ฝูงฮิปโปกว่า 200 ตัวก็ได้บุกขึ้นมาจากแม่น้ำ

and they ate everything. (Laughter)

แล้วจัดการกินทุกอย่างที่เราปลูกจนราบ (เสียงหัวเราะ)

And we said to the Zambians, "My God, the hippos!"

เรากรีดร้องว่า "พระเจ้า! นั่นมันฮิปโปนี่!"

And the Zambians said, "Yes, that's why we have no agriculture here." (Laughter)

แล้วชาวแซมเบียนเหล่านั้นก็ตอบว่า "ใช่ และนั่นคือเหตุผลที่พวกเราไม่ทำการเกษตรที่นี่" (เสียงหัวเราะ)

"Why didn't you tell us?""You never asked."

"แล้วทำไมพวกคุณไม่บอกเรา?" "ก็พวกคุณไม่เคยถามนี่"

I thought it was only us Italians blundering around Africa,

แล้วผมก็คิดว่ามีแต่พวกเราชาวอิตาเลียน ที่ทำโครงการผิดพลาดอย่างนี้ในแอฟริกา

but then I saw what the Americans were doing,

จนกระทั่งผมได้ไปเห็นโครงการของชาวอเมริกัน

what the English were doing, what the French were doing,

โครงการของชาวอังกฤษ ของชาวฝรั่งเศส

and after seeing what they were doing,

และหลังจากได้เห็นในสิ่งที่พวกเขาทำแล้ว

I became quite proud of our project in Zambia.

ผมก็เกิดความภาคภูมิใจขึ้นมาในโครงการของเราที่แซมเบีย

Because, you see, at least we fed the hippos.

เพราะอย่างน้อยเราก็ได้เลี้ยงฝูงฮิปโปฝูงนั้น

You should see the rubbish — (Applause) --

ผมอยากให้คุณได้ไปเห็นกองขยะ... (เสียงปรบมือ)

You should see the rubbish that we have bestowed

ผมอยากให้คุณได้ไปเห็นกองขยะอันไร้ค่า ที่พวกเรานำไปกอง

on unsuspecting African people.

ทิ้งไว้ให้กับชาวแอฟริกันที่ไม่รู้อิโหน่อิเหน่เหล่านั้น

You want to read the book,

ถ้าคุณต้องการอ่านหนังสือเกี่ยวกับเรื่องแบบนี้

read "Dead Aid," by Dambisa Moyo,

ลองอ่าน "Dead Aid" (การช่วยเหลือที่ไร้ค่า) เขียนโดยนักเศรษฐศาสตร์หญิง

Zambian woman economist.

ชาวแซมเบียนที่ชื่อ แดมบีซา โมโย (Dambisa Moyo)

The book was published in 2009.

หนังสือเล่มนี้ถูกตีพิมพ์เมื่อปี 2009 (พ.ศ. 2552)

We Western donor countries have given the African continent

พวกเราประเทศตะวันตก ได้บริจาคเงินให้กับทวีปแอฟริกา

two trillion American dollars in the last 50 years.

ในช่วง 50 ปีที่ผ่านมา เป็นจำนวนถึง 2 ล้านล้านเหรียญ

I'm not going to tell you the damage that that money has done.

แต่ผมจะไม่บอกคุณว่าเงินจำนวนนั้น ได้สร้างความเสียหายขนาดไหนแก่แอฟริกา

Just go and read her book.

ผมขอให้คุณไปหาหนังสือเล่มนี้มาอ่านเองก็แล้วกัน

Read it from an African woman, the damage that we have done.

ไปอ่านสิ่งที่ผู้หญิงชาวแอฟริกันคนหนึ่งเขียน เกี่ยวกับความเสียหายที่พวกเราได้ก่อไว้กับพวกเขา

We Western people are imperialist, colonialist missionaries,

พวกเราชาวตะวันตกนั้น เป็นพวกจักรวรรดินิยม เป็นพวกล่าอาณานิคม เป็นพวกเผยแพร่ศาสนา

and there are only two ways we deal with people:

และเรารู้จักวิธีสร้างสัมพันธ์กับผู้อื่นเพียงแค่สองวิธีเท่านั้น

We either patronize them, or we are paternalistic.

นั่นคือเราใช้ระบบอุปถัมป์ หรือไม่เราก็ใช้ระบบพ่อปกครองลูก

The two words come from the Latin root "pater,"

ซึ่งชื่อของระบบทั้งสองนี้ มีรากศัพท์มาจากภาษาละติน "pater"

which means "father."

คำนี้มีความหมายแปลว่า "พ่อ"

But they mean two different things.

แต่ว่าทั้งสองระบบนี้แตกต่างกันอย่างสิ้นเชิง

Paternalistic, I treat anybody from a different culture

ระบบพ่อปกครองลูก - ฉันปฏิบัติกับผู้คนต่างวัฒนธรรม

as if they were my children. "I love you so much."

เสมือนกับว่าพวกเขาเป็นลูกของฉัน "พ่อรักลูกมาก"

Patronizing, I treat everybody from another culture

ส่วนระบบอุปถัมป์นั้น - ฉันปฏิบัติกับทุกๆคนที่มีวัฒนธรรมต่างไปจากฉัน

as if they were my servants.

เสมือนกับว่าพวกเขาเหล่านั้นเป็นลูกน้อง เป็นทาสรับใช้

That's why the white people in Africa are called "bwana," boss.

และนั่นคือเหตุผลที่คนขาวในแอฟริกาถูกเรียกว่า "bwana" ซึ่งหมายความว่า "เจ้านาย"

I was given a slap in the face reading a book,

ผมรู้สึกเหมือนถูกตบหน้าหลังจากที่ได้อ่านหนังสือที่ชื่อ

"Small is Beautiful," written by Schumacher, who said,

"Small is Beautiful" (เล็กนั้นงาม) เขียนโดย อี เอฟ ชูมาเกอร์ (E.F. Schumacher) ซึ่งได้กล่าวไว้ว่า

above all in economic development, if people

สิ่งสำคัญที่สุดในการพัฒนาทางเศรษฐกิจใดๆก็ตาม

do not wish to be helped, leave them alone.

หากผู้คนไม่ต้องการความช่วยเหลือ ก็จงอย่าไปยุ่งกับเขาเลย

This should be the first principle of aid.

ซึ่งนี่ควรจะเป็นหลักสำคัญข้อแรกในการให้ความช่วยเหลือ กับใครก็ตาม

The first principle of aid is respect.

หลักการข้อแรกของการช่วยเหลือ คือ การเคารพอีกฝ่าย

This morning, the gentleman who opened this conference

เมื่อเช้านี้ สุภาพบุรุษผู้เปิดการสัมมนา

lay a stick on the floor, and said,

ได้ตั้งคำถามขึ้นมาว่า

"Can we -- can you imagine a city

"พวกคุณนึกภาพของเมือง หรือประเทศ

that is not neocolonial?"

ที่ไม่ถูกกดดันทางเศรษฐกิจและการเมือง จากมหาอำนาจออกไหม?"

I decided when I was 27 years old

ผมได้ตัดสินใจตั้งแต่ตอนอายุ 27 แล้วว่า

to only respond to people,

ผมจะตอบสนองต่อผู้คนก็ต่อเมื่อพวกเขาร้องขอ

and I invented a system called Enterprise Facilitation,

และผมก็ได้คิดค้นระบบที่เรียกว่า "การส่งเสริมพัฒนาการของผู้ประกอบการ/บริษัท" (Enterprise Facilitation)

where you never initiate anything,

ซึ่งคุณจะไม่เป็นผู้ริเริ่มความคิดใดๆ

you never motivate anybody, but you become a servant

คุณจะไม่พยายามกระตุ้นให้พวกเขาคำตามคุณ แต่ในทางกลับกันคุณทำตัวเป็นผู้ช่วย

of the local passion, the servant of local people

ที่ตอบสนองต่อความต้องการของท้องถิ่นนั้นๆ เป็นผู้ช่วยให้กับชนท้องถิ่น

who have a dream to become a better person.

ที่มีความฝันว่าพวกเขาจะสามารถพัฒนาเป็นคนที่ดียิ่งขึ้น

So what you do -- you shut up.

แล้วสิ่งที่คุณทำก็คือ หุบปาก

You never arrive in a community with any ideas,

คุณไม่เดินเข้าไปในชุมชนด้วยความคิดบรรเจิดต่างๆนานา

and you sit with the local people.

แต่ให้คุณเข้าไปนั่ง ไปใช้ชีวิตร่วมกับคนท้องถิ่นเหล่านั้น

We don't work from offices.

เราไม่นั่งทำงานและวางแผนภายในห้องในออฟฟิศ

We meet at the cafe. We meet at the pub.

เรานัดประชุมกันตามคาเฟ่ เราพบปะกันตามผับ

We have zero infrastructure.

เราไม่มีโครงสร้างหรือรูปแบบใดๆทั้งสิ้น

And what we do, we become friends,

และสิ่งที่เราทำ? เราเปลี่ยนสถานะไปเป็นเพื่อนกับผู้คนเหล่านั้น

and we find out what that person wants to do.

แล้วเราก็เรียนรู้ว่าอะไรคือสิ่งที่เพื่อนของเราต้องการ

The most important thing is passion.

สิ่งที่สำคัญที่สุดคือไฟ คือความปรารถนา

You can give somebody an idea.

คุณสามารถเสนอความคิด ไอเดียของคุณให้ใครก็ได้

If that person doesn't want to do it,

แต่ถ้าหากคนผู้นั้นไม่ได้คิดจะสานต่อแนวคิดของคุณล่ะ?

what are you going to do?

คุณจะทำอย่างไร?

The passion that the person has for her own growth

ความปรารถนา ของผู้หญิงคนหนึ่ง ที่ต้องการจะเติบโตก้าวหน้านั้น

is the most important thing.

เป็นสิ่งที่สำคัญที่สุดต่างหาก

The passion that that man has for his own personal growth

ความปรารถนา ของผู้ชายอีกคนหนึ่ง ต่อความสำเร็จของตัวเขาเอง

is the most important thing.

ต่างหากที่สำคัญที่สุด

And then we help them to go and find the knowledge,

แล้วเราก็ช่วยนำพาคนเหล่านั้นไปสู่ภูมิความรู้

because nobody in the world can succeed alone.

เพราะว่าไม่มีใครในโลกหรอก ที่จะสามารถประสบความเร็จได้ด้วยตัวคนเดียว

The person with the idea may not have the knowledge,

คนคนหนึ่งที่มีแนวคิดดีๆ อาจจะขาดความรู้สำคัญที่จะใช้สานต่อแนวคิดนั้นๆก็ได้

but the knowledge is available.

แต่ความรู้เหล่านั้น นั้นมีอยู่และรอการถูกนำไปใช้

So years and years ago, I had this idea:

ดังนั้นเมื่อหลายปีก่อน ผมได้เกิดความคิดที่ว่า

Why don't we, for once, instead of arriving in the community

ทำไมเราไม่ลองดูสักครั้ง? ว่าเวลาที่เราจะเดินเข้าไปสู่ชุมชน

to tell people what to do, why don't, for once,

แทนที่จะไปบอกให้พวกเขาทำสิ่งต่างๆนั้น ขอให้ลองดูสักครั้ง

listen to them? But not in community meetings.

ที่จะเข้าไปฟังสิ่งที่พวกเขาต้องการบอก แต่ไม่ใช่ในรูปแบบของการประชุมระดับชุมชนหรือหมู่บ้าน

Let me tell you a secret.

ขอให้ผมได้บอกความลับให้คุณฟัง

There is a problem with community meetings.

การะประชุมระดับชุมชนนั้นมีปัญหาใหญ่อยู่ข้อหนึ่ง

Entrepreneurs never come,

เหล่าผู้ประกอบการนั้นไม่เคยโผล่หน้ามาหรอก

and they never tell you, in a public meeting,

และต่อให้มา พวกเขาก็จะไม่บอกพวกคุณในที่สาธารณะหรอก

what they want to do with their own money,

ว่าพวกเขาวางแผนที่จะลงทุนกันอย่างไร

what opportunity they have identified.

หรือพวกเขาเล็งเห็นโอกาสอะไรบ้างในชุมชนนั้นๆ

So planning has this blind spot.

ดังนั้นการประชุมวางแผนรูปแบบนี้มีช่องโหว่

The smartest people in your community you don't even know,

มีคนฉลาดในชุมชนของคุณจำนวนมาก แต่คุณไม่เคยรู้

because they don't come to your public meetings.

เพราะพวกเขาไม่เข้าร่วมการประชุมใดๆที่พวกคุณจัดขึ้นเลย

What we do, we work one-on-one,

สิ่งที่เราทำ เราทำงานร่วมกับพวกเขาแบบหนึ่งต่อหนึ่ง

and to work one-on-one, you have to create

และในการที่จะร่วมงานกันแบบตัวต่อตัวได้นั้น คุณจะต้องสร้าง

a social infrastructure that doesn't exist.

โครงสร้างทางสังคมแบบใหม่ขึ้นมา

You have to create a new profession.

คุณจะต้องสร้างอาชีพใหม่ขึ้นมา

The profession is the family doctor of enterprise,

ซึ่งอาชีพใหม่นี้จะทำหน้าที่เหมือนกับแพทย์ประจำองค์กร

the family doctor of business, who sits with you

เป็นแพทย์ประจำภาคธุรกิจ ซึ่งนั่งคุยกับคุณ

in your house, at your kitchen table, at the cafe,

ไม่ว่าจะเป็นที่บ้าน ในครัว หรือแม้แต่ในคาเฟ่

and helps you find the resources to transform your passion

และช่วยเหลือคุณในการหาทรัพยากรต่างๆ ที่จะช่วยเปลี่ยนความปรารถนาของคุณ

into a way to make a living.

ให้เป็นหนทางในการหาเลี้ยงชีพ

I started this as a tryout in Esperance, in Western Australia.

ผมได้เริ่มทดลองระบบนี้ในเมืองเอสเปรานซ์ ทางตะวันตกของทวีปออสเตรเลีย

I was a doing a Ph.D. at the time,

ขณะนั้นผมซึ่งศึกษาอยู่ในระดับปริญญาเอก

trying to go away from this patronizing bullshit

พยายามที่จะหลีกหนีจากความไร้สาระของระบบอุปถัมป์

that we arrive and tell you what to do.

ซึ่งเราบุกเข้าไปในชุมชนของคุณ และสั่งคุณว่าจะต้องทำอะไร

And so what I did in Esperance that first year

ดังนั้นสิ่งที่ผมทำที่เอสเปรานซ์ในช่วงปีแรก

was to just walk the streets, and in three days

ก็คือการลงไปเดินตามถนน และเพียงแค่สามวันหลังจากที่ผมเริ่มทำเช่นนั้น

I had my first client, and I helped this first guy

ผมก็ได้ลูกค้า (ผู้รับความช่วยเหลือ) รายแรก ที่ผมได้ลงมือช่วยเหลือ

who was smoking fish from a garage, was a Maori guy,

เขาเป็นชาวเมารี ที่มีอาชีพผลิตปลารมควันจากในโรงจอดรถ

and I helped him to sell to the restaurant in Perth,

ผมได้ช่วยเขาหาช่องทางในการส่งปลารมควันของเขา ให้กับร้านอาหารในเมืองเพิร์ธ

to get organized, and then the fishermen came to me to say,

ช่วยให้เขาวางระบบการทำงานให้ดีขึ้น หลังจากนั้นมีชาวประมงกลุ่มหนึ่ง มาหาผมแล้วกล่าวว่า

"You the guy who helped Maori? Can you help us?"

"คุณคือคนที่ช่วยชายเมารีคนนั้นใช่ไหม? ถ้าอย่างนั้น คุณมาช่วยพวกเราหน่อยได้ไหม?"

And I helped these five fishermen to work together

แล้วผมก็ลงไปช่วยชาวประมงห้าคนนี้ ให้ทำงานร่วมกัน

and get this beautiful tuna not to the cannery in Albany

และนำปลาทูน่าที่พวกเขาจับได้ไปขาย ซึ่งเราไม่ได้ขายให้กับโรงงานทูน่ากระป๋องในอัลแบนี

for 60 cents a kilo, but we found a way

ที่ให้ราคาเพียง 60 เซนต์ต่อกิโล แต่เราพบช่องทาง

to take the fish for sushi to Japan for 15 dollars a kilo,

ที่จะส่งออกทูน่าเหล่านั้นไปยังญี่ปุ่น ซึ่งให้ราคา ถึง 15 เหรียญต่อกิโลเลยทีเดียว

and the farmers came to talk to me, said,

หลังจากนั้นก็มีชาวนามาหาผมแล้วถามแบบเดียวกันอีก

"Hey, you helped them. Can you help us?"

"คุณช่วยพวกเขาสำเร็จ คุณมาช่วยเราหน่อยได้ไหม?"

In a year, I had 27 projects going on,

ภายในปีเดียว ผมมีโครงการถึง 27 โครงการด้วยกัน

and the government came to see me to say,

แล้วรัฐบาลก็ส่งคนมาหาผม เพื่อที่จะถามว่า

"How can you do that?

"คุณทำมันได้อย่างไร?

How can you do — ?" And I said, "I do something very, very, very difficult.

แล้วผมก็ตอบว่า "ผมทำสิ่งที่ยาก ยาก ยากมากๆ"

I shut up, and listen to them." (Laughter)

"ผมหุบปาก แล้วก็ฟังพวกเขาพูด" (เสียงหัวเราะ)

So — (Applause) —

ซึ่ง... (เสียงปรบมือ)

So the government says, "Do it again." (Laughter)

ซึ่งเจ้าหน้าที่รัฐก็ได้บอกผมว่า "คุณทำมันอีกสิ" (เสียงหัวเราะ)

We've done it in 300 communities around the world.

เราได้ใช้วิธีดังกล่าวในกว่า 300 ชุมชนทั่วโลก

We have helped to start 40,000 businesses.

เราได้ช่วยสร้างธุรกิจกว่า 40,000 เจ้า

There is a new generation of entrepreneurs

ขณะนี้มีผู้ประกอบการรุ่นใหม่

who are dying of solitude.

ที่ไม่มีโอกาสเติบโต เพราะถูกมองข้ามไป

Peter Drucker, one of the greatest management consultants in history,

Peter Drucker, ที่ปรึกษาเรื่องการจัดการที่ยิ่งใหญ่ที่สุด ท่านหนึ่งในประวัตืศาสตร์

died age 96, a few years ago.

ได้เสียชีวิตเมื่อไม่กี่ปีก่อนหน้านี้ไปด้วยวัย 96 ปี

Peter Drucker was a professor of philosophy

Peter Drucker เคยเป็นศาสตราจารย์วิชาปรัชญา

before becoming involved in business,

ก่อนที่จะมีบทบาทสำคัญในด้านธุรกิจ

and this is what Peter Drucker says:

และนี่คือสิ่งที่ท่านเคยกล่าวไว้

"Planning is actually incompatible

"การวางแผนนั้น ที่แท้จริงแล้วเข้ากันไม่ได้เลย

with an entrepreneurial society and economy."

กับสังคมและเศรษฐกิจแบบผู้ประกอบการ"

Planning is the kiss of death of entrepreneurship.

การวางแผน เปรียบเสมือนจูบแห่งความตาย สำหรับผู้ประกอบการ

So now you're rebuilding Christchurch

และตอนนี้พวกคุณก็กำลังบูรณะเมืองไครสต์เชิร์ช (จากแผ่นดินไหว ในปี พ.ศ. 2554)

without knowing what the smartest people in Christchurch

โดยที่คุณไม่ได้เรียนรู้เลยว่าเหล่าผู้คนที่ฉลาด และมีความสามารถในไครสต์เชิร์ชนั้น

want to do with their own money and their own energy.

ต้องการที่จะลงทุนและลงแรงอย่างไรบ้าง ในการฟื้นฟูเมืองของพวกเขาเลย

You have to learn how to get these people

คุณจะต้องเรียนรู้วิธีที่จะทำให้คนเหล่านี้

to come and talk to you.

ออกมาแสดงความคิดเห็นและพูดคุยกับคุณ

You have to offer them confidentiality, privacy,

คุณจะต้องให้ความมั่นใจในเรื่องความเป็นส่วนตัว และการรักษาความลับในข้อมูลหลายๆประเภท

you have to be fantastic at helping them,

คุณต้องแสดงให้พวกเขาเห็นถึงความพยายาม ในการช่วยเหลือของพวกคุณ

and then they will come, and they will come in droves.

แล้วพวกเขาจะออกมาหาคุณ และจะออกมาเป็นกองทัพเลยด้วย

In a community of 10,000 people, we get 200 clients.

ในชุมชนที่มีประชากร 10,000 คน เรามีลูกค้า 200 ราย

Can you imagine a community of 400,000 people,

คุณจินตนาการออกไหมว่าในชุมชนขนาด 400,000 คน

the intelligence and the passion?

คุณจะพบกับผู้ประกอบการ ที่มีแนวคิดและมีไฟจำนวนมากขนาดไหน?

Which presentation have you applauded the most this morning?

การนำเสนอแบบไหนที่พวกคุณปรบมือชื่นชมดังสนั่นที่สุด ในการสัมมนาวันนี้

Local, passionate people. That's who you have applauded.

คนธรรมดาๆ ที่มีไฟ มีความปรารถนาที่จะพัฒนาขึ้นไป คนเหล่านั้นแหล่ะคือคนที่คุณชื่นชม

So what I'm saying is that

สิ่งที่ผมอยากจะพูดก็คือ

entrepreneurship is where it's at.

การมีความเป็นผู้ประกอบการนั้นเป็นสิ่งที่จำเป็น

We are at the end of the first industrial revolution --

เรามาถึงช่วงท้ายของการปฏิวัติอุตสาหกรรมเก่า

nonrenewable fossil fuels, manufacturing --

การใช้เชื้อเพลิงฟอสซิล การผลิตต่างๆนานา

and all of a sudden, we have systems which are not sustainable.

แล้วเราก็เพิ่งจะรู้ตัวว่า ระบบที่เราใช้กันมานานนั้นไม่มีความยั่งยืน

The internal combustion engine is not sustainable.

เครื่องยนต์สันดาปภายใน ที่เราใช้กันอยู่นั้นไม่ยั่งยืน

Freon way of maintaining things is not sustainable.

การใช้สารจำพวกฟรีออน (Freon) ของเรานั้นก่อให้เกิดความไม่ยั่งยืน

What we have to look at is at how we

สิ่งที่เราต้องให้ความสนใจในขณะนี้ คือ วิธีการที่เราจะทำอย่างไรเพื่อให้

feed, cure, educate, transport, communicate

การใช้ชีวิตในแต่ละวัน ไม่ว่าจะเป็นเรื่องอาหาร เวชภัณฑ์ การศึกษา การขนส่ง การสื่อสาร ฯลฯ

for seven billion people in a sustainable way.

สำหรับผู้คนจำนวนเจ็ดล้านล้านคนบนโลกนั้น เป็นไปอย่างยั่งยืน

The technologies do not exist to do that.

ขณะนี้เราไม่มีเทคโนโลยีที่จะทำเช่นนั้นได้

Who is going to invent the technology

ใครที่จะเป็นผู้คิดค้นเทคโนโลยีใหม่ๆ

for the green revolution? Universities? Forget about it!

สำหรับการปฏิวัติเขียว? มหาวิทยาลัยหรือ? ลืมมันไปได้เลย!

Government? Forget about it!

รัฐบาลหรือ? อย่าคาดหวังเลย!

It will be entrepreneurs, and they're doing it now.

ผู้คิดค้นใหม่ๆก็มาจากผู้ประกอบการทั้งหลายนั่นเอง และพวกเขาก็กำลังดำเนินการทางความคิดใหม่ๆกันแล้ว

There's a lovely story that I read in a futurist magazine

ผมได้อ่านเรื่องราวดีๆเรื่องหนึ่งจากนิตยาสาร Futurist

many, many years ago.

เมื่อหลายปีมาแล้ว

There was a group of experts who were invited

มีผู้ชำนาญการกลุ่มหนึ่ง ได้รับคำเชิญ

to discuss the future of the city of New York in 1860.

ให้ไปร่วมสนทนาเกี่ยวกับอนาคตของนครนิวยอร์ก ในปี ค.ศ. 1860 (พ.ศ. 2403)

And in 1860, this group of people came together,

และพวกเขาได้มารวมตัวกัน

and they all speculated about what would happen

แล้วก็เริ่มคาดการณ์ถึงอนาคตที่จะเกิดขึ้น

to the city of New York in 100 years,

กับนิวยอร์กในอีก 100 ปีข้างหน้า

and the conclusion was unanimous:

บทสรุปที่ได้นั้นเป็นเอกฉันท์

The city of New York would not exist in 100 years.

นครนิวยอร์กนั้นจะไม่มีอยู่อีกแล้วในอีก 100 ปีข้างหน้า

Why? Because they looked at the curve and said,

ทำไมน่ะหรือ? พวกเขาดูข้อมูลกราฟประชากรแล้วกล่าวว่า

if the population keeps growing at this rate,

ถ้าประชากรยังคงเพิ่มขึ้นด้วยอัตราเช่นนี้แล้วล่ะก็

to move the population of New York around,

ในการที่ประชาชนจะคมนาคม เดินทางไปมานั้น

they would have needed six million horses,

พวกเขาจะต้องใช้ม้าถึง 6 ล้านตัว

and the manure created by six million horses

และมันเป็นไปไม่ได้เลยที่จะจัดการกับ

would be impossible to deal with.

ปริมาณมูลสัตว์ที่เกิดจากม้าจำนวน 6 ล้านตัวนั่นเอง

They were already drowning in manure. (Laughter)

พวกเขาคงต้องจมกองอุจจาระม้าตายอย่างแน่นอน (เสียงหัวเราะ)

So 1860, they are seeing this dirty technology

ดังนั้น ในปี 1860 นั่นเอง พวกเขาก็ได้มองเห็นข้อเสีย ของเทคโนโลยีที่มีอยู่

that is going to choke the life out of New York.

ที่จะส่งผลต่อคุณภาพชีวิตของชาวนิวยอร์กในระยะยาว

So what happens? In 40 years' time, in the year 1900,

แล้วเกิดอะไรขึ้นต่อ? ภายใน 40 ปีหลังจากนั้น ซึ่งก็คือปี ค.ศ. 1900 (พ.ศ. 2443)

in the United States of America, there were 1,001

ในสหรัฐอเมริกา มีบริษัทผลิตรถยนต์

car manufacturing companies -- 1,001.

รวมกันถึง 1001 รายด้วยกัน

The idea of finding a different technology

แนวความคิดที่จะมองหา หรือคิดค้นเทคโนโลยีใหม่ๆนั้น

had absolutely taken over,

ได้ถูกผู้ประกอบการนำไปสานต่ออย่างจริงจัง

and there were tiny, tiny little factories in backwaters.

รวมไปถึงเจ้าของโรงงานเล็กๆในเมืองเดียร์บอน รัฐมิชิแกน

Dearborn, Michigan. Henry Ford.

เฮนรี่ ฟอร์ด

However, there is a secret to work with entrepreneurs.

อย่างไรก็ตาม ผมมีเคล็ดลับในการร่วมงาน กับผู้ประกอบการจะมาบอก

First, you have to offer them confidentiality.

เริ่มแรกนั้น คุณจะต้องให้ความมั่นใจเรื่อง การเก็บความลับกับพวกเขา

Otherwise they don't come and talk to you.

ไม่เช่นนั้น พวกเขาก็จะไม่แสดงตัวออกมาพูดคุยกับคุณ

Then you have to offer them absolute, dedicated,

จากนั้นคุณก็ต้องแสดงให้เห็นถึงความตั้งใจอันแรงกล้า

passionate service to them.

และความปรารถนาที่จะช่วยเหลืออย่างจริงใจของคุณ

And then you have to tell them the truth about entrepreneurship.

หลังจากนั้นคุณจะต้องบอกพวกเขาเกี่ยวกับความจริง ของการเป็นผู้ประกอบการ

The smallest company, the biggest company,

ไม่ว่าจะเป็นบริษัทเล็ก หรือบริษัทยักษ์ใหญ่ก็ตาม

has to be capable of doing three things beautifully:

จะต้องมีความสามารถในการปฏิบัติ 3 สิ่งนี้อย่างไม่มีที่ติ

The product that you want to sell has to be fantastic,

หนึ่ง ผลิตภัณฑ์หรือสินค้าของคุณจะต้องมีคุณภาพดีเยี่ยม

you have to have fantastic marketing,

สอง คุณจะต้องมีการตลาดที่มีประสิทธิภาพ

and you have to have tremendous financial management.

และสาม คุณจะต้องมีการจัดการด้านการเงินที่รัดกุมและ ได้รับการปฏิบัติอย่างเคร่งครัด

Guess what?

แล้วคุณเชื่อไหม?

We have never met a single human being

เราไม่สามารถหามนุษย์คนใดคนหนึ่งในโลกนี้

in the world who can make it, sell it and look after the money.

ที่มีความสามารถในการผลิต ในการตลาด อีกทั้งยังสามารถดูแลการเงินได้หมดภายในคนคนเดียว

It doesn't exist.

คนคนนั้นไม่มีอยู่จริง

This person has never been born.

หรือต่อให้มี เขาคนนั้นก็คงยังไม่เกิด

We've done the research, and we have looked

เราได้ทำการวิจัย และเราก็ได้สำรวจ

at the 100 iconic companies of the world --

องค์กรชั้นนำของโลกเป็นจำนวน 100 แห่ง

Carnegie, Westinghouse, Edison, Ford,

ไม่ว่าจะเป็นคาร์เนกี, เวสติงเฮาส์, เอดิสัน, ฟอร์ด

all the new companies, Google, Yahoo.

หรือแม้แต่องค์กรชั้นนำยุคใหม่อย่างกูเกิ้ล หรือยาฮู

There's only one thing that all the successful companies

มีอยู่ปัจจัยเดียวที่องค์กรที่ประสบความสำเร็จทั้งหลายเหล่านี้

in the world have in common, only one:

ทุกองค์กรมีเหมือนกัน ร่วมกันเพียงแค่ปัจจัยเดียว

None were started by one person.

นั่นก็คือ พวกมันไม่ได้ถูกสร้างมาด้วยคนคนเดียว

Now we teach entrepreneurship to 16-year-olds

เราได้สอนเรื่องความเป็นผู้ประกอบการให้กับเด็กอายุ 16 ปี (เทียบเท่ามัธยม 4)

in Northumberland, and we start the class

ในนอร์ทธัมเบอร์แลนด์ และเราเริ่มต้นวิชาดังกล่าว

by giving them the first two pages of Richard Branson's autobiography,

โดยการให้พวกเขาอ่านสองหน้าแรกของอัตชีวประวัติของ ริชาร์ด แบรนสัน (Richard Branson ผู้ก่อตั้งบริษัทเวอร์จิ้น)

and the task of the 16-year-olds is to underline,

และมอบหมายให้เด็กเหล่านั้นขีดเส้นใต้

in the first two pages of Richard Branson's autobiography

บนสองหน้าแรกของอัตชีวประวัติที่อ่านไปดูว่า

how many times Richard uses the word "I"

ริชาร์ดใช้คำว่า "ฉัน" เป็นจำนวนกี่หน

and how many times he uses the word "we."

และมีจำนวนกี่หนที่เขาใช้คำว่า "เรา"

Never the word "I," and the word "we" 32 times.

ผลคือ ไม่มีการใช้คำว่า "ฉัน" เลยแม่แต่หนเดียว และเขาใช้คำว่า "เรา" ถึง 32 หนด้วยกัน

He wasn't alone when he started.

เพราะเขาไม่ได้อยู่ตัวคนเดียวตอนที่ริเริ่มก่อตั้งบริษัทขึ้นมา

Nobody started a company alone. No one.

ไม่มีใครในโลกที่ก่อตั้งบริษัท หรือองค์กรขึ้นมาได้ด้วยตัวคนเดียว

So we can create the community

เราสามารถที่จะสร้างชุมชน

where we have facilitators who come from a small business background

ที่จะมีผู้ช่วยเหลือประสานงานที่มีประสบการณ์ มาจากภาคธุรกิจ

sitting in cafes, in bars, and your dedicated buddies

ซึ่งคุณสามารถหาพวกเขาได้ตามคาเฟ่ ตามบาร์ และพวกเขาจะเป็นเพื่อนใหม่ของคุณ

who will do to you, what somebody did for this gentleman

ผู้ซึ่งจะมาช่วยเหลือคุณ อย่างที่พวกเขาได้ช่วยเหลือ

who talks about this epic,

สุภาพบุรุษท่านนี้ที่ได้มาเล่าถึงประสบการณ์ของเขา

somebody who will say to you, "What do you need?

ผู้ซึ่งจะถามคุณว่า "คุณต้องการให้ช่วยอะไร?"

What can you do? Can you make it?

คุณทำอะไรได้บ้างล่ะ? คุณทำอย่างนี้ได้ไหม?

Okay, can you sell it? Can you look after the money?"

คุณมีประสบการณ์ขายไหม? คุณดูแลการเงินของฉันได้ไหม?

"Oh, no, I cannot do this.""Would you like me to find you somebody?"

"โอ้ เราไม่มีประสบการณ์ในด้านนี้" "คุณต้องการให้เราหาคนที่จะมาช่วยคุณได้ไหมล่ะ?"

We activate communities.

เรากระตุ้นให้ผู้คนในชุมชนเคลื่อนไหวด้วยความตั้งใจ ของพวกเขาเอง

We have groups of volunteers supporting the Enterprise Facilitator

เรามีกลุ่มอาสาสมัครที่จะคอยสนับสนุน เหล่าผู้ส่งเสริมพัฒนาการของผู้ประกอบการ/บริษัท เหล่านี้

to help you to find resources and people

ในการช่วยคุณเฟ้นหาทรัพยากรและบุคคลากรที่จำเป็น

and we have discovered that the miracle

และเราก็ได้ค้นพบความมหัศจรรย์

of the intelligence of local people is such

ของปัญญาและแนวคิดที่เกิดขึ้นในชุมชนท้องถิ่น

that you can change the culture and the economy

ที่จะสามารถเปลี่ยนแปลงและพัฒนาวัฒนธรรม และเศรษฐกิจของแต่ละท้องถิ่น

of this community just by capturing the passion,

ให้ก้าวไปข้างหน้าได้ เพียงแค่คุณจุดไฟให้กับความปรารถนา

the energy and imagination of your own people.

ให้กับพลังสร้างสรรค์และจิตนาการ ของคนในชุมชนของคุณเท่านั้นเอง

Thank you. (Applause)

ขอบคุณครับ (เสียงปรบมือ)