Aparna Rao: High-tech art (with a sense of humor)

آپارنا رائو : هنر با تکنولوژی بالا (توأم حس شوخ طبعی)

Translator: Shahram Eatezadi Reviewer: soheila Jafari

Hi. Today, I'm going to take you through glimpses

سلام. قراره که امروز شما را با هشت تا ازپروژهایم که با همکاری هنرمند دانمارکی ؛ سورن پورز انجام شده ؛ آشنا کنم.

of about eight of my projects,

سلام. قراره که امروز شما را با هشت تا ازپروژهایم که با همکاری هنرمند دانمارکی ؛ سورن پورز انجام شده ؛ آشنا کنم.

done in collaboration with Danish artist Soren Pors.

سلام. قراره که امروز شما را با هشت تا ازپروژهایم که با همکاری هنرمند دانمارکی ؛ سورن پورز انجام شده ؛ آشنا کنم.

We call ourselves Pors and Rao,

ما خودمونوپورز و رایو مینامیم ( مخفف پروژه و رادیو)

and we live and work in India.

که کاروزندگیمون در هند است.

I'd like to begin with my very first object,

میخواهم با اولین وسیله ام شروع کنم

which I call "The Uncle Phone."

که من اونو"تلفنٍ عمو" مینامش.

And it was inspired by my uncle's peculiar habit

از عادت مخصوص عمویم اون الهام گرفته شده

of constantly asking me to do things for him,

براینکه مدام از من میخواست تا کاری براش انجام بدم.

almost like I were an extension of his body --

تقریبا من یک امتدادی از بدنش بودم--

to turn on the lights or to bring him a glass of water,

برای روشن کردن چراغ یا بردن یک لیوان آب

a pack of cigarettes.

یا یک بسته سیگار

And as I grew up, it became worse and worse,

وهرچه من بزرگتر میشدم این وضع بدتروبدترمیشد؛

And I started to think of it as a form of control.

ومن شروع به فکر کردن در باره نوعی از کنترل کردم.

But of course, I could never say anything,

اما البته من هرگز نمیتونم چیزی بگم

because the uncle is a respected figure

چراکه عمویم یک چهره محترمی در یک خانواده هندی است.

in the Indian family.

چراکه عمویم یک چهره محترمی در یک خانواده هندی است.

And the situation that irked me and mystified me the most

و وضعیتی که منو بیزار وگیج کرد

was his use of a landline telephone.

بیشنر ازهمه استفاده او از خط تلفنش بود.

He would hold on to the receiver and expect me to dial a number for him.

اون گوشی را نگه میداشت و از من انتظارداشت براش شماره بگیرم.

And so as a response and as a gift to my uncle,

وبعنوان یک پاسخ و یک هدیه برای عمویم

I made him "The Uncle Phone."

براش "تلفنٍ عمو"راساختم.

It's so long that it requires two people to use it.

اون خیلی طویل است و برای استفاده از اون ، به دو نفر نیاز هست.

It's exactly the way my uncle uses a phone that's designed for one person.

این دقیقا شیوه ایست که عموی من از یک تلفن که برای یک نفرطراحی شده ؛ استفاده میکنه.

But the problem is that, when I left home and went to college,

ولی مشکل اینه که وقتی من خانه راترک میکنم و به کالج میرم

I started missing his commands.

دلم برای دستوراتش تنگ میشه.

And so I made him a golden typewriter

وبنابراین من براش یک دستگاه تایپ طلایی ساختم

through which he could dispense his commands

که ازطریق اون میتونه دستوراتشو

to nephews and nieces around the world as an email.

به خواهرزاده هایش و برادرزاده هایش درسراسر دنیا بشکل ایمیل بفرسته.

So what he had to do was take a piece of paper, roll it into the carriage,

کاری که او مجبوربود که انجام بده ، برداشتن یک تکه کاغذ ،لوله کردنش ،

type his email or command and pull the paper out.

تایپ کردن ایمیلش ، یا فرمان دادن و بیرون کشیدن کاغذ بود.

This device would automatically send the intended person

این وسیله بطورخودکار نامه رابشکل ایمیل به شخص موردنظر میفرسته.

the letter as an email.

این وسیله بطورخودکار نامه رابشکل ایمیل به شخص موردنظر میفرسته.

So here you can see, we embedded a lot of electronics

شما میتوانید ببینید که ما تعدادزیادی از وسایل الکترونیکی را جاسازی کردیم

that understands all of the mechanical actions

که همه ی اعمال مکانیکی را متوجه میشن

and converts it to digital.

و اونهارا به شکل دیجیتال تبدبل میکنن.

So my uncle is only dealing with a mechanical interface.

درنتیجه عموی من فقط با یک خط اتصال مکانیکی سروکار داره.

And of course, the object had to be very grand and have a sense of ritualism,

والبته این وسیله باید خیلی عالی میبود و یک حس تشریفاتی داشته باشه

the way my uncle likes it.

که عموی من ازش خوشش بیاد.

The next work is a sound-sensitive installation

کاربعدی نصب یک وسیله حساس به صدا بود

that we affectionately call "The Pygmies."

که مااونو دوستانه "پیگمیز"صدا میکنیم.

And we wanted to work with a notion of being

وما خواستیم با مقوله

surrounded by a tribe of very shy, sensitive and sweet creatures.

محاصره شدن بوسیله یک قبیله با افرادخیلی خجالتی حساس و خوب ، کار کنیم.

So how it works is we have these panels, which we have on the wall,

خب چه جوری اون کارمیکنه؟ ما این پنل ها را داشتیم که روی دیوار نصب کریم،

and behind them, we have these little creatures which hide.

و پشت اونها ما این موجودات کوچک را داریم که مخفی میشوند.

And as soon as it's silent, they sort of creep out.

وبمحض اینکه اون ساکت میشه اونها مثل اینه که میخزند.

And if it's even more silent, they stretch their necks out.

و اگر اون حتی ساکت تر باشه اونها گردنشونو بسمت بیرون درازمیکنند.

And at the slightest sound, they hide back again.

ودر صداهای موجود اونها دوباره مخفی میشوند.

So we had these panels on three walls of a room.

که ما این پنل ها درسه دیوار یک اطاق داشتیم.

And we had over 500 of these little pygmies hiding behind them.

وما بیش از 500 تا از این کوتوله هارو داشتیم که پشت اونها مخفی شدند.

So this is how it works.

خب اینطوری کار میکنه.

This is a video prototype.

این یک ویدیو از نمونه اولیه است.

So when it's quiet, it's sort of coming out from behind the panels.

که وقتی اون ساکته مانند بیرون آمدن از پشت پنلها میمونه.

And they hear like humans do, or real creatures do.

و اونها مثل آدمها یا مخلوقات واقعی میشنوند.

So they get immune to sounds that scare them after awhile.

درنتیجه اونهاپس از مدتی به صداهایی که اونا رو امیترسونه ایمن میشند .

And they don't react to background sounds.

واونها به صداهای پس زمینه واکنشی نشان نمیدهند.

You'll hear a train in moment that they don't react to.

شما یک ترن را خواهید شنید درلحظه ای که اونها بهش واکنش نشون نمیدن.

(Noise)

(صدا)

But they react to foreground sounds. You'll hear that in a second.

اما اونها به صدای پیش زمینه عکس العمل نشان میدهند.شما اون صدا را در یک ثانیه میشنوید.

(Whistling)

(صدای سوت مانند)

So we worked very hard

خُب ما خیلی سخت کارکردیم

to make them as lifelike as possible.

تا اونهارو هرچه بیشتروممکنتر واقعی تر جلوه بدیم.

So each pygmy has its own behavior, psyche,

درنتیجه هر کوتوله رفتار ونوسانات رفتاری خلقیات و...خودشوداره.

mood swings, personalities and so on.

درنتیجه هر کوتوله رفتار ونوسانات رفتاری خلقیات و...خودشوداره.

So this is a very early prototype.

خْب این یک نمونه اولیه خیلی ابتدایی است.

Of course, it got much better after that.

البته بعد از اون خیلی بهترشد.

And we made them react to people,

و ما اونها را دربرابرمردم واکنشگر ساختیم،

but we found that people were being quite playful and childlike with them.

اما دریافتیم که مردم با اونها مانند بچه ها با بازیگوشی برخوردمیکنند.

This is a video installation called "The Missing Person."

این یک تاسیسات ویدیویی بنام"فردگمشده" است.

And we were quite intrigued

ما خیلی شیفته شده بودیم با بازی کردن با مقوله نامرئی شدن.

with playing with the notion of invisibility.

ما خیلی شیفته شده بودیم با بازی کردن با مقوله نامرئی شدن.

How would it be possible to experience a sense of invisibility?

چطور اون ممکنه که حس غیرقابل دیده شدن راتجربه کرد؟

So we worked with a company

درنتیجه ما با یک شرکت که بطورتخصصی درکنترل با دوربین کارمیکنه کارکردیم.

that specializes in camera surveillance,

درنتیجه ما با یک شرکت که بطورتخصصی درکنترل با دوربین کارمیکنه کارکردیم.

and we asked them to develop a piece of software with us,

و ما ازاونهاخواستیم که با استفاده از دوربین یک نرم افزاری را برای ما ایجاد کنند

using a camera

و ما ازاونهاخواستیم که با استفاده از دوربین یک نرم افزاری را برای ما ایجاد کنند

that could look at people in the room, track them

که بتونه به مردم دراتاقهایشان نگاه کنه و اونها را ردیابی کنه

and replace one person with the background, rendering them invisible.

و یک نفر را جایگزین زمینه ( محیطی که درش هست) کنه، اونا را نامرئی کنه

So I'm just going to show you a very early prototype.

قراره یک نمونه خیلی ابتدائی را به شما نشان دهم .

On the right side you can see my colleague Soren,

درسمت راستم شما میتونید همکارم سورن راببینید

who's actually in the space.

چه کسی واقعا در اونجا است.

And on the left side, you'll see the processed video

و درسمت چپ شما ویدیوی فرآوری شده را میبینید

where the camera has made him invisible.

جایی که دوربین اورا غیرقابل مشاهده میکنه.

Soren enters the room. Pop! He goes invisible.

سورن به اتاق وارد میشه.پاپپ... او ناپدید میشه.

And you can see that the camera is tracking him and erasing.

وشما میتونید ببینید که دوربین داره اورا ردیابی و حذف میکنه.

It's a very early video,

این یک ویدیوی خیلی اولیه است

so we haven't yet dealt with the overlap and all of that,

خُب ما هنوز با همپوشانی یا همه اون سر و کار نداشتیم،

but that got refined pretty soon, later.

ولی اون بعدا خیلی زود برگشت.

So how we used it was in a room where we had a camera looking into the space,

چگونگی استفاده ما از اون این بود که دریک اتاق جایی که ما یک دوربین درحال نگاه کردن به فضا داشتیمِ،

and we had one monitor, one on each wall.

و یک مونیتور و بر روی هر دیوار داشتیم.

And as people walked into the room,

وهمان طور که مردم به طرف اتاق می آمدند،

they would see themselves in the monitor, except with one difference:

اونها خودشونو درمانیتورمیدیدند فقط با یک تفاوت:

one person was constantly invisible

هر کجای اتاق که اونا حرکت میکردند یک نفر دایما نامرئی بود.

wherever they moved in the room.

هر کجای اتاق که اونا حرکت میکردند یک نفر دایما نامرئی بود.

So this is a work called "The Sun Shadow."

خُب این یک کاری هست که بهش "سایه خورشید" گفته میشه.

And it was almost like a sheet of paper,

واون تقریبا شبیه یک برگ کاغذ است

like a cutout of a childlike drawing

شبیه یک قطعه از یک نقاشی کودکانه از یک نشت روغن یا یک خورشید میمونه.

of an oil spill or a sun.

شبیه یک قطعه ازیک رسم کودکانه از یک نشت روغن یا یک خورشید میمونه.

And from the front, this object appeared to be very strong and robust,

واز جلواین شیی بظاهر خیلی قوی وتنومند میاد

and from the side, it almost seemed very weak.

و از طرفین بنظر خیلی ضعیف میاد.

So people would walking into the room and they'd almost ignore it,

درنتیجه مردمی که به سمت اتاق می آیند اونا نادیده میگیرندُ

thinking it was some crap laying around.

فکرمیکنند اون آشغالیه که دوروبر ریخته شده.

But as soon as they passed by,

اما بمحض اینکه اونها عبورمیکنند

it would start to climb up the wall in jerky fashion.

اون شروع به بالارفتن از دیوار میکنه بشکل تندوتیزی.

And it would get exhausted, and it would collapse every time.

واون خیلی خسته میشه و هربار از خستگی ولو میشه.

(Laughter)

(خنده حاضرین)

So this work

خُب این کار

is a caricature of an upside-down man.

یک کاریکاتور یک مرد وارونه است.

His head is so heavy, full of heavy thoughts,

سر او خیلی سنگینه پراز افکار سنگین

that it's sort of fallen into his hat,

که این یکجوری بسمت کلاهش افتاده،

and his body's grown out of him almost like a plant.

وبدنه اش تقریبا مثل یک گیاه ازسرش به بیرون رشد کرده.

Well what he does is he moves around

بسیار خوب ، چیزی که اوانجام میده اینه که دور وبر میچرخه

in a very drunken fashion on his head

در یک شکل مستی درسرش

in a very unpredictable and extremely slow movement.

بشکل یک حرکت خیلی غیر قابل پیشگویی و بشدت آهسته.

And it's kind of constrained by that circle.

و این به نوعی این محدود به دایره شده.

Because if that circle weren't there, and the floor was very even,

بخاطر اینکه اگر اون دایره اونجا نبودند و کف خیلی یکنواخت بود

it would start to wander about in the space.

اون در اتق سرگردون میشد.

And there's no wires.

وهیچ سیمی وجودنداره.

So I'll just show you an instance --

خُب من فقط یک مثال بشما نشان میدهم --وقتی مردم وارد اتاق میشوند این وسیله را فعال میکنه.

so when people enter the room, it activates this object.

خُب من فقط یک مثال بشما نشان میدهم --وقتی مردم وارد اتاق میشوند این وسیله را فعال میکنه.

And it very slowly, over a few minutes,

وبه آرامی درعرض چند دقیقه

sort of painfully goes up,

بنوع دردناکی بالا میره

and then it gains momentum

وبعد این شتاب میگیرم

and it looks like it's almost about to fall.

ومثل این میمونه که داره میفته.

And this is an important moment,

واین یک لحظه مهمیه

because we wanted to instill in the viewer

زیرا ما میخواستیم به بیننده به آهستگی یک غریزه را که بسوی کمک کردن و یا نجات دادن موضوع است را القا کنیم .

an instinct to almost go and help, or save the subject.

زیرا ما میخواستیم به بیننده به آهستگی یک غریزه را که بسوی کمک کردن و یا نجات دادن موضوع است را القا کنیم .

But it doesn't really need it,

ولی اون واقعا نیازش به این نداشت،

because it, again, sort of manages to pull itself up.

چراکه اون دوباره بنوعی توانایی بالا کشیدن خودشه داره.

So this work was a real technical challenge for us,

درنتیجه این کار یک چالش فنی واقعی برای ما بودُ

and we worked very hard, like most of our works, over years

وماخیلی سخت کارکردیم مثل بیشتر کارهایمان درطی این سالها

to get the mechanics right and the equilibrium and the dynamics.

برای درست گرفتن مکانیک وموازنه و دینامیک.

And it was very important for us

واین خیلی مهم بود برای ما

to establish the exact moment that it would fall,

که اثبات کنیم لحظه دقیقی که اون میفته

because if we made it in a way that it would topple over,

چرا که اگر ما اونودرراهی که واژگون بشه بسازیم

then it would damage itself,

اون به خودش صدمه میزنه

and if it didn't fall enough, it wouldn't instill that fatalism,

واگر اون به اندازه کافی نیفته اون اعتقادبه سرنوشت القا نمیشه

or that sense of wanting to go and help it.

یا اون حس خواستن برای رفتن وکمک کردنش.

So I'm going to show you a very quick video

حُب من قراره بشما یک ویدیوی خیلی کوتاه را نشون بدم

where we are doing a test scenario -- it's much faster.

جایی که ماداریم یک سناریوی آزمایشی را انجام میدیم--اون خیلی سریعتره.

That's my colleague. He's let it go.

اون همکارمنه که اجازه میده اون بره.

Now he's getting nervous, so he's going to go catch it.

حالا او داره عصبی میشه و قراره بره بگیرتش.

But he doesn't need to,

ولی نیاز نیست

because it manages to lift itself up on its own.

چراکه اون آموخته که خودش بتنهایی خودش را بلند کنه.

So this is a work that we were very intrigued with,

این کاریه که ما خیلی شیفته آن شدیم،

working with the aesthetic of fur

کارکردن با زیبایی ظریف خزِ که هزاران فیبرهای نوری کوچک در سایزهای مختلف در آن جا سازی شده ،

embedded with thousands of tiny different sizes

کارکردن با زیبایی ظریف خزِ که هزاران فیبرهای نوری کوچک در سایزهای مختلف در آن جا سازی شده ،

of fiber optics, which twinkle like the night sky.

و در شب چشمک میزنند.

And it's at the scale of the night sky.

واون درمقیاس آسمان شب است.

So we wrapped this around a blob-like form,

که اطراف یک حبابی شکل اونا می پیچیم،

which is in the shape of a teddy bear,

که بشکل خرس عروسکیه

which was hanging from the ceiling.

که ازسقف آویزون میشد.

And the idea was to sort of contrast

وایده نوعی مقایسه جسمی بسیارسردودوروخلاصه مانند جهان بود

something very cold and distant and abstract like the universe

وایده نوعی مقابله جسمی بسیارسردودوروخلاصه مانند جهان بود

into the familiar form of a teddy bear,

به شکل آشنایی از یک عروسک خرسی

which is very comforting and intimate.

که خیلی آرام و صمیمی است.

And the idea was that at some point

و ایده این بود که از بعضی جهات شما دیگه اونا بشکل یک عروسک خرسی نگاه نمیکنید

you would stop looking at the form of a teddy bear

و ایده این بود که در بعضی نقاط شما دیگه بشکل یک عروسک خرسی نگاه نمیکنید

and you would almost perceive it to be a hole in the space,

و شما تقریبا یک دریافتی بشکل یک سوراخ در فضا خواهید داشت

and as if you were looking out into the twinkling night sky.

ومثل اینکه شما به آسمان درخشان از بیرون نگاه میکردید.

So this is the last work, and a work in progress,

خُب این کارآخره و یک کار درحال پیشرفت

and it's called "Space Filler."

که "پُرکننده فضا" نامیده میشه.

Well imagine a small cube that's about this big

ما یک مکعب کوچک را به این اندازه تصورمیکنیم

standing in front of you in the middle of the room,

که در وسط اتاق دربرابرشما ایستاده ،

and as you approached it, it tried to intimidate you

وهمانطور که بهش نزدیک میشید با رشدکردن بشکل مکعبی سعی در ترساندن شما میکنه،

by growing into a cube

وهمانطور که بهش نزدیک میشید با رشدکردن بشکل مکعبی که ارتفاعش دوبرابر و حجمش ۴ برابر میشهُ سعی در ترساندن شما میکنه،

that's twice its height and [eight] times its volume.

وهمانطور که بهش نزدیک میشید با رشدکردن بشکل مکعبی که ارتفاعش دوبرابر و حجمش ۴ برابر میشهُ سعی در ترساندن شما میکنه،

And so this object is constantly expanding and contracting

واین شیی دایما درحال بزرگ شدن و کوچک شدن است

to create a dynamic with people moving around it --

برای ایجا یک حرکت با مردمی که دوروبرش حرکت میکنند--

almost like it were trying

تقریبا مانند اینکه داشته سعی میکرده

to conceal a secret within its seams or something.

یک راز را در شکافهاش یا چیزی مثل اون پنهان کنه.

So we work with a lot of technology,

خُب ما با مقدارزیادی از فن آوریها کارمیکنیم

but we don't really love technology,

ولی درواقع دوستش نداریم

because it gives us a lot of pain in our work over years and years.

چراکه اون درخلال سالها دردسرهای زیادی در کارها بهمون میده.

But we use it because we're interested

ولی ما ازش استفاده میکنیم چرا که ما علاقه به شیوه هایی داریم که ممکنه

in the way that it can help us

ولی ما ازش استفاده میکنیم چرا که ما علاقه به شیوه هایی داریم که ممکنه

to express the emotions and behavioral patterns

این برای بیان احساسات و الگوهای رفتاری موجوداتی که ما خلق کردیم ُ به ما کمک کنه.

in these creatures that we create.

این برای بیان احساسات و الگوهای رفتاری موجوداتی که ما خلق کردیم ُ به ما کمک کنه.

And once a creature pops into our minds,

وزمانی که یک مخلوق درذهن ما پدیدار میشه

it's almost like the process of creation

این تقریبا مثل پروسه خلق کردنه

is to discover the way this creature really wants to exist

کشف کردن راهی که این موجود واقعا میخواهد که وجودداشته باشه

and what form it wants to take and what way it wants to move.

وچه شکلی میخواهد بگیرد و درچه راهی میخواهد حرکت کند.

Thank you.

سپاسگزارم.

(Applause)

(تشویق حاضرین)