Cesar Kuriyama: One second every day

Translator: Joseph Geni Reviewer: Morton Bast

Translator: Chatthip Chaichakan Reviewer: Kelwalin Dhanasarnsombut

So, I'm an artist.

ผมเป็นศิลปินครับ

I live in New York, and I've been working in advertising

ผมใช้ชีวิตในนิวยอร์ค และผมก็ทำงานโฆษณามาตลอด

for -- ever since I left school,

นับตั้งแต่ผมเรียนจบมา

so about seven, eight years now,

ก็ประมาณเจ็ด แปดปีได้แล้วล่ะ

and it was draining.

และมันช่างเหนื่อยล้า

I worked a lot of late nights. I worked a lot of weekends,

ผมเป็นคนทำงานดึก ทำงานสุดสัปดาห์

and I found myself never having time for all the projects

และผมพบว่า ผมไม่มีเวลาพอสำหรับโครงการต่างๆ

that I wanted to work on on my own.

ที่ผมอยากจะทำด้วยตัวเอง

And one day I was at work and I saw a talk

และวันหนึ่งผมกำลังทำงาน และผมก็ได้ดู

by Stefan Sagmeister on TED,

สเตฟาน แซกไมสเตอร์ พูดใน TED

and it was called "The power of time off,"

มันชื่อว่า "พลังของการหยุดพัก"

and he spoke about how every seven years,

และเขาก็พูดเกี่ยวกับการที่ทุกๆเจ็ดปี

he takes a year off from work so he could

เขาจะหยุดทำงานพักหนึ่งปี เพื่อที่เขาจะได้

do his own creative projects, and I was instantly inspired,

ทำโครงการสร้างสรรค์ต่างๆของเขา และผมก็ได้รับแรงบันดาลใจในทันทีทันใด

and I just said, "I have to do that. I have to take a year off.

และผมก็พูดว่า "ฉันต้องทำมัน ฉันต้องหยุดพักหนึ่งปี

I need to take time to travel and spend time with my family

ฉันต้องใช้เวลาในการท่องเที่ยว และใช้เวลากับครอบครัว

and start my own creative ideas."

และเริ่มต้นความคิดสร้างสรรค์ของฉัน"

So the first of those projects ended up being

ซึ่ง โครงการแรกในนั้นก็ได้กลายมาเป็น

something I called "One Second Every Day."

สิ่งที่ผมเรียกมันว่า "หนึ่งวินาที ทุกวัน"

Basically I'm recording one second of every day of my life

หลักๆ คือผมบันทึกหนึ่งวินาทีของทุกวันของชีวิตผม

for the rest of my life,

ในช่วงชีวิตที่เหลือของผมนี้

chronologically compiling these one-second

แล้วเรียงหนึ่งวินาทีเหล่านั้นตามลำดับเวลา

tiny slices of my life into one single continuous video

ให้ชิ้นส่วนเล็กๆของชีวิตผมกลายมาเป็นวีดีโอความยาวต่อเนื่องหนึ่งชิ้น

until, you know, I can't record them anymore.

จนกระทั่ง ผมไม่สามารถบันทึกมันได้อีกต่อไป

The purpose of this project is, one:

จุดประสงค์ของโครงการนี้คือ หนึ่ง

I hate not remembering things that I've done in the past.

ผมเกลียดที่ผมไม่สามารถจำสิ่งที่ผมทำในอดีตได้

There's all these things that I've done with my life

มันมีสิ่งต่างๆเหล่านี้ที่ผมได้ทำลงไปในชีวิต

that I have no recollection of

ที่ผมไม่สามารถนึกออกมาได้

unless someone brings it up, and sometimes I think,

ถ้าไม่มีใครสักคนพูดถึงมัน แล้วบางครั้งผมก็คิดว่า

"Oh yeah, that's something that I did."

"โอ้ ใช่ นั่นเป็นสิ่งที่ผมทำ"

And something that I realized early on in the project

และสิ่งที่ผมตระหนักได้ในช่วงต้นของโครงการนี้

was that if I wasn't doing anything interesting,

คือการที่ ถ้าผมไม่ได้ทำอะไรน่าสนใจ

I would probably forget to record the video.

ผมอาจจะลืมที่จะบันทึกวีดีโอก็ได้

So the day -- the first time that I forgot, it really hurt me,

เพราะงั้น วันที่ผมลืมมันเป็นครั้งแรก มันทำให้ผมเจ็บปวดมาก

because it's something that I really wanted to --

เพราะมันเป็นสิ่งที่ผมอยากจะทำมากๆ

from the moment that I turned 30, I wanted

จากวินาทีที่ผมเข้าสู่วัย 30 ผมอยาก

to keep this project going until forever,

ที่จะทำโครงการนี้ต่อไปเรื่อยๆ จนกระทั่งตลอดไป

and having missed that one second, I realized,

และการพลาดหนึ่งวินาทีนั้นทำให้ผมตระหนักว่า

it just kind of created this thing in my head

มันได้สร้างสิ่งนี้ขึ้นมาในหัวผม

where I never forgot ever again.

ที่ซึ่งผมจะไม่มีทางลืมได้อีกต่อไป

So if I live to see 80 years of age,

เพราะงั้น ถ้าผมอยู่จนอายุ 80

I'm going to have a five-hour video

ผมก็จะมีวิดีโอความยาวห้าชัวโมง

that encapsulates 50 years of my life.

ที่บันทึกเรื่องราว 50 ปีของชีวิตผม

When I turn 40, I'll have a one-hour video

เมื่อผมอายุ 40 ผมก็จะมีวีดีโอความยามหนึ่งชั่วโมง

that includes just my 30s.

ที่บันทึกเรื่องราวในช่วงวัย 30 ของผม

This has really

สิ่งนี้ได้

invigorated me day-to-day, when I wake up,

กระตุ้นผมทุกวัน เมื่อผมตื่น

to try and do something interesting with my day.

ในการลองและทำอะไรที่น่าสนใจในหนึ่งวันของผม

Now, one of the things that I have issues with is that,

เอาล่ะ หนึ่งในสิ่งต่างๆที่ผมเจอก็คือ

as the days and weeks and months go by,

ระหว่างที่วัน สัปดาห์ และเดือนผ่านไป

time just seems to start blurring

เวลาได้ค่อยๆเลือนราง

and blending into each other

และหลอมรวมเข้าเป็นเนื้อเดียวกัน

and, you know, I hated that,

และผมเกลียดมันเหลือเกิน

and visualization is the way to trigger memory.

และการบันทึกภาพเหล่านี้เป็นหนทางในการกระตุ้นความทรงจำ

You know, this project for me is a way for me

โครงการนี้สำหรับผมเป็นหนทาง

to bridge that gap and remember everything that I've done.

ที่ผมจะเชื่อมต่อช่องว่าง และจดจำทุกอย่างที่ผมได้ทำไป

Even just this one second allows me to remember

ถึงจะเป็นแค่หนึ่งวินาทีแต่มันก็ทำให้ผมจดจำ

everything else I did that one day.

ทุกอย่างที่ผมทำในหนึ่งวันนั้น

It's difficult, sometimes, to pick that one second.

มันยากนะ บางที การที่จะเลือกหนึ่งวินาทีนั้น

On a good day, I'll have maybe three or four seconds

ในวันดีๆ ผมอาจจะมีสักสามหรือสี่วินาที

that I really want to choose,

ที่ผมอยากจะเลือก

but I'll just have to narrow it down to one,

แต่ผมก็ต้องลดมันลงให้เหลือเพียงหนึ่งเท่านั้น

but even narrowing it down to that one allows me

แต่ถึงจะลดมันลงเหลือเพียงหนึ่ง หนึ่งวินาทีนั้นก็ทำให้

to remember the other three anyway.

ผมจดจำอีกสามวินาทีได้อยู่ดี

It's also kind of a protest, a personal protest,

มันยังเป็นบางอย่างคล้ายการประท้วงด้วยนะ การประท้วงส่วนตัว

against the culture we have now where people

ต่อวัฒนธรรมที่พวกเรามีอยู่ตอนนี้ ที่ผู้คน

just are at concerts with their cell phones out

อยู่ในคอนเสิร์ต ถือโทรศัพท์มือถือของพวกเขาเอาไว้

recording the whole concert, and they're disturbing you.

แล้วก็ทำการบันทึกตลอดคอนเสิร์ตนั้น และนั่นก็ช่างกวนใจคุณเหลือเกิน

They're not even enjoying the show.

พวกเขาไม่แม้กระทั่งสนุกไปกับการแสดง

They're watching the concert through their cell phone.

พวกเขาเอาแต่ดูคอนเสิร์ตผ่านทางมือถือของพวกเขา

I hate that. I admittedly used to be that guy a little bit,

ผมเกลียดสิ่งนั้น ผมยอมรับว่าเคยเป็นคนประเภทนั้นอยู่หน่อยๆ

back in the day, and I've decided that the best way

ย้อนกลับไปเมื่อก่อน แล้วผมก็ตัดสินใจว่า ทางที่ดีที่สุด

for me to still capture and keep a visual memory of my life

สำหรับผมที่จะเก็บภาพความทรงจำของชีวิตผม

and not be that person, is to just record that one second

และไม่กลายไปเป็นคนพวกนั้น ก็คือ การบันทึกหนึ่งวินาที

that will allow me to trigger that memory of,

ที่จะช่วยกระตุ้นความทรงจำ

"Yeah, that concert was amazing. I really loved that concert."

"ใช่ คอนเสิร์ตมันน่าตื่นตามาก ผมชอบมันมากเลย

And it just takes a quick, quick second.

และมันก็แค่ใช้่เวลาหนึ่งวินาทีสั้นๆ

I was on a three-month road trip this summer.

ผมได้เข้าร่วมการขับรถเที่ยว เป็นเวลาสามเดือนในช่วงฤดูร้อนที่ผ่านมา

It was something that I've been dreaming about doing my whole life,

มันเป็นอะไรที่ผมฝันอยากทำมาตลอดทั้งชีวิต

just driving around the U.S. and Canada

แค่ขับรถไปรอบๆสหรัฐฯและแคนาดา

and just figuring out where to go the next day,

และแค่มองหาว่าจะไปที่ไหนดีในวันต่อไป

and it was kind of outstanding.

และมันก็ค่อนข้างตื่นเต้นดี

I actually ran out, I spent too much money on my road trip

จริงๆผมหมดตูดเลยนะ ผมใช้เงินมากไปในการขับรถเที่ยวครั้งนี้

for the savings that I had to take my year off,

ใช้เงินเก็บที่ผมตั้งใจจะใช้ในการหยุดพักหนึ่งปี

so I had to, I went to Seattle and I spent some time

เพราะงั้นผมเลยต้อง ผมไปที่ซีแอตเติลและใช้เวลา

with friends working on a really neat project.

กับเพื่อนๆ ทำงานเจ๋งๆชิ้่นหนึ่ง

One of the reasons that I took my year off was to spend more time with my family,

หนึ่งในเหตุผลที่ผมหยุดงานหนึ่งปี ก็เพื่อใช้เวลากับครอบครัวของผม

and this really tragic thing happened where

แล้วเหตุการณ์ที่แสนเศร้านี้ก็เกิดขึ้น

my sister-in-law,

พี่สะใภ้ของผม

her intestine suddenly strangled one day,

อยู่ดีๆลำไส้ของเธอก็มีปัญหา

and we took her to the emergency room,

แล้วพวกเราก็พาเธอไปที่ห้องฉุกเฉิน

and she was, she was in really bad shape.

และเธอก็ เธอก็อยู่ในสภาพที่แย่มาก

We almost lost her a couple of times,

พวกเราเกือบเสียเธอไปอยู่หลายครั้ง

and I was there with my brother every day.

และผมก็อยู่ตรงนั้นกับพี่ชายของผมทุกวัน

It helped me realize something else during this project,

มันช่วยให้ผมตระหนักว่า ยังมีสิ่งอื่นในระหว่างโคงรการนี้

is that recording that one second on a really bad day

ที่การบันทึกหนึ่งวินาทีในวันที่แย่มากๆ

is extremely difficult.

นั้นเป็นเรื่องที่โคตรยาก

It's not -- we tend to take our cameras out when we're doing awesome things.

มันไม่เหมือน... เรามักจะเอากล้องออกมาเวลาที่พวกเราทำอะไรเจ๋งๆ

Or we're, "Oh, yeah, this party, let me take a picture."

หรือพวก "โอ้ ใช่เลย ปาร์ตี้นี้ ถ่ายรูปกัน"

But we rarely do that when we're having a bad day,

แต่เรามักจะไม่ทำแบบนั้นเวลาที่พวกเรามีวันแย่ๆ

and something horrible is happening.

และสิ่งที่เลวร้ายกำลังเกิดขึ้น

And I found that it's actually been very, very important

และผมพบว่า จริงๆแล้วมันสำคัญมากๆ

to record even just that one second of a really bad moment.

ที่จะบันทึกแม้กระทั่งหนึ่งวินาทีของช่วงเวลาแย่ๆเหล่านั้น

It really helps you appreciate the good times.

มันช่วยให้คุณซาบซึ้งช่วงเวลาที่ดีได้จริงๆ

It's not always a good day, so when you have a bad one,

วันดีๆไม่ได้มีตลอด เพราะงั้นเวลาที่คุณมีวันแย่ๆ

I think it's important to remember it,

ผมคิดว่ามันสำคัญที่จะจำมัน

just as much as it is important to remember the [good] days.

มากพอๆกับที่จะจำวันดีๆ

Now one of the things that I do is I don't use any filters,

เอาล่ะ หนึ่งในสิ่งที่ผมทำก็คือ ผมไม่ได้ใช้ฟิลเตอร์ใดๆ

I don't use anything to -- I try to capture the moment

ผมไม่ได้ใช้อะไรเลย ผมพยายามที่จะบันทึกช่วงเวลานั้น

as much as possible as the way that I saw it with my own eyes.

ในแบบที่ผมเห็นมันด้วยตาของผมให้มากที่สุดเท่าที่จะเป็นไปได้

I started a rule of first person perspective.

ผมเริ่มใช้กฎ มุมมองของบุคคลที่หนึ่ง

Early on, I think I had a couple of videos where

แรกทีเดียว ผมคิดว่าผมมีวีดีโออยู่สองสามอันที่

you would see me in it, but I realized that wasn't the way to go.

คุณจะเห็นผมในนั้น แต่ผมตระหนักได้ว่า นั่นไม่ใช่ทางที่ควรจะเป็นละ

The way to really remember what I saw

ทางที่จะจดจำสิ่งที่ผมเห็นได้จริงๆ

was to record it as I actually saw it.

คือการบันทึกมันอย่างที่ผมเห็นจริงๆ

Now a couple of things that I have in my head about this project are,

ตอนนี้ สองสามอย่างที่ผมมีในหัวเกี่ยวกับโครงการนี้ก็คือ

wouldn't it be interesting if thousands of people were doing this?

มันจะไม่น่าสนใจหรือ ถ้าคนเป็นพันๆกำลังทำสิ่งนี้อยู่

I turned 31 last week, which is there.

ผมอายุอายุครบ 31 อาทิตย์ที่แล้ว ซึ่งนั่นทำให้

I think it would be interesting to see

ผมคิดว่ามันคงจะน่าสนใจดีที่จะได้เห็น

what everyone did with a project like this.

สิ่งที่ทุกคนทำภายใต้โครงการคล้ายๆกันนี้

I think everyone would have a different interpretation of it.

ผมคิดว่าทุกคนคงจะตีความโครงการนี้แตกต่างกัน

I think everyone would benefit from just having that one second to remember every day.

ผมคิดว่าทุกคนคงจะได้ประโยชน์ จากการมีหนึ่งวินาทีที่จะจดจำในทุกๆวัน

Personally, I'm tired of forgetting,

โดยส่วนตัว ผมเหนื่อยหน่ายกับการลืม

and this is a really easy thing to do.

และนี่เป็นสิ่งที่ง่ายมากๆที่จะทำ

I mean, we all have HD-capable cameras in our pockets right now --

ผมหมายความว่า เราทุกคนมีกล้อง HD อยู่ในกระเป๋าตอนนี้

most people in this room, I bet --

ส่วนใหญ่ในห้องนี้มีแหละ พนันได้เลย

and it's something that's --

และมันก็เป็นบางอย่างที่

I never want to forget another day that I've ever lived,

ผมไม่อยากที่จะลืมอีกหนึ่งวันที่ผมได้ใช้ชีวิต

and this is my way of doing that,

และนี่ก็เป็นวิธีการของผม

and it'd be really interesting also to see,

และผมก็คิดว่ามันจะน่าสนใจมากๆเช่นที่จะได้เห็นว่า

if you could just type in on a website,

ถ้าคุณพิมพ์ลงไปในเว็บ

"June 18, 2018,"

18 มิถุนายน 2018

and you would just see a stream of people's lives

และคุณได้เห็นชีวิตของผู้คนมากมาย

on that particular day from all over the world.

ในวันหนึ่งวันนั้นจากทั่วโลก

And I don't know, I think this project has a lot of possibilities,

และไม่รู้สิ ผมคิดว่าโครงการนี้มีความเป็นไปได้มากมาย

and I encourage you all to record just a small snippet of your life every day,

และผมเชิญชวนทุกคน บันทึกชิ้นส่วนเล็กๆของชีวิตคุณในทุกวัน

so you can never forget that that day, you lived.

เพื่อที่ว่าคุณจะได้ไม่ลืมว่า วันหนึ่งวันนั้น คุณได้มีชีวิตอยู่

Thank you.

ขอบคุณครับ

(Applause)

(เสียงปรบมือ)