Mustafa Akyol: Faith versus tradition in Islam

Translator: yamela areesamarn Reviewer: Pattapon Kasemtanakul

เมื่อสองสามสัปดาห์ที่แล้ว,

A few weeks ago, I had a chance to go to Saudi Arabia.

ผมได้มีโอกาสไปประเทศซาอุดิอาระเบีย

And the first thing I wanted to do as a Muslim

และสิ่งแรกที่ผมอยากทำในฐานะเป็นมุสลิมคนหนึ่ง

was to go to Mecca and visit the Kaaba,

ก็คือไปนครเม็กกะ (Mecca) และไปเยือนก๊ะบะ (Kaaba),

the holiest shrine of Islam.

สถานที่อันศักดิ์สิทธิ์ที่สุดของอิสลาม

And I did that; I put on my ritualistic dress,

และผมก็ได้ทำ ผมได้สวมใส่ชุดสำหรับประกอบพิธี

ผมไปที่มัสยิดที่ศักดิ์สิทธิ์

I went to the holy mosque,

I did my prayers,

ได้สวดมนต์

I observed all the rituals.

ได้ประกอบพิธีกรรมทั้งหมด

และในช่วงนั้น,

And meanwhile, besides all the spirituality,

นอกจากทุกเรื่องทางศาสนา,

there was one mundane detail in the Kaaba

ยังมีเรื่องทางโลกเรื่องหนึ่งในก๊ะบะ

that was pretty interesting for me:

ที่น่าสนใจมากๆสำหรับผม

there was no separation of sexes.

ไม่มีการแยกเพศ

In other words, men and women were worshiping all together.

พูดอีกอย่างหนึ่ง,ทั้งชายและหญิง

ประกอบพิธีกรรมด้วยกัน

พวกเขาอยู่รวมกันในขณะทำพิธีตอวาฟ (tawaf),

They were together while doing tawāf, the circular walk around the Kaaba.

การเดินเวียนรอบก๊ะบ๊ะ

They were together while praying.

พวกเขาอยู่รวมกันในระหว่างสวดมนต์

And if you wonder why this is interesting at all,

และถ้าคุณสงสัยว่าทำไมเรื่องนี้น่าสนใจนัก,

คุณต้องไปดูส่วนอื่นในซาอุดิอาระเบีย,

you have to see the rest of Saudi Arabia,

because this a country which is strictly divided between the sexes.

เพราะว่ามันเป็นประเทศ

ที่แบ่งแยกเพศหญิงชายอย่างเข้มงวด

In other words:

พูดอีกอย่าง,

as men, you are simply not supposed to be in the same physical space

ในฐานะที่เป็นผู้ชาย, คุณไม่ควรจะไปอยู่

ในสถานที่เดียวกับผู้หญิง

with women.

And I noticed this in a very funny way.

และผมได้สังเกตเรื่องนี้ในเชิงขบขันมากๆ

I left the Kaaba to eat something in downtown Mecca.

ผมออกมาจากก๊ะบ๊ะ

เพื่อไปรับประทานอาหารในตัวเมืองเม็กกะ

I headed to the nearest Burger King restaurant.

ผมตรงไปที่ร้านเบอร์เกอร์คิงที่ใกล้ที่สุด

เมื่อไปถึงที่นั่น--

And I went there -- I noticed that there was a male section,

ผมสังเกตเห็นว่ามีส่วนสำหรับผู้ชาย,

which is carefully separated from the female section.

ซึ่งแยกไว้อย่างดีจากส่วนของผู้หญิง

I had to pay, order and eat in the male section.

และผมต้องจ่ายเงิน, สั่งอาหารและกินในส่วนสำหรับชาย

"It's funny," I said to myself,

"ตลกจัง"ผมพูดกับตัวเอง,

"You can mingle with the opposite sex at the holy Kaaba,

"คุณอยู่ปนกับเพศตรงข้ามได้ในก๊ะบ๊ะที่ศักดิ์สิทธิ์,

but not at the Burger King?"

แต่ไม่ได้ที่เบอร์เกอร์คิง"

(Laughter)

ค่อนข้างเหน็บแนม

Quite, quite ironic.

ส่อเสียด, แต่ผมคิดว่า ได้ผลชะงัด

Ironic, and it's also, I think, quite telling,

because the Kaaba and the rituals around it

เพราะว่าก๊ะบ๊ะและพิธีกรรมรอบๆนั้น

are relics from the earliest phase of Islam,

เป็นสิ่งศักดิ์สิทธิ์ตั้งแต่ยุคแรกสุดของอิสลาม,

that of prophet Muhammad.

คือยุคของศาสดามูฮัมหมัด

And if there was a big emphasis at the time to separate men from women,

และถ้ามีการเน้นกันอย่างมากในสมัยนั้น

ให้แยกชายออกจากหญิง,

the rituals around the Kaaba could have been designed accordingly.

พิธีกรรมรอบๆก๊ะบ๊ะก็ควรจะออกแบบตามนั้น

But apparently, that was not an issue at the time.

แต่เห็นได้ชัดว่าไม่ใช่ปัญหาในเวลานั้น

ดังนั้นพิธีกรรมจึงออกมาเป็นแบบนี้

So the rituals came that way.

This is also, I think, confirmed by the fact

ผมคิดว่าสิ่งนี้ตอกยํ้าด้วยว่า

ข้อเท็จจริงของการแยกผู้หญิงออกไป

that the seclusion of women in creating a divided society

เพื่อสร้างสังคมที่แบ่งแยก

is something that you also do not find in the Koran --

เป็นสิ่งที่เราไม่พบในคัมภีร์กุรอ่าน (Koran),

แก่นหลักจริงๆของอิสลาม--

the very core of Islam, the divine core of Islam --

แก่นที่ศักดิ์สิทธิ์ของอิสลาม

that all Muslims, equally myself, believe.

ที่มุสลิมทุกคน,และผมเองก็เหมือนกัน,เชื่อ

และผมคิดว่ามันไม่ใช่เรื่องบังเอิญ

And I think it's not an accident

that you don't find this idea in the very origin of Islam,

ที่คุณไม่พบแนวคิดแบบนี้

เมื่อแรกเริ่มอิสลาม

because many scholars who study the history of Islamic thought --

เพราะว่าผู้คงแก่เรียนหลายท่าน

ที่ศึกษาประวัติศาสตร์เกี่ยวกับแนวคิดของอิสลาม--

Muslim scholars or Westerners --

นักวิชาการมุสลิมหรือตะวันตก--

think that, actually, the practice of dividing men and women physically

คิดว่าจริงๆแล้วแนวปฎิบัติ

ที่แยกชายจากหญิงทางกายภาพ

came as a later development in Islam,

ได้เข้ามาหลังการพัฒนาในอิสลาม,

as Muslims adopted some preexisting cultures

เมื่อมุสลิมรับเอามาใช้

วัฒนธรรมและประเพณีของชาวตะวันออกกลางที่เกิดขึ้นมาก่อน

and traditions of the Middle East.

Seclusion of women was actually a Byzantine and Persian practice,

การแยกเพศหญิงออกไปจริงๆเป็น

ธรรมเนียมของชาวโรมันและเปอร์เซีย

และมุสลิมรับมาปฏิบัติ

and Muslims adopted it and made it a part of their religion.

และทำให้เป็นส่วนหนึ่งของศาสนา

Actually, this is just one example of a much larger phenomenon.

ที่จริงนี่เป็นเพียงตัวอย่างหนึ่งเท่านั้น

ของปรากฏการณ์ที่มีมากกว่านี้

What we call today Islamic law, and especially Islamic culture --

สิ่งที่ในปัจจุบันเราเรียกว่ากฎหมายอิสลาม,โดยเฉพาะวัฒนธรรมอิสลาม--

จริงๆแล้วมีวัฒนธรรมอิสลามหลากหลาย

and there are many Islamic cultures, actually;

วัฒนธรรมในซาอุดิอาระเบียก็ต่างไปอย่างมาก

the one in Saudi Arabia is much different

จากที่ๆผมอยู่ในอิสตันบุลหรือตุรกี

from where I come from in Istanbul or Turkey.

But still, if you're going to speak about a Muslim culture,

แต่กระนั้นก็ตาม,

ถ้าคุณจะพูดเรื่องวัฒนธรรมอิสลาม,

this has a core: the divine message which began the religion.

เรื่องนี้มีแกนหลักของมัน,สาส์นอันศักดิ์สิทธิ์

ซึ่งเริ่มต้นศาสนา,

But then many traditions, perceptions, practices were added on top of it.

แต่แล้วประเพณี,ความรู้สึกและการรับรู้,

การปฏิบัติต่างๆได้เพิ่มเข้ามาทับถม

And these were traditions of the Middle East medieval traditions.

และสิ่งเหล่านั้นคือธรรมเนียมประเพณีของชาวตะวันออกกลาง

There are two important messages, or two lessons,

มีสาระสำคัญสองประการ,หรือบทเรียนสองเรื่อง,

ที่ได้จากความเป็นจริงนี้

to take from that reality.

First of all, Muslims --

ลำดับแรก,มุสลิม--

pious, conservative, believing Muslims who want to be loyal to their religion --

ผู้เคร่งครัด,รอบคอบ,มุสลิมผู้ศรัทธาที่ต้องการภักดีกับศาสนาของตน--

ไม่ควรจะเกาะติดอยู่กับทุกอย่างในวัฒนธรรมของตน,

should not cling onto everything in their culture,

thinking that that's divinely mandated.

คิดไปว่าสิ่งนั้นถูกกำหนดจากพระเจ้า

บางทีบางอย่างเป็นธรรมเนียมที่เลว

Maybe some things are bad traditions and they need to be changed.

และจำเป็นที่ต้องถูกเปลี่ยนแปลง

On the other hand, the Westerners who look at Islamic culture

ในทางกลับกัน,ชาวตะวันตก

ที่มองดูวัฒนธรรมของอิสลาม

and see some troubling aspects

และเห็นส่วนที่เกิดปัญหาบางอย่าง

should not readily conclude that this is what Islam ordains.

ไม่ควรจะสรุปไปว่าสิ่งนั้นเป็นคำสั่งสอนของอิสลาม

Maybe it's a Middle Eastern culture that became confused with Islam.

มันอาจเป็นวัฒนธรรมของตะวันออกกลางก็ได้

ที่นำมาสับสนกับอิสลาม

มีการปฏิบัติที่เรียกว่าการขลิบอวัยวะเพศหญิง (Femail circumcision)

There is a practice called female circumcision.

เป็นสิ่งที่ร้ายกาจ,น่ากลัว

It's something terrible, horrible.

It is basically an operation to deprive women of sexual pleasure.

โดยพื้นฐานเป็นการผ่าตัด

เพื่อไม่ให้ผู้หญิงมีความสุขทางเพศ

And Westerners --

และเมื่อชาวตะวันตก,ยุโรป หรืออเมริกา,

Europeans or Americans -- who didn't know about this before,

ที่ไม่ทราบเรื่องนี้มาก่อน

[saw] this practice

พบเห็นการปฏิบัตินี้

within some of the Muslim communities who migrated from North Africa.

ในชุมชนมุสลิมบางกลุ่ม

ซึ่งอพยพมาจากแอฟริกาเหนือ

And they've thought,

ก็จะคิดว่า"โอย,ศาสนานี้ช่างน่าสยดสยองเสียจริงๆ

"Oh, what a horrible religion that is, which ordains something like that."

ออกบทบัญญัติอย่างนี้ได้อย่างไร"

แต่จริงๆแล้วเมื่อเรามาพิจารณาการขลิบอวัยวะเพศหญิง

But when you look at female circumcision,

จะพบว่าไม่เกี่ยวข้องกับอิสลามเลย

you see that it has nothing to do with Islam;

เป็นแค่แนวปฏิบัติของแอฟริกาเหนือ

it's just a North African practice which predates Islam.

ซึ่งมีมาก่อนอิสลาม

It was there for thousands of years.

มีอยู่ที่นั่นมาก่อนแล้วนับเป็นพันๆปี

And, quite tellingly, some Muslims do practice it --

และชัดเจนทีเดียว,มุสลิมบางคนปฏิบัติแบบนั้น

มุสลิมในแอฟริกาเหนือ,ไม่ใช่ในที่อื่นๆ

the Muslims in North Africa, not in other places.

But also the non-Muslim communities of North Africa --

แต่ก็มีในชุมชนแอฟริกาเหนือที่ไม่ใช่มุสลิมด้วย--

พวกแอนนิมิส,แม้แต่พวกคริสเตียนบางคน

the animists, some Christians and even a Jewish tribe in North Africa --

แม้แต่พวกยิวบางเผ่าในแอฟริกาเหนือ

ก็ยังเป็นที่รู้กันว่าปฏิบัติตามประเพณีนี้

are known to practice female circumcision.

So what might look like a problem within Islamic faith

ดังนั้นสิ่งที่ดูเหมือนจะเป็นปัญหา

ในความเชื่อของอิสลาม

might turn out to be a tradition that Muslims have subscribed to.

อาจกลายเป็นการปฏิบัติตามประเพณี

ที่มุสลิมได้ปฏิบัติตาม

The same thing can be said for honor killings,

ที่คล้ายกับเรื่องนี้ก็คือการฆ่าเพื่อศักด์ศรี,

which is a recurrent theme in the Western media --

ซึ่งเป็นเรื่องที่ปรากฎซํ้าซากในสื่อมวลชนตะวันตก--

and which is, of course, a horrible tradition.

ซึ่งแน่นอนว่าเป็นประเพณีที่น่ากลัว

And we see, truly, in some Muslim communities, that tradition.

และเราก็เห็นประเพณีแบบนั้นจริงในมุสลิมบางกลุ่ม

แต่ในกลุ่มชนที่ไม่ใช่มุสลิมในตะวันออกกลาง,

But in the non-Muslim communities of the Middle East,

เช่น กลุ่มชนคริสเตียน, กลุ่มชนเขตตะวันออก,

such as some Christian communities, Eastern communities,

เราก็เห็นการปฏิบัติแบบเดียวกัน

you see the same practice.

We had a tragic case of an honor killing

เรามีคดีที่เศร้าสลดเกี่ยวกับการฆ่าเพื่อศักดิ์ศรี

ในกลุ่มชนชาวอัลบาเนียนของตุรกี

within Turkey's Armenian community just a few months ago.

แค่ไม่กี่เดือนที่แล้ว

Now, these are things about general culture,

ปัจจุบันเรื่องนี้เป็นเรื่องของวัฒนธรรมโดยทั่วไป,

but I'm also very much interested in political culture

ผมสนใจอย่างมากเกี่ยวกับวัฒนธรรมด้านการเมืองด้วย

and whether liberty and democracy is appreciated,

และที่เกี่ยวกับว่ามีเสรีภาพและประชาธิปไตยหรือไม่

or whether there's an authoritarian political culture

หรือว่ามีวัฒนธรรมการเมืองแบบเผด็จการ

in which the state is supposed to impose things on the citizens.

ซึ่งรัฐใช้บังคับพลเมืองหรือไม่

และมันไม่ใช่ความลับ

And it is no secret

that many Islamic movements in the Middle East

ที่การเคลื่อนไหวอิสลามหลายครั้งในตะวันออกกลาง

มักจะเป็นเผด็จการ,

tend to be authoritarian,

and some of the so-called "Islamic regimes,"

และที่เรียกกันว่า"ระบบการปกครองแบบอิสลาม"

such as Saudi Arabia, Iran and the worst case, the Taliban in Afghanistan,

เช่นซาอุดิอาระเบีย,อิหร่าน

และในกรณีที่แย่ที่สุดคือทาลิบานในอัฟกานิสถาน,

they are pretty authoritarian -- no doubt about that.

พวกนั้นเป็นเผด็จการอย่างมากอย่างไม่ต้องสงสัย

ตัวอย่างเช่น,ในซาอุดิอาระเบีย

For example, in Saudi Arabia,

there is a phenomenon called the religious police.

มีปรากฏการณ์ที่เรียกกันว่าตำรวจศาสนา

And the religious police imposes the supposed Islamic way of life

และตำรวจศาสนาก็บังคับให้ปฏิบัติตาม

วิถีชีวิตที่อ้างว่าเป็นอิสลาม

on every citizen, by force --

กับประชาชนทุกคน,ด้วยกำลัง--

like, women are forced to cover their heads --

เช่นผู้หญิงถูกบังคับให้คลุมศรีษะ--

ใส่ฮิญาบ (Hijab),การคลุมศีรษะแบบอิสลาม

wear the hijab, the Islamic head cover.

นี่เป็นเผด็จการอย่างมาก,

Now that is pretty authoritarian,

และเป็นสิ่งที่ผมขอวิพากษ์วิจารณ์อย่างมาก

and that's something I'm very much critical of.

แต่เมื่อผมตระหนักว่า

But when I realized that the non-Muslim,

ผู้ที่ไม่ใช่มุสลิม,

or the non-Islamic-minded actors in the same geography

หรือนักแสดงที่ไม่มีจิตมุสลิมในเขตภูมิศาสตร์เดียวกัน,

บางครั้งก็ปฏิบัติแบบเดียวกันนี้,

sometimes behaved similarly,

I realized that the problem maybe lies

ผมเลยเข้าใจได้ว่าปัญหาอาจจะ

in the political culture of the whole region, not just Islam.

อยู่ที่วัฒนธรรมการเมืองของทั้งภูมิภาค ไม่ใช่แค่อิสลาม

Let me give you an example: in Turkey, where I come from,

ผมขอให้ตัวอย่างหนึ่ง ในตุรกีบ้านเกิดผม

which is a very hyper-secular republic,

ซึ่งเป็นสาธารณรัฐที่มุ่งทางโลกอย่างมากๆ,

until very recently, we used to have what I call "secularism police,"

จนเมื่อไม่นานมานี้

เราเคยมีสิ่งที่เรียกว่าตำรวจวิถีโลก,

ซึ่งคอยดูแลมหาวิทยาลัย

which would guard the universities against veiled students.

จับกุมนักศึกษาที่คลุมหน้า

In other words, they would force students to uncover their heads.

กล่าวคือ,เขาจะบังคับให้นักศีกษาเหล่านั้น

เปิดศีรษะ

And I think forcing people to uncover their head

และผมคิดว่าการบังคับคนให้เปิดศีรษะ

is as tyrannical as forcing them to cover it.

เป็นเผด็จการเท่าๆกับบังคับให้คลุม

ควรจะเป็นการตัดสินใจของพลเมืองเอง

It should be the citizen's decision.

But when I saw that, I said,

เมื่อผมเห็นแบบนี้,ผมขอกล่าวว่า

"Maybe the problem is just an authoritarian culture in the region,

"บางทีปัญหาดังกล่าว

เป็นแค่เพียงวัฒนธรรมเผด็จการในถิ่นนั้น

and some Muslims have been influenced by that.

และมุสลิมบางคนถูกอิทธิพลดังกล่าวเข้าครอบงำ"

แต่คนที่มีจิตไปทางโลกก็สามารถถูกอิทธิพลนั้นครอบงำได้

But the secular-minded people can be influenced by that.

Maybe it's a problem of the political culture,

อาจเป็นปัญหาเกี่ยวกับวัฒนธรรมทางการเมืองก็ได้,

และเราต้องคิดเกี่ยวกับ

and we have to think about how to change that political culture."

ว่าจะเปลี่ยนวัฒนธรรมการเมืองนั้นอย่างไร

Now, these are some of the questions I had in mind a few years ago

ปัจจุบันนี่เป็นปัญหาบางประการ

สิ่งที่ผมคิดอยู่เมื่อสองสามปีก่อน

when I sat down to write a book.

เมื่อผมนั่งลงเขียนหนังสือ

I said, "Well, I will do research

ผมพูดว่า "เอาละผมจะทำวิจัย

ว่าจริงๆแล้วอิสลามมาเป็นอย่างในปัจจุบันได้อย่างไร,

about how Islam actually came to be what it is today,

และมาตามช่องทางไหน

and what roads were taken and what roads could have been taken."

และมีช่องทางไหนบ้างที่ควรถูกใช้"

ชื่อหนังสือคือ"อิสลามที่ไม่สุดโต่ง: กรณีศึกษาเพื่อเสรีภาพ"

The name of the book is "Islam Without Extremes: A Muslim Case for Liberty."

And as the subtitle suggests,

ก็เป็นไปตามคำอธิบายชื่อเรื่องที่ว่าไว้,

I looked at Islamic tradition and the history of Islamic thought

ผมมองวัฒนธรรมอิสลามและประวัติศาสตร์แนวคิดอิสลาม

from the perspective of individual liberty,

จากทัศนะด้านเสรีภาพส่วนบุคคล,

and I tried to find what are the strengths with regard to individual liberty.

และพยายามมองหาจุดแข็ง

ด้านเสรีภาพส่วนบุคคล

And there are strengths in Islamic tradition.

มีจุดแข็งในขนบธรรมเนียมอิสลาม

จริงๆแล้วอิสลามเป็นศาสนาที่มีพระเจ้าองค์เดียว,

Islam, actually, as a monotheistic religion,

which defined man as a responsible agent by itself,

ซึ่งบอกไว้ชัดเจนว่ามนุษย์เป็นผู้ที่รับผิดชอบในตนเอง,

created the idea of the individual in the Middle East,

สร้างให้เกิดแนวคิดเชิงปัจเจกชนขึ้นในตะวันออกกลาง

และกันมันออกจากระบบความคิดที่เน้นสังคม,คติรวมหมู่

and saved it from the communitarianism, the collectivism of the tribe.

ของเผ่า

You can derive many ideas from that.

คุณจะได้ความคิดออกมามากมายจากสิ่งนั้น

But besides that, I also saw problems within Islamic tradition.

นอกจากนี้,ผมยังเห็นปัญหาภายในประเพณีอิสลามด้วย

But one thing was curious:

แต่สิ่งหนึ่งที่น่าสนใจ

most of those problems turn out to be problems that emerged later,

ปัญหาส่วนใหญ่กลับกลายเป็นปัญหาที่ผุดขึ้นมาภายหล้ง,

not from the very divine core of Islam, the Koran,

ไม่ได้มาจากแกนหลักอันศักดิ์สิทธิ์ของอิสลาม,คัมภีร์กุรอ่าน,

but from, again, traditions and mentalities,

แต่มาจากประเพณีและวิธีการคิด

หรือการตีความจากกุรอ่าน

or the interpretations of the Koran that Muslims made in the Middle Ages.

ที่มุสลิมทำขึ้นในยุคกลาง

กุรอ่าน,เป็นตัวอย่าง,

The Koran, for example, doesn't condone stoning.

ไม่ได้อภัยการลงโทษด้วยการขว้างหินใส่

There is no punishment for apostasy.

ไม่มีการลงโทษเกี่ยวกับการเปลี่ยนศาสนา

There is no punishment for personal sins like drinking.

ไม่มีการลงโทษเกี่ยวกับเรื่องส่วนตัวเช่นการดื่มเหล้า

สิ่งเหล่านี้ซึ่งสร้างเป็นกฎหมายอิสลาม,

These things which make Islamic law,

the troubling aspects of Islamic law,

ลักษณะที่เป็นปัญหาในกฎหมายอิสลาม,

were developed into later interpretations of Islam.

ได้เกิดขึ้นมาจากการตีความอิสลามในภายหลัง

Which means that Muslims can, today,

ซึ่งหมายความว่าในปัจจุบันมุสลิมสามารถ,

look at those things and say,

มองสิ่งเหล่านี้และพูดได้ว่า,

"Well, the core of our religion is here to stay with us.

"เอาละ,แก่นของศาสนาของเรา

อยู่ตรงนี้กับตัวเรา

It's our faith, and we will be loyal to it.

คือความศรัทธาของเรา,และเราจะภักดีกับมัน"

But we can change how it was interpreted,

แต่เราจะเปลี่ยนวิธีที่มันถูกตีความ,

because it was interpreted according to the time

เพราะว่ามันถูกตีความไปตามกาลและสิ่งแวดล้อมในยุคกลาง

and milieu in the Middle Ages.

เดี๋ยวนี้เราอยู่ในโลกที่ต่างออกไป

Now we're living in a different world,

พร้อมกับค่านิยมและระบบการเมืองที่ต่างไป

with different values and political systems."

การตีความแบบนั้นเป็นไปได้และปฏิบัติได้

That interpretation is quite possible and feasible.

Now, if I were the only person thinking that way,

แต่ถ้าผมเป็นเป็นเพียงคนเดียวที่คิดแบบนี้,

we would be in trouble.

เราก็จะลำบาก

But that's not the case at all.

แต่นั่นไม่ใช่เรื่องสำคัญเลย

Actually, from the 19th century on,

ที่จริง,ตั้งแต่ศตวรรษที่19เป็นต้นมา

there's a whole revisionist, reformist -- whatever you call it -- tradition,

มีนักเปลี่ยนแปลงแก้ไข,นักปฏิรูปมากมาย--

ไม่ว่าจะเรียกว่าอะไรก็ตาม--

ขนบธรรมเนียม,

a trend in Islamic thinking.

แนวโน้มในความคิดอิสลาม

These were intellectuals or statesmen

และคนเหล่านี้คือผู้ที่มิภูมิปัญญาสูงหรือรัฐบุรุษ

แห่งศตวรรษที่19,และต่อมาในศตวรรษที่20,

of the 19th century, and later, 20th century,

which looked at Europe, basically,

ซึ่งมองยุโรปเป็นหลัก

and saw that Europe has many things to admire,

และเห็นว่ายุโรปมีหลายสิ่งที่น่าชื่นชม,

like science and technology.

เช่นวิทยาศาสตร์และเทคโนโลยี่

But not just that; also democracy, parliament,

ไม่เพียงเท่านั้น;ยังมีประชาธิปไตย,รัฐสภา,

แนวคิดเกี่ยวกับผู้แทน,

the idea of representation,

the idea of equal citizenship.

แนวคิดเรื่องความเท่าเทียมกันของพลเมือง

These Muslim thinkers, intellectuals and statesmen of the 19th century,

นักคิดและผู้มีภูมิปัญญาสูงและรัฐบุรุษมุสลิม

ของศตวรรษที่19มองยุโรป,เห็นสิ่งเหล่านี้

looked at Europe, saw these things, and said,

กล่าวว่า,"ทำไมเราจึงไม่มีสิ่งเหล่านี้?"

"Why don't we have these things?"

และเขาก็ย้อนกลับไปดูประเพณีอิสลาม,

And they looked back at Islamic tradition,

เขาเห็นว่ามีลักษณะที่เป็นปัญหาอยู่,

and saw that there are problematic aspects,

but they're not the core of the religion, so maybe they can be re-understood,

แต่มันไม่ได้เป็นแกนหลักของศาสนา,ดังนั้นเขาน่าจะทำความเข้าใจสิ่งเหล่านั้นเสียใหม่,

และกุรอ่านก็สามารถถูกอ่านใหม่ได้

and the Koran can be reread in the modern world.

ในโลกยุคใหม่

That trend is generally called Islamic modernism,

แนวโน้มนี้

เรียกทั่วไปว่าอิสลามสมัยใหม่,

and it was advanced by intellectuals and statesmen,

ซึ่งได้รับการส่งเสริมจากผู้มีภูมิปัญญาสูงและรัฐบุรุษ,

not just as an intellectual idea, though,

ไม่ใช่เพียงแค่เป็นแนวคิดที่หลักแหลมเท่านั้น,

but also as a political program.

แต่ยังเป็นโครงการทางการเมือง

And that's why, actually, in the 19th century,

นั้นคือทำไมจริงๆแล้วในศตวรรษที่19

the Ottoman Empire, which then covered the whole Middle East,

จักรวรรดิออตโตมัน,ซึ่งในขณะนั้นครอบคลุมตะวันออกกลางทั้งหมด,

ได้ทำการปฏิรูปที่สำคัญมาก--

made very important reforms --

reforms like giving Christians and Jews an equal citizenship status,

การปฎิรูปเหมือนที่กระทำกับคริสเตียนและยิว

ให้มีสถานะพลเมืองที่เท่าเทียมกัน,

การยอมรับรัฐธรรมนูญ,

accepting a constitution,

accepting a representative parliament,

การยอมรับสภาผู้แทน,

advancing the idea of freedom of religion.

ส่งเสริมความคิดอิสระภาพในการนับถือศาสนา

That's why the Ottoman Empire, in its last decades,

และนั่นเป็นสาเหตุให้จักรวรรดิออตโตมันในทศวรรษสุดท้าย

turned into a proto-democracy, a constitutional monarchy,

กลายเป็นแบบแรกของประชาธิปไตย,

ที่มีพระมหากษัตริย์เป็นประมุข

and freedom was a very important political value at the time.

และอิสรภาพเป็นค่านิยมที่สำคัญมากในขณะนั้น

Similarly, in the Arab world,

ทำนองเดียวกัน ในโลกอาหรับ

there was what the great Arab historian Albert Hourani defines

มีสิ่งที่นักประวัติศาสตร์อาหรับผู้ยิ่งใหญ่อัลเบิร์ท ฮูนารี (Albert Hourani)

อธิบายว่าเป็นยุคเสรีนิยม

as the Liberal Age.

He has a book, "Arabic Thought in the Liberal Age,"

หนังสือของเขา,"แนวคิดอาหรับในยุคเสรีนิยม"

และเขาอธิบายยุคเสรีนิยมว่า

and the Liberal Age, he defines as 19th century and early 20th century.

อยู่ในช่วงศตวรรษที่ 19 และต้นศตวรรษที่ 20

ที่น่าสังเกตอย่างมากคือนี่เป็นแนวโน้มที่สำคัญ

Quite notably, this was the dominant trend in the early 20th century

ในตอนต้นของศตวรรษที่ 20

among Islamic thinkers and statesmen and theologians.

ในหมู่นักคิด รัฐบุรุษและนักศาสนศาสตร์อิสลาม

But there is a very curious pattern in the rest of the 20th century,

แต่มีรูปแบบหนึ่งที่น่าสนใจมากๆ

ในศตวรรษที่ 20 ต่อจากนั้น,

because we see a sharp decline in this Islamic modernist line.

เพราะว่าเราเห็นการตกตํ่าอย่างฉับพลัน

ในแนวของอิสลามสมัยใหม่นี้

And in place of that,

และสิ่งที่เข้ามาแทนที่,

what happens is that Islamism grows as an ideology which is authoritarian,

สิ่งที่เกิดขึ้นก็คือลัทธิอิสลามได้เติบโตขึ้น

เป็นอุดมการณ์ที่เป็นอำนาจเผด็จการ,

which is quite strident,

ที่รุนแรงมากทีเดียว,

which is quite anti-Western,

ที่ต่อต้านตะวันตกมาก,

และที่ต้องการจะจัดรูปแบบสังคม

and which wants to shape society based on a utopian vision.

บนวิสัยทัศน์ของสังคมนิยมสมบูรณ์แบบ(utopian)

So Islamism is the problematic idea

ดังนั้นลัทธิอิสลามจึงเป็นแนวคิดที่เป็นปัญหา

that really created a lot of problems in the 20th-century Islamic world.

จริงๆก็สร้างปัญหาให้เกิดขึ้นมากมาย

ในศตวรรษที่20ของโลกอิสลาม

And even the very extreme forms of Islamism

จนรูปแบบของลัทธิอิสลามแบบสุดกู่

led to terrorism in the name of Islam --

ได้นำไปสู่ลัทธิก่อการร้ายในนามของอิสลาม--

ซึ่งจริงๆแล้วเป็นการปฏิบัติที่ผมคิดว่าต่อต้านอิสลาม,

which is actually a practice that I think is against Islam,

but some, obviously, extremists, did not think that way.

แต่เห็นได้ชัดว่าพวกหัวรุนแรงบางคนไม่ได้คิดเช่นนั้น

But there is a curious question:

มีปัญหาหนึ่งที่น่าสนใจ

If Islamic modernism was so popular in the 19th and early 20th centuries,

ถ้าอิสลามสมัยใหม่เป็นที่นิยมมากมาก่อน

ในศตวรรษที่19และต้นศตวรรษที่20แล้ว

why did Islamism become so popular in the rest of the 20th century?

ทำไมลัทธิอิสลามจึงกลายเป็นที่นิยมมาก

ในเวลาที่เหลือของศตวรรษที่ 20?

และผมคิดว่านี่คือคำถาม,

And this is a question, I think, which needs to be discussed carefully.

ที่ต้องนำมาอภิปรายกันอย่างรอบคอบ

In my book, I went into that question as well.

และในหนังสือของผม ผมได้พูดถึงปัญหานี้ด้วย

And actually, you don't need to be a rocket scientist to understand that.

จริงๆแล้วคุณไม่ต้องเป็นถึงนักวิทยาศาสตร์ด้านจรวจจึงจะเข้าใจเรื่องนี้ได้

Just look at the political history of the 20th century,

เพียงแค่คุณดูประวัติศาสตร์การเมืองในศตวรรษที่20,

และเห็นสิ่งที่ได้เปลี่ยนแปลงไปอย่างมาก

and you see things have changed a lot.

ปัจจัยแวดล้อมได้เปลี่ยนไป

The contexts have changed.

In the 19th century,

ในศตวรรษที่ 19

when Muslims were looking at Europe as an example,

เมื่อมุสลิมมองดูยุโรปเป็นตัวอย่างนั้น,

they were independent; they were more self-confident.

เขาเป็นอิสระ เขามีความมั่นใจในตนเองมากกว่า

In the early 20th century, with the fall of the Ottoman Empire,

ตอนต้นศตวรรษที่12 เมื่อจักรวรรดิออตโตมันล่มสลาย

the whole Middle East was colonized.

ตะวันออกกลางทั้งหมดตกเป็นอาณานิคม

And when you have colonialization, what do you have?

เมื่อคุณมีเรื่องอาณานิคมแล้ว คุณจะได้อะไร?

You have anti-colonialization.

คุณก็มีการต่อต้านอาณานิคม

So Europe is not just an example now to emulate;

ยุโรปจึงไม่เป็นแค่เพียงตัวอย่างที่จะเลียนแบบ

it's an enemy to fight and to resist.

แต่เป็นศัตรูที่ต้องต่อสู้และต่อต้าน

So there's a very sharp decline in liberal ideas in the Muslim world,

จึงเกิดการตกตํ่าอย่างรวดเร็ว

เรื่องแนวคิดเสรีนิยมในโลกมุสลิม

และที่คุณเห็นจึงเป็นการต่อต้านมากกว่า,

and what you see is more of a defensive, rigid, reactionary strain,

ความตึงเครียดของการต่อต้าน,

which led to Arab socialism, Arab nationalism

ซึ่งนำไปสู่สังคมนิยมและชาตินิยมอาหรับ

and ultimately to the Islamist ideology.

และสุดท้ายสู่อุดมการณ์อิสลามมิสท์ (Islamist ideology)

And when the colonial period ended,

และเมื่อช่วงอาณานิคมสิ้นสุดลง,

what you had in place of that was generally secular dictators,

สิ่งที่คุณได้มาแทนที่

ก็คือจอมเผด็จการที่มุ่งทางโลก,

ซึ่งประกาศว่าพวกเขาเป็นประเทศหนึ่ง,

which say they're a country,

but did not bring democracy to the country,

แต่ไม่ได้นำประชาธิปไตยมาสู่ประเทศนั้น

and established their own dictatorship.

และสถาปนาเผด็จการของเขาเองขึ้นมา

And I think the West, at least some powers in the West,

ผมคิดว่าชาติตะวันตก อย่างน้อยที่สุดที่มีอำนาจในตะวันตก

เฉพาะอย่างยิ่งสหรัฐฯ,

particularly the United States,

made the mistake of supporting those secular dictators,

ผิดพลาดที่ให้การสนับสนุนเผด็จการที่มุ่งทางโลกพวกนี้,

thinking that they were more helpful for their interests.

โดยคิดว่าพวกนี้ช่วยเขาได้ดีเรี่องผลประโยชน์

But the fact that those dictators suppressed democracy in their country

แต่ความจริงที่ว่าเผด็จการพวกนี้

กดขี่ประชาธิปไตยในประเทศของเขา

and suppressed Islamic groups in their country

และกดขี่กลุ่มมุสลิมในประเทศของเขา

actually made the Islamists much more strident.

ทำให้กลุ่มอิสลามมิสท์แข็งกร้าวขึ้นอย่างมาก

ดังนั้นในศตวรรษที่ 20,

So in the 20th century,

you had this vicious cycle in the Arab world,

เรามีวงจรอุบาทว์นี้ในโลกอาหรับ

where you have a dictatorship suppressing its own people,

ที่เรามีจอมเผด็จการที่กดขี่ประชาชนของตนเอง

including the Islamic pious,

รวมทั้งมุสลิมผู้เคร่งครัดในศาสนา,

and they're reacting in reactionary ways.

และพวกเขาก็ตอบโต้ด้วยการต่อต้าน

There was one country, though,

แต่มีประเทศหนึ่ง

which was able to escape or stay away from that vicious cycle.

ที่สามารถหลีกพ้นหรือออกห่าง

จากวงจรอุบาทนี้

And that's the country where I come from, Turkey.

และนั่นคือประเทศที่ผมอยู่ คือตุรกี

Turkey has never been colonized,

ตุรกีไม่เคยเป็นประเทศอาณานิคม,

จึงยังดำรงความเป็นประเทศเอกราชหลังจากการล่มสลายของจักรวรรดิออตโตมัน

so it remained as an independent nation after the fall of the Ottoman Empire.

เป็นสิ่งหนึ่งที่ควรจดจำ

That's one thing to remember;

ตุรกีไม่ได้เข้าร่วมในการโฆษณาต่อต้านอาณานิคม

it did not share the same anti-colonial hype

ที่คุณพบเห็นได้ในประเทศอื่นในเขตนี้

that you can find in some other countries in the region.

Secondly, and most importantly,

อย่างที่สอง ซึ่งสำคัญที่สุด

Turkey became a democracy

ตุรกีได้กลายเป็นประเทศประชาธิปไตย

earlier than any of the countries we are talking about.

ก่อนประเทศอื่นที่เรากำลังกล่าวถึง

In 1950, Turkey had the first free and fair elections,

ในปี1950 ตุรกีได้มีการเลือกตั้งเสรีและเป็นธรรม

ซึ่งได้ยุติรัฐบาลเผด็จการที่มุ่งทางโลกค่อนข้างมาก,

which ended the more autocratic secular regime,

which was in the beginning of Turkey.

ซึ่งได้เป็นการเริ่มต้นของตุรกี

And the pious Muslims in Turkey

และมุสลิมที่เคร่งครัดในศาสนาในตุรกี

saw that they could change the political system by voting.

ก็เห็นว่าพวกเขาจะเปลี่ยนระบบการเมืองได้ด้วยการลงคะแนนเสียง

And they realized that democracy is something compatible with Islam,

และตระหนักว่าประชาธิปไตยคือสิ่งที่ไปกันได้กับอิสลาม,

เข้ากันได้กับค่านิยมของพวกเขา,

compatible with their values,

and they've been supportive of democracy.

และเขาก็สนับสนุนประชาธิปไตย

That's an experience

นี่คือประสบการณ์

that not every other Muslim nation in the Middle East had,

ที่ไม่ใช่ทุกประเทศมุสลิมในตะวันออกกลางจะมี

จนถึงเมื่อเร็วๆนี้

until very recently.

Secondly, in the past two decades,

ประการที่สอง ในสองทศวรรษที่ผ่านมา,

thanks to globalization, thanks to the market economy,

ต้องขอบคุณโลกาภิวัติ ขอบคุณเศรษฐกิจการตลาด,

thanks to the rise of a middle class,

ขอบคุณชนชั้นกลางที่เพิ่มมากขึ้น,

we in Turkey see what I define as a rebirth of Islamic modernism.

พวกเราในตุรกีเห็น

สิ่งที่ผมอธิบายว่าเป็นการเกิดใหม่ของอิสลามสมัยใหม่

Now, there's the more urban middle-class pious Muslims

ปัจจุบันมีมุสลิมที่เคร่งครัดในศาสนาในเขตเมืองมากขึ้น

ผู้ซึ่งมองประเพณีของเขา

who, again, look at their tradition

และเห็นว่ามันมีปัญหาบางอย่างเรื่องประเพณี

and see that there are some problems in the tradition,

และเขาเข้าใจว่าจำต้องถูกเปลี่ยนแปลง ตั้งคำถาม และปฏิรูป

and understand that they need to be changed and questioned and reformed.

และเขามองยุโรป,

And they look at Europe, and see an example, again, to follow.

และเขาเห็นตัวอย่าง และทำตาม

They see an example, at least, to take some inspiration from.

เขาเห็นตัวอย่าง อย่างน้อยที่สุดก็ ทำให้เกิดแรงบันดาลใจ

นั่นคือทำไมกระบวนการ E.U.,

That's why the EU process, Turkey's effort to join the EU,

ความพยายามของตุรกีที่จะเข้าร่วม E.U

ได้รับการสนับสนุนจากภายในตุรกี

has been supported inside Turkey by the Islamic pious,

จากผู้ที่เคร่งศาสนาอิสลาม,

while some secular nationalists were against it.

ในขณะที่บางชาติที่มุ่งทางโลกกลับต่อต้าน

Well, that process has been a little bit blurred

เอาละ กระบวนการที่ว่าไม่ค่อยแจ่มชัดนัก

จากข้อเท็จจริงที่ว่ามิใช่ว่าคนยุโรปทุกคนจะได้รับการต้อนรับ--

by the fact that not all Europeans are that welcoming,

แต่สิ่งนั้นต้องมาพูดคุยกัน

but that's another discussion.

But the pro-EU sentiment in Turkey in the past decade

แต่ความรู้สึกดีต่อ E.U.ในตุรกีในทศวรรษที่ผ่านมา

has become almost an Islamic cause and supported by the Islamic liberals

ได้กลายเป็นเหตุผลของอิสลามเกือบทั้งหมด,

และได้รับการสนับสนุนจากเสรีนิยมอิสลาม

and the secular liberals as well, of course.

และเสรีนิยมที่มุ่งทางโลกด้วย

And thanks to that,

และขอขอบคุณสำหรับสิ่งนั้น,

Turkey has been able to reasonably create a success story

ตุรกีสามารถสร้างเหตุการณ์เป็นข่าวที่เป็นผลสำเร็จพอสมควร

in which Islam and the most pious understandings of Islam

ซึ่งอิสลามและความเข้าใจในอิสลามที่เคร่งครัดมากที่สุด

have become part of the democratic game,

ได้กลายมาเป็นส่วนหนึ่งของกิจกรรมประชาธิปไตย,

and even contributes to the democratic and economic advance of the country.

และยังมีช่วยเสริมสร้างความก้าวหน้าของประชาธิปไตย

และเศรษฐกิจของประเทศ

And this has been an inspiring example right now

และนี่เป็นตัวอย่างที่ทำให้เกิดแรงบันดาลใจในขณะนี้

เพื่อการเคลื่อนไหวบางอย่างของอิสลาม

for some of the Islamic movements

หรือของบางประเทศในโลกอาหรับ

or some of the countries in the Arab world.

You must have all seen the Arab Spring,

คุณต้องได้เห็นการลุกขึ้นมาของอาหรับ,

which began in Tunis and in Egypt.

ซึ่งเริ่มขึ้นในตูนิสและในอียิปต์

Arab masses just revolted against their dictators.

และมวลชนอาหรับ

เพียงแค่ต่อต้านเผด็จการของเขา

They were asking for democracy; they were asking for freedom.

เขาขอประชาธิปไตย พวกเขาขอเสรีภาพ

และเขาไม่ได้กลายเป็นผีหลอกเด็ก

And they did not turn out to be the Islamist boogeyman

that the dictators were always using to justify their regime.

ที่ทรราชใช้เสมอมา

เพื่อพิสูจน์ให้เห็นความถูกต้องของรัฐบาล

เขากล่าวว่า "เราต้องการอิสรภาพ เราต้องการประชาธิปไตย

They said, "We want freedom; we want democracy.

We are Muslim believers,

เราเป็นผู้ศรัทธาในอิสลาม,

but we want to be living as free people in free societies."

แต่เราต้องการอยู่อย่างคนที่มีอิสรภาพในสังคมที่เป็นอิสระ"

แน่นอนว่า สิ่งนี้เป็นเส้นทางที่ยาวไกล

Of course, this is a long road.

ประชาธิปไตยไม่ใช่ความสำเร็จเพียงข้ามคืน;

Democracy is not an overnight achievement; it's a process.

มันเป็นกระบวนการ

แต่นี่เป็นยุคของความหวัง

But this is a promising era in the Muslim world.

ในโลกมุสลิม

และผมเชื่อว่าสมัยใหม่ของอิสลาม

And I believe that the Islamic modernism which began in the 19th century,

ซึ่งเริ่มขึ้นในศตวรรษที่19,

but which had a setback in the 20th century

แต่หดหายไปในศตวรรษที่20

เพราะความยุ่งยากทางการเมืองในโลกมุสลิม

because of the political troubles of the Muslim world,

กำลังเกิดขึ้นใหม่อีกครั้ง

is having a rebirth.

และผมคิดว่าข่าวสารที่ออกไป

And I think the takeaway message from that would be that Islam,

ก็คืออิสลาม,

despite some of the skeptics in the West,

แม้จะมีผู้เคลือบแคลงสงสัยอยู่ในโลกตะวันตก,

has the potential in itself

ก็มีศักยภาพในตัวเอง

to create its own way to democracy, create its own way to liberalism,

ที่จะสร้างประชาธิปไตยและเสรีนิยมในแบบของตนเอง

create its own way to freedom.

สร้างเสรีภาพในแบบของตนเอง

They just should be allowed to work for that.

แค่เพียงให้เขาได้พยายามทำจนสำเร็จ

ขอบคุณมาก

Thanks so much.

(Applause)

(เสียงปรบมือ)