The hilarious art of book design | Chip Kidd

Translator: yamela areesamarn Reviewer: Kanawat Senanan

Hi.

สวัสดีครับ

(Laughter)

(เสียงหัวเราะ)

I did that for two reasons.

ผมมีเหตุผลสองอย่างที่ทำแบบนั้น

เหตุผลแรก ผมต้องการให้คุณ

First of all, I wanted to give you

ได้ภาพประทับใจแรกที่ดี

a good visual first impression.

แต่เหตุผลสำคัญที่ผมทำอย่างนั้นก็คือ

But the main reason I did it is that

ผมมีอาการอย่างนั้นเมื่อถูกบังคับให้ใส่

that's what happens to me when I'm forced to wear

a Lady Gaga skanky mic.

ไมโครโฟน แรดๆ แบบเลดี้ กากา

(Laughter)

(เสียงหัวเราะ)

I'm used to a stationary mic.

ผมคุ้นเคยกับไมโครโฟนที่ตั้งอยู่กับที่

มันเป็นสิ่งที่เหมาะสมกับการพูดต่อสาธารณชน

It's the sensible shoe of public address.

(Laughter)

(เสียงหัวเราะ)

But you clamp this thing on my head, and something happens.

แต่คุณเอาไอ้นี่มาหนีบหัวผมไว้, จึงเกิดเรื่องขึ้น

I just become skanky.

ผมเลย แบบว่า เริ่มแรด

(Laughter) So I'm sorry about that.

(เสียงหัวเราะ) ดังนั้นผมต้องขอโทษด้วย

And I'm already off-message.

และผมก็พูดออกนอกเรื่องไปไกลแล้ว

(Laughter)

(เสียงหัวเราะ)

Ladies and gentlemen,

ท่านสุภาพสตรีและสุภาพบุรุษ

I have devoted the past 25 years of my life

ผมได้อุทิศเวลา 25 ปีที่ผ่านมาในชีวิตผม

to designing books.

เพื่อออกแบบหนังสือ

("Yes, BOOKS. You know, the bound volumes with ink on paper.

"ใช่ครับ, หนังสือ หนังสือที่มีปกกับหมึกบนกระดาษ

You cannot turn them off with a switch.

คุณปิดหนังสือด้วยสวิตซ์ไม่ได้

Tell your kids.")

บอกลูกๆ คุณด้วย"

It all sort of started as a benign mistake,

คล้ายกับเริ่มต้นจากความผิดพลาดเล็กๆ

like penicillin. (Laughter)

เหมือนเรื่องยาเพนิซิลิน (เสียงหัวเราะ)

What I really wanted

สิ่งที่ผมต้องการจริงๆ

was to be a graphic designer

คือเป็นนักออกแบบกราฟิก

at one of the big design firms in New York City.

ที่บริษัทออกแบบใหญ่แห่งหนึ่งในนครนิวยอร์ค

But upon arrival there,

แต่เมื่อไปถึงที่นั่น

in the fall of 1986, and doing a lot of interviews,

ในฤดูใบไม้ร่วงปี 1986 และเข้าสัมภาษณ์หลายครั้ง

I found that the only thing I was offered

ผมพบว่ามีงานเดียวที่ผมได้

was to be Assistant to the Art Director at Alfred A. Knopf,

คือเป็นผู้ช่วยผู้อำนวยการศิลป์ที่บริษัทอัลเฟรด เอ คน๊อพ์ฟ (Alfred A. Knopf)

a book publisher.

เป็นสำนักพิมพ์แห่งหนึ่ง

Now I was stupid,

ตอนนั้นผมยังโง่,

but not so stupid that I turned it down.

แต่ไม่โง่เกินจนไม่รับงานนั้น

I had absolutely no idea

ผมยังไม่รู้จริงๆ

what I was about to become part of,

ว่าผมกำลังจะเข้าไปเป็นส่วนหนึ่งของอะไร,

and I was incredibly lucky.

แต่ผมก็โชคดีอย่างไม่น่าเชื่อ

Soon, it had occurred to me what my job was.

ไม่นานนัก, ผมก็เข้าใจว่างานของผมคืออะไร

My job was to ask this question:

งานของผมก็คือ ถามคำถามนี้:

"What do the stories look like?"

"เรื่องราวมันเป็นอย่างไร?"

Because that is what Knopf is.

เพราะนั่นเป็นงานของคน๊อพ์ฟ

It is the story factory, one of the very best in the world.

เป็นโรงงานผลิตเรื่องราว, แห่งหนึ่งที่ดีที่สุดในโลก

We bring stories to the public.

เรานำเรื่องราวต่างๆ สู่สาธารณชน

The stories can be anything,

เรื่องราวต่างๆ ที่ว่านั้นจะเป็นอะไรก็ได้

and some of them are actually true.

และบางเรื่องนั้นเป็นเรื่องจริงเสียด้วย

But they all have one thing in common:

แต่เรื่องราวเหล่านี้มีอย่างหนึ่งที่เหมือนกัน

They all need to look like something.

คือ มันต้องเหมือนบางสิ่งบางอย่าง

They all need a face.

มันต้องมีหน้าตา

Why? To give you a first impression

ทำไมหรือ? ก็เพื่อสร้างความประทับใจแรก

of what you are about to get into.

ถึงสิ่งที่คุณกำลังจะเข้าไปอ่าน

A book designer gives form to content,

นักออกแบบหนังสือให้รูปร่างหน้าตากับเนื้อหาของหนังสือ,

but also

และยัง

manages a very careful balance between the two.

บรรจงจัดสมดุลย์ระหว่างทั้งสองอย่าง

Now, the first day

เอาล่ะ, ในวันแรก

of my graphic design training at Penn State University,

ของการฝึกออกแบบกราฟิกของผม ที่มหาวิทยาลัยของรัฐเพ็นน์

the teacher, Lanny Sommese, came into the room

อาจารย์ ชื่อ เลนนี่ ซอมเมส เข้ามาในห้อง

and he drew a picture of an apple on the blackboard,

และก็วาดภาพแอปเปิ้ลบนกระดาน

and wrote the word "Apple" underneath,

แล้วก็เขียนคำว่า "แอปเปิ้ล" ข้างใต้

and he said, "OK. Lesson one. Listen up."

และเขาก็พูดว่า "เอาละ บทเรียนที่หนึ่ง ตั้งใจฟังนะ"

And he covered up the picture and he said,

แล้วเขาก็ปิดรูปภาพ และพูดว่า

"You either say this," and then he covered up the word,

"คุณจะพูดคำนี้ก็ได้" แล้วเขาก็ปิดคำนั้น และพูดว่า

"or you show this.

"หรือคุณจะแสดงรูปนี้ก็ได้

But you don't do this."

แต่คุณจะไม่ทำแบบนี้"

Because this is treating your audience like a moron.

เพราะมันเป็นการปฏิบัติต่อผู้ชมเหมือนเขาเป็นคนโง่

(Laughter)

(เสียงหัวเราะ)

And they deserve better.

พวกเขาควรจะได้รับสิ่งที่ดีกว่านั้น

And lo and behold, soon enough,

และต่อมาไม่นานนัก

I was able to put this theory to the test

ผมก็สามารถนำทฤษฎีนี้มาทดสอบ

on two books that I was working on for Knopf.

กับหนังสือสองเล่มที่ผมกำลังทำปกให้กับคนอพ์ฟ

The first was Katharine Hepburn's memoirs,

เล่มแรกเป็นบันทึกความทรงจำของแคทารีน เฮพเบิร์น (Katharine Hepburn)

and the second was a biography of Marlene Dietrich.

และเล่มที่สองเป็นประวัติของมาร์ลีน ดีทริก (Marlene Dietrich)

Now the Hepburn book

หนังสือของเฮพเบิร์น

was written in a very conversational style,

เขียนขึ้นในสไตล์การสนทนา

it was like she was sitting across a table telling it all to you.

เหมือนกับเธอกำลังนั่งตรงข้ามกับคุณที่โต๊ะ และเล่าเรื่องราวทั้งหมดให้คุณฟัง

The Dietrich book was an observation

ส่วนหนังสือของดีทริกเป็นเรื่องจากการสังเกต

by her daughter; it was a biography.

ของลูกสาวเธอ มันเป็นหนังสือชีวประวัติ

So the Hepburn story is words

ดังนั้นเรื่องของเฮพเบิร์นจึงเป็นถ้อยคำ

and the Dietrich story is pictures, and so we did this.

และเรื่องของดีทริกจึงเป็นรูปภาพ, และเราจึงทำปกแบบนี้

So there you are.

นี่คือปกของทั้งสองเล่ม

Pure content and pure form, side by side.

เนื้อหาล้วนๆ และรูปแบบล้วนๆ, เคียงข้างกัน

No fighting, ladies.

ไม่ต้องทะเลาะกันนะจ้ะสาวๆ

("What's a Jurassic Park?")

Now, what is the story here?

"จูราสสิก ปาร์ค คืออะไร?"

เอาละ, เรื่องเป็นอย่างไร?

Someone

ใครคนหนึ่ง

is re-engineering dinosaurs

กำลังฟื้นคืนชีพไดโนเสาร์

by extracting their DNA

โดยสกัดดีเอ็นเอของมัน

from prehistoric amber.

จากก้อนอำพันก่อนประวัติศาสตร์

Genius!

อัจฉริยะ!

(Laughter)

(เสียงหัวเราะ)

Now, luckily for me,

ทีนี้ ผมโชคดี

I live and work in New York City,

ที่อาศัยและทำงานในนครนิวยอร์ค

where there are plenty of dinosaurs.

เมืองที่มีไดโนเสาร์เยอะแยะ

(Laughter)

(เสียงหัวเราะ)

So,

ดังนั้น,

I went to the Museum of Natural History,

ผมจึงไปยังพิพิธภัณฑ์ประวัติศาสตร์ธรรมชาติ,

and I checked out the bones, and I went to the gift shop,

แล้วก็เดินดูซากกระดูกพวกนั้น แล้วก็ไปที่ร้านขายของที่ระลึก

and I bought a book.

แล้วก็ซื้อหนังสือมาเล่มหนึ่ง

And I was particularly taken with this page of the book,

และผมสนใจหน้านี้เป็นพิเศษ,

and more specifically the lower right-hand corner.

โดยเฉพาะตรงมุมขวาด้านล่างของหน้า

Now I took this diagram,

ผมจึงเอาแผนภาพนี้,

and I put it in a Photostat machine,

ไปวางบนเครื่องถ่ายเอกสาร

(Laughter)

(เสียงหัวเราะ)

and I took a piece of tracing paper,

แล้วก็เอากระดาษลอกลายมาแผ่นหนึ่ง

and I taped it over the Photostat

เอาไปติดไว้ด้านบนของที่ถ่าย

with a piece of Scotch tape -- stop me if I'm going too fast --

ด้วยสก๊อตเทป --ถ้าผมไปเร็วเกินก็บอกนะครับ--

(Laughter) --

(เสียงหัวเราะ)

and then I took a Rapidograph pen --

แล้วผมก็เอาปากกาเขียนแบบ--

explain it to the youngsters --

ช่วยอธิบายให้เด็กๆ ฟังด้วย

(Laughter)

(เสียงหัวเราะ)

and I just started to reconstitute the dinosaur.

และผมก็แค่เริ่มสร้างไดโนเสาร์ขึ้นมาใหม่

I had no idea what I was doing,

ผมไม่ได้มีเป้าหมายอะไรในสิ่งที่กำลังทำ

I had no idea where I was going,

ผมไม่มีเป้าหมายว่าจะไปถึงไหน

but at some point, I stopped --

แต่เมื่อมาถึงจุดๆหนึ่ง ผมก็หยุดทำ

when to keep going would seem like I was going too far.

เพราะถ้าทำต่อไป จะดูเหมือนว่าผมจะไปไกลเกินไป

And what I ended up with was a graphic representation

และในที่สุดผมก็ได้รูปกราฟิกที่แสดงถึง

of us seeing this animal coming into being.

ว่าเรากำลังเห็นสัตว์นี้เริ่มเป็นตัวเป็นตนขึ้น

We're in the middle of the process.

ตอนนี้เรากำลังอยู่ในกระบวนการนั้นอยู่

And then I just threw some typography on it.

แล้วผมก็แค่โยนตัวหนังสือใส่เข้าไป

Very basic stuff,

เรื่องพื้นฐานง่ายๆ,

slightly suggestive of public park signage.

ชี้นำเล็กน้อยทำให้นึกถึงป้ายตามสวนสาธารณะ

(Laughter)

(เสียงหัวเราะ)

Everybody in house loved it,

ทุกคนในที่ทำงานชอบรูปนี้

and so off it goes to the author.

และมันจึงถูกนำไปให้ผู้แต่ง

And even back then,

ถึงแม้ว่าตอนนั้น

Michael was on the cutting edge.

ไมเคิลจะไฮเทคสุดๆ

("Michael Crichton responds by fax:")

"ไมเคิล คริคตัน ส่งแฟกส์ตอบกลับมา:"

("Wow! Fucking Fantastic Jacket")

"ว๊าว! ปกเริดระยำหมา"

(Laughter) (Applause)

(เสียงหัวเราะ) (เสียงปรบมือ)

That was a relief to see that pour out of the machine.

นั่นเป็นความรู้สึกผ่อนคลาย ที่ได้เห็นมันไหลออกมาจากเครื่องแฟกซ์

(Laughter)

(เสียงหัวเราะ)

I miss Michael.

ผมคิดถึงไมเคิล

And sure enough, somebody from MCA Universal

และแน่นอนที่สุด, มีคนจากบริษัทเอ็มซีเอ ยูนิเวอร์แซล

calls our legal department to see if they can

โทรมาที่แผนกกฎหมายของเราเพื่อสอบถามว่าเขาจะสามารถ

maybe look into buying the rights to the image,

ซื้อลิขสิทธิ์ของภาพนี้ได้หรือไม่

just in case they might want to use it.

ในกรณีที่พวกเขาอาจจะต้องใช้มัน

Well, they used it.

และก็ พวกเขาก็ได้ใช้มัน

(Laughter) (Applause)

(เสียงหัวเราะ) (เสียงปรบมือ)

And I was thrilled.

และผมรู้สึกตื่นเต้นมาก

We all know it was an amazing movie,

เราทุกคนรู้ดีว่ามันเป็นภาพยนต์ที่น่าทึ่ง,

and it was so interesting to see it

และมันน่าสนใจมากที่ได้เห็นภาพนี้

go out into the culture and become this phenomenon

ออกมาเป็นวัฒนธรรม และเป็นปรากฏการณ์

and to see all the different permutations of it.

และได้เห็นมันเปลี่ยนไปในรูปแบบต่างๆ

But not too long ago,

แต่เมื่อไม่นานมานี้

I came upon this on the Web.

บังเอิญผมได้เห็นรูปนี้ในอินเตอร์เน็ต

No, that is not me.

มันไม่ใช่รูปของผมนะครับ

But whoever it is,

แต่จะเป็นใครก็ตาม

I can't help but thinking they woke up one day like,

ผมก็อดที่จะคิดไม่ได้ว่า พวกเขาจะตื่นขึ้นมาแล้วจะเป็นแบบนี้

"Oh my God, that wasn't there last night. Ooooohh!

"ช่วยด้วย, เมื่อคืนมันไม่มีอย่างนี้นี่ ตายแล้ว!"

I was so wasted."

สงสัยเมื่อคืนเมาหนัก"

(Laughter)

(เสียงหัวเราะ)

But if you think about it, from my head

แต่ถ้าคุณคิดให้ดี, จากความคิดในหัวของผม

to my hands to his leg.

ถึงมือของผม จนถึงขาของเขา

(Laughter)

(เสียงหัวเราะ)

That's a responsibility.

มันเป็นความรับผิดชอบอย่างหนึ่ง

And it's a responsibility that I don't take lightly.

และเป็นความรับผิดชอบที่ผมไม่ได้ถือเป็นเรื่องเล่นๆ

The book designer's responsibility is threefold:

ความรับผิดชอบของคนออกแบบหนังสือมีมากเป็นสามเท่า

to the reader, to the publisher and, most of all, to the author.

คือ ต่อผู้อ่าน, ต่อผู้พิมพ์ และ, มากที่สุด, ต่อผู้แต่ง

I want you to look at the author's book

ผมอยากให้คุณดูที่หนังสือของผู้ประพันธ์

and say, "Wow! I need to read that."

และพูดว่า, "ว๊าว! ผมต้องอ่านเล่มนี้แล้วละ"

David Sedaris is one of my favorite writers,

เดวิด เซดาริส เป็นนักเขียนคนหนึ่งที่ผมชื่นชอบ

and the title essay

และชื่อเรื่อง

in this collection is about his trip to a nudist colony.

ของหนังสือนี้ เกี่ยวกับการที่เขาไปอยู่กับพวกลัทธิเปลือยกาย

And the reason he went is because

และเหตุผลที่เขาไปก็เพราะ

he had a fear of his body image,

เขากลัวภาพพจน์ของร่างกายตัวเอง

and he wanted to explore what was underlying that.

และเขาต้องการค้นหาให้รู้ว่า อะไรเป็นสาเหตุที่ซ่อนอยู่นั้น

For me, it was simply an excuse to design a book

สำหรับผม, มันเป็นเพียงข้อแก้ตัวที่จะออกแบบหนังสือ

that you could literally take the pants off of.

ที่ให้คุณสามารถถอดกางเกงออกจริงๆ

But when you do,

แต่เมื่อคุณถอดมันออก,

you don't get what you expect.

คุณไม่ได้สิ่งที่คุณได้คาดหมายไว้

You get something that goes much deeper than that.

คุณได้บางอย่างที่ลงไปลึกกว่านั้น

And David especially loved this design

และเดวิดก็ชอบแบบปกที่ออกให้นี้เป็นพิเศษ

because at book signings, which he does a lot of,

เพราะเมื่อเขาเซ็นชื่อลงในหนังสือ, ซึ่งเขาทำมาเยอะแล้ว

he could take a magic marker and do this.

เขาก็จะสามารถหยิบปากกาแมจิกมา แล้วทำอย่างนี้ได้

(Laughter)

(เสียงหัวเราะ)

Hello!

สวัสดีครับ!

(Laughter)

(เสียงหัวเราะ)

Augusten Burroughs wrote a memoir

ออกัสติน เบอร์โรกส์ (Augusten Burroughs) เขียนบันทึกความจำ

called ["Dry"], and it's about his time in rehab.

เรียกว่า ["เลิกเหล้า"] เป็นเรื่องราวเมื่อเขาอยู่ที่สถานบำบัด

In his 20s, he was a hotshot ad executive,

ช่วงอายุ 20 ก่อนจะสามสิบ เขาเป็นนักบริหารด้านการโฆษณาที่ประสบความสำเร็จ,

and as Mad Men has told us, a raging alcoholic.

และอย่างที่ละครโทรทัศน์เรื่องแมดเม็นได้บอกเรา, ติดเหล้าอย่างรุนแรง

He did not think so, however,

แต่เขาไม่เชื่อว่าเขาติดเหล้า

but his coworkers did an intervention and they said,

เมื่อเพื่อนร่วมงานมาช่วยพูด และบอกเขาว่า

"You are going to rehab, or you will be fired and you will die."

"คุณจะไปสถานบำบัด, หรือมิฉะนั้นจะถูกไล่ออกและจะต้องตาย"

Now to me, this was always going to be a typographic solution,

สำหรับผมแล้ว, สิ่งนี้จะต้องใช้แบบตัวอักษรเข้าช่วย,

what I would call the opposite of Type 101.

ซึ่งผมจะเรียกว่า สิ่งที่ตรงข้ามกับ วิชาตัวพิมพ์101

What does that mean?

นั่นหมายความว่าอะไร?

Usually on the first day of Introduction to Typography,

โดยปกติในวันแรกที่เรียนวิชา การออกแบบตัวอักษรเบื้องต้น

you get the assignment of, select a word

คุณได้รับการบ้านให้ เลือกคำมาคำหนึ่ง

and make it look like what it says it is. So that's Type 101, right?

และทำให้มันดูเหมือนความหมายของมัน นั่นแหละคือ วิชาตัวพิมพ์101 ใช่ไหมครับ?

Very simple stuff.

เป็นเรื่องง่ายมากๆ

This is going to be the opposite of that.

แต่นี่จะเป็นตรงกันข้ามกัน

I want this book to look like it's lying to you,

ผมต้องการให้หนังสือเล่มนี้ ดูเหมือนมันโกหกคุณ

desperately and hopelessly, the way an alcoholic would.

อย่างไร้สิ้นซึ่งความหวัง, อย่างที่คนติดเหล้าเป็น

The answer was the most low-tech thing you can imagine.

คำตอบเป็นการใช้เทคโนโลยีตํ่าสุด เท่าที่คุณจะคิดได้

I set up the type, I printed it out on an Epson printer

ผมจัดตัวหนังสือออกมา พิมพ์มันออกมาโดยใช้เครื่องพิมพ์เอ็พสัน

with water-soluble ink, taped it to the wall

ด้วยหมึกที่ละลายนํ้าได้ เอาเทปติดมันไว้ที่ผนังห้อง

and threw a bucket of water at it. Presto!

และเอานํ้าสาดไปที่มันหนึ่งถัง แอ่นแอ๊น!

Then when we went to press,

แล้วเมื่อเราเอาไปพิมพ์,

the printer put a spot gloss on the ink

คนพิมพ์ใส่ความเงาลงไปบนหมึก

and it really looked like it was running.

และดูเหมือนกับว่ามันกำลังไหลจริงๆ

Not long after it came out, Augusten was waylaid in an airport

ไม่นานหลังจากที่หนังสือออกมา ออกัสตินไปซุ่มอยู่ในสนามบิน

and he was hiding out in the bookstore

และเขาซ่อนตัวอยู่ในร้านหนังสือ

spying on who was buying his books.

แอบสอดแนมว่าใครกำลังซื้อหนังสือของเขาบ้าง

And this woman came up to it,

และผู้หญิงคนนี้ก็มาที่หนังสือ

and she squinted, and she took it to the register,

เธอชำเลืองมอง และก็หยิบมันมาแคชเชียร์

and she said to the man behind the counter, "This one's ruined."

บอกกับชายหลังเคาน์เตอร์ว่า "เล่มนี้เสีย"

(Laughter)

(เสียงหัวเราะ)

And the guy behind the counter said, "I know, lady. They all came in that way."

และชายหลังเคาน์เตอร์ก็บอกว่า "ผมรู้ครับป้า มันมาแบบนี้ทุกเล่มเลย"

(Laughter)

(เสียงหัวเราะ)

Now, that's a good printing job.

เอาละ, นั่นเป็นงานการพิมพ์ที่ดี

A book cover

ปกหนังสือ

is a distillation.

เป็นการกลั่น

It is a haiku,

มันเป็นกลอนไฮขุ (haiku),

if you will, of the story.

ของเรื่อง, ถ้าคุณจะคิดอย่างนั้น

This particular story

เฉพาะเรื่องนี้

by Osama Tezuka

เขียนโดย โอซามา เทสุกะ (Osama Tezuka)

is his epic life of the Buddha,

เป็นมหากาพย์เรื่องราวชีวิตของพระพุทธเจ้า

and it's eight volumes in all. But the best thing is

มีทั้งหมดแปดเล่ม แต่สิ่งที่ดีที่สุดคือ

when it's on your shelf, you get a shelf life

เมื่อมันอยู่บนชั้น คุณก็จะได้ชั้นหนังสือ ที่เป็นรูปชีวิต

of the Buddha, moving from one age to the next.

ของพระพุทธเจ้า จากช่วงอายุหนึ่งไปยังอีกช่วงหนึ่ง

All of these solutions

การแก้ปัญหาเหล่านี้ทั้งหมด

derive their origins from the text of the book,

เอามาจากเนื้อหาของหนังสือนั้น,

but once the book designer has read the text,

แต่เมื่อคนออกแบบหนังสือได้อ่านหนังสือนั้นแล้ว

then he has to be an interpreter

เขาก็จะต้องเป็นทั้งนักตีความ

and a translator.

และนักแปล

This story was a real puzzle.

เรื่องนี้เป็นเรื่องที่ทำให้งุนงงจริงๆ

This is what it's about.

มันเป็นเรื่องที่เกี่ยวกับ

("Intrigue and murder among 16th century Ottoman court painters.")

"การวางแผนและฆาตกรรมในหมู่จิตรกรราชสำนักออตโตมันในศตวรรษที่ 16"

(Laughter)

(เสียงหัวเราะ)

All right, so I got a collection of the paintings together

เอาหล่ะ, ดังนั้นผมจึงรวบรวมเอาภาพวาดต่างๆ มาไว้ด้วยกัน

and I looked at them and I deconstructed them

แล้วมองดูภาพพักนั้น แล้วก็แยกมันออก

and I put them back together.

เอาภาพเหล่านั้นมารวมกันใหม่

And so, here's the design, right?

นี่คือแบบปกหนังสือนะครับ

And so here's the front and the spine, and it's flat.

และนี่คือด้านหน้าและสันปก มันดูแบนราบ

But the real story starts when you wrap it around a book and put it on the shelf.

แต่ความเจ๋งเริ่มเมื่อคุณห่อปกไปรอบหนังสือ และวางไว้ในชั้น

Ahh! We come upon them,

ใช่แล้ว! เราพบพวกเขาแล้ว,

the clandestine lovers. Let's draw them out.

คู่รักที่ลักลอบพบกัน ดึงพวกเขาออกมาเถอะ

Huhh! They've been discovered by the sultan.

อ้าว! สุลต่านรู้เรื่องพวกเขาแล้ว

He will not be pleased.

เขาคงไม่พอใจแน่ๆ

Huhh! And now the sultan is in danger.

อ้าว! ตอนนี้สุลต่านตกอยู่ในอันตราย

And now, we have to open it up

และแล้ว เราจึงต้องเปิดหนังสือขึ้นมา

to find out what's going to happen next.

เพื่อดูว่าอะไรจะเกิดขึ้นต่อไป

Try experiencing that on a Kindle.

บนคินเดิล (Kindle) มีประสบการณ์แบบนี้ไหม!

(Laughter)

(เสียงหัวเราะ)

Don't get me started.

กรุณาอย่าให้ผมเป็นคนเริ่ม

Seriously.

นี่พูดจริงๆนะ

Much is to be gained by eBooks:

มีสิ่งมากมายที่เราจะได้จากหนังสืออิเล็คทรอนิคส์

ease, convenience, portability.

ง่าย, สะดวก, หิ้วไปไหนๆได้

But something is definitely lost: tradition,

แต่บางอย่างต้องสูญเสียไปอย่างแน่นอน เช่น ขนบธรรมเนียม

a sensual experience, the comfort of thingy-ness --

ประสบการณ์เกี่ยวกับความรู้สึก, ความสบายที่เราจับต้องมันได้

a little bit of humanity.

เศษเสี้ยวของมนุษยชาติ

Do you know what John Updike used to do

คุณรู้ไหมว่าจอห์น อัพไดค์ (John Updike) เคยทำอะไร

the first thing when he would get a copy

เป็นสิ่งแรกเมื่อเขาได้รับหนังสือ

of one of his new books from Alfred A. Knopf?

เล่มใหม่ของเขาจากอัลเฟรด เอ คนอพ์ฟ?

He'd smell it.

เขาจะดมมัน

Then he'd run his hand over the rag paper,

แล้วเขาก็จะเอามือลูบไล้ไปบนปก

and the pungent ink and the deckled edges of the pages.

และกลิ่นฉุนของนํ้าหมีก และขอบกระดาษที่ไม่เรียบ

All those years, all those books, he never got tired of it.

เวลาหลายปีทั้งหมดนั้น, หนังสือเหล่านั้น, เขาไม่เคยเบื่อเลย

Now, I am all for the iPad,

ปัจจุบัน ผมหลงใหลไอแพดอย่างมาก

but trust me -- smelling it will get you nowhere.

แต่เชื่อผมเถอะ คุณดมมันให้ตายก็ไม่ได้อะไร

(Laughter)

(เสียงหัวเราะ)

Now the Apple guys are texting,

ตอนนนี้ คนในบริษัทแอปเปิลคงกำลังส่งข้อความ,

"Develop odor emission plug-in."

"พัฒนาโปรแกรมเพื่อให้กลิ่นออกมา"

(Laughter)

(เสียงหัวเราะ)

And the last story I'm going to talk about is quite a story.

และเรื่องสุดท้ายที่ผมจะพูดถึง เป็นเรื่องไม่ธรรมดาทีเดียว

A woman

ผู้หญิงคนหนึ่ง

named Aomame in 1984 Japan finds herself

ชื่อโอมามิ เมื่อปี 1984 พบว่าตัวเอง

negotiating down a spiral staircase

เคลื่อนตัวลงมาตามบันไดวน

off an elevated highway. When she gets to the bottom,

ที่ออกมาจากทางหลวงยกระดับ และเมื่อลงมาถึงข้างล่าง,

she can't help but feel that, all of a sudden,

ก็ต้องรู้สึกว่า ทันทีทันใดนั้น

she's entered a new reality

เธอได้เข้าไปสู่โลกใหม่

that's just slightly different from the one that she left,

ซึ่งต่างไปจากโลกที่เธอเพิ่งจะออกมาเพียงเล็กน้อย

but very similar, but different.

คล้ายกันมาก, แต่ก็ต่างกัน

And so, we're talking about parallel planes of existence,

ดังนั้น, เรากำลังพูดถึงมิติคู่ขนานของความเป็นจริง,

sort of like a book jacket and the book that it covers.

คล้ายกับปกหนังสือ และเนื้อหาในหนังสือซึ่งมีปกห่ออยู่

So how do we show this?

แล้วเราจะแสดงสิ่งนี้ได้อย่างไร?

We go back to Hepburn and Dietrich, but now we merge them.

เรากลับไปที่เฮพเบิร์นและดีทริก, แต่คราวนี้เราจะรวมมันเข้าด้วยกัน

So we're talking about different planes, different pieces of paper.

นั่นคือเรากำลังพูดถึงมิติที่ต่างกัน, กระดาษคนละแผ่น

So this is on a semi-transparent piece of velum.

ดังนั้น นี่อยู่บนแผ่นปกที่กึ่งโปร่งใส

It's one part of the form and content.

มันเป็นหนึ่งส่วนของรูปแบบและเนื้อหา

When it's on top of the paper board,

เมื่อมันอยู่ด้านบนของปก

which is the opposite, it forms this.

ซึ่งอยู่ตรงข้ามกัน มันจะออกมาเป็นแบบนี้

So even if you don't know anything about this book,

ดังนั้นแม้ว่าคุณไม่รู้อะไรเลยเกี่ยวกับหนังสือเล่มนี้,

you are forced to consider a single person

คุณก็ต้องถูกบังคับให้เห็นคนเพียงคนเดียว

straddling two planes of existence.

ที่คร่อมอยู่ในมิติของความเป็นจริงสองมิติ

And the object itself invited exploration

และตัวของปกเอง เชิญชวนให้มาสำรวจ

interaction, consideration

มาข้องเกี่ยวกัน, มาพิจารณา

and touch.

และมาสัมผัส

This debuted at number two

เล่มนี้ออกตัวเป็นหมายเลขสอง

on the New York Times Best Seller list.

ของรายชื่อหนังสือที่ขายดีที่สุดของนิวยอร์คไทม์

This is unheard of,

สิ่งนี้ไม่เคยคาดหมายมาก่อน

both for us the publisher, and the author.

ทั้งผู้พิมพ์และผู้ประพันธ์

We're talking a 900-page book

เรากำลังพูดถึงหนังสือหนา 900 หน้า

that is as weird as it is compelling,

ซึ่งพึลึกพิลั่น พอๆ กับที่มันน่าสนใจ,

and featuring a climactic scene

และนำเสนอฉากสำคัญ

in which a horde of tiny people

ที่คนตัวเล็กๆ กลุ่มหนึ่ง

emerge from the mouth of a sleeping girl

ออกมาจากปากของเด็กสาวที่กำลังหลับ

and cause a German Shepherd to explode.

และทำให้สุนัขเยอร์มันเช็พเพิร์ดระเบิด

(Laughter)

(เสียงหัวเราะ)

Not exactly Jackie Collins.

ไม่ใช่นิยายรักโรแมนติกแน่ๆ

Fourteen weeks on the Best Seller list,

อยู่บนรายชื่อหนังสือขายดีที่สุดสิบสี่สัปดาห์

eight printings, and still going strong.

พิมพ์แปดครั้ง และยังคงขายดีอยู่

So even though we love publishing as an art,

ดังนั้นแม้ว่าคุณจะรักงานพิมพ์เหมือนเป็นศิลปะอย่างหนึ่ง

we very much know it's a business too,

เราก็รู้ดีอยู่ว่ามันเป็นธุรกิจด้วย

and that if we do our jobs right and get a little lucky,

และนั่นก็คือถ้าเราทำงานของเราให้ถูกต้อง และมีโชคอยู่บ้าง

that great art can be great business.

ศิลปะที่ยิ่งใหญ่นั้น ก็เป็นธุรกิจที่ยิ่งใหญ่ได้

So that's my story. To be continued.

และนั่นคือเรื่องของผม ซึ่งจะต้องติดตามต่อไป

What does it look like?

มันจะเป็นอย่างไรเล่า?

Yes. It can, it does and it will,

ใช่ มันเป็นได้ มันเป็นอยู่ และมันก็จะเป็น

but for this book designer,

แต่สำหรับนักออกแบบหนังสือคนนี้

page-turner,

คนท่ชอบพลิกหน้าหนังสือ

dog-eared place-holder,

คนที่ชอบพับขอบหน้าหนังสือเป็นที่คั่น

notes in the margins-taker,

คนที่จดโน๊ตตรงขอบหน้า

ink-sniffer,

คนที่ชอบดมนํ้าหมึก

the story looks like this.

เรื่องก็เป็นอย่างนี้แหละ

Thank you.

ขอบคุณครับ

(Applause)

(เสียงปรบมือ)