Aparna Rao: High-tech art (with a sense of humor)

Translator: Chana Chananukul Reviewer: Kanawat Senanan

Hi. Today, I'm going to take you through glimpses

สวัสดีค่ะ วันนี้ฉันจะพาคุณชม

of about eight of my projects,

ประมาณแปดโครงการของฉัน

done in collaboration with Danish artist Soren Pors.

ซึ่งเป็นการร่วมงานกับศิลปินชาวเดนมาร์ก ซอเร็น พอรส์

We call ourselves Pors and Rao,

เราเรียกตัวเองว่า พอรส์และราว

and we live and work in India.

และเราอยู่อาศัยและทำงานในอินเดีย

I'd like to begin with my very first object,

ฉันจะเริ่มจากงานชิ้นแรกของฉัน

which I call "The Uncle Phone."

ซึ่งฉันเรียกว่า "โทรศัพท์ลุง"

And it was inspired by my uncle's peculiar habit

มันได้รับแรงบันดาลใจนิสัยแปลกๆ ของลุงฉันเอง

of constantly asking me to do things for him,

ที่มักขอให้ฉันทำสิ่งต่างๆ ให้เขา

almost like I were an extension of his body --

เสมือนว่าฉันเป็นส่วนหนึ่งของร่างกายเขา

to turn on the lights or to bring him a glass of water,

เช่นให้ฉันเปิดไฟให้ หรือเอาน้ำมาให้

a pack of cigarettes.

หยิบบุหรี่ให้

And as I grew up, it became worse and worse,

เมื่อฉันเติบโตขึ้น เรื่องนี้ก็ยิ่งแย่ลง

And I started to think of it as a form of control.

และฉันก็เริ่มที่จะคิดว่ามันเป็นการควบคุมแบบหนึ่ง

But of course, I could never say anything,

แต่แน่นอน ฉันก็ไม่เคยพูดอะไร

because the uncle is a respected figure

เพราะลุงเป็นที่เคารพนับถือ

in the Indian family.

ในครอบครัวอินเดีย

And the situation that irked me and mystified me the most

และสถานการณ์ที่ฉันและประหลาดใจฉันมากที่สุด

was his use of a landline telephone.

คือการที่ลุงใช้งานโทรศัพท์บ้าน

He would hold on to the receiver and expect me to dial a number for him.

เขาจะถือหูโทรศัพท์ และรอให้ฉันจะกดหมายเลขให้เขา

And so as a response and as a gift to my uncle,

และเพื่อเป็นการตอบโต้ และเป็นของขวัญให้กับลุงของฉัน

I made him "The Uncle Phone."

ฉันประดิษฐ์ "โทรศัพท์ลุง"

It's so long that it requires two people to use it.

มันอันยาวมากจนต้องใช้คนสองคน ที่จะใช้โทรศัพท์

It's exactly the way my uncle uses a phone that's designed for one person.

มันตรงตามแบบที่ลุงของฉันชอบใช้ โทรศัพท์ที่ออกแบบมาสำหรับคนคนหนึ่ง

But the problem is that, when I left home and went to college,

แต่ปัญหาก็คือว่า เมื่อฉันออกจากบ้าน และเข้าเรียนมหาวิทยลัย

I started missing his commands.

ฉันเริ่มคิดถึงคำสั่งของเขา

And so I made him a golden typewriter

และดังนั้นฉันจึงประดิษฐ์ "พิมพ์ดีดทอง" ให้เขา

through which he could dispense his commands

ซึ่งเขาสามารถแจกจ่ายคำสั่งของเขา

to nephews and nieces around the world as an email.

เพื่อหลานๆ ทั่วโลก ในรูปของอีเมล

So what he had to do was take a piece of paper, roll it into the carriage,

สิ่งที่เขาต้องทำ ก็คือนำกระดาษมาแผ่นหนึ่ง ม้วนเข้าไปในแคร่เครื่องพิมพ์ดีด

type his email or command and pull the paper out.

พิมพ์อีเมล์หรือคำสั่งของเขาและดึงกระดาษออก

This device would automatically send the intended person

อุปกรณ์นี้จะส่งข้อความในรูปอีเมล ให้คนที่ตั้งใจ

the letter as an email.

โดยอัตโนมัติ

So here you can see, we embedded a lot of electronics

คุณจะเห็นว่าเราฝังอุปกรณ์อิเล็กทรอนิกส์จำนวนมาก

that understands all of the mechanical actions

ที่เข้าใจการทำงานทั้งหมดของเครื่องพิมพ์ดีด

and converts it to digital.

และแปลงให้เป็นสัญญาณดิจิทัล

So my uncle is only dealing with a mechanical interface.

ดังนั้น ลุงของฉันก็เพียงแค่ทำงานผ่านส่วนที่เป็นจักรกล

And of course, the object had to be very grand and have a sense of ritualism,

และแน่นอน มันต้องดูยิ่งใหญ่ และเป็นพิธีกรรม

the way my uncle likes it.

อย่างที่ลุงชอบ

The next work is a sound-sensitive installation

งานต่อไปคือ สิ่งที่ไวต่อเสียง

that we affectionately call "The Pygmies."

ที่เราเรียกมันอย่างเอ็นดูว่า "ชาวพิกมี"

And we wanted to work with a notion of being

และเราต้องการงานที่จะให้ความรู้สึก

surrounded by a tribe of very shy, sensitive and sweet creatures.

ว่ามีชนเผ่าที่อ่อนไหว น่ารัก และขี้อายมากๆ อยู่รอบๆ ตัวเรา

So how it works is we have these panels, which we have on the wall,

วิธีทำงานของมันคือ เราติดแผงเหล่านี้ไว้บนผนัง

and behind them, we have these little creatures which hide.

และหลังแผง เรามีสิ่งมีชีวิตเล็กๆ เหล่านี้ซ่อนไว้

And as soon as it's silent, they sort of creep out.

และทันทีที่เงียบ พวกเขาทะยอยกันโผล่ออกมา

And if it's even more silent, they stretch their necks out.

ถ้ายิ่งเงียบมากขึ้น พวกเขายืดคอออกมามากขึ้น

And at the slightest sound, they hide back again.

แต่ถ้ามีเสียงเพียงเล็กน้อย พวกจะเขาหลบกลับเข้าไปอีก

So we had these panels on three walls of a room.

เราติดตั้งแผงเหล่านี้บนผนังสามด้านของห้อง

And we had over 500 of these little pygmies hiding behind them.

และเรามีพิกมีเล็กๆ มากกว่า 500 ตัว ซ่อนตัวอยู่เบื้องหลังแผง

So this is how it works.

นี่คือวิธีการทำงานของมัน

This is a video prototype.

นี่คือวิดีโอต้นแบบ

So when it's quiet, it's sort of coming out from behind the panels.

เมื่อเสียงเงียบ มันจะทะยอยออกมาจากด้านหลังแผง

And they hear like humans do, or real creatures do.

และเมื่อพวกเขาก็ได้ยินเสียงจากมนุษย์ หรือสัตว์อื่นๆ

So they get immune to sounds that scare them after awhile.

พวกมันจะชินกับเสียงที่เกิดขึ้นซ้ำๆ หลังจากผ่านไประยะหนึ่ง

And they don't react to background sounds.

และพวกมันจะไม่ตอบสนองต่อเสียงรบกวน

You'll hear a train in moment that they don't react to.

คุณจะได้ยินเสียงรถไฟ ที่พวกมันเพิกเฉย

(Noise)

(เสียง)

But they react to foreground sounds. You'll hear that in a second.

แต่พวกเขาตอบสนองต่อเสียงใกล้ๆ ซึ่งคุณจะได้ยินในอีกสักครู่

(Whistling)

(เสียงผิวปาก)

So we worked very hard

เราทำงานหนักมาก

to make them as lifelike as possible.

ที่จะทำให้พวกมันเหมือนมีชีวิตจริง เท่าที่จะเป็นไปได้

So each pygmy has its own behavior, psyche,

พิกมีแต่ละตัวจะมีพฤติกรรมของตัวเอง สภาพจิตใจ

mood swings, personalities and so on.

อารมณ์ที่ผันผวน มีบุคลิก และอื่นๆ

So this is a very early prototype.

คือต้นแบบในช่วงแรกๆ

Of course, it got much better after that.

แน่นอน มันดีขึ้นมากหลังจากนั้น

And we made them react to people,

เราทำให้พวกมันตอบสนองต่อผู้คน

but we found that people were being quite playful and childlike with them.

เราพบว่า ผู้คนชอบเล่นกับพวกมัน อย่างสนุกสนาน เหมือนเป็นเด็กๆเลย

This is a video installation called "The Missing Person."

นี่คืองานการติดตั้งกล้องวิดีโอ ที่เรียกว่า "คนหาย"

And we were quite intrigued

และเราก็รู้สึกตื่นเต้นมาก

with playing with the notion of invisibility.

กับการเล่นกับแนวคิดเรื่องการล่องหน

How would it be possible to experience a sense of invisibility?

ว่ามันจะเป็นไปได้หรือไม่ ที่จะรู้สึกเหมือนได้ล่องหน

So we worked with a company

ดังนั้นเราจึงร่วมงานกับบริษัท

that specializes in camera surveillance,

ที่มีความเชี่ยวชาญในการใช้กล้องรักษาความปลอดภัย

and we asked them to develop a piece of software with us,

และเราขอให้พวกเขาพัฒนาซอฟต์แวร์ตัวหนึ่งให้กับเรา

using a camera

โดยใช้กล้อง

that could look at people in the room, track them

ที่สามารถตรวจจับคนที่อยู่ในห้อง ติดตามพวกเขา

and replace one person with the background, rendering them invisible.

และแทนที่คนคนหนึ่งด้วยภาพพื้นหลัง ทำให้เขาเสมือนล่องหนได้

So I'm just going to show you a very early prototype.

ฉันจะแสดงให้คุณเห็นต้นแบบเริ่มต้น

On the right side you can see my colleague Soren,

ทางด้านขวาคุณจะเห็นเพื่อนร่วมงานของฉัน ซอเร็น

who's actually in the space.

ผู้ซึ่งอยู่ในห้องจริงๆ

And on the left side, you'll see the processed video

และที่ด้านซ้าย คุณจะเห็นวิดีโอ ที่ผ่านการประมวลผลแล้ว

where the camera has made him invisible.

ซึ่งกล้องได้ทำให้เขาหายตัว

Soren enters the room. Pop! He goes invisible.

ซอเร็นเข้ามาในห้อง - ฝุบ - แล้วเขาก็ล่องหน

And you can see that the camera is tracking him and erasing.

และคุณจะเห็นว่ากล้องติดตามเขา และลบภาพเขาออก

It's a very early video,

มันเป็นวิดีโอแรกๆ ที่ทำ

so we haven't yet dealt with the overlap and all of that,

เรายังไม่ได้จัดการกับภาพซ้อนทั้งหมด

but that got refined pretty soon, later.

แต่ต่อมาอีกไม่นานมันก็ถูกขัดเกลาเรียบร้อย

So how we used it was in a room where we had a camera looking into the space,

เราติดตั้งมันไว้ในห้อง โดยให้กล้องหันไปในพื้นที่ว่าง

and we had one monitor, one on each wall.

บนผนังแต่ละด้าน จะมีจออยู่หนึ่งจอ

And as people walked into the room,

และเมื่อคนเดินเข้าไปในห้อง

they would see themselves in the monitor, except with one difference:

พวกเขาจะเห็นตัวเองในจอมอนิเตอร์ แต่สิ่งที่แตกต่างอย่างหนึ่ง

one person was constantly invisible

ก็คือ จะมีคนคนหนึ่งที่ล่องหนอยู่ตลอดเวลา

wherever they moved in the room.

ไม่ว่าเขาจะอยู่ที่ไหนในห้อง

So this is a work called "The Sun Shadow."

นี่คืออีกงานที่มีชื่อว่า "เงาอาทิตย์"

And it was almost like a sheet of paper,

และมันเกือบจะเหมือนแผ่นกระดาษ

like a cutout of a childlike drawing

เหมือนกระดาษที่ตัดจากรูปวาดของเด็กๆ

of an oil spill or a sun.

เป็นรูปหยดของน้ำมัน หรือดวงอาทิตย์

And from the front, this object appeared to be very strong and robust,

และจากด้านหน้า วัตถุนี้ดูเหมือนจะแข็งแกร่ง

and from the side, it almost seemed very weak.

แต่จากด้านข้าง มันดูอ่อนแอมาก

So people would walking into the room and they'd almost ignore it,

เมื่อคนเดินเข้ามาในห้อง ในตอนแรกพวกเขาจะไม่สนใจมัน

thinking it was some crap laying around.

คิดว่ามันเป็นรอยเปื้อนทั่วๆ ไป

But as soon as they passed by,

แต่ทันทีที่พวกเขาเดินผ่าน

it would start to climb up the wall in jerky fashion.

มันจะเริ่มต้นที่จะปีนกำแพงขึ้น อย่างกระตุกๆ

And it would get exhausted, and it would collapse every time.

และมันจะหมดแรง แล้วร่วงไหลลงมาทุกครั้ง

(Laughter)

(เสียงหัวเราะ)

So this work

ผลงานนี้

is a caricature of an upside-down man.

เป็นภาพล้อเลียนของชายกลับหัว

His head is so heavy, full of heavy thoughts,

ศีรษะของเขาหนักมาก เพราะมันเต็มไปด้วยความคิดเครียดๆ

that it's sort of fallen into his hat,

จนมันไปรวมกันอยู่ในหมวกของเขา

and his body's grown out of him almost like a plant.

และร่างกายของเขาก็งอกออกมา เหมือนต้นไม้

Well what he does is he moves around

เขาจะเคลื่อนที่ไปรอบๆ โดยใช้หัวของเขา

in a very drunken fashion on his head

ในลักษณะเหมือนคนเมา

in a very unpredictable and extremely slow movement.

เป็นการเคลื่อนไหวที่ไร้ทิศทาง และช้ามากๆ

And it's kind of constrained by that circle.

การเคลื่อนไหวจะจำกัดอยู่ในวงกลมนั้น

Because if that circle weren't there, and the floor was very even,

เพราะถ้าไม่มีวงกลม และพื้นเรียบมากๆ

it would start to wander about in the space.

มันจะเริ่มเดินโซเซไปทั่ว

And there's no wires.

มันไม่มีสายบังคับ

So I'll just show you an instance --

ฉันจะแสดงให้คุณเห็นตัวอย่าง

so when people enter the room, it activates this object.

เมื่อมีคนเข้ามาในห้อง มันจะเริ่มเคลื่อนไหว

And it very slowly, over a few minutes,

ในเวลา 2-3 นาที มันจะเคลื่อนไหวแบบช้ามากๆ

sort of painfully goes up,

ค่อยๆ ลุกขึ้นอย่างทรมาน

and then it gains momentum

และจากนั้นจะเริ่มเสียการทรงตัว

and it looks like it's almost about to fall.

และดูเหมือนว่ามันเกือบจะล้มลง

And this is an important moment,

และนี่คือช่วงเวลาที่สำคัญ

because we wanted to instill in the viewer

เพราะเราต้องการที่จะให้ผู้ชม

an instinct to almost go and help, or save the subject.

รู้สึกถึงสัญชาตญาณที่จะก้าวเข้าไปช่วย หรือกันไม่ให้มันล้ม

But it doesn't really need it,

แต่มันไม่จำเป็นต้องให้ใครช่วย

because it, again, sort of manages to pull itself up.

เพราะมันจะดึงตัวเองขึ้นมาได้เอง

So this work was a real technical challenge for us,

งานนี้เป็นความท้าทายทางเทคนิคสำหรับเรา

and we worked very hard, like most of our works, over years

และเราต้องทำงานหนักมาก เช่นเดียวกับงานส่วนใหญ่ ตลอดหลายปีที่ผ่านมา

to get the mechanics right and the equilibrium and the dynamics.

เพื่อให้กลไกการคลื่อนไหวทำงานถูกต้อง และได้สมดุล

And it was very important for us

และมันก็สำคัญมากสำหรับเรา

to establish the exact moment that it would fall,

เพื่อให้มันล้มลง ณ เวลาที่กำหนด

because if we made it in a way that it would topple over,

เพราะถ้าเราทำให้มันล้มคว่ำไปเลย

then it would damage itself,

มันก็จะเกิดความเสียหายต่อตัวเอง

and if it didn't fall enough, it wouldn't instill that fatalism,

และถ้ามันไม่ได้ล้มลงมากพอ มันจะไม่ให้ความรู้สึกว่ามันตกอยู่ในอันตราย

or that sense of wanting to go and help it.

หรือความรู้สึกที่อยากจะเข้าไปช่วยมัน

So I'm going to show you a very quick video

ฉันจะแสดงให้คุณเห็นวิดีโอสั้นๆ

where we are doing a test scenario -- it's much faster.

ที่เรากำลังทดสอบ -- มันเร็วมาก

That's my colleague. He's let it go.

นั่นร่วมงานของฉัน เขาเริ่มปล่อยมัน

Now he's getting nervous, so he's going to go catch it.

ตอนนี้เขาเริ่มกังวล เขาจึงเข้าไปรับมัน

But he doesn't need to,

แต่เขาไม่จำเป็นต้องทำแบบนั้น

because it manages to lift itself up on its own.

เพราะมันจะยกตัวเองขึ้นได้เอง

So this is a work that we were very intrigued with,

นี่เป็นชิ้นงานที่เราสนใจ

working with the aesthetic of fur

ที่จะทำงานเกี่ยวกับความงามของขนสัตว์

embedded with thousands of tiny different sizes

ที่ฝังไว้ด้วยเส้นใยแก้วนำแสง เล็กๆ ขนาดต่างๆ

of fiber optics, which twinkle like the night sky.

นับพันๆ เส้น ที่กระพริบเหมือนท้องฟ้ายามค่ำคืน

And it's at the scale of the night sky.

และตำแหน่งของมันก็ตรงตามดวงดาวบนท้องฟ้า

So we wrapped this around a blob-like form,

เราห่อสิ่งนี้ให้มีลักษณะเป็นก้อน

which is in the shape of a teddy bear,

ซึ่งอยู่ในรูปร่างของตุ๊กตาหมี

which was hanging from the ceiling.

ซึ่งถูกแขวนจากเพดาน

And the idea was to sort of contrast

แนวคิดก็คือ เราจะสร้างความขัดแย้ง

something very cold and distant and abstract like the universe

ระหว่าง สิ่งที่เยือกเย็น ห่างไกล และเป็นนามธรรม เช่นจักรวาล

into the familiar form of a teddy bear,

กับรูปแบบที่คุ้นเคยของตุ๊กตาหมี

which is very comforting and intimate.

ซึ่งให้ความรู้สึกอบอุ่นและใกล้ชิด

And the idea was that at some point

ความตั้งใจก็คือ ณ จุดหนึ่ง

you would stop looking at the form of a teddy bear

คุณจะหยุดมองรูปร่างของตุ๊กตาหมี

and you would almost perceive it to be a hole in the space,

และคุณเห็นมันเป็นหลุมในอากาศ

and as if you were looking out into the twinkling night sky.

และราวกับว่าคุณกำลังมอง ออกไปยังท้องฟ้ายามค่ำคืน

So this is the last work, and a work in progress,

นี่คือชิ้นงานสุดท้าย และเป็นงานที่ยังไม่เสร็จดี

and it's called "Space Filler."

มันมีชื่อว่า "เติมเต็มที่ว่าง"

Well imagine a small cube that's about this big

ลองนึกถึงก้อนลูกบาศก์ ใหญ่ประมาณนี้

standing in front of you in the middle of the room,

ตั้งอยู่ตรงหน้าคุณ ตรงกลางห้อง

and as you approached it, it tried to intimidate you

และเมื่อคุณเดินเข้าไปใกล้ มันเริ่มที่จะขู่คุณ

by growing into a cube

โดยการขยายเป็นลูกบาศก์

that's twice its height and [eight] times its volume.

ที่สูงเป็นสองเท่าและ ใหญ่ขึ้นแปดเท่าในปริมาตร

And so this object is constantly expanding and contracting

วัตถุนี้จะขยายตัว และหดตัว อย่างต่อเนื่อง

to create a dynamic with people moving around it --

เพื่อตอบโต้กับคนที่เคลื่อนที่รอบๆ มัน

almost like it were trying

เหมือนมันกำลังพยายาม

to conceal a secret within its seams or something.

เพื่อปกปิดความลับให้อยู่ในขอบของมัน

So we work with a lot of technology,

เราทำงานโดยใช้เทคโนโลยีมาก

but we don't really love technology,

แต่เราไม่ได้รักเทคโนโลยีนัก

because it gives us a lot of pain in our work over years and years.

เพราะมันทำให้เราเจ็บปวดมาก ในการทำงานของเราตลอดหลายปีมานี้

But we use it because we're interested

แต่เราใช้มันเพราะพวกเราสนใจ

in the way that it can help us

ในวิธีที่มันจะสามารถช่วยให้เรา

to express the emotions and behavioral patterns

แสดงอารมณ์และรูปแบบพฤติกรรม

in these creatures that we create.

ในสิ่งมีชีวิตเหล่านี้ที่เราสร้างขึ้น

And once a creature pops into our minds,

และเราคิดถึงสิ่งมีชีวิตสักตัวหนึ่ง

it's almost like the process of creation

มันราวกับว่า กระบวนการสร้าง

is to discover the way this creature really wants to exist

คือการค้นหาว่า สิ่งมีชีวิตนี้ ต้องการปรากฏออกมาอย่างไร

and what form it wants to take and what way it wants to move.

มันจะมีรูปร่างแบบไหน และมันจะเคลื่อนไหวอย่างไร

Thank you.

ขอบคุณคะ

(Applause)

(เสียงปรบมือ)